31 en wel/geen kinderwens

Hier had ik ook geen sterke wens.
Ik ging trouwen. De pil ging de deur uit. Ik raakte zwanger en dacht : nou Doreia, goed gedaan. Jij bent zwanger. Straks moet dat kind eruit he? Wat heb je nou gedaan!
En toen kwam de 6 weken echo. Ik zag het boontje op het scherm en toen en daar overkwam mij een leeuwinnen oergevoel en werd ik Moeder.

Ik wilde kinderen tot dat ik als 18 jarige een hele zomervakantie van 8 uur ‘s mogens tot 8 uur ‘s avonds bij een gezin met 3 jonge kinderen werkte en daarna structureel op donderdag middag-avond als de au pair vrij had. Toen had ik zoiets van: ik weet het niet hoor… En tijdens mijn studententijd was ik er niet mee bezig: deed alles om vooral niet zwanger te worden.

Toen ik 12 jaar geleden verhuisde naar het buitenland voor mijn man en we gingen naar huizen/appartementen kijken, keek ik opeens met een andere blik naar een woning; er moest naast een logeer/studeer kamer ook wel ruimte zijn voor een kinderkamer. En toen was de wens eenmaal aangewakkerd en lukte het niet. Waar ik altijd gedacht had daar oké mee te zijn, werd dat een obsessie en wilde ik niets liever dan moeder worden.

Uiteindelijk zijn mijn man en ik (dankzij ICSI behandelingen) ouders geworden van een dochter van inmiddels 6. Ik vind het moederschap mooi, had het nooit willen missen, maar voor mij is een kind ook genoeg. Ik werk fulltime en soms meer dan fulltime. Dochter is heel ondernemend, pittig maar ook lief. Ik ervaar het ouderschap niet als vanzelfsprekendheid, maar het is ook veel doen en soms weinig Baggal-tijd. Dus helemaal prima met “maar” een kind. En bovendien ben ik inmiddels 40 dus die 2e gaat er ook niet meer komen.

Ik denk dat je er sowieso niet aan moet beginnen nu. Je twijfelt dus dat zegt genoeg.
Irriteren aan neefjes en nichtjes deed ik ook, ik heb niks met andermans kinderen. Maar wist wel 100% zeker dat ik wél kinderen wilde. Op je eigen kind ben je verliefd, en ondanks dat je je soms ook kunt irriteren aan ze, houdt je ziels veel van ze en weegt dat niet op tegen alle mooie en leuke dingen die het met zich mee brengt.
31 is nog hartstikke jong. Je hebt nog alle tijd vind ik!
Als jij je nu compleet voelt, dan is dat zo en dan moet je daar lekker van genieten. Mocht de wens nog wel komen, dan weet je dat doordat niks jou in de weg staat en je nergens anders aan kunt denken dan een kindje. Dan weet je dat je er voor moet gaan. Maar komt dat gevoel niet, dan zou ik het zeker niet doen en dat is ook oké he? Genoeg mensen die er bewust voor kiezen geen kinderen te krijgen.

Je hoeft helemaal geen oerdrang te voelen. Dat is geen voorwaarde om voor het ouderschap te kiezen.

En je hoeft ook helemaal niet voor het ouderschap te kiezen. Geen kinderen krijgen is ook prima.

Het enige wat je wel zal moeten is verder leven met hoe het gaat. Of het nou door keuze of door omstandigheden is.

Hier 35 en definitief geen kinderen, mijn man is een aantal weken geleden gesteriliseerd. In mijn vroege twintiger jaren, toen ik een vaste relatie had, wist ik 100% zeker dat ik een gezin wilde. Maar toen wist ik niet wat ik nu weet, en had ik niet de ervaringen die ik inmiddels heb. Toen mijn relatie van 5 jaar uit ging op mijn 25e ben ik veel solo gaan reizen en was ik er niet zo mee bezig. Vriendinnen gingen langzaam trouwen en kregen hun eerste kinderen, en ik zag vooral hoeveel impact dat had op hun relatie en hun leven.

