Psyche
alle pijlers
alles stort in
zaterdag 10 november 2007 om 12:58
Ik ben zooooooo verdrietig. Het voelt alsof m'n hele leven instort. Ik heb een paar maanden geleden een aantal vriendinnen verloren, zonder dat ik precies begrijp waarom. M'n sociale leven is op die manier redelijk uitgedund. Ik ben alleen op vakantie gegaan deze zomer nadat ik vreselijk moe en overwerkt was. Een klote vakantie gehad waarbij alles mis liep, dus totaal niet uitgerust maar gestrest thuis gekomen. Bij thuiskomst ging het iets beter, was blij weer thuis te zijn en ontmoette een leuke man. Ik ben al jaren alleen en wilde graag een relatie. We werden verliefd en hadden het erg gezellig. Maar toen was ik plotsklaps zwanger, totaal ongepland maar wilde het houden. Mijn vriend heeft me een vreselijke streek geleverd waardoor ik niet meer verder kon met hem en de zwangerschap. Ik besloot abortus te doen. Ik voel me zo vreselijk alleen!!!! Ik ben bang dat het niet meer goed komt met mij, mijn vriendinnen ben ik kwijt. Ik heb er nog wel een paar (ook hele lieve) maar een aantal zitten zelf heel diep in de put dus die wil ik niet belasten met mijn sores, bovendien sluiten zij zich zelf af omdat ze depri zijn. Anderen hebben zelf een gelukkig gezin en is de vriendschap een beetje verwaterd sinds er kinderen zijn. Degene die wel single zijn zijn heel veel op reis of veel aan t werk dus weinig tijd voor mij. Zo zit ik dit hele weekend alleen en ik mis mijn vriend, hoe erg ik ook achter de keuze sta. Ik ben verdrietig en heb nog fysieke pijn van de abortus. Maar ook mis ik vriendinnen die mij erdoorheen kunnen slepen. Die bij me langskomen met een dvdtje, of dat we toch lol gaan maken in de stad. Ik heb wel een paar goede vriendinnen die er voor me zijn als ik ze echt nodig heb, eentje is meegegaan naar de kliniek, maar door hun eigen problemen (of reizen) er niet zijn voor de fun. Terwijl ik dat nodig heb om bovenop te komen. Alles is in een paar maanden tijd uit m'n handen gevallen. Zo heb je alles, zo heb je niets. Met mijn familie ben ik niet al te close, ik kan dus ook niet een weekendje daar naar toe om bij te komen en me laten vertroetelen. M'n hele leven lijkt zo'n puinhoop als het gaat om relaties.
Ik heb geen puf om actief op zoek te gaan naar nieuwe contacten (en eigenlijk wil ik dat ook niet). Ben bang voor de feestdagen die komen, bang dat ik die alleen moet doorbrengen omdat iedereen bij eigen familie is, die ik niet heb. Ik wilde ook zo graag een gezin. Maar dat zat er niet in. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt mbt abortus, maar voel de pijn zo sterk, en verlang zo naar een eigen gezinnetje. Ik ben 30 dus dat komt vast nog wel, zeg ik dan maar tegen mezelf. Ik heb nog een aantal jaar. Maar ik ben ook bang voor de toekomst. En ik ben bang om nieuwe relaties aan te gaan (zowel met een man als met vriendinnen) omdat ik zo bang ben om weer gekwetst te worden. Ik ben sinds kort onder behandeling van een therapeut. Maar op dit moment voel ik me zo down dat ik geen lichtpuntje zie. Ik voel me echt eenzaam......
Ik houd me bezig met spiritualiteit, en geloof dan ook dat dit alles niet zonder reden is, dat ik hier iets uit moet leren. Maar het frustreert me zo dat ik de les niet zie. Ik voel alleen de pijn en de eenzaamheid en zie niet wat ik eruit kan halen. Hoe ik hierdoor kan groeien. De enige les die ik geleerd heb is dat ik voorlopig geen man meer wil en nooit meer enig risico neem als het gaat om veilig vrijen. Maar ja, dat kan niet de levensles zijn gekoppeld aan al deze ellende.
