Psyche
alle pijlers
Angst, hypochondrie
zondag 9 februari 2020 om 20:52
Hoi allemaal.
Ik zal me even voorstellen, ik ben lieke en 23 jaar oud. Ik wil heel graag mijn verhaal vertellen, en misschien kan ik hierdoor mensen vinden die ditzelfde meemaken. Het gaat over mijn depressie en angst. Het begon rond mijn 8ste, ik was bang om dood te gaan en iedere avond bidde ik om asjeblieft morgen weer wakker te mogen worden. Op een avond sliep mijn moeder naast mij, ik wachtte totdat zei sliep zodat ik kon bidden want ik was bang als ik dat niet deed ik morgen niet wakker werd. Ik dacht dat ze sliep en begon. Maar ze was nog wakker, ze verklaarde me voor gek en zei dat ik gewoon moest gaan slapen. Dat deed pijn dat ze dat zei. De weken erna begon ik heel veel te plassen snachts, zoveel dat ik dacht kan beter hier maar blijven slapen. Ook trok ik in die tijd haren uit mijn hoofd, geen idee waarom maar ik deed het op een gegeven moment had ik helemaal een kale plek en kreeg ik van mijn moeder een mutsje om het te verbergen. Er werd niet veel aangedaan. Jaren later werd ik heel bang voor tekenbeten, alles checkte ik. Werd helemaal gek van mezelf. Op een gegeven moment in mijn pubertijd gingen de angstgevoelens weg. Ik ging jong uit huis want mijn moeder en ik zijn geen goede match en ik dacht als ik weg ben dan hebben we allebei rust. Dat ging goed een paar jaar tot 3 jaar geleden, mijn ouders gingen scheiden en de hoofdoorzaak was mijn moeder. Ze wou niet verder met mijn vader. Ik wil hier geen echte gebeurtenissen vertellen want dat houd ik liever prive. Maar in de tijd dat mijn ouders scheiden trok ik mijn moeders beslissingen en waarheden niet. Het was niet eerlijk in mijn ogen. Mijn moeder houdt niet van kritiek, ze kan daar niet mee omgaan. Keer op keer kregen we ruzies, op een gegeven moment scholden we elkaar iedere keer helemaal uit. Ze verdraaide elk verhaal en altijd kwamen mijn broertje vader en ik er als de slechteriken uit, zo oneerlijk. Het maakte mij zo mentaal kapot, uiteindelijk heb ik het contact met mijn moeder verbroken, wat heel zwaar is geweest heb daar zoveel verdriet van. Heel eerlijk in alle dingen die er zijn gebeurd in mijn leven met mijn moeder heb ik als mening dat mijn moeder een narcist is. Ik had in die tijd al langer last van hoofdpijn en ik leefde op ibuprofen maar op een gegeven moment lukte het me niet meer goed te functioneren op werk. Ik was naar de huisarts gegaan al een aantal keer elke keer was het bijholte ontsteking, maar na zoveel neussprays dacht ik dit is het niet. Doorverwijzing naar het ziekenhuis ct scan gemaakt, kno arts zag niks vreemds dus doorgestuurd naar de neuroloog. De neuroloog constanteerde dat ik overspannen was en rust moest gaan pakken. Ik stopte met werken en kwam thuis te zitten, en dacht oke en nu .. ben naar een pschyloog geweest en heb daar emdr gehad om de haat gevoelens naar mijn moeder oke te laten voelen, en dat de haat en boosheid wegging. Dat hielp en was ontzettend fijn. Ik heb geen hekel meer aan mijn moeder, ze is wie ze is. Waarschijnlijk weet ze niet beter en kan ze niet beter, ik wil haar niet voorgoed uit mijn leven bannen en ooit hoop ik op contact met verjaardagen en kerst maar meer ook niet, ik ben bang om weer pijn gedaan te worden en als ik het heel duidelijk voor mezelf hou de relatie met haar voelt dat oke en iets dat kan. Na een half jaar ben ik weer aan het werk gegaan,de hoofdpijn was grotendeels weg en ik had er weer zin in. Dat ging 3 maanden goed, totdat ik last kreeg van duizelingen en heel moe zijn. Ik kwakkelde door, in die tijd is mijn hond overleden en dat deed zoveel pijn. Ze was heel ziek en konden niks