Toen ik op mijn 30e naar Canada emigreerde en inmiddels al een poos single was, sloeg de twijfel steeds vaker toe. Los van het feit dat ik geen vaste relatie had, en ik niets wilde overhaasten als ik al iemand zou leren kennen, speelden er zoveel meer factoren mee. Geen familie hier die kan ondersteunen bij de komst van een kindje, veel meer financiele onzekerheid dan in Nederland (in NL bezat ik een huis en had ik een goedebetaalde baan, in Canada woonde ik in een communal huis en begon weer onderaan de carriereladder). Daarbovenop ook gewoon de staat van de wereld, ik worstel soms al zo met de impact van klimaatverandering die hier meer en meer zichtbaar en voelbaar wordt, durft ik dan een klein mensje op de wereld te zetten? Bovendien heb ik 15 jaar ervaring in de onderwijssector en GGZ, en zie ik hoe ouders zo moeten vechten voor passende zorg voor kinderen met specifieke behoeften. Dat alles bij elkaar opgeteld waren voor mij zwaarwegende redenen om geen kinderen te willen, maar ook altijd gezegd dat wanneer ik de liefde zou vinden, dat misschien toch weer zou veranderen.

Toen ik mijn man leerde kennen, wist ik na 1.5 maand afspreken dat dit de persoon was waarmee ik verder wilde. En toen wist ik ook dat ik het gesprek over kinderen moest gaan voeren, want mijn gevoel bleef onveranderd. Hoe dol ik ook op hem was, als hij een sterke kinderwens zou hebben, zou ik de relatie niet doorgezet hebben, en ik ben daarover eerlijk geweest. Hij had een gelijkwaardig pad belopen (lange relatie, getrouwd, carriere, toen alles opgegeven en zijn hart gevolgd en naar andere kant van Canada verhuisd) en hoewel hij ook altijd had gedacht vader te worden, stond hij er net zo in als ik om dezelfde redenen (geen familie hier, zorgen over klimaat, zijn werk is moeilijk/niet te combineren met verantwoordelijkheden van het ouderschap).

En hoewel we 100% achter onze beslissing staan (daarom ook de sterilisatie), is er ook wel een soort rouw geweest om het besef dat we nooit zullen ervaren wat het is om samen een kind te hebben (los van het feit dat je nooit weet of je kinderen mag verwelkomen). We weten dat we geweldige ouders zouden zijn, maar we zullen elkaar nooit in die rol zien en samen daarin groeien, en ik zal nooit weten wat het is om een kind te dragen. Die gevoelens geven we de ruimte, en tegelijkertijd genieten we ook van de enorme vrijheid die we hebben zonder kind(eren).

Druk ervaren we gelukkig niet, we wonen in een vrij progressief deel van het land waar huisje-boompje-beestje niet perse de norm is. Van onze vrienden in hun late 20s en 30's-40's hebben er meer geen kinderen dan wel, en toen voor vrienden en familie thuis eenmaal duidelijk was dat wij geen kinderen willen, is er ook nooit meer een vraag over geweest.

Als er iets in je is dat het zou willen, dan zou ik er voor gaan. Dat oergevoel is natuurlijk alleen maar opsmuck van het moederschap. Ik heb mijn vriendinnen nog nooit over zo’n gevoel gehoord. En dat zijn allemaal happy voortreffelijke moeders.

Ik twijfelde ook enorm en heb het niet gedaan. Daar ben ik heel blij mee. Ik hoef ze niet en vind ze ook eigenlijk helemaal niet zo leuk, ondanks dat ik met kinderen werk.

Als je twijfelt: niet doen.

Onze dochter was een jaar of 2 toen mijn neefje geboren werd. Ik zat daar met neefje in mijn armen en iemand zei: 'zo te zien wordt het tijd voor nummer 2'. En ik dacht hetzelfde als jij: ja leuk, maar wil ik dat eigenlijk wel?? En heel diep vanbinnen voelde ik een nee.

Ja, mijn dochter was en is een schatje. Ze was lief (nouja...), een engeltje om te zien, ze sliep gewoon goed door, luisterde vrij aardig, accepteerde het als iets niet kon/mocht. En toch wilde ik geen tweede.

Wat bij ons 'handig' was: ik ben heel ziek geweest dus dat er geen tweede kwam was makkelijk te verantwoorden. Als jij zegt dat je ze niet wilt, dan roept iedereen dat dat nog wel komt, kan komen, dat je heus een prima moeder zult zijn enzovoorts. Mijn dochter wilde al geen broertje of zusje en wil zelf ook geen kinderen. Ze is 23 nu. Momenteel is 30 toch wel enigszins gangbaar dus de vraag wordt haar nog niet gesteld, maar dat gaat ongetwijfeld wel gebeuren.

Het ligt toch nog steeds in het gemiddelde wensenlijstje: relatie, huisje, trouwen, goede baan, kindjes.

