Psyche
alle pijlers
Als de dood een optie wordt...
maandag 6 februari 2017 om 20:46
Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze 
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.
Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.
Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.
Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.
Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.
Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.
Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.
Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.
Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.
Zwart...
Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.
Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...
Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?
Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.
Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?
Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...
(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:12
quote:tinypotato schreef op 07 februari 2017 @ 10:02:
[...]
Ja, zeker, de praktische handvatten voor tijdens/rondom de depressie zijn veelal hetzelfde.
Bij depressies met oorzaken zoals TO benoemt is medicatie niet altijd zo helpend als bij jouw problematiek. Bij jou is het vrijwel een must, toch?
En juist bij de oorzaken van TO zou ik zeggen dat therapie een must is. En dat heeft weer verband met handvatten voor tijdens/rondom de depressie. De depressie wordt door iets anders getriggerd. Alleen dan wel de juiste therapie en dat gaat niet altijd goed.
Daarom schreef ik ook therapie en eventueel medicatie. Het is iig belangrijk dat ze bespreekbaar maakt wat ze voelt bij haar therapeut.
Mijn ervaring is dat ze niet zo snel schrikken
Medicatie is voor mij idd een must. Zonder gaat het ontzettend verkeerd.
Ik slik basismedicatie en bij ontregeling weer wat erbij.
[...]
Ja, zeker, de praktische handvatten voor tijdens/rondom de depressie zijn veelal hetzelfde.
Bij depressies met oorzaken zoals TO benoemt is medicatie niet altijd zo helpend als bij jouw problematiek. Bij jou is het vrijwel een must, toch?
En juist bij de oorzaken van TO zou ik zeggen dat therapie een must is. En dat heeft weer verband met handvatten voor tijdens/rondom de depressie. De depressie wordt door iets anders getriggerd. Alleen dan wel de juiste therapie en dat gaat niet altijd goed.
Daarom schreef ik ook therapie en eventueel medicatie. Het is iig belangrijk dat ze bespreekbaar maakt wat ze voelt bij haar therapeut.
Mijn ervaring is dat ze niet zo snel schrikken
Medicatie is voor mij idd een must. Zonder gaat het ontzettend verkeerd.
Ik slik basismedicatie en bij ontregeling weer wat erbij.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:15
dinsdag 7 februari 2017 om 10:18
Heel bijzonder om te lezen.
Alsof ik een kijkje in het hoofd krijg van familielid dat voor de dood koos ...
Heel gemengd gevoel ook. Langs een kant begrip, klinkt ongelooflijk zwaar. Langs andere kant wil ik alleen maar zeggen 'doe het niet, het wordt ooit beter ....' langs de kant van de overblijvers en wetende wat een groot verdriet het doet voor hen.
Alsof ik een kijkje in het hoofd krijg van familielid dat voor de dood koos ...
Heel gemengd gevoel ook. Langs een kant begrip, klinkt ongelooflijk zwaar. Langs andere kant wil ik alleen maar zeggen 'doe het niet, het wordt ooit beter ....' langs de kant van de overblijvers en wetende wat een groot verdriet het doet voor hen.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:22
quote:chentolove schreef op 07 februari 2017 @ 10:18:
Heel bijzonder om te lezen.
Alsof ik een kijkje in het hoofd krijg van familielid dat voor de dood koos ...
Heel gemengd gevoel ook. Langs een kant begrip, klinkt ongelooflijk zwaar. Langs andere kant kan ik alleen maar zeggen 'doe het niet, het wordt ooit beter ....' langs de kant van de overblijvers en wetende wat een groot verdriet het doet voor hen.
Dat weet je helemaal niet.
Bij mij gaat het nu al 25 jaar op en neer.. Wanneer word het precies ooit beter ?
Hoeveel leed moet je aankunnen om anderen verdriet te besparen?
Heel bijzonder om te lezen.
Alsof ik een kijkje in het hoofd krijg van familielid dat voor de dood koos ...
