Psyche
alle pijlers
Angst
maandag 26 oktober 2009 om 08:56
Ik kamp al een tijdje met angstgevoelens. Deze gevoelens hebben bij mij altijd wel op de achtergrond gesluimerd, maar sinds mijn scheiding begin 2008 is bij mij geestelijk veel losgekomen met als resultaat dat ik in juni dit jaar met een burnout thuis kwam te zitten.
Het komt er op neer dat ik bv. bang ben om alleen thuis te komen. Ik ging na de scheiding voor het eerst op mezelf wonen en ik vind ´t erg eng om alleen thuis te komen. Voordat ik de deur achter me op slot doe (en nog voor ik m'n jas uittrek) controleer ik alle kasten en ruimtes. Ik kijk zelfs onder m'n bed of daar niemand ligt! Pas als ik geconstateerd heb dat ' de kust veilig is', draai ik de deur op slot. Maar dan nog voel ik me nooit 100% ontspannen.
Verder heb ik veel angst voor de toekomst. Ik zie dat er zoveel geweld op de wereld is en ik zie ook hoe vreselijk fanatiek sommige landen bezig zijn met onderwerping van de bevolking. Bv. de laatste aanslag in Irak heeft me weer veel gedaan. Hoe een engerd zoals Geert Wilders haat probeert te zaaien, maar tegelijkertijd ook zie dat de Islam erg bedreigend aanwezig kan zijn, ook hier in NL.
Ik heb angst voor de crisis. Hoe zal het NL vergaan de komende jaren? Hebben we nog wel een toekomst?
Maar ook angst om alleen achter te blijven. Vind ik nog wel een lieve man? Krijg ik nog wel een gezin? Heeft dat gezin een toekomst?
Vrienden zeggen weleens tegen me dat ze zich hier soms ook zorgen over maken, maar dat dat toch niet helpt. Een bekende opmerking is: 'Ik kan me er wel zorgen over maken, maar dat helpt toch niet. Dus waarom me druk maken?' Tsja, dat kan ik dus niet. Ik kan de angst op die manier niet loslaten.
Pfff.. als ik het allemaal teruglees, dan schaam ik me dood. Maar jullie begrijpen hopelijk dat dit, hoe gek ook, langzaam m'n leven begin te beheersen. Ik ben momenteel hard bezig om uit een diep dal te kruipen en langzaam gaat dit de goede kant op. Alleen ondertussen groeien de angstgevoelens en weet ik niet of dit nu echt een probleem aan het worden is, of dat het een begrijpelijke reactie is op de gebeurtenissen in mijn leven van de afgelopen tijd.
Enfin, mijn vraag: Wie herkent dit? Hoe ben je er toen van afgekomen? Kan ik hier uberhaupt van afkomen? Ik schaam me hier best wel over, dus zie het nog niet zitten om dit met een psych te bespreken. Eigenwijs, I know!
Alvast dank voor de reacties!
Het komt er op neer dat ik bv. bang ben om alleen thuis te komen. Ik ging na de scheiding voor het eerst op mezelf wonen en ik vind ´t erg eng om alleen thuis te komen. Voordat ik de deur achter me op slot doe (en nog voor ik m'n jas uittrek) controleer ik alle kasten en ruimtes. Ik kijk zelfs onder m'n bed of daar niemand ligt! Pas als ik geconstateerd heb dat ' de kust veilig is', draai ik de deur op slot. Maar dan nog voel ik me nooit 100% ontspannen.
Verder heb ik veel angst voor de toekomst. Ik zie dat er zoveel geweld op de wereld is en ik zie ook hoe vreselijk fanatiek sommige landen bezig zijn met onderwerping van de bevolking. Bv. de laatste aanslag in Irak heeft me weer veel gedaan. Hoe een engerd zoals Geert Wilders haat probeert te zaaien, maar tegelijkertijd ook zie dat de Islam erg bedreigend aanwezig kan zijn, ook hier in NL.
Ik heb angst voor de crisis. Hoe zal het NL vergaan de komende jaren? Hebben we nog wel een toekomst?
Maar ook angst om alleen achter te blijven. Vind ik nog wel een lieve man? Krijg ik nog wel een gezin? Heeft dat gezin een toekomst?
