Psyche
alle pijlers
Abortus 5 jaar geleden
maandag 14 april 2008 om 20:20
Deze maand is het 5 jaar geleden dat ik abortus heb ondergaan.
Ik heb er geen spijt van maar het houd me wel nog steeds bezig, voel me nog steeds schuldig!
En zou er graag ervaringen willen delen met vrouwen waarvan het ook al een tijd geleden is.
Mijn verhaal en besluit tot deze keuze.......
Ik ben ondanks het spiraaltje toch zwanger geraakt.
Ik was toen 29 jaar.Ik woonde op dat moment samen met mijn huidige partner en 2 kinderen.
Mijn partner was op dat moment al een paar maanden depressief, omdat we geld problemen en hij zijn baan kwijt was.
Mijn oudste zoon had in die tijd erge driftbuien door de scheiding,die op dat moment wel al een jaar achter de rug was.
Ik was al een week of twee over tijd en zelf al 2 keer een test gedaan maar die was steeds negatief.
Op 14 april ben ik naar de huisarts gegaan, en daar was wel de test positief.
Ik had altijd heel graag een derde kind gewild,maar iets zei me op dat moment dat de tijd er echt niet daar voor was.
Ik had ook niet voor niks een spiraaltje.
Na de eerste schrik had ik meteen een goed gesprek met de huisarts, hij vroeg me hoe ik erover dacht en ik heb mijn twijfels uitgesproken.
Hij zei, ............. een verstandige keuze is ook een keuze...............
En dat zinnetje is me altijd bij gebleven, en ik heb hier veel aan gehad.
Mijn gevoel zei dat dit kindje ,want zo voelde ik het meteen, welkom was maar verstandig was het niet.
Mijn partner was ook van mening, vooral door zich zelf dat we geen goede basis hadden die we dit kindje konden bieden.
Op 21 april had ik een afspraak in de abortus kliniek, om te praten en te kijken hoever ik was.
Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Toen ik vertelde waarom ik voor abortus koos , en ik zei dat buiten mijn partner om niemand anders het wist vond ze dit onverantwoord.
Terwijl ik toen heel goed wist en kon verwoorden hoe ik me voelde en waarom ik deze beslissing nam.
Ik moest nog iemand inlichten in mijn naaste omgeving (familie ) en de dag erna terug bellen.
Ik heb niet met iemand anders erover gesproken, ook niet met familie, omdat ik me schaamde dat ik tot zoiets in staat was.
Wel de dag erna gebeld en verteld dat ik met mijn moeder gesproken had, en er kon toen een afspraak gemaakt worden voor de ingreep.
De 28 ste was het zover, er zaten in de wachtkamer een hoop mensen, een chinees koppel die 4 kinderen bij zich had, nog een oudere vrouw alleen en twee jongen meiden die reuze lol hadden.
op dat moment kon ik ze echt wat aandoen, die meiden dan!
voor de ingreep kreeg ik nog een echo ( ik heb hier een foto van gevraagd en heeft een speciaal plaatsje thuis )
Bij de ingreep zelf mocht mijn partner aanwezig zijn.
Het was heel onwerkelijk om daar te liggen, het deed vrij veel pijn maar wat me het meest bij is gebleven is het geluid van het afzuigen, dat vergeet ik nooit meer.
Ik heb in een bakje gezien wat ze eruit hebben gezogen, het vruchtje, je zag dat het een klompje cellen bij elkaar was buiten de andere vloeistof om.
Hierna werd ik naar een afdeling gebracht met een stuk of 10 bedden, een soort van recovery, met gordijnen tussen de bedden maar die werden open gelaten.
Mijn partner moest in de wachtkamer blijven.
Maar ik was zo van streek en aan het huilen dat er een verpleegster kwam en vroeg of ik het fijn zou vinden als mijn partner even zou komen.
Toen hij kwam maakte ze het gordijn dicht en hadden we even wat privacy.
Na een minuut of 5 ging hij weer en een andere verpleegster kwam en zei, waarom zijn de gordijnen dicht ,wat een onzin!!!!!
Ik vroeg of ze even dicht konden blijven omdat ik aan het huilen was en er niet tegen kon om die andere vrouwen te zien, maar dat mocht niet.
Na een half uur mocht ik gaan.
Geen verdere begeleiding of niks.
Ik kon voor na controle of daar terug komen of naar huisarts!
Ik ben na twee weken naar de huisarts gegaan, daar bleek dat ik nog steeds zwangerschaps hormoon in mijn lichaam had.
Toen ik dat hoorde schrok ik heel erg, ik dacht dat ik nog steeds zwanger was en de abortus niet gelukt was.
Maar dit was niet zo.
Na een week of drie na de controle bij de huisarts hebben ze in het ziekenhuis een echo gemaakt omdat het hormoon nog in mijn lichaam zat.