Heel gemengd gevoel ook. Langs een kant begrip, klinkt ongelooflijk zwaar. Langs andere kant kan ik alleen maar zeggen 'doe het niet, het wordt ooit beter ....' langs de kant van de overblijvers en wetende wat een groot verdriet het doet voor hen.
Dat weet je helemaal niet.
Bij mij gaat het nu al 25 jaar op en neer.. Wanneer word het precies ooit beter ?
Hoeveel leed moet je aankunnen om anderen verdriet te besparen?
dinsdag 7 februari 2017 om 10:25
Ik heb zelf ongeveer 5 jaar een depressie gehad en nog is het vaak vechten om niet terug te vallen.
Mij hielp mijn psycholoog heel erg. Ik snapte niet hoe alles werkte. Zelfs niet met gedachten.
Samen met hem kon ik beetje bij beetje een grip erop krijgen. Ook ouders die me een hele onveilige opvoeding hebben gegeven. Ik was een bom met emoties en kon ze nergens kwijt.
Boos zijn mag niet, verdrietig zijn is overdreven, gelukkig zijn kan niet, want je hebt je zonden waarvoor je moet boeten.
Al dit kon ik niet herinneren. Hij hielp me alles beter te begrijpen. Zo gingen dingen zelf stromen.
Eenzaamheid was ontstaan, omdat ik met niemand (al helemaal niet met mezelf) verbinding voelde. Ik was echt een noob in contact leggen en ik vond iedereen stom. Maarja..dat was dus eigenlijk een spiegel. Want door hen stom te vinden, kon ik niet weer gekwetst worden. Zelfbescherming.
Alleen het maakte me doodongelukkig!
Altijd proberen contact te leggen,maar niet weten waarom het niet lukte.
En toen ik het wist, kon ik eraan werken.
Het heeft heel veel heling nodig. Nu heb ik geaccepteerd, dat ik alleen mag zijn en dat het vanzelf uiteindelijk goedkomt. Maar eerst acceptatie. Anders blijf ik tegen mijn oude pijnstukken vechten.
Mijn psycholoog zei ook; door je eenzaamheid te accepteren, wordt het stuk geheeld en zal je wel langzaam mensen weer durven toe te laten.
Afdwingen hielp niet. Je onderbewustzijn laat toe, wanneer je er klaar voor bent. moeilijk...want al die jaren had ik in afweer gezeten
TO ik hoop dat je iemand vindt die jou begrijpt en je grip kan geven op de situatie. Blijf geloven in een lichtpuntje, hij is er! En uiteindelijk met kleine stapjes zal hij steeds groter worden.
Het is ontzettend moedig hoe je je verhaal openbaar hebt gemaakt. Je wilt eruit komen, dat is jouw lichtpuntje.
Er zijn zoveel verhalen hoe mensen uit hun depressie gekomen zijn, kijk welke aansluiten bij jou. Voor de een werkt dat heel goed, voor de ander iets heel anders.
Ik wens je heel veel sterkte, liefde en moed toe.
Mij hielp mijn psycholoog heel erg. Ik snapte niet hoe alles werkte. Zelfs niet met gedachten.
Samen met hem kon ik beetje bij beetje een grip erop krijgen. Ook ouders die me een hele onveilige opvoeding hebben gegeven. Ik was een bom met emoties en kon ze nergens kwijt.
Boos zijn mag niet, verdrietig zijn is overdreven, gelukkig zijn kan niet, want je hebt je zonden waarvoor je moet boeten.
Al dit kon ik niet herinneren. Hij hielp me alles beter te begrijpen. Zo gingen dingen zelf stromen.
Eenzaamheid was ontstaan, omdat ik met niemand (al helemaal niet met mezelf) verbinding voelde. Ik was echt een noob in contact leggen en ik vond iedereen stom. Maarja..dat was dus eigenlijk een spiegel. Want door hen stom te vinden, kon ik niet weer gekwetst worden. Zelfbescherming.
