Angst voor de toekomst

Goed van je!!!!!!!!!

Dat wilde ik even zeggen.

Hoho! Niet zo doordraven meid, en dan zeggen ze van mij dat ik dat kan



Rustig aan, pas op de plaats... Ok ik snap dat je zekerheden wil (al zul je die nooit hebben) maar op deze manier maak je je eigen doemgedachten waar hé.



Heb je toen (prof.) hulp gehad? Zou je daar niet weer eens een gesprekje mee willen? Je hebt zo te lezen echt super veel bereikt in korte tijd, dat is echt heel erg knap. En het is zeker niet gek om weer een gesprek aan te gaan (doe ik ook over een tijd met mijn psycholoog) als je merkt dat het je (bijna) teveel wordt.



PS haptonomie heeft mij enorm geholpen om dat gepieker van me af te zetten en met onzekerheden enz om te gaan, meer in het hier en nu te leven. Scheelt echt veel!

Ik herken je verhaal wel een beetje summerparty. Ik maak me ook wel eens druk om die dingen. Ben soms ook bang dat ik ooit als oude vrouw terug kijk op mijn leven en dan niet tevreden ben. Maar ja help ik mezelf daarmee?

Ik probeer nu gewoon niet te ver vooruit te kijken. Als je je nu al druk gaat maken om problemen die er misschien nooit komen, das zonde van je energie! Voor hetzelfde geld gaat het wel hartstikke lekker met je baan en tegen de tijd dat je kinderen hebt ben je waarschijnlijk al weer heel wat jaartjes verder en sta je alweer heel anders in het leven!

Ik zou je daarom ook vooral willen zeggen: kijk niet te ver vooruit, leef in het nu!! En als er problemen komen, dat zie je dan wel weer. Daar bedenk je tegen die tijd wel een oplossing voor! Ik probeer al een hele tijd zo te leven en ik voel me er erg prettig bij moet ik zeggen!

dikke

Hoe oud ben je Summerparty? Ik herken je verhaal ook heel goed, ik heb van m'n 21e t/m m'n 27e een vrij destructieve relatie gehad. Op m'n 22e kreeg ik een auto ongeluk en een jaar later stierf mijn vader. Kortom, ellendige klotejaren waarin ik er op een gegeven moment goed doorheen zat. Ik had het geluk dat ik al vanaf m'n 21e een vaste baan had, ik heb in totaal zo'n beetje drie jaar (met tussenpozen dan) in de ziektewet gezeten en toch was er vanuit mijn werkgever alle begrip. Tweemaal een zware depressie en beide keren kwamen mijn baas en mijn klega's geregeld bij me op bezoek.

Nu gaat het allemaal een stuk beter met me, dingen zijn op hun plek gevallen, de relatie is beëindigd en mijn depressies schijnen mede veroorzaakt te zijn door DSPS (chronische aandoening waar je op zich wel eme kan leren leven)

En nu... ben ik soms ook "bang". Voor die hele toekomst, voor alle mogelijkheden, voor alle jaren die ik nog in moet halen.. zo veel te doen en zo weinig tijd... Wat wil ik, waar sta ik, wie ben ik, waar ga ik naartoe en hoe gaan we dat doen? Etc. Juist het gebrek aan ellende, die hele vrije wijde weeld die voor je open ligt, kan ontzettend beklemmend zijn... omdat je zo gewend bent om te moeten survivallen. Zie het maar als iemand die jarenlang in de gevangenis heeft gezeten in een klein celletje, en die dan ineens "losgelaten" wordt in de grote wijde wereld.



Dé remedie heb ik niet voor je, was het maar zo'n feest . Maar ik ben er wel achter, dat die angst redelijk te beteugelen is door je niet te veel te richten op de (verre) toekomst maar te genieten van het hier en nu. Er zijn dagen dat ik echt werkelijk níks nuttigs doe (en ik heb genoeg te doen, don't worry) maar die ik heel bewust besteed aan alles wat ik léuk vind. mensen opz oeken, forummen, Photoshoppen, een strandwandeling. En weet je? De wereld stort dan níet in elkaar, er staat niemand klaar om me te berispen, morgen is er gewoon wéér een dag (om alles verder uit te stellen, ghe ghe)

Kortom, probeer een beetje bij de dag te leven, luister naar je lichaam en neem op tijd een "rust"moment. Dan komt het vast wel goed.



for you!