Als er nog resten zouden zitten van het vruchtje werd het in ziekenhuis onder narcose opnieuw een curetage ondergaan.
Toen kon het wel en een gewone abortus is illigaal en moest in de abortus kliniek.
Dit terwijl ik in het ziekenhuis met meer respect behandeld werd dan in de abortus kliniek.
Het zwangerschaps hormoon ben ik tot 6 maanden na de abortus blijven houden met alle zwangerschaps hormonen van dien.
Dit was heel moeilijk, juist omdat ik er iedere dag mee geconfronteeerd werd.
Nu achteraf 5 jaar later denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar zoals eerder beschreven ik voel me nog steeds rot eronder en wilde dat ik die keuze nooit had hoeven te maken..............
Ik heb er geen spijt van maar het houd me wel nog steeds bezig, voel me nog steeds schuldig!
En zou er graag ervaringen willen delen met vrouwen waarvan het ook al een tijd geleden is.
Mijn verhaal en besluit tot deze keuze.......
Ik ben ondanks het spiraaltje toch zwanger geraakt.
Ik was toen 29 jaar.Ik woonde op dat moment samen met mijn huidige partner en 2 kinderen.
Mijn partner was op dat moment al een paar maanden depressief, omdat we geld problemen en hij zijn baan kwijt was.
Mijn oudste zoon had in die tijd erge driftbuien door de scheiding,die op dat moment wel al een jaar achter de rug was.
Ik was al een week of twee over tijd en zelf al 2 keer een test gedaan maar die was steeds negatief.
Op 14 april ben ik naar de huisarts gegaan, en daar was wel de test positief.
Ik had altijd heel graag een derde kind gewild,maar iets zei me op dat moment dat de tijd er echt niet daar voor was.
Ik had ook niet voor niks een spiraaltje.
Na de eerste schrik had ik meteen een goed gesprek met de huisarts, hij vroeg me hoe ik erover dacht en ik heb mijn twijfels uitgesproken.
Hij zei, ............. een verstandige keuze is ook een keuze...............
En dat zinnetje is me altijd bij gebleven, en ik heb hier veel aan gehad.
Mijn gevoel zei dat dit kindje ,want zo voelde ik het meteen, welkom was maar verstandig was het niet.
Mijn partner was ook van mening, vooral door zich zelf dat we geen goede basis hadden die we dit kindje konden bieden.
Op 21 april had ik een afspraak in de abortus kliniek, om te praten en te kijken hoever ik was.
Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Toen ik vertelde waarom ik voor abortus koos , en ik zei dat buiten mijn partner om niemand anders het wist vond ze dit onverantwoord.
Terwijl ik toen heel goed wist en kon verwoorden hoe ik me voelde en waarom ik deze beslissing nam.
Ik moest nog iemand inlichten in mijn naaste omgeving (familie ) en de dag erna terug bellen.
Ik heb niet met iemand anders erover gesproken, ook niet met familie, omdat ik me schaamde dat ik tot zoiets in staat was.
Wel de dag erna gebeld en verteld dat ik met mijn moeder gesproken had, en er kon toen een afspraak gemaakt worden voor de ingreep.
De 28 ste was het zover, er zaten in de wachtkamer een hoop mensen, een chinees koppel die 4 kinderen bij zich had, nog een oudere vrouw alleen en twee jongen meiden die reuze lol hadden.
op dat moment kon ik ze echt wat aandoen, die meiden dan!
voor de ingreep kreeg ik nog een echo ( ik heb hier een foto van gevraagd en heeft een speciaal plaatsje thuis )
Bij de ingreep zelf mocht mijn partner aanwezig zijn.
Het was heel onwerkelijk om daar te liggen, het deed vrij veel pijn maar wat me het meest bij is gebleven is het geluid van het afzuigen, dat vergeet ik nooit meer.
Ik heb in een bakje gezien wat ze eruit hebben gezogen, het vruchtje, je zag dat het een klompje cellen bij elkaar was buiten de andere vloeistof om.
Hierna werd ik naar een afdeling gebracht met een stuk of 10 bedden, een soort van recovery, met gordijnen tussen de bedden maar die werden open gelaten.
Mijn partner moest in de wachtkamer blijven.
Maar ik was zo van streek en aan het huilen dat er een verpleegster kwam en vroeg of ik het fijn zou vinden als mijn partner even zou komen.
Toen hij kwam maakte ze het gordijn dicht en hadden we even wat privacy.
Na een minuut of 5 ging hij weer en een andere verpleegster kwam en zei, waarom zijn de gordijnen dicht ,wat een onzin!!!!!
Ik vroeg of ze even dicht konden blijven omdat ik aan het huilen was en er niet tegen kon om die andere vrouwen te zien, maar dat mocht niet.