Vrije keuze mag wel hoor. Maar je krijgt er wel steeds vragen over.

Ik heb ook nooit de drang gevoeld. Mijn man is 6 jaar ouder en wist het wel heel zeker én wilde geen oude vader zijn. Ik had het gevoel ooit moeder te willen zijn, maar niet nu.

Uiteindelijk allebei mijn kinderen gekregen voor mijn 30e verjaardag. Ik heb ook nooit de wens gehad. Ik houd ook eigenlijk niet zo van kinderen. Ik heb nu een nichtje en neefje gekregen dit jaar en eerlijk.. ik voel er heel weinig bij. Ik vind de vriendjes van mijn kinderen ook niet zo leuk.

Ik vraag me ook wel eens af of ik nu zo gemaakt ben voor het moederschap en als ik een partner had gehad die het niet wilde of ik daar dan zo'n problemen mee gehad zou hebben. Zou de wens ooit uit zichzelf ontstaan zijn? Ik weet het niet zo goed. Ik volg iemand online waarvan ik denk dat mijn leven er zo uit zou hebben gezien als ik geen kinderen zou hebben. Dat maakt me wel eens jaloers.

Ik vind kinderen hebben mooi. Het is zwaar, maar mooi. Niet alleen omdat ik af en toe in mijn hoofd gewoonweg niet kan bevatten hoeveel ik van ze houd, maar ook omdat het je veel leert. Het plaatst zaken in perspectief. Nieuwsberichten met leed komen meer binnen. Het individualisme is meer weg. Een versterkte band met mijn moeder. Mijn eigen problemen verdwijnen meer naar de achtergrond omdat ik gewoonweg de tijd niet heb om er mee bezig te zijn. Ik waardeer de tijd zónder kinderen meer. Het geeft betekenis aan mijn leven. En ik houd zo zo zo veel van ze. Weg denken is natuurlijk echt geen optie meer dan.

Onderaan de streep heb ik ze liever wel dan niet. Maar het is wel hard werken.

Wie zegt dat jij deze keuze nu moet maken? De maatschappij? je vriendinnen?

Ik heb geen kinderwens, nooit gehad ook. Dus ik heb ook geen kinderen. Het is zelfs nooit echt een keus geweest, want als de wens er niet is, hoef je ook eigenlijk geen keus te maken.

Mensen vinden zo veel, TO. Zeker zo lang je geen concrete wensen over voortplanten uitspreekt. Dan ben je puberaal, egoïstisch, geen echte vrouw, gevoelloos, een aandachttrekker, naïef, ontkenner van je doel in het leven, bla bla bla….

Celine29 schreef: ↑

11-12-2023 20:46

I Ik ben waanzinnig blij met onze hond, maar ik ben bang dat anderen dit kinderachtig vinden…

Je bent gevoelig voor de mening van mensen om je heen. Of althans, de vragen of opmerkingen die ze zeggen maar die ze vooral zeggen uit eigen onzekerheid.
Blijf ontzettend blij met je hond!!!
Verder, je hoeft nu niets te besluiten over kinderen of niet. Vanuit hetgeen je vertelde in je openingspost heb je geen grote wens om kinderen te krijgen. Je vriend ook helemaal niet want als jij zou besluiten geen kinderen te willen maakt dat hem niet uit.

Dan kun je het best een paar jaar laten ‘sudderen’ en vooral, denk ik, bewust worden wat de rol van andermans uitspraken speelt in jouw gevoel over kinderen krijgen.

Celine29 schreef: ↑

11-12-2023 20:46

... Ik ben waanzinnig blij met onze hond, maar ik ben bang dat anderen dit kinderachtig vinden…

Negeer anderen toch gewoon.

Zoals iemand anders verwoordde: als de wens er niet is hoef je helemaal geen keuze te maken.

Wees blij met je hond. Er zijn al genoeg kinderen op de wereld.

Herkenbaar. Toen ik jouw leeftijd was, twijfelde ik ook enorm. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, snel zwanger geworden, eerste goede echo (en ik had toen helemaal geen oermoedergevoel trouwens) en toen een miskraam.

Dit hele proces heeft me enorm aan het denken gezet en ik kwam erachter dat ik vooral (niet alleen) kinderen wilde omdat ik dacht dat het zo hoorde, en ik niet 'raar' wilde zijn. Dus dat was het.

