Psyche
alle pijlers
Als haat en liefde dicht bij elkaar liggen
zaterdag 6 december 2008 om 23:07
Hoe bouw je een zo gezond mogelijke relatie op met een gezinslid dat je in het verleden heel erg veel pijn heeft gedaan?Hoe ga je om met enerzijds de zeer pijnlijke, haatgevoelens oproepende, herinneringen en anderzijds toch de liefde voor elkaar en het willen werken aan een toekomst?
De relatie tussen mij en mijn moeder is nooit soepel geweest en ik kom uit een gezin dat met veel heftige problemen heeft gekampt. Mijn moeder is altijd al dominant van karakter geweest en toen ik ouder werd begon dat te botsen. Ik heb haar zien veranderen van een toegewijde moeder, die altijd met haar kinderen bezig was tot een keiharde, kille en aggressieve vrouw die de situatie op dat moment totaal niet meer aankon. Die situatie ontstond toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn moeder had een full time baan en kwam thuis te zitten met een burn-out. Ik was toen 14 jaar en had geen idee wat er met haar aan de hand was. Ze kreeg woede-aanvallen en langzamerhand veranderde het leven in ons gezin daardoor in een nachtmerrie waarin het van dag tot dag overleven was. Mijn moeders woedeuitbastingen onstonden, zo leek het voor ons, 'zomaar' en uitten zich voornamelijk tegen mij, als oudste en puberende dochter. We waren alledrie ( ik en mijn 2 jongere broertjes) doods-en doods bang voor haar. Ze was een grote, sterke vrouw en we konden haar niet aan. Er was in die periode sprake van zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling. Het ergste was de haat in haar ogen op zo'n moment en de vreselijke angst die er elke dag was. Ik ben in die periode meerdere malen van huis weggelopen -of door mijn moeder gezet- in een van haar aanvallen, maar keerde altijd terug. Want ik hield ondanks alles toch van haar. En misschien was het morgen beter. Misschien als alles in rustiger vaarwater zou komen dat zij dan óók rustiger zou worden. Dat gebeurde niet en na drie jaar ben ik op mijn 17e uit huis gegaan, de situatie was totaal onhoudbaar geworden tussen ons.
Als ik mijn moeder als 'slechte vrouw' had gezien die mijn leven had verwoest had ik- denk ik -al lang de deur voorgoed dichtgedaan. Maar mijn moeder was buiten die jaren om óók iemand die er altijd voor me was en met wie ook veel fijne momenten heb meegemaakt. Het gekke is dat ik nooit ( misschien zelfs niet in die periode) heb getwijfeld aan haar liefde voor mij. Nu, tien jaar later kan ik langzamerhand meer als mens zien. Een vrouw, zelf ook afkomstig uit een problematisch gezin,die dolgraag kinderen wilde. Die langzamerhand moest inzien dat haar huwelijk niet stabiel was en zag dat er steeds meer problemen onstonden in het gezin. Een vrouw die tenslotte de regie verloor en eigenlijk vreselijk gekwetst en teleurgesteld was in zichzelf en het leven. Iemand die nooit naar zichzelf heeft durven kijken maar woedend werd op haar oudste dochter, die haar, onbedoeld, constant een spiegel voorhield.
nu, meer dan tien jaar later probeer ik de relatie met mijn moeder een nieuwe vorm te geven. En merk ik dat ik die drie heftige jaren niet kan vergeten of vergeven.Mijn moeder heeft nog steeds last van woede aanvallen, zij het een stuk minder. Gelukkig ben ik nu sterk genoeg om op zo'n moment zélf de regie in handen te nemen.Ik word verscheurd door liefde
en haat. Liefde, als ik denk aan nu, een band die langzaamaan weer sterker word, een volwassen manier van omgaan met elkaar. En haat, als ik denk aan die jaren van angst en vernedering. Het lukt me niet om haar te vergeven. Ik weet ook niet of ik daar wel in geloof. Maar nu onze band weer beter begint te worden, dringen de herinneringen zich steeds meer op en heb ik het gevoel alsof ik qua gevoel constant in een spagaat sta. Wat me weer brengt naar de beginvraag...is het mogelijk om toch een gezonde relatie op te bouwen zonder die dingen te 'vergeten' ?
