Psyche
alle pijlers
Angst
zondag 21 december 2008 om 14:39
Angst.
Het is angst die mijn hart sneller doet kloppen, het is angst die mijn wereld continu in zijn greep houdt.
En er zal altijd weer nieuwe angst zijn, wanneer de oude is bestreden.
Ik houd mijzelf in de greep van meestal kleine maar ook grote mogelijke gevaren.
Waarvan 99 procent nooit zal uitkomen.
(En kleine zorgen die uitkomen maken eigenlijk niet zoveel uit. In ieder geval is het vele piekeren erover slopender dan het daadwerkelijk uitkomen van de zorgen.)
Waarom?
Ik ben nu aan het stoppen met antidepressiva (deze was voorgeschreven, voor hoe kan het ook anders, een angststoornis (een gegeneraliseerde angststoornis om precies te zijn)). En merk hoe de angst weer beetje bij beetje, langzaam maar zeker, meer vat op me probeert te krijgen. Kom ik ooit uit deze cirkel? Ik wil het ook zonder medicijnen kunnen.
Het maakt mijn wereld klote en zwart, het maakt mij down. Zorgen over alles, steeds weer. Ik wil hiervan af…
Het is angst die mijn hart sneller doet kloppen, het is angst die mijn wereld continu in zijn greep houdt.
En er zal altijd weer nieuwe angst zijn, wanneer de oude is bestreden.
Ik houd mijzelf in de greep van meestal kleine maar ook grote mogelijke gevaren.
Waarvan 99 procent nooit zal uitkomen.
(En kleine zorgen die uitkomen maken eigenlijk niet zoveel uit. In ieder geval is het vele piekeren erover slopender dan het daadwerkelijk uitkomen van de zorgen.)
Waarom?
Ik ben nu aan het stoppen met antidepressiva (deze was voorgeschreven, voor hoe kan het ook anders, een angststoornis (een gegeneraliseerde angststoornis om precies te zijn)). En merk hoe de angst weer beetje bij beetje, langzaam maar zeker, meer vat op me probeert te krijgen. Kom ik ooit uit deze cirkel? Ik wil het ook zonder medicijnen kunnen.
Het maakt mijn wereld klote en zwart, het maakt mij down. Zorgen over alles, steeds weer. Ik wil hiervan af…
zondag 21 december 2008 om 14:44
zondag 21 december 2008 om 14:58
Maar je reageert er niet goed op. Als je mindert moet je het zo geleidelijk doen dat je het niet merkt. Je moet ontwenningsverschijnselen vermijden omdat die vaak dezelfde zijn als de redenen waarom je eraan begon en die laten nare herinneringen achter waardoor je je zelfvertrouwen kan gaan verliezen. Ik zou terug gaan naar de arts of hem bellen.
zondag 21 december 2008 om 15:01
zondag 21 december 2008 om 15:13
@ elodita: ik wil ook voorlopig nog niet zwanger worden (nog enkele jaren denk ik), juist om de redenen die jij aansnijdt wil ik ruim voordat ik aan kinderen begin gestopt zijn met AD. En de psychiater zegt dat je deze AD beter niet kunt combineren met zwangerschap.
@Groll: ik denk idd wel dat ik misschien beter nog wat langzamer kan stoppen. Dat ik nog een tijdje 5 mg kan slikken. Ik heb ook nog genoeg medicijnen hiervoor. Mijn psychiater zei dat ze het mij zou laten aanvoelen, ze stond er achter dat ik stopte maar zei dat ik zelf kon bepalen of ik er nog wat langer over wil doen. Ik heb over een tijdje een afspraak met haar staan om te kijken hoe verder.
@Groll: ik denk idd wel dat ik misschien beter nog wat langzamer kan stoppen. Dat ik nog een tijdje 5 mg kan slikken. Ik heb ook nog genoeg medicijnen hiervoor. Mijn psychiater zei dat ze het mij zou laten aanvoelen, ze stond er achter dat ik stopte maar zei dat ik zelf kon bepalen of ik er nog wat langer over wil doen. Ik heb over een tijdje een afspraak met haar staan om te kijken hoe verder.
zondag 21 december 2008 om 15:47
Ik ben gewoon verdrietig dat ik hier last van moet hebben. Ik zou zo graag net als anderen zorgen wat makkelijker los kunnen laten, relativeren. Ook met AD had ik er nog moeite mee. Ik weet ook wel waar het vandaan komt, ik hoef maar een blik op mijn moeder te werpen. Zij is nog vele malen erger dan ik, en heeft mij grootgebracht met zorgen over ALLES. Nog steeds is ze een paniekzaaier.