Alleen het maakte me doodongelukkig!
Altijd proberen contact te leggen,maar niet weten waarom het niet lukte.
En toen ik het wist, kon ik eraan werken.
Het heeft heel veel heling nodig. Nu heb ik geaccepteerd, dat ik alleen mag zijn en dat het vanzelf uiteindelijk goedkomt. Maar eerst acceptatie. Anders blijf ik tegen mijn oude pijnstukken vechten.
Mijn psycholoog zei ook; door je eenzaamheid te accepteren, wordt het stuk geheeld en zal je wel langzaam mensen weer durven toe te laten.
Afdwingen hielp niet. Je onderbewustzijn laat toe, wanneer je er klaar voor bent. moeilijk...want al die jaren had ik in afweer gezeten
TO ik hoop dat je iemand vindt die jou begrijpt en je grip kan geven op de situatie. Blijf geloven in een lichtpuntje, hij is er! En uiteindelijk met kleine stapjes zal hij steeds groter worden.
Het is ontzettend moedig hoe je je verhaal openbaar hebt gemaakt. Je wilt eruit komen, dat is jouw lichtpuntje.
Er zijn zoveel verhalen hoe mensen uit hun depressie gekomen zijn, kijk welke aansluiten bij jou. Voor de een werkt dat heel goed, voor de ander iets heel anders.
Ik wens je heel veel sterkte, liefde en moed toe.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:26
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 10:22:
[...]
Dat weet je helemaal niet.
Bij mij gaat het nu al 25 jaar op en neer.. Wanneer word het precies ooit beter ?
Hoeveel leed moet je aankunnen om anderen verdriet te besparen?
Niet zo aanvallend, ze bedoelt het goed.
Het leven is als het weer, het heeft zijn ups en downs.
Dat het nog steeds niet beter gaat heeft te maken met je begeleiding, openheid, eerlijkheid, inzet en medicatie.
Echt, je kan er zoveel aan doen zodat het beter wordt.
[...]
Dat weet je helemaal niet.
Bij mij gaat het nu al 25 jaar op en neer.. Wanneer word het precies ooit beter ?
Hoeveel leed moet je aankunnen om anderen verdriet te besparen?
Niet zo aanvallend, ze bedoelt het goed.
Het leven is als het weer, het heeft zijn ups en downs.
Dat het nog steeds niet beter gaat heeft te maken met je begeleiding, openheid, eerlijkheid, inzet en medicatie.
Echt, je kan er zoveel aan doen zodat het beter wordt.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:30
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 10:22:
[...]
Dat weet je helemaal niet.
Bij mij gaat het nu al 25 jaar op en neer.. Wanneer word het precies ooit beter ?
Hoeveel leed moet je aankunnen om anderen verdriet te besparen?
Ik begrijp wat je wilt zeggen.
Ik bedoel hier gewoon mee hoe het voelt voor mij als achterblijver, voor iemand die zelf geen ervaring heeft.
De hoop om die persoon op andere gedachten te willen brengen ...
Vandaar dat ik het zo dubbel vindt ; tussen begrijpen en hopen in.
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe
[...]
Dat weet je helemaal niet.
Bij mij gaat het nu al 25 jaar op en neer.. Wanneer word het precies ooit beter ?
Hoeveel leed moet je aankunnen om anderen verdriet te besparen?
Ik begrijp wat je wilt zeggen.
Ik bedoel hier gewoon mee hoe het voelt voor mij als achterblijver, voor iemand die zelf geen ervaring heeft.
De hoop om die persoon op andere gedachten te willen brengen ...
Vandaar dat ik het zo dubbel vindt ; tussen begrijpen en hopen in.
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe
dinsdag 7 februari 2017 om 10:30
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 10:26:
[...]
Niet zo aanvallend, ze bedoelt het goed.
Het leven is als het weer, het heeft zijn ups en downs.
