Psyche
alle pijlers
Afstandelijkheid/ sociale vaardigheden
zaterdag 2 mei 2009 om 16:54
Hallo forummers,
Ik ga verder onder een nieuwe nick want ik wil niet dat mogelijke bekenden dit lezen.
Eerst over mijn non-vriendschappen in de loop van tijd:
Vanaf mijn twaalfde begon ik mij meer terug te trekken in mijn eigen wereldje (boeken lezen). In de eerste klas van het voortgezet onderwijs zaten mensen die het leven van anderen een hel maakten. Ik was gelukkig niet pispaal nr. 1, m'n twee beste vriendinnen wel. Ik kreeg door mijn hoge cijfers wel regelmatig de wind van voren maar door onopvallend gedrag kon ik de boot redelijk afhouden. Ik vraag me af of dit mijn karakter heeft versterkt.
Op mijn twaalfde sprak ik nog wel eens af met een van mijn 4 vriendinnen. Ik verloor er snel twee doordat we naar andere scholen gingen en de andere twee doordat ik in het volgende schooljaar naar een hoger niveau ging. De volgende twee jaar had ik een nieuwe vriendin die ik minstens 1x/ week ook wel buiten schooltijd zag en op school wel een leuk groepje voor in de tussenuren. De volgende 13 jaren is het alleen maar bergafwaards gegaan. Doordat ik nog twee niveau's omhoog ben geschoven, kwam ik steeds in klassen waarvan de mensen elkaar al jaren konden, kwam er dus niet echt tussen maar had in de zesde klas uiteindelijk wel een gezellig groepje. Ik heb echter maar 2 of 3 keer iets buiten school met iemand afgesproken. Op HBO hetzelfde verhaal behalve dat ik alleen op het HBO slechts af en toe een leuk groepje had ivm stages. Ik begaf me ook niet bij de grote groep anderen. Heb een hekel aan grote groepen, helemaal als die aangestuurd worden door een paar ''popi jopies''. Op de universiteit heb ik helemaal geen vrienden omdat we geen vaste klas hebben en maar 1 jaar echt les hebben gehad.
Als je me vraagt of ik er mee zit dat ik slechts twee vrienden heb waar ik regelmatig mee chat en af en toe zie, weet ik het antwoord niet. Ik ben niet anders gewend en heb 99 van de 100 keer geen zin in sociale gebeurtenissen als iets wordt aangekondigd of moet worden afgesproken.
Dan het huidige probleem:
Enkele weken terug heb ik een slecht punt op de referentie van mijn ex-werkgever gekregen. Sociale vaardigheden. Ik zou afstandelijk zijn. Ik kijk mensen niet aan, ga soms de nodige discussie niet aan, ga niet mee naar de bedrijfskantine, en ga de helft van de tijd niet samen koffiedrinken met de rest. Ik kan het niet ontkennen. Op mijn baan hiervoor voelde ik mij trouwens wel beter op mijn gemak bij collega's en durfde ik wonder boven wonder wel naar de kantine (was ook leuke kantine met hoekjes met planten) met een leuk groepje.
Nu ik aan een afstudeerproject begin, loop ik gelijk weer tegen deze dingen op. Mijn begeleider wil mij aan de hele afdeling voorstellen terwijl het mij eigenlijk worst is (lees: ben bang), ik zal daar niet full-time zijn. Hij veltelde de tijden van de koffiepauzes maar heb al gezegd dat ik die liever zelf indeel (lees: buiten de meute om). Hij vertelde over een uitje waar ik mij voor op kan geven maar daar heb ik al helemaal geen zin in. Ik ben bang dat als ik geen maatregelen tegen mezelf neem, ik weer de zelfde stempel mee zal krijgen.
Ik ga contact opnemen met een psycholoog maar heb geen idee wat ik daar van kan verwachten. Ik hoop dat hij/ zij de kern te pakken kan krijgen want dit speelt al vanaf m'n 12e en wordt niet beter. Af en toe denk ik dat mijn verlegenheid iets afneemt met de jaren maar eigenlijk is het nog steeds hopeloos en gaat het m'n professionele leven beinvloeden.
Ik wil met de psycholoog ook andere dingen bespreken zoals een soort eeuwige neerslachtigheid (en bijzaken daarvan) die wel eens erfelijk kan zijn (suicide van familielid is bij tweede poging in 10 jaar tijd geslaagd). Verder leef ik (zoals zoveel mid- en eindtwintigers) als een ongeleid projectiel, ik heb al jaren geen idee hoe ik wil dat mijn gelukkige toekomst eruit ziet.
Ik weet niet precies wat ik van jullie kan vragen. Tips, spiegels, soortgelijke ervaringen. Tips voor een gesprek met een psycholoog en ondersteuning om dit eindelijk eens door te zetten. Bedankt.
Ik ga verder onder een nieuwe nick want ik wil niet dat mogelijke bekenden dit lezen.
Eerst over mijn non-vriendschappen in de loop van tijd:
Vanaf mijn twaalfde begon ik mij meer terug te trekken in mijn eigen wereldje (boeken lezen). In de eerste klas van het voortgezet onderwijs zaten mensen die het leven van anderen een hel maakten. Ik was gelukkig niet pispaal nr. 1, m'n twee beste vriendinnen wel. Ik kreeg door mijn hoge cijfers wel regelmatig de wind van voren maar door onopvallend gedrag kon ik de boot redelijk afhouden. Ik vraag me af of dit mijn karakter heeft versterkt.
Op mijn twaalfde sprak ik nog wel eens af met een van mijn 4 vriendinnen. Ik verloor er snel twee doordat we naar andere scholen gingen en de andere twee doordat ik in het volgende schooljaar naar een hoger niveau ging. De volgende twee jaar had ik een nieuwe vriendin die ik minstens 1x/ week ook wel buiten schooltijd zag en op school wel een leuk groepje voor in de tussenuren. De volgende 13 jaren is het alleen maar bergafwaards gegaan. Doordat ik nog twee niveau's omhoog ben geschoven, kwam ik steeds in klassen waarvan de mensen elkaar al jaren konden, kwam er dus niet echt tussen maar had in de zesde klas uiteindelijk wel een gezellig groepje. Ik heb echter maar 2 of 3 keer iets buiten school met iemand afgesproken. Op HBO hetzelfde verhaal behalve dat ik alleen op het HBO slechts af en toe een leuk groepje had ivm stages. Ik begaf me ook niet bij de grote groep anderen. Heb een hekel aan grote groepen, helemaal als die aangestuurd worden door een paar ''popi jopies''. Op de universiteit heb ik helemaal geen vrienden omdat we geen vaste klas hebben en maar 1 jaar echt les hebben gehad.
Als je me vraagt of ik er mee zit dat ik slechts twee vrienden heb waar ik regelmatig mee chat en af en toe zie, weet ik het antwoord niet. Ik ben niet anders gewend en heb 99 van de 100 keer geen zin in sociale gebeurtenissen als iets wordt aangekondigd of moet worden afgesproken.