meer voor haar doen. We hebben haar in laten slapen .. ik ben daarna heel somber geworden, voelde me heel moe en down. Iedere ochtend als ik opstond voor werk stond ik huilend onder de douche met de vraag hoe ik deze dag moest gaan overleven en of ik hem uberhaupt wel ga overleven. Mijn angst begon, ieder pijntje dat ik heb en voel denk ik dat ik kanker of iets ergs heb. Ik zat iedere week bij de huisarts, en op een gegeven moment stortte ik helemaal in. Ik kan niet verder zo .. mijn huisarts is heel fijn, maar schrok van mij ik ben hierna antidepressiva gaan slikken een hele lichte dosis. Iedere week spreek ik af met de huisarts en mag altijd bellen. Ik ben zo bang, als ik een angstaanval krijg dan kan ik niet meer normaal nadenken ik zit helemaal met mezelf in de knoop, iedereen die tegen me zegt dat het niet zo is verklaar ik voor gek want ik heb het gevoel dat het iets is. Waarom voel ik me dan nu al 2 jaar zo moe en kut?! Het lukt me niet om mijn angst onder controle te houden. Ik kan niet geloven dat het een depressie en angststoornis is, want mijn angst is juist dat ik totaal geen vertrouwen heb in mijn eigen lichaam. Ik kan nergens meer echt van genieten, omdat ik me continue kut voel, en alleen maar online aan het zoeken ben naar alles wat ik lichamelijk voel. Het is lastig om uit te leggen want als je deze angst niet kent, kan ik heel goed begrijpen dat je denkt van joh stel je niet zo aan denk aan de leuke dingen in het leven. Ja dat snap ik als ik het nuchter bekijk, maar het lukt me gewoon niet hoe graag ik ook wil maar de angst overwint .. ik ben zo moe en verdrietig en hoop echt dat ik mezelf ooit weer terugvind, maar voor nu zit ik op de bank te hopen dat ik morgen bij de dokter langs kan om te vragen van waar ik last van heb of het iets ergs is. Binnenkort ga ik weer naar de psycholoog en hoop zo dat zei mij kan helpen.
Ik zal me even voorstellen, ik ben lieke en 23 jaar oud. Ik wil heel graag mijn verhaal vertellen, en misschien kan ik hierdoor mensen vinden die ditzelfde meemaken. Het gaat over mijn depressie en angst. Het begon rond mijn 8ste, ik was bang om dood te gaan en iedere avond bidde ik om asjeblieft morgen weer wakker te mogen worden. Op een avond sliep mijn moeder naast mij, ik wachtte totdat zei sliep zodat ik kon bidden want ik was bang als ik dat niet deed ik morgen niet wakker werd. Ik dacht dat ze sliep en begon. Maar ze was nog wakker, ze verklaarde me voor gek en zei dat ik gewoon moest gaan slapen. Dat deed pijn dat ze dat zei. De weken erna begon ik heel veel te plassen snachts, zoveel dat ik dacht kan beter hier maar blijven slapen. Ook trok ik in die tijd haren uit mijn hoofd, geen idee waarom maar ik deed het op een gegeven moment had ik helemaal een kale plek en kreeg ik van mijn moeder een mutsje om het te verbergen. Er werd niet veel aangedaan. Jaren later werd ik heel bang voor tekenbeten, alles checkte ik. Werd helemaal gek van mezelf. Op een gegeven moment in mijn pubertijd gingen de angstgevoelens weg. Ik ging jong uit huis want mijn moeder en ik zijn geen goede match en ik dacht als ik weg ben dan hebben we allebei rust. Dat ging goed een paar jaar tot 3 jaar geleden, mijn ouders gingen scheiden en de hoofdoorzaak was mijn moeder. Ze wou niet verder met mijn vader. Ik wil hier geen echte gebeurtenissen vertellen want dat houd ik liever prive. Maar in de tijd dat mijn ouders scheiden trok ik mijn moeders beslissingen en waarheden niet. Het was niet eerlijk in mijn ogen. Mijn moeder houdt niet van kritiek, ze kan daar niet mee omgaan. Keer op keer kregen we ruzies, op een gegeven moment scholden we elkaar iedere keer helemaal uit. Ze