Na een half uur mocht ik gaan.
Geen verdere begeleiding of niks.
Ik kon voor na controle of daar terug komen of naar huisarts!
Ik ben na twee weken naar de huisarts gegaan, daar bleek dat ik nog steeds zwangerschaps hormoon in mijn lichaam had.
Toen ik dat hoorde schrok ik heel erg, ik dacht dat ik nog steeds zwanger was en de abortus niet gelukt was.
Maar dit was niet zo.
Na een week of drie na de controle bij de huisarts hebben ze in het ziekenhuis een echo gemaakt omdat het hormoon nog in mijn lichaam zat.
Als er nog resten zouden zitten van het vruchtje werd het in ziekenhuis onder narcose opnieuw een curetage ondergaan.
Toen kon het wel en een gewone abortus is illigaal en moest in de abortus kliniek.
Dit terwijl ik in het ziekenhuis met meer respect behandeld werd dan in de abortus kliniek.
Het zwangerschaps hormoon ben ik tot 6 maanden na de abortus blijven houden met alle zwangerschaps hormonen van dien.
Dit was heel moeilijk, juist omdat ik er iedere dag mee geconfronteeerd werd.
Nu achteraf 5 jaar later denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar zoals eerder beschreven ik voel me nog steeds rot eronder en wilde dat ik die keuze nooit had hoeven te maken..............
maandag 14 april 2008 om 21:18
Ik kan mij voorstellen dat zoiets ingrijpends je niet in de koude kleren gaat zitten...op dat moment heb jij voor jou/jullie de juiste keus gemaakt, maar vergeten zal je het nooit meer.
Ik heb afgelopen zaterdag een positieve test gehad en dit kwam voor ons ook geheel onverwachts..wij hebben al 2 kinderen (tweeling) en waren klaar...wij riepen ook altijd tegen iedereen die vroeg en ??? komt er nog een 3e,,nee hoor wij zijn klaar en dit was ook zo....tja en dan ben je " ineens '' zwanger....bij mij kwam er meteen na de eerste schok een blij gevoel en bij mijn vriend groeit dit ook langzaam,,,,maar heeft even zijn tijd nodig...wij zijn stabiel en ook al is het niet gepland het is welkom. Maar ik kan mij voostellen als de situatie anders was of het overkwam ons een jaar eerder dat wij misschien ook een andere beslissing genomen zouden hebben.
heel veel sterkte .. kan mij voorstellen dat het toch nog pijn doet..
Ik heb afgelopen zaterdag een positieve test gehad en dit kwam voor ons ook geheel onverwachts..wij hebben al 2 kinderen (tweeling) en waren klaar...wij riepen ook altijd tegen iedereen die vroeg en ??? komt er nog een 3e,,nee hoor wij zijn klaar en dit was ook zo....tja en dan ben je " ineens '' zwanger....bij mij kwam er meteen na de eerste schok een blij gevoel en bij mijn vriend groeit dit ook langzaam,,,,maar heeft even zijn tijd nodig...wij zijn stabiel en ook al is het niet gepland het is welkom. Maar ik kan mij voostellen als de situatie anders was of het overkwam ons een jaar eerder dat wij misschien ook een andere beslissing genomen zouden hebben.
heel veel sterkte .. kan mij voorstellen dat het toch nog pijn doet..
zondag 27 april 2008 om 10:40
Hai Seaworld,
helaas heb ik zelf ook een keer voor de 'keus' gestaan. De beslissing was heel begrijpelijk, net zoals in jouw geval, maar de ervaring op zich is zo traumatisch, dat ik me afvraag of je het ooit naast je neer kunt leggen. Vrijwel iedere beslissing die je neemt is een keuze, waarbij je nooit 100% achter die keuze staat, zeker in zo'n moeilijk geval als dit.
Voor mij was belangrijk dat het praktisch onmogelijk was, mijn emoties heb ik daarbij naar de achtergrond geschoven. Is dit bij jou ook het geval?
Misschien krijgen mijn huidige vriend en ik ooit nog een kindje, ook dan zal ik het er weer moeilijk mee hebben, maar ik probeer het maar als deel van mij te zien.
Wel fijn voor je dat je de echo hebt, die ben ik vergeten te vragen, dat is soms wel pijnlijk, alsof de zwangerschap nooit heeft bestaan...
Sterkte
.
helaas heb ik zelf ook een keer voor de 'keus' gestaan. De beslissing was heel begrijpelijk, net zoals in jouw geval, maar de ervaring op zich is zo traumatisch, dat ik me afvraag of je het ooit naast je neer kunt leggen. Vrijwel iedere beslissing die je neemt is een keuze, waarbij je nooit 100% achter die keuze staat, zeker in zo'n moeilijk geval als dit.
