Psyche
alle pijlers
Angsten
donderdag 21 december 2017 om 09:59
Hallo,
In Mei werd ik na een lange tijd van stress op het werk, veel sporten en nooit stilzitten met lichte burnout klachten thuis geschreven. Ik had ook last van ontstoken ogen en kon niet langer dan 30minuten naar een scherm kijken. Ik besloot snel dingen te schrappen en nieuw werk te zoeken. Voor mijn ogen ging ik 3 maal naar de huisarts en telkens kreeg ik de reactie dat ik opgebrand was. Ik vond ander werk dat perfect was. 3/5 en nog goed betaald en combineerbaar met het werk van mijn vrouw. Ik stond op het punt ontslag te geven en te tekenen maar eerst nog eens langs de dokter want die ogen... ik vertelde mijn plannen van minder gaan te werken etc. maar haar enige reactie was. Ga je niet te snel, je bent opgebrand. Sinds die dag ging er voor het eerst echt angst door mijn lichaam. Piekerde en twijfelde dagen en nachten. Uiteindelijk nam ik geen ontslag en tekende ik niet. Wat een schuldgevoel overviel me toen. Liet ik daar even mijn gezin in de steek. Piekeren werd erger, angsten groter en het gevoel het niet meer aan te kunnen overwon. Ik huilde veel en chaos ik mijn hoofd won. Het was zo erg dat ik schrik had mezelf of anderen pijn te doen. Telkens ik er maar aan dacht had ik zin om weg te lopen of me laten opnemen. Ik startte op aanraden van de arts met AD en bij een psychologenpraktijk. Ook een team van een psychiatrisch ziekenhuis kwam aan huis. Ik kreeg de stempel burn out maar had energie met hopen, een beetje later was ik overspannen en niet burn out en had ik last van chronische hyperventilatie. Weken en maanden vlogen voorbij maar bleef last hebben van mijn ogen en kortademigheid. Ik bleef maar dingen afzeggen en kroop weg achter mijn angsten. Mijn reis naar frankrijk meldde ik af maar in augustus ging ik een week naar de zee en daar had ik plots geen last meer van mijn ogen. Een week later naar den oogarts en daar kreeg ik te horen dat ik allergie had. Druppeltjes hielpen maar pakten de oorzaak niet aan. Ik ging naar mijn huisarts en wees haar op de allergie op mijn ogen maar zij reageerde niet. Ik vroeg bloed te laten nemen voor allergietesten. Een week na de bloedname kreeg ik telefoon, je resultaten zijn negatief... het was toen eind september. Ik nam contact met een longspecialist en kon daar terecht op 11 december. Intussen tijd bleef ik maar veel rust nemen, bouwde mijn activiteiten rustig op. Mijn zelfvertrouwen nam toe. Uiteindelijk bij de longspecialist moest ik nog even aandringen op uitgebreide huidtesten. Daar bleek onmiddellijk een hele heftige reactie te zijn op huisstofmijt en grassen. Ook deed ik een blaastest en na 3 van de 12 pufjes moest ik het blazen staken. Ik kreeg het verdict astma patient te zijn. Maanden liepen er allerlei symptomen door elkaar. Vermoeidheid bij allergie was burnout, kortademigheid was burnout, onstoken ogen was burnout. Ik heb nu enkele weken cetrizine genomen en ik adem terug en mijn ogen doen geen pijn meer. Maar jammer genoeg is de angst wel gebleven en slaat die mij regelmatig plat. Ik moet dan ook aanvaarden dat ik door omstandigheden een psychische decompensatie heb gehad en er een angststoornis aan overgehouden heb. Ik doe alles, ik voel me fit, ik geniet van het leven en meer dan ooit van kleine dingen. 80% van de tijd ben ik positief en super maar ik blijf na 7 maanden angst hebben van die laatste grote stappen. Faalangst voor de toekomst. Dan denk ik plots aan iets en gaat er trilling door mijn lijf en moet ik 2 a 3 dagen mezelf oppeppen en moed inspreken. Ik heb een super psychologe en ik werk hard aan mezelf. Maar ik heb vooral schrik van de angst. Niet zozeer van dingen te doen maar van de angst...