Het kenmerkende aan paniek en angst is dat het vaak zo zinloos is. Het doet je twijfelen aan alle besluiten die je wilt nemen, want: pakken de gevolgen van die keuze wel uit zoals jij zou willen? En als je iets eenmaal op een bepaalde manier hebt besloten te doen.. als blijkt dat het negatief uitpakt altijd weer dat zelfverwijt: ik had het anders moeten doen, zie je wel. Ik had het net iets anders moeten formuleren, ik had moeten afwachten, ik had..
En op die manier kom je terecht in oneindige spinnenwebben in je hoofd, spinnenwebben die aan elkaar hangen in eindeloze 'wat als' gedachten, spinnenwebben waar ik volledig in verstrikt raak en als een insect in een ingeweven cocon in blijf hangen.
Ik ben de expert op piekergebied, ik snap alles eraan, heb talloze boeken verslonden erover, heb zelfs cursussen erover gegeven. Maar dat maakt dus geen verschil, al die kennis, het maakt geen ene reet uit als je aan de 'piekerziekte' lijdt, blijkbaar. Ik ben net een gevangene in mijn eigen in rondjes draaiende kop, dat is het meest frustrerende misschien wel, ik weet precies wat het probleem is, ik snap compleet wat er aan de hand is, maar het lukt mij niet om ervan af te komen. Ik bekijk mezelf door het glas van een glazen huis en zie precies wat ik 'fout' doe, maar ik kom met geen mogelijkheid binnen om er iets aan te doen.
En zo is het altijd al geweest, mijn stapels dagboeken kennende.
Het kenmerkende aan paniek en angst is dat het vaak zo zinloos is. Het doet je twijfelen aan alle besluiten die je wilt nemen, want: pakken de gevolgen van die keuze wel uit zoals jij zou willen? En als je iets eenmaal op een bepaalde manier hebt besloten te doen.. als blijkt dat het negatief uitpakt altijd weer dat zelfverwijt: ik had het anders moeten doen, zie je wel. Ik had het net iets anders moeten formuleren, ik had moeten afwachten, ik had..
En op die manier kom je terecht in oneindige spinnenwebben in je hoofd, spinnenwebben die aan elkaar hangen in eindeloze 'wat als' gedachten, spinnenwebben waar ik volledig in verstrikt raak en als een insect in een ingeweven cocon in blijf hangen.
Ik ben de expert op piekergebied, ik snap alles eraan, heb talloze boeken verslonden erover, heb zelfs cursussen erover gegeven. Maar dat maakt dus geen verschil, al die kennis, het maakt geen ene reet uit als je aan de 'piekerziekte' lijdt, blijkbaar. Ik ben net een gevangene in mijn eigen in rondjes draaiende kop, dat is het meest frustrerende misschien wel, ik weet precies wat het probleem is, ik snap compleet wat er aan de hand is, maar het lukt mij niet om ervan af te komen. Ik bekijk mezelf door het glas van een glazen huis en zie precies wat ik 'fout' doe, maar ik kom met geen mogelijkheid binnen om er iets aan te doen.
En zo is het altijd al geweest, mijn stapels dagboeken kennende.
zondag 21 december 2008 om 16:21
Summerparty, je bent je zo bewust en doet zo goed je best voor verandering dat je complimenten verdiend. En op de een of andere manier mag je ook vertrouwen hebben dat je er wel iets aan gaat doen en dat dat ook gaat lukken. Maar vertrouwen is niet het sterkst ontwikkeld bij iemand die door angst wordt beheersd.