Vrienden zeggen weleens tegen me dat ze zich hier soms ook zorgen over maken, maar dat dat toch niet helpt. Een bekende opmerking is: 'Ik kan me er wel zorgen over maken, maar dat helpt toch niet. Dus waarom me druk maken?' Tsja, dat kan ik dus niet. Ik kan de angst op die manier niet loslaten.
Pfff.. als ik het allemaal teruglees, dan schaam ik me dood. Maar jullie begrijpen hopelijk dat dit, hoe gek ook, langzaam m'n leven begin te beheersen. Ik ben momenteel hard bezig om uit een diep dal te kruipen en langzaam gaat dit de goede kant op. Alleen ondertussen groeien de angstgevoelens en weet ik niet of dit nu echt een probleem aan het worden is, of dat het een begrijpelijke reactie is op de gebeurtenissen in mijn leven van de afgelopen tijd.
Enfin, mijn vraag: Wie herkent dit? Hoe ben je er toen van afgekomen? Kan ik hier uberhaupt van afkomen? Ik schaam me hier best wel over, dus zie het nog niet zitten om dit met een psych te bespreken. Eigenwijs, I know!
Alvast dank voor de reacties!
maandag 26 oktober 2009 om 09:01
quote:Sylvia1976 schreef op 26 oktober 2009 @ 08:56:
.
Enfin, mijn vraag: Wie herkent dit? Hoe ben je er toen van afgekomen? Kan ik hier uberhaupt van afkomen? Ik schaam me hier best wel over, dus zie het nog niet zitten om dit met een psych te bespreken. Eigenwijs, I know!
Alvast dank voor de reacties!Ik zou gewoon naar een psych gaan hoor, dat zijn de mensen die je kunnen helpen met dit soort dingen. Het zijn vaak diepgewortelde patronen waarbij een psych je kan helpen te doorbreken.
.
Enfin, mijn vraag: Wie herkent dit? Hoe ben je er toen van afgekomen? Kan ik hier uberhaupt van afkomen? Ik schaam me hier best wel over, dus zie het nog niet zitten om dit met een psych te bespreken. Eigenwijs, I know!
Alvast dank voor de reacties!Ik zou gewoon naar een psych gaan hoor, dat zijn de mensen die je kunnen helpen met dit soort dingen. Het zijn vaak diepgewortelde patronen waarbij een psych je kan helpen te doorbreken.
maandag 26 oktober 2009 om 09:02
Ik herken je verhaal zeker! Ik ben dan niet bang om alleen thuis te zijn ik woon ook samen) Maar de rest wel..
Als je er behoefte aan hebt om erover te praten en eventueel hulp erbij wilt hebben, kan het wel helpen om naar een psych te gaan.
En geloof me, je hoeft je er echt niet voor te schamen hoor.
Ik schaamde me ook om naar de psych te gaan maar ik ben zo blij dat ik het heb gedaan!
Sterkte en ik hoop dat je er wat mee kan!
Als je er behoefte aan hebt om erover te praten en eventueel hulp erbij wilt hebben, kan het wel helpen om naar een psych te gaan.
En geloof me, je hoeft je er echt niet voor te schamen hoor.
Ik schaamde me ook om naar de psych te gaan maar ik ben zo blij dat ik het heb gedaan!
Sterkte en ik hoop dat je er wat mee kan!
maandag 26 oktober 2009 om 09:12
HOi Sylvia, ik herken je verhaal heel erg. Ik had als tiener, twintiger dit soort angsten ook... gelukkig ben ik er grotendeels overheen, al kan de paniek nog wel eens toeslaan als mijn man bv niet thuis slaapt.
Ik durfde niemand te vertellen hoe bang ik eigenlijk was, bang om uitgelachen te worden of niet serieus genomen te worden.
Nu denk ik, had ik mijn ouders maar ingelicht dan hadden we hulp kunnen zoeken. Je gedachten draaien in een kringetje rond...je kan jezelf niet geruststellen.
Het is heel belangrijk dat je hulp zoekt, iemand die jou kan helpen bij de zoektocht naar waar deze gedachten en angsten vandaan komen. En hoe je ze onder controle kan krijgen.
Deze angsten komen heel veel voor. Niemand lacht jou uit en je huisarts zal je zeker serieus nemen. Het ís niet kinderachtig en je stélt je niet aan.