verdraaide elk verhaal en altijd kwamen mijn broertje vader en ik er als de slechteriken uit, zo oneerlijk. Het maakte mij zo mentaal kapot, uiteindelijk heb ik het contact met mijn moeder verbroken, wat heel zwaar is geweest heb daar zoveel verdriet van. Heel eerlijk in alle dingen die er zijn gebeurd in mijn leven met mijn moeder heb ik als mening dat mijn moeder een narcist is. Ik had in die tijd al langer last van hoofdpijn en ik leefde op ibuprofen maar op een gegeven moment lukte het me niet meer goed te functioneren op werk. Ik was naar de huisarts gegaan al een aantal keer elke keer was het bijholte ontsteking, maar na zoveel neussprays dacht ik dit is het niet. Doorverwijzing naar het ziekenhuis ct scan gemaakt, kno arts zag niks vreemds dus doorgestuurd naar de neuroloog. De neuroloog constanteerde dat ik overspannen was en rust moest gaan pakken. Ik stopte met werken en kwam thuis te zitten, en dacht oke en nu .. ben naar een pschyloog geweest en heb daar emdr gehad om de haat gevoelens naar mijn moeder oke te laten voelen, en dat de haat en boosheid wegging. Dat hielp en was ontzettend fijn. Ik heb geen hekel meer aan mijn moeder, ze is wie ze is. Waarschijnlijk weet ze niet beter en kan ze niet beter, ik wil haar niet voorgoed uit mijn leven bannen en ooit hoop ik op contact met verjaardagen en kerst maar meer ook niet, ik ben bang om weer pijn gedaan te worden en als ik het heel duidelijk voor mezelf hou de relatie met haar voelt dat oke en iets dat kan. Na een half jaar ben ik weer aan het werk gegaan,de hoofdpijn was grotendeels weg en ik had er weer zin in. Dat ging 3 maanden goed, totdat ik last kreeg van duizelingen en heel moe zijn. Ik kwakkelde door, in die tijd is mijn hond overleden en dat deed zoveel pijn. Ze was heel ziek en konden niks meer voor haar doen. We hebben haar in laten slapen .. ik ben daarna heel somber geworden, voelde me heel moe en down. Iedere ochtend als ik opstond voor werk stond ik huilend onder de douche met de vraag hoe ik deze dag moest gaan overleven en of ik hem uberhaupt wel ga overleven. Mijn angst begon, ieder pijntje dat ik heb en voel denk ik dat ik kanker of iets ergs heb. Ik zat iedere week bij de huisarts, en op een gegeven moment stortte ik helemaal in. Ik kan niet verder zo .. mijn huisarts is heel fijn, maar schrok van mij ik ben hierna antidepressiva gaan slikken een hele lichte dosis. Iedere week spreek ik af met de huisarts en mag altijd bellen. Ik ben zo bang, als ik een angstaanval krijg dan kan ik niet meer normaal nadenken ik zit helemaal met mezelf in de knoop, iedereen die tegen me zegt dat het niet zo is verklaar ik voor gek want ik heb het gevoel dat het iets is. Waarom voel ik me dan nu al 2 jaar zo moe en kut?! Het lukt me niet om mijn angst onder controle te houden. Ik kan niet geloven dat het een depressie en angststoornis is, want mijn angst is juist dat ik totaal geen vertrouwen heb in mijn eigen lichaam. Ik kan nergens meer echt van genieten, omdat ik me continue kut voel, en alleen maar online aan het zoeken ben naar alles wat ik lichamelijk voel. Het is lastig om uit te leggen want als je deze angst niet kent, kan ik heel goed begrijpen dat je denkt van joh stel je niet zo aan denk aan de leuke dingen in het leven. Ja dat snap ik als ik het nuchter bekijk, maar het lukt me gewoon niet hoe graag ik ook wil maar de angst overwint .. ik ben zo moe en verdrietig en hoop echt dat ik mezelf ooit weer terugvind, maar voor nu zit ik op de bank te hopen dat ik morgen bij de dokter langs kan om te vragen van waar ik last van heb of het iets ergs is. Binnenkort ga ik weer naar de psycholoog en hoop zo dat zei mij kan helpen.