Je grote angstgevoel dat je al een beetje in aanleg zal hebben van je moeder, is ook nog eens door haar versterkt. Het waarom is dus geen vraag meer. Je moeder kon waarschijnlijk niet anders, maar jij ben verder, sterker. Doordat jij je nu bewust bent ga jij vast degene worden die het patroon gaat doorbreken! Weer een reden om trots te zijn op jezelf. Maar goed, hoe nu verder? Natuurlijk heb je professionele hulp om daarmee aan de slag te gaan. Maar ik kan ook nog wat ideeën geven.
Leef in het nu. Het verleden kun je niet meer veranderen en de toekomst beïnvloed je niet door gedachten maar door actie. Verder heb ik goede ervaringen met het voorstellen van je gevoel als een kind van je verstand. En dat kind ga je vanaf nu beter begeleiden dan je moeder vroeger heeft gedaan!
Zo mogen je angsten er zijn. Laat ze binnen, maar probeer met je verstand zo sterk mogelijk te zijn om dat kind vertrouwen te geven. En wees tevreden en trots op iedere stap die dat kind zet. En onvoorwaardelijk lief als het een keer niet lukt. Medicijnen kunnen natuurlijk steun geven om de sterkste angsten te dempen. Aanvaard die steun zolang als nodig is.
Heel veel sterkte op de lange weg naar het versterken van je vertrouwen
Je grote angstgevoel dat je al een beetje in aanleg zal hebben van je moeder, is ook nog eens door haar versterkt. Het waarom is dus geen vraag meer. Je moeder kon waarschijnlijk niet anders, maar jij ben verder, sterker. Doordat jij je nu bewust bent ga jij vast degene worden die het patroon gaat doorbreken! Weer een reden om trots te zijn op jezelf. Maar goed, hoe nu verder? Natuurlijk heb je professionele hulp om daarmee aan de slag te gaan. Maar ik kan ook nog wat ideeën geven.
Leef in het nu. Het verleden kun je niet meer veranderen en de toekomst beïnvloed je niet door gedachten maar door actie. Verder heb ik goede ervaringen met het voorstellen van je gevoel als een kind van je verstand. En dat kind ga je vanaf nu beter begeleiden dan je moeder vroeger heeft gedaan!
Zo mogen je angsten er zijn. Laat ze binnen, maar probeer met je verstand zo sterk mogelijk te zijn om dat kind vertrouwen te geven. En wees tevreden en trots op iedere stap die dat kind zet. En onvoorwaardelijk lief als het een keer niet lukt. Medicijnen kunnen natuurlijk steun geven om de sterkste angsten te dempen. Aanvaard die steun zolang als nodig is.
Heel veel sterkte op de lange weg naar het versterken van je vertrouwen
zondag 21 december 2008 om 17:21
Univerzicht,
Dank voor je lieve en bemoedigende woorden. Ik ben helemaal geen 'jankerig type', maar ik kreeg wel een traantje toen ik je stukje las.
Ik denk dat je de juiste plek raakt. In plaats van mezelf vertrouwen of steun te geven als dingen niet gaan zoals ik wil, straf ik mezelf af en praat mezelf schuldgevoelens aan. Ik ben niet zo lief voor mezelf, op het gebied waar jij het over hebt dan. En ik denk dat je gelijk hebt dat het zijn vruchten zal afwerpen als ik dat meer word.
Ik ga het even laten bezinken
Dank voor je lieve en bemoedigende woorden. Ik ben helemaal geen 'jankerig type', maar ik kreeg wel een traantje toen ik je stukje las.
Ik denk dat je de juiste plek raakt. In plaats van mezelf vertrouwen of steun te geven als dingen niet gaan zoals ik wil, straf ik mezelf af en praat mezelf schuldgevoelens aan. Ik ben niet zo lief voor mezelf, op het gebied waar jij het over hebt dan. En ik denk dat je gelijk hebt dat het zijn vruchten zal afwerpen als ik dat meer word.
Ik ga het even laten bezinken
maandag 22 december 2008 om 14:33
Graag gedaan! Als je je eenmaal bewust bent is er zoveel te veranderen. De hardheid die jij jezelf aandoet herken ik maar al te goed, maar wel vanuit mijn verleden.
Het is wel zaak om het proces blijvend door te willen maken. En dat lukt nu eenmaal beter met liefde dan met straf.
