Psyche
alle pijlers
angstgedachten over welzijn kinderen
vrijdag 21 augustus 2020 om 16:29
Ik hoop dat ik het onder de goede pijler heb gezet.
Ik heb sinds ik moeder ben ( 4 jaar) last van angstgedachten omtrent het welzijn van mijn kinderen.
Deze kunnen zomaar de kop opsteken en ook plots weer verdwijnen. Het is vaak in situaties dat ik niet bij de kinderen ben maar bijvoorbeeld mijn partner alleen met ze is of ze met opa en oma op pad zijn.
Ik vertrouw mijn partner en ouders maar ergens bekruipt me het gevoel dat zij wellicht niet zo supergoed opletten als ik zelf doe.
Wat onzin is want ik ben ook feilbaar natuurlijk. Maar opeens bekruipt me een heel angstig gevoel van oh jee, wat als ze verongelukken of wat als ze verdrinken? Hierbij krijg ik zeer levendige dagdromen waarin ik voor me zie dat ik word gebeld met de mededeling dat mijn kinderen dood zijn. Ik zie dan in mijn hoofd hoe ik hierop reageer en de begrafenis en de periode erna verloopt, als een film.
Die gedachten gaan ook weer weg en dan kan het een tijdje rustig zijn. Ik heb hier weinig last van als ik met ze ben. Ik ben natuurlijk wel alert, zeker in potentieel gevaarlijke situaties zoals bij een drukke weg of bij zwemwater. Maar dan houd ik ze in de gaten, ben er altijd bij. Ik sta niet als een panisch mens pas op kijk uit te schreeuwen.
Ik vraag me wel af, hoe kan dit? Waar komt dit vandaan?
Herkennen anderen dit?
Ik heb er op het moment zelf even last van, maar als het over is kan ik het ook loslaten. Het is niet dat mijn ouders niet mogen oppassen of mijn partner alleen met ze mag zijn.
Ik wilde het even van me afschrijven en wellicht vind ik hier wat herkenning.
Ik heb sinds ik moeder ben ( 4 jaar) last van angstgedachten omtrent het welzijn van mijn kinderen.
Deze kunnen zomaar de kop opsteken en ook plots weer verdwijnen. Het is vaak in situaties dat ik niet bij de kinderen ben maar bijvoorbeeld mijn partner alleen met ze is of ze met opa en oma op pad zijn.
Ik vertrouw mijn partner en ouders maar ergens bekruipt me het gevoel dat zij wellicht niet zo supergoed opletten als ik zelf doe.
Wat onzin is want ik ben ook feilbaar natuurlijk. Maar opeens bekruipt me een heel angstig gevoel van oh jee, wat als ze verongelukken of wat als ze verdrinken? Hierbij krijg ik zeer levendige dagdromen waarin ik voor me zie dat ik word gebeld met de mededeling dat mijn kinderen dood zijn. Ik zie dan in mijn hoofd hoe ik hierop reageer en de begrafenis en de periode erna verloopt, als een film.
Die gedachten gaan ook weer weg en dan kan het een tijdje rustig zijn. Ik heb hier weinig last van als ik met ze ben. Ik ben natuurlijk wel alert, zeker in potentieel gevaarlijke situaties zoals bij een drukke weg of bij zwemwater. Maar dan houd ik ze in de gaten, ben er altijd bij. Ik sta niet als een panisch mens pas op kijk uit te schreeuwen.
Ik vraag me wel af, hoe kan dit? Waar komt dit vandaan?
Herkennen anderen dit?
Ik heb er op het moment zelf even last van, maar als het over is kan ik het ook loslaten. Het is niet dat mijn ouders niet mogen oppassen of mijn partner alleen met ze mag zijn.
Ik wilde het even van me afschrijven en wellicht vind ik hier wat herkenning.
vrijdag 21 augustus 2020 om 17:02
Ik heb het ook gehad. Soms zwaaide ik ze uit als ze in de auto naar oma gingen en dan dacht ik: nou, dit was de laatste keer. Als ze verongelukken is dit het laatste wat ik van ze zie.
Nu ze ouder worden heb ik het niet meer. Is het weg geëbt zonder dat ik er iets aan deed.
Nu ze ouder worden heb ik het niet meer. Is het weg geëbt zonder dat ik er iets aan deed.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 21 augustus 2020 om 17:10
Ik herken dit wel, ik denk ook vaak na over de kans om mensen te verliezen waar ik zielsveel van hou.