Mijn verhaal in het kort
In Mei werd ik na een lange tijd van stress op het werk, veel sporten en nooit stilzitten met lichte burnout klachten thuis geschreven. Ik had ook last van ontstoken ogen en kon niet langer dan 30minuten naar een scherm kijken. Ik besloot snel dingen te schrappen en nieuw werk te zoeken. Voor mijn ogen ging ik 3 maal naar de huisarts en telkens kreeg ik de reactie dat ik opgebrand was. Ik vond ander werk dat perfect was. 3/5 en nog goed betaald en combineerbaar met het werk van mijn vrouw. Ik stond op het punt ontslag te geven en te tekenen maar eerst nog eens langs de dokter want die ogen... ik vertelde mijn plannen van minder gaan te werken etc. maar haar enige reactie was. Ga je niet te snel, je bent opgebrand. Sinds die dag ging er voor het eerst echt angst door mijn lichaam. Piekerde en twijfelde dagen en nachten. Uiteindelijk nam ik geen ontslag en tekende ik niet. Wat een schuldgevoel overviel me toen. Liet ik daar even mijn gezin in de steek. Piekeren werd erger, angsten groter en het gevoel het niet meer aan te kunnen overwon. Ik huilde veel en chaos ik mijn hoofd won. Het was zo erg dat ik schrik had mezelf of anderen pijn te doen. Telkens ik er maar aan dacht had ik zin om weg te lopen of me laten opnemen. Ik startte op aanraden van de arts met AD en bij een psychologenpraktijk. Ook een team van een psychiatrisch ziekenhuis kwam aan huis. Ik kreeg de stempel burn out maar had energie met hopen, een beetje later was ik overspannen en niet burn out en had ik last van chronische hyperventilatie. Weken en maanden vlogen voorbij maar bleef last hebben van mijn ogen en kortademigheid. Ik bleef maar dingen afzeggen en kroop weg achter mijn angsten. Mijn reis naar frankrijk meldde ik af maar in augustus ging ik een week naar de zee en daar had ik plots geen last meer van mijn ogen. Een week later naar den oogarts en daar kreeg ik te horen dat ik allergie had. Druppeltjes hielpen maar pakten de oorzaak niet aan. Ik ging naar mijn huisarts en wees haar op de allergie op mijn ogen maar zij reageerde niet. Ik vroeg bloed te laten nemen voor allergietesten. Een week na de bloedname kreeg ik telefoon, je resultaten zijn negatief... het was toen eind september. Ik nam contact met een longspecialist en kon daar terecht op 11 december. Intussen tijd bleef ik maar veel rust nemen, bouwde mijn activiteiten rustig op. Mijn zelfvertrouwen nam toe. Uiteindelijk bij de longspecialist moest ik nog even aandringen op uitgebreide huidtesten. Daar bleek onmiddellijk een hele heftige reactie te zijn op huisstofmijt en grassen. Ook deed ik een blaastest en na 3 van de 12 pufjes moest ik het blazen staken. Ik kreeg het verdict astma patient te zijn. Maanden liepen er allerlei symptomen door elkaar. Vermoeidheid bij allergie was burnout, kortademigheid was burnout, onstoken ogen was burnout. Ik heb nu enkele weken cetrizine genomen en ik adem terug en mijn ogen doen geen pijn meer. Maar jammer genoeg is de angst wel gebleven en slaat die mij regelmatig plat. Ik moet dan ook aanvaarden dat ik door omstandigheden een psychische decompensatie heb gehad en er een angststoornis aan overgehouden heb. Ik doe alles, ik voel me fit, ik geniet van het leven en meer dan ooit van kleine dingen. 80% van de tijd ben ik positief en super maar ik blijf na 7 maanden angst hebben van die laatste grote stappen. Faalangst voor de toekomst. Dan denk ik plots aan iets en gaat er trilling door mijn lijf en moet ik 2 a 3 dagen mezelf oppeppen en moed inspreken. Ik heb een super psychologe en ik werk hard aan mezelf. Maar ik heb vooral schrik van de angst. Niet zozeer van dingen te doen maar van de angst...
Mijn verhaal in het kort
donderdag 21 december 2017 om 10:23
Ik heb ook een burnout gehad, ik heb ook allergien en ook longklachten sinds kort.
Ik ben nu een jaar bezig. Het eerste men mij mee gaf aan het begin van mijn burnout was: geen grote beslissingen maken. Dus niet tijdens ziekte ontslag nemen of een andere drastische beslissing nemen. Voor overige beslissingen heb ik veel tijd genomen en besproken in therapie en hulp gezicht bij adviseurs. Ik moet er even een paar dagen over nadenken is mijn mantra geworden.