Nu tien jaar later nog steeds heel blij dat ik geen kinderen heb. Ik heb geen koophuis, heb pas net een vaste baan, heb al wel heel lang een partner en heb op allerlei plekken in de wereld gewoond en gewerkt en geen seconde spijt gehad. Mijn leven voelt soms wat kinderachtig maar waarom ook niet? Ik voel me ook helemaal niet beoordeeld door anderen (de mensen om me heen) in deze keuzes: het oordeel kwam voornamelijk uit mezelf...

Echt, probeer die stem die je vertelt dat je moet doen wat 'hoort' los te laten en al helemaal in deze beslissing.

Het is belangrijk om het leven te leven dat bij jouw past.

Stel dat jouw omgeving je kinderachtig/raar of zo vind omdat je geen kinderen hebt/wilt? Dan neem je een kind en dan? Dan moet je het toch nog zelf gaan opvoeden, terwijl die ander ondertussen alweer een mening heeft over iets anders dat bij jou niet standaard is. Dat je maar één kind wilt, dat je kind iets mankeert, omdat je kind niets mankeert, omdat je er niet netjes bijloopt of de horror! dat je kind er niet netjes bijloopt.

Echt hoor. Laat het los, want als je jouw leven gaat inrichten op basis van de (mogelijke) ideeën van anderen, dan word je daar niet echt gelukkig van.

Je moet jezelf afvragen of jij er vrede mee zou hebben als je over 10 jaar wakker wordt zonder kinderen. Als het zweet en de paniek je dan uitbreekt dan zou ik de pil uit je raam gooien. Het zou mijn grootste nachtmerrie zijn een leven zonder moeder worden meemaken. Iedereen is anders.

(Kinderen van een anderen zijn totaal niet te vergelijken met als het je eigen kind is. Je gedulden liefde zijn dan x miljoen als het goed is)

Toen ik op de leeftijd was dat iedereen druk was met gezinnen stichten voelde ik me een loser. Ook omdat ik geen hypotheek wil. Misschien heb ik over dat laatste nog wel meer oordelen gevoeld dan over het geen kinderwens hebben.

Nu ben ik 10 jaar verder en denk ik: het is typisch iets wat bij een dertiger hoort, deze dilemma's. Het is een fase en het gaat voorbij. Na de 40 valt er een hoop van je af. Maar als je nog vóór dat soort beslissingen staat legt het zeker wel wat druk op, dat heb ik achteraf gezien ook zo ervaren.

Op dezelfde manier als relaties niet zaligmakend zijn, zo zijn kinderen dat ook niet. Mijn vriend en ik zijn samen “kindvrij”. We zijn wel “oom en tante” voor kinderen van onze vrienden en dat is een rol die we heel leuk vinden.

Heel af en toe hebben we (of een van ons, en dan hebben we het er over) een moment van gemis. Dat gaat bijna altijd over het gevoel van onderdeel zijn van iets dat groter is dan jezelf. Maar de mensen die kinderen hebben zijn daar helemaal niet heel de tijd mee bezig (die hebben hun handen wel vol). En die missen weer wat wij hebben: echt tijd voor elkaar, ruimte om samen als stel te ontwikkelen, ook als er relatieproblemen spelen echt tijd kunnen nemen om daar bij stil te staan, financiële vrijheid, etc.

Er zijn ook fases geweest dat ik best wel worstelde met een goede balans tussen werk en privé. Dat hadden mijn moeder-vriendinnen ook. Maar waar zij vaak het gevoel hadden: ‘hoe manage ik mijn gezin zodat ik ook nog aan werken toe kom’ ging het bij mij eerder over: hoe manage ik mijn werk dat ik ook nog aan privé toekom’.

Met kinderen of een gezin worden een heleboel keuzes automatisch voor je ingevuld. Als kindvrije persoon moet je al die keuzes veel bewuster maken omdat je dat zelf moet doen. Maar uiteindelijk zijn het dezelfde keuzes.

Vaak weet je bij dit soort levensvragen diep van binnen wel hoe je erin staat. Maar het is wel moeilijk om daar echt bij te komen. Gun jezelf ook wat tijd en ruimte om dat gewoon te ontdekken. Nog niet zo gek lang geleden had je als vrouw de keuze niet eens.

drHunt schreef: ↑

12-12-2023 11:47

Op dezelfde manier als relaties niet zaligmakend zijn, zo zijn kinderen dat ook niet. Mijn vriend en ik zijn samen “kindvrij”. We zijn wel “oom en tante” voor kinderen van onze vrienden en dat is een rol die we heel leuk vinden.