woensdag 12 februari 2020 om 11:16
Beste Liekeee; wat rot voor je! Ik heb zelf ook al een hele tijd last van angst en dan met name hypochondrie. Dit iz ontstaan na een paniekaanval en hyperventilatie. Als klein meisje was ik ook al angstig..mijn ouders zijn gescheiden en ik woonde bij mn moeder (enig kind) en was vaak bang als ze weg was dat er iets met haar zou gebeuren.
Als ik je verhaal lees was je als kind ook al angstig? Dit werd misschien nog versterkt door de relatie met je moeder?
In ieder geval, wat ik zelf merk is dat als er iets heftigs gebeurd in mn leven of er iets veranderd mijn hypochondrie weer meer op de voorgrond komt. Hier ben ik achter gekomen toen ik een paar gesprekken met een bedrijfarts had.
Herken je dat misschien?
Het verliezen van je hond is ook niet zomaar wat..
Ik hoop dat de antidepressiva je gaat helpen! Ik gebruik het zelf ook.
Wellicht herken je iets in hoogsensitief zijn. Ik herken daar zelf veel in en dat helpt me om mijn angsten beter te begrijpen. Www.ookzogevoelig.nl is een fijne website, staan ook veel tips in over angst. Wellicht heb je er wat aan.
Hoy je taai, het wordt weer beter!
Als ik je verhaal lees was je als kind ook al angstig? Dit werd misschien nog versterkt door de relatie met je moeder?
In ieder geval, wat ik zelf merk is dat als er iets heftigs gebeurd in mn leven of er iets veranderd mijn hypochondrie weer meer op de voorgrond komt. Hier ben ik achter gekomen toen ik een paar gesprekken met een bedrijfarts had.
Herken je dat misschien?
Het verliezen van je hond is ook niet zomaar wat..
Ik hoop dat de antidepressiva je gaat helpen! Ik gebruik het zelf ook.
Wellicht herken je iets in hoogsensitief zijn. Ik herken daar zelf veel in en dat helpt me om mijn angsten beter te begrijpen. Www.ookzogevoelig.nl is een fijne website, staan ook veel tips in over angst. Wellicht heb je er wat aan.
Hoy je taai, het wordt weer beter!
woensdag 12 februari 2020 om 13:42
Ik ben zelf gediagnosticeerd met ziektevreesangst, de vermijdende vorm want ik ben als de dood voor bevestiging. Maar de continue angst om ziek te worden, continu overal bang voor zijn, dingen maar niet doen uit angst van. Complicaties bij een verkoudheid opzoeken, vervolgens proberen om maar niet verkouden te worden.. het sloopt je. In slechte periodes hang ik ook meer in mijn angsten, geen idee waarom dit is. Misschien worden angsten een soort kruk waar je je aan vastklampt. Misschien is het omdat je hoofd de dingen nog slechter kan handelen wanneer er extra stress bijkomt.