Ik wil m'n hart luchten, en hoop op misschien wat herkenning. Wellicht dat ik daar kracht uit put.
Ik heb geen puf om actief op zoek te gaan naar nieuwe contacten (en eigenlijk wil ik dat ook niet). Ben bang voor de feestdagen die komen, bang dat ik die alleen moet doorbrengen omdat iedereen bij eigen familie is, die ik niet heb. Ik wilde ook zo graag een gezin. Maar dat zat er niet in. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt mbt abortus, maar voel de pijn zo sterk, en verlang zo naar een eigen gezinnetje. Ik ben 30 dus dat komt vast nog wel, zeg ik dan maar tegen mezelf. Ik heb nog een aantal jaar. Maar ik ben ook bang voor de toekomst. En ik ben bang om nieuwe relaties aan te gaan (zowel met een man als met vriendinnen) omdat ik zo bang ben om weer gekwetst te worden. Ik ben sinds kort onder behandeling van een therapeut. Maar op dit moment voel ik me zo down dat ik geen lichtpuntje zie. Ik voel me echt eenzaam......
Ik houd me bezig met spiritualiteit, en geloof dan ook dat dit alles niet zonder reden is, dat ik hier iets uit moet leren. Maar het frustreert me zo dat ik de les niet zie. Ik voel alleen de pijn en de eenzaamheid en zie niet wat ik eruit kan halen. Hoe ik hierdoor kan groeien. De enige les die ik geleerd heb is dat ik voorlopig geen man meer wil en nooit meer enig risico neem als het gaat om veilig vrijen. Maar ja, dat kan niet de levensles zijn gekoppeld aan al deze ellende.
Ik wil m'n hart luchten, en hoop op misschien wat herkenning. Wellicht dat ik daar kracht uit put.
zaterdag 10 november 2007 om 13:18
Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Het is goed dat je naar een therapeut gaat. Verder kan ik er niet veel over zeggen, alleen dat het echt wel weer beter gaat worden. Het kan even duren, maar er komen echt andere tijden. Je moet hier doorheen en ik zou als ik jou was nu niet te veel contact houden met depressieve vriendinnen; ze kunnen je nu niet opvrolijken en dus ook niet helpen. Een levensles zie ik niet hierin hoor. Daar kijk ik anders tegen aan. Je gaat door een hele vervelende periode. Sterkte!
zaterdag 10 november 2007 om 13:22
Pfff Duivelijntje... dat is wel een gigantische berg waar je tegen opworstelt. Het is waar dat je bijna uit iedere negatieve ervaring sterker uitkomt, maar jouw ongewenste zwangerschap zal een onuitwisbare ervaring blijven. Het zal een plek gaan krijgen maar momenteel worstel je met zoveel gevoelens dat je dat ook niet zomaar op een rijtje zult krijgen. Je zegt dat je weer fun wilt maar dat kun je pas hebben als je het zelf uitstraalt en ook daadwerkelijk wilt. Waarschijnlijk ben je daar zelf ook niet eens voor 'in' nu. Het klinkt heel hard maar waarschijnlijk zul je nog dieper moeten voordat je je leven weer in positieve zin tegemoet kunt zien. Ik vind het zeer knap van je dat je, ondanks dat je verlangt naar je vriend, geen contact opneemt omdat je dan ook weer geconfronteerd zult worden met je eerdere gevoelens naar hem toe.
Een hele goede stap is het uiten van je gevoelens hier op het forum, er zijn vast veel forummers die met je mee willen leven en je een hart onder de riem willen steken èn hun eigen ervaringen met jou willen delen!
Heel veel sterkte meid en zoals Ede Staal zong "het het nog nooit zo donker west of het werd wel weer licht" ......