Voor mij was belangrijk dat het praktisch onmogelijk was, mijn emoties heb ik daarbij naar de achtergrond geschoven. Is dit bij jou ook het geval?
Misschien krijgen mijn huidige vriend en ik ooit nog een kindje, ook dan zal ik het er weer moeilijk mee hebben, maar ik probeer het maar als deel van mij te zien.
Wel fijn voor je dat je de echo hebt, die ben ik vergeten te vragen, dat is soms wel pijnlijk, alsof de zwangerschap nooit heeft bestaan...
Sterkte
.
zaterdag 10 mei 2008 om 12:05
Hoi Seaworld,
Het is bij mij nu bijna 8 jaar geleden dat ik een abortus heb gehad en ik heb een 'goede' beslissing gemaakt. Maar echt goed kan ik me er niet bij voelen. Ik heb nog steeds een groot schulgevoel wat denk ik nooit meer weg gaat. Ik was nog heel jong en zat in een hele nare relatie. Ik wilde dit een kind niet aandoen en als ik heel eerlijk ben, wilde ik dit mezelf ook niet aandoen. Ik was heel bang als het kindje zou komen ik naar een blijf-van-mijn-lijf huis zou moeten en altijd ondergedoken zou moeten blijven voor mijn ex en ook voor de hele familie. Uiteindelijk heb ik het mijn moeder verteld en ik kreeg van mijn vader te horen als ik het zou houden ik per direct op straat zou staan. Hij zou mij niet steunen en als mijn moeder me zou steunen om het kindje te houden, zou hij een scheiding aanvragen. De keus die ik heb gemaakt heb ik hier niet door laten beinvloeden, maar deze periode is wel een hele nare periode in mijn leven geweest en de band met mijn ouders is wel veranderd, hoewel die nooit goed is geweest. Na de abortus heb ik hier een tijdlang met niemand over durven te praten. Gelukkig is dat veranderd en mijn huidige vriend weet de hele situatie en daar kan ik met hem goed over praten. Met mijn ouders kan ik helemaal niet praten over deze tijd, ze maken nog vaak verwijten naar mij toe, hoe moeilijk zij deze periode hebben ervaren en dat ik een 'slechte' dochter ben. Verder heb ik af en toe wel moeite als mensen praten over zangerschappen en wat je daarvan merkt en dat ik daar later nog wel achterkom......soms heb ik dan echt wel zin om te zeggen, ik weet wel een beetje wat het inhoud. Maar goed ik heb geen zin in vragen en oordelen. Ik ben heel bang om opnieuw zwanger te raken. Waarom wel het ene kindje en niet het andere? Als ik ooit zwanger kan worden, want ik heb endometriose en dan is het maar de vraag. Dit is de eerste keer dat ik er zo over kan praten (schrijven) en ik moet zeggen, het lucht enorm op. Verder wens ik iedereen veel sterkte die ook een abortus hebben meegemaakt!!!
Soraya
Het is bij mij nu bijna 8 jaar geleden dat ik een abortus heb gehad en ik heb een 'goede' beslissing gemaakt. Maar echt goed kan ik me er niet bij voelen. Ik heb nog steeds een groot schulgevoel wat denk ik nooit meer weg gaat. Ik was nog heel jong en zat in een hele nare relatie. Ik wilde dit een kind niet aandoen en als ik heel eerlijk ben, wilde ik dit mezelf ook niet aandoen. Ik was heel bang als het kindje zou komen ik naar een blijf-van-mijn-lijf huis zou moeten en altijd ondergedoken zou moeten blijven voor mijn ex en ook voor de hele familie. Uiteindelijk heb ik het mijn moeder verteld en ik kreeg van mijn vader te horen als ik het zou houden ik per direct op straat zou staan. Hij zou mij niet steunen en als mijn moeder me zou steunen om het kindje te houden, zou hij een scheiding aanvragen. De keus die ik heb gemaakt heb ik hier niet door laten beinvloeden, maar deze periode is wel een hele nare periode in mijn leven geweest en de band met mijn ouders is wel veranderd, hoewel die nooit goed is geweest. Na de abortus heb ik hier een tijdlang met niemand over durven te praten. Gelukkig is dat veranderd en mijn huidige vriend weet de hele situatie en daar kan ik met hem goed over praten. Met mijn ouders kan ik helemaal niet praten over deze tijd, ze maken nog vaak verwijten naar mij toe, hoe moeilijk zij deze periode hebben ervaren en dat ik een 'slechte' dochter ben. Verder heb ik af en toe wel moeite als mensen praten over zangerschappen en wat je daarvan merkt en dat ik daar later nog wel achterkom......soms heb ik dan echt wel zin om te zeggen, ik weet wel een beetje wat het inhoud. Maar goed ik heb geen zin in vragen en oordelen. Ik ben heel bang om opnieuw zwanger te raken. Waarom wel het ene kindje en niet het andere? Als ik ooit zwanger kan worden, want ik heb endometriose en dan is het maar de vraag. Dit is de eerste keer dat ik er zo over kan praten (schrijven) en ik moet zeggen, het lucht enorm op. Verder wens ik iedereen veel sterkte die ook een abortus hebben meegemaakt!!!