Linksom of rechtsom, het is gewoon zwaar kut. Veel mensen begrijpen het niet, stel je niet aan, nee ik vind het ook niet leuk, blablabla.. Ze hebben gelijk hoor, mijn rationele ik weet dat heel goed, maar mijn angstige ik? Die niet.
Ik zou wederom naar een goede psycholoog gaan als ik jou was, wellicht kunnen ze de emdr ook inzetten wat betreft jouw angsten. Soms worden angsten veroorzaakt door trauma en de kleinste trigger, die je zelf lang niet altijd doorhebt, kan de boel weer op scherp zetten.
Sterkte!
Linksom of rechtsom, het is gewoon zwaar kut. Veel mensen begrijpen het niet, stel je niet aan, nee ik vind het ook niet leuk, blablabla.. Ze hebben gelijk hoor, mijn rationele ik weet dat heel goed, maar mijn angstige ik? Die niet.
Ik zou wederom naar een goede psycholoog gaan als ik jou was, wellicht kunnen ze de emdr ook inzetten wat betreft jouw angsten. Soms worden angsten veroorzaakt door trauma en de kleinste trigger, die je zelf lang niet altijd doorhebt, kan de boel weer op scherp zetten.
Sterkte!
woensdag 12 februari 2020 om 18:04
Jeeeeeeetje! Zo ben ik ookkkk!! Ben dus niet de enige...En indd zo klote, mensen snappen t niet...Tegen mij zeggen ze; jij verdient re oscar voor doemdenkenGinnyJones schreef: ↑12-02-2020 13:42Ik ben zelf gediagnosticeerd met ziektevreesangst, de vermijdende vorm want ik ben als de dood voor bevestiging. Maar de continue angst om ziek te worden, continu overal bang voor zijn, dingen maar niet doen uit angst van. Complicaties bij een verkoudheid opzoeken, vervolgens proberen om maar niet verkouden te worden.. het sloopt je. In slechte periodes hang ik ook meer in mijn angsten, geen idee waarom dit is. Misschien worden angsten een soort kruk waar je je aan vastklampt. Misschien is het omdat je hoofd de dingen nog slechter kan handelen wanneer er extra stress bijkomt.
Linksom of rechtsom, het is gewoon zwaar kut. Veel mensen begrijpen het niet, stel je niet aan, nee ik vind het ook niet leuk, blablabla.. Ze hebben gelijk hoor, mijn rationele ik weet dat heel goed, maar mijn angstige ik? Die niet.
Ik zou wederom naar een goede psycholoog gaan als ik jou was, wellicht kunnen ze de emdr ook inzetten wat betreft jouw angsten. Soms worden angsten veroorzaakt door trauma en de kleinste trigger, die je zelf lang niet altijd doorhebt, kan de boel weer op scherp zetten.
Sterkte!
woensdag 12 februari 2020 om 18:13
Wat ben ik jou dankbaar!! Supergoede site! Super bedanktmatz schreef: ↑12-02-2020 11:16Beste Liekeee; wat rot voor je! Ik heb zelf ook al een hele tijd last van angst en dan met name hypochondrie. Dit iz ontstaan na een paniekaanval en hyperventilatie. Als klein meisje was ik ook al angstig..mijn ouders zijn gescheiden en ik woonde bij mn moeder (enig kind) en was vaak bang als ze weg was dat er iets met haar zou gebeuren.
Als ik je verhaal lees was je als kind ook al angstig? Dit werd misschien nog versterkt door de relatie met je moeder?
In ieder geval, wat ik zelf merk is dat als er iets heftigs gebeurd in mn leven of er iets veranderd mijn hypochondrie weer meer op de voorgrond komt. Hier ben ik achter gekomen toen ik een paar gesprekken met een bedrijfarts had.
Herken je dat misschien?
Het verliezen van je hond is ook niet zomaar wat..
Ik hoop dat de antidepressiva je gaat helpen! Ik gebruik het zelf ook.