Sowieso krijg je van aan de toekomst denken vooral stress. Denk aan nu of probeer 1 ding op een dag te doen. Al zijn het boodschappen of een kop koffie in een rustig tentje, een stuk lopen door het park. Houd het bij de gewone dingen en niet te veel tegelijk. Rust is echt noodzakelijk.
Rust krijg je door het leven simpel te houden, zo simpel mogelijk.
Ik ben nu een jaar bezig. Het eerste men mij mee gaf aan het begin van mijn burnout was: geen grote beslissingen maken. Dus niet tijdens ziekte ontslag nemen of een andere drastische beslissing nemen. Voor overige beslissingen heb ik veel tijd genomen en besproken in therapie en hulp gezicht bij adviseurs. Ik moet er even een paar dagen over nadenken is mijn mantra geworden.
Sowieso krijg je van aan de toekomst denken vooral stress. Denk aan nu of probeer 1 ding op een dag te doen. Al zijn het boodschappen of een kop koffie in een rustig tentje, een stuk lopen door het park. Houd het bij de gewone dingen en niet te veel tegelijk. Rust is echt noodzakelijk.
Rust krijg je door het leven simpel te houden, zo simpel mogelijk.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 21 december 2017 om 18:30
Hey,
Bedankt voor jullie reactie. Ik voelde me goed toen ik ander werk vond maar ik twijfelde plots of ik wel de juiste keuze nam. Men allereerste angstgevoel was : ik moet naar mijn dokter luisteren.
Ik heb vandaag een verhelderend gesprek gehad met mijn psychologe.
Ze gaf me een lijst met obsessies zoals geraporteerd door normale mensen zonder obsessieve compulsieve stoornis. Ik heb deze lijst voor gelegd aan wat vrienden en zij vertelden ook regelmatig zulke gedachten te hebben. Ik heb mij lange tijd gek gevoeld, een slechterik en kon moeilijk omgaan met die gedachten maar door mijn situatie gaf ik er teveel aandacht aan. Vandaag heb ik wat dingen geleerd om hiermee om te gaan. Het gaf een verlossend gevoel.
Het verhaal van de ruiter en het op hol geslagen paardje zal ik moeten vasthouden. Het paard kan op hol slagen maar de ruiter (ik) kan het kalmeren. Ofwel de golven kan je niet tegenhouden maar leren surfen wel.
Bedankt voor jullie reactie. Ik voelde me goed toen ik ander werk vond maar ik twijfelde plots of ik wel de juiste keuze nam. Men allereerste angstgevoel was : ik moet naar mijn dokter luisteren.
Ik heb vandaag een verhelderend gesprek gehad met mijn psychologe.
Ze gaf me een lijst met obsessies zoals geraporteerd door normale mensen zonder obsessieve compulsieve stoornis. Ik heb deze lijst voor gelegd aan wat vrienden en zij vertelden ook regelmatig zulke gedachten te hebben. Ik heb mij lange tijd gek gevoeld, een slechterik en kon moeilijk omgaan met die gedachten maar door mijn situatie gaf ik er teveel aandacht aan. Vandaag heb ik wat dingen geleerd om hiermee om te gaan. Het gaf een verlossend gevoel.
Het verhaal van de ruiter en het op hol geslagen paardje zal ik moeten vasthouden. Het paard kan op hol slagen maar de ruiter (ik) kan het kalmeren. Ofwel de golven kan je niet tegenhouden maar leren surfen wel.
vrijdag 22 december 2017 om 09:30
Ik was gisteren euforisch dat ik de tips van de psycholoog vlot ging kunnen toepassen.
Deze morgend werd ik wakker na een zalige nacht. Hey allereerste gedacht was: wat haat ik de feestdagen. Amai wat een rodeo op het paardje dat tekeer ging in mij. Oefening baart kunst zeker maar pijn doen zulke stomme gedachten steeds.
Deze morgend werd ik wakker na een zalige nacht. Hey allereerste gedacht was: wat haat ik de feestdagen. Amai wat een rodeo op het paardje dat tekeer ging in mij. Oefening baart kunst zeker maar pijn doen zulke stomme gedachten steeds.