Een hele goede stap is het uiten van je gevoelens hier op het forum, er zijn vast veel forummers die met je mee willen leven en je een hart onder de riem willen steken èn hun eigen ervaringen met jou willen delen!
Heel veel sterkte meid en zoals Ede Staal zong "het het nog nooit zo donker west of het werd wel weer licht" ......
zaterdag 10 november 2007 om 13:37
Robert je hebt gelijk, ik kan nu geen fun hebben. Ik probeer t wel. Gisteravond met collega's in de kroeg. Maar ik merk dat het me niet lukt en ben vroeg (en met knallende koppijn) naar huis gegaan. Ik huil de hele ochtend al. Ik wil zo graag sterkt zijn. En tegenover mijn vriendinnen die weten van mijn abortus houd ik me ook heel sterk waardoor ze denken dat het best goed met me gaat. Ze bewonderen m'n kracht. Zelfs m'n therapeut. Maar ik voel mij niet krachtig, ik voel me een zielig hoopje mens. En zoooo alleen. Wat een mooie zin schrijf je op van Ede Staal, ik ken 'm, en het is inderdaad zo waar. Ik heb meerdere kutperiodes gehad en ook mooie periodes in m'n leven. Het zal heus ooit beter worden.
Het is overigens niet zo dat mijn kindje ongewenst was. Dat is juist het verdrietige. Het was welkom. Maar niet voor mijn vriend, en na wat hij heeft gedaan, is duidelijk dat hij geen liefde voelt voor mij. En ik ook niet meer voor hem en ik wilde geen kind uit zo'n relatie. Vooral omdat ik zelf een rot jeugd heb gehad en ik graag een solide basis wil voor mijn kind. Maar goed, ik moet daar niet langer bij stil staan. Het is weg en 't komt niet meer terug. En dat is ook goed. Ik ben alleen zo moe van het gevecht. Het leven voelt als een gevecht. Ik voel me al twee jaar lang kut door allerlei omstandigheden, na de vakantie ging het eindelijk weer lekker, het duurde alleen zoooo ongelofelijk kort. En dat voelt zo gemeen. Ik heb m'n portie voor die tijd ook wel gehad, ik dacht juist dat het leven me weer ging toelachen. How wrong was I? Het is alleen maar erger geworden.
Het is overigens niet zo dat mijn kindje ongewenst was. Dat is juist het verdrietige. Het was welkom. Maar niet voor mijn vriend, en na wat hij heeft gedaan, is duidelijk dat hij geen liefde voelt voor mij. En ik ook niet meer voor hem en ik wilde geen kind uit zo'n relatie. Vooral omdat ik zelf een rot jeugd heb gehad en ik graag een solide basis wil voor mijn kind. Maar goed, ik moet daar niet langer bij stil staan. Het is weg en 't komt niet meer terug. En dat is ook goed. Ik ben alleen zo moe van het gevecht. Het leven voelt als een gevecht. Ik voel me al twee jaar lang kut door allerlei omstandigheden, na de vakantie ging het eindelijk weer lekker, het duurde alleen zoooo ongelofelijk kort. En dat voelt zo gemeen. Ik heb m'n portie voor die tijd ook wel gehad, ik dacht juist dat het leven me weer ging toelachen. How wrong was I? Het is alleen maar erger geworden.
zaterdag 10 november 2007 om 14:18
Heel herkenbaar..
Maar het hoeft dus niet!
Je hoeft je voor niemand sterker voor te doen dan je bent.
Misschien heb je gewoon even wat alone time nodig.
Koop wat lekkere dingen voor thuis, goed boek, tijdschriften, lekkerre badolie en RELAX
telefoon uit, PC uit en ontspannen.
