Psyche
alle pijlers
Angst voor (on)eindigheid
zondag 1 oktober 2017 om 16:41
Hi,
Al een aantal jaren heb ik last van, hoe ik het zelf noem, existentiële angst. Levensvragen zorgen ervoor dat ik het benauwd krijg en paniekaanvallen krijg, gevolgd door veel verdriet en onbegrip. Deze levensvragen gaan over alles dat met het bestaan te maken heeft. Het kan variëren van 'Wat gebeurt er na de dood?' tot 'Heeft het universum grenzen?'. Ik heb het dus niet over de angst om dood te gaan. Mijn angst gaat verder dan dat. Het gaat over wat er voor mijn leven was, wat er na mijn leven is, of de wereld ooit zal vergaan, hoe het universum in elkaar zit... Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Het woord 'eindigheid' geeft mij angst, maar ook 'oneindigheid' geeft mij onrust. Het lijkt wel alsof er geen antwoord of gedachte is die mij gerust kan stellen. Alle vragen en alle mogelijke antwoorden maken mij angstig.
De mate van angst verschilt per periode. Soms denk ik er één keer per dag aan, soms een aantal keer per uur. Ik krijg het dan onwijs benauwd, raak compleet in paniek en begin hard te huilen. Ik kan gewoon geen manier vinden om met deze angst om te gaan. Ik heb al 2 jaar therapie en ik gebruik ook medicatie, maar nog steeds belemmert deze angst mij elke dag.
Ik heb op het internet gezocht naar mensen die dezelfde angst hebben, maar er zijn weinig berichten die echt hetzelfde gevoel beschrijven dat ik heb. Vaak gaat het simpelweg om de angst voor de dood, maar ik heb angst voor het bestaan. Voor eindigheid en oneindigheid. Ik ben op zoek naar mensen die deze existentiële angst ook hebben, om erover te kunnen praten en om te horen hoe zij er om mee omgaan.
Ook sta ik open voor verschillende denkwijzen: hoe gaan jullie om met de gedachte dat je leven eindigt, maar het bestaan wellicht oneindig is?
Ik weet dat er veel mensen zijn die deze angst niet begrijpen en makkelijk kunnen nadenken over dit onderwerp zonder paniek te voelen. Graag wil ik jullie vragen alleen serieuze reacties te plaatsen, want dit is voor mij een serieus probleem. Ik hoop via dit forum mensen te vinden die mij kunnen begrijpen en/of die mij kunnen vertellen hoe zij omgaan met dit onderwerp.
Al een aantal jaren heb ik last van, hoe ik het zelf noem, existentiële angst. Levensvragen zorgen ervoor dat ik het benauwd krijg en paniekaanvallen krijg, gevolgd door veel verdriet en onbegrip. Deze levensvragen gaan over alles dat met het bestaan te maken heeft. Het kan variëren van 'Wat gebeurt er na de dood?' tot 'Heeft het universum grenzen?'. Ik heb het dus niet over de angst om dood te gaan. Mijn angst gaat verder dan dat. Het gaat over wat er voor mijn leven was, wat er na mijn leven is, of de wereld ooit zal vergaan, hoe het universum in elkaar zit... Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Het woord 'eindigheid' geeft mij angst, maar ook 'oneindigheid' geeft mij onrust. Het lijkt wel alsof er geen antwoord of gedachte is die mij gerust kan stellen. Alle vragen en alle mogelijke antwoorden maken mij angstig.
De mate van angst verschilt per periode. Soms denk ik er één keer per dag aan, soms een aantal keer per uur. Ik krijg het dan onwijs benauwd, raak compleet in paniek en begin hard te huilen. Ik kan gewoon geen manier vinden om met deze angst om te gaan. Ik heb al 2 jaar therapie en ik gebruik ook medicatie, maar nog steeds belemmert deze angst mij elke dag.
Ik heb op het internet gezocht naar mensen die dezelfde angst hebben, maar er zijn weinig berichten die echt hetzelfde gevoel beschrijven dat ik heb. Vaak gaat het simpelweg om de angst voor de dood, maar ik heb angst voor het bestaan. Voor eindigheid en oneindigheid. Ik ben op zoek naar mensen die deze existentiële angst ook hebben, om erover te kunnen praten en om te horen hoe zij er om mee omgaan.
