45jaar,de geboorte van mijn nieuwe leven..Start!

En het voelt alsof ik zo in de bek van de leeuw binnenwandel en "verslind " word..

Maar dat is nou juist het punt, nu ik leer gezond volwassen te worden moet ik mezelf steeds helpen te herinneren dat dat trauma's zijn vanuit reptielen brein..

Ik wil mijn reis met jullie gaan delen, van me af schrijven, troost zoeken, Trots vieren, hulp vragen, lachen..

In de reis die als gezond volwassen vrouw pas begonnen is..

Om dit uit te leggen, reis ik , voor dit moment even terug in vogelvlucht naar de afgelopen 45 jaar..

Mijn moeder, getekend voor het leven dankzij haar afgrijselijke tiran moeder, ze is licht verstandelijk beperkt, en ontsnapt uit een tehuis waar ze als 17 jarige mijn vader ontmoet..

Ik word geboren en mijn moeder heeft geen flauw idee wat ze met een baby'tje moet, en zo verhuis ik in mijn eerste levensjaar naar 4 verschillende plaatsen..

Word ik veel alleen gelaten, en ontwikkel ik al heel erg jong mijn overleven reptielen brein..

Glimlachen en gezien worden, want zo overleef ik...

Ik groei op, van tehuis naar weer even thuis, van weer even thuis naar het huis
van de buren in de straat aan de overkant..

Daar weet meneer R het kwetsbare meisje wat ik inmiddels ben van 12 jaar niet alleen maar mijn bestaansrecht te vernietigen, mijn lichaam zal na deze jaren nooit meer mijn lichaam zijn..

Ik word jarenlang ernstig misbruikt en verkracht...

Op mijn 18e weet ik te vluchten naar een tante en ik krijg binnen korte tijd mijn eerste huis..

Ik ga werken, en in mijn vechtersmodus besluit ik..

Ik ga het leven beter invullen..

Helaas , in de 20 jaren die volgen verruil ik mijn baan voor het ziekenhuis..

Ik krijg borstkanker, maar ik overleef.

Ik krijg een nieuwe kans en start een opleiding, ..

Het noodlot slaat opnieuw toe..

Ik loop een ontsteking in mijn ruggenmerg op, heb een dwarslaesie vanaf mijn middel en krijg een stoma..

Wonder boven wonder neemt de ontsteking af en kan ik met wilskracht mijn overleven stand weer aanzetten en leer ik weer lopen en fietsen.

De afgelopen jaren zelfs tot een niveau dat ik behoorlijk fit en vitaal ben.

Ik dans rond en denk dat ik goed ga,
Het tegendeel is waar, ik zit nog altijd in mijn schema en overleven stand en ik ga ver, heel ver om gezien te worden..

Een vals comfort, en dus kom ik er zelf niet mee vooruit.
Ik word niet gezien als persoon maar als dat " lieve, leuke,spontane, altijd ja zeggende meisje" met talent, een soort boegbeeld..

Ik wil mijn talenten tot uiting gaan brengen en start een coach traject..

Daar ben ik jarenlang mee bezig, en ik begin mijn leven te begrijpen..

Als 2 jaar geleden mijn moeder geheel plots komt te overlijden, krijg ik intensiever therapie..

Ik leer mijn moeder pas echt kennen na haar dood middels dagboeken, contact met familie leden waar ik het bestaan niet eens van wist..

Samen met coach werken we verder aan mijn herstel..

En dan, Boem, gaat het licht aan en krijg ik, na alle schema therapie, herkennen vsn (overleving) modussen het werkboek

Gezond Volwassen als stap de goede richting uit.

Inmiddels op hoofdstuk 4, heb jk gebroken met een ieder die pastte bij mijn ongezonde stuk en sta ik op een groot veld mijn nieuwe tent op te bouwen..

Ga ik als vrouw die leert bestaansrecht te hebben in contact met mensen...Doodeng!!


Ik heb me Inmiddels ingeschreven voor cursussen, geabonneerd op de volkskrant en moet stap voor stap gaan leven!!

Taco

Lieve reacties op mijn post. Dank jullie wel.

Het is een hele reis naar gezond volwassen. Herkennen van mijn modussen,.. Zo kon ik vandaag een aantal keren naar de reacties toe, zonder daar een verwachting in te scheppen, ik wil niet meer gezien worden. Ik wil mezelf nu laten zien!
Een groots verschil..