Soraya
zaterdag 10 mei 2008 om 16:35
Een abortus is niet niks en wordt vaak onderschat. Vooral als het niet helemaal vrijwillig was of voor gevoel tegen beter weten in. De keus echter valt niet meer terug te draaien. Ik kan me voorstellen dat het nog blijft hangen, zelfs na jaren. Echter denk ik dat je op een gegeven moment moet accepteren wat er is gebeurt en dat er naar beste weten is gehandeld. Spijt is een zinloze emotie, het veranderd niets. Acceptatie helpt je verder. Zorgen dat je de keus nooit meer hoeft te maken en leren van zulke ervaringen is wat je ermee op doet. Je bent ermee niet goed of slecht, je bevond je in een positie waarin je een beslissing hebt genomen. Beide keuzes hadden gevolgen gehad. Sterkte!
zaterdag 10 mei 2008 om 21:56
Seaworld, het is al zo moeilijk en hoe je behandeld bent in die kliniek maakt het nog extra zwaar. Wat raar zeg, dat je partner niet bij dat eerste gesprek mocht zijn. Of zou dat misschien zijn omdat het wellicht weleens voorkomt dat een partner de ingreep afdwingt terwijl de vrouw dat eigenlijk niet wil, dat zou kunnen.
Hoe dan ook, dat je de gordijnen niet dicht mocht houden, ook zoiets absurds. Dat is echt niet van deze tijd.
Ook is een abortus in Nederland (ik neem aan dat het hier was?) niet illegaal tot ik dacht 20 weken. Dus denk niet dat je iets tegen de wet gedaan hebt ofzo.
Ik vind het eerlijk gezegd ook niet meer van deze tijd dat in abortusklinieken de ingreep onder alleen plaatselijke verdoving gedaan wordt. In een ziekenhuis gaat het onder een roesje volgens mij, in elk geval currettages vanwege onvolledige miskramen etc wel.
Dan hoe ik er tegenaan kijk.
Ik heb zelf een abortus ondergaan toen ik 15 jaar was. Mijn ouders beslisten dat min of meer voor mij, maar ik sta er volledig achter. Mijn toenmalige vriend en ik zijn nog heel lang bij elkaar gebleven, tot mijn 23e, maar ik heb altijd geweten dat hij niet deugde en dat het ooit over zou zijn, als ik eraan toe was hem los te laten. Anyway, dat heeft dus nog lang geduurd maar ik ben zooooo dankbaar dat ik vandaag de dag niets meer met hem te maken heb. Stel dat het kindje geboren was, dan had ik nooit een onafhankelijk leven kunnen opbouwen. Om nog maar te zwijgen over de desastreuze vader die mijn ex geweest zou zijn.
Natuurlijk is het heel anders als je een tiener bent dan wanneer je al gesetteld bent en al kinderen hebt. Veel moeilijker, lijkt mij. Ik heb inmiddels ook twee kinderen, mijn man is nu gesteriliseerd want we zijn er helemaal van overtuigd dat ons gezin compleet is. Een tijdje terug had ik wat verschijnselen die me deden denken aan mijn zwangerschappen. Heel af en toe gebeurt het natuurlijk weleens dat ondanks een sterilisatie een vrouw toch zwanger wordt. En waar ik voorheen altijd dacht dat ik het dan een heel zware beslissing zou vinden, wat te doen, was ik er helemaal van overtuigd dat ik het zou laten weghalen, mocht ik echt toch zwanger zijn. Het voelde zo overduidelijk dat het een heel slecht besluit zou zijn om nog een kindje te krijgen.
Toch zou het qua gevoel anders geweest zijn dan toen ik 15 was. Ik heb een vruchtje tot pakweg 16 weken altijd gezien als een klompje cellen zonder bewustzijn. En als je het heel medisch bekijkt: hoeveel vruchtjes gaan er niet ook spontaan verloren? Heel erg veel, vaak al bij het innestelen. En - misschien schrik je hiervan - als je een koperspiraaltje hebt, dus zonder hormonen, kun je in principe elke maand wel een bevruchte eicel hebben. Die kan zich niet innestelen en sterft daardoor weer af. Maar zou je geloven in dat het leven meteen al begint bij de bevruchting en wil je dat niet schenden, dan zou het toch erg lastig zijn.
