Psyche
alle pijlers
aangevallen voelen
vrijdag 20 februari 2009 om 16:01
Ik ben benieuwd of iemand tips heeft..
Ik kom mezelf de laatste tijd vaak tegen in relaties die dicht bij me staan. Zowel mijn vriend als mijn vader als vriendinnen. Mijn probleem is dat ik me te snel aangevallen voel en te snel op mn tenen getrapt ben.
Ik schiet dan in de verdediging, begin op een te luide en verontwaardigde toon te praten, waardoor ik blijkbaar direct 'ruzie zoek' en mensen pijn doe met mijn opmerkingen.
Tot 10 tellen werkt wel, tot een keer weer een druppel op de gloeiplaat terecht komt en ik alsnog weer uit mn slof schiet.
Het gaat hierbij met name om onderwerpen als intelligentie en mn leven goed op de rails hebben/zelfredzaamheid/onafhankelijkheid. Blijkbaar zijn dat gevoelige plekken voor mij. Ik heb op die fronten ook vaak het gevoel dat ik moet opboksen tegen mijn vriend. (Vraag 1: is dit wel gezond? kan ondanks dit 'mankementje' een gelijkwaardige relatie bestaan?)
Als mensen over dit soort gebieden iets zeggen meen ik al heel snel iets tussen de regels door te horen, over dat ik bepaalde dingen niet goed genoeg doe en schiet ik al weer in de verdediging. Dit is echt heel frustrerend in ruzies/woordenwisselingen en dergelijke, want discussies gaan dan uiteindelijk over de manier waarop je ruzie maakt en niet langer over de inhoud van die ruzie.
Daar komt nog bij dat zowel mijn vader als mijn vriend zeggen dat ik deze eigenschap van mijn moeder heb en hoewel het de liefste vrouw ter wereld is hoor ik niet graag dat ik op haar lijk, omdat we vaak botsen. Ik had dan ook het beeld van mezelf dat ik prima tegen kritiek kon (wel als het openlijke, opbouwende kritiek is trouwens).
Is er misschien iemand die dit herkent en een manier heeft gevonden om ermee om te gaan? Of weet iemand hoe ik mezelf deze eigenschap kan 'afleren'?
Groetjes, mij
Ik kom mezelf de laatste tijd vaak tegen in relaties die dicht bij me staan. Zowel mijn vriend als mijn vader als vriendinnen. Mijn probleem is dat ik me te snel aangevallen voel en te snel op mn tenen getrapt ben.
Ik schiet dan in de verdediging, begin op een te luide en verontwaardigde toon te praten, waardoor ik blijkbaar direct 'ruzie zoek' en mensen pijn doe met mijn opmerkingen.
Tot 10 tellen werkt wel, tot een keer weer een druppel op de gloeiplaat terecht komt en ik alsnog weer uit mn slof schiet.
Het gaat hierbij met name om onderwerpen als intelligentie en mn leven goed op de rails hebben/zelfredzaamheid/onafhankelijkheid. Blijkbaar zijn dat gevoelige plekken voor mij. Ik heb op die fronten ook vaak het gevoel dat ik moet opboksen tegen mijn vriend. (Vraag 1: is dit wel gezond? kan ondanks dit 'mankementje' een gelijkwaardige relatie bestaan?)
Als mensen over dit soort gebieden iets zeggen meen ik al heel snel iets tussen de regels door te horen, over dat ik bepaalde dingen niet goed genoeg doe en schiet ik al weer in de verdediging. Dit is echt heel frustrerend in ruzies/woordenwisselingen en dergelijke, want discussies gaan dan uiteindelijk over de manier waarop je ruzie maakt en niet langer over de inhoud van die ruzie.
Daar komt nog bij dat zowel mijn vader als mijn vriend zeggen dat ik deze eigenschap van mijn moeder heb en hoewel het de liefste vrouw ter wereld is hoor ik niet graag dat ik op haar lijk, omdat we vaak botsen. Ik had dan ook het beeld van mezelf dat ik prima tegen kritiek kon (wel als het openlijke, opbouwende kritiek is trouwens).
Is er misschien iemand die dit herkent en een manier heeft gevonden om ermee om te gaan? Of weet iemand hoe ik mezelf deze eigenschap kan 'afleren'?
Groetjes, mij
vrijdag 20 februari 2009 om 16:10
Stom is dat he, als je erachter komt dat je eigenlijk helemaal niet zo goed tegen kritiek kan als je gedacht had!
Knap om dit zo te herkennen en toe te geven.