Heel veel succes!
Ik durfde niemand te vertellen hoe bang ik eigenlijk was, bang om uitgelachen te worden of niet serieus genomen te worden.
Nu denk ik, had ik mijn ouders maar ingelicht dan hadden we hulp kunnen zoeken. Je gedachten draaien in een kringetje rond...je kan jezelf niet geruststellen.
Het is heel belangrijk dat je hulp zoekt, iemand die jou kan helpen bij de zoektocht naar waar deze gedachten en angsten vandaan komen. En hoe je ze onder controle kan krijgen.
Deze angsten komen heel veel voor. Niemand lacht jou uit en je huisarts zal je zeker serieus nemen. Het ís niet kinderachtig en je stélt je niet aan.
Heel veel succes!
maandag 26 oktober 2009 om 09:15
Ja, ergens besef ik wel dat ik hier psychische hulp bij nodig heb. Maar het gaat de laatste tijd juist zo goed met me. Ik kan er niet met m'n pet bij dat ik zo'n angsthaas aan het worden ben. Ik las op internet ook iets over overmatige bezorgdheid. Weet je, een psych zal misschien medicijnen gaan voorschrijven en ik wil dat helemaal niet. Na een echte kl#te periode, begin ik weer op te krabbelen. En dan nu dit? Ik verzet me er nog hevig tegen. Eigenwijs he..
maandag 26 oktober 2009 om 09:19
Je hoeft niet perse medicatie te rkijgen als je dat niet wil, dat beslis je zelf, en als het goed is staat je psych er dan ook achter.
EN het hoeft niet slechter met je te gaan als je naar de psych gaat, dan gaat het juist beter, en bewijs je aanjezelf dat je er boven op komt.
Je hoeft niet altijd alles alleen te doen.
EN het hoeft niet slechter met je te gaan als je naar de psych gaat, dan gaat het juist beter, en bewijs je aanjezelf dat je er boven op komt.
Je hoeft niet altijd alles alleen te doen.
maandag 26 oktober 2009 om 09:27
Inderdaad hoef je niet perse aan de medicatie als je dat niet wilt. Ik herken je gevoel om niet naar een psycholoog te gaan. Ik heb het echter wel gedaan (ik zit vanaf februari thuis met een burnout). Naast de psycholoog ben ik ook naar een haptotherapeut gegaan. Bij de psycholoog is het met name praten en bij de haptotherapeut word je je door middel van oefeningen bewust van je gedrag en krijg je handvaten om er mee om te gaan. Ik moet zeggen dat ik daar veel meer aangehad heb.... Ik ben niet zo'n prater...
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
maandag 26 oktober 2009 om 09:32
Je hoeft hiervoor echt niet aan de medicatie volgens mij. En je hebt het zelf in de hand wat je wel of niet slikt.
Toch ben ik van mening, net zoals de anderen, dat je toch beter naar de psych kan gaan. Nu blijf je angst hebben en angst denken en dat wordt alleen maar erger.
Dus mijn advies; maak een afspraak voor het nog erger wordt!
Toch ben ik van mening, net zoals de anderen, dat je toch beter naar de psych kan gaan. Nu blijf je angst hebben en angst denken en dat wordt alleen maar erger.
Dus mijn advies; maak een afspraak voor het nog erger wordt!
maandag 26 oktober 2009 om 09:37
quote:Sylvia1976 schreef op 26 oktober 2009 @ 09:15:
Ja, ergens besef ik wel dat ik hier psychische hulp bij nodig heb. Maar het gaat de laatste tijd juist zo goed met me. Ik kan er niet met m'n pet bij dat ik zo'n angsthaas aan het worden ben. Ik las op internet ook iets over overmatige bezorgdheid. Weet je, een psych zal misschien medicijnen gaan voorschrijven en ik wil dat helemaal niet. Na een echte kl#te periode, begin ik weer op te krabbelen. En dan nu dit? Ik verzet me er nog hevig tegen. Eigenwijs he..
Je schrijft dat je een moeilijke klote periode hebt gehad waar je nu uitgekomen lijkt te zijn. En weet je? Waarschijnlijk is dat ook gewoon waar!