Ook sta ik open voor verschillende denkwijzen: hoe gaan jullie om met de gedachte dat je leven eindigt, maar het bestaan wellicht oneindig is?
Ik weet dat er veel mensen zijn die deze angst niet begrijpen en makkelijk kunnen nadenken over dit onderwerp zonder paniek te voelen. Graag wil ik jullie vragen alleen serieuze reacties te plaatsen, want dit is voor mij een serieus probleem. Ik hoop via dit forum mensen te vinden die mij kunnen begrijpen en/of die mij kunnen vertellen hoe zij omgaan met dit onderwerp.
zondag 1 oktober 2017 om 16:47
Wat is de diagnose van je therapeut? Dat is namelijk verplicht als je een BIG geregistreerde therapeut hebt.shejustwannabefree schreef: ↑01-10-2017 16:41Hi,
Al een aantal jaren heb ik last van, hoe ik het zelf noem, existentiële angst. Levensvragen zorgen ervoor dat ik het benauwd krijg en paniekaanvallen krijg, gevolgd door veel verdriet en onbegrip. Deze levensvragen gaan over alles dat met het bestaan te maken heeft. Het kan variëren van 'Wat gebeurt er na de dood?' tot 'Heeft het universum grenzen?'. Ik heb het dus niet over de angst om dood te gaan. Mijn angst gaat verder dan dat. Het gaat over wat er voor mijn leven was, wat er na mijn leven is, of de wereld ooit zal vergaan, hoe het universum in elkaar zit... Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Het woord 'eindigheid' geeft mij angst, maar ook 'oneindigheid' geeft mij onrust. Het lijkt wel alsof er geen antwoord of gedachte is die mij gerust kan stellen. Alle vragen en alle mogelijke antwoorden maken mij angstig.
De mate van angst verschilt per periode. Soms denk ik er één keer per dag aan, soms een aantal keer per uur. Ik krijg het dan onwijs benauwd, raak compleet in paniek en begin hard te huilen. Ik kan gewoon geen manier vinden om met deze angst om te gaan. Ik heb al 2 jaar therapie en ik gebruik ook medicatie, maar nog steeds belemmert deze angst mij elke dag.
Ik heb op het internet gezocht naar mensen die dezelfde angst hebben, maar er zijn weinig berichten die echt hetzelfde gevoel beschrijven dat ik heb. Vaak gaat het simpelweg om de angst voor de dood, maar ik heb angst voor het bestaan. Voor eindigheid en oneindigheid. Ik ben op zoek naar mensen die deze existentiële angst ook hebben, om erover te kunnen praten en om te horen hoe zij er om mee omgaan.
Ook sta ik open voor verschillende denkwijzen: hoe gaan jullie om met de gedachte dat je leven eindigt, maar het bestaan wellicht oneindig is?
Ik weet dat er veel mensen zijn die deze angst niet begrijpen en makkelijk kunnen nadenken over dit onderwerp zonder paniek te voelen. Graag wil ik jullie vragen alleen serieuze reacties te plaatsen, want dit is voor mij een serieus probleem. Ik hoop via dit forum mensen te vinden die mij kunnen begrijpen en/of die mij kunnen vertellen hoe zij omgaan met dit onderwerp.
Wat zijn je behandeldoelen en wat voor interventies heeft deze therapeut al ingezet/gebruikt? Waarom werken die wel of niet?
Het kan ook gewoon zijn dat je lijd aan het leven.
zondag 1 oktober 2017 om 16:57
Hmmmm.
Als ik denk aan de kosmos en mezelf afvraag wat er allemaal verder dan de aarde zou bestaan, duizelt het mij ook.
Je bestaat nu eenmaal en alles om je heen leeft.
Ooit zal het weer sterven en overgaan naar een andere dimensie (althans dat geloof ik).
Je lichaam overlijdt, maar jij gaat verder.
Bang zijn heeft geen nut.
Waarom maak je jezelf zo gek hierover?
Als ik denk aan de kosmos en mezelf afvraag wat er allemaal verder dan de aarde zou bestaan, duizelt het mij ook.
Je bestaat nu eenmaal en alles om je heen leeft.
Ooit zal het weer sterven en overgaan naar een andere dimensie (althans dat geloof ik).