De relatie tussen mij en mijn moeder is nooit soepel geweest en ik kom uit een gezin dat met veel heftige problemen heeft gekampt. Mijn moeder is altijd al dominant van karakter geweest en toen ik ouder werd begon dat te botsen. Ik heb haar zien veranderen van een toegewijde moeder, die altijd met haar kinderen bezig was tot een keiharde, kille en aggressieve vrouw die de situatie op dat moment totaal niet meer aankon. Die situatie ontstond toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn moeder had een full time baan en kwam thuis te zitten met een burn-out. Ik was toen 14 jaar en had geen idee wat er met haar aan de hand was. Ze kreeg woede-aanvallen en langzamerhand veranderde het leven in ons gezin daardoor in een nachtmerrie waarin het van dag tot dag overleven was. Mijn moeders woedeuitbastingen onstonden, zo leek het voor ons, 'zomaar' en uitten zich voornamelijk tegen mij, als oudste en puberende dochter. We waren alledrie ( ik en mijn 2 jongere broertjes) doods-en doods bang voor haar. Ze was een grote, sterke vrouw en we konden haar niet aan. Er was in die periode sprake van zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling. Het ergste was de haat in haar ogen op zo'n moment en de vreselijke angst die er elke dag was. Ik ben in die periode meerdere malen van huis weggelopen -of door mijn moeder gezet- in een van haar aanvallen, maar keerde altijd terug. Want ik hield ondanks alles toch van haar. En misschien was het morgen beter. Misschien als alles in rustiger vaarwater zou komen dat zij dan óók rustiger zou worden. Dat gebeurde niet en na drie jaar ben ik op mijn 17e uit huis gegaan, de situatie was totaal onhoudbaar geworden tussen ons.
Als ik mijn moeder als 'slechte vrouw' had gezien die mijn leven had verwoest had ik- denk ik -al lang de deur voorgoed dichtgedaan. Maar mijn moeder was buiten die jaren om óók iemand die er altijd voor me was en met wie ook veel fijne momenten heb meegemaakt. Het gekke is dat ik nooit ( misschien zelfs niet in die periode) heb getwijfeld aan haar liefde voor mij. Nu, tien jaar later kan ik langzamerhand meer als mens zien. Een vrouw, zelf ook afkomstig uit een problematisch gezin,die dolgraag kinderen wilde. Die langzamerhand moest inzien dat haar huwelijk niet stabiel was en zag dat er steeds meer problemen onstonden in het gezin. Een vrouw die tenslotte de regie verloor en eigenlijk vreselijk gekwetst en teleurgesteld was in zichzelf en het leven. Iemand die nooit naar zichzelf heeft durven kijken maar woedend werd op haar oudste dochter, die haar, onbedoeld, constant een spiegel voorhield.
nu, meer dan tien jaar later probeer ik de relatie met mijn moeder een nieuwe vorm te geven. En merk ik dat ik die drie heftige jaren niet kan vergeten of vergeven.Mijn moeder heeft nog steeds last van woede aanvallen, zij het een stuk minder. Gelukkig ben ik nu sterk genoeg om op zo'n moment zélf de regie in handen te nemen.Ik word verscheurd door liefde
en haat. Liefde, als ik denk aan nu, een band die langzaamaan weer sterker word, een volwassen manier van omgaan met elkaar. En haat, als ik denk aan die jaren van angst en vernedering. Het lukt me niet om haar te vergeven. Ik weet ook niet of ik daar wel in geloof. Maar nu onze band weer beter begint te worden, dringen de herinneringen zich steeds meer op en heb ik het gevoel alsof ik qua gevoel constant in een spagaat sta. Wat me weer brengt naar de beginvraag...is het mogelijk om toch een gezonde relatie op te bouwen zonder die dingen te 'vergeten' ?