Je zit in een psychisch genezingsproces waarbij je (hoogstwaarschijnlijk) dingen uit je verleden hebt verwerkt. Deze verwerking verloopt van jong naar oud zeer. Deze angst is waarschijnlijk de laatste drempel die je nog over moet. Angst is een diepgeworteld gevoel, het gevoel van in de steek gelaten worden, van bangigheden uit je jeugd.
Ga het aan... je bent het waard. Je hoeft écht niet aan de AD voor angst... en al helemaal niet als jij dat niet wilt. Als je een hulpmiddeltje kunt gebruiken, zou je accupunctuur kunnen overwegen.
Dit kan ervoor zorgen dat de blokkades in je lijf (veroorzaakt door de angst) opgelost kunnen worden. Maar dat moet en mag je helemaal zelf weten... ik heb er zelf gewoon veel baat bij gehad!
Het zijn maar tips hoor... doe ermee wat je wilt!
Ja, ergens besef ik wel dat ik hier psychische hulp bij nodig heb. Maar het gaat de laatste tijd juist zo goed met me. Ik kan er niet met m'n pet bij dat ik zo'n angsthaas aan het worden ben. Ik las op internet ook iets over overmatige bezorgdheid. Weet je, een psych zal misschien medicijnen gaan voorschrijven en ik wil dat helemaal niet. Na een echte kl#te periode, begin ik weer op te krabbelen. En dan nu dit? Ik verzet me er nog hevig tegen. Eigenwijs he..
Je schrijft dat je een moeilijke klote periode hebt gehad waar je nu uitgekomen lijkt te zijn. En weet je? Waarschijnlijk is dat ook gewoon waar!
Je zit in een psychisch genezingsproces waarbij je (hoogstwaarschijnlijk) dingen uit je verleden hebt verwerkt. Deze verwerking verloopt van jong naar oud zeer. Deze angst is waarschijnlijk de laatste drempel die je nog over moet. Angst is een diepgeworteld gevoel, het gevoel van in de steek gelaten worden, van bangigheden uit je jeugd.
Ga het aan... je bent het waard. Je hoeft écht niet aan de AD voor angst... en al helemaal niet als jij dat niet wilt. Als je een hulpmiddeltje kunt gebruiken, zou je accupunctuur kunnen overwegen.
Dit kan ervoor zorgen dat de blokkades in je lijf (veroorzaakt door de angst) opgelost kunnen worden. Maar dat moet en mag je helemaal zelf weten... ik heb er zelf gewoon veel baat bij gehad!
Het zijn maar tips hoor... doe ermee wat je wilt!
maandag 26 oktober 2009 om 09:54
quote:Sylvia1976 schreef op 26 oktober 2009 @ 09:15:
Ja, ergens besef ik wel dat ik hier psychische hulp bij nodig heb. Maar het gaat de laatste tijd juist zo goed met me. Ik kan er niet met m'n pet bij dat ik zo'n angsthaas aan het worden ben. Ik las op internet ook iets over overmatige bezorgdheid. Weet je, een psych zal misschien medicijnen gaan voorschrijven en ik wil dat helemaal niet. Na een echte kl#te periode, begin ik weer op te krabbelen. En dan nu dit? Ik verzet me er nog hevig tegen. Eigenwijs he..
je schrijft dat de angstgevoelens altijd een beetje op de achtergrond aanwezig zijn geweest. Je hebt er nu een tijd geen energie aan kunnen besteden omdat je andere dingen had die je moest verwerken. Nu het weer beter met je gaat komen die angstgevoelens juist weer naar boven en misschien wel heftiger dan ooit.
Waarom zou je zo door gaan? Je voelt je nu al weer zo'n stuk beter, als je dit aanpakt kom je er misschien nog wel sterker uit.Wat heb je te verliezen als je hulp zoekt?
Ik begrijp je schaamte zeker wel. Ik heb het zelf ook gehad. Ik heb zelf psychologie gestudeerd en werk in de geestelijke gezondheidszorg. Toch kwam ik er dit jaar zo slecht voor te staan dat ik het zonder professionele hulp niet kon redden. Dus ik heb een (voor mij) hele grote stap gezet door naar de huisarts te gaan die mij heeft doorverwezen naar een goede psycholoog.Ik heb er geen moment spijt van gehad. Het gaat een stuk beter met me, hoewel het wel even heeft geduurd.
