Afspraak bij de dokter

ja ik
ik kreeg doorverwijzing naar de psycholoog

heb jij geen enkel idee wat er met je aan de hand is
.

Je gaat naar de wachtkamer. Wordt opgeroepen. Geeft de huisarts een hand. Loopt mee naar de spreekkamer en doet je verhaal.

Je huisarts bijt vast niet.

Ik vind zoiets ook altijd erg moeilijk.

De huisarts kan helpen om lichamelijke oorzaken eventueel uit te sluiten en kan je doorverwijzen voor gesprekken, een psychologische evaluatie of een psychiater om je eventueel met medicatie te ondersteunen.

Vaak is het handig om een dubbele afspraak te maken, want een normaal consult duurt gemiddeld 5 minuten.
Dus maak een afspraak van 10 minuten op voorhand, zodat je tenminste de tijd hebt om ongehaast je verhaal te doen.

Waarschijnlijk stuurt hij je door naar de praktijkondersteuner. Die houdt een gesprekje met je, zegt dat je rustig aan moet doen, dingen moet doen die je leuk vindt en waar je energie van krijgt. Na een paar gesprekjes zou het wat beter moeten gaan. Zo niet, dan een verwijzing naar een psycholoog om aan de onderliggende problematiek te werken.
En sterkte, hopelijk zit je snel weer wat beter in je vel.

En schrijf het op, je klachten en alles wat je dwars zit.

Lees het door en maak er een samenvatting van.

Vraag anders ook iemand die jou goed kent om het te lezen en eventueel om een aanvulling.

Maar verwacht er niet meteen te veel van.
Hulp is niet iets wat je direct af kunt dwingen en heb geduld met je emotionele buien, die voor mij op dit moment heel herkenbaar zijn.

Ik worstel mij ook soms van moment naar moment en dan houd ik mij vaak voor dat de weg donker is, maar aan het einde van de lange donkere tunnel is weer licht...
Ik weet alleen niet hoe lang ik nog moet lopen en die onzekerheid maakt mij soms bang.

Maakt niet uit, op zich...dat ik bang word of depressief, zolang ik maar blijf lopen.
Want als ik niet verder ga dan houdt alles op en creeer ik mijn eigen hel, maar...als ik blijf lopen dan kom ik er uiteindelijk wel.

Dus ik ga verder en soms met de moed der wanhopigen die niets meer te verliezen hebben dan het leven zelf, worstel ik mij door de moeilijke momenten van dit leven heen...
Soms samen, vaak ook alleen.

Er zit niet veel anders op, tóch vind ik dat het leven allemachtig prachtig is, kan zijn...zonder dát, wat dan??

Dat was even veel te filosofisch voor een doodgewone maandag, misschien...

Houd vol, ga door, ik snap dat het soms moeilijk is en wil je gewoon even steunen met deze woorden.

De huisarts luisterde naar mijn verhaal en stuurde me toen door naar de praktijkondersteuner. Met hem heb ik een aantal gesprekken gehad en heb ik online cursussen gevolgd (bijvoorbeeld over minder piekeren) waar hij dan weer feedback op gaf.

Ben je recentelijk met de pil begonnen?

Als je bang bent dat je gaat huilen en niet meer kan praten maak je een print van je tekst en geeft het aan de arts. Die kijkt daar echt niet van op.

Ik had thuis een brief geschreven met punten die ik wilde aankaarten en wat er aan de hand was. Want ik wist dat ik het zelf vertellen erg lastig zou vinden met de kans op dichtklappen. Ik heb de brief gegeven, hij heeft die gelezen en vervolgens een doorverwijzing gemaakt. Met de huisarts heb ik niets inhoudelijks besproken.

Ik ben in tranen uitgebarsten bij de vraag van de huisarts wat er precies aan de hand was. Heb toen ongeveer uitgelegd hoe ik mij al lange tijd voelde, waarnaar ik doorverwezen werd naar de praktijk ondersteuner. Daar kon ik toen 2 weken later terecht.

Heb, zoals hier boven al een aantal keer is gezegd, een aantal afspraken gehad en gesprekjes gevoerd. Kreeg een online programma mee naar huis waar ik wat oefeningen kon doen tegen o.a. het vele piekeren. Uiteindelijk op eigen benen verder gegaan, wel met de mededeling dat zodra er weer iets misging ik gelijk contact op kon nemen.

Schrijf je gedachten op, dit heeft mij erg geholpen destijds! Sterkte.