Je zegt dat het meestal gaat om intelligentie, zelfredzaamheid enzz. Ben je onzeker hierover? Bang dat je dit 'minder' goed op de rails hebt? Ik denk dat het eigen onzekerheid is. Kijk even goed naar jezelf waar dat gevoel precies vandaan komt en hoe het komt dat die bepaalde punten zo gevoelig bij jou liggen.
Knap om dit zo te herkennen en toe te geven.
Je zegt dat het meestal gaat om intelligentie, zelfredzaamheid enzz. Ben je onzeker hierover? Bang dat je dit 'minder' goed op de rails hebt? Ik denk dat het eigen onzekerheid is. Kijk even goed naar jezelf waar dat gevoel precies vandaan komt en hoe het komt dat die bepaalde punten zo gevoelig bij jou liggen.
vrijdag 20 februari 2009 om 16:10
Lastig in relaties met anderen als jij je snel aangevallen voelt. Probeer niet meteen iets terug te zeggen maar laat wat je hoort even op je inwerken. Van de meeste mensen is kritiek/feedback namelijk helemaal niet vervelend bedoelt. Het is iets om jou of jullie vooruit te helpen. Jij hoort trouwens direct iets wat je niet goed zou doen lees ik in je bericht maar is dat wat er ook daadwerkelijk gezegd wordt. Je hoeft het ook niet eens te zijn met wat er gezegd wordt maar het is wel hoe je of je gedrag op die ander overkomt.
vrijdag 20 februari 2009 om 16:12
vrijdag 20 februari 2009 om 16:44
Zo snel al reacties, dank je!
Intelligentie en zelfredzaamheid zijn mijn zwakke punten. Ik ben wel intelligent, maar mijn vriend weet zó veel en vindt kennis zó belangrijk. En ik heb nou eenmaal niet veel feiten-kennis, maar heb wel inzicht (kan goed beredeneren) en een hoog EQ. Hij zegt vaak dingen wat ik opvat als denigrerend, hij zegt dat hij dat niet zo bedoelt (en dat geloof ik ook wel) en toch ervaar ik het zo. (hij is sowieso iemand die ontzettend lomp kan zijn, vind ik ook juist wel weer leuk aan m). En op die momenten dat hij zo neerbuigend doet in mijn beleving sta ik dus al weer 'op mijn achterste poten...'.
Zelfredzaamheid is een ander punt. Ik had zo'n moeder die me altijd alles achter de kont aan sjouwde, alles voor me regelde enz, en daar heb ik nu last van. Ze deed het echt met de beste bedoelingen van de wereld en ik neem haar ook niks kwalijk (het is het enige min-punt in mijn opvoeding, verder was het echt prima). Mijn vriend is juist iemand die al heel jong volwassen is geworden en dus juist heel zelfstandig.
Met name in beslis-momenten komt dit vaak tot een botsing, want ik wil me ook niet aan het handje laten leiden en dat wil hij ook niet.
Nou ja, ik hoop dat mijn nare eigenschap wat duidelijker is uitgelegd zo. Echt heel erg fijn als ik wat handvatten kan krijgen van jullie om hier iets mee te doen! Thanx!
Intelligentie en zelfredzaamheid zijn mijn zwakke punten. Ik ben wel intelligent, maar mijn vriend weet zó veel en vindt kennis zó belangrijk. En ik heb nou eenmaal niet veel feiten-kennis, maar heb wel inzicht (kan goed beredeneren) en een hoog EQ. Hij zegt vaak dingen wat ik opvat als denigrerend, hij zegt dat hij dat niet zo bedoelt (en dat geloof ik ook wel) en toch ervaar ik het zo. (hij is sowieso iemand die ontzettend lomp kan zijn, vind ik ook juist wel weer leuk aan m). En op die momenten dat hij zo neerbuigend doet in mijn beleving sta ik dus al weer 'op mijn achterste poten...'.
Zelfredzaamheid is een ander punt. Ik had zo'n moeder die me altijd alles achter de kont aan sjouwde, alles voor me regelde enz, en daar heb ik nu last van. Ze deed het echt met de beste bedoelingen van de wereld en ik neem haar ook niks kwalijk (het is het enige min-punt in mijn opvoeding, verder was het echt prima). Mijn vriend is juist iemand die al heel jong volwassen is geworden en dus juist heel zelfstandig.
Met name in beslis-momenten komt dit vaak tot een botsing, want ik wil me ook niet aan het handje laten leiden en dat wil hij ook niet.
Nou ja, ik hoop dat mijn nare eigenschap wat duidelijker is uitgelegd zo. Echt heel erg fijn als ik wat handvatten kan krijgen van jullie om hier iets mee te doen! Thanx!
vrijdag 20 februari 2009 om 18:01
vrijdag 20 februari 2009 om 18:12
Ik vind je behoorlijk intelligent en zelfredzaam overkomen anders, je bent intelligent genoeg om aan zelfreflectie te doen en zelfstandig genoeg om te zien dat dit iets is wat jij moet oplossen, en niet je vriend.
