Psyche
alle pijlers
Afwijzing
woensdag 9 december 2009 om 16:58
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum en ik wil graag wat met jullie delen.
Ik las laatst een interessant artikel in de krant over een onderzoek naar afwijzing. Als je fysieke pijn hebt, dan zijn bepaalde delen in je hersenen actief. Alleen bij afwijzing zijn diezelfde delen actief. Dat betekent dus dat gepest worden, buiten de groep liggen, afgewezen worden door bijv je ouders, ontslagen worden, etc evenveel met iemand doet als fysieke pijn.
Ik vond dit echt een eyeopener. Vroeger ben ik regelmatig gepest maar ik kende ook kinderen bij wie het erger was. Ik vond dat ik me niet zo aan moest stellen maar merk nu (bijna 30) dat ik er nog steeds last van heb! Ik voelde me wel gesterkt door dit artikel, het is dus geen aanstellerij om erge last te hebben van afwijzing maar ik vind het wel lastig om er mee om te gaan.
Ik vroeg me af of sommigen van jullie dit herkennen en hoe jij om bent gegaan met afwijzing in je leven.
Ik ben nieuw op dit forum en ik wil graag wat met jullie delen.
Ik las laatst een interessant artikel in de krant over een onderzoek naar afwijzing. Als je fysieke pijn hebt, dan zijn bepaalde delen in je hersenen actief. Alleen bij afwijzing zijn diezelfde delen actief. Dat betekent dus dat gepest worden, buiten de groep liggen, afgewezen worden door bijv je ouders, ontslagen worden, etc evenveel met iemand doet als fysieke pijn.
Ik vond dit echt een eyeopener. Vroeger ben ik regelmatig gepest maar ik kende ook kinderen bij wie het erger was. Ik vond dat ik me niet zo aan moest stellen maar merk nu (bijna 30) dat ik er nog steeds last van heb! Ik voelde me wel gesterkt door dit artikel, het is dus geen aanstellerij om erge last te hebben van afwijzing maar ik vind het wel lastig om er mee om te gaan.
Ik vroeg me af of sommigen van jullie dit herkennen en hoe jij om bent gegaan met afwijzing in je leven.
woensdag 9 december 2009 om 17:21
Ik ben vroeger gepest, maar dan ook heel erg. Was emotioneel in die tijd een wrak. Op de middelbare school ging het "ietsje" beter, maar ook daar was ik altijd de pispaal. De opleiding daarna ging ook weer "ietsje" beter, maar erbij horen deed ik nooit.
Nu vele jaren later ben ik nog steeds een persoon die niet meteen de lieveling wordt gevonden zeg maar. Maar ik heb wel een aantal zeer goede vrienden, niet veel maar die ik heb zijn echte vrienden.
Daarnaast ben ik iemand met een eigen ik, voel me niet minder dan iemand anders (ook niet meer trouwens) en ben in tegenstelling tot sommige andere mensen totaal niet nep.
Dus ik heb het qua sociaal vlak niet makkelijk gehad, maar dat heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben.
Nu vele jaren later ben ik nog steeds een persoon die niet meteen de lieveling wordt gevonden zeg maar. Maar ik heb wel een aantal zeer goede vrienden, niet veel maar die ik heb zijn echte vrienden.
Daarnaast ben ik iemand met een eigen ik, voel me niet minder dan iemand anders (ook niet meer trouwens) en ben in tegenstelling tot sommige andere mensen totaal niet nep.
Dus ik heb het qua sociaal vlak niet makkelijk gehad, maar dat heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben.
woensdag 9 december 2009 om 17:32
Mooi dat je er sterker uit bent gekomen MMP. Ik zie dat ook zo, dat mijn ervaringen me hebben gemaakt tot wie ik ben.
Hoe ben jij er toe gekomen dat je je niet meer minder voelt dan een ander? Ik kom altijd zelfverzekerd over en heb genoeg kennissen en vrienden maar op een moment van afwijzing (ik noem maar iets, ik ben niet uitgenodigd voor een feestje terwijl ik dat wel verwachtte), voel ik me weer dat verlegen basisschoolmeisje dat niet bij het populaire groepje mocht horen.
Ik vraag me af of ik daar overgevoelig voor ben of dat iedereen dat echt heel vervelend zou vinden.
Hoe ben jij er toe gekomen dat je je niet meer minder voelt dan een ander? Ik kom altijd zelfverzekerd over en heb genoeg kennissen en vrienden maar op een moment van afwijzing (ik noem maar iets, ik ben niet uitgenodigd voor een feestje terwijl ik dat wel verwachtte), voel ik me weer dat verlegen basisschoolmeisje dat niet bij het populaire groepje mocht horen.