Heel af en toe hebben we (of een van ons, en dan hebben we het er over) een moment van gemis. Dat gaat bijna altijd over het gevoel van onderdeel zijn van iets dat groter is dan jezelf. Maar de mensen die kinderen hebben zijn daar helemaal niet heel de tijd mee bezig (die hebben hun handen wel vol). En die missen weer wat wij hebben: echt tijd voor elkaar, ruimte om samen als stel te ontwikkelen, ook als er relatieproblemen spelen echt tijd kunnen nemen om daar bij stil te staan, financiële vrijheid, etc.

Er zijn ook fases geweest dat ik best wel worstelde met een goede balans tussen werk en privé. Dat hadden mijn moeder-vriendinnen ook. Maar waar zij vaak het gevoel hadden: ‘hoe manage ik mijn gezin zodat ik ook nog aan werken toe kom’ ging het bij mij eerder over: hoe manage ik mijn werk dat ik ook nog aan privé toekom’.

Met kinderen of een gezin worden een heleboel keuzes automatisch voor je ingevuld. Als kindvrije persoon moet je al die keuzes veel bewuster maken omdat je dat zelf moet doen. Maar uiteindelijk zijn het dezelfde keuzes.

Vaak weet je bij dit soort levensvragen diep van binnen wel hoe je erin staat. Maar het is wel moeilijk om daar echt bij te komen. Gun jezelf ook wat tijd en ruimte om dat gewoon te ontdekken. Nog niet zo gek lang geleden had je als vrouw de keuze niet eens.

Ja, heel mooi gezegd! Vooral dat laatste, gun jezelf de tijd en ruimte om te ontdekken wat je echt wil.

Je hebt nog tijd. En je hoeft niet die oerdrang te hebben om toch een kind te willen.

Hier geen wens tot mijn 28ste, toen leerde ik partner kennen. Ik was heel duidelijk over de 'geen kinderen' wens. Toch kreeg ik vanaf mijn 30ste twijfels. Partner zei dat hij alles prima vond: geen kind, een kind, meer kinderen. Uiteindelijk toch besloten - en dat was het: een besluit - om het te proberen. Niet een diep verlangen, maar toch dat ik het niet helemaal voor me zag hoe een kinderloos leven dan zou zijn.

Op mijn 34ste kreeg ik ons kind. Ik vond het dusdanig zwaar dat ik wel klaar was. Partner zei dat hij wel graag nog een kind zou willen, ik zei van niet. Hierop is onze relatie bijna geklapt en nog steeds denk ik dat - als we uit elkaar gaan - dat dit de reden gaat zijn.

"Vroeger" wist ik altijd zeker dat ik kinderen wilde. Toen ik als starter op de arbeidsmarkt vooral bezig was met me ontwikkelen op werk en leuke dingen doen met collega's en voor mezelf, wilde ik juist echt geen kinderen. Ik was toen al een aantal jaar getrouwd en onze omgeving vroeg er constant naar. Gek werd ik ervan, met al snel de standaard reactie "ga jij er dan s nachts uit om namens mij voor dat kind te zorgen?"

Op enig moment ging ik me afvragen hoe ik mijn toekomst over 20/30 jaar voor me zie. En dat was wat mijn ouders hebben: een leuk eigen leven met soms een tafel vol kinderen, aanhang en kleinkinderen. En ja, ik weet dat het krijgen van een kind geen garantie is voor deze toekomst maar besloot er toch voor te willen gaan. Het voelde bijna als een rationele keuze.
Gelukkig met een paar maanden zwanger en een gezond kind gekregen. Nu zwanger van de tweede en dit was juist echt een oergevoel; er moest nog een kind bij.

Bulstronk schreef: ↑

12-12-2023 08:27

Je moet jezelf afvragen of jij er vrede mee zou hebben als je over 10 jaar wakker wordt zonder kinderen. Als het zweet en de paniek je dan uitbreekt dan zou ik de pil uit je raam gooien. Het zou mijn grootste nachtmerrie zijn een leven zonder moeder worden meemaken. Iedereen is anders.

(Kinderen van een anderen zijn totaal niet te vergelijken met als het je eigen kind is. Je gedulden liefde zijn dan x miljoen als het goed is)

Maar een kind van jezelf kun je moeilijk weg doen als je het zat bent... Dus er vanuit gaan dat het wel goed komt, is best wel risicovol en, vind ik, nogal oneerlijk tegenover het kind.