Zelf heb ik het proces van een verstoord gevoel naar een volwassen gevoel achter de rug. In andere Psyche topics heb ik daar in het algemeen ook al over gepost. Het stoppen van piekergedachten, het ervaren in het nu, het positief omgaan met gebeurtenissen. Ja dat is me prima gelukt, maar wel met bloed zweet en tranen. Wellicht wil je ook wat meer persoonlijke voorbeelden horen/kwijt. Dat doe ik dan liever in een direct mailcontact, dus daar zou je ook voor kunnen kiezen. Maar ik kan me ook voorstellen dat je dat bij je behandelaars wil laten. De eerste weken heb ik niet heel veel tijd. Tijd is trouwens een grote vriend vanaf nu, laat vooral lekker bezinken!
Een jaarwisseling is een mooi moment om de verandering in te zetten. Een extra goed 2009 gewenst dus!
Het is wel zaak om het proces blijvend door te willen maken. En dat lukt nu eenmaal beter met liefde dan met straf.
Zelf heb ik het proces van een verstoord gevoel naar een volwassen gevoel achter de rug. In andere Psyche topics heb ik daar in het algemeen ook al over gepost. Het stoppen van piekergedachten, het ervaren in het nu, het positief omgaan met gebeurtenissen. Ja dat is me prima gelukt, maar wel met bloed zweet en tranen. Wellicht wil je ook wat meer persoonlijke voorbeelden horen/kwijt. Dat doe ik dan liever in een direct mailcontact, dus daar zou je ook voor kunnen kiezen. Maar ik kan me ook voorstellen dat je dat bij je behandelaars wil laten. De eerste weken heb ik niet heel veel tijd. Tijd is trouwens een grote vriend vanaf nu, laat vooral lekker bezinken!
Een jaarwisseling is een mooi moment om de verandering in te zetten. Een extra goed 2009 gewenst dus!
maandag 22 december 2008 om 15:57
hallo summerparty,
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik heb via hulp geleerd de angst terug te geven aan mijn moeder, ook aan haar aangeven dat je geen angstige gedachten of uitlatingen meer van haar wil horen, alleen maar positieve en bemoedigende dingen! Dat is heel lastig en eng, maar het heeft mij heel veel geholpen. Verder kan het helpen dat je het gevoel krijgt regie over je eigen leven te hebben, ik had dat gevoel achteraf niet, ik weet niet in hoeverre dat voor jou geld? Ik heb nu geaccepteerd dat ik nou eenmaal afentoe pieker en angstig ben, en ook dat helpt, omdat het minder groot wordt op deze manier. Het klinkt een beetje gek, maar het heeft mij veel rust gebracht. Ook drijf ik wel eens de spot met mijn angsten (ik pieker me vaak helemaal de diepte in) en lach er dan over met mijn vriend. Deze dingen klinken lekker makkelijk, maar zijn best lastig, dat weet ik. Maar ze hebben mij een aardig eind op weg geholpen, ik hoop dat ze jou een beetje kunnen helpen. Het is soms een lange weg en soms zou je iemand anders willen zijn, maar onthou, als je hier doorheen bent, ben je supersterk en zo zal je je dan ook voelen!
Heel veel sterkte en succes!
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik heb via hulp geleerd de angst terug te geven aan mijn moeder, ook aan haar aangeven dat je geen angstige gedachten of uitlatingen meer van haar wil horen, alleen maar positieve en bemoedigende dingen! Dat is heel lastig en eng, maar het heeft mij heel veel geholpen. Verder kan het helpen dat je het gevoel krijgt regie over je eigen leven te hebben, ik had dat gevoel achteraf niet, ik weet niet in hoeverre dat voor jou geld? Ik heb nu geaccepteerd dat ik nou eenmaal afentoe pieker en angstig ben, en ook dat helpt, omdat het minder groot wordt op deze manier. Het klinkt een beetje gek, maar het heeft mij veel rust gebracht. Ook drijf ik wel eens de spot met mijn angsten (ik pieker me vaak helemaal de diepte in) en lach er dan over met mijn vriend. Deze dingen klinken lekker makkelijk, maar zijn best lastig, dat weet ik. Maar ze hebben mij een aardig eind op weg geholpen, ik hoop dat ze jou een beetje kunnen helpen. Het is soms een lange weg en soms zou je iemand anders willen zijn, maar onthou, als je hier doorheen bent, ben je supersterk en zo zal je je dan ook voelen!