zaterdag 6 december 2008 om 23:18
argh zo herkenbaar dit. heb dit ook zo met mn moeder. ben ook zo vroeg uit huis gegaan en niet meer terug gekomen. mijn moeder is psychiatrisch ziek (borderline, anorexia en alcoholverslaafd) en heeft daardoor ook rare dingen gedaan in de opvoeding van mij en mn zusje (als je het al opvoeding kunt noemen). we zijn affectief verwaarloosd en ze heeft mij misbruikt.
als je het leest dan zou ik meteen het contact moeten verbreken, maar zo makkelijk is het dus niet. Het blijft mn moeder, die loyaliteit tussen kinderen en ouders is onomkeerbaar. ik probeer nu ook dmv therapie e.d. een passende en gezonde balans te vinden tussen afstand en nabijheid maar dat is zo ontzettend moeilijk.
ik kan jou geen advies geven merk ik, ik zit er zelf nog middenin en geen idee hoe verder. Succes iig. groetjes suzanne
als je het leest dan zou ik meteen het contact moeten verbreken, maar zo makkelijk is het dus niet. Het blijft mn moeder, die loyaliteit tussen kinderen en ouders is onomkeerbaar. ik probeer nu ook dmv therapie e.d. een passende en gezonde balans te vinden tussen afstand en nabijheid maar dat is zo ontzettend moeilijk.
ik kan jou geen advies geven merk ik, ik zit er zelf nog middenin en geen idee hoe verder. Succes iig. groetjes suzanne
zondag 7 december 2008 om 08:49
Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik wil je alleen maar succes toewensen in deze ingewikkelde strijd.
Je beschrijft de situatie en je gevoelens heel mooi en duidelijk; kennelijk ben je iemand die goed haar weg met woorden weet. Hopelijk kan je dat inzetten als je met je moeder (eventueel) de dialoog aangaat.
Sterkte joh! De relatie met je moeder is (bijna) altijd de strijd waard.
Je beschrijft de situatie en je gevoelens heel mooi en duidelijk; kennelijk ben je iemand die goed haar weg met woorden weet. Hopelijk kan je dat inzetten als je met je moeder (eventueel) de dialoog aangaat.
Sterkte joh! De relatie met je moeder is (bijna) altijd de strijd waard.
zondag 7 december 2008 om 09:59
Inderdaad heel herkenbaar!!! Daarom heb ik ook geen tips, maar ik lees heel graag mee.
Mijn moeder wil overigens de band heel graag herstellen en laat in alle opzichten merken dat ze heel veel om me geeft en me heel graag ziet. Zelf wil ik het ook wel graag, maar ik heb toch een interne terughoudendheid voor wat vroeger gebeurt is. Ik durf haar niet meer echt te vertrouwen. Dus ook haat <> liefde....
Mijn moeder wil overigens de band heel graag herstellen en laat in alle opzichten merken dat ze heel veel om me geeft en me heel graag ziet. Zelf wil ik het ook wel graag, maar ik heb toch een interne terughoudendheid voor wat vroeger gebeurt is. Ik durf haar niet meer echt te vertrouwen. Dus ook haat <> liefde....
dinsdag 9 december 2008 om 17:09
Op een bepaalde manier ook erg herkenbaar, mijn moeder heeft jaren terug ook last gehad van een hele zware depressie, waardoor ik mijn moeder ook niet meer herkende. Tevens is zij ook heel dominant en ik daar in tegen geheel niet.