Je lichaam overlijdt, maar jij gaat verder.
Bang zijn heeft geen nut.
Waarom maak je jezelf zo gek hierover?
zondag 1 oktober 2017 om 16:57
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis en een obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Dit houdt in dat ik alles op orde wil hebben en overal controle over wil hebben. Ik weet dat dit onmogelijk is, maar het accepteren en loslaten daarvan lukt niet.20062016 schreef: ↑01-10-2017 16:47Wat is de diagnose van je therapeut? Dat is namelijk verplicht als je een BIG geregistreerde therapeut hebt.
Wat zijn je behandeldoelen en wat voor interventies heeft deze therapeut al ingezet/gebruikt? Waarom werken die wel of niet?
Het kan ook gewoon zijn dat je lijd aan het leven.
De behandeldoelen zijn om te leren accepteren dat we geen controle hebben over dit onderwerp, om zodoende de angst te verminderen. Dit doen wij op het moment door middel van exposure. Erover schrijven, praten, lezen... Dit is daar eigenlijk dus een onderdeel van. Het bespreekbaar maken van mijn angst.
Mijn leven is verder op orde en eigenlijk loopt vrijwel alles goed, alleen mijn mentale klachten zitten mij onwijs in de weg.
zondag 1 oktober 2017 om 17:00
Bedankt voor je reactie. Ik begrijp je heel goed, bang zijn heeft inderdaad geen nut en het zou dus beter zijn om los te laten. Echter is dit juist hetgeen dat mij niet lukt. Dit komt omdat ik obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis heb, waardoor ik controle wil hebben over alles. Ik weet dat dit niet mogelijk is, maar stoppen met nadenken en loslaten lukt simpelweg niet.Delhi23 schreef: ↑01-10-2017 16:57Hmmmm.
Als ik denk aan de kosmos en mezelf afvraag wat er allemaal verder dan de aarde zou bestaan, duizelt het mij ook.
Je bestaat nu eenmaal en alles om je heen leeft.
Ooit zal het weer sterven en overgaan naar een andere dimensie (althans dat geloof ik).
Je lichaam overlijdt, maar jij gaat verder.
Bang zijn heeft geen nut.
Waarom maak je jezelf zo gek hierover?
zondag 1 oktober 2017 om 17:01
zondag 1 oktober 2017 om 17:04
Ik snap het, iedereen wil in zekere zin controle hebben over zijn of haar leven.
Mijn ervaring is dat je niet kunt voorkomen dat mensen weg komen te vallen waar je veel van houdt.
Dat je je baan verliest etc.
Het gekke is: het leven gaat door.
Alles gaat gewoon door en als je meegaat met de stroom komt er vanzelf wel weer een oplossing.
Soms moet je bepaalde zaken maar gewoon aan 'het leven' overlaten.
Mijn ervaring is dat je niet kunt voorkomen dat mensen weg komen te vallen waar je veel van houdt.
Dat je je baan verliest etc.
Het gekke is: het leven gaat door.
Alles gaat gewoon door en als je meegaat met de stroom komt er vanzelf wel weer een oplossing.
Soms moet je bepaalde zaken maar gewoon aan 'het leven' overlaten.
zondag 1 oktober 2017 om 17:12
Dank voor deze openheid. Er is een psychiater, die een "dwangstoornis" heeft. Menno Oosterhoff, heeft er een boek over geschreven: Vals Alarm. Lijk me prettig als je zowel de blik van degene die het meemaakt als degene die behandeld in een keer bij elkaar hebt (dat zijn grofweg de twee routes), maar dat vul ik even in.shejustwannabefree schreef: ↑01-10-2017 16:57Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis en een obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Dit houdt in dat ik alles op orde wil hebben en overal controle over wil hebben. Ik weet dat dit onmogelijk is, maar het accepteren en loslaten daarvan lukt niet.
De behandeldoelen zijn om te leren accepteren dat we geen controle hebben over dit onderwerp, om zodoende de angst te verminderen. Dit doen wij op het moment door middel van exposure. Erover schrijven, praten, lezen... Dit is daar eigenlijk dus een onderdeel van. Het bespreekbaar maken van mijn angst.