Als je echt niet naar de psych (of andere hulp) wil gaan dan is het misschien goed om te gaan zoeken waar jouw angsten vandaan komen. Hoe oud was je toen je je voor het eerst zo bang voelde? Is er iets dat ervoor kan zorgen dat je je minder angstig voelt? Wanneer wordt de angst versterkt en door wat dan? Bij sommige mensen helpt het om bepaalde patronen of zelfverzonnen rituelen te gebruiken waardoor ze zichzelf minder angstig voelen. Klinkt misschien raar maar als het helpt, who cares?
(Daarbij mag een psycholoog geen medicijnen uitschrijven een psychiater wel.)
Ja, ergens besef ik wel dat ik hier psychische hulp bij nodig heb. Maar het gaat de laatste tijd juist zo goed met me. Ik kan er niet met m'n pet bij dat ik zo'n angsthaas aan het worden ben. Ik las op internet ook iets over overmatige bezorgdheid. Weet je, een psych zal misschien medicijnen gaan voorschrijven en ik wil dat helemaal niet. Na een echte kl#te periode, begin ik weer op te krabbelen. En dan nu dit? Ik verzet me er nog hevig tegen. Eigenwijs he..
je schrijft dat de angstgevoelens altijd een beetje op de achtergrond aanwezig zijn geweest. Je hebt er nu een tijd geen energie aan kunnen besteden omdat je andere dingen had die je moest verwerken. Nu het weer beter met je gaat komen die angstgevoelens juist weer naar boven en misschien wel heftiger dan ooit.
Waarom zou je zo door gaan? Je voelt je nu al weer zo'n stuk beter, als je dit aanpakt kom je er misschien nog wel sterker uit.Wat heb je te verliezen als je hulp zoekt?
Ik begrijp je schaamte zeker wel. Ik heb het zelf ook gehad. Ik heb zelf psychologie gestudeerd en werk in de geestelijke gezondheidszorg. Toch kwam ik er dit jaar zo slecht voor te staan dat ik het zonder professionele hulp niet kon redden. Dus ik heb een (voor mij) hele grote stap gezet door naar de huisarts te gaan die mij heeft doorverwezen naar een goede psycholoog.Ik heb er geen moment spijt van gehad. Het gaat een stuk beter met me, hoewel het wel even heeft geduurd.
Als je echt niet naar de psych (of andere hulp) wil gaan dan is het misschien goed om te gaan zoeken waar jouw angsten vandaan komen. Hoe oud was je toen je je voor het eerst zo bang voelde? Is er iets dat ervoor kan zorgen dat je je minder angstig voelt? Wanneer wordt de angst versterkt en door wat dan? Bij sommige mensen helpt het om bepaalde patronen of zelfverzonnen rituelen te gebruiken waardoor ze zichzelf minder angstig voelen. Klinkt misschien raar maar als het helpt, who cares?
(Daarbij mag een psycholoog geen medicijnen uitschrijven een psychiater wel.)
maandag 26 oktober 2009 om 10:08
Thanx allemaal. Ik moet eerlijk bekennen dat ik expres niet verteld heb dat destijds bij mij al een afhankelijke pers.stoornis is geconstateerd. En dat ik toen al een psycholoog heb gesproken. Maar juist nu ik daar hulp voor krijg, gaat het zo de goede kant op. Ik wil ergens gewoon niet toegeven dat ik er nog steeds niet ben. Die angstgevoelens zijn misschien idd een laatste drempel die ik moet nemen en ze komen wellicht juist nu (nu van alles boven water komt) naar boven drijven. Maar iets in mij verzet zich hier hevig tegen. Sorry dat ik eerst verzweeg al psych. hulp te hebben gehad, maar ik voel me zo'n kneus dat ik ook hier weer hulp voor nodig heb. Dat gevoel kan ik moeilijk van me afzetten.
maandag 26 oktober 2009 om 10:12
Joh, Sylvia, dat maakt voor ons toch niet uit.
Wat ik alleen jammer voor je vind is dat je niet zozeer dingen verzwijgt voor ons... je verzwijgt het voor jezelf! En dat is wel erg.
Je bent een deel al aangegaan, ga het volgende deel ook aan. Zet je schaamte aan de kant en gun jezelf een redelijk onbezorgd leven!