Ik kamp nu met het probleem dat ik niet tegen haar op kan, eigenlijk kruip ik meteen in mijn schulp, legt de schuld altijd bij mij neer als er weer iets voorvalt. Het is zelfs nu zo erg dat we eigenlijk niet meer on speaking terms zijn en waarom ....(zie mijn stukje ouders, hier ook geplaats ). Vergeten kan je de 3 jaren niet, het is een stukje van jezelf geworden, sterker nog het heeft je gevormd tot wie je nu bent. Kan je het niet bespreken met je moeder of ontkent ze dit ?
Tip, koop het boek eens: valkuilen en leren hier mee om te gaan, voor mij was het heel herkenbaar ik heb het nog niet uit, dus tips kan ik nog niet geven.
Blijf het proberen, ondanks alles blijft het je moeder en wellicht heeft zij dit ook niet gewild....
Loslaten is echt heel moelijk, ondanks de haat die meespeelt (ik voel geen haat meer alleen verdriet omdat ik het gevoel heb nooit iets goed te kunnen doen),
Ik kamp nu met het probleem dat ik niet tegen haar op kan, eigenlijk kruip ik meteen in mijn schulp, legt de schuld altijd bij mij neer als er weer iets voorvalt. Het is zelfs nu zo erg dat we eigenlijk niet meer on speaking terms zijn en waarom ....(zie mijn stukje ouders, hier ook geplaats ). Vergeten kan je de 3 jaren niet, het is een stukje van jezelf geworden, sterker nog het heeft je gevormd tot wie je nu bent. Kan je het niet bespreken met je moeder of ontkent ze dit ?
Tip, koop het boek eens: valkuilen en leren hier mee om te gaan, voor mij was het heel herkenbaar ik heb het nog niet uit, dus tips kan ik nog niet geven.
Blijf het proberen, ondanks alles blijft het je moeder en wellicht heeft zij dit ook niet gewild....
Loslaten is echt heel moelijk, ondanks de haat die meespeelt (ik voel geen haat meer alleen verdriet omdat ik het gevoel heb nooit iets goed te kunnen doen),
donderdag 11 december 2008 om 23:03
bedankt voor jullie reacties!
Ik heb in het verleden vaak geprobeerd om met mijn moeder over dit stuk te spreken, maar dat resulteerde eigenlijk altijd in heftige ruzies. Ik wilde jarenlang dat ze het toe zou geven en berouw zou tonen. Mijn moeder vindt echter dat haar gedrag in die tijd rechtvaardig was, omdat ze het moeilijk had en omdat ik in haar ogen een uitzonderlijk lastig kind was. Ze zegt nu nog steeds dat nadat ik uit huis gegaan was, ze zelden nog last had van woedeaanvallen. ( terwijl ik natuurlijk weet van mijn toen nog thuiswonende broertjes dat dit verre van waar was)
Ik heb me er grotendeels bij neergelegd dat het berouw van haar kant er niet gaat komen. Mijn moeder kan mij als zondebok niet loslaten omdat ze dan naar zichzelf zou moeten kijken...en dat iets wat ze niet kan en, ik denk, ook nooit zal kunnen. Ik merk ook dat ik gelukkig steeds minder behoefte heb om haar op haar fouten in het verleden te wijzen, en ik heb haar ook gezegd dat ik niet meer 'de lastige puber' ben, maar een volwassen vrouw, en ook als zodanig behandeld wil worden. Eigenlijk was dit het begin van onze 'nieuwe' relatie, waarin we ook weer leuke dingen samen ondernemen. Het gaat dus eigenlijk best wel goed. De reden dat ik dit topic open is ook meer dat het verleden in mijzélf zorgt voor een tweestrijd..en hoe ik dat een plek kan geven.
