Angsten

Na lang twijfelen heb ik besloten een account te maken en mijn verhaal te doen.

Wellicht helpt het mij het een beetje van me af te schrijven, en wat adviezen te krijgen.



Laat ik beginnen door te vertellen dat ik altijd al een angstig persoon ben geweest. Ik ben nu 34 jaar, en heb al last van angstklachten sinds ik een jaar of 14 ben.

ik heb verschillende therapieën hiervoor gevolgd, inclusief een deeltijd behandeling van een jaar.

Na de deeltijd behandeling, nu zo'n 5 jaar geleden ging het best goed met me.

Mijn angstklachten waren behoorlijk verminderd.

Ik heb alleen helaas nooit echt mijn vinger erop kunnen leggen waarom ik zo angstig was.

Mijn therapeut zei altijd dat het waarschijnlijk te maken had met emoties niet goed kunnen reguleren/uiten.

Hoe dan ook, mijn klachten waren na de deeltijd behandeling drastisch afgenomen, dus het kon me vrij weinig meer schelen waarom ik er zo'n last van gehad had.



Het ging 2 jaar goed met me, ik had een leuke relatie, woonde samen met hem, en deed veel leuke dingen met vriendinnen.

Tot die ene dag in februari 2014.

Mijn vriend, met wie ik toen 6 jaar een relatie had kwam ineens vroeg thuis uit z'n werk.

En dat had maar een reden, hij wou de relatie verbreken.

Zomaar uit het niets, zonder dat ik gemerkt had dat hij het niet meer zag zitten.

Hij was verliefd geworden op een ander, die hij een week daarvoor had leren kennen.

ik raakte niet alleen hem kwijt, maar ook mijn huis , spullen en moest tijdelijk mijn 3 katten achter laten.

We hadden een koophuis, maar dat stond op zijn naam.

Ik moest eruit van hem, en had juridisch gezien geen poot om op te staan.

ik moest terug naar mijn moeder, op 31 jarige leeftijd met helemaal niks voor mezelf opgebouwd te hebben.

Ik had schulden toen die tijd, en liep in de wsnp. Daardoor kon ik geen samenlevingscontract oid nemen toen hij het huis kocht.

Dat wou hij namelijk niet. Maar op het moment dat ik uit de wsnp zou komen, dan zouden we we wel officieel gaan samenwonen.

2 dagen voordat ik de schone lei kreeg, maakte hij het dus uit.

ik was boos, op hem, maar vooral op mezelf.

Hoe had ik in godsnaam zo afhankelijk kunnen zijn. En waarom had ik geen back-up voor mezelf.

Ik belanden in een giga dip, en ging alleen maar op stap.



Het interesseerde me allemaal niet meer.

Ik had altijd last gehad van een angst voor overgeven, die mede mijn paniekaanvallen veroorzaakte.

Maar die was weg, als sneeuw voor de zon verdwenen leek wel.

Alcohol drinken deed ik nooit, en drugs gebruiken ook niet.

Maar ineens, alsof ik wat in te halen had leek wel, draaide ik 180 graden om.

Ik ging drinken en experimenteren met drugs.

Ik ging met mensen om die er niet vies van waren, en daardoor ging ik het steeds vaker doen.

Ik voelde me vreselijk eenzaam die tijd. Ik had inmiddels wel een huisje gevonden om te huren. Maar dit was in een andere stad.

Weliswaar maar 30 min met de auto, maar toch kon ik er niet aarden.

Ik had een jongen leren kennen inmiddels , die 8 jaar jonger is dan ik.

En ook met hem verliep het allemaal stroef.

Maar omdat hij op dat moment mijn enige stabiele factor in m'n leven was, kon ik hem niet loslaten.

Deze jongen wist niet wat hij wou van me, en slingerde me constant heen en weer in zijn twijfel naar mij toe.

Het ene moment was ik goed genoeg, en het andere moment moest ik oprotten.

Door die heftige emoties ging ik steeds meer drugs gebruiken.

In het begin in het weekend, maar al snel bijna dagelijks.



In een jaar tijd was mijn hele leven een grote puinhoop.

Ik had het geluk dat tijdens mijn deeltijd behandeling een meisje in mijn groep zat, die een coke verslaving had gehad. Zij vertelde vaak over craving en honger naar de drugs.

Iets wat ik toen die tijd totaal niet snapte, maar nu ineens wel.

Ik gebruikte ook cocaine, en herkende ineens al haar verhalen van toen die tijd.

Ik besloot me aan te melden bij de verslavingszorg.



Ik ben nu 6 maanden clean, na 2 jaar verslaafd te zijn geweest.

Drinken doe ik ook niet meer, en heb m'n drugs vrienden vaarwel gezegd.

Beetje bij beetje krabbel ik op.

Ik had er financieel een zooitje van gemaakt, dus ben opnieuw afhankelijk van een man geworden om te wonen.