Bedenk wel dat het in familierelaties het aller- allermoeilijkste is om iets te veranderen. Dat zijn patronen die zo zijn ingesleten en je valt makkelijk terug in hoe je het vroeger deed. Ook aan de relatie met je vriend zijn twee kanten: jij voelt je misschien niet intelligent, maar waarschijnlijk zit er ook iets bij hem, dat hij heel veel belang hecht aan intelligentie. En misschien doet hij ook daadwerkelijk neerbuigend, niet alles hoeft bij jou te liggen.
Hoe is dat bij andere mensen dan bij je vriend en familie, bots je daarmee op dezelfde terreinen?
Over dat ruziemaken, je kunt proberen daar uit te stappen door jezelf af te vragen: wat kwetst me nu? En door dan niet te gaan argumenteren en verdedigen, maar juist door je kwetsbaarheid te voelen. Probeer een time-out te nemen, bij een ruzie. Misschien kun je met je vriend een wachtwoord (of zo) afspreken, voor als een van jullie merkt dat jij weer in de verdediging schiet?
Bedenk wel dat het in familierelaties het aller- allermoeilijkste is om iets te veranderen. Dat zijn patronen die zo zijn ingesleten en je valt makkelijk terug in hoe je het vroeger deed. Ook aan de relatie met je vriend zijn twee kanten: jij voelt je misschien niet intelligent, maar waarschijnlijk zit er ook iets bij hem, dat hij heel veel belang hecht aan intelligentie. En misschien doet hij ook daadwerkelijk neerbuigend, niet alles hoeft bij jou te liggen.
Hoe is dat bij andere mensen dan bij je vriend en familie, bots je daarmee op dezelfde terreinen?
Over dat ruziemaken, je kunt proberen daar uit te stappen door jezelf af te vragen: wat kwetst me nu? En door dan niet te gaan argumenteren en verdedigen, maar juist door je kwetsbaarheid te voelen. Probeer een time-out te nemen, bij een ruzie. Misschien kun je met je vriend een wachtwoord (of zo) afspreken, voor als een van jullie merkt dat jij weer in de verdediging schiet?
vrijdag 20 februari 2009 om 22:53
Jeetje wat knap dat jij zo naar jezelf kunt kijken en daarop kunt reflecteren!
Het feit dat je gevoelig bent voor kritiek of opmerkingen over je zelfredzaamheid en intelligentie kan misschien voortkomen uit onzekerheid hierover. Maar is het terecht dat je hierover onzeker bent? Heb je het daar al eens met je naasten over gehad? Misschien kunnen zij met jou eens kijken naar allerlei dingen op die gebieden die juist al wel heel goed gaan.
Wat zelfredzaamheid betreft ben je waarschijnlijk een beetje vanzelf in dit patroon gerold. Vroeger werd veel door je moeder voor je geregeld en nu heeft je vriend dit min of meer automatisch overgenomen. Hij is misschien meer een regelaar? Je zou kunnen afspreken samen dat jij voortaan ook een deel voor je rekening neemt. (bijvoorbeeld de zaken die je huis aangaan, of de verzekeringen, of de financien... noem maar op). Als je dan ziet dat dit je goed af gaat, wordt je misschien wat zekerder van jezelf.
Het boos worden door opmerkingen is jammer. Het kost je energie, je gaat je er rot door voelen en waarschijnlijk is het door je familie niet eens naar bedoeld. Als je er met hen over praat, kunnen ze misschien rekening houden met jouw gevoeligheden.
Het feit dat je gevoelig bent voor kritiek of opmerkingen over je zelfredzaamheid en intelligentie kan misschien voortkomen uit onzekerheid hierover. Maar is het terecht dat je hierover onzeker bent? Heb je het daar al eens met je naasten over gehad? Misschien kunnen zij met jou eens kijken naar allerlei dingen op die gebieden die juist al wel heel goed gaan.
Wat zelfredzaamheid betreft ben je waarschijnlijk een beetje vanzelf in dit patroon gerold. Vroeger werd veel door je moeder voor je geregeld en nu heeft je vriend dit min of meer automatisch overgenomen. Hij is misschien meer een regelaar? Je zou kunnen afspreken samen dat jij voortaan ook een deel voor je rekening neemt. (bijvoorbeeld de zaken die je huis aangaan, of de verzekeringen, of de financien... noem maar op). Als je dan ziet dat dit je goed af gaat, wordt je misschien wat zekerder van jezelf.