Dat het nog steeds niet beter gaat heeft te maken met je begeleiding, openheid, eerlijkheid, inzet en medicatie.
Echt, je kan er zoveel aan doen zodat het beter wordt.
Sorry maar je hebt geen idee wat je zegt, het word namelijk voor veel mensen niet beter ondanks al deze inzet. Het is namelijk een hersenziekte die ook chronisch kan zijn.
Soms word je wel beter en soms ook niet. Dat heeft dan niks met inzet te maken ofzo. Maar met het soort depressie.
[...]
Niet zo aanvallend, ze bedoelt het goed.
Het leven is als het weer, het heeft zijn ups en downs.
Dat het nog steeds niet beter gaat heeft te maken met je begeleiding, openheid, eerlijkheid, inzet en medicatie.
Echt, je kan er zoveel aan doen zodat het beter wordt.
Sorry maar je hebt geen idee wat je zegt, het word namelijk voor veel mensen niet beter ondanks al deze inzet. Het is namelijk een hersenziekte die ook chronisch kan zijn.
Soms word je wel beter en soms ook niet. Dat heeft dan niks met inzet te maken ofzo. Maar met het soort depressie.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:33
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 10:26:
[...]
Niet zo aanvallend, ze bedoelt het goed.
Het leven is als het weer, het heeft zijn ups en downs.
Dat het nog steeds niet beter gaat heeft te maken met je begeleiding, openheid, eerlijkheid, inzet en medicatie.
Echt, je kan er zoveel aan doen zodat het beter wordt.
Nee vrouw. Met een bipolaire stoornis val je je hele leve lang van de up in de down.
En dat heeft werkelijk niets met eerlijkheid en inzet te maken.
[...]
Niet zo aanvallend, ze bedoelt het goed.
Het leven is als het weer, het heeft zijn ups en downs.
Dat het nog steeds niet beter gaat heeft te maken met je begeleiding, openheid, eerlijkheid, inzet en medicatie.
Echt, je kan er zoveel aan doen zodat het beter wordt.
Nee vrouw. Met een bipolaire stoornis val je je hele leve lang van de up in de down.
En dat heeft werkelijk niets met eerlijkheid en inzet te maken.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:34
quote:chentolove schreef op 07 februari 2017 @ 10:30:
[...]
Ik begrijp wat je wilt zeggen.
Ik bedoel hier gewoon mee hoe het voelt voor mij als achterblijver, voor iemand die zelf geen ervaring heeft.
De hoop om die persoon op andere gedachten te willen brengen ...
Vandaar dat ik het zo dubbel vindt ; tussen begrijpen en hopen in.
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe
Het zou zo veel schelen als de omgeving zich ook verdiept in deze ziekte. Al is het om te begrijpen dat als mensen die uitweg kiezen, het eigenlijk geen keuze is, dat het soms gewoon te erg is, te uitzichtloos.
En dat de omgeving daar verdriet van heeft vind ik ook niet raar en zeer begrijpelijk maar wel dat mensen denken dat dat verdriet een reden zou moeten zijn voor een anderen met deze ziekte het dan maar even 20/30/60/80 jaar vol te houden.
Ik denk dat er ook minder verdriet is bij de omgeving als mensen zich verdiepen in depressies en misschien wel psycho educatie volgen als een geliefde zo'n diagnose heeft.
Ik vind je knuffel erg lief maar ik heb heb niet nodig, ik zit nu een een redelijke goede periode en ik denk dat TO heb wel echt nodig heeft, dus ik geef hem aan haar door TO.
[...]
Ik begrijp wat je wilt zeggen.
Ik bedoel hier gewoon mee hoe het voelt voor mij als achterblijver, voor iemand die zelf geen ervaring heeft.
De hoop om die persoon op andere gedachten te willen brengen ...
Vandaar dat ik het zo dubbel vindt ; tussen begrijpen en hopen in.