Mijn leven is verder op orde en eigenlijk loopt vrijwel alles goed, alleen mijn mentale klachten zitten mij onwijs in de weg.
ik ken een aantal mensen die veel last hebben of hebben gehad van angst en dwang. Sommigen hebben het heel aardig onder controle kunnen krijgen en zijn sterk verbeterd in functioneren, een enkeling niet.
Ik probeer te leven met mijn angsten en verdere problemen. Naarmate ik meer leef, meer doe, meer voel, meer ik ben, verdwijnen mijn klachten wat op de achtergrond, om vervolgens weer op te duiken als ik me niet goed voel. Het blijft een constant gevecht voor mij, maar meer leven is minder klachten! Dan zou je kunnen zeggen mijn klachten verhinderen dat. Enerzijds is dat denk ik ook zo, maar op termijn verbetert je levenskwaliteit als je inzet op weer leren leven en kracht.
zondag 1 oktober 2017 om 17:17
Jammer dat je twee topics naast elkaar hebt lopen, ze passen namelijk qua inhoud goed bij elkaar. Ik heb al een wat langere reactie gegeven in je andere topic, maar hier ook nog even een reactie.
Google eens op "het sublieme": dat is een beleving waar ze in de 19e eeuw dol op waren. Een filosoof als Kant heeft beschreven dat deze beleving kan optreden wanneer je geconfronteerd wordt met heftige natuurverschijnselen, maar ook wanneer je denkt aan abstracte begrippen als oneindigheid. Het is een beleving waar je van gaat huiveren, omdat je geconfronteerd wordt met je eigen kwetsbaarheid en nietigheid. Die beleving kan er juist voor zorgen dat je weer even vol in het leven staat, in plaats van steeds automatisch de dagen aftikt. De kunst is natuurlijk wel om je niet voortdurend door zo'n beleving te laten opslokken, dan gaat het je verlammen.
Toen ik net van de middelbare school kwam werd ik geobsedeerd door de gedachte dat alles eindig is, dat ooit mijn ouders zouden overlijden en ten slotte ik zelf ook. Ik had al vaker dit soort gedachten gehad, maar nu ik uit het ouderlijk nest vertrok werd het erg tastbaar. Van tijd tot tijd werd ik net als jij helemaal opgeslokt door dit soort obsessieve gedachten. Een paar jaar geleden is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Het was alsof er opeens een kwartje was gevallen: ook al ben ik ergens enorm bang voor, ik kan het niet tegenhouden door er heel hard over te piekeren. Opeens realiseerde ik me dat ik met mijn gedachten als het ware grip probeerde te krijgen op de loop der dingen en dat dit compleet irreëel is. Nu heb ik ze af en toe nog steeds, maar ze hebben veel van hun kracht verloren juist doordat ik me besef dat ze die macht helemaal niet hebben. Dat ervaar ik als een opluchting.
Misschien kun je je therapeut eens vragen naar ACT. Dat is een vorm van therapie die mij erg heeft geholpen hierbij. De focus daarbij ligt niet op het analyseren en onschadelijk maken van nare gedachten, maar op het accepteren ervan en er gaandeweg minder aandacht aan te besteden.
Google eens op "het sublieme": dat is een beleving waar ze in de 19e eeuw dol op waren. Een filosoof als Kant heeft beschreven dat deze beleving kan optreden wanneer je geconfronteerd wordt met heftige natuurverschijnselen, maar ook wanneer je denkt aan abstracte begrippen als oneindigheid. Het is een beleving waar je van gaat huiveren, omdat je geconfronteerd wordt met je eigen kwetsbaarheid en nietigheid. Die beleving kan er juist voor zorgen dat je weer even vol in het leven staat, in plaats van steeds automatisch de dagen aftikt. De kunst is natuurlijk wel om je niet voortdurend door zo'n beleving te laten opslokken, dan gaat het je verlammen.