Dan het huidige probleem:
Enkele weken terug heb ik een slecht punt op de referentie van mijn ex-werkgever gekregen. Sociale vaardigheden. Ik zou afstandelijk zijn. Ik kijk mensen niet aan, ga soms de nodige discussie niet aan, ga niet mee naar de bedrijfskantine, en ga de helft van de tijd niet samen koffiedrinken met de rest. Ik kan het niet ontkennen. Op mijn baan hiervoor voelde ik mij trouwens wel beter op mijn gemak bij collega's en durfde ik wonder boven wonder wel naar de kantine (was ook leuke kantine met hoekjes met planten) met een leuk groepje.
Nu ik aan een afstudeerproject begin, loop ik gelijk weer tegen deze dingen op. Mijn begeleider wil mij aan de hele afdeling voorstellen terwijl het mij eigenlijk worst is (lees: ben bang), ik zal daar niet full-time zijn. Hij veltelde de tijden van de koffiepauzes maar heb al gezegd dat ik die liever zelf indeel (lees: buiten de meute om). Hij vertelde over een uitje waar ik mij voor op kan geven maar daar heb ik al helemaal geen zin in. Ik ben bang dat als ik geen maatregelen tegen mezelf neem, ik weer de zelfde stempel mee zal krijgen.
Ik ga contact opnemen met een psycholoog maar heb geen idee wat ik daar van kan verwachten. Ik hoop dat hij/ zij de kern te pakken kan krijgen want dit speelt al vanaf m'n 12e en wordt niet beter. Af en toe denk ik dat mijn verlegenheid iets afneemt met de jaren maar eigenlijk is het nog steeds hopeloos en gaat het m'n professionele leven beinvloeden.
Ik wil met de psycholoog ook andere dingen bespreken zoals een soort eeuwige neerslachtigheid (en bijzaken daarvan) die wel eens erfelijk kan zijn (suicide van familielid is bij tweede poging in 10 jaar tijd geslaagd). Verder leef ik (zoals zoveel mid- en eindtwintigers) als een ongeleid projectiel, ik heb al jaren geen idee hoe ik wil dat mijn gelukkige toekomst eruit ziet.
Ik weet niet precies wat ik van jullie kan vragen. Tips, spiegels, soortgelijke ervaringen. Tips voor een gesprek met een psycholoog en ondersteuning om dit eindelijk eens door te zetten. Bedankt.
zaterdag 2 mei 2009 om 17:01
Door dit gedrag te blijven vertonen, blijft men je als afstandelijk en niet zo sociaal zien. Je kunt dat alleen doorbreken door ander gedrag te vertonen.
Nu is een uitje van een hele dag misschien wat teveel gevraagd, maar een koffiepauze duurt slechts een kwartiertje. Ik vind dat je op zijn minst een kwartíertje je best kan doen en die tijd steeds verder uitbreiden.
Nu is een uitje van een hele dag misschien wat teveel gevraagd, maar een koffiepauze duurt slechts een kwartiertje. Ik vind dat je op zijn minst een kwartíertje je best kan doen en die tijd steeds verder uitbreiden.
zaterdag 2 mei 2009 om 17:32
Ja wat wil je? En waarom?
Wil je het doorbreken en sociaal worden omdat je dat zelf nodig acht, of wil je dit omdat 'men' dit van je verlangt?
Ik denk dat je, mocht je het nodig achten...., je inderdaad je ertoe moet zetten om gewoon de kletsen (small talk) met collega's tijdens de koffiepauze. Is een goed begin, en wie weet vind je het wel leuk? Begin gewoon over het weer (altijd goed), wat je de vorige avond op tv gezien hebt, je weekendplannen, hun weekendplannen, sport ofzo. En als je een goede indruk wil maken blijf dan in wat je zegt positief en vraag naar de mening van een ander. (Bijna) iedereen vindt het heerlijk om over zijn eigen leven/mening te praten!
Hoef je echt geen nieuwe beste vriendinnen te worden, maar vinden ze je al snel sociaal hoor. En wie weet, heb je wel meer wederzijdse interesses en ontstaat er een vriendschap!
Wil je het doorbreken en sociaal worden omdat je dat zelf nodig acht, of wil je dit omdat 'men' dit van je verlangt?
Ik denk dat je, mocht je het nodig achten...., je inderdaad je ertoe moet zetten om gewoon de kletsen (small talk) met collega's tijdens de koffiepauze. Is een goed begin, en wie weet vind je het wel leuk? Begin gewoon over het weer (altijd goed), wat je de vorige avond op tv gezien hebt, je weekendplannen, hun weekendplannen, sport ofzo. En als je een goede indruk wil maken blijf dan in wat je zegt positief en vraag naar de mening van een ander. (Bijna) iedereen vindt het heerlijk om over zijn eigen leven/mening te praten!
Hoef je echt geen nieuwe beste vriendinnen te worden, maar vinden ze je al snel sociaal hoor. En wie weet, heb je wel meer wederzijdse interesses en ontstaat er een vriendschap!
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 2 mei 2009 om 17:39
Ik heb het idee dat jij jezelf wijsmaakt dat je geen behoefte hebt aan contacten of sociale bezigheden. Dit omdat je het eng vindt/je geen idee hebt wat voor houding je jezelf moet geven.
Je doet er alles aan om contacten met anderen te vermijden. Ik weet niet wat voor baan je later ambieert, maar bij de meeste banen moet je toch wel enigszins sociaal zijn.
Je hoeft echt geen horde vrienden te hebben, maar zoals bij jou vind ik wel erg weinig hoor.
Je doet er alles aan om contacten met anderen te vermijden. Ik weet niet wat voor baan je later ambieert, maar bij de meeste banen moet je toch wel enigszins sociaal zijn.
Je hoeft echt geen horde vrienden te hebben, maar zoals bij jou vind ik wel erg weinig hoor.
Cum non tum age
zaterdag 2 mei 2009 om 17:49
Waarom ben je bang? Zo'n rondje voorstellen is toch van de 1 naar de andere persoon lopen en dan je naam zeggen, vervolgens moet je die in de dagen daarop mss herhalen omdat ze die vergeten zijn, of jij die van hen opnieuw vragen omdat je die vergeten bent?
Zelfde voor de koffiepauze. Bij gaan zitten en een open, afwachtende houding aannemen. Dikke kans dat er iemand een gesprekje met je aanknoopt over hoe je het werk vindt of wat je op school doet.
Verder hoop ik dat je met een studie bezig bent waar sociale vaardigheden geen afrekenpunt zijn, want dat legt je meer druk op.
Wat doe je buiten school, werk, en je twee vriendinnen? Hoe voel je je bij 1 op 1 contacten? Sociale vaardigheden vereist contact met de buitenwereld, het vereist geenszins dat je je op je gemak voelt in een grote groepsbijeenkomst.
Zelfde voor de koffiepauze. Bij gaan zitten en een open, afwachtende houding aannemen. Dikke kans dat er iemand een gesprekje met je aanknoopt over hoe je het werk vindt of wat je op school doet.
Verder hoop ik dat je met een studie bezig bent waar sociale vaardigheden geen afrekenpunt zijn, want dat legt je meer druk op.
Wat doe je buiten school, werk, en je twee vriendinnen? Hoe voel je je bij 1 op 1 contacten? Sociale vaardigheden vereist contact met de buitenwereld, het vereist geenszins dat je je op je gemak voelt in een grote groepsbijeenkomst.
zaterdag 2 mei 2009 om 17:56
zaterdag 2 mei 2009 om 19:10
Ik lees uit je verhaal een ondertoon van een sociale angst.