Ik wens jou ook heel veel sterkte toe
Het zou zo veel schelen als de omgeving zich ook verdiept in deze ziekte. Al is het om te begrijpen dat als mensen die uitweg kiezen, het eigenlijk geen keuze is, dat het soms gewoon te erg is, te uitzichtloos.
En dat de omgeving daar verdriet van heeft vind ik ook niet raar en zeer begrijpelijk maar wel dat mensen denken dat dat verdriet een reden zou moeten zijn voor een anderen met deze ziekte het dan maar even 20/30/60/80 jaar vol te houden.
Ik denk dat er ook minder verdriet is bij de omgeving als mensen zich verdiepen in depressies en misschien wel psycho educatie volgen als een geliefde zo'n diagnose heeft.
Ik vind je knuffel erg lief maar ik heb heb niet nodig, ik zit nu een een redelijke goede periode en ik denk dat TO heb wel echt nodig heeft, dus ik geef hem aan haar door TO.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:35
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 10:33:
[...]
Nee vrouw. Met een bipolaire stoornis val je je hele leve lang van de up in de down.
En dat heeft werkelijk niets met eerlijkheid en inzet te maken.
Dat begrijp ik.
Maar wat je ermee doet is een ander verhaal.
Ik bedoel het trouwens ook niet aanvallend, Maar je kan altijd kijken naar andere medicatie bijv.
Of een andere therapie. Of er gewoon mee leren leven.
[...]
Nee vrouw. Met een bipolaire stoornis val je je hele leve lang van de up in de down.
En dat heeft werkelijk niets met eerlijkheid en inzet te maken.
Dat begrijp ik.
Maar wat je ermee doet is een ander verhaal.
Ik bedoel het trouwens ook niet aanvallend, Maar je kan altijd kijken naar andere medicatie bijv.
Of een andere therapie. Of er gewoon mee leren leven.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:36
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 10:33:
[...]
Nee vrouw. Met een bipolaire stoornis val je je hele leve lang van de up in de down.
En dat heeft werkelijk niets met eerlijkheid en inzet te maken.
Precies. Vreselijk zulke uitspraken.
Alsof je zoiets bij iemand met kanker zegt. Of met reuma of een gebroken been. Gewoon je meer inzetten dan word je beter. En je instelling is niet goed als je het niet red. Daar ligt het aan.
[...]
Nee vrouw. Met een bipolaire stoornis val je je hele leve lang van de up in de down.
En dat heeft werkelijk niets met eerlijkheid en inzet te maken.
Precies. Vreselijk zulke uitspraken.
Alsof je zoiets bij iemand met kanker zegt. Of met reuma of een gebroken been. Gewoon je meer inzetten dan word je beter. En je instelling is niet goed als je het niet red. Daar ligt het aan.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:36
dinsdag 7 februari 2017 om 10:37
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 10:36:
[...]
Precies. Vreselijk zulke uitspraken.
Alsof je zoiets bij iemand met kanker zegt. Of met reuma of een gebroken been. Gewoon je meer inzetten dan word je beter.
Ah, zo bedoelde ik het niet.
Vreselijk hoe dingen hier zo uit zijn verband worden gerukt.
Met inzet bedoel ik, kijk naar alternatieven. Als je je klote voelt (door je ziekte) probeer er wat aan te doen, probeer iets anders.
[...]
Precies. Vreselijk zulke uitspraken.
Alsof je zoiets bij iemand met kanker zegt. Of met reuma of een gebroken been. Gewoon je meer inzetten dan word je beter.
Ah, zo bedoelde ik het niet.
Vreselijk hoe dingen hier zo uit zijn verband worden gerukt.
Met inzet bedoel ik, kijk naar alternatieven. Als je je klote voelt (door je ziekte) probeer er wat aan te doen, probeer iets anders.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:38
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 10:35:
[...]
Dat begrijp ik.
Maar wat je ermee doet is een ander verhaal.
Ik bedoel het trouwens ook niet aanvallend, Maar je kan altijd kijken naar andere medicatie bijv.