Waarschijnlijk huil je dan de ogen uit je kop maar dat maakt helemaal niks uit. Lekker alles eruit gooien en wees maar goed kwaad op die eikel van een ex
zaterdag 10 november 2007 om 14:32
Ik zou je juist wel adviseren om contact op te nemen met je vriendinnen. Ook een depressief mens kan ergens wel ruimte vinden om iemand anders die zich shit voelt te ondersteunen. Als zelfs je therapeut je kracht bewondert ben je bezig met ongelofelijk mooi weer spelen, en dat breekt je vroeg of laat op.
Dit is een heel fijn forum, maar als je mensen in het echte leven hebt, waar je bij aan zou kunnen kloppen, zijn die veel beter voor je. Kunnen je verdriet niet wegnemen maar wel een schouder bieden om op uit te huilen.
Fun komt later wel. Eerst even goed laten weten wie je bent en waar je mee worstelt.
Dit is een heel fijn forum, maar als je mensen in het echte leven hebt, waar je bij aan zou kunnen kloppen, zijn die veel beter voor je. Kunnen je verdriet niet wegnemen maar wel een schouder bieden om op uit te huilen.
Fun komt later wel. Eerst even goed laten weten wie je bent en waar je mee worstelt.
zaterdag 10 november 2007 om 14:35
Idd je hoeft je voor niemand sterker voor te doen dan dat je bent. Daarom zou ik als ik jou was dit wel willen delen met een hele goede vriend of vriendin, los van het feit of ze het druk hebben. Je mag je eigen gevoel op tafel leggen en dat je daarbij aangeeft dat je het niet zegt omdat je haar of hem er mee op wilt zadelen maar dat je gewoon je gevoelens wilt uiten. Ook dat alleen al kan een soort bevrijding betekenen voor je.
zaterdag 10 november 2007 om 14:38
Had hier te snel overheen gelezen...
Je hebt gelijk Mamzelle!
denk dat dat mijn manier is van oplossen , alles zelf doen
Dan zou ik ze gewoon bellen, je bent toch vriendinnen.
In goede en in slechte tijden.
Je schrijft dat ze het te druk hebben maar is dit mischien jouw gevoel?
Ik weet van mezelf dat ik soms ook heel erg veel behoefte heb aan een knuffel maar het niet aangeef omdat ik al voor m;'n vriendinnen invul dat ze het te druk hebben
anoniem_56550 wijzigde dit bericht op 10-11-2007 14:39
Reden: even wat aangepast
Reden: even wat aangepast
% gewijzigd
zaterdag 10 november 2007 om 14:42
Het is echt *** dat je je voelt zoals je voelt, dat verdient in principe niemand.
Ik heb je post gelezen en wat mij opvalt is dat je je stemming erg af lijkt laten te hangen van hoe anderen met je omgaan (lees: hoe je je door anderen laat behandelen). Dat mag voor nu, maar blijf daar niet te lang in hangen. Als verschillende vriendschappen in korte tijd verwateren kan het maar zo zijn dat je daar zelf ook een aandeel in hebt. En je vriend was niet erg aardig voor je maar die abortus heb je zelf laten doen, om het maar eens even heel cru te zeggen.
Je hebt het recht om heel erg verdrietig te zijn momenteel, loop daar niet voor weg, maar blijf er ook niet in hangen op de langere termijn.
Heel veel sterkte.
Ik heb je post gelezen en wat mij opvalt is dat je je stemming erg af lijkt laten te hangen van hoe anderen met je omgaan (lees: hoe je je door anderen laat behandelen). Dat mag voor nu, maar blijf daar niet te lang in hangen. Als verschillende vriendschappen in korte tijd verwateren kan het maar zo zijn dat je daar zelf ook een aandeel in hebt. En je vriend was niet erg aardig voor je maar die abortus heb je zelf laten doen, om het maar eens even heel cru te zeggen.
Je hebt het recht om heel erg verdrietig te zijn momenteel, loop daar niet voor weg, maar blijf er ook niet in hangen op de langere termijn.