Deze angsten beheersen een deel van je leven en gaan waarschijnlijk niet uit zichzelf weg... worden wellicht erger omdat je ze voedt.
Niks kneus.... dat zou betekenen dat half nederland een kneus is!
Wat ik alleen jammer voor je vind is dat je niet zozeer dingen verzwijgt voor ons... je verzwijgt het voor jezelf! En dat is wel erg.
Je bent een deel al aangegaan, ga het volgende deel ook aan. Zet je schaamte aan de kant en gun jezelf een redelijk onbezorgd leven!
Deze angsten beheersen een deel van je leven en gaan waarschijnlijk niet uit zichzelf weg... worden wellicht erger omdat je ze voedt.
Niks kneus.... dat zou betekenen dat half nederland een kneus is!
maandag 26 oktober 2009 om 10:13
@Sylvia
Mijn vriend heeft agorafobie (gehad). Zoek gerichte hulp, je leven wordt er een stuk leuker door. Je hebt bepaalde gedachtenpatronen die tot ireeele angsten leiden, daar kom je in je eentje niet uit. Sterker nog: je moet oppassen dat het niet erger wordt. Beter nu op tijd hulp zoeken, dan wanneer het allemaal nog veel erger is. En schaam je er ajb niet voor, dat werkt alleen maar meer angst in de hand. Wees trots op jezelf dat je hulp zoekt. Er zijn zoveel mensen die hun leven zouden willen veranderen, maar dit nooit doen. Jij krijgt nu de kans om je leven een stuk leuker te maken. Ja, het zal niet gemakkelijk zijn, maar geloof me: je komt er beter uit.
Heel veel sterkte en succes.
Mijn vriend heeft agorafobie (gehad). Zoek gerichte hulp, je leven wordt er een stuk leuker door. Je hebt bepaalde gedachtenpatronen die tot ireeele angsten leiden, daar kom je in je eentje niet uit. Sterker nog: je moet oppassen dat het niet erger wordt. Beter nu op tijd hulp zoeken, dan wanneer het allemaal nog veel erger is. En schaam je er ajb niet voor, dat werkt alleen maar meer angst in de hand. Wees trots op jezelf dat je hulp zoekt. Er zijn zoveel mensen die hun leven zouden willen veranderen, maar dit nooit doen. Jij krijgt nu de kans om je leven een stuk leuker te maken. Ja, het zal niet gemakkelijk zijn, maar geloof me: je komt er beter uit.
Heel veel sterkte en succes.
maandag 26 oktober 2009 om 10:33
Pfff.. krijg spontaan tranen in m'n ogen als ik jullie begripvolle reacties lees. Zo gek dat ik mezelf zo in de weg zit. Maar het wordt me steeds duidelijker dat ik echt een probleem heb, al is het geen onoverkomelijke. Ik kan het echter niet alleen oplossen. En net zo lang wachten tot het vanzelf verdwijnt, is helaas ook geen optie.
Dat ik mezelf als kneus bestempel, komt vooral door mijn directe omgeving. Mijn familie heeft altijd moeite gehad om dit soort problemen te begrijpen. Vroeger was het altijd: 'Niet zeuren, doorgaan' en je schouders eronder. Men heeft ook mij ook altijd als de sterke Syl gezien. Maar dit was achteraf een heel goed masker. Een rol die ik gespeeld heb. En kennelijk is die rol nog heel moeilijk af te leren.
Weet je, het is ook zo lastig te accepteren dat hier nog wel even tijd in gaat zitten. Ik vraag me dan af of ik die tijd wel heb. Want ik wil dolgraag weer iemand tegenkomen. En misschien zelfs een gezinnetje stichten. Maar zoals ik nu ben, behoort een relatie toch niet tot de mogelijkheden? Ook weer zo'n vraag: 'Wanneer ben je toe aan een relatie?'.
Jeetje, wat gaat er toch veel om in m'n hoofd!
Dat ik mezelf als kneus bestempel, komt vooral door mijn directe omgeving. Mijn familie heeft altijd moeite gehad om dit soort problemen te begrijpen. Vroeger was het altijd: 'Niet zeuren, doorgaan' en je schouders eronder. Men heeft ook mij ook altijd als de sterke Syl gezien. Maar dit was achteraf een heel goed masker. Een rol die ik gespeeld heb. En kennelijk is die rol nog heel moeilijk af te leren.