Ik heb in het verleden vaak geprobeerd om met mijn moeder over dit stuk te spreken, maar dat resulteerde eigenlijk altijd in heftige ruzies. Ik wilde jarenlang dat ze het toe zou geven en berouw zou tonen. Mijn moeder vindt echter dat haar gedrag in die tijd rechtvaardig was, omdat ze het moeilijk had en omdat ik in haar ogen een uitzonderlijk lastig kind was. Ze zegt nu nog steeds dat nadat ik uit huis gegaan was, ze zelden nog last had van woedeaanvallen. ( terwijl ik natuurlijk weet van mijn toen nog thuiswonende broertjes dat dit verre van waar was)
Ik heb me er grotendeels bij neergelegd dat het berouw van haar kant er niet gaat komen. Mijn moeder kan mij als zondebok niet loslaten omdat ze dan naar zichzelf zou moeten kijken...en dat iets wat ze niet kan en, ik denk, ook nooit zal kunnen. Ik merk ook dat ik gelukkig steeds minder behoefte heb om haar op haar fouten in het verleden te wijzen, en ik heb haar ook gezegd dat ik niet meer 'de lastige puber' ben, maar een volwassen vrouw, en ook als zodanig behandeld wil worden. Eigenlijk was dit het begin van onze 'nieuwe' relatie, waarin we ook weer leuke dingen samen ondernemen. Het gaat dus eigenlijk best wel goed. De reden dat ik dit topic open is ook meer dat het verleden in mijzélf zorgt voor een tweestrijd..en hoe ik dat een plek kan geven.
vrijdag 12 december 2008 om 18:15
Ik begrijp je in zoverre, dat ik vroeger een heel slechte band met m'n moeder had. Lang niet zo erg als bij jou hoor, maar wel veel strijd en ze heeft toen ook veel dingen gezegd/gedaan die mij erg gekwetst hebben. We hebben ook een periode helemaal geen contact gehad, en een periode nauwelijks. Nu gaat het veel beter en begin ik echt een moeder-dochterband met haar te krijgen.
Maar in het begin zat ik ook met "dingen uitpraten". Juist met het verleden naar voren halen, schoten we al snel weer in onze gekwetstheden vanuit datzelfde verleden, wat dan garant stond voor ruzie en onbegrip.
Ik ben toen begonnen met mijn moeder "van een afstandje" te bekijken, dus los van het feit dat ze m'n moeder is, maar gewoon, als vrouw. En dus ook de jonge vrouw die zij toentertijd was, met haar eigen kwetsures en onzekerheden. Heb haar ook gevraagd hoe zíj bepaalde dingen beleefde, zonder haar meteen te vertellen hoe het voor míj was. Het vertellen van háár verhaal leverde mij al een hoop begrip op, daardoor was de 'angel' er al een beetje uit zeg maar. Mijn moeder voelde zich begrepen ipv de zwartepiet toegespeeld en kreeg vanzelf ook belangstelling en begrip voor míjn ervaringen, dwz dat ik meer en meer de ruimte kreeg om te vertellen hoe dingen toen, als kind, op mij overkwamen. Ik vertel er dan ook bij hoe ik er nu, als volwassene, over denk.
Dus in feite vertellen we elkaar hoe wij dingen uit die tijd ervaringen hebben, zij als jongvolwassene en ik als kind, zonder elkaar daar direct bij te betrekken, maar gewoon door het heel erg bij onszelf te houden. En daardoor begrijpen we elkaar nu veel beter.
Ik hoop dat dat voor jou ook werkt en dat je alsnog een goede band met je moeder kan opbouwen, en jullie de dingen uit het verleden een plekje kunnen geven
Maar in het begin zat ik ook met "dingen uitpraten". Juist met het verleden naar voren halen, schoten we al snel weer in onze gekwetstheden vanuit datzelfde verleden, wat dan garant stond voor ruzie en onbegrip.
