Psyche
alle pijlers
aan mezelf werken
woensdag 17 februari 2010 om 04:59
Ik lig vanaf 1.00uur snachts wakker in bed met weer eens ' het vervelende gevoel in me buik' dat ik niet gelukkig ben met het leven wat ik leid.
Jullie zullen wel denken 'daar komt ze weer met haar jongens' maar deze keer gaat het om de reactie die sommige van jullie hadden op mijn topics. Ik moet aan mezelf gaan werken.
Ik ben ontzettend bang om alleen te zijn maar morgenavond (of eigenlijk al vanavond) ga ik het afkappen met mijn date en er deze keer echt voor kiezen om aan mezelf te werken. Het is een super lieve jongen en na anderhalve maand is hij ontzettend gek op mij en verwonderlijk vindt hij mij niet alleen leuk van de buitenkant maar ook van de binnenkant. Maar ik moet eerlijk tegen mezelf en tegen hem zijn. 2dagen voordat ik hem leerde kennen zat ik nog huilend buiten, te roepen dat ik me alleen voel..Tja dat weet ik ook wel dat dit niet het moment is om een relatie te beginnen met iemand.
Ik hoop dat jullie me kunnen steunen, maar ook mij een spiegel voorhouden&dat ik deze keer wel terug reageer i.p.v 'het wegvluchten' door er niet op te reageren.
Ik heb er genoeg van om pessimistisch te denken en mezelf in een slachtofferrol te plaatsen en het probleem vaak buiten mezelf te zoeken.
Ik zoek ontzettend veel bevestiging aan andere jongens en mannen. Vanaf mijn 15de was ik al erg serieus en heb nooit echt genoten van het leven. ik was teveel bezig wat andere van mij dachten, als ik bijvoorbeeld een dagje naar een attractiepark ging was ik met mijn hoofd bij 'mijn vriendje'' die op die dag geen smsje had teuggestuurd. Ik ga veel opstap, maar heb er nooit van genoten. De hele avond ben ik bezig met bevestiging zoeken. Dat is erg vermoeiend en zo kan ik nooit eens ontspannend een leuke avond hebben.Ik heb er spijt van dat ik vanaf mijn 15de tot nu (22jaar) niet lekker ontspannen van het leven heb genoten. Ik ben erg 'bang om oud te worden' en voel alsof het al te laat is om nog echt te genieten van de dingen.
Vanaf mijn 17de ga ik naar de psycholoog.Dit heeft niet echt geholpen. Ik heb 2 verschillende psychologen gehad en met de laatste ben ik net gestopt. Na 2jaar bij deze gesprekken gehad te hebben, begon ze pas met een behandelplan te maken. Waar ik op dat moment zelf bijzat. Ze schreef hierbij op dat ik neiging had naar borderline. Toen gaf ik aan dat ik meer dacht aan de afhankelijkheidsstoornis. Hier was ze eigenlijk ook mee eens, dus verandere de diagnose.
Ik voel me niet meer serieus genomen door haar en ze gaf zelf ook aan dat dit eigenlijk ook niet kon en heeft haar excuses aangeboden. Ik had altijd het gevoel dat de gesprekken niet echt hielpen, maar dacht dat dit meer met mij te maken had.
Het feit dat ik zo erg bezig was met bevesting zoeken naar andere jongens (en dan echt op een obsessieve, niet normale manier) ben ik hiermee naar de huisarts gestapt. Ik werd hier ook niet serieus genomen. Hij vertelde mij dat ik er goed uit zag, jong ben, hij vond hetlogisch dat ik aandacht wil van jongens, want het is mijn leeftijd. Dus: voor hem was er geen probleem.
Na die reactie ben ik eigenlijk gestopt met verder zoeken naar hulp.
Ik heb vriendinnen maar ik voel me erg alleen. Het zijn allemaal oppervlakkige vriendinnen. Mijn familie waarschuwt mij voor sommige meiden waar ik mee omga, ze vinden dat ze me gebruiken. Ze hebben gelijk, maar ik ben bang om alleen te zijn, dus neem ik daar maar 'genoegen mee'.