In veel banen is contactvaardigheid belangrijk.
Er zijn omstandigheden die het zo ver hebben laten komen en mogelijk is er een genetische kant. Belangrijk is dat je aan de slag gaat om het voor jezelf in je functioneren gemakkelijker te maken. Nu heb je er last van.
Maak een afspraak met een goede (studie)psycholoog die je hierbij kan helpen.
In veel banen is contactvaardigheid belangrijk.
Er zijn omstandigheden die het zo ver hebben laten komen en mogelijk is er een genetische kant. Belangrijk is dat je aan de slag gaat om het voor jezelf in je functioneren gemakkelijker te maken. Nu heb je er last van.
Maak een afspraak met een goede (studie)psycholoog die je hierbij kan helpen.
zaterdag 2 mei 2009 om 19:38
Twee opmerkingen (en neem ze vooral met een flinke korrel zout, ik beschouw mezelf zeker niet als een expert op dit terrein):
1. Uit jouw post krijg ik nogal sterk de indruk dat jij een nogal uitgesproken introverte persoonlijkheid hebt. Open onderstaande link eens en kijk of je hier iets van herkent:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Introvert_en_extravert
Dit zou o.a. verklaren waarom je wat meer naar binnen bent gericht en je je niet lekker voelt in groepen. Is helemaal niets mis mee, en het lijkt me in dat geval ook geen goed idee om je anders voor te doen. Word je waarschijnlijk alleen maar ongelukkiger van.
2. Maar: je schrijft daarnaast over een soort permanente neerslachtigheid. Je geeft hierover verder weinig details, maar dit doet me een beetje denken aan de verschijnselen die bij een dysthyme stoornis horen (een relatief lichte, maar wel langdurige of zelfs permanente vorm van depressie):
http://en.wikipedia.org/wiki/Dysthymia
Bij een depressie is het ook vrij gebruikelijk dat mensen zich gaan terugtrekken en contacten uit de weg gaan. Als je dan van nature al erg introvert bent kan ik me voorstellen dat dit vrij extreme vormen kan aannemen.
Maar misschien zit ik er wel helemaal naast. Vooral bepreken met je psycholoog, zou ik zo zeggen ...
1. Uit jouw post krijg ik nogal sterk de indruk dat jij een nogal uitgesproken introverte persoonlijkheid hebt. Open onderstaande link eens en kijk of je hier iets van herkent:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Introvert_en_extravert
Dit zou o.a. verklaren waarom je wat meer naar binnen bent gericht en je je niet lekker voelt in groepen. Is helemaal niets mis mee, en het lijkt me in dat geval ook geen goed idee om je anders voor te doen. Word je waarschijnlijk alleen maar ongelukkiger van.
2. Maar: je schrijft daarnaast over een soort permanente neerslachtigheid. Je geeft hierover verder weinig details, maar dit doet me een beetje denken aan de verschijnselen die bij een dysthyme stoornis horen (een relatief lichte, maar wel langdurige of zelfs permanente vorm van depressie):
http://en.wikipedia.org/wiki/Dysthymia
Bij een depressie is het ook vrij gebruikelijk dat mensen zich gaan terugtrekken en contacten uit de weg gaan. Als je dan van nature al erg introvert bent kan ik me voorstellen dat dit vrij extreme vormen kan aannemen.
Maar misschien zit ik er wel helemaal naast. Vooral bepreken met je psycholoog, zou ik zo zeggen ...
zondag 3 mei 2009 om 14:17
quote:tangerine schreef op 02 mei 2009 @ 17:01:
......
Ik vind dat je op zijn minst een kwartíertje je best kan doen en die tijd steeds verder uitbreiden.
Je hebt helemaal gelijk. Ik weet niet of het gebrek aan doorzettingsvermogen of motivatie is maar zelfs zo'n kwartiertje zie ik verschrikkelijk tegen op. Bij small-talk kom ik niet verder dan het weer, werk, waar iemand woont. En dat is in een goede bui. Op slechte dagen ben ik zo verlegen dat ik alleen in de koffiehoek durf te komen als er niemand anders is en snel weer weg ga na het halen van m'n kopje.
quote:Iris27 schreef op 02 mei 2009 @ 17:32:
Ja wat wil je? En waarom?
Wil je het doorbreken en sociaal worden omdat je dat zelf nodig acht, of wil je dit omdat 'men' dit van je verlangt?
.....
Bedankt voor je small-talk tips. Eén op één met een 'bekend' persoon lukt het me meestal ook wel wat. Ik wil zelf wel wat socialer worden om wat vaker aanspraak te hebben. Om te functioneren op de werkvloer moet ik ook socialer worden m.b.t. netwerken, mensen dingen vragen, overleggen, enz.
quote:noa schreef op 02 mei 2009 @ 17:39:
Ik heb het idee dat jij jezelf wijsmaakt dat je geen behoefte hebt aan contacten of sociale bezigheden. Dit omdat je het eng vindt/je geen idee hebt wat voor houding je jezelf moet geven.
.....
Bedankt voor je inzicht, ik denk dat dit een goede mogelijkheid is.
quote:mamzelle schreef op 02 mei 2009 @ 17:49:
Waarom ben je bang? Zo'n rondje voorstellen is toch van de 1 naar de andere persoon lopen en dan je naam zeggen, vervolgens moet je die in de dagen daarop mss herhalen omdat ze die vergeten zijn, of jij die van hen opnieuw vragen omdat je die vergeten bent?
Zelfde voor de koffiepauze. Bij gaan zitten en een open, afwachtende houding aannemen. Dikke kans dat er iemand een gesprekje met je aanknoopt over hoe je het werk vindt of wat je op school doet.
Verder hoop ik dat je met een studie bezig bent waar sociale vaardigheden geen afrekenpunt zijn, want dat legt je meer druk op.
Wat doe je buiten school, werk, en je twee vriendinnen? Hoe voel je je bij 1 op 1 contacten? Sociale vaardigheden vereist contact met de buitenwereld, het vereist geenszins dat je je op je gemak voelt in een grote groepsbijeenkomst.
Bij sommige mensen voel ik mij helemaal niet op mijn gemak als ze mij vragen wat ikzelf ergens van vindt. Dan wordt ik helemaal verlegen en kap ik het zo snel mogelijk af. Ik heb wel ontdekt dat ik soms m'n verlegenheid overwin door juist de ander zo veel mogelijk aan het woord te houden. In zo'n koffiegroepje zou ik als de dood zijn dat de aandacht naar mij gaat. Eén op één contacten gaan redelijk (zeker als ik het gezicht iets langer ken) behalve bij mensen die me verlegen maken. Ik ben bv voorgesteld aan een persoon die een onderzoek doet in hetzelfde werkveld als mijn laatste baan, ik brand eigenlijk van nieuwsgierigheid maar was te verlegen om er verder naar te vragen. Momenteel heb ik geen werk, ben bezig met de laatste 6 mnd van m'n studie. Hiernaast heb ik geen sociale bezigheden zoals sport. Breng tijd door met mijn partner, familie en hobbies.
quote:aikidoka schreef op 02 mei 2009 @ 17:55:
Ficus, vind je sociale contacten eng, heb je er geen behoefte aan of snap je de veel anderen niet en kosten sociale contacten je daardoor veel moeite en energie? Ik vraag dit om alle drie voorkomen en een andere aanpak vragen.