Ik ben toen begonnen met mijn moeder "van een afstandje" te bekijken, dus los van het feit dat ze m'n moeder is, maar gewoon, als vrouw. En dus ook de jonge vrouw die zij toentertijd was, met haar eigen kwetsures en onzekerheden. Heb haar ook gevraagd hoe zíj bepaalde dingen beleefde, zonder haar meteen te vertellen hoe het voor míj was. Het vertellen van háár verhaal leverde mij al een hoop begrip op, daardoor was de 'angel' er al een beetje uit zeg maar. Mijn moeder voelde zich begrepen ipv de zwartepiet toegespeeld en kreeg vanzelf ook belangstelling en begrip voor míjn ervaringen, dwz dat ik meer en meer de ruimte kreeg om te vertellen hoe dingen toen, als kind, op mij overkwamen. Ik vertel er dan ook bij hoe ik er nu, als volwassene, over denk.
Dus in feite vertellen we elkaar hoe wij dingen uit die tijd ervaringen hebben, zij als jongvolwassene en ik als kind, zonder elkaar daar direct bij te betrekken, maar gewoon door het heel erg bij onszelf te houden. En daardoor begrijpen we elkaar nu veel beter.
Ik hoop dat dat voor jou ook werkt en dat je alsnog een goede band met je moeder kan opbouwen, en jullie de dingen uit het verleden een plekje kunnen geven
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 12-12-2008 18:16
Reden: typo's
Reden: typo's
% gewijzigd
zaterdag 13 december 2008 om 00:48
Zwaantje ik had je verhaal nog niet eens voor de helft gelezen toen ik moest denken aan een tekst die ik ooit moest lezen voor het vak "conflictstudies." Dit gaat over hoe mensen met elkaar verder kunnen na bv. een burgeroorlog. Dit klinkt meteen heel zwaar maar op het niveau van het individu komt het op hetzelfde neer.
Het artikel ging over wraak en vergeving. Veel mensen denken nadat hun iets is aangedaan, dat wraak helpt hen beter te voelen. Iets dat in de praktijk echter toch niet helemaal zo werkt. Aan de andere kant heb je vergeving.
Vergeving kan helpen een nieuwe band te creeeren met diegene die jou iets heeft aangedaan en is een manier om verder te gaan. Vergeven doe je echter wel met een reden. Een reden kan zijn dat diegene inmiddels veranderd is, je je niet verbitterd wilt voelen, of het kan zelfs voor sommigen een manier zijn om iemand tot verandering te "dwingen". Hoe dan ook, vergeven is een individuele keuze en vergeven is ook niet hetzelfde als vergeten. Misschien kun jij niet vergeten, maar wel vergeven. Dat is iets dat je voor jezelf moet bekijken. Uit de theorie blijkt dat verder gaan lastig is zonder vergeving. Maar het kan een tijd duren voordat iemand tot vergeven in staat is.
Neem de tijd die je nodig hebt is mijn advies en veel sterkte daarbij gewenst.
Het artikel ging over wraak en vergeving. Veel mensen denken nadat hun iets is aangedaan, dat wraak helpt hen beter te voelen. Iets dat in de praktijk echter toch niet helemaal zo werkt. Aan de andere kant heb je vergeving.
Vergeving kan helpen een nieuwe band te creeeren met diegene die jou iets heeft aangedaan en is een manier om verder te gaan. Vergeven doe je echter wel met een reden. Een reden kan zijn dat diegene inmiddels veranderd is, je je niet verbitterd wilt voelen, of het kan zelfs voor sommigen een manier zijn om iemand tot verandering te "dwingen". Hoe dan ook, vergeven is een individuele keuze en vergeven is ook niet hetzelfde als vergeten. Misschien kun jij niet vergeten, maar wel vergeven. Dat is iets dat je voor jezelf moet bekijken. Uit de theorie blijkt dat verder gaan lastig is zonder vergeving. Maar het kan een tijd duren voordat iemand tot vergeven in staat is.