Dat vind ik ook altijd zoiets bij programma's met mediums. Die zien dan geesten van kindjes uit miskramen enzo rondwaren. Maar nooit zien ze bij iemand bij wijze van spreken wel 30 geesten van al die bevruchte eicellen die nooit uitgegroeid zijn of die niet levensvatbaar bleken bij het innestelen of wat dan ook. Je zou je heel schuldig kunnen gaan voelen als je gelooft dat elk vruchtje etc een geest heeft. Ik denk dat mediums alleen oppikken wat je zelf weet, dat ze in feite gedachten van levende mensen oppikken, in beelden of geuren of net waar ze gevoelig voor zijn. Dat ze zelf echt denken dat het om geesten gaat maar dat dat niet zo is.
Zo denk ik erover.
Overigens ben ik op mijn 25e ook weer ongepland zwanger geraakt. Ik had wel een vaste relatie, maar was helemaal niet bezig met wel of geen kinderen willen nog. Gelukkig heb ik toen niet zelf hoeven kiezen, want het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met ook een hele lange nasleep (bleek nog weefsel aanwezig na de operatie etc). Maar toch zou ik ook toen weer voor een abortus hébben gekozen. Wel onder narcose of roes, want plaatselijke verdoving vind ik gewoon niet kunnen.
Ik denk: probeer het nuchter te zien. Door een kind níet geboren te laten worden, heb je het ook veel ellende bespaard. Het aardse bestaan is niet bepaald een feest het hele leven door. Maar goed, dit is misschien een opmerking van mijn doemdenkerige kant. Het relativeert wel, tenminste voor mij.
Sterkte!
xx lisa.
Hoe dan ook, dat je de gordijnen niet dicht mocht houden, ook zoiets absurds. Dat is echt niet van deze tijd.
Ook is een abortus in Nederland (ik neem aan dat het hier was?) niet illegaal tot ik dacht 20 weken. Dus denk niet dat je iets tegen de wet gedaan hebt ofzo.
Ik vind het eerlijk gezegd ook niet meer van deze tijd dat in abortusklinieken de ingreep onder alleen plaatselijke verdoving gedaan wordt. In een ziekenhuis gaat het onder een roesje volgens mij, in elk geval currettages vanwege onvolledige miskramen etc wel.
Dan hoe ik er tegenaan kijk.
Ik heb zelf een abortus ondergaan toen ik 15 jaar was. Mijn ouders beslisten dat min of meer voor mij, maar ik sta er volledig achter. Mijn toenmalige vriend en ik zijn nog heel lang bij elkaar gebleven, tot mijn 23e, maar ik heb altijd geweten dat hij niet deugde en dat het ooit over zou zijn, als ik eraan toe was hem los te laten. Anyway, dat heeft dus nog lang geduurd maar ik ben zooooo dankbaar dat ik vandaag de dag niets meer met hem te maken heb. Stel dat het kindje geboren was, dan had ik nooit een onafhankelijk leven kunnen opbouwen. Om nog maar te zwijgen over de desastreuze vader die mijn ex geweest zou zijn.
Natuurlijk is het heel anders als je een tiener bent dan wanneer je al gesetteld bent en al kinderen hebt. Veel moeilijker, lijkt mij. Ik heb inmiddels ook twee kinderen, mijn man is nu gesteriliseerd want we zijn er helemaal van overtuigd dat ons gezin compleet is. Een tijdje terug had ik wat verschijnselen die me deden denken aan mijn zwangerschappen. Heel af en toe gebeurt het natuurlijk weleens dat ondanks een sterilisatie een vrouw toch zwanger wordt. En waar ik voorheen altijd dacht dat ik het dan een heel zware beslissing zou vinden, wat te doen, was ik er helemaal van overtuigd dat ik het zou laten weghalen, mocht ik echt toch zwanger zijn. Het voelde zo overduidelijk dat het een heel slecht besluit zou zijn om nog een kindje te krijgen.
Toch zou het qua gevoel anders geweest zijn dan toen ik 15 was. Ik heb een vruchtje tot pakweg 16 weken altijd gezien als een klompje cellen zonder bewustzijn. En als je het heel medisch bekijkt: hoeveel vruchtjes gaan er niet ook spontaan verloren? Heel erg veel, vaak al bij het innestelen. En - misschien schrik je hiervan - als je een koperspiraaltje hebt, dus zonder hormonen, kun je in principe elke maand wel een bevruchte eicel hebben. Die kan zich niet innestelen en sterft daardoor weer af. Maar zou je geloven in dat het leven meteen al begint bij de bevruchting en wil je dat niet schenden, dan zou het toch erg lastig zijn.