Het boos worden door opmerkingen is jammer. Het kost je energie, je gaat je er rot door voelen en waarschijnlijk is het door je familie niet eens naar bedoeld. Als je er met hen over praat, kunnen ze misschien rekening houden met jouw gevoeligheden.
zaterdag 21 februari 2009 om 09:49
Ha, nou heb ik tenminste weer 1 ding te pakken waar ik goed in ben, zelfreflectie:P:D Thanx!!
Ik denk dat de dingen inderdaad wel te verklaren zijn, de vraag is ook vooral Hoe kom ik eraf. Het kost inderdaad belachelijk veel (negatieve) energie. Mijn vriend en ik zijn ook echt zo'n stel wat altijd aan het kibbelen is. De vraag is op den duur of het niet te veel energie kost, of in elk geval genoeg energie oplevert.
Wat betreft het terecht zijn van de onzekerheden.. ik weet niet waarom, maar zolang als ik me kan herrinneren heb ik al de neiging om mezelf te bewijzen. Tegenover mezelf, tegenover iedereen. Geen flauw idee waar dat vandaan komt.
Ik denk dat er nog een ander puntje bij komt kijken.. ik denk dat ik heel gevoelig ben voor wat mensen 'tussen de regels door' zeggen. Dat pik ik er gemakkelijk uit en daar reageer ik op, terwijl ik meer moet reageren op wat iemand feitelijk zegt. Dus als iemand zegt (zomaar een voorbeeld) "het is mooi als mensen karakter kunnen tonen in slechte tijden" denk ik al bij mezelf "Doe ik dat niet dan? Waarom zegt diegene dat tegen mij?" Alleen ja, hoe zorg ik er nou voor dat ik die impliciete dingen minder op mezelf betrek en me er al helemaal niet door laat aanvallen??
En wat betreft de regelaar; we hebben allebei heel sterk de mening dat ik me niet aan zijn handje wil laten leiden en hij wil mij ook niet aan mijn handje leiden, hij houdt van mensen met een mening. We zijn net samen op reis geweest en dat leidde dus ook HEEL vaak tot escalaties. En wat we ook probeerden.. wel aan het handje laten leiden, juist niet, allebei taken verdelen... het werkte niet!!
Momenteel hebben we een pauze ingelast in onze relatie (na 6 jaar), en dat terwijl we ook wel eerder op reis zijn geweest samen.
Wat denken jullie, is het een al te slecht teken voor de toekomst samen als je hier zo uit komt??
De hele kwestie vreet ontzettend aan me, en ik krijg (vrees ik) niet eerder rust voor ik dit beter op een rijtje heb... en of er iets aan te doen valt.
Ik denk dat de dingen inderdaad wel te verklaren zijn, de vraag is ook vooral Hoe kom ik eraf. Het kost inderdaad belachelijk veel (negatieve) energie. Mijn vriend en ik zijn ook echt zo'n stel wat altijd aan het kibbelen is. De vraag is op den duur of het niet te veel energie kost, of in elk geval genoeg energie oplevert.
Wat betreft het terecht zijn van de onzekerheden.. ik weet niet waarom, maar zolang als ik me kan herrinneren heb ik al de neiging om mezelf te bewijzen. Tegenover mezelf, tegenover iedereen. Geen flauw idee waar dat vandaan komt.
Ik denk dat er nog een ander puntje bij komt kijken.. ik denk dat ik heel gevoelig ben voor wat mensen 'tussen de regels door' zeggen. Dat pik ik er gemakkelijk uit en daar reageer ik op, terwijl ik meer moet reageren op wat iemand feitelijk zegt. Dus als iemand zegt (zomaar een voorbeeld) "het is mooi als mensen karakter kunnen tonen in slechte tijden" denk ik al bij mezelf "Doe ik dat niet dan? Waarom zegt diegene dat tegen mij?" Alleen ja, hoe zorg ik er nou voor dat ik die impliciete dingen minder op mezelf betrek en me er al helemaal niet door laat aanvallen??
En wat betreft de regelaar; we hebben allebei heel sterk de mening dat ik me niet aan zijn handje wil laten leiden en hij wil mij ook niet aan mijn handje leiden, hij houdt van mensen met een mening. We zijn net samen op reis geweest en dat leidde dus ook HEEL vaak tot escalaties. En wat we ook probeerden.. wel aan het handje laten leiden, juist niet, allebei taken verdelen... het werkte niet!!
Momenteel hebben we een pauze ingelast in onze relatie (na 6 jaar), en dat terwijl we ook wel eerder op reis zijn geweest samen.
Wat denken jullie, is het een al te slecht teken voor de toekomst samen als je hier zo uit komt??
