angst en depressie

Mijn beste vriend heeft nu al een jaar of 7 last van plotselinge depressies. Het begon rond zijn 20ste, en kwam uit het niets. Het is altijd een stabiele, vrolijke jongen geweest. Erg sportief, en hij weet precies wat hij wil. Soms in het weekend ging/gaat hij wel eens stappen, maar gebruikt absoluut geen overmatig alcohol, en drugs heeft hij helemaal nog nooit aangeraakt. Ook heeft hij een prima jeugd gehad. Van de ene op de andere dag ging het mis. Hij sliep slecht, werd angstig wakker, zweette dan erg zei hij, en was misselijk. 'S ochtends was hij gebroken, maar hij is altijd doorgegaan met werken en sporten. Hij heeft toen al vrij snel hulp gezocht bij een psycholoog, en met medicijnen (seroxat) ging het al gauw beter.

Maar na ongeveer 1,5 jaar kreeg hij toen plotseling weer een terugval, weer depressief overdag, en 's nachts angstig. Hij haalde toen veel kracht uit het feit dat hij het eerder al eens heeft overwonnen, en uit zijn sport. Ook had hij nog steeds gesprekken met de psycholoog. Uiteindelijk, hij hield nog steeds zijn rust en regelmaat aan, ging het weer beter, en is het zeker weer een half jaar of wat goed gegaan.

Het leek de afgelopen jaren iets wat hem ongeveer ieder half jaar overviel. Ondertussen heeft hij ook een haptonoom benaderd, die hem wel begeleid, maar niet zijn plotseling depressies en angsten kan voorkomen, of verklaren. Maar het verdween eigenlijk iedere keer weer vanzelf. En het moeilijke vindt hij zelf ook, als het dan weer beter gaat, kan hij zich eigenlijk niet meer voorstellen hoe slecht hij zich gevoeld heeft. Totdat het hem dan weer overvalt....

De laatste 1,5 jaar kwam het steeds vaker voor, ongeveer 3 maandelijks, maar het afgelopen half jaar lijkt het iedere 3, 4, weken wel een paar dagen heel slecht te zijn. We praten veel, en hij leest ook heel veel erover. Hij is sterk en hoopvol, maar ik ben eigenlijk toch wel bang nu, hoe lang dit nog goed blijft gaan. Dit laat ik hem niet merken, maar ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat ik voor hem kan doen. Ik luister, en probeer mee te denken, en we doen gezellige dingen voor de afleiding. Maar net als we denken dat we het onder de duim hebben, dan komt het weer.



Wie heeft hier ervaring mee, of weet een manier van hulpverlening die misschien wel helpt? Wat zou het kunnen zijn, aangezien ik in zijn leven praktisch geen enkel punt kan vinden dat een depressie en/of angststoornis omhoog zou kunnen brengen.. Maar goed, ik ben ook gewoon een leek die heeeeel graag haar beste vriend gelukkig ziet.

Ja, hij heeft destijds wel de diagnose 'depressief' en 'angststoornis' gekregen. Aan de hand daarvan heeft hij die medicijnen gekregen. En volgens mij zijn ze in die gesprekken met cognitieve therapie aan de slag gegaan, waardoor hij wel wat handvaten heeft gekregen, om de zware dagen en nachten te handelen, maar ze blijven niet weg en het enge/vreemde is nu, dat de frequentie steeds hoger wordt. Hij heeft nog geen lichamelijk onderzoek gehad.. alleen een keer een bloedtest volgens mij. Is het dan mogelijk zijn hersenen te onderzoeken..? Hoe moet ik me dat voorstellen?

Dankje tijgermeisje,

te zien aan de reacties is het inderdaad een lastig probleem, had gehoopt dat er iemand zou zeggen 'heb je hier al eens aan gedacht?' en dat dat het zou zijn...

Ik hoop ook dat dit een teken is dat het straks allemaal beter gaat, maar vind het zo raar dat het nu in zo'n rap tempo allemaal komt.

Het is inderdaad ook moeilijk te bepalen of de depressie vanuit de angststoornis komt, of andersom.

Hij moet nu van de therapeut bedenken of hij het ziet zitten zijn dosis te verhogen...

Ik zat eerder te denken in het alternatieve circuit... heb je daar ervaring mee?

Ja.. inderdaad, dat is wat directer, als hij zelf op een forum zou gaan. Hij is alleen niet echt het 'type' dat dit zou doen.

Wil het zoveel mogelijk op eigen kracht doen.

Hij moet nu van de psycholoog de keuze maken tussen verhogen van zijn medicatie, of een andere medicijn proberen.

Veel ontspanningsoefeningen heeft hij al gekregen, ook verschillende 'zelfhulpboeken' is hij mee aan de slag (geweest) en de cursus 'angst de baas', ook met lotgenoten, heeft hij gevolgd.

Zijn bloed is wel al eens onderzocht, maar daar kwam niets uit.

Ik heb ook zitten denken aan opname... durf dit nog niet te zeggen tegen hem, ik vind het nogal wat.

Moeilijk daaraan is ook, dat op het moment dat het weer goed gaat, hij zich ook echt niet meer voor kan stellen, dat hij zich zo slecht heeft gevoeld. Hij weet dat het zo is geweest, maar hij zegt dat het bijna lijkt alsof hij dan aan een 'andere jongen' denkt, niet hemzelf.



Tja.. ik hou hem goed in de gaten, en inderdaad, meer als wat ik nu al doe, kan ik ook eigenlijk niet. Stel het meedenken van je, erg op prijs, Dankje!