Wellicht herken je iets in hoogsensitief zijn. Ik herken daar zelf veel in en dat helpt me om mijn angsten beter te begrijpen. Www.ookzogevoelig.nl is een fijne website, staan ook veel tips in over angst. Wellicht heb je er wat aan.
Hoy je taai, het wordt weer beter!
zaterdag 15 februari 2020 om 01:54
Tja, hoe is het begonnen.. Ik denk dat het feit dat ik als kind veel geconfronteerd ben met ziekte van naasten geen goed heeft gedaan. Daarnaast ben ik van nature een controlefreak, niet naar anderen toe maar naar mezelf. Ik wil graag alles onder controle hebben en ziekte en dood zijn dingen die je gewoon waar je helaas geen controle over kan hebben. En het is ook zo definitief, als je dood bent kan je niks meer. Dan ben je er niet meer bij (familie) en die gedachte drijft me tot wanhoop. De komst van internet heeft daarbij ook niet geholpen, er is zoveel informatie te vinden, vaak de negatieve verhalen en als je er gevoelig voor bent dan gaat dat op een gegeven moment een eigen leven leiden. Ik las laatst ook iets, ik zal bewust niet neerzetten wat maar het zorgt dus meteen voor angst. Wederom iets waar je geen controle over kan hebben. En ik wil gewoon niet ziek worden en/of doodgaan, ik wil gewoon dat het allemaal goed gaat. Naar de huisarts ga ik amper, heel erg bang voor bevestiging. Ontzettend dom natuurlijk want op het moment dat het wel iets zou zijn dan teken je je eigen doodvonnis, hoe sneller je erbij bent hoe beter, maar toch, hoe raar ook, het idee dat een arts zou bevestigen dat ik ziek zou zijn vind ik zo verschrikkelijk dat ik het niet omgebogen krijg. Al ben ik daar nu wel mee bezig met behulp van een psycholoog.
zaterdag 15 februari 2020 om 01:58
Nee, je bent zeker niet de enige. Er zijn echt veel mensen die dit hebben alleen word het vaak verzwegen, juist omdat mensen zo reageren. Als je maar vaak genoeg te horen krijgt dat je raar/dom/aanstellerig/dramatisch/whatever bent dan leer je je mond wel houden. Ook mensen waarvan ik het niet zou verwachten hebben deze mening regelmatig, huisartsen, apothekers. Soms bij het denigrerende af. Ik kan daar slecht tegen.
zaterdag 15 februari 2020 om 10:55
Ik herken echt alles in wat jij zegt..ben hetzelfde..en zo was mijn man ook..hij is afgelopen augustus plots overleden....GinnyJones schreef: ↑15-02-2020 01:54Tja, hoe is het begonnen.. Ik denk dat het feit dat ik als kind veel geconfronteerd ben met ziekte van naasten geen goed heeft gedaan. Daarnaast ben ik van nature een controlefreak, niet naar anderen toe maar naar mezelf. Ik wil graag alles onder controle hebben en ziekte en dood zijn dingen die je gewoon waar je helaas geen controle over kan hebben. En het is ook zo definitief, als je dood bent kan je niks meer. Dan ben je er niet meer bij (familie) en die gedachte drijft me tot wanhoop. De komst van internet heeft daarbij ook niet geholpen, er is zoveel informatie te vinden, vaak de negatieve verhalen en als je er gevoelig voor bent dan gaat dat op een gegeven moment een eigen leven leiden. Ik las laatst ook iets, ik zal bewust niet neerzetten wat maar het zorgt dus meteen voor angst. Wederom iets waar je geen controle over kan hebben. En ik wil gewoon niet ziek worden en/of doodgaan, ik wil gewoon dat het allemaal goed gaat. Naar de huisarts ga ik amper, heel erg bang voor bevestiging. Ontzettend dom natuurlijk want op het moment dat het wel iets zou zijn dan teken je je eigen doodvonnis, hoe sneller je erbij bent hoe beter, maar toch, hoe raar ook, het idee dat een arts zou bevestigen dat ik ziek zou zijn vind ik zo verschrikkelijk dat ik het niet omgebogen krijg. Al ben ik daar nu wel mee bezig met behulp van een psycholoog.