De hele kwestie vreet ontzettend aan me, en ik krijg (vrees ik) niet eerder rust voor ik dit beter op een rijtje heb... en of er iets aan te doen valt.
zaterdag 21 februari 2009 om 10:48
Heel herkenbaar. Wat er er lijkt te gebeuren is dat jullie elkaars schaduwzijden naar boven brengen. Hij projecteert zijn angst/ambities op jouw, jij projecteert jouw angsten/ambities op hem.
Als iemand iets zegt wat jou raakt dan kun je er donder op zeggen dat er iets in jou is dat het 'herkent' en erop reageert. Je bent dan op een zwakke plek geraakt en om het niet onder ogen te hoeven zien, vuur je jouw projectie af op je vriend en heb je zo weer een nieuwe ruzie te pakken.
Ik herken wat je schrijft omdat ik ook zo reageerde in (intieme) relaties. In plaats van het of naast me neer te leggen als zijnde onzin of er iets mee te doen, reageerde ik net als jij verontwaardigd, beledigd en mijn favoriete reactie "me niet in mijn waarde gelaten gelaten" voelen.
En wat grappig is: ik heb precies op dezelfde gebieden als jij een zwakke plek: intelligentie, zelfredzaamheid en onafhankelijkheid. Ik vind mezelf intelligent maar ook weer niet. Ik kan mezelf prima redden en ook weer niet. Ik ben onafhankelijk maar ook weer niet. Die tegenstrijdigheden, daar vecht ik continue tegen. Als een buitenstaander mij op mijn eigen twijfel over mijn intelligentie wijst (door een opmerking o.i.d.) dan schiet ik in de verdediging. Ik wil dan uitroepen:"Ik ben WEL intelligent!!!" Maar eigenlijk is het enige wat er gebeurt op zo'n moment dat mijn innerlijke twijfel 'wakker wordt gemaakt'. Daar is dan de reactie.
Ik heb veel gehad aan het boek "het projectiemechanisme" en wat allemaal las, heeft diepe indruk op me gemaakt en me geleerd waar mijn reacties vandaan komen,.
Datgene wat je het liefst voor de buitenwereld verborgen wil houden, komt hoe dan ook ALTIJD naar buiten. Simpelweg omdat het naar buiten WIL komen. Mijn onzekerheid en twijfels willen gehoord worden. En als ik er niet naar luister dan vinden ze wel een weg. Ze reageren op alles wat ze wakker maakt, een liedje, een opmerking, gelach van vreemden van als ik voorbij loop, werkelijk alles kan onze diepste twijfels en onzekerhden naar boven brengen. De kunst is in te zien dat ze bij mij horen en niet bij de ander.
Hoe weet je of iets projectie is of dat het bij een ander hoort? Gevoel. Als ik heftig reageer is het projectie. Kan ik het met een glimlach naast me neerleggen dan hoort het bij die ander.
Hoop dat je hier wat mee kunt.
Als iemand iets zegt wat jou raakt dan kun je er donder op zeggen dat er iets in jou is dat het 'herkent' en erop reageert. Je bent dan op een zwakke plek geraakt en om het niet onder ogen te hoeven zien, vuur je jouw projectie af op je vriend en heb je zo weer een nieuwe ruzie te pakken.
Ik herken wat je schrijft omdat ik ook zo reageerde in (intieme) relaties. In plaats van het of naast me neer te leggen als zijnde onzin of er iets mee te doen, reageerde ik net als jij verontwaardigd, beledigd en mijn favoriete reactie "me niet in mijn waarde gelaten gelaten" voelen.
En wat grappig is: ik heb precies op dezelfde gebieden als jij een zwakke plek: intelligentie, zelfredzaamheid en onafhankelijkheid. Ik vind mezelf intelligent maar ook weer niet. Ik kan mezelf prima redden en ook weer niet. Ik ben onafhankelijk maar ook weer niet. Die tegenstrijdigheden, daar vecht ik continue tegen. Als een buitenstaander mij op mijn eigen twijfel over mijn intelligentie wijst (door een opmerking o.i.d.) dan schiet ik in de verdediging. Ik wil dan uitroepen:"Ik ben WEL intelligent!!!" Maar eigenlijk is het enige wat er gebeurt op zo'n moment dat mijn innerlijke twijfel 'wakker wordt gemaakt'. Daar is dan de reactie.
Ik heb veel gehad aan het boek "het projectiemechanisme" en wat allemaal las, heeft diepe indruk op me gemaakt en me geleerd waar mijn reacties vandaan komen,.