Heej Summerparty, dat had ik wel gedacht, dat je het celletjes-gevoel zou herkennen. Ik weet niet, het is een heel bekend verschijnsel geloof ik na een paar tropenjaren. Ophouden met survivallen betekent ergens ook gewoon afkicken, je bent zo gewend om je op één ding (Het Probleem) te focussen en dat op te lossen, dat het heel 'benauwend' kan zijn om bevrijd te worden van dat kokerzicht. Je staat continu in staat van opperste paraatheid, een adrenalinerush zeg maar. Ik denk dat dat op en gegeven moment ergens ook heel 'veilig' is, je zit dan in je comfortness of being miserable. Het ontslaat je in ieder geval van de plicht om je leven eens onder de loep te nemen en wat verder te kijken dan de dag van morgen. En ja, als dat zicht er dan inens is, dan wordt het eng. Zelfs als het goed gaat, wat zeg ik, juíst als het goed gaat...!



Ik had vandaag one of my glory-moments. Ergens waar ik hard voor gewerkt heb maar nooit van gedacht had dat het me zou lúkken, is me geluk en vandaag was de dag waarop ik m'n credits in ontvangst mocht nemen. Dan sta ik te springen en te dansen door de kamer. Vrij kort daarop word ik overvallen door de zee van mogelijkheden, en wacht ik op het moment dat mijn werkelijke miserabele leven tot de ontdekking komt dat ik er vantussen probeer te glippen. Als in "als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan ís het dat meestal ook." Dat gevoel heb ik de afgelopen maanden heel veel gehad, maar nog steeds is er niets 'ingestort'. Dus: dag bij dag bij dag kijken. Zo gewonnen zo geronnen werkt ook andersom hoor

Ik mail je nog terug MM maar wilde effe zeggen dat ik een dansje door de kamer met je meedeed toen ik je mail las!



Geniet ervan!!!

Thank you sooooo much Feliciaatje, love you (f)

Hi Sum, je vroeg naar dat celletjesgevoel, waar ik vandaan heb dat dat een bekend verschijnsel is. Ik weet niet, mijn eerste 'aanraking' ermee kreeg ik toen ik de film "The Shawshank Redemption" keek. Een van de mannen in die film heeft jaaaaaaarenlang vastgezeten in de gevangenis, vaak verzocht om vrijlating en iedere keer afgewezen. Uiteindelijk komt hij vrij. Hij hangt zich binnen de kortste keren op, kan het leven buiten de gevangenis niet aan.

Die film is me altijd bijgebleven.



Vervolgens kreeg niet alleen ik, maar ook mijn broer een klotetijd. Het was uiteraard ook zíjn vader die overleed, en ook mijn broer kreeg een relatie met een of ander psychisch gestoorde wacko (het zit in de familie, die hang naar wazige mensen ) en ook hij ging er zowat aan onderdoor. Toen zijn leven ten goede keerde, na een periode waarin hij geen huis had, geen werk, geen opleiding etc, werd hij er in eerste instantie Spaans benauwd van. Náchten hebben we daarover door zitten praten. Dus eigenlijk komt dáár mijn begrip voor het celletjesgevoel vandaan. Dat wat met die man in de film gebeurde, dat schijnt in het echt ook behoorlijk vaak plaats te vinden. Niet dat ze persé zelfmoord plegen, maar wel dat ze bang zijn van alle vrij- en mogelijkheden. Zal vast genoeg literatuur over zijn.



Net als jij, kan ik heel rationeel zijn in mijn gesprekken, houding en uiteindelijk ook in mijn manier van denken. Ik "block" emoties op een gegegevn moment, als ze dreigen me te overspoelen. Dat "blocken" is op zo'n moment de grootste redding, maar uiteindeljk wordt het een gevangenis omdat je afgesneden raakt van je gevoel. Ik ben er aan gaan werken om meer met m'n gevoel in contact te komen, en ik moet zeggen dat ik vooruitgang boek . Gaat jou dus ook ongetwijfeld lukken!



Oh enne bedankt voor je felicitatie, ik zal je even zeggen wat er is/was: ik heb een artikel geschreven en dat is gepubliceerd, en de opdrachtgever was dusdanig tevreden dat ik een nieuwe opdracht van 'm gekregen heb! Een vette! (Als in: heel goed voor m'n portfolio, niet vet in de zin van dat ik er een nieuwe Porsche van kan kopen )

Oe, herkenbaaaar! Zelfde schuitje hier. En achja, het is ook gewoon doodeng. Al mijn al afgestudeerde vrienden kunnen er over meepraten als ik er over begin en dat geeft wel hoop, hahaha! Stap voor stap, dag voor dag, dat hou ik mezelf maar voor. En in 40 jaar werken die nog voor je ligt heb je genoeg tijd om je dromen waar te maken, toch?