Weet je, het is ook zo lastig te accepteren dat hier nog wel even tijd in gaat zitten. Ik vraag me dan af of ik die tijd wel heb. Want ik wil dolgraag weer iemand tegenkomen. En misschien zelfs een gezinnetje stichten. Maar zoals ik nu ben, behoort een relatie toch niet tot de mogelijkheden? Ook weer zo'n vraag: 'Wanneer ben je toe aan een relatie?'.
Jeetje, wat gaat er toch veel om in m'n hoofd!
maandag 26 oktober 2009 om 11:26
quote:Sylvia1976 schreef op 26 oktober 2009 @ 10:33:
Dat ik mezelf als kneus bestempel, komt vooral door mijn directe omgeving. Mijn familie heeft altijd moeite gehad om dit soort problemen te begrijpen. Vroeger was het altijd: 'Niet zeuren, doorgaan' en je schouders eronder. Men heeft ook mij ook altijd als de sterke Syl gezien. Maar dit was achteraf een heel goed masker. Een rol die ik gespeeld heb. En kennelijk is die rol nog heel moeilijk af te leren.
Jeetje, wat gaat er toch veel om in m'n hoofd!Tijd voor actie dus! angst is ook een lichamelijke emotie, als je er niets aan doet zal het je leven gaan beheersen en ontzeg je jezelf van alle mooie dingen die jij ook verdient! geen zin in een psy, ga naar je huisarts, vraag dat hij je al helpt met het lichamelijke gedeelte en neem er de tijd voor en rust! Angst komt voort uit iets maar de vraag is of je altijd moet weten (uitrafelen, uitzoeken) waar dit vandaan komt, soms kan iets je ook overkomen zonder dat je er een reden voor moet opgeven. Je kunt het ook zien als het begin van een andere tijd, een nieuwe fase in je leven, waar jij op nummer 1 staat. Vergeet niet dat angst ook een symptoom kan zijn van iets anders (heb je last van stress? burn out?) het zal niet makkelijk zijn voor je maar miss is het tijd om even door (op zijn minst) 1 angst heen te gaan...neem de stap en doe het voor jezelf! ook jij verdient het!
Dat ik mezelf als kneus bestempel, komt vooral door mijn directe omgeving. Mijn familie heeft altijd moeite gehad om dit soort problemen te begrijpen. Vroeger was het altijd: 'Niet zeuren, doorgaan' en je schouders eronder. Men heeft ook mij ook altijd als de sterke Syl gezien. Maar dit was achteraf een heel goed masker. Een rol die ik gespeeld heb. En kennelijk is die rol nog heel moeilijk af te leren.
Jeetje, wat gaat er toch veel om in m'n hoofd!Tijd voor actie dus! angst is ook een lichamelijke emotie, als je er niets aan doet zal het je leven gaan beheersen en ontzeg je jezelf van alle mooie dingen die jij ook verdient! geen zin in een psy, ga naar je huisarts, vraag dat hij je al helpt met het lichamelijke gedeelte en neem er de tijd voor en rust! Angst komt voort uit iets maar de vraag is of je altijd moet weten (uitrafelen, uitzoeken) waar dit vandaan komt, soms kan iets je ook overkomen zonder dat je er een reden voor moet opgeven. Je kunt het ook zien als het begin van een andere tijd, een nieuwe fase in je leven, waar jij op nummer 1 staat. Vergeet niet dat angst ook een symptoom kan zijn van iets anders (heb je last van stress? burn out?) het zal niet makkelijk zijn voor je maar miss is het tijd om even door (op zijn minst) 1 angst heen te gaan...neem de stap en doe het voor jezelf! ook jij verdient het!
maandag 26 oktober 2009 om 23:45
Zelf heb ik ook jaren angsten gekend en erover praten helpt. Zeker weten, alleen bij mij loste het niet op. Het verlichtte wel en dat kan bij jou natuurlijk al echt helpen.