Datgene wat je het liefst voor de buitenwereld verborgen wil houden, komt hoe dan ook ALTIJD naar buiten. Simpelweg omdat het naar buiten WIL komen. Mijn onzekerheid en twijfels willen gehoord worden. En als ik er niet naar luister dan vinden ze wel een weg. Ze reageren op alles wat ze wakker maakt, een liedje, een opmerking, gelach van vreemden van als ik voorbij loop, werkelijk alles kan onze diepste twijfels en onzekerhden naar boven brengen. De kunst is in te zien dat ze bij mij horen en niet bij de ander.
Hoe weet je of iets projectie is of dat het bij een ander hoort? Gevoel. Als ik heftig reageer is het projectie. Kan ik het met een glimlach naast me neerleggen dan hoort het bij die ander.
Hoop dat je hier wat mee kunt.
zaterdag 21 februari 2009 om 11:00
volgens mij is het geen slecht teken voor de toekomst. Het is wel iets waar idd aangewerkt moet worden in de relatie, maar het betekent niet dat jullie elkaar niet leuk vinden. Je hebt het namelijk ook met anderen (vriendinnen, ouders) en die kan je niet zomaar inwisselen.
Het lijkt wel of jij voortdurend bezig bent jezelf uit een minderwaardige positie te halen in alle relaties. en die minderwaardige positie is niet omdat anderen je daar neerzetten, maar omdat jezelf denkt dat je daar zit. Meer zelfvertrouwen krijgen en relativeren is dus echt heel belangrijk.
Daarbij moet je ook nog eens goed aangeven wat je echt dwars zit. En dat gaat vaak verder dan de opmerking zelf. Je zegt zelf al dat je veel tussen de regels door leest. Als je vriend of vader een opmerking plaatst over dat je niet weet hoeveel bougies er in een diesel zitten (ok, raar voorbeeld), dan schiet jij daar waarschijnlijk in de verdediging. En hoor je jezelf misschien zeggen dat dat niet belangrijk is om te weten want je hebt geen diesel, maar je weet wel dat ....... en dan schiet jezelf in de verdediging.
Wat je dan eigenlijk moet zeggen is dat je het niet leuk vindt dat je het idee hebt dat ze denken dat je dom bent. Als je dat zegt komt het al heel anders over.
Dit soort dingen helpen mij igg heel erg. Want ook ik kan niet goed tegen kritiek en kan slecht verwoorden wat me echt dwars zit. Ik ben dan ook veel te vel. Mijn relatie (wij kibbelden ook heel veel) is igg al veel beter geworden. Maar nog steeds is het een lang proces. We kibbelen af en toe nog steeds. Maar frequentie en heftigheid is al veel minder.
Het lijkt wel of jij voortdurend bezig bent jezelf uit een minderwaardige positie te halen in alle relaties. en die minderwaardige positie is niet omdat anderen je daar neerzetten, maar omdat jezelf denkt dat je daar zit. Meer zelfvertrouwen krijgen en relativeren is dus echt heel belangrijk.
Daarbij moet je ook nog eens goed aangeven wat je echt dwars zit. En dat gaat vaak verder dan de opmerking zelf. Je zegt zelf al dat je veel tussen de regels door leest. Als je vriend of vader een opmerking plaatst over dat je niet weet hoeveel bougies er in een diesel zitten (ok, raar voorbeeld), dan schiet jij daar waarschijnlijk in de verdediging. En hoor je jezelf misschien zeggen dat dat niet belangrijk is om te weten want je hebt geen diesel, maar je weet wel dat ....... en dan schiet jezelf in de verdediging.
Wat je dan eigenlijk moet zeggen is dat je het niet leuk vindt dat je het idee hebt dat ze denken dat je dom bent. Als je dat zegt komt het al heel anders over.
Dit soort dingen helpen mij igg heel erg. Want ook ik kan niet goed tegen kritiek en kan slecht verwoorden wat me echt dwars zit. Ik ben dan ook veel te vel. Mijn relatie (wij kibbelden ook heel veel) is igg al veel beter geworden. Maar nog steeds is het een lang proces. We kibbelen af en toe nog steeds. Maar frequentie en heftigheid is al veel minder.
zaterdag 21 februari 2009 om 13:37
Heel erg bedankt voor de reacties!! Hier kan ik wel wat mee:)
Sensy12, bedoel je het boek "Het projectie mechanisme in de praktijk" van Karen M. Hamaker-Zondag ?
Ik ga m van de biep halen!
En hoe hebben jullie ermee om leren gaan dan? Kom je jezelf nog weleens tegen op die manier?
En hoeveel ruimte heb je daarvoor nodig van je partner, om te veranderen? Ik weet namelijk niet of die ruimte nog bestaat...
Ik kom het inderdaad ook wel tegen bij mensen buiten mijn familie of vriend, alleen die staan toch net iets minder dicht bij en kunnen je daardoor dus toch net iets minder hard op je ziel trappen.