Of een andere therapie. Of er gewoon mee leren leven.
Ik ga proberen vriendelijk te zijn
Soms zijn er geen ander opties meer wat medicatie betreft.
Therapie heeft geen enkele zin, want een biologisch probleem.
Dus dan blijft er mee leren leven over. En dat is echt verrot lastig. Want die heftige depressies blijven. En die destructieve manieën ook.
[...]
Dat begrijp ik.
Maar wat je ermee doet is een ander verhaal.
Ik bedoel het trouwens ook niet aanvallend, Maar je kan altijd kijken naar andere medicatie bijv.
Of een andere therapie. Of er gewoon mee leren leven.
Ik ga proberen vriendelijk te zijn
Soms zijn er geen ander opties meer wat medicatie betreft.
Therapie heeft geen enkele zin, want een biologisch probleem.
Dus dan blijft er mee leren leven over. En dat is echt verrot lastig. Want die heftige depressies blijven. En die destructieve manieën ook.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:39
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 10:36:
[...]
OMG.
Sorry als ik je kwets oid.
Maar ik snap niet waarom hiet nou zo heftig op gereageerd wordt.
Ligt misschien aan mij en dan bied ik graag mijn excuses aan.
Het enige wat ik eigenlijk zeg is, zoek hulp als je er niet uitkomt en laat je niet verdoven door je ziekte.
[...]
OMG.
Sorry als ik je kwets oid.
Maar ik snap niet waarom hiet nou zo heftig op gereageerd wordt.
Ligt misschien aan mij en dan bied ik graag mijn excuses aan.
Het enige wat ik eigenlijk zeg is, zoek hulp als je er niet uitkomt en laat je niet verdoven door je ziekte.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:41
quote:Phaedra__ schreef op 07 februari 2017 @ 10:38:
[...]
Ik ga proberen vriendelijk te zijn
Soms zijn er geen ander opties meer wat medicatie betreft.
Therapie heeft geen enkele zin, want een biologisch probleem.
Dus dan blijft er mee leren leven over. En dat is echt verrot lastig. Want die heftige depressies blijven. En die destructieve manieën ook.
Dank
Oke, ik had meer moeten kijken naar het feit dat het een biologisch probleem is.
Nogmaals excuses. Wil totaal geen ruzie maken hier, want het gaat niet om mij.
Ik heb zelf een ziekte, namelijk verslaving en daar moet ik ook mee leren leven. De cravings blijven, maar ik heb nu (na een opname) de tools om er mee om te gaan en ben al een tijd clean. Ik probeer alleen aan te geven dat je opzoek moet gaan naar de tools zodat je het enigszins kan accepteren.
[...]
Ik ga proberen vriendelijk te zijn
Soms zijn er geen ander opties meer wat medicatie betreft.
Therapie heeft geen enkele zin, want een biologisch probleem.
Dus dan blijft er mee leren leven over. En dat is echt verrot lastig. Want die heftige depressies blijven. En die destructieve manieën ook.
Dank
Oke, ik had meer moeten kijken naar het feit dat het een biologisch probleem is.
Nogmaals excuses. Wil totaal geen ruzie maken hier, want het gaat niet om mij.
Ik heb zelf een ziekte, namelijk verslaving en daar moet ik ook mee leren leven. De cravings blijven, maar ik heb nu (na een opname) de tools om er mee om te gaan en ben al een tijd clean. Ik probeer alleen aan te geven dat je opzoek moet gaan naar de tools zodat je het enigszins kan accepteren.
dinsdag 7 februari 2017 om 10:53
quote:chentolove schreef op 07 februari 2017 @ 10:18:
Heel bijzonder om te lezen.
Alsof ik een kijkje in het hoofd krijg van familielid dat voor de dood koos ...