Heel veel sterkte.
zaterdag 10 november 2007 om 14:44
Ach jeetje Duivelijntje, wat zit jij in een verdrietige situatie! Ik kan me zo goed voorstellen dat je je zo rot voelt, geen close familie band hebben is volgens mij ook één van de ergste dingen die je kan overkomen, dan kun je nog zoveel vriendinnen hebben... die er op dit moment dan ook nog eventjes niet voor je kunnen zijn.... Die warme band, die basis ontbreekt. Ik heb juist ontdekt dat ik daardoor me vaak zo eenzaam voel, ... dat dat de kern is de basis van mijn unhappy periodes.
Ik kan je dus niet zo goed advies geven. Alleen dat je de vrienden die je hebt moet koesteren en je je juist moet uiten bij hen, als je samen ongelukkig bent schept toch ook een beetje een band ? Ik bedoel als je dan toch samen wat onderneemt en over praat neemt dat al een stukje weg.
Ik kan je dus niet zo goed advies geven. Alleen dat je de vrienden die je hebt moet koesteren en je je juist moet uiten bij hen, als je samen ongelukkig bent schept toch ook een beetje een band ? Ik bedoel als je dan toch samen wat onderneemt en over praat neemt dat al een stukje weg.
zaterdag 10 november 2007 om 18:33
Mijn hele verhaal is weg, net ingetikt. Pffff kan het niet opbrengen om nog een keer te schrijven. Dank voor jullie reacties. Vooral Reddish begrijpt me denk ik goed. Het klopt dat het heel zwaar is geen close relatie met je familie te hebben. Ik mis ze, ik mis een plek waar onvoorwaardelijk van me gehouden wordt. Waar ik helemaal mezelf kan zijn, waar mensen zijn die altijd blij zijn me te zien. Ik weet hoe t is omdat ik t bij andere vriendinnen zie en als zij zich rot voelen gaan ze vaak een weekendje naar 'huis'. Ik heb dat niet, mijn ouders zitten niet op me te wachten. Ik zie ze hooguit een paar keer per jaar. Ik denk vaak, ik kan weken dood in m'n huis liggen en ze hebben zich nog niet eens zorgen gemaakt. Dat doet me veel pijn. Als ik niet bel, gebeurt er niks. Ik heb m;n moeder ingelicht over zwangerschap en abortus, ik miste zo erg moederlijke liefde en hoopte op steun. Ze is anderhalve week geleden langsgeweest en raakte geiriteerd omdat ik niet vrolijk genoeg een wijntje voor haar inschonk. Nu laat ze niets meer van zich horen. Ze belt niet eens om nog es te vragen hoe t met me gaat. Geen kaartje, niks. Doet zo'n pijn. Ik ben helemaal geen vreselijk mens, waarom heb ik dan geen mensen om mij heen die heel veel van mij houden? Voel me zo alleen op de wereld.
Mijn ex heeft vanmiddag een paar keer gebeld. Ik heb niet opgenomen. Hij wil met me praten, zegt dat het hem spijt, dat hij nog een kans wil. Maar ik kan het niet meer. Hij heeft me zoveel verdriet gedaan, hij heeft me onder druk gezet en me vreselijk gemanipuleerd en een rotstreek uitgehaald om ervoor te zorgen dat ik abortus zou doen. Ja hij was vast bang, maar wat hij heeft gedaan is onvergeeflijk. Toch ben ik zo verdrietig en t kost me moeite om hem af te wijzen. Ik weet dat ik er op de lange termijn niet gelukkig van word en dat het niks meer kan zijn tussen ons, maar nu voelt het zo alleen ook zonder hem. En als ie dan zegt dat het hem zo spijt, dat hij dit niet heeft gewild (hij weet niet van de abortus) en dat hij nog een kans wil, dan breekt m'n hart. Dan denk ik, is hij aan 't bijdraaien? Heb ik mijn kindje te snel weggehaald? Boehoehoe ik weet t niet meer!