Toen ik net van de middelbare school kwam werd ik geobsedeerd door de gedachte dat alles eindig is, dat ooit mijn ouders zouden overlijden en ten slotte ik zelf ook. Ik had al vaker dit soort gedachten gehad, maar nu ik uit het ouderlijk nest vertrok werd het erg tastbaar. Van tijd tot tijd werd ik net als jij helemaal opgeslokt door dit soort obsessieve gedachten. Een paar jaar geleden is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Het was alsof er opeens een kwartje was gevallen: ook al ben ik ergens enorm bang voor, ik kan het niet tegenhouden door er heel hard over te piekeren. Opeens realiseerde ik me dat ik met mijn gedachten als het ware grip probeerde te krijgen op de loop der dingen en dat dit compleet irreëel is. Nu heb ik ze af en toe nog steeds, maar ze hebben veel van hun kracht verloren juist doordat ik me besef dat ze die macht helemaal niet hebben. Dat ervaar ik als een opluchting.
Misschien kun je je therapeut eens vragen naar ACT. Dat is een vorm van therapie die mij erg heeft geholpen hierbij. De focus daarbij ligt niet op het analyseren en onschadelijk maken van nare gedachten, maar op het accepteren ervan en er gaandeweg minder aandacht aan te besteden.
zondag 1 oktober 2017 om 17:20
Staat zij er misschien voor open om een keer contact op te nemen? Ik zou graag een keer iemand willen spreken die het gevoel dat ik heb begrijpt. Er zijn veel lieve mensen om mij heen die mij steunen in de behandeling, maar echt begrijpen kan denk ik pas als je het zelf ook hebt ervaren.yourlocalhero schreef: ↑01-10-2017 17:09Vriendin van mij haar angsten rijken hetzelfde als die van jou.
zondag 1 oktober 2017 om 17:25
Toevallig heb ik mij laatst verdiept in Menno Oosterhoff en dat was erg fijn. Misschien een goed idee om het hele boek eens te gaan lezen!20062016 schreef: ↑01-10-2017 17:12Dank voor deze openheid. Er is een psychiater, die een "dwangstoornis" heeft. Menno Oosterhoff, heeft er een boek over geschreven: Vals Alarm. Lijk me prettig als je zowel de blik van degene die het meemaakt als degene die behandeld in een keer bij elkaar hebt (dat zijn grofweg de twee routes), maar dat vul ik even in.
ik ken een aantal mensen die veel last hebben of hebben gehad van angst en dwang. Sommigen hebben het heel aardig onder controle kunnen krijgen en zijn sterk verbeterd in functioneren, een enkeling niet.
Ik probeer te leven met mijn angsten en verdere problemen. Naarmate ik meer leef, meer doe, meer voel, meer ik ben, verdwijnen mijn klachten wat op de achtergrond, om vervolgens weer op te duiken als ik me niet goed voel. Het blijft een constant gevecht voor mij, maar meer leven is minder klachten! Dan zou je kunnen zeggen mijn klachten verhinderen dat. Enerzijds is dat denk ik ook zo, maar op termijn verbetert je levenskwaliteit als je inzet op weer leren leven en kracht.
Meer leven is minder klachten. Ik vind dat een mooie gedachte. Bedankt voor je reacties! Ik ga deze gedachte zeker in mijn achterhoofd houden. Het klinkt herkenbaar en het zou goed zijn als ik mij daar wat meer op zou focussen
zondag 1 oktober 2017 om 17:36
Ik heb hiervoor gekozen omdat dit bericht wat uitgebreider is en wat specifieker uitlegt wat mijn situatie is. Met het andere bericht hoop ik vooral wat meer verschillende denkwijzen te horen die mij wellicht ook kunnen helpen. De topics gaan inderdaad wel over hetzelfde onderwerp.WestCovina schreef: ↑01-10-2017 17:17Jammer dat je twee topics naast elkaar hebt lopen, ze passen namelijk qua inhoud goed bij elkaar. Ik heb al een wat langere reactie gegeven in je andere topic, maar hier ook nog even een reactie.
Google eens op "het sublieme": dat is een beleving waar ze in de 19e eeuw dol op waren. Een filosoof als Kant heeft beschreven dat deze beleving kan optreden wanneer je geconfronteerd wordt met heftige natuurverschijnselen, maar ook wanneer je denkt aan abstracte begrippen als oneindigheid. Het is een beleving waar je van gaat huiveren, omdat je geconfronteerd wordt met je eigen kwetsbaarheid en nietigheid. Die beleving kan er juist voor zorgen dat je weer even vol in het leven staat, in plaats van steeds automatisch de dagen aftikt. De kunst is natuurlijk wel om je niet voortdurend door zo'n beleving te laten opslokken, dan gaat het je verlammen.