Na al dat gepraat kreeg ik het gevoel dat ik niet echt verder kwam en in cirkeltjes bleef draaien tot ik methodes vond die wel hielpen voor mij. Ze pakten de echte oorzaak van mijn angsten aan. Wat bij mij hielp is alles weer in perspectief te zien. Het beeld wat je in je hoofd hebt zodanig te veranderen dat je er geen angst meer voor hebt. Ik weet het klinkt misschien apart maar het werkte zo goed dat ik er al jaren vanaf ben
Na al dat gepraat kreeg ik het gevoel dat ik niet echt verder kwam en in cirkeltjes bleef draaien tot ik methodes vond die wel hielpen voor mij. Ze pakten de echte oorzaak van mijn angsten aan. Wat bij mij hielp is alles weer in perspectief te zien. Het beeld wat je in je hoofd hebt zodanig te veranderen dat je er geen angst meer voor hebt. Ik weet het klinkt misschien apart maar het werkte zo goed dat ik er al jaren vanaf ben
dinsdag 27 oktober 2009 om 08:53
Liaan33: Dat is dus iets wat me ook bezighoudt. Praten lucht voor mij zeker op (net als in dit topic) maar het probleem blijft bestaan. Ik probeer de laatste tijd wel meer te relativeren. Dan probeer ik erachter te komen of mijn angst wel gegrond is. Waar de angst op gebaseerd is. Ik vermoed dat het ook veel te maken heeft met mijn gevoel aan eigenwaarde. Ik vertrouw mezelf nog niet, geloof ook nog niet in mezelf. De afhankelijke pers.stoornis die ik heb, heeft hier veel mee te maken. Wanneer ik weet wat ik kan, wie ik ben en waar ik toe in staat ben, zal de angst wellicht afnemen. Maar dat is een theorie. Ik heb inmiddels besloten om hier toch professionele hulp voor in te schakelen. Het is niet anders. Maar ik pas ervoor om antidepressiva te slikken. Wil dat pertinent niet. Ik weet nl. zeker dat de angst niet wordt veroorzaakt door een chemische onbalans in m'n hersenen, maar juist door de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Die hebben veel bij me losgemaakt en zullen ook nog verwerkt moeten worden. Pfff...en ik maar denken dat ik er al bijna was.
dinsdag 27 oktober 2009 om 09:28
@sylvia
Wat goed dat je die stap durft te zetten. Ik heb er vertrouwen in dat je er verder mee komt. En mocht de hulp niet passend zijn, zoek verder (want mijn vriend kreeg in eerste instantie een therapeut waar het niet mee klikte, dat was erg jammer).
Als je geen antidepressiva wil, dan hoeft dat niet. AD worden volgens mij ingezet bij angst om de ergste angst- en depressiegevoelens weg te nemen zodat je een stabielere staat hebt om mee te werken. Als je dat zonder kunt, prima. Mijn vriend heeft bijvoorbeeld nooit kalmeringsmiddelen genomen, daar paste hij voor, hij deed het liever op eigen kracht en was bang afhankelijk te worden. Achteraf is hij heel blij dat hij ze nooit heeft ingenomen. Hij heeft wel AD en het is de vraag of hij er ooit vanaf komt. Aan de andere kant was hij er op zijn dieptepunt heel slecht aan toe en waren die AD gewoon noodzakelijk. Ik zie het als bijv medicijnen voor hoge bloeddruk: hij heeft ze nodig.
Sterkte
Wat goed dat je die stap durft te zetten. Ik heb er vertrouwen in dat je er verder mee komt. En mocht de hulp niet passend zijn, zoek verder (want mijn vriend kreeg in eerste instantie een therapeut waar het niet mee klikte, dat was erg jammer).
Als je geen antidepressiva wil, dan hoeft dat niet. AD worden volgens mij ingezet bij angst om de ergste angst- en depressiegevoelens weg te nemen zodat je een stabielere staat hebt om mee te werken. Als je dat zonder kunt, prima. Mijn vriend heeft bijvoorbeeld nooit kalmeringsmiddelen genomen, daar paste hij voor, hij deed het liever op eigen kracht en was bang afhankelijk te worden. Achteraf is hij heel blij dat hij ze nooit heeft ingenomen. Hij heeft wel AD en het is de vraag of hij er ooit vanaf komt. Aan de andere kant was hij er op zijn dieptepunt heel slecht aan toe en waren die AD gewoon noodzakelijk. Ik zie het als bijv medicijnen voor hoge bloeddruk: hij heeft ze nodig.
Sterkte