Mijn ex heeft vanmiddag een paar keer gebeld. Ik heb niet opgenomen. Hij wil met me praten, zegt dat het hem spijt, dat hij nog een kans wil. Maar ik kan het niet meer. Hij heeft me zoveel verdriet gedaan, hij heeft me onder druk gezet en me vreselijk gemanipuleerd en een rotstreek uitgehaald om ervoor te zorgen dat ik abortus zou doen. Ja hij was vast bang, maar wat hij heeft gedaan is onvergeeflijk. Toch ben ik zo verdrietig en t kost me moeite om hem af te wijzen. Ik weet dat ik er op de lange termijn niet gelukkig van word en dat het niks meer kan zijn tussen ons, maar nu voelt het zo alleen ook zonder hem. En als ie dan zegt dat het hem zo spijt, dat hij dit niet heeft gewild (hij weet niet van de abortus) en dat hij nog een kans wil, dan breekt m'n hart. Dan denk ik, is hij aan 't bijdraaien? Heb ik mijn kindje te snel weggehaald? Boehoehoe ik weet t niet meer!
woensdag 28 november 2007 om 21:09
Hi Campari,
Wat lief dat je naar me vraagt. Het gaat..... Ik huil iedere dag, net ook weer. Als ik bezig ben lukt het wel maar de lege momenten of momenten waarop ik alleen ben niet zo goed. Maar je kunt ook niet altijd weg zijn of druk zijn. Het verdriet moet maar stromen, ik probeer het te accepteren. Ik mis m'n ex heeeeeel erg, het doet echt veel pijn. Ik vind het verschrikkelijk omgelukkige stelletjes, gezinnetjes, mannen met kinderen (dan denk ik die man wilde wel, waarom die van mij niet?), vrouwen met kinderen (dan denk ik, dat had ik ook kunnen krijgen) te zien. Zelfs op tv kan ik het niet aan. Kan ook geen sekscenes zien, doe tv direct uit. Pas nu valt me op hoeveel er seks, liefde en gezinsgeluk er is, ik loop er constant tegen aan. Morgen heb ik een feestje van iemand die hij ook kent, ik ben bang dat hij er is, maar ik wil niet om die reden niet gaan. Wil m'n leven niet verder laten leiden door hem. Bovendien ken ik die persoon beter, dus hij zou weg moeten blijven. Vind het wel spannend, bedenk al wat ik moet doen stel dat hij er wel blijkt te zijn. Ik wil niet met hem praten, maar moet me uiteraard ook erg gedeisd houden. Lastig....
Met m'n ouders heb ik geen contact meer, doet erg veel pijn. Ik mis mijn familie heel erg. Ik hoop zo dat ik ooit nog een gezinnetje krijg. Ik ben zo bang dat het niet zal lukken, dat ik gedoemd ben om alleen te blijven. Sommige mensen hebben dat, die vinden geen man, die trouwen niet en krijgen geen kinderen, eeuwig verstokte vrijgezellen. Boehoehoe!!!
Een aantal vriendinnen zijn op de hoogte, ik krijg wel steun, maar moet het toch zelf doen. Bovendien wil ik ze niet te veel lastig vallen. Bang om ook hun te verliezen. Heb al zoveel verloren, ook vriendinnen. Zij zijn samen met m'n werk alles wat ik heb, wil daarin niks riskeren. Ben in therapie, maar nog niet zo lang, kan er dus nog weinig over zeggen, hoopt dat het me helpt.
Helaas heeft niemand geschreven die zich hierin herkent, dat zou ik wel fijn vinden. Vooral het abortus verhaal en verliezen van vriendje, dat is iets wat me nu zo bezig houdt. Dus als er mensen zijn die dat ook hebben meegemaakt, of iets anders herkennen. Gedeelde smart......