Ik vraag me af of ik daar overgevoelig voor ben of dat iedereen dat echt heel vervelend zou vinden.
woensdag 9 december 2009 om 17:41
o dat vind ik natuurlijk ook wel irritant. Niet dat ik er verdriet van heb maar wel zo van GRRRRRRRR. Denk dat iedereen dat wel zal hebben (ook die niet gepest zijn).
Maar ja van de andere kant heb ik ook een hekel aan neppe mensen dus dan heb ik inderdaad liever dat ze me niet uitnodigen dan dat ze me uitnodigen omdat dat zo hoort.
Maar ja van de andere kant heb ik ook een hekel aan neppe mensen dus dan heb ik inderdaad liever dat ze me niet uitnodigen dan dat ze me uitnodigen omdat dat zo hoort.
woensdag 9 december 2009 om 18:18
Ik hoorde laatst inderdaad ook zo'n opmerking, op televisie was dat en ik herkende het.
Toen mijn moeder een aantal jaren geleden overleed en mijn schoonzusje de dagen voor de crematie geen vinger heeft uitgestoken terwijl ze wel hinderlijk aanwezig was, heb ik daar op een gegeven moment iets van gezegd. Niet hard maar wel duidelijk gezegd dat ik teleurgesteld was in haar.
Toen is ze het heel hoog gaan spelen naar mijn broer toe, gaan stoken enz. Puntje bij paaltje is dat ik nu helemaal geen contact meer heb met mijn broer (en gelukkig ook niet meer met die schoonzus) en ja, dat doet pijn.
Ik kan me met verbazing afvraag waarom zo'n stukje kritiek van mijn kant zo'n totale oorlog ten gevolg had.
En of het nou pesten in families is of op school of het werk (komt trouwens ook veel voor) mensen zijn groepsdieren en het is heel belangrijk dat je bij 'de groep' hoort. Afwijzing en buitengesloten worden roept veel angst op, zo steken onze hersenen in elkaar.
Toen mijn moeder een aantal jaren geleden overleed en mijn schoonzusje de dagen voor de crematie geen vinger heeft uitgestoken terwijl ze wel hinderlijk aanwezig was, heb ik daar op een gegeven moment iets van gezegd. Niet hard maar wel duidelijk gezegd dat ik teleurgesteld was in haar.
Toen is ze het heel hoog gaan spelen naar mijn broer toe, gaan stoken enz. Puntje bij paaltje is dat ik nu helemaal geen contact meer heb met mijn broer (en gelukkig ook niet meer met die schoonzus) en ja, dat doet pijn.
Ik kan me met verbazing afvraag waarom zo'n stukje kritiek van mijn kant zo'n totale oorlog ten gevolg had.
En of het nou pesten in families is of op school of het werk (komt trouwens ook veel voor) mensen zijn groepsdieren en het is heel belangrijk dat je bij 'de groep' hoort. Afwijzing en buitengesloten worden roept veel angst op, zo steken onze hersenen in elkaar.
dinsdag 15 december 2009 om 21:55
Wat grappig dat artikel. Voor mijzelf heb ik allang bepaald dat fysieke pijn niet erger of in mijn geval zelfs minder erg is, dan emotionele.
Maar op een of andere manier voelt het nog steeds niet als legetiem. En schaam ik me er zelfs voor. Heb stiekem ook vaak gehoopt dat ik "echt" iets zou krijgen of meemaken zodat ik wel echt recht op pijn / verdriet zou hebben, maar ook daar schaam ik me ook wel weer voor.
Ik weet wel dat het nergens op slaat, maar toch voelt het anders.
Bedenk me dat dit verhaal ook 0,0 bijdraagt, maar dit is wat er in mij omkwam bij lezen en blijkbaar kwijt wil.
Dus voor de goede orde nog een antwoord op je vraag; ik ben als de dood om afgewezen te worden in elke betekenis, daarom zorg ik er voor dat ik nauwelijks afgewezen wordt, door maar niets te vragen, anderen afwijzen of mijzelf bij voorbaat te diskwalificeren. don't try this at home -mega ongezond!
Maar op een of andere manier voelt het nog steeds niet als legetiem. En schaam ik me er zelfs voor. Heb stiekem ook vaak gehoopt dat ik "echt" iets zou krijgen of meemaken zodat ik wel echt recht op pijn / verdriet zou hebben, maar ook daar schaam ik me ook wel weer voor.