Verder zit ik nu in het laatste jaar van mijn studie. Ik woon nog thuis. Veel mensen zeggen dat ik op mezelf moet gaan wonen, dat dat veel beter voor mij is. Ik wil eigenlijk sparen maar van de ene kant is het misschien wel goed om deze stap te nemen. Al weet ik niet welke studie/werk ik hierna wil gaan doen(dat ligt er ook maar aan, anders kan ik het misschien niet betalen) Na dit jaar krijg ik geen studiefinanciering meer.
Het fijne is dat ik mijn leven in me eigen handen heb en dus aan deze dingen verandering in kan brengen.
De vraag is alleen, hoe moet ik dat doen, en waar moet ik beginnen? Ik zie door de bomen het bos niet meer.
Ik heb eigenlijk helemaal geen slecht leven, alleen maak ik het mezelf heel erg moeilijk. Ik wil niet meer iedere morgen wakkeer worden met een 'knoop in me maag' . Ik wil niet meer in de vicieuze cirkel zitten en ik ben er klaar voor om aan mezelf te werken en te genieten van het leven!!
Beter nu op deze leeftijd aan mezelf werken, dan 15jaar later als de problemen misschien nog erger zijn geworden.
Ik hoop dat jullie tips, adviezen hebben voor mij. Ik wil dit forum zien, als een stok achter de deur. En dat ik hier ook opschrijf waar ik aan heb gewerkt en hoe.
Jullie zullen wel denken 'daar komt ze weer met haar jongens' maar deze keer gaat het om de reactie die sommige van jullie hadden op mijn topics. Ik moet aan mezelf gaan werken.
Ik ben ontzettend bang om alleen te zijn maar morgenavond (of eigenlijk al vanavond) ga ik het afkappen met mijn date en er deze keer echt voor kiezen om aan mezelf te werken. Het is een super lieve jongen en na anderhalve maand is hij ontzettend gek op mij en verwonderlijk vindt hij mij niet alleen leuk van de buitenkant maar ook van de binnenkant. Maar ik moet eerlijk tegen mezelf en tegen hem zijn. 2dagen voordat ik hem leerde kennen zat ik nog huilend buiten, te roepen dat ik me alleen voel..Tja dat weet ik ook wel dat dit niet het moment is om een relatie te beginnen met iemand.
Ik hoop dat jullie me kunnen steunen, maar ook mij een spiegel voorhouden&dat ik deze keer wel terug reageer i.p.v 'het wegvluchten' door er niet op te reageren.
Ik heb er genoeg van om pessimistisch te denken en mezelf in een slachtofferrol te plaatsen en het probleem vaak buiten mezelf te zoeken.
Ik zoek ontzettend veel bevestiging aan andere jongens en mannen. Vanaf mijn 15de was ik al erg serieus en heb nooit echt genoten van het leven. ik was teveel bezig wat andere van mij dachten, als ik bijvoorbeeld een dagje naar een attractiepark ging was ik met mijn hoofd bij 'mijn vriendje'' die op die dag geen smsje had teuggestuurd. Ik ga veel opstap, maar heb er nooit van genoten. De hele avond ben ik bezig met bevestiging zoeken. Dat is erg vermoeiend en zo kan ik nooit eens ontspannend een leuke avond hebben.Ik heb er spijt van dat ik vanaf mijn 15de tot nu (22jaar) niet lekker ontspannen van het leven heb genoten. Ik ben erg 'bang om oud te worden' en voel alsof het al te laat is om nog echt te genieten van de dingen.
Vanaf mijn 17de ga ik naar de psycholoog.Dit heeft niet echt geholpen. Ik heb 2 verschillende psychologen gehad en met de laatste ben ik net gestopt. Na 2jaar bij deze gesprekken gehad te hebben, begon ze pas met een behandelplan te maken. Waar ik op dat moment zelf bijzat. Ze schreef hierbij op dat ik neiging had naar borderline. Toen gaf ik aan dat ik meer dacht aan de afhankelijkheidsstoornis. Hier was ze eigenlijk ook mee eens, dus verandere de diagnose.
Ik voel me niet meer serieus genomen door haar en ze gaf zelf ook aan dat dit eigenlijk ook niet kon en heeft haar excuses aangeboden. Ik had altijd het gevoel dat de gesprekken niet echt hielpen, maar dacht dat dit meer met mij te maken had.