Je in je waarde gelaten willen worden.. een hele bekende uitspraak inderdaad. Ik riep op reis aldoor tegen mijn vriend: "ben ik soms niet goed genoeg voor je?!"
Totdat hij dat zich zo erg aan trok dattie riep "als ik echt zo'n zak hooi ben, waarom ga je dan niet bij me weg?! Ik wil alleen maar dat jij gelukkig bent!"
En daar was eigenlijk vervolgens elke ruzie op terug te voeren..
En we moeten ook zo nodig altijd het laatste woord hebben en nog éven je punt willen maken. En als dat niet 'gewoon' kan, dan maar met steken onder water en tegen schenen aan blijven schoppen...
Ik ben er zo moe van!
Ik ben zooo gek op mn vriend, maar hij haalt me tegelijk soms het bloed onder mn nagels vandaan.
En Liselotte4, hoe zijn jullie er dan in geslaagd om minder te kibbelen?
Nou ja, nogmaals heel erg bedankt!
Sensy12, bedoel je het boek "Het projectie mechanisme in de praktijk" van Karen M. Hamaker-Zondag ?
Ik ga m van de biep halen!
En hoe hebben jullie ermee om leren gaan dan? Kom je jezelf nog weleens tegen op die manier?
En hoeveel ruimte heb je daarvoor nodig van je partner, om te veranderen? Ik weet namelijk niet of die ruimte nog bestaat...
Ik kom het inderdaad ook wel tegen bij mensen buiten mijn familie of vriend, alleen die staan toch net iets minder dicht bij en kunnen je daardoor dus toch net iets minder hard op je ziel trappen.
Je in je waarde gelaten willen worden.. een hele bekende uitspraak inderdaad. Ik riep op reis aldoor tegen mijn vriend: "ben ik soms niet goed genoeg voor je?!"
Totdat hij dat zich zo erg aan trok dattie riep "als ik echt zo'n zak hooi ben, waarom ga je dan niet bij me weg?! Ik wil alleen maar dat jij gelukkig bent!"
En daar was eigenlijk vervolgens elke ruzie op terug te voeren..
En we moeten ook zo nodig altijd het laatste woord hebben en nog éven je punt willen maken. En als dat niet 'gewoon' kan, dan maar met steken onder water en tegen schenen aan blijven schoppen...
Ik ben er zo moe van!
Ik ben zooo gek op mn vriend, maar hij haalt me tegelijk soms het bloed onder mn nagels vandaan.
En Liselotte4, hoe zijn jullie er dan in geslaagd om minder te kibbelen?
Nou ja, nogmaals heel erg bedankt!
zaterdag 21 februari 2009 om 14:44
Jeetje nieuwsgierig meisje, het is net of je over mij praat, ik heb precies tot in de details het zelfde en loop er op dit moment veel tegen aan. Ik ben eigenlijk altijd al gevoelig geweest voor"commentaar van een ander, of het nou om familie of vrienden gaat. Maar sinds een paar maanden heb ik een relatie en daardoor is het juist nu heel confronterend. Ook ik ben erg gevoelig voor "kritiek", ik voel me aangevallen en ga altijd in de verdediging, ik voel me minderwaardig en trek commentaar persoonlijk naar me toe. Op zo'n moment komen woorden heel hard bij mij over, maar dat is mijn belevingwereld, mijn gevoeligheid want opzich is het normaal en terecht hoe en wat iemand opdat moment tegen mij zegt. Verstandelijk weet ik dat wel alleen mijn gevoel is anders. Op dit moment probeer ik er aan te werken want het is iets van mij , iets waar ik het mijzelf eigenlijk alleen maar moeilijker maak. Ik probeer niet gelijk te reageren (in de verdediging gaan) en ik probeer het realistisch en vanuit de ander te bekijken. Lukt natuurlijk niet gelijk in 1 keer maar ik probeer het wel elke keer en soms lukt het al een Btje. Leuk dat ik zoveel in je herken en dat er op jou verhaal word gereageerd...
Knuf Btje...
Knuf Btje...
zaterdag 21 februari 2009 om 16:10
Erg he, dat je jezelf en elkaar zo sterk tegen kan komen in een relatie. Wij zijn nu dan ruim 6 jaar samen en hebben al verscheidene drempels overwonnen, maar tijdens onze reis zijn dingen zó in het extreme naar buiten gekomen dat we even niet meer weten hoe we verder moeten.
Momenteel probeer ik een poging te doen af te kicken van het samen met hem leven en te kijken of we echt weer opnieuw voor elkaar vallen. En te kijken wat er gebeurt met mijn 'negatieve eigenschappen' waar dit topic over gaat. We zijn nog steeds beste maatjes en ik geef heel veel om hem, maar ja, is dat omdat je dat gewend bent of omdat je echt van hém houdt? Geen idee.