Ik weet wel dat het nergens op slaat, maar toch voelt het anders.
Bedenk me dat dit verhaal ook 0,0 bijdraagt, maar dit is wat er in mij omkwam bij lezen en blijkbaar kwijt wil.
Dus voor de goede orde nog een antwoord op je vraag; ik ben als de dood om afgewezen te worden in elke betekenis, daarom zorg ik er voor dat ik nauwelijks afgewezen wordt, door maar niets te vragen, anderen afwijzen of mijzelf bij voorbaat te diskwalificeren. don't try this at home -mega ongezond!
woensdag 16 december 2009 om 18:24
quote:PoisenIvy schreef op 15 december 2009 @ 21:55:
Wat grappig dat artikel. Voor mijzelf heb ik allang bepaald dat fysieke pijn niet erger of in mijn geval zelfs minder erg is, dan emotionele.
Maar op een of andere manier voelt het nog steeds niet als legetiem. En schaam ik me er zelfs voor. Heb stiekem ook vaak gehoopt dat ik "echt" iets zou krijgen of meemaken zodat ik wel echt recht op pijn / verdriet zou hebben, maar ook daar schaam ik me ook wel weer voor.
Ik weet wel dat het nergens op slaat, maar toch voelt het anders.
Bedenk me dat dit verhaal ook 0,0 bijdraagt, maar dit is wat er in mij omkwam bij lezen en blijkbaar kwijt wil.
Dus voor de goede orde nog een antwoord op je vraag; ik ben als de dood om afgewezen te worden in elke betekenis, daarom zorg ik er voor dat ik nauwelijks afgewezen wordt, door maar niets te vragen, anderen afwijzen of mijzelf bij voorbaat te diskwalificeren. don't try this at home -mega ongezond!
Wat je in je laatste alinea zegt, herken ik heel erg! Dat je als de dood bent om afgewezen te worden en dat je er daardoor zelf voor zorgt dat je nauwelijks afgewezen kan worden door niets te vragen of door anderen af te wijzen. Vooral dat laatste: door anderen af te wijzen, zet mij wel even aan het denken. Dat doe ik namelijk ook en heb er nooit zo bij stil gestaan dat ik dat misschien wel doe om afwijzing te voorkomen of te verzachten (ik mag hen tenslotte ook niet, stel dat ze mij niet mogen...)
Aan de topicstartster, dat is inderdaad wel een eye opener. Ik ben in mijn jeugd ook afgewezen, wil het geen pesten noemen want dat was het eigenlijk niet. Maar wel een duidelijke afwijzing van vriendinnen en klasgenoten, zowel op de basisschool als op de middelbare school. Maar ik zeg dan vaak ook tegen mezelf: stel je niet zo aan. Er zijn mensen die hun hele schooltijd zijn gepest. Terwijl het bij mij ook echt pijn heeft gedaan en het heeft me echt onzeker gemaakt in contact met anderen.
Wat grappig dat artikel. Voor mijzelf heb ik allang bepaald dat fysieke pijn niet erger of in mijn geval zelfs minder erg is, dan emotionele.
Maar op een of andere manier voelt het nog steeds niet als legetiem. En schaam ik me er zelfs voor. Heb stiekem ook vaak gehoopt dat ik "echt" iets zou krijgen of meemaken zodat ik wel echt recht op pijn / verdriet zou hebben, maar ook daar schaam ik me ook wel weer voor.
Ik weet wel dat het nergens op slaat, maar toch voelt het anders.
Bedenk me dat dit verhaal ook 0,0 bijdraagt, maar dit is wat er in mij omkwam bij lezen en blijkbaar kwijt wil.
Dus voor de goede orde nog een antwoord op je vraag; ik ben als de dood om afgewezen te worden in elke betekenis, daarom zorg ik er voor dat ik nauwelijks afgewezen wordt, door maar niets te vragen, anderen afwijzen of mijzelf bij voorbaat te diskwalificeren. don't try this at home -mega ongezond!
Wat je in je laatste alinea zegt, herken ik heel erg! Dat je als de dood bent om afgewezen te worden en dat je er daardoor zelf voor zorgt dat je nauwelijks afgewezen kan worden door niets te vragen of door anderen af te wijzen. Vooral dat laatste: door anderen af te wijzen, zet mij wel even aan het denken. Dat doe ik namelijk ook en heb er nooit zo bij stil gestaan dat ik dat misschien wel doe om afwijzing te voorkomen of te verzachten (ik mag hen tenslotte ook niet, stel dat ze mij niet mogen...)