Toen ik net van de middelbare school kwam werd ik geobsedeerd door de gedachte dat alles eindig is, dat ooit mijn ouders zouden overlijden en ten slotte ik zelf ook. Ik had al vaker dit soort gedachten gehad, maar nu ik uit het ouderlijk nest vertrok werd het erg tastbaar. Van tijd tot tijd werd ik net als jij helemaal opgeslokt door dit soort obsessieve gedachten. Een paar jaar geleden is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Het was alsof er opeens een kwartje was gevallen: ook al ben ik ergens enorm bang voor, ik kan het niet tegenhouden door er heel hard over te piekeren. Opeens realiseerde ik me dat ik met mijn gedachten als het ware grip probeerde te krijgen op de loop der dingen en dat dit compleet irreëel is. Nu heb ik ze af en toe nog steeds, maar ze hebben veel van hun kracht verloren juist doordat ik me besef dat ze die macht helemaal niet hebben. Dat ervaar ik als een opluchting.
Misschien kun je je therapeut eens vragen naar ACT. Dat is een vorm van therapie die mij erg heeft geholpen hierbij. De focus daarbij ligt niet op het analyseren en onschadelijk maken van nare gedachten, maar op het accepteren ervan en er gaandeweg minder aandacht aan te besteden.
Ik heb beide berichten van je gelezen, heel erg bedankt voor je reacties! Wat fijn om een bericht te lezen van iemand die mij begrijpt en waar het nu beter mee gaat. Dat geeft mij zeker hoop. Ik ben zelf 20 jaar, maar de angst speelt eigenlijk al sinds ik 12 jaar ben. Jouw manier van denken klinkt erg fijn. Deze gedachten kunnen mij denk ik wel een beetje helpen met loslaten. Ik ga proberen om mij hier wat meer op te focussen.
Bedankt voor je openheid en voor de hulp. Ik ga mij zeker even verdiepen in 'het sublieme' en ik zal mijn therapeut vragen naar ACT. Fijne tips, ik hoop dat ze mij iets verder helpen.
zondag 1 oktober 2017 om 18:14
Ik denk het niet..ik vermoed dat als zij zou willen zij wel rondzoekt en hier terecht komt.shejustwannabefree schreef: ↑01-10-2017 17:20Staat zij er misschien voor open om een keer contact op te nemen? Ik zou graag een keer iemand willen spreken die het gevoel dat ik heb begrijpt. Er zijn veel lieve mensen om mij heen die mij steunen in de behandeling, maar echt begrijpen kan denk ik pas als je het zelf ook hebt ervaren.
zondag 1 oktober 2017 om 19:12
Ik zou je topics laten samenvoegen, te veel raakvlakken, worden de gesprekken ingewikkeld van wat mij betreft en mijn antwoord is op beide topics min of meer hetzelfde.
Ik herken enigszins wat je schrijft in je OP, alleen denk ik hier misschien 1x per jaar aan. Omdat er niemand is die de antwoorden weet op deze vragen en het iets is wat (voor de meesten) volstrekt onbekend is bekruipt mij soms ook een onrustig/angstig gevoel. Maar vervolgens denk ik er niet meer over na. Ik ga er niet achter komen wat de 'antwoorden' zijn, of er niks is na de dood en wat 'niks' dan inhoudt, hoe dat ervaren wordt, maar hoe kan je iets ervaren als je helemaal niet meer bent en als je helemaal niet meer bent....wat houdt dat dan in? En dan denk ik er weer eens een jaartje niet aan.
Hoe gaat het met de rest van je leven? Gezondheid, werk, dagbesteding, vrienden, familie, zelfbeeld enz. enz.? Oh wacht, ik lees nu van je psychische problematiek. Ik denk dat je angsten hierover een mooie bliksemafleider zijn voor waar je angst écht over gaat. De kern zal wel in de controle sfeer liggen en grip hierop krijgen ligt niet in (be)redeneren, maar voelen, écht voelen, waar het over gaat. Je bent ook pas 20 jaar lees ik nu, toen ik 20 was dacht ik ook wat meer over dit soort dingen na. Heb je je eerder in je leven heel angstig gevoeld? In situaties geweest waar je geen controle over had? Gaat je therapie ook over wie voor jou zorgde en wie jou beschermde vroeger?