Omdat mijn ' tent terrein' nu redelijk leeg is, probeer ik te zoeken naar mijn nieuwe te bewandelen wegen..

Een soort ontdekkingstocht.

De afgelopen weken leer ik alles eigenlijk te doen van wat ik echt zelf wil, en kan. Ik ben gaan tekenen, leren, ..

En ik droom van mijzelf te gaan laten zien.

Mijn ervaringen te gaan delen, wellicht als ervaringsdeskundige..

Maar zover ben ik nu zeker nog niet .

Toch moet ik ergens starten, wil ik ' in de maatschappji' blijven staan, en helpt het mij om in contact met jullie te staan.

Ik heb een hele lieve partner, ondanks mijn reis , of misschien dankzij mijn reis steunt hij mij door dik en dun.

Mijn vriendenkring is klein, maar wel aanwezig.. En daar vind ik ook steun.

Ik heb het sociale netwerk nodig.

Het houd me gezond.

Wat betreft dat ik geen blogger moet gaan worden, ik hoop dat ik de ruimte krijg om met jullie te blijven delen.

In mijn reis om naar de buitenwereld te gaan treden, maar vooral ook om in deze reis met jullie te mogen delen een goede stok achter de deur..

Taco

Vanmorgen ben ik in de pen gekropen, ik overweeg om mijn gezond volwassen groei te gaan uitschrijven, misschien een boek te schrijven?
Dat zou wel een droom zijn, maar ik durf niet zover vooruit te kijken.

Voor nu wil ik mijn geschreven verhaal met jullie delen..
Taco


Neergestreken op het station van Rotterdam, zit ik met een kop thee en warme croissant op mijn favoriete plek.
Misschien dat dit wel mijn toekomstige lievelingsplek gaat zijn. Ik vind het een inspirerende plek, als ook ontroerend.

Nu ik naar mezelf begin te kijken als gezonde volwassen vrouw, zie ik alles zoveel beter..
Ik zit bij het raam en kijk naar de mensen, unieke mensen met allemaal hun eigen verhalen. Ik zie een oudere dame staan, met haar stok en felgroene jurk, tegen een paal aan. Wacht ze op iemand? Een man met een kunstbeen, met een paar stoere schoenen, matchend met zijn outfit. Ik vind het een krachtig gezicht!
Naast zoveel verschillende mensen zie ik vooral veel koffers voorbij gaan op het station.. Groot, klein, mensen met elkaar sjouwend om die oh zo grote tas mee te zeulen..
Wat slepen zij allemaal mee? Mooie reisboeken? Vuile was van de vakantie? Bijzondere verhalen?

Het doet me denken aan mijn moeder, slepend met haar koffers,vogelkooitje, en kinderen achter haar aan..

Mijn moeder was altijd onderweg, vriendjes had ze niet alleen maar rondom mijn ouderlijk huis, maar door het hele land.. Zo reisden we heel wat af..naar Maassluis..Leeuwarden..
Wat wilde ze eigenlijk met al dat reizen? De koffer uitpakken en settelen? Haar verhaal doen? Ik zal het nooit weten.. Mijn moeder en ik konden niet praten..Als ik probeerde iets te vragen mompelde ze.. ach kind, daar wil ik het niet over hebben.. Om vervolgens te zeggen " ach kiiiiiind, hoor je de parkietjes fluiten' ? Deze heet Sammie en.... Oke mam....

Vanuit mijn kind modus zou ik zelf mijn koffer hebben willen open gooien, temidden van de stationshal, ik zou mijn leven uit mijn koffer willen laten zien, en ik zou warmte krijgen, en ik zou mijn ' leeg' opvullen..
Maar geluid maken kon ik niet..Er hing een dik gordijn..

Dat gordijn is nu verdwenen, ik kan nu met volwassen ogen kijken naar mijn koffer, als ik over straat loop zien mensen gewoon een vrouw met een koffer..
Mijn innerlijke kind koffer voelt leeg,maar tegelijkertijd niet te rollen zo zwaar, mijn innerlijke kind koffer zou ik kwijt willen..

Bijzonder genoeg wil ik net als mijn moeder mijn innerlijke kind ook in de trein, langs de landsschappen passeren, de gedachten even uitwissen..
Maar iteindelijk staat de trein weer stil, is er een nieuwe plek, en heb ik de koffer voor altijd bij me!