Ik denk dat ik wel behoefte heb aan wat meer sociale contacten zolang ik er niet te veel energie in hoef te steken. Daarom verhuis ik bv toch maar niet naar een zelfstandige kamer. De aanspraak van een paar huisgenoten zijn goed voor me alhoewel ik dat niet tot meer breng dan een goedemorgen, eet smakelijk en af en toe een klein praatje. Na een hele dag verplicht socializen ben ik inderdaad doodop.
quote:Brummetje schreef op 02 mei 2009 @ 17:56:
Het is denk ik wel van belang om te bepalen of je het echt zelf wilt, of dat je het doet voor je omgeving. Als je echt zelf wilt veranderen, dan zal het eerder lukken dan dat je het voor anderen zou doen.
Ik ben dus ook zo, maar ik wil niet veranderen.
Ik wil een begin maken met veranderen want weet niet wat ik precies wil (zal nooit een supergezellig typje worden), maar heb niet de energie en moed om zomaar te beginnen in de koffiehoek, zoals jullie voorstellen. Daarom heb ik een afspraak met een psycholoog aangevraagd.
quote:titana schreef op 02 mei 2009 @ 19:10:
Ik lees uit je verhaal een ondertoon van een sociale angst.
In veel banen is contactvaardigheid belangrijk.
Er zijn omstandigheden die het zo ver hebben laten komen en mogelijk is er een genetische kant. Belangrijk is dat je aan de slag gaat om het voor jezelf in je functioneren gemakkelijker te maken. Nu heb je er last van.
Maak een afspraak met een goede (studie)psycholoog die je hierbij kan helpen.
Je vat het goed samen, ik ben het met je eens.
quote:piepknars schreef op 02 mei 2009 @ 19:38:
Twee opmerkingen (en neem ze vooral met een flinke korrel zout, ik beschouw mezelf zeker niet als een expert op dit terrein):
1. Uit jouw post krijg ik nogal sterk de indruk dat jij een nogal uitgesproken introverte persoonlijkheid hebt.
......
2. Maar: je schrijft daarnaast over een soort permanente neerslachtigheid. Je geeft hierover verder weinig details, maar dit doet me een beetje denken aan de verschijnselen die bij een dysthyme stoornis horen (een relatief lichte, maar wel langdurige of zelfs permanente vorm van depressie):
.....
Maar misschien zit ik er wel helemaal naast. Vooral bepreken met je psycholoog, zou ik zo zeggen ...
Ik ben vaker introvert genoemd. Daar ben ik het mee eens. Van dysthyme stoornis had ik nog nooit gehoord. Heb in de loop der jaren zelf ook wel wat op internet gesnuffeld maar met elke ziekte heb je wel kenmerken die overeenkomen. Was ook van plan om eens met de psycholoog over syndroom van Asperger te praten. Op zich is het wel handig als ik alle problemen kan ophangen aan 1 ding en dat dan kan aanpakken. In werkelijkheid zijn al die verschillende ziektes helemaal niet zo duidelijk uit te sluiten, geloof ik. Mijn familielid heeft na zijn eerste poging ook een paar maanden in een ziekenhuis gelegen waar ze niet echt tot een conclusie konden komen.
Bedankt voor jullie input, dat helpt me echt om er beter over na te denken. Misschien hebben jullie nog meer na mijn antwoorden.
......
Ik vind dat je op zijn minst een kwartíertje je best kan doen en die tijd steeds verder uitbreiden.
Je hebt helemaal gelijk. Ik weet niet of het gebrek aan doorzettingsvermogen of motivatie is maar zelfs zo'n kwartiertje zie ik verschrikkelijk tegen op. Bij small-talk kom ik niet verder dan het weer, werk, waar iemand woont. En dat is in een goede bui. Op slechte dagen ben ik zo verlegen dat ik alleen in de koffiehoek durf te komen als er niemand anders is en snel weer weg ga na het halen van m'n kopje.
quote:Iris27 schreef op 02 mei 2009 @ 17:32:
Ja wat wil je? En waarom?
Wil je het doorbreken en sociaal worden omdat je dat zelf nodig acht, of wil je dit omdat 'men' dit van je verlangt?
.....
Bedankt voor je small-talk tips. Eén op één met een 'bekend' persoon lukt het me meestal ook wel wat. Ik wil zelf wel wat socialer worden om wat vaker aanspraak te hebben. Om te functioneren op de werkvloer moet ik ook socialer worden m.b.t. netwerken, mensen dingen vragen, overleggen, enz.
quote:noa schreef op 02 mei 2009 @ 17:39:
Ik heb het idee dat jij jezelf wijsmaakt dat je geen behoefte hebt aan contacten of sociale bezigheden. Dit omdat je het eng vindt/je geen idee hebt wat voor houding je jezelf moet geven.
.....
Bedankt voor je inzicht, ik denk dat dit een goede mogelijkheid is.
quote:mamzelle schreef op 02 mei 2009 @ 17:49:
Waarom ben je bang? Zo'n rondje voorstellen is toch van de 1 naar de andere persoon lopen en dan je naam zeggen, vervolgens moet je die in de dagen daarop mss herhalen omdat ze die vergeten zijn, of jij die van hen opnieuw vragen omdat je die vergeten bent?
Zelfde voor de koffiepauze. Bij gaan zitten en een open, afwachtende houding aannemen. Dikke kans dat er iemand een gesprekje met je aanknoopt over hoe je het werk vindt of wat je op school doet.
Verder hoop ik dat je met een studie bezig bent waar sociale vaardigheden geen afrekenpunt zijn, want dat legt je meer druk op.
Wat doe je buiten school, werk, en je twee vriendinnen? Hoe voel je je bij 1 op 1 contacten? Sociale vaardigheden vereist contact met de buitenwereld, het vereist geenszins dat je je op je gemak voelt in een grote groepsbijeenkomst.
Bij sommige mensen voel ik mij helemaal niet op mijn gemak als ze mij vragen wat ikzelf ergens van vindt. Dan wordt ik helemaal verlegen en kap ik het zo snel mogelijk af. Ik heb wel ontdekt dat ik soms m'n verlegenheid overwin door juist de ander zo veel mogelijk aan het woord te houden. In zo'n koffiegroepje zou ik als de dood zijn dat de aandacht naar mij gaat. Eén op één contacten gaan redelijk (zeker als ik het gezicht iets langer ken) behalve bij mensen die me verlegen maken. Ik ben bv voorgesteld aan een persoon die een onderzoek doet in hetzelfde werkveld als mijn laatste baan, ik brand eigenlijk van nieuwsgierigheid maar was te verlegen om er verder naar te vragen. Momenteel heb ik geen werk, ben bezig met de laatste 6 mnd van m'n studie. Hiernaast heb ik geen sociale bezigheden zoals sport. Breng tijd door met mijn partner, familie en hobbies.
quote:aikidoka schreef op 02 mei 2009 @ 17:55:
Ficus, vind je sociale contacten eng, heb je er geen behoefte aan of snap je de veel anderen niet en kosten sociale contacten je daardoor veel moeite en energie? Ik vraag dit om alle drie voorkomen en een andere aanpak vragen.