39jaar. Ik heb al een angststoornis en door deze traumatische gebeurtenis is dit veeeel erger geworden. Als ik iets lees,word ik al bang kan ik niet relativeren.Mijn man was ook bang om ziek te worden of dood te gaan..ik weet dat je mssch denkt wat heb ik aan je bericht,of je wordt er angstiger van,maar alle cliches zijn waar..hij was een controlfreak..alert op zn lichaam,maar toch...hoe gezond je ook bent..het kan zomaar ineens...
Nu alleen met 2pubers..en zelf dus ook nog banger geworden..paniekaanvallen..hartkloppingen etc.
En nogmaals wil je hiermee niet nog banger maken. Tegen mij zeggen ze ook accepteer dingen,maar zo makkelijk is het echt niet...
zaterdag 15 februari 2020 om 14:11
Heb je op dit moment concrete hulp van een psycholoog? Flap niet uit wat een traumatische ervaring dit is, je man verliezen op zo'n jonge leeftijd en als je dan ook nog eens heel bang en angstig bent dan is dat natuurlijk extra eng. Heel confronterend en daarmee omgaan is verschrikkelijk moeilijk, zonder angst al, laat staan met. Ik hoop dus echt dat je iemand hebt die je professioneel kan helpen.rammie schreef: ↑15-02-2020 10:55Ik herken echt alles in wat jij zegt..ben hetzelfde..en zo was mijn man ook..hij is afgelopen augustus plots overleden....39jaar. Ik heb al een angststoornis en door deze traumatische gebeurtenis is dit veeeel erger geworden. Als ik iets lees,word ik al bang kan ik niet relativeren.
Mijn man was ook bang om ziek te worden of dood te gaan..ik weet dat je mssch denkt wat heb ik aan je bericht,of je wordt er angstiger van,maar alle cliches zijn waar..hij was een controlfreak..alert op zn lichaam,maar toch...hoe gezond je ook bent..het kan zomaar ineens...
Nu alleen met 2pubers..en zelf dus ook nog banger geworden..paniekaanvallen..hartkloppingen etc.
En nogmaals wil je hiermee niet nog banger maken. Tegen mij zeggen ze ook accepteer dingen,maar zo makkelijk is het echt niet...
Ik kan me jouw gevoel zo goed voorstellen, ik wou dat ik iets kon doen of zeggen dat je kan helpen maar ik kan oprecht niets bedenken. Maar ik begrijp je, heel erg goed..
zaterdag 15 februari 2020 om 15:48
Dank je wel...GinnyJones schreef: ↑15-02-2020 14:11Heb je op dit moment concrete hulp van een psycholoog? Flap niet uit wat een traumatische ervaring dit is, je man verliezen op zo'n jonge leeftijd en als je dan ook nog eens heel bang en angstig bent dan is dat natuurlijk extra eng. Heel confronterend en daarmee omgaan is verschrikkelijk moeilijk, zonder angst al, laat staan met. Ik hoop dus echt dat je iemand hebt die je professioneel kan helpen.
Ik kan me jouw gevoel zo goed voorstellen, ik wou dat ik iets kon doen of zeggen dat je kan helpen maar ik kan oprecht niets bedenken. Maar ik begrijp je, heel erg goed..
Heel eng ja. Ben begonnen bij een psy.
Wat ik net had; was boodschappen doen met mijn oudste,en voor mijn gevoel achtervolgd door een man al in de winkel. Wij zelfscan kassa,hij ook. Hij had maar 1ding ging de winkel uit,wij nog bij zelfscan..zie ik m buiten bellen en toen wij eruit kwamen liep hij tegelijk met ons richting parkeerplaats.