Heel veel sterkte en succes!
dinsdag 23 december 2008 om 19:57
@Univerzicht: ja, lijkt me leuk om hierover verder te mailen. Je kunt me mailen op summerparty_viva@hotmail.com. Ben benieuwd naar jouw persoonlijke voorbeelden.
Jij ook een heel goed 2009 gewenst!
@pennylane: dat klinkt ook goed ja, de spot drijven met je piekergedachten. Kan je een voorbeeld geven hoe jullie dat dan doen? Ben hier wel benieuwd naar want ik neem mijn piekergedachten vaak --tegen mijn wil in natuurlijk- zo serieus dat ze niet klein te krijgen zijn, ook al probeer ik het. Misschien heb je hier wat goede trucjes voor
Ik heb met mijn moeder al veel uitgesproken de afgelopen jaren. Ze snapt nu ook dat ik haar zorgen niet op mijn schouders wil nemen en ze bespaart mij hier veel van. Desalniettemin is mijn moeder mijn moeder en zal ze op haar leeftijd niet heel veel meer veranderen. Ik probeer dus ook te accepteren hoe zij in het leven staat maar laat het niet meer teveel invloed op mij hebben. Dat lukt eigenlijk erg goed inmiddels. Ze heeft het nu ook nog erg moeilijk, mijn moeder, omdat mijn vader van haar wil scheiden. Ze wonen al apart. Het is lastig. Van jong meisje af aan was ik hun 'relatietherapeute', ik heb godzijdank geleerd dat mensen hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen, en draag niet meer zoals Atlas de hele wereld op mijn schouders.
Wat je verder zegt over de regie over leven in handen, dat gaat ook goed, ik ben eigenlijk heel goed losgekomen van mijn ouders inmiddels.
Jij ook een heel goed 2009 gewenst!
@pennylane: dat klinkt ook goed ja, de spot drijven met je piekergedachten. Kan je een voorbeeld geven hoe jullie dat dan doen? Ben hier wel benieuwd naar want ik neem mijn piekergedachten vaak --tegen mijn wil in natuurlijk- zo serieus dat ze niet klein te krijgen zijn, ook al probeer ik het. Misschien heb je hier wat goede trucjes voor
Ik heb met mijn moeder al veel uitgesproken de afgelopen jaren. Ze snapt nu ook dat ik haar zorgen niet op mijn schouders wil nemen en ze bespaart mij hier veel van. Desalniettemin is mijn moeder mijn moeder en zal ze op haar leeftijd niet heel veel meer veranderen. Ik probeer dus ook te accepteren hoe zij in het leven staat maar laat het niet meer teveel invloed op mij hebben. Dat lukt eigenlijk erg goed inmiddels. Ze heeft het nu ook nog erg moeilijk, mijn moeder, omdat mijn vader van haar wil scheiden. Ze wonen al apart. Het is lastig. Van jong meisje af aan was ik hun 'relatietherapeute', ik heb godzijdank geleerd dat mensen hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen, en draag niet meer zoals Atlas de hele wereld op mijn schouders.
Wat je verder zegt over de regie over leven in handen, dat gaat ook goed, ik ben eigenlijk heel goed losgekomen van mijn ouders inmiddels.
woensdag 24 december 2008 om 21:55
Gister dacht ik nog, het gaat goed, ik pieker helemaal niet! Het gaat vast over. Vandaag waaah. Ernstig veel gepieker. Allemaal gerelateerd aan mijn nieuwe werk, aan angsten dat ik het niet goed genoeg doe, dat ik fouten maak of heb gemaakt, dat ik alles verpest voor mezelf. Er zitten reële angsten tussen maar ook vergezochte doemgedachten.. zucht, Er is nu iets leuks, lekker doms waarbij ik niet hoef na te denken op tv dus, tot later weer