Ik herken enigszins wat je schrijft in je OP, alleen denk ik hier misschien 1x per jaar aan. Omdat er niemand is die de antwoorden weet op deze vragen en het iets is wat (voor de meesten) volstrekt onbekend is bekruipt mij soms ook een onrustig/angstig gevoel. Maar vervolgens denk ik er niet meer over na. Ik ga er niet achter komen wat de 'antwoorden' zijn, of er niks is na de dood en wat 'niks' dan inhoudt, hoe dat ervaren wordt, maar hoe kan je iets ervaren als je helemaal niet meer bent en als je helemaal niet meer bent....wat houdt dat dan in? En dan denk ik er weer eens een jaartje niet aan.
Hoe gaat het met de rest van je leven? Gezondheid, werk, dagbesteding, vrienden, familie, zelfbeeld enz. enz.? Oh wacht, ik lees nu van je psychische problematiek. Ik denk dat je angsten hierover een mooie bliksemafleider zijn voor waar je angst écht over gaat. De kern zal wel in de controle sfeer liggen en grip hierop krijgen ligt niet in (be)redeneren, maar voelen, écht voelen, waar het over gaat. Je bent ook pas 20 jaar lees ik nu, toen ik 20 was dacht ik ook wat meer over dit soort dingen na. Heb je je eerder in je leven heel angstig gevoeld? In situaties geweest waar je geen controle over had? Gaat je therapie ook over wie voor jou zorgde en wie jou beschermde vroeger?
zondag 1 oktober 2017 om 19:19
Mijn gok zou zijn dat het niet in heel concrete gebeurtenissen zit, maar meer in de subtieler lijkende dingen. Een persoonlijkheidsstoornis komt niet uit het niks. Maar hoe dan ook, hopelijk helpt de therapie je om je minder angstig en meer zeker te voelen in je leven.shejustwannabefree schreef: ↑01-10-2017 17:01Nee, totaal niet. En ook nu (ik ben 20 jaar) gaat alles in mijn leven goed en heb ik onwijs lieve mensen om mij heen. We hebben gezocht naar eventuele gebeurtenissen die deze angst veroorzaakt hebben, maar kunnen dit niet vinden.
zondag 1 oktober 2017 om 19:51
Heeft iedereen wel. Het is iets wat je niet kan vatten. Gelukkig was er vóórdat je geboren werd toch ook al een onmetelijk lange tijd niets. Heb je dáár dan iets van gemerkt? Nu hetzelfde gebeurt vermoedelijk als je er niet meer bent.
retrostar wijzigde dit bericht op 01-10-2017 19:53
2.58% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 1 oktober 2017 om 19:52
Dat denk ik ookKeaAlpine schreef: ↑01-10-2017 19:19Mijn gok zou zijn dat het niet in heel concrete gebeurtenissen zit, maar meer in de subtieler lijkende dingen. Een persoonlijkheidsstoornis komt niet uit het niks. Maar hoe dan ook, hopelijk helpt de therapie je om je minder angstig en meer zeker te voelen in je leven.
maandag 2 oktober 2017 om 08:00
Hoi, wat je zou kunnen doen en wat je zou kunnen helpen is ademhalingstherapie.
Je bent in je hoofd heel veel bezig met mentale vraagstukken, en dat blijft doorratelen en gevoelsmatig kom je daar als reaktie geheel door klem te zitten.
Je ademhaling zal hoog in je borstkas zitten op zulke momenten.
Via ademhalingstherapie met een ademhalingstherapeut leer je struktureel op een gebalanceerde, gezonde manier te ademen zodat jouw compulsieve gedachten verminderen en je je gebalanceerder gaat voelen. Google eens op ademhalingstherapie.
Je bent in je hoofd heel veel bezig met mentale vraagstukken, en dat blijft doorratelen en gevoelsmatig kom je daar als reaktie geheel door klem te zitten.
Je ademhaling zal hoog in je borstkas zitten op zulke momenten.
Via ademhalingstherapie met een ademhalingstherapeut leer je struktureel op een gebalanceerde, gezonde manier te ademen zodat jouw compulsieve gedachten verminderen en je je gebalanceerder gaat voelen. Google eens op ademhalingstherapie.
