Altijd het gevoel een buitenbeentje te zijn

Toch even een andere nick aangemaakt..
Zoals de titel vermeldt heb ik eigenlijk grotendeels van m’n leven het gevoel vaak in groepen net buiten de boot te vallen. Vanaf kleins af aan altijd heel onzeker, verlegen en bescheiden geweest. Toch wel heel m’n leven vriendinnen gehad, maar ook een paar heel hechte vriendschappen kwijtgeraakt. Op m’n werk ben ik sinds kort een nevenfunctie begonnen en ook hier loop ik er steeds weer tegenaan dat anderen in deze groep close en amicaal met elkaar zijn en niet in die mate met mij. Ik probeer altijd betrokken te zijn en m’n best te doen om leuk gevonden te worden, maar het doet pijn om te voelen dat ik er nooit tussenpas op de één of andere manier
Het maakt mij ook weer onzeker in het hebben van contact met anderen, omdat ik bij voorbaat al bang ben om “raar” gevonden te worden oid.. terwijl ik ook merk als ik goed in m’n vel zit en iknmij er geen zorgen over maak, ik de leukste contacten opdoe.
Ik weet niet goed wat ik wil met dit topic, misschien een soort herkenbaarheid van anderen?
Ik kan echt met dit gevoel in m’n maag zitten. Ergens mag ik hier niet over klagen omdat ik een paar echt goede vriendinnen heb, de liefste partner en familie en toch steekt dit.

FitsSprits schreef: ↑

30-12-2020 13:52

Heb je weleens een persoonlijkheidstest gedaan? Voor mij was het een eyeopener. Het verklaarde ineens waarom ik tegen al die dingen aanliep die jij nu benoemde.

Ga ik eens doen!

Avage schreef: ↑

30-12-2020 17:43

Persoonlijkheidstest is wel een goeie.
En vraag je naasten hoe ze je zien.

Ik ben, dacht ik, ook verlegen en introvert, altijd een pleaser geweest maar ik kwam erachter dat ik toch dominant aanwezig ben qua uitstraling, vooral in een groep vrouwen. En mensen mij vaak als informele leider ervaren, die de sfeer bepaalt. Mijn moeder heeft dat ook, bij haar zie ik het wel maar ik dacht dat ik totaal anders was.

Ik heb dat 30 jaar geïnterpreteerd als dat ik er niet bij hoor en m'n best lopen doen om in de smaak te vallen.

Nu ik de rol accepteer merk ik dat het allemaal veel natuurlijker gaat en ik veel minder negatieve gevoelens ervaar bij anderen. Kan alleen nog steeds moeilijk geloven dat ik echt die invloed heb op anderen, dat mensen dat van me accepteren zegmaar.

Wat mooi dat je dit hebt kunnen inzien Avage! Zal je veel rust hebben opgeleverd

hondenmens schreef: ↑

30-12-2020 15:56

Ik voel me bijna heel mijn leven al een buitenbeentje. Hoewel ik op de basisschool veel vriendinnen had en gemiddeld kon leren, was ik anders. Het enige bruine kind in de klas (geadopteerd). Ook was ik verlegener, angstig, onhandig en trager. Op de middelbare school en het MBO werd ik veel gepest om bovenstaande. Nergens over mee kunnen praten, ik had andere interesses. Mijn oude vriendinnen waren ook veranderd. Zeker toen er nieuwe meiden bij ons groepje kwamen. Ze hadden het heel gezellig samen en negeerden mij vaak. Ik denk omdat ik niet meegroeide in hun interesses. Jaren geen vriendinnen gehad tot ik ging werken. Eerst zocht ik actiever in de vorm van clubjes, cursussen. Maar ik had verder weinig met die mensen. Het groeide ook niet. Op mijn werk ontstonden toevallig een paar leuke contacten. Ook alweer een deel van verwaterd. Mensen om iets mee te ondernemen. Maar echt verbonden voelen, mensen met wie je zeg maar twee zielen 1 gedachte bent. Dat heb ik niet. Zowel in vriendschappen en relaties. Nooit iemand ontmoet waarvan ik denk: daarbij voel ik me nou écht vertrouwd en kan ik alles tegen zeggen.

Wat verdrietig Hondenmens.. het feit dat je leuke contacten in het verleden hebt opgedaan zegt wel iets over dat je wel in staat bent om te verbinden!

Thalas schreef: ↑

30-12-2020 14:43

Weet je, het raar zijn op zich is niet het probleem. Het èrg vinden dat je anders bent is het probleem. En daar kun je iets aan doen: accepteren dat het okee is om niet hetzelfde te zijn

Hier zit zeker iets in