Ik denk dat ik wel behoefte heb aan wat meer sociale contacten zolang ik er niet te veel energie in hoef te steken. Daarom verhuis ik bv toch maar niet naar een zelfstandige kamer. De aanspraak van een paar huisgenoten zijn goed voor me alhoewel ik dat niet tot meer breng dan een goedemorgen, eet smakelijk en af en toe een klein praatje. Na een hele dag verplicht socializen ben ik inderdaad doodop.
quote:Brummetje schreef op 02 mei 2009 @ 17:56:
Het is denk ik wel van belang om te bepalen of je het echt zelf wilt, of dat je het doet voor je omgeving. Als je echt zelf wilt veranderen, dan zal het eerder lukken dan dat je het voor anderen zou doen.
Ik ben dus ook zo, maar ik wil niet veranderen.
Ik wil een begin maken met veranderen want weet niet wat ik precies wil (zal nooit een supergezellig typje worden), maar heb niet de energie en moed om zomaar te beginnen in de koffiehoek, zoals jullie voorstellen. Daarom heb ik een afspraak met een psycholoog aangevraagd.
quote:titana schreef op 02 mei 2009 @ 19:10:
Ik lees uit je verhaal een ondertoon van een sociale angst.
In veel banen is contactvaardigheid belangrijk.
Er zijn omstandigheden die het zo ver hebben laten komen en mogelijk is er een genetische kant. Belangrijk is dat je aan de slag gaat om het voor jezelf in je functioneren gemakkelijker te maken. Nu heb je er last van.
Maak een afspraak met een goede (studie)psycholoog die je hierbij kan helpen.
Je vat het goed samen, ik ben het met je eens.
quote:piepknars schreef op 02 mei 2009 @ 19:38:
Twee opmerkingen (en neem ze vooral met een flinke korrel zout, ik beschouw mezelf zeker niet als een expert op dit terrein):
1. Uit jouw post krijg ik nogal sterk de indruk dat jij een nogal uitgesproken introverte persoonlijkheid hebt.
......
2. Maar: je schrijft daarnaast over een soort permanente neerslachtigheid. Je geeft hierover verder weinig details, maar dit doet me een beetje denken aan de verschijnselen die bij een dysthyme stoornis horen (een relatief lichte, maar wel langdurige of zelfs permanente vorm van depressie):
.....
Maar misschien zit ik er wel helemaal naast. Vooral bepreken met je psycholoog, zou ik zo zeggen ...
Ik ben vaker introvert genoemd. Daar ben ik het mee eens. Van dysthyme stoornis had ik nog nooit gehoord. Heb in de loop der jaren zelf ook wel wat op internet gesnuffeld maar met elke ziekte heb je wel kenmerken die overeenkomen. Was ook van plan om eens met de psycholoog over syndroom van Asperger te praten. Op zich is het wel handig als ik alle problemen kan ophangen aan 1 ding en dat dan kan aanpakken. In werkelijkheid zijn al die verschillende ziektes helemaal niet zo duidelijk uit te sluiten, geloof ik. Mijn familielid heeft na zijn eerste poging ook een paar maanden in een ziekenhuis gelegen waar ze niet echt tot een conclusie konden komen.
Bedankt voor jullie input, dat helpt me echt om er beter over na te denken. Misschien hebben jullie nog meer na mijn antwoorden.
zondag 3 mei 2009 om 17:13
quote:piepknars schreef op 02 mei 2009 @ 19:38:
Twee opmerkingen (en neem ze vooral met een flinke korrel zout, ik beschouw mezelf zeker niet als een expert op dit terrein):
1. Uit jouw post krijg ik nogal sterk de indruk dat jij een nogal uitgesproken introverte persoonlijkheid hebt. Open onderstaande link eens en kijk of je hier iets van herkent:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Introvert_en_extravert
Dit zou o.a. verklaren waarom je wat meer naar binnen bent gericht en je je niet lekker voelt in groepen. Is helemaal niets mis mee, en het lijkt me in dat geval ook geen goed idee om je anders voor te doen. Word je waarschijnlijk alleen maar ongelukkiger van.
@piepknars: beetje off topic, die link is prima hoor, maar die twee foto's die je ziet als je die link aanklikt... Ik ben ook vrij introvert, maar ik zit eerder met een paar vriendinnen op een bankje te kletsen dan in de bieb op een krukje een boek te lezen. Ik moet er niet aan denken zelfs!! Moest wel even lachen om die foto's.
Maar, en dan weer on topic: ik ben wel graag alleen. Met vriendinnen vind ik ook heel gezellig. Daarna weer even in m'n eentje bijtanken.
En, TO, ik herken wat je beschrijft en ik dwing mezelf er dan ook toe om op mijn werk mee te doen met die 'gezellige' dingen. Bijvoorbeeld door op de dag dat we gezamenlijk lunchen (iedere week een keer), dus ook mee te doen. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen om niet mee te lunchen, maar meestal doe ik juist wel mee om mezelf te 'trainen' en gewoon, om maar mee te doen. Heel soms haak ik af en ga ik lekker even alleen naar buiten. En dan doe ik die week erna weer 'gezellig' mee. Ik doe dat omdat ik van mezelf weet dat ik me anders nog meer ga afzonderen en dan wordt eht steeds lastiger om contact te krijgen met m'n collega's.
Vaak vinden mensen het ook helemaal niet erg als je niet zoveel zegt. Als je gewoon geïnteresseerd meedoet met een gesprek, door te knikken, te glimlachen, een keer iets aan je buurman/vrouw te vragen, dan vindt niemand je raar en zul je ook merken dat het steeds makkelijker gaat. Hoe langer je wacht, hoe hoger de drempel wordt. Dus probeer gelijk vanaf het begin mee te doen.
En, tegelijkertijd, zorg goed voor jezelf! En 'blijf bij jezelf', ga niet proberen de extraverte pipo uit te hangen. Dat werkt niet en daar word je doodongelukkig van. Neem je rust, trek je even terug als het moet (al is het op het toilet of ga even naar buiten). Even rustig ademhalen. En weer terug.
O ja, ik nam eerst ook wel eens die wat 'harde' houding aan, wat kan mij het schelen, ze zijn toch stom, en ik sluit me er lekker voor af. Maar uiteindelijk ga je je daar alleen maar beroerder door voelen. Probeer de verbinding te zoeken met individuele collega's. Soms blijk je veel meer gemeen te hebben dan verwacht. En als dat niet zo is, verbaas je dan over de verschillen en probeer daar ook het mooie van te zien.
Zo. Das wel weer even genoeg
Succes!
Twee opmerkingen (en neem ze vooral met een flinke korrel zout, ik beschouw mezelf zeker niet als een expert op dit terrein):
1. Uit jouw post krijg ik nogal sterk de indruk dat jij een nogal uitgesproken introverte persoonlijkheid hebt. Open onderstaande link eens en kijk of je hier iets van herkent:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Introvert_en_extravert
Dit zou o.a. verklaren waarom je wat meer naar binnen bent gericht en je je niet lekker voelt in groepen. Is helemaal niets mis mee, en het lijkt me in dat geval ook geen goed idee om je anders voor te doen. Word je waarschijnlijk alleen maar ongelukkiger van.