Wat lief dat je naar me vraagt. Het gaat..... Ik huil iedere dag, net ook weer. Als ik bezig ben lukt het wel maar de lege momenten of momenten waarop ik alleen ben niet zo goed. Maar je kunt ook niet altijd weg zijn of druk zijn. Het verdriet moet maar stromen, ik probeer het te accepteren. Ik mis m'n ex heeeeeel erg, het doet echt veel pijn. Ik vind het verschrikkelijk omgelukkige stelletjes, gezinnetjes, mannen met kinderen (dan denk ik die man wilde wel, waarom die van mij niet?), vrouwen met kinderen (dan denk ik, dat had ik ook kunnen krijgen) te zien. Zelfs op tv kan ik het niet aan. Kan ook geen sekscenes zien, doe tv direct uit. Pas nu valt me op hoeveel er seks, liefde en gezinsgeluk er is, ik loop er constant tegen aan. Morgen heb ik een feestje van iemand die hij ook kent, ik ben bang dat hij er is, maar ik wil niet om die reden niet gaan. Wil m'n leven niet verder laten leiden door hem. Bovendien ken ik die persoon beter, dus hij zou weg moeten blijven. Vind het wel spannend, bedenk al wat ik moet doen stel dat hij er wel blijkt te zijn. Ik wil niet met hem praten, maar moet me uiteraard ook erg gedeisd houden. Lastig....
Met m'n ouders heb ik geen contact meer, doet erg veel pijn. Ik mis mijn familie heel erg. Ik hoop zo dat ik ooit nog een gezinnetje krijg. Ik ben zo bang dat het niet zal lukken, dat ik gedoemd ben om alleen te blijven. Sommige mensen hebben dat, die vinden geen man, die trouwen niet en krijgen geen kinderen, eeuwig verstokte vrijgezellen. Boehoehoe!!!
Een aantal vriendinnen zijn op de hoogte, ik krijg wel steun, maar moet het toch zelf doen. Bovendien wil ik ze niet te veel lastig vallen. Bang om ook hun te verliezen. Heb al zoveel verloren, ook vriendinnen. Zij zijn samen met m'n werk alles wat ik heb, wil daarin niks riskeren. Ben in therapie, maar nog niet zo lang, kan er dus nog weinig over zeggen, hoopt dat het me helpt.
Helaas heeft niemand geschreven die zich hierin herkent, dat zou ik wel fijn vinden. Vooral het abortus verhaal en verliezen van vriendje, dat is iets wat me nu zo bezig houdt. Dus als er mensen zijn die dat ook hebben meegemaakt, of iets anders herkennen. Gedeelde smart......
woensdag 28 november 2007 om 23:58
Duivelijntje, ik kan me het topic over de abortus nog wel herinneren.
Wat rot dat je je zo slecht voelt. Wel goed trouwens dat dat niet over de keuze van toen is. Heb je er wel eens over nagedacht dat de oorzaak ook deels fysiek kan zijn? Weet niet of dat zo is hoor, maar je lichaam heeft heel wat te verduren gehad, ook hormonaal. Misschien een keer een afspraak met de huisarts? Soms helpt praten met een professioneel persoon nog beter dan met vriendinnen, die toch meer geneigd zijn je naar de mond te praten en te troosten. Hoop dat de therapie in elk geval wat oplevert. Sterkte
Wat rot dat je je zo slecht voelt. Wel goed trouwens dat dat niet over de keuze van toen is. Heb je er wel eens over nagedacht dat de oorzaak ook deels fysiek kan zijn? Weet niet of dat zo is hoor, maar je lichaam heeft heel wat te verduren gehad, ook hormonaal. Misschien een keer een afspraak met de huisarts? Soms helpt praten met een professioneel persoon nog beter dan met vriendinnen, die toch meer geneigd zijn je naar de mond te praten en te troosten. Hoop dat de therapie in elk geval wat oplevert. Sterkte
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
donderdag 29 november 2007 om 16:30
Duivelijntje,
ik heb beiden meegemaakt, alleen niet met dezelfde man. Inmiddels alweer 6 jaar geleden een abortus ondergaan en hoewel ik er ook achter stond/sta, was het voor mij een rouwproces van zeker een jaar of 2.