Neem de tijd die je nodig hebt is mijn advies en veel sterkte daarbij gewenst.
zaterdag 13 december 2008 om 01:53
zaterdag 13 december 2008 om 15:03
Heel jammer dat jouw moeder niet inziet en wil toegeven dat zij fouten heeft gemaakt. Dat dat menselijk is en dat het juist zo de lucht zou opklaren als jullie daar samen op een redelijke manier over zouden kunnen praten. Ik denk als dit niet gebeurd, het jou dwars zal blijven zitten Zwaantje en het herstel in de weg blijft zitten. Jij wilt erkenning, begrip en dat is heel logisch. Zodra je moeder dat inziet staat niets een goede relatie meer in de weg en wordt vergeving zoveel makkelijker.
zaterdag 13 december 2008 om 17:01
quote:leonor schreef op 13 december 2008 @ 00:48:
Vergeving kan helpen een nieuwe band te creeeren met diegene die jou iets heeft aangedaan en is een manier om verder te gaan.
Wat mooi neergezet!
Aan de ene kant wil ik dit zo ontzettend graag, en mijn moeder zeker ook wel (misschien nog wel meer dan ik!), maar op één of andere manier denk ik dan zo snel terug aan hoe ik me vroeger heb gevoeld, heel eenzaam dus, en dan wil ik dit haar ook 'aandoen'. Bij ons ligt het dus echt aan mij, en ik wil wel maar....
Vergeving kan helpen een nieuwe band te creeeren met diegene die jou iets heeft aangedaan en is een manier om verder te gaan.
Wat mooi neergezet!
Aan de ene kant wil ik dit zo ontzettend graag, en mijn moeder zeker ook wel (misschien nog wel meer dan ik!), maar op één of andere manier denk ik dan zo snel terug aan hoe ik me vroeger heb gevoeld, heel eenzaam dus, en dan wil ik dit haar ook 'aandoen'. Bij ons ligt het dus echt aan mij, en ik wil wel maar....
zaterdag 13 december 2008 om 18:22
Niet helemaal dezelfde situatie hier, maar deels wel vergelijkbaar. Ik heb een broer met borderline, waar ik op dit moment geen contact mee heb. Enige tijd terug is er een ruzie ontstaan (om een futiliteit, maar daar zat natuurlijk een hoop achter) waardoor we nu al twee jaar niet meer on speaking terms zijn.
Mijn broer en ik waren tot 2 jaar terug ontzettend close, hoe goed en kwaad dat dan soms ook ging. Hij had toen al ontzettend veel psychische problemen, maar het beestje had toen alleen nog geen naam. Ik verdedigde hem door dik en dun tegenover mijn ouders, totdat ik moest toegeven dat ik het ook niet meer op kon brengen.
Ook bij ons zijn er bepaalde dingen uit onze jeugd die daar dwars bij zitten. Geen grote dingen, we zijn niet misbruikt, verwaarloosd oid, maar door de problemen van mijn broer zijn er wel verhoudingen scheef gegroeid, waar ik ook het een en ander van heb meegekregen. Mijn ouders deden wat ze konden, maar zaten soms ook met hun handen in het haar hoe we verder moesten met mijn broer. Zij hebben daarin fouten en verkeerde inschattingen gemaakt, die ik hen niet kwalijk kan nemen, maar dat doet mijn broer wel. Hij stelt hun min of meer verantwoordelijk voor alle 'ellende' die hij nu heeft. Hij ziet niet in dat hij daarin ook een rol heeft gespeeld, en zolang hij dat niet erkent en de schuld bij anderen blijft leggen, komen we niet verder.
Ik voel hetzelfde conflict waar jij nu inzit. Ik hou van mijn broer, we waren jarenlang zo close en ik mis hem ontzettend, soms ook op hele vreemde momenten. Aan de andere kant voel ik haat, haat dat hij niet kan zien wat zijn rol is geweest al die jaren, haat hoe hij ons de laatste periode vlak voordat het fout ging heeft behandeld (wat nogal schofterig is, kan ik je vertellen). Het voelt alsof het nu opeens 'mag', dat ik hem nu màg haten en dat ik al die jaren nu in korte tijd aan het compenseren ben. Ik kom niet los van hem, wil dat aan de ene kant ook niet, maar merk ook hoe goed het nu met me gaat nu hij niet in mijn leven is.