@piepknars: beetje off topic, die link is prima hoor, maar die twee foto's die je ziet als je die link aanklikt... Ik ben ook vrij introvert, maar ik zit eerder met een paar vriendinnen op een bankje te kletsen dan in de bieb op een krukje een boek te lezen. Ik moet er niet aan denken zelfs!! Moest wel even lachen om die foto's.
Maar, en dan weer on topic: ik ben wel graag alleen. Met vriendinnen vind ik ook heel gezellig. Daarna weer even in m'n eentje bijtanken.
En, TO, ik herken wat je beschrijft en ik dwing mezelf er dan ook toe om op mijn werk mee te doen met die 'gezellige' dingen. Bijvoorbeeld door op de dag dat we gezamenlijk lunchen (iedere week een keer), dus ook mee te doen. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen om niet mee te lunchen, maar meestal doe ik juist wel mee om mezelf te 'trainen' en gewoon, om maar mee te doen. Heel soms haak ik af en ga ik lekker even alleen naar buiten. En dan doe ik die week erna weer 'gezellig' mee. Ik doe dat omdat ik van mezelf weet dat ik me anders nog meer ga afzonderen en dan wordt eht steeds lastiger om contact te krijgen met m'n collega's.
Vaak vinden mensen het ook helemaal niet erg als je niet zoveel zegt. Als je gewoon geïnteresseerd meedoet met een gesprek, door te knikken, te glimlachen, een keer iets aan je buurman/vrouw te vragen, dan vindt niemand je raar en zul je ook merken dat het steeds makkelijker gaat. Hoe langer je wacht, hoe hoger de drempel wordt. Dus probeer gelijk vanaf het begin mee te doen.
En, tegelijkertijd, zorg goed voor jezelf! En 'blijf bij jezelf', ga niet proberen de extraverte pipo uit te hangen. Dat werkt niet en daar word je doodongelukkig van. Neem je rust, trek je even terug als het moet (al is het op het toilet of ga even naar buiten). Even rustig ademhalen. En weer terug.
O ja, ik nam eerst ook wel eens die wat 'harde' houding aan, wat kan mij het schelen, ze zijn toch stom, en ik sluit me er lekker voor af. Maar uiteindelijk ga je je daar alleen maar beroerder door voelen. Probeer de verbinding te zoeken met individuele collega's. Soms blijk je veel meer gemeen te hebben dan verwacht. En als dat niet zo is, verbaas je dan over de verschillen en probeer daar ook het mooie van te zien.
Zo. Das wel weer even genoeg
Succes!
zondag 3 mei 2009 om 18:08
quote:anoukske schreef op 03 mei 2009 @ 17:13:
[...]
@piepknars: beetje off topic, die link is prima hoor, maar die twee foto's die je ziet als je die link aanklikt...
Behoorlijk goed inderdaad ...
quote:Maar, en dan weer on topic: ik ben wel graag alleen. Met vriendinnen vind ik ook heel gezellig. Daarna weer even in m'n eentje bijtanken.Ja, heel herkenbaar. Ik ben zelf ook vrij introvert, en vooral die behoefte om alleen bij te tanken na afloop van een middag of avond met veel mensen om me heen herken ik goed. Hangt ook maar net af van de situatie en hoe m'n pet staat natuurlijk.
[...]
@piepknars: beetje off topic, die link is prima hoor, maar die twee foto's die je ziet als je die link aanklikt...
Behoorlijk goed inderdaad ...
quote:Maar, en dan weer on topic: ik ben wel graag alleen. Met vriendinnen vind ik ook heel gezellig. Daarna weer even in m'n eentje bijtanken.Ja, heel herkenbaar. Ik ben zelf ook vrij introvert, en vooral die behoefte om alleen bij te tanken na afloop van een middag of avond met veel mensen om me heen herken ik goed. Hangt ook maar net af van de situatie en hoe m'n pet staat natuurlijk.
zondag 3 mei 2009 om 19:38
Hoi Ficus,
ook ik herken je probleem en worstel er nu mee. Sinds een paar maanden ben ik begonnen met mijn eerste baan en ook ik zie geregeld op tegen de sociale dingen. Ik heb op zich hele aardige collega's en wordt er elke dag samen gelunched en koffie gedronken. Ik probeer (bijna) altijd als ik er ben ook mee te gaan, juist omdat ik niet weer als de zonderling gezien wil worden. Tijdens mijn afstuderen en mijn stage vond ik het ook altijd lastig om 'mee te doen' met de groep. Als ik nu mee ga met koffie drinken of lunchen ben ik zeker niet degene met het hoogste woord (wordt er ook ontzettend zenuwachtig van als alle aandacht op mij gericht is), ik ben en blijf verlegen. Soms zeg ik wat meer en soms zit ik er een groot gedeelte van de pauze stilletjes bij. Maar op deze manier leer je ze wel beter kennen en heb je meer gespreksstof om 1 op 1 met ze te praten.
Het gaat niet vlekkeloos, maar door in ieder geval mee te gaan met koffie drinken/lunchen laat je in ieder zien dat je interesse toont en goede wil hebt. Ik vind het zelf wel jammer dat ik niet wat spontaner en opener ben.. door het op deze manier aan te pakken, lukt het wel om iets socialer over te komen, maar meer zit er gewoon niet in. Dat moet ik (en anderen) gewoon accepteren.
Succes ermee!
ook ik herken je probleem en worstel er nu mee. Sinds een paar maanden ben ik begonnen met mijn eerste baan en ook ik zie geregeld op tegen de sociale dingen. Ik heb op zich hele aardige collega's en wordt er elke dag samen gelunched en koffie gedronken. Ik probeer (bijna) altijd als ik er ben ook mee te gaan, juist omdat ik niet weer als de zonderling gezien wil worden. Tijdens mijn afstuderen en mijn stage vond ik het ook altijd lastig om 'mee te doen' met de groep. Als ik nu mee ga met koffie drinken of lunchen ben ik zeker niet degene met het hoogste woord (wordt er ook ontzettend zenuwachtig van als alle aandacht op mij gericht is), ik ben en blijf verlegen. Soms zeg ik wat meer en soms zit ik er een groot gedeelte van de pauze stilletjes bij. Maar op deze manier leer je ze wel beter kennen en heb je meer gespreksstof om 1 op 1 met ze te praten.
Het gaat niet vlekkeloos, maar door in ieder geval mee te gaan met koffie drinken/lunchen laat je in ieder zien dat je interesse toont en goede wil hebt. Ik vind het zelf wel jammer dat ik niet wat spontaner en opener ben.. door het op deze manier aan te pakken, lukt het wel om iets socialer over te komen, maar meer zit er gewoon niet in. Dat moet ik (en anderen) gewoon accepteren.
Succes ermee!
zondag 3 mei 2009 om 22:48
Hoi Ficus,
Ik herken veel van wat je schrijft.
Eerst wil ik zeggen dat ik me erg kan vinden in de reactie van Anoukske. Veel dingen van wat zij schrijft, denk ik hetzelfde over.
Ik heb zelf ook last gehad van een enorme verlegenheid. Daarnaast had ik ook last van een grote mate van faalangst. Daardoor had ik veel moeite met de sociale omgang met collega's en ook met het werken op zichzelf, het leveren van prestaties. Deze dingen uitten zich ook op andere gebieden, maar aangezien je het in je post hebt over werken en collega's, beperk ik mij hier maar even toe.