Vier jaar geleden mijn ex-vriend leren kennen, dacht dat ik het eindelijk helemaal gevonden had, rust, geborgenheid, verliefdheid, houden van etc.
Om een lang verhaal kort te maken, deze relatie is 2 mndn terug op de klippen gelopen. Ik weet niet wat er bij jou is voorgevallen dat jij zo'n definitieve keuze heb moeten maken maar soms valt er niet meer samen te leven met diegene waar je wel vreselijk veel van gehouden hebt.
Ik snap je eenzaamheid en de confrontaties met die oversexte samenleving waarin we leven maar ook dat je anderen benijdt om hun geluk...
Heel gemeen maar troost mezelf dan met de wetenschap dat niets is wat het lijkt (zo was het bij ons tenslotte ook).
Het is goed dat het verdriet stroomt, misschien wel al van vele jaren maar troost jezelf ook. Zo heeft mij geholpen om een goed boek op mijn nachtkastje te hebben liggen en als ik het niet meer trok, kon ik tenminste denken, ha, ik heb mijn boek tenminste nog, krijg allemaal de rambam!
En, misschien idioot, maar bij toeval een hyvessite aangemaakt waar ik al heel veel uurtjes mee gedood heb.
Aan uitgaan of lol maken met andere mensen ben ik helemaal nog niet toe en dat geeft ook niet. Het komt allemaal wel weer. Houd dat in gedachten. Eerst jezelf helen en dat ben je aan het doen, dan komt er vast ook wel weer een dekseltje of een potje haha.
En laat vanavond niet het kaas van je brood eten, neem een zin in gedachten waar je steun aan hebt en herhaal deze op moeilijke momenten.
Trek iets moois aan en ga dansen op die vulkaan!
ik heb beiden meegemaakt, alleen niet met dezelfde man. Inmiddels alweer 6 jaar geleden een abortus ondergaan en hoewel ik er ook achter stond/sta, was het voor mij een rouwproces van zeker een jaar of 2.
Vier jaar geleden mijn ex-vriend leren kennen, dacht dat ik het eindelijk helemaal gevonden had, rust, geborgenheid, verliefdheid, houden van etc.
Om een lang verhaal kort te maken, deze relatie is 2 mndn terug op de klippen gelopen. Ik weet niet wat er bij jou is voorgevallen dat jij zo'n definitieve keuze heb moeten maken maar soms valt er niet meer samen te leven met diegene waar je wel vreselijk veel van gehouden hebt.
Ik snap je eenzaamheid en de confrontaties met die oversexte samenleving waarin we leven maar ook dat je anderen benijdt om hun geluk...
Heel gemeen maar troost mezelf dan met de wetenschap dat niets is wat het lijkt (zo was het bij ons tenslotte ook).
Het is goed dat het verdriet stroomt, misschien wel al van vele jaren maar troost jezelf ook. Zo heeft mij geholpen om een goed boek op mijn nachtkastje te hebben liggen en als ik het niet meer trok, kon ik tenminste denken, ha, ik heb mijn boek tenminste nog, krijg allemaal de rambam!
En, misschien idioot, maar bij toeval een hyvessite aangemaakt waar ik al heel veel uurtjes mee gedood heb.
Aan uitgaan of lol maken met andere mensen ben ik helemaal nog niet toe en dat geeft ook niet. Het komt allemaal wel weer. Houd dat in gedachten. Eerst jezelf helen en dat ben je aan het doen, dan komt er vast ook wel weer een dekseltje of een potje haha.
En laat vanavond niet het kaas van je brood eten, neem een zin in gedachten waar je steun aan hebt en herhaal deze op moeilijke momenten.
Trek iets moois aan en ga dansen op die vulkaan!