Het feit dat ik zo erg bezig was met bevesting zoeken naar andere jongens (en dan echt op een obsessieve, niet normale manier) ben ik hiermee naar de huisarts gestapt. Ik werd hier ook niet serieus genomen. Hij vertelde mij dat ik er goed uit zag, jong ben, hij vond hetlogisch dat ik aandacht wil van jongens, want het is mijn leeftijd. Dus: voor hem was er geen probleem.
Na die reactie ben ik eigenlijk gestopt met verder zoeken naar hulp.
Ik heb vriendinnen maar ik voel me erg alleen. Het zijn allemaal oppervlakkige vriendinnen. Mijn familie waarschuwt mij voor sommige meiden waar ik mee omga, ze vinden dat ze me gebruiken. Ze hebben gelijk, maar ik ben bang om alleen te zijn, dus neem ik daar maar 'genoegen mee'.
Verder zit ik nu in het laatste jaar van mijn studie. Ik woon nog thuis. Veel mensen zeggen dat ik op mezelf moet gaan wonen, dat dat veel beter voor mij is. Ik wil eigenlijk sparen maar van de ene kant is het misschien wel goed om deze stap te nemen. Al weet ik niet welke studie/werk ik hierna wil gaan doen(dat ligt er ook maar aan, anders kan ik het misschien niet betalen) Na dit jaar krijg ik geen studiefinanciering meer.
Het fijne is dat ik mijn leven in me eigen handen heb en dus aan deze dingen verandering in kan brengen.
De vraag is alleen, hoe moet ik dat doen, en waar moet ik beginnen? Ik zie door de bomen het bos niet meer.
Ik heb eigenlijk helemaal geen slecht leven, alleen maak ik het mezelf heel erg moeilijk. Ik wil niet meer iedere morgen wakkeer worden met een 'knoop in me maag' . Ik wil niet meer in de vicieuze cirkel zitten en ik ben er klaar voor om aan mezelf te werken en te genieten van het leven!!
Beter nu op deze leeftijd aan mezelf werken, dan 15jaar later als de problemen misschien nog erger zijn geworden.
Ik hoop dat jullie tips, adviezen hebben voor mij. Ik wil dit forum zien, als een stok achter de deur. En dat ik hier ook opschrijf waar ik aan heb gewerkt en hoe.
woensdag 17 februari 2010 om 07:38
Meissie toch, herken veel in wat je schrijft. Wat onzettend naar dat je zoveel tijd aan niet goede psychologen hebt besteed. Toch denk ik dat je hier niet alleen uit komt. Huisartsen zijn niet altijd de juiste figuren om je goed door te verwijzen. Kan je in je omgeving niet informeren over een goede psycholoog/ psychiater? Of toch maar een beetje shoppen, niet jaren lang ergens blijven hangen wat niet goed voelt of als het niet op schiet. Ik heb hetzelfde mee gemaakt, ook meerdere psychologen gehad en bij één erg lang gebleven zonder resultaat. Uiteindelijk heb ik meer gehad aan een spirituele benadering van mijn problemen ipv een psychologische. Iedereen moet daarin ook z'n eigen weg vinden. Hier in het westen is de psychologsiche de meest gangbare (en dan zijn er nog vele soorten, ik zag soms in mijn zoektocht door de bomen het bos niet meer) maar het is uiteraard niet de enige manier.
Misschien als troost: toen ik 22 was zat ik ook in een crisis met mezelf en was ik ook erg afhankelijk. Inmiddels ben ik 31 en ben een gelukkig mens. Is niet overnight gegaan en dat zal bij jou ook niet zo zijn, verwacht niet dat je binnen een paar weken van je problemen af bent. Maar het kan zeker helemaal goed komen als je de juiste hulp krijgt en de juiste keuzes maakt. Je bent al goed begonnen door te stoppen met je 'vriendje' en met de psycholoog waarvan je weet dat ze beide niet echt goed voor je zijn. Hier mag je trots op zijn.
Heel veel sterkte!!
Misschien als troost: toen ik 22 was zat ik ook in een crisis met mezelf en was ik ook erg afhankelijk. Inmiddels ben ik 31 en ben een gelukkig mens. Is niet overnight gegaan en dat zal bij jou ook niet zo zijn, verwacht niet dat je binnen een paar weken van je problemen af bent. Maar het kan zeker helemaal goed komen als je de juiste hulp krijgt en de juiste keuzes maakt. Je bent al goed begonnen door te stoppen met je 'vriendje' en met de psycholoog waarvan je weet dat ze beide niet echt goed voor je zijn. Hier mag je trots op zijn.