Uiteindelijk liep ik zo vast, dat werken niet meer ging. Ik ben toen in therapie gegaan, en kreeg van mijn uitkeringsinstantie de ruimte om aan mijn klachten te werken (ik hoefde voorlopig niet meer te solliciteren).
Ik kreeg de diagnose Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis, met een grote mate van faalangst. Kort gezegd houdt deze stoornis in dat je last heb van sociale angst, en sociale gebeurtenissen gaat ontwijken en vermijden. Dit in dusdanige mate dat het je leven in grote mate beïnvloedt. De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heeft nog enkele andere kenmerken, maar die zijn voor dit verhaal minder relevant.
In mijn therapie kwam ik erachter, dat de achtergrond van mijn klachten was, een zeer negatief zelfbeeld. Toen ik hieraan ging werken, steeds zekerder werd, me minder voor mezelf ging schamen en mezelf steeds leuker begon te vinden, werd mijn sociale angst en verlegenheid "als vanzelf" ook steeds minder. Waardoor de omgang met anderen ook steeds gemakkelijker werd.
Wel heb ik gedurende mijn therapie altijd vrijwilligerswerk gedaan. Hiertoe was ik niet verplicht, maar ik heb hier zelf voor gekozen. Ik wilde mezelf blootstellen aan sociale situaties (en het moeten leveren van prestaties), omdat ik wist dat als ik dit niet zou doen, mijn klachten alleen maar zouden verergeren.
Naast mijn therapie, heeft juist het wél aangaan van en oefenen met sociale situaties mij erg geholpen.
Aansluitend bij Anoukske, wil ik je daarom vooral adviseren wel sociale situaties aan te gaan, maar dan in een dusdanige mate en op zo'n manier, dat je het aankan. En wordt het je teveel, je inderdaad even terug te trekken.
En inderdaad: blijf bij jezelf! Het is helemaal niet nodig om je mond vooraan te hebben in sociale situaties. Misschien ben je juist wel heel goed in luisteren! Dit zeg ik zelf vaak, als ik wat stil ben en wordt erop aangesproken: "ik ben naar jullie aan het luisteren".
Ik heb mijn verhaal verteld, omdat je misschien het één en ander zou kunnen herkennen.
Dan om te eindigen, wil ik je ook nog vertellen dat je ook op zo'n mate kunt leren omgaan met je verlegenheid / sociale angst, dat je het zelfs leuk kunt gaan vinden met mensen om te gaan.
Bij het (vrijwilligers)werk dat ik nu doe, is het omgaan met mensen een groot onderdeel, en ik vind dat één van de leukste aspecten van het werk! Verder kan ik inmiddels zo goed met mijn sociale angst omgaan, dat ik weer aan het solliciteren ben naar een reguliere baan.
Ook heb ik inmiddels een redelijke vriendenkring opgebouwd, die ik eerst ook niet had.
Ik denk daarom ook, dat het een heel goed idee is dat je naar een psycholoog gaat! Als je een goede treft, kun je zeker op zo'n manier met je klachten leren omgaan, dat gemakkerlijker functioneren mogelijk wordt.
Veel succes en sterkte gewenst!
Groetjes,
Verana
Ik herken veel van wat je schrijft.
Eerst wil ik zeggen dat ik me erg kan vinden in de reactie van Anoukske. Veel dingen van wat zij schrijft, denk ik hetzelfde over.
Ik heb zelf ook last gehad van een enorme verlegenheid. Daarnaast had ik ook last van een grote mate van faalangst. Daardoor had ik veel moeite met de sociale omgang met collega's en ook met het werken op zichzelf, het leveren van prestaties. Deze dingen uitten zich ook op andere gebieden, maar aangezien je het in je post hebt over werken en collega's, beperk ik mij hier maar even toe.
Uiteindelijk liep ik zo vast, dat werken niet meer ging. Ik ben toen in therapie gegaan, en kreeg van mijn uitkeringsinstantie de ruimte om aan mijn klachten te werken (ik hoefde voorlopig niet meer te solliciteren).
Ik kreeg de diagnose Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis, met een grote mate van faalangst. Kort gezegd houdt deze stoornis in dat je last heb van sociale angst, en sociale gebeurtenissen gaat ontwijken en vermijden. Dit in dusdanige mate dat het je leven in grote mate beïnvloedt. De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heeft nog enkele andere kenmerken, maar die zijn voor dit verhaal minder relevant.
In mijn therapie kwam ik erachter, dat de achtergrond van mijn klachten was, een zeer negatief zelfbeeld. Toen ik hieraan ging werken, steeds zekerder werd, me minder voor mezelf ging schamen en mezelf steeds leuker begon te vinden, werd mijn sociale angst en verlegenheid "als vanzelf" ook steeds minder. Waardoor de omgang met anderen ook steeds gemakkelijker werd.
Wel heb ik gedurende mijn therapie altijd vrijwilligerswerk gedaan. Hiertoe was ik niet verplicht, maar ik heb hier zelf voor gekozen. Ik wilde mezelf blootstellen aan sociale situaties (en het moeten leveren van prestaties), omdat ik wist dat als ik dit niet zou doen, mijn klachten alleen maar zouden verergeren.
Naast mijn therapie, heeft juist het wél aangaan van en oefenen met sociale situaties mij erg geholpen.
Aansluitend bij Anoukske, wil ik je daarom vooral adviseren wel sociale situaties aan te gaan, maar dan in een dusdanige mate en op zo'n manier, dat je het aankan. En wordt het je teveel, je inderdaad even terug te trekken.
En inderdaad: blijf bij jezelf! Het is helemaal niet nodig om je mond vooraan te hebben in sociale situaties. Misschien ben je juist wel heel goed in luisteren! Dit zeg ik zelf vaak, als ik wat stil ben en wordt erop aangesproken: "ik ben naar jullie aan het luisteren".
Ik heb mijn verhaal verteld, omdat je misschien het één en ander zou kunnen herkennen.
Dan om te eindigen, wil ik je ook nog vertellen dat je ook op zo'n mate kunt leren omgaan met je verlegenheid / sociale angst, dat je het zelfs leuk kunt gaan vinden met mensen om te gaan.
Bij het (vrijwilligers)werk dat ik nu doe, is het omgaan met mensen een groot onderdeel, en ik vind dat één van de leukste aspecten van het werk! Verder kan ik inmiddels zo goed met mijn sociale angst omgaan, dat ik weer aan het solliciteren ben naar een reguliere baan.
Ook heb ik inmiddels een redelijke vriendenkring opgebouwd, die ik eerst ook niet had.
Ik denk daarom ook, dat het een heel goed idee is dat je naar een psycholoog gaat! Als je een goede treft, kun je zeker op zo'n manier met je klachten leren omgaan, dat gemakkerlijker functioneren mogelijk wordt.
Veel succes en sterkte gewenst!
Groetjes,
Verana
zondag 3 mei 2009 om 23:09
Ficus, wat vervelend dat je zo angstig bent voor sociale situaties. Zoals Anoukske al zegt, heel veel mensen willen veel liever praten dan luisteren, dus alles wat je in hoeft te brengen in een gesprek zijn je oren. En als je het kunt opbrengen desnoods staccato vragen over jezelf beantwoorden. Ja, dan zullen ze je wel een vreemde vinden, maar dat is dan maar zo.