Heel gemengd gevoel ook. Langs een kant begrip, klinkt ongelooflijk zwaar. Langs andere kant wil ik alleen maar zeggen 'doe het niet, het wordt ooit beter ....' langs de kant van de overblijvers en wetende wat een groot verdriet het doet voor hen.
Ik ken deze gedachten en gevoelens van mezelf in het verleden.
Maar toch, als er iemand zelfmoord pleegt vind ik het énorm heftig. Al is het niet iemand die dichtbij me staat. Het blijft, vind ik, ontzettend ingrijpend. Ik vind het vreselijk dat iemand zich zo uitzichtloos en zo alleen heeft gevoeld dat hij/zij tot zo'n vreselijke daad is gekomen. Dat je jezelf zoiets aan moet doen. Hoe ellendig moet je je dan voelen? Ook al ken ik dat gevoel, en weet ik hoe ondraaglijk het leven kan voelen, wil ik eigenlijk alsnog tegen diegene zeggen 'Doe het niet!' En voor de nabestaanden. Dat hielp mij om de afspraak met mezelf te maken dat het géén optie zou zijn. Nooit. Al kan ik niks anders dan doorademen, ik blijf het doen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven.
Ik ben overigens wel voor euthanasie om psychische redenen.
Heel bijzonder om te lezen.
Alsof ik een kijkje in het hoofd krijg van familielid dat voor de dood koos ...
Heel gemengd gevoel ook. Langs een kant begrip, klinkt ongelooflijk zwaar. Langs andere kant wil ik alleen maar zeggen 'doe het niet, het wordt ooit beter ....' langs de kant van de overblijvers en wetende wat een groot verdriet het doet voor hen.
Ik ken deze gedachten en gevoelens van mezelf in het verleden.
Maar toch, als er iemand zelfmoord pleegt vind ik het énorm heftig. Al is het niet iemand die dichtbij me staat. Het blijft, vind ik, ontzettend ingrijpend. Ik vind het vreselijk dat iemand zich zo uitzichtloos en zo alleen heeft gevoeld dat hij/zij tot zo'n vreselijke daad is gekomen. Dat je jezelf zoiets aan moet doen. Hoe ellendig moet je je dan voelen? Ook al ken ik dat gevoel, en weet ik hoe ondraaglijk het leven kan voelen, wil ik eigenlijk alsnog tegen diegene zeggen 'Doe het niet!' En voor de nabestaanden. Dat hielp mij om de afspraak met mezelf te maken dat het géén optie zou zijn. Nooit. Al kan ik niks anders dan doorademen, ik blijf het doen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven.
Ik ben overigens wel voor euthanasie om psychische redenen.
dinsdag 7 februari 2017 om 11:00
quote:notalwaysdark schreef op 07 februari 2017 @ 10:39:
[...]
Sorry als ik je kwets oid.
Maar ik snap niet waarom hiet nou zo heftig op gereageerd wordt.
Ligt misschien aan mij en dan bied ik graag mijn excuses aan.
Het enige wat ik eigenlijk zeg is, zoek hulp als je er niet uitkomt en laat je niet verdoven door je ziekte.
Omdat je dingen zegt die kant nog wal raken. En je blijft dat doen.
Ik lees net dat je verslavingsgevoelig bent en ik begrijp dat je vanuit die ziekte misschien zo denkt en dat zegt omdat dat misschien voor jouw aandoening wel zo is.
Maar nogmaals.. Vaak is het gewoon een biologische aandoening of word het dat en is zeggen dat je beter word als je je inzet of medicatie slikt enz gewoon niet waar. Dat is bij veel andere ziektes ook niet zo.
Dat kwetst inderdaad en TO help je er echt niet mee.
[...]
Sorry als ik je kwets oid.
Maar ik snap niet waarom hiet nou zo heftig op gereageerd wordt.
Ligt misschien aan mij en dan bied ik graag mijn excuses aan.
Het enige wat ik eigenlijk zeg is, zoek hulp als je er niet uitkomt en laat je niet verdoven door je ziekte.