Heel veel sterkte!!
woensdag 17 februari 2010 om 08:59
Ik heb er genoeg van om pessimistisch te denken en mezelf in een slachtofferrol te plaatsen en het probleem vaak buiten mezelf te zoeken.
Ik zoek ontzettend veel bevestiging aan andere jongens en mannen
Je kunt bij jezelf nagaan waarom je zo pessimistisch bent en waarom je jezelf steeds in de slachtofferrol plaatst. Er moet een oorzaak voor zijn, die waarschijnlijk bij jezelf ligt. Probeer hier bij jezelf achter te komen...
Hetzelfde met erkenning. Waarom is erkenning voor jou zo belangrijk? Heeft het met iets uit je verleden te maken?
Onthoud dat het verleden je wel vormt, maar dat je er (zelf) voor moet zorgen dat het niet je heden en toekomst in de weg gaat zitten.
Je vertelt dat je al vaker met een psycholoog hebt gesproken, maar dat het niet werkt. Heb je al gedacht aan iets alternatievere vormen van therapie? Workshops volgen hoe je jezelf beter kunt leren kennen bijv. Zal vast wel bestaan...
Leer jezelf kennen, krijg door waarom je doet zoals je doet en probeer het dan om te zetten in hoe je wilt zijn..
Sterkte!
Ik zoek ontzettend veel bevestiging aan andere jongens en mannen
Je kunt bij jezelf nagaan waarom je zo pessimistisch bent en waarom je jezelf steeds in de slachtofferrol plaatst. Er moet een oorzaak voor zijn, die waarschijnlijk bij jezelf ligt. Probeer hier bij jezelf achter te komen...
Hetzelfde met erkenning. Waarom is erkenning voor jou zo belangrijk? Heeft het met iets uit je verleden te maken?
Onthoud dat het verleden je wel vormt, maar dat je er (zelf) voor moet zorgen dat het niet je heden en toekomst in de weg gaat zitten.
Je vertelt dat je al vaker met een psycholoog hebt gesproken, maar dat het niet werkt. Heb je al gedacht aan iets alternatievere vormen van therapie? Workshops volgen hoe je jezelf beter kunt leren kennen bijv. Zal vast wel bestaan...
Leer jezelf kennen, krijg door waarom je doet zoals je doet en probeer het dan om te zetten in hoe je wilt zijn..
Sterkte!
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 17 februari 2010 om 11:30
super bedankt voor jullie lieve reacties! Dit gaat nog heel erg moeilijk worden voor mij. Ik zie al zo erg op tegen vanavond.
Waarom het komt dat ik zo pessimistisch ben opgesteld (denk ik) is dat ik dat vanuit thuis zo heb meegekregen. Ik dacht dat ik gewoon nuchter en realistisch dacht, maar ik ben na een paar jaar wel achtergekomen dat dit gewoon negatief denken is. Als ik iets vertel thuis, word ik vaak op een negatieve manier bekeken. Deze manier van denken is mij ook 'eigen' geworden.
Me vader is plotseling gestorven toen ik 14jaar was. Dit zou ermee te maken kunnen hebben, dat ik zoveel bevestiging zoek bij anderen. Ik weet zeker dat me moeder heel veel om me geeft maar ik heb geen goede band met haar. Ze is heel materialistisch en zakelijk ingesteld tegenover mij. Als het op school maar goed gaat en meehelp in het huishouden is het voor haar goed. Een knuffel van haar of dat ik mij gesteund voel, is er niet. Ik weet dat ze heel veel zorgen om me maakt maar met haar kan ik niet praten over dingen.
Ik weet gewoon niet waar ik aan moet beginnen, om aan mezelf te werken. Wat zijn de eerste stappen die ik moet nemen?
Waarom het komt dat ik zo pessimistisch ben opgesteld (denk ik) is dat ik dat vanuit thuis zo heb meegekregen. Ik dacht dat ik gewoon nuchter en realistisch dacht, maar ik ben na een paar jaar wel achtergekomen dat dit gewoon negatief denken is. Als ik iets vertel thuis, word ik vaak op een negatieve manier bekeken. Deze manier van denken is mij ook 'eigen' geworden.