Dat vind ik ook altijd zoiets bij programma's met mediums. Die zien dan geesten van kindjes uit miskramen enzo rondwaren. Maar nooit zien ze bij iemand bij wijze van spreken wel 30 geesten van al die bevruchte eicellen die nooit uitgegroeid zijn of die niet levensvatbaar bleken bij het innestelen of wat dan ook. Je zou je heel schuldig kunnen gaan voelen als je gelooft dat elk vruchtje etc een geest heeft. Ik denk dat mediums alleen oppikken wat je zelf weet, dat ze in feite gedachten van levende mensen oppikken, in beelden of geuren of net waar ze gevoelig voor zijn. Dat ze zelf echt denken dat het om geesten gaat maar dat dat niet zo is.
Zo denk ik erover.
Overigens ben ik op mijn 25e ook weer ongepland zwanger geraakt. Ik had wel een vaste relatie, maar was helemaal niet bezig met wel of geen kinderen willen nog. Gelukkig heb ik toen niet zelf hoeven kiezen, want het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met ook een hele lange nasleep (bleek nog weefsel aanwezig na de operatie etc). Maar toch zou ik ook toen weer voor een abortus hébben gekozen. Wel onder narcose of roes, want plaatselijke verdoving vind ik gewoon niet kunnen.
Ik denk: probeer het nuchter te zien. Door een kind níet geboren te laten worden, heb je het ook veel ellende bespaard. Het aardse bestaan is niet bepaald een feest het hele leven door. Maar goed, dit is misschien een opmerking van mijn doemdenkerige kant. Het relativeert wel, tenminste voor mij.
Sterkte!
xx lisa.
zondag 11 mei 2008 om 12:56
Wel fijn om jullie verhalen te lezen, ook al vind ik het natuurlijk niet leuk dat jullie het mee hebben moeten maken.
Ik was 16/17, het is nu zo een 8 jaar geleden. Zoals iemand anders al zei, het helpt om de abortus als deel van jezelf te zien. Tijdenlang heb ik mijn verdriet weggestopt en gedaan alsof het niet gebeurd was. Ik heb contact verbroken met de jongen (ik heb het hem wel verteld en voor hem was het ook ongewenst) omdat het te moeilijk en te confronterend voor me was om contact te houden. Met de jongen had ik overigens geen liefdesrelatie, ik hield op een bepaalde manier wel van hem maar we waren geen 'stel'.
Ik heb het dus een tijd voor mezelf weggepropt. Maar dat werkt dus niet. Als een chronische ballast zit het toch aan je vastgekleefd. Ik heb het mijn ouders of familie nooit verteld. Vrienden wel.
Op een gegeven moment ben ik de confrontatie aangegaan en heb het verdriet genomen. Wat ik wel raar vind is telkens bedenken hoe oud het kind nu ongeveer geweest zou zijn. Of het een jongen of een meisje zou zijn. Ik had er nog tijdenlang spijt van dat ik met de 'vader' alle contact had verbroken, toen ik er wel aan toe was om hem te spreken wist ik niet waar hij woonde etcetera. Ik kon het denk ik daardoor ook niet zo goed afsluiten, omdat ik het met hem ook niet had afgesloten. Kort geleden heb ik toch weer contact gekregen, daar ben ik blij mee. Het is geen diep contact, maar kort, maar precies zoals ik het nodig had, ik wilde ook geen intens contact meer. Het voelt als een opluchting. Ik heb hem kunnen tonen dat ik hem nog altijd graag mag. Ik denk dat hij begrijpt dat ik het toen gewoon moeilijk had met de hele situatie. Ik heb wel moeten huilen toen ik foto's van zijn kinderen zag, die hij na mij heeft gekregen. Niet omdat ik had gewild dat ik het kind gehad had, maar omdat het erg confronterend was. Zo had het kind er dus 'ongeveer' uitgezien. Van dezelfde leeftijd ook ongeveer. Ik vond dat erg moeilijk, nog steeds wel een beetje.
Maar ik weet dat het de goede beslissing is geweest. Ook al blijft het moeilijk.
Ik was 16/17, het is nu zo een 8 jaar geleden. Zoals iemand anders al zei, het helpt om de abortus als deel van jezelf te zien. Tijdenlang heb ik mijn verdriet weggestopt en gedaan alsof het niet gebeurd was. Ik heb contact verbroken met de jongen (ik heb het hem wel verteld en voor hem was het ook ongewenst) omdat het te moeilijk en te confronterend voor me was om contact te houden. Met de jongen had ik overigens geen liefdesrelatie, ik hield op een bepaalde manier wel van hem maar we waren geen 'stel'.
Ik heb het dus een tijd voor mezelf weggepropt. Maar dat werkt dus niet. Als een chronische ballast zit het toch aan je vastgekleefd. Ik heb het mijn ouders of familie nooit verteld. Vrienden wel.