Aan de topicstartster, dat is inderdaad wel een eye opener. Ik ben in mijn jeugd ook afgewezen, wil het geen pesten noemen want dat was het eigenlijk niet. Maar wel een duidelijke afwijzing van vriendinnen en klasgenoten, zowel op de basisschool als op de middelbare school. Maar ik zeg dan vaak ook tegen mezelf: stel je niet zo aan. Er zijn mensen die hun hele schooltijd zijn gepest. Terwijl het bij mij ook echt pijn heeft gedaan en het heeft me echt onzeker gemaakt in contact met anderen.
donderdag 21 januari 2010 om 23:09
Thanks PoisenIvy. Wat je zegt herken ik ook wel. Het is makkelijker met een gebroken been aan te komen dan met een gebroken hart, om maar wat te zeggen. En je laat je mate van verdriet dus afhangen van wat anderen vinden dat je 'mag' voelen.
En grappig eigenlijk, dat we die goedkeuring nu ook uit een artikel moeten halen :S
En grappig eigenlijk, dat we die goedkeuring nu ook uit een artikel moeten halen :S
vrijdag 22 januari 2010 om 20:09
Op de één of andere manier ontdek ik dit topic vandaag pas.
Ik ben ook vaak bang om afgewezen te worden. Ik ben in mijn leven al veel afgewezen. Door mijn ouders, op school, op het werk.
Op den duur ben ik simpelweg alle situaties en omstandigheden gaan vermijden waarin er maar enigszins risico was op afwijzing. Achteraf gezien ben ik hiermee als jong meisje al begonnen.
Ik kan nu zeggen, dat ik mijn hele leven eigenlijk gebouwd heb rondom het vermijdingsgedrag. En dit heeft veel, heel veel consequenties gehad en heeft mijn leven gevormd tot hoe die nu is.
Ik heb er ook therapie voor gehad. Ik kan nu wel iets beter omgaan met afwijzing.
Ten eerste heb ik geleerd heel reeël te kijken of ik wel écht afgewezen word. Want ik had de neiging hier al zo vanuit te gaan, dat ik soms dacht dat ik afgewezen werd terwijl dit niet het geval was.
Ten tweede heb ik geleerd om kritiek niet persoonlijk op te vatten. Het gaat niet om mij als persoon, het gaat om mijn gedrag, of om de prestaties die ik lever.
Ook heb ik geleerd meer oog te hebben voor situaties waarin ik word geaccepteerd, en hier meer waarde aan te geven. Ik had nogal de neiging om de situaties van afwijzing als richtlijn voor mijn leven te nemen, en de positieve situaties weg te vlakken.
Verder probeer ik om situaties die ik in eerste instantie wil vermijden, toch aan te gaan. Ik doe dit niet altijd, maar probeer het toch zo vaak mogelijk wel te doen.
Bovenstaande lukt niet altijd even goed om te doen, vaak ook wel.
Sommige situaties vermijd ik overigens nog steeds. Dat zijn de situaties waarin het hardst afgewezen ben, wat me het meeste pijn heeft gedaan. Ik hoop ooit ook nog goed met deze situaties om te kunnen gaan!
Ik ben ook vaak bang om afgewezen te worden. Ik ben in mijn leven al veel afgewezen. Door mijn ouders, op school, op het werk.
Op den duur ben ik simpelweg alle situaties en omstandigheden gaan vermijden waarin er maar enigszins risico was op afwijzing. Achteraf gezien ben ik hiermee als jong meisje al begonnen.
Ik kan nu zeggen, dat ik mijn hele leven eigenlijk gebouwd heb rondom het vermijdingsgedrag. En dit heeft veel, heel veel consequenties gehad en heeft mijn leven gevormd tot hoe die nu is.
Ik heb er ook therapie voor gehad. Ik kan nu wel iets beter omgaan met afwijzing.
Ten eerste heb ik geleerd heel reeël te kijken of ik wel écht afgewezen word. Want ik had de neiging hier al zo vanuit te gaan, dat ik soms dacht dat ik afgewezen werd terwijl dit niet het geval was.
Ten tweede heb ik geleerd om kritiek niet persoonlijk op te vatten. Het gaat niet om mij als persoon, het gaat om mijn gedrag, of om de prestaties die ik lever.
Ook heb ik geleerd meer oog te hebben voor situaties waarin ik word geaccepteerd, en hier meer waarde aan te geven. Ik had nogal de neiging om de situaties van afwijzing als richtlijn voor mijn leven te nemen, en de positieve situaties weg te vlakken.