Me vader is plotseling gestorven toen ik 14jaar was. Dit zou ermee te maken kunnen hebben, dat ik zoveel bevestiging zoek bij anderen. Ik weet zeker dat me moeder heel veel om me geeft maar ik heb geen goede band met haar. Ze is heel materialistisch en zakelijk ingesteld tegenover mij. Als het op school maar goed gaat en meehelp in het huishouden is het voor haar goed. Een knuffel van haar of dat ik mij gesteund voel, is er niet. Ik weet dat ze heel veel zorgen om me maakt maar met haar kan ik niet praten over dingen.
Ik weet gewoon niet waar ik aan moet beginnen, om aan mezelf te werken. Wat zijn de eerste stappen die ik moet nemen?
woensdag 17 februari 2010 om 21:03
Nu stel je weer dezelfde vraag, of bevallen de antwoorden je niet? Kan ook en je hoeft 't niet op te volgen, maar ik weet uit ervaring dat een therapie pas helpt als je een goede therapeut hebt gevonden. En als je die de eerste of tweede keer niet bent tegen gekomen moet je mss nog wat verder shoppen. Er zijn ook genoeg 'zelfhulpboeken' en er zitten heus goede bij. Ga speuren en neuzen, probeer dingen uit. Misschien is gesprekstherapie niet je ding maar lichaamstherapie wel. Ik weet 't niet, je kan er alleen achter komen door zaken uit te proberen. Voel goed bij jezelf. Geef niet meteen op maaar ga ook niet te lang door met iets als je voelt dat het niet klopt.
@marcaro, da's wel heel makkelijk: ik denk dat t niet helpt dus begin ik er maar niet aan. Maar ondertussen wel zeggen niet te weten waar te moeten beginnen. Kom op, als je wilt werken dan doe je ook dingen waarvan je niet gegarandeerd weet dat ze succes opleveren. Soms ook duurt het een tijd eer je resultaat ziet, maar plant je met je werk al wel vast de zaadjes waar je ooit de vruchten van gaat plukken. Zielig doen maar niets ondernemen brengt je geen stap verder.
@marcaro, da's wel heel makkelijk: ik denk dat t niet helpt dus begin ik er maar niet aan. Maar ondertussen wel zeggen niet te weten waar te moeten beginnen. Kom op, als je wilt werken dan doe je ook dingen waarvan je niet gegarandeerd weet dat ze succes opleveren. Soms ook duurt het een tijd eer je resultaat ziet, maar plant je met je werk al wel vast de zaadjes waar je ooit de vruchten van gaat plukken. Zielig doen maar niets ondernemen brengt je geen stap verder.
woensdag 17 februari 2010 om 21:43
Hoi Dance-girl,
Ik herken erg veel in je verhaal.
Zelfde leeftijd en herken het gevoel van geen genoegen nemen met wat voor een leven ik nu leid. Al een aantal jaren niet lekker in m'n vel, onzeker, niet de persoon zijn die ik wil zijn maar nog nooit de stap durven nemen om een verwijzing te vragen naar een psycholoog.
Ik ben benieuwd hoe het vanavond gegaan is met je.
Groetjes!
Ik herken erg veel in je verhaal.
Zelfde leeftijd en herken het gevoel van geen genoegen nemen met wat voor een leven ik nu leid. Al een aantal jaren niet lekker in m'n vel, onzeker, niet de persoon zijn die ik wil zijn maar nog nooit de stap durven nemen om een verwijzing te vragen naar een psycholoog.
Ik ben benieuwd hoe het vanavond gegaan is met je.