Ik vertelde alles tegen mn oudste; ze zei dat hij haar niet was opgevallen. Ik dacht meteen aan dat hij ons iets aan zou doen...Ik kreeg hartkloppingen in de winkel..rare buikpijn..ik shake nu nog na...
Voor vnvnd staat er een verjaardag op het programma(buren) maar voel me opeens zo slecht..
Herkent iemand dit?
zaterdag 15 februari 2020 om 16:04
rammie schreef: ↑15-02-2020 15:48Dank je wel...
Heel eng ja. Ben begonnen bij een psy.
Wat ik net had; was boodschappen doen met mijn oudste,en voor mijn gevoel achtervolgd door een man al in de winkel. Wij zelfscan kassa,hij ook. Hij had maar 1ding ging de winkel uit,wij nog bij zelfscan..zie ik m buiten bellen en toen wij eruit kwamen liep hij tegelijk met ons richting parkeerplaats.
Ik vertelde alles tegen mn oudste; ze zei dat hij haar niet was opgevallen. Ik dacht meteen aan dat hij ons iets aan zou doen...Ik kreeg hartkloppingen in de winkel..rare buikpijn..ik shake nu nog na...
Voor vnvnd staat er een verjaardag op het programma(buren) maar voel me opeens zo slecht..
Pfff heb gegoogled..en ik lees dongen over psychoses..nu nog banger
Herkent iemand dit?
zaterdag 15 februari 2020 om 17:05
Zou ik ook kunnen hebben...zijn echt je gedachten die dit doen.rammie schreef: ↑15-02-2020 15:48Dank je wel...
Heel eng ja. Ben begonnen bij een psy.
Wat ik net had; was boodschappen doen met mijn oudste,en voor mijn gevoel achtervolgd door een man al in de winkel. Wij zelfscan kassa,hij ook. Hij had maar 1ding ging de winkel uit,wij nog bij zelfscan..zie ik m buiten bellen en toen wij eruit kwamen liep hij tegelijk met ons richting parkeerplaats.
Ik vertelde alles tegen mn oudste; ze zei dat hij haar niet was opgevallen. Ik dacht meteen aan dat hij ons iets aan zou doen...Ik kreeg hartkloppingen in de winkel..rare buikpijn..ik shake nu nog na...
Voor vnvnd staat er een verjaardag op het programma(buren) maar voel me opeens zo slecht..
Herkent iemand dit?
Zit je op Facebook? De Facebookpagina van 'Hoofdregisseur' vind ik zelf erg fijn. Zij is piekerexpert en kan goed uitleggen hoe je gedachten met je aan de haal kunnen gaan.
Vind t echt heel rot voor je meid van je man..jeetje..lijkt me erg zwaar. Wees echt trots op jezelf hoe je t doet. Je kinderen zijn al wat ouder toch? Heb je een goede sociale achterban? Of hoe noem je dat ook alweer?
dinsdag 18 februari 2020 om 14:59
Ik heb geen facebook..jammer..matz schreef: ↑15-02-2020 17:05Zou ik ook kunnen hebben...zijn echt je gedachten die dit doen.
Zit je op Facebook? De Facebookpagina van 'Hoofdregisseur' vind ik zelf erg fijn. Zij is piekerexpert en kan goed uitleggen hoe je gedachten met je aan de haal kunnen gaan.
Vind t echt heel rot voor je meid van je man..jeetje..lijkt me erg zwaar. Wees echt trots op jezelf hoe je t doet. Je kinderen zijn al wat ouder toch? Heb je een goede sociale achterban? Of hoe noem je dat ook alweer?
Doet me goed dat je mij een compliment geeft..dank je!
Mn kinderen zijn 12en14..heb wel veel familie en vrienden,maar uiteindeljjk moet je het toch echt alleen doen. Vooral doordeweeks is iedereen druk. Vandaag emdr gehad,was heftig en emotioneel