Maar goed, dat terzijde. Het geeft alleen aan denk ik hoe het zo komt dat ik er nu zo tegenaan loop.
Dat het iets is van jezelf klopt inderdaad, alleen ik vraag me wel af hoe die wisselwerking dan gaat en wat zijn aandeel erin is. Want natuurlijk hebben zijn verwachtingen en vaardigheden ook invloed. We moeten het patroon doorbreken, maar dat valt niet mee.
En ik vond het juist zo confronterend dat ik in een gesprek met mijn vader precies tegen dezelfde dingen aanliep. Ik dacht dan ligt ertoch iets bij mij niet goed.....
Nou ja, ben erg benieuwd naar verdere verhalen en tips!
Momenteel probeer ik een poging te doen af te kicken van het samen met hem leven en te kijken of we echt weer opnieuw voor elkaar vallen. En te kijken wat er gebeurt met mijn 'negatieve eigenschappen' waar dit topic over gaat. We zijn nog steeds beste maatjes en ik geef heel veel om hem, maar ja, is dat omdat je dat gewend bent of omdat je echt van hém houdt? Geen idee.
Maar goed, dat terzijde. Het geeft alleen aan denk ik hoe het zo komt dat ik er nu zo tegenaan loop.
Dat het iets is van jezelf klopt inderdaad, alleen ik vraag me wel af hoe die wisselwerking dan gaat en wat zijn aandeel erin is. Want natuurlijk hebben zijn verwachtingen en vaardigheden ook invloed. We moeten het patroon doorbreken, maar dat valt niet mee.
En ik vond het juist zo confronterend dat ik in een gesprek met mijn vader precies tegen dezelfde dingen aanliep. Ik dacht dan ligt ertoch iets bij mij niet goed.....
Nou ja, ben erg benieuwd naar verdere verhalen en tips!
zaterdag 21 februari 2009 om 20:19
Hey nieuwsgierig meisje, het is idd van Karen Hamaker-Zondag maar ik denk dat het boek wat jij noemt het vervolg is op "Het projectiemechanisme" Wist niet dat er een praktijkboekje was
Ik heb geen relatie (meer) maar heb wel veel geleerd van dat heen-en-weer-gedoe. Namelijk dat ik gerust van mijn partner mag verwachten dat hij ook naar zijn aandeel kijkt. De kar in mijn eentje trekken zoals ik hiervoor deed...daar ben ik van genezen. Je kunt in het naar jezelf kijken ook doorslaan waardoor je de ander van zijn verantwoordelijkheid ontslaat.
Jullie klinken alsof je een leuk stel zijn samen maar dat ieder zo'n zijn/haar problemen heeft en dan het via een gemene manier bij de ander probeert te dumpen. Bewustwording hiervan is de eerste stap maar zoals het in een goede relatie gaat is het belangrijk dat je je beide bewust van je EIGEN issues en je niet gaat bemoeien met elkaars zwakke punten. Dus de focus compleet op jezelf houden, wat voel je, wat denk je, wat doet het met je en daar open durven praten. Zonde verwijten maar puur benoemen wat de opmerking van een ander met je doet. Ik heb het zelf nog niet kunnen oefenen maar ik geloof wel dat het zo werkt. Je kwetsbaar durven op te stellen en daarvoor moet je je veilig en vertrouwd genoeg voelen in de relatie.....
Ik heb geen relatie (meer) maar heb wel veel geleerd van dat heen-en-weer-gedoe. Namelijk dat ik gerust van mijn partner mag verwachten dat hij ook naar zijn aandeel kijkt. De kar in mijn eentje trekken zoals ik hiervoor deed...daar ben ik van genezen. Je kunt in het naar jezelf kijken ook doorslaan waardoor je de ander van zijn verantwoordelijkheid ontslaat.
Jullie klinken alsof je een leuk stel zijn samen maar dat ieder zo'n zijn/haar problemen heeft en dan het via een gemene manier bij de ander probeert te dumpen. Bewustwording hiervan is de eerste stap maar zoals het in een goede relatie gaat is het belangrijk dat je je beide bewust van je EIGEN issues en je niet gaat bemoeien met elkaars zwakke punten. Dus de focus compleet op jezelf houden, wat voel je, wat denk je, wat doet het met je en daar open durven praten. Zonde verwijten maar puur benoemen wat de opmerking van een ander met je doet. Ik heb het zelf nog niet kunnen oefenen maar ik geloof wel dat het zo werkt. Je kwetsbaar durven op te stellen en daarvoor moet je je veilig en vertrouwd genoeg voelen in de relatie.....