Omdat je dingen zegt die kant nog wal raken. En je blijft dat doen.
Ik lees net dat je verslavingsgevoelig bent en ik begrijp dat je vanuit die ziekte misschien zo denkt en dat zegt omdat dat misschien voor jouw aandoening wel zo is.
Maar nogmaals.. Vaak is het gewoon een biologische aandoening of word het dat en is zeggen dat je beter word als je je inzet of medicatie slikt enz gewoon niet waar. Dat is bij veel andere ziektes ook niet zo.
Dat kwetst inderdaad en TO help je er echt niet mee.
dinsdag 7 februari 2017 om 11:00
Ik vind best een groot verschil zitten tussen problematiek met een meer biologische oorsprong (bipolaire stoornis, schizofrenie, depressie met biologische oorzaak enz.) en problematiek met een meer psycho-sociale oorsprong (onveilige hechting, emotionele onbeschikbaarheid van ouders/opvoeders, nare jeugd enz.)
dinsdag 7 februari 2017 om 11:03
quote:tinypotato schreef op 07 februari 2017 @ 11:00:
Ik vind best een groot verschil zitten tussen problematiek met een meer biologische oorsprong (bipolaire stoornis, schizofrenie, depressie met biologische oorzaak enz.) en problematiek met een meer psycho-sociale oorsprong (onveilige hechting, emotionele onbeschikbaarheid van ouders/opvoeders, nare jeugd enz.)Vaak is dat verschil niet zo groot. Of loopt het in elkaar over, heeft het met elkaar te maken.
Ik vind best een groot verschil zitten tussen problematiek met een meer biologische oorsprong (bipolaire stoornis, schizofrenie, depressie met biologische oorzaak enz.) en problematiek met een meer psycho-sociale oorsprong (onveilige hechting, emotionele onbeschikbaarheid van ouders/opvoeders, nare jeugd enz.)Vaak is dat verschil niet zo groot. Of loopt het in elkaar over, heeft het met elkaar te maken.
dinsdag 7 februari 2017 om 11:07
quote:Fee-de-Goede schreef op 07 februari 2017 @ 11:00:
[...]
Omdat je dingen zegt die kant nog wal raken. En je blijft dat doen.
Ik lees net dat je verslavingsgevoelig bent en ik begrijp dat je vanuit die ziekte misschien zo denkt en dat zegt omdat dat misschien voor jouw aandoening wel zo is.
Maar nogmaals.. Vaak is het gewoon een biologische aandoening of word het dat en is zeggen dat je beter word als je je inzet of medicatie slikt enz gewoon niet waar. Dat is bij veel andere ziektes ook niet zo.
Dat kwetst inderdaad en TO help je er echt niet mee.
Sorry als ik TO gekwetst heb, echt dat will ik zeker niet.
Ik moet inderdaad niet alles over één kam scheren.
Je moet alleen niet in een slachtofferrol blijven hangen, nu zeg ik niet dat TO dat doet, maar ik lees op dit Forum veel mensen die dat wel doen.
[...]
Omdat je dingen zegt die kant nog wal raken. En je blijft dat doen.
Ik lees net dat je verslavingsgevoelig bent en ik begrijp dat je vanuit die ziekte misschien zo denkt en dat zegt omdat dat misschien voor jouw aandoening wel zo is.
Maar nogmaals.. Vaak is het gewoon een biologische aandoening of word het dat en is zeggen dat je beter word als je je inzet of medicatie slikt enz gewoon niet waar. Dat is bij veel andere ziektes ook niet zo.
Dat kwetst inderdaad en TO help je er echt niet mee.
Sorry als ik TO gekwetst heb, echt dat will ik zeker niet.
Ik moet inderdaad niet alles over één kam scheren.
Je moet alleen niet in een slachtofferrol blijven hangen, nu zeg ik niet dat TO dat doet, maar ik lees op dit Forum veel mensen die dat wel doen.