Groetjes!
vrijdag 19 februari 2010 om 00:36
Dag dames,
Allemaal heel herkenbaar, een hopeloos gevoel, de vicieuze cirkel, ongelukkig zijn en vooral door de bomen het bos niet zien ( werk, inkomen, studie, huisje, relatie) Ook ik heb het gevoel gehad dat ik er niet kon uitkomen, het klinkt misschien erg makkelijk, maar probeer toch positief te blijven. Tussen mijn 20e en 25e was ik het kwijt, ik kreeg een sociale fobie en zat slecht in mijn vel. Uiteindelijk nam ik vorig jaar ( na eerdere pogingen) ZELF de stap om supervisie te volgen met een sociaal psychiatrisch medewerkster via de GGZ. Elke week een uur zelfreflectie, benoemen van de gedachten, emoties en gevolgen...bedoelt om een negatief patroon te doorbreken en jezelf uit te dagen. Na een aantal maanden kan ik concluderen dat ik behoorlijk positief ben veranderd, ik ben sterker, mondiger en zelfverzekerder geworden. Omdat ik de aankomende drie maanden van werk en huis wissel ( ik heb nog niets gevonden omdat het plotseling kwam) en ik moet afstuderen, én een eerdere depressie heb gehad, slik in sinds een ruime maand 20 mg prozac. De grootste verandering heb ik toch echter zelf aangebracht en niet de medicatie! Ik zit goed in mijn vel, denk positiever, plaats mezelf niet meer in een slachtofferrol en ik heb weer zin in het leven. Ik wil je geen AD aanraden omdat ik het nu vermeld maar juist om toch naar een GGZ te gaan en iets als supervisie te overwegen, goede zelfreflectie ( en een geweldige klik met de hulpverlener) heeft me echt positief veranderd.
Het kan absoluut, rust je met de gedachten dat je uit deze negatieve spiraal kunt komen maar je moet wel zelf de belangrijkste stap zetten. Zelf vond ik een psycholoog niet prettig, met een sociaal psychiatrisch verpleegster doe je echt "opdrachten" en hij/zij daagt je echt uit om je denkwijze te veranderen.
Liefs,
Bio!
Allemaal heel herkenbaar, een hopeloos gevoel, de vicieuze cirkel, ongelukkig zijn en vooral door de bomen het bos niet zien ( werk, inkomen, studie, huisje, relatie) Ook ik heb het gevoel gehad dat ik er niet kon uitkomen, het klinkt misschien erg makkelijk, maar probeer toch positief te blijven. Tussen mijn 20e en 25e was ik het kwijt, ik kreeg een sociale fobie en zat slecht in mijn vel. Uiteindelijk nam ik vorig jaar ( na eerdere pogingen) ZELF de stap om supervisie te volgen met een sociaal psychiatrisch medewerkster via de GGZ. Elke week een uur zelfreflectie, benoemen van de gedachten, emoties en gevolgen...bedoelt om een negatief patroon te doorbreken en jezelf uit te dagen. Na een aantal maanden kan ik concluderen dat ik behoorlijk positief ben veranderd, ik ben sterker, mondiger en zelfverzekerder geworden. Omdat ik de aankomende drie maanden van werk en huis wissel ( ik heb nog niets gevonden omdat het plotseling kwam) en ik moet afstuderen, én een eerdere depressie heb gehad, slik in sinds een ruime maand 20 mg prozac. De grootste verandering heb ik toch echter zelf aangebracht en niet de medicatie! Ik zit goed in mijn vel, denk positiever, plaats mezelf niet meer in een slachtofferrol en ik heb weer zin in het leven. Ik wil je geen AD aanraden omdat ik het nu vermeld maar juist om toch naar een GGZ te gaan en iets als supervisie te overwegen, goede zelfreflectie ( en een geweldige klik met de hulpverlener) heeft me echt positief veranderd.
Het kan absoluut, rust je met de gedachten dat je uit deze negatieve spiraal kunt komen maar je moet wel zelf de belangrijkste stap zetten. Zelf vond ik een psycholoog niet prettig, met een sociaal psychiatrisch verpleegster doe je echt "opdrachten" en hij/zij daagt je echt uit om je denkwijze te veranderen.
Liefs,
Bio!
vrijdag 19 februari 2010 om 00:42
Kleine aanvulling: ik wilde heel graag ook echt aan mezelf werken en het beste eruit halen en ik ben heel goed op weg. Ga lekker uit, sociale contacten gaan goed en ik ben uit een diep dal geklommen! En weetje wat ik denk? Had ik deze stap maar 5 jaar geleden genomen! want ik heb nu het gevoel dat ik de afgelopen jaren niet heb genoten van het leven, ik stond letterlijk stil.
Mocht je info willen geef maar een gil en anders wens ik je veel succes, ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Liefs!
Mocht je info willen geef maar een gil en anders wens ik je veel succes, ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Liefs!