Op een gegeven moment ben ik de confrontatie aangegaan en heb het verdriet genomen. Wat ik wel raar vind is telkens bedenken hoe oud het kind nu ongeveer geweest zou zijn. Of het een jongen of een meisje zou zijn. Ik had er nog tijdenlang spijt van dat ik met de 'vader' alle contact had verbroken, toen ik er wel aan toe was om hem te spreken wist ik niet waar hij woonde etcetera. Ik kon het denk ik daardoor ook niet zo goed afsluiten, omdat ik het met hem ook niet had afgesloten. Kort geleden heb ik toch weer contact gekregen, daar ben ik blij mee. Het is geen diep contact, maar kort, maar precies zoals ik het nodig had, ik wilde ook geen intens contact meer. Het voelt als een opluchting. Ik heb hem kunnen tonen dat ik hem nog altijd graag mag. Ik denk dat hij begrijpt dat ik het toen gewoon moeilijk had met de hele situatie. Ik heb wel moeten huilen toen ik foto's van zijn kinderen zag, die hij na mij heeft gekregen. Niet omdat ik had gewild dat ik het kind gehad had, maar omdat het erg confronterend was. Zo had het kind er dus 'ongeveer' uitgezien. Van dezelfde leeftijd ook ongeveer. Ik vond dat erg moeilijk, nog steeds wel een beetje.
Maar ik weet dat het de goede beslissing is geweest. Ook al blijft het moeilijk.
dinsdag 13 mei 2008 om 22:07
Hoi,
Ik heb nu 3 jaar geleden een abortus ondergaan omdat ik opeens zwanger bleek te zijn. Dit kindje was niet gepland en mijn vriend en ik waren beide nog aan het studeren en jong 21 jaar. Wij waren toen ongeveer een jaar samen. Ik slikte de pil maar om een of andere reden kon ik niet goed tegen de hormonen. Ik had op dat moment geen andere keuze dat een abortus laten uitvoeren. Ik heb het verder alleen mijn beste vriendin verteld en zij vond dat ik er veel te luchtig over deed. Het klinkt heel stom maar voor mij wat het een soort van bevestiging dat alles daaronder goed werkte. Ik had namelijk al jaren problemen met de pil / bloedverlies etc en de dokter kwam er maar niet achter waardoor het kwam.
Ik ben na een aantal dagen samen met vriend op gesprek gekomen bij een abortus kliniek. Wij werden daar erg vriendelijk en prettig geholpen. Een week later moesten we terug komen en toen is de abortus uitgevoerd. Ik kan geen kwaad woord uitspreken over de kliniek want ik ben zeer tevreden over hen. Na drie weken nog een kleine controle en alles was voorbij.
Het blijft een rare gedachten en dat zal ook altijd bij blijven. Ik denk ook wel eens het zou nu zo oud zijn, zou het een jongen of meisje zijn. Het is een ervaring die je meemaakt en hoort nu bij mijn leven. Ik praat er eigenlijk weinig over met mijn vriend (nog steeds dezelfde) maar heb daar ook niet veel behoefte aan. Ik heb nergens spijt van, het is beter zo.
Ik heb nu 3 jaar geleden een abortus ondergaan omdat ik opeens zwanger bleek te zijn. Dit kindje was niet gepland en mijn vriend en ik waren beide nog aan het studeren en jong 21 jaar. Wij waren toen ongeveer een jaar samen. Ik slikte de pil maar om een of andere reden kon ik niet goed tegen de hormonen. Ik had op dat moment geen andere keuze dat een abortus laten uitvoeren. Ik heb het verder alleen mijn beste vriendin verteld en zij vond dat ik er veel te luchtig over deed. Het klinkt heel stom maar voor mij wat het een soort van bevestiging dat alles daaronder goed werkte. Ik had namelijk al jaren problemen met de pil / bloedverlies etc en de dokter kwam er maar niet achter waardoor het kwam.
Ik ben na een aantal dagen samen met vriend op gesprek gekomen bij een abortus kliniek. Wij werden daar erg vriendelijk en prettig geholpen. Een week later moesten we terug komen en toen is de abortus uitgevoerd. Ik kan geen kwaad woord uitspreken over de kliniek want ik ben zeer tevreden over hen. Na drie weken nog een kleine controle en alles was voorbij.
Het blijft een rare gedachten en dat zal ook altijd bij blijven. Ik denk ook wel eens het zou nu zo oud zijn, zou het een jongen of meisje zijn. Het is een ervaring die je meemaakt en hoort nu bij mijn leven. Ik praat er eigenlijk weinig over met mijn vriend (nog steeds dezelfde) maar heb daar ook niet veel behoefte aan. Ik heb nergens spijt van, het is beter zo.