Verwacht in eerste instantie niets van jezelf dan dat je aanschuift in een koffiekwartiertje en dat je evt. vragen beantwoordt wanneer ze gesteld worden.
Je zou jezelf overigens een heel groot genoegen doen als je op deze nieuwe werkplek laat weten dat je extreem verlegen bent, en dat je daarom teruggetrokken bent c.q. moeite hebt met in het middelpunt staan. Er zijn best wel mensen die zoiets niet snappen, er zijn evenzogoed mensen die zich hier wel wat bij kunnen voorstellen en je hierin respecteren.
Vraag indien mogelijk op datzelfde moeilijke moment toestemming aan de anderen om te netwerken via mail. Iets afstandelijker, daardoor iets veiliger, en net zo effectief.
Spreek met eventueel toekomstige vriendinnen af dat sociale contacten je veel energie kosten en dat jij het soort mens bent dat iemand in haar hart kan sluiten zonder haar vaak te spreken/te zien. Evt. contact onderhouden via mail. Als oude bes kan ik je vertellen dat je heel veel mensen om je heen kunt verliezen door teruggetrokkenheid, de meeste mensen verwachten een wat intensiever contact. Aan jou om erop te anticiperen dat je dit niet kunt bieden en dan hoop ik dat je dat soort mensen ontmoet die daar begrip voor kunnen opbrengen.
Vwb Asperger, dit is een ontwikkelingsstoornis, er moeten dan in je vroege jeugd al signalen zijn vastgesteld dat jij anders bent dan doorsnee. Probeer hierover je ouders uit te vragen, als het kan aan de hand van diagnoselijsten voor kinderen op internet.
Het is heel goed van je dat je naar een psycholoog gaat, en zo te zien ga je daar intensieve begeleiding van nodig hebben, maar ik denk dat het ook belangrijk is dat je nu voor jezelf opkomt in je werksituatie. Uitleggen dus. Begin daarvoor bij je begeleider, die kan dan ook samen met jou onderzoeken hoe je je zo makkelijk mogelijk integreert op de werkvloer. Een beetje begeleider heeft er begrip voor dat niet iedereen doorsnee is.
Verwacht in eerste instantie niets van jezelf dan dat je aanschuift in een koffiekwartiertje en dat je evt. vragen beantwoordt wanneer ze gesteld worden.
Je zou jezelf overigens een heel groot genoegen doen als je op deze nieuwe werkplek laat weten dat je extreem verlegen bent, en dat je daarom teruggetrokken bent c.q. moeite hebt met in het middelpunt staan. Er zijn best wel mensen die zoiets niet snappen, er zijn evenzogoed mensen die zich hier wel wat bij kunnen voorstellen en je hierin respecteren.
Vraag indien mogelijk op datzelfde moeilijke moment toestemming aan de anderen om te netwerken via mail. Iets afstandelijker, daardoor iets veiliger, en net zo effectief.
Spreek met eventueel toekomstige vriendinnen af dat sociale contacten je veel energie kosten en dat jij het soort mens bent dat iemand in haar hart kan sluiten zonder haar vaak te spreken/te zien. Evt. contact onderhouden via mail. Als oude bes kan ik je vertellen dat je heel veel mensen om je heen kunt verliezen door teruggetrokkenheid, de meeste mensen verwachten een wat intensiever contact. Aan jou om erop te anticiperen dat je dit niet kunt bieden en dan hoop ik dat je dat soort mensen ontmoet die daar begrip voor kunnen opbrengen.
Vwb Asperger, dit is een ontwikkelingsstoornis, er moeten dan in je vroege jeugd al signalen zijn vastgesteld dat jij anders bent dan doorsnee. Probeer hierover je ouders uit te vragen, als het kan aan de hand van diagnoselijsten voor kinderen op internet.
Het is heel goed van je dat je naar een psycholoog gaat, en zo te zien ga je daar intensieve begeleiding van nodig hebben, maar ik denk dat het ook belangrijk is dat je nu voor jezelf opkomt in je werksituatie. Uitleggen dus. Begin daarvoor bij je begeleider, die kan dan ook samen met jou onderzoeken hoe je je zo makkelijk mogelijk integreert op de werkvloer. Een beetje begeleider heeft er begrip voor dat niet iedereen doorsnee is.
dinsdag 5 mei 2009 om 07:48
Ficus, met oefenen kan je heel wat leren. Zie het als een belangrijk projekt dat je in kleine stapjes gaat verdelen.
Het kan beslist beter gaan en hanteerbaarder worden dan nu.
Het gaat erom dat je je leert te handhaven in bepaalde sociale (werk) situaties.
Succes met de begeleiding. Je het een lange en intensieve weg te gaan.
Het kan beslist beter gaan en hanteerbaarder worden dan nu.
Het gaat erom dat je je leert te handhaven in bepaalde sociale (werk) situaties.
Succes met de begeleiding. Je het een lange en intensieve weg te gaan.
dinsdag 5 mei 2009 om 08:24
Het punt is: als je niet gezellig met andere mensen meedoet, worden die andere mensen daar onzeker van. Ze denken dat jij je te goed voor hen voelt, ze gaan twijfelen of ze het zelf wel zo gezellig hebben en als dat niet zo is, willen ze dat zo gauw mogelijk weer vergeten dus ben jij stom.
Het heeft mij een behoorlijke tijd gekost om erachter te komen dat er verschil is tussen introvertie, verlegenheid, sociale angst en depressie. Introvert zijn is niks mis mee, al zijn er mensen die denken van wel.
Praktische tip: koop of leen het boek Netwerken voor dummies. Daarin staat een hoofdstuk over hoe je smalltalk aanpakt in sociale situaties. Bijvoorbeeld: waarover praat je op een bruiloft, waarover praat je in de pauze van een lezing.
Nog een tip: werk is werk. Het is prettig als je zonder al te veel stress met je collega's om kunt gaan, als je gezellig in de kantine mee kunt kletsen, en als je niet een week van tevoren al in angst zit voor het jaarlijkse uitje. Maar het blijft werk. Je hoeft geen vrienden te worden als je dat niet wilt, je hoeft geen persoonlijke dingen te vertellen als je daar geen zin in hebt. Je mag best grenzen stellen.
Het heeft mij een behoorlijke tijd gekost om erachter te komen dat er verschil is tussen introvertie, verlegenheid, sociale angst en depressie. Introvert zijn is niks mis mee, al zijn er mensen die denken van wel.
Praktische tip: koop of leen het boek Netwerken voor dummies. Daarin staat een hoofdstuk over hoe je smalltalk aanpakt in sociale situaties. Bijvoorbeeld: waarover praat je op een bruiloft, waarover praat je in de pauze van een lezing.
Nog een tip: werk is werk. Het is prettig als je zonder al te veel stress met je collega's om kunt gaan, als je gezellig in de kantine mee kunt kletsen, en als je niet een week van tevoren al in angst zit voor het jaarlijkse uitje. Maar het blijft werk. Je hoeft geen vrienden te worden als je dat niet wilt, je hoeft geen persoonlijke dingen te vertellen als je daar geen zin in hebt. Je mag best grenzen stellen.