Geen oplossing hier. Ik zit er zelf eigenlijk ook nog midden in, die fase. Het verandert wel met de tijd, hoor. In het begin was ik met name verdrietig, kon er echt van wakker liggen dat we elkaar nu niet meer spreken. Nu is het vooral boosheid. Maar ik voel me ook sterker. Ik laat niet meer over me heenlopen (hij is ook hoogbegaafd en verbaal ontzettend sterk, daar kan ik niet tegenop discussieren zeg maar, je lult je met hem vast hoe gelijk je ook hebt). Ik heb deze fase dus ook nodig. En de rust die er nu is, nu hij de boel niet meer telkens op zijn kop zet is ook heerlijk. Maar het schuldgevoel blijft, omdat ik weet dat hij niets liever wil dan het contact weer herstellen.
Mijn broer en ik waren tot 2 jaar terug ontzettend close, hoe goed en kwaad dat dan soms ook ging. Hij had toen al ontzettend veel psychische problemen, maar het beestje had toen alleen nog geen naam. Ik verdedigde hem door dik en dun tegenover mijn ouders, totdat ik moest toegeven dat ik het ook niet meer op kon brengen.
Ook bij ons zijn er bepaalde dingen uit onze jeugd die daar dwars bij zitten. Geen grote dingen, we zijn niet misbruikt, verwaarloosd oid, maar door de problemen van mijn broer zijn er wel verhoudingen scheef gegroeid, waar ik ook het een en ander van heb meegekregen. Mijn ouders deden wat ze konden, maar zaten soms ook met hun handen in het haar hoe we verder moesten met mijn broer. Zij hebben daarin fouten en verkeerde inschattingen gemaakt, die ik hen niet kwalijk kan nemen, maar dat doet mijn broer wel. Hij stelt hun min of meer verantwoordelijk voor alle 'ellende' die hij nu heeft. Hij ziet niet in dat hij daarin ook een rol heeft gespeeld, en zolang hij dat niet erkent en de schuld bij anderen blijft leggen, komen we niet verder.
Ik voel hetzelfde conflict waar jij nu inzit. Ik hou van mijn broer, we waren jarenlang zo close en ik mis hem ontzettend, soms ook op hele vreemde momenten. Aan de andere kant voel ik haat, haat dat hij niet kan zien wat zijn rol is geweest al die jaren, haat hoe hij ons de laatste periode vlak voordat het fout ging heeft behandeld (wat nogal schofterig is, kan ik je vertellen). Het voelt alsof het nu opeens 'mag', dat ik hem nu màg haten en dat ik al die jaren nu in korte tijd aan het compenseren ben. Ik kom niet los van hem, wil dat aan de ene kant ook niet, maar merk ook hoe goed het nu met me gaat nu hij niet in mijn leven is.
Geen oplossing hier. Ik zit er zelf eigenlijk ook nog midden in, die fase. Het verandert wel met de tijd, hoor. In het begin was ik met name verdrietig, kon er echt van wakker liggen dat we elkaar nu niet meer spreken. Nu is het vooral boosheid. Maar ik voel me ook sterker. Ik laat niet meer over me heenlopen (hij is ook hoogbegaafd en verbaal ontzettend sterk, daar kan ik niet tegenop discussieren zeg maar, je lult je met hem vast hoe gelijk je ook hebt). Ik heb deze fase dus ook nodig. En de rust die er nu is, nu hij de boel niet meer telkens op zijn kop zet is ook heerlijk. Maar het schuldgevoel blijft, omdat ik weet dat hij niets liever wil dan het contact weer herstellen.