Verder probeer ik om situaties die ik in eerste instantie wil vermijden, toch aan te gaan. Ik doe dit niet altijd, maar probeer het toch zo vaak mogelijk wel te doen.
Bovenstaande lukt niet altijd even goed om te doen, vaak ook wel.
Sommige situaties vermijd ik overigens nog steeds. Dat zijn de situaties waarin het hardst afgewezen ben, wat me het meeste pijn heeft gedaan. Ik hoop ooit ook nog goed met deze situaties om te kunnen gaan!
woensdag 27 januari 2010 om 22:44
ik ben altijd heel voorzichtig. pas als ik echt een sterk gevoel heb dat iemand mij echt leuk vindt / waardeert dan durf ik me open te stellen. Het suffe is of je nou heel voorzichtig te werk gaat of openlijk vol overgave je doel probeert te bereiken, als je wordt afgewezen, dan voelt het net zo kut.
Ik heb een hele tijd gehad dat ik vriendinnen niet eens meer vroeg om iets met mij te gaan doen. Omdat ik bang was dat ze dan zouden zeggen geen tijd /zin whatever. Slaat helemaal nergens op. ik denk dat ik heel veel "gemist hebt" door mijn gedrag. niet geschoten is altijd mis, toch?
Ik heb een hele tijd gehad dat ik vriendinnen niet eens meer vroeg om iets met mij te gaan doen. Omdat ik bang was dat ze dan zouden zeggen geen tijd /zin whatever. Slaat helemaal nergens op. ik denk dat ik heel veel "gemist hebt" door mijn gedrag. niet geschoten is altijd mis, toch?
woensdag 27 januari 2010 om 23:43
Same here, PoisonIvy. Ik heb ook heel veel gemist door mijn gedrag. Ik herken ook wel wat je schrijft over vriendinnen. Alleen bij mij is het dan vooral bij het aangaan van een nieuw contact. De eerste stap zetten tot een eerste afspraak als ik iemand aardig vind: lastig. Meestal komt bij een nieuwe vriendschap het eerste initiatief dan ook van de ander.
Maar als ik een aantal keren een afspraak met de betreffende persoon heb gehad, en ik een redelijk grote zekerheid heb dat diegene het leuk vindt met mij, dan komt het initiatief net zo vaak van mijn kant.
Maar als ik een aantal keren een afspraak met de betreffende persoon heb gehad, en ik een redelijk grote zekerheid heb dat diegene het leuk vindt met mij, dan komt het initiatief net zo vaak van mijn kant.
donderdag 28 januari 2010 om 23:10
ik had een paar vriendinnen en 2 daarvan zag ik onwijs vaak. Ik ken haar al jaren, maar het zat ook niet helemaal goed. Ik durfde niks aan te doen, uit angst niemand meer over te houden. Uiteindelijk hebben we onwijze ruzie gehad. Er was iets kapot gegaan en ik kon niet meer met haar verder. Toen had ik bijna niemand meer en moest ik wel.
Het is me gelukt om nieuwe vrienden te maken. Heb er ook meer dan eerst. Omdat ik "moest" heb ik wel initiatief genomen. En het heeft me best veel opgeleverd.
Verana, misschien een sue vraag hoor, maar heb je wel een partner? Daarvoor moet je mi ok nogal risico's nemen. Zo ja hoe is dat gelukt?
Het is me gelukt om nieuwe vrienden te maken. Heb er ook meer dan eerst. Omdat ik "moest" heb ik wel initiatief genomen. En het heeft me best veel opgeleverd.
Verana, misschien een sue vraag hoor, maar heb je wel een partner? Daarvoor moet je mi ok nogal risico's nemen. Zo ja hoe is dat gelukt?
donderdag 28 januari 2010 om 23:29
Nee, ik heb geen partner. Onder andere om dezelfde redenen. Wel dates gehad, dan kwam meestal ook het initiatief van hem uit. Hieruit ontwikkelden zich geen langdurige relaties.
Ik heb eigenlijk wel dezelfde vraag aan jou, want als jij wel een partner hebt, ben ik benieuwd hoe jij dit hebt gedaan (want dan kan ik daar misschien nog iets van leren).
Ik heb eigenlijk wel dezelfde vraag aan jou, want als jij wel een partner hebt, ben ik benieuwd hoe jij dit hebt gedaan (want dan kan ik daar misschien nog iets van leren).
vrijdag 29 januari 2010 om 23:58