Dezelfde man die 8 jaar jonger is.

Maar ik ben blij dat ik hier bij hem mag zijn.

Ondanks zijn geslinger van eerst, is hij de enige die me echt geholpen heeft.

Ik kon niet terecht bij mijn ouders, daar heb ik een niet al te beste band mee. En kon ik dus niet terecht.

ik wil wel op mezelf wonen, alleen heb ik door m'n gesnuif opnieuw een torenhoge schuld opgebouwd.

Gelukkig krijg ik wel de kans het heel snel af te betalen nu ik bij hem woon.

Ik zit ook nog steeds in therapie, en slik ook sinds kort methylfenidaat voor mijn add.

Deze diagnose heb ik nog 15 jaar geleden gekregen, maar door mijn angst voor overgeven durfde ik geen medicatie te nemen.

Sinds ik medicijnen gebruik heb ik mezelf ineens "in de hand".

Ik ben niet meer impulsief, en denk eerst na voordat ik wat doe.

Ook merk ik dat ik meer rust ervaar qua 100.000 gedachtes.

Iets wat ik overigens ook van cocaine kreeg, dus voor mij bevestigende dat helemaal dat ik add had.



Toch merk ik wel dat mijn angstklachten weer zijn toegenomen.

Ik heb last van veel lichamelijke klachten die ik niet goed kan plaatsen.

Natuurlijk heb ik heel slecht voor mezelf gezorgd een hele tijd, en ben ik totaal over mijn eigen gevoel geen gewalst.

Maar ondanks proberen te relativeren, blijft de angst aanwezig.

Ik ben vooral bang dat ik mezelf zo beschadigd heb, dat ik er nu een rare ziekte aan over heb gehouden.

Ik ben wel naar m'n ha geweest voor diverse onderzoeken, maar de uitslagen zijn nog niet allemaal binnen.



Ik merk dat ik mezelf flink heb getraumatiseerd, en zit er erg mee dat ik het mezelf allemaal aangedaan heb.

Ik voel mezelf zwak en dom dat ik het zover heb laten komen.

Natuurlijk ben ik trots op mezelf dat ik mijn leven heb weten om te gooien, maar het voelt een beetje alsof ik terug bij af ben. Zeg maar voordat mijn relatie uitging met mijn ex.

Ik zie het echt niet zitten om weer in therapie te gaan voor die angsten.

Maar ze zijn wel dusdanig erg dat ermee rond blijven lopen ook niet echt een optie is.

Ook gaat het nu zo lekker tussen de man met wie ik samenwoon.

Hij snapt niet dat ik ermee zit wat er gebeurd is, omdat ik toch goed bezig ben nu.

Dat is leuk om te horen, en ben het er ook wel mee eens, alleen heeft het allemaal wel veel indruk op me gemaakt.

Er met hem over praten heeft dus niet zoveel zin.

Verder loop ik toch tegen een hoop onbegrip van m'n omgeving aan. Bepaalde familieleden willen me niet meer zien.

Snap wel dat ze het leuk hebben gevonden waar ik mee bezig was, maar heb ze nooit bestolen of wat dan ook.

Het is dan ook erg lastig met mensen te praten over mijn angsten.

En ik neem het ze niet kwalijk, maar voel me wel erg eenzaam soms.



Ik weet niet helemaal wat ik ermee wil bereiken dat ik dit verhaal hier plaats.

Misschien mijn hart luchten. En wie weet dat iemand tips voor me heeft.

ik heb lang niet alles op geschreven, bepaalde dingen gaan terug naar mijn vroege jeugd, en dan wordt het helemaal een eindeloos verhaal.

Ik heb het niet opgeschreven om medelijden te krijgen, want ik voel me alles behalve zielig.

Het voelt echter wel fijn het eens te hebben opgeschreven

quote:padme84 schreef op 31 januari 2017 @ 21:48:

Poeh wat een verhaal (wat overigens niet heel lekker leest doordat je na elke zin een enter geplaatst hebt).



Mijn tip aan jou zou zijn: maak het uit met die jongen waarmee je nu bent, het klinkt niet alsof je vreselijk gek op hem bent. Ga op jezelf wonen, zet je leven op een rijtje en ga eens een tijd voor jezelf zorgen. Je bent telkens afhankelijk van andere mensen (of ze je nou helpen of niet) en je komt daardoor echt wat te kort in het stukje 'zorgen voor jezelf'.



Dank je voor je reactie. Ik zie het idd van de hoeveelheid enters die ik gebruikt heb. Leest idd niet zo lekker .

Het uitmaken is geen optie op het moment, mijn inkomen is zo laag door beslaglegging, dat er simpelweg nu geen geld voor is om op mezelf te wonen.

Maar zodra ik schuldenvrij ben (over ongeveer 3 maanden) ga ik zeker iets voor mezelf zoeken. Ik ben zeker wel gek op hem, maar het is allemaal erg ingewikkeld.