Dit is bij mij versterkt doordat mijn dochter met een hartruis is geboren en hiervoor in behandeling is bij Sophia, gelukkig onder controle, maar ik heb daar wel een enorme klap van gehad door de onzekere tijd die ik had voordat ik naar Sophia kon.
Als de kinderen uit logeren gaan ben ik ook altijd bang dat er een ongeluk gebeurd.
Persoonlijk denk ik dat de ene persoon er erger last van heeft dan de ander.
Ik ben zelf een piekeraar en kan piekeren over zaken die kunnen gebeuren, al voordat het is gebeurd.
Als het echt storend gaat worden, kun je misschien het beste in therapie hiervoor gaan.
Dit is bij mij versterkt doordat mijn dochter met een hartruis is geboren en hiervoor in behandeling is bij Sophia, gelukkig onder controle, maar ik heb daar wel een enorme klap van gehad door de onzekere tijd die ik had voordat ik naar Sophia kon.
Als de kinderen uit logeren gaan ben ik ook altijd bang dat er een ongeluk gebeurd.
Persoonlijk denk ik dat de ene persoon er erger last van heeft dan de ander.
Ik ben zelf een piekeraar en kan piekeren over zaken die kunnen gebeuren, al voordat het is gebeurd.
Als het echt storend gaat worden, kun je misschien het beste in therapie hiervoor gaan.
vrijdag 21 augustus 2020 om 17:57
Heel herkenbaar.. het is een stukje loslaten, het niet hebben van controle, ook al is het schijncontrole. Je kind is het liefste dat je hebt in je leven en het idee dat daar iets mee gebeurt..
Ik herken het "film in je hoofd", ik roep mezelf hardop tot de orde. "hou op nu!" of ik tel tot 9 waarbij je tm 8 in toon omhoog gaat en de 9 weer op lage toon uitspreekt. Dat helpt wel iets.
Of het ooit over gaat? Geen idee, ik denk dat sommige mensen gewoon zo zijn en anderen hier minder last van hebben.
Ik herken het "film in je hoofd", ik roep mezelf hardop tot de orde. "hou op nu!" of ik tel tot 9 waarbij je tm 8 in toon omhoog gaat en de 9 weer op lage toon uitspreekt. Dat helpt wel iets.
Of het ooit over gaat? Geen idee, ik denk dat sommige mensen gewoon zo zijn en anderen hier minder last van hebben.
vrijdag 21 augustus 2020 om 18:45
Dat is je noodlot als moeder.
Hoewel gisteren zag ik in een crime docu dat hippie ouders hun dochter van dertien hadden meegegeven aan Charles Manson om daar in zijn community te leven. Dus niet alle ouders hebben daar last van. Ze diende om seksuele diensten te leveren in ruil voor onderdak van de groep. Ze heeft zelf niet meegedaan aan de moorden. Ach ja, die ouders waren zichzelf aan het ontdekken; moet ook gebeuren.
Hoewel gisteren zag ik in een crime docu dat hippie ouders hun dochter van dertien hadden meegegeven aan Charles Manson om daar in zijn community te leven. Dus niet alle ouders hebben daar last van. Ze diende om seksuele diensten te leveren in ruil voor onderdak van de groep. Ze heeft zelf niet meegedaan aan de moorden. Ach ja, die ouders waren zichzelf aan het ontdekken; moet ook gebeuren.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 22 augustus 2020 om 00:02
Ik heb wel eens gelezen over het soort dromen dat je er achterkomt dat je een baby al twee weken geen eten hebt gegeven oid, dat dat een soort waarschuwing is zodat je extra oplet. Misschien werkt dat mechanisme hierbij ook zo? Dat het je even op scherp stelt.
Zo zou ik het zien. ‘Ah, mijn onderbewustzijn wil weer even aandacht dat ik goed op mijn schatjes moet letten.’
En ik herken het idd ook. Mag er zijn en ook weer over tot de orde van de dag.
Zo zou ik het zien. ‘Ah, mijn onderbewustzijn wil weer even aandacht dat ik goed op mijn schatjes moet letten.’
En ik herken het idd ook. Mag er zijn en ook weer over tot de orde van de dag.
zaterdag 22 augustus 2020 om 11:26
Soms slaat het alleen nergens op.. Zo droomde ik ooit dat ik de kinderwagen met baby erin buiten had laten staan in de regen, dat de bak volgelopen was en de baby verdronken was. Zo weinig vertrouwen in mezelf zal ik toch niet hebben dat ik mezelf hiervoor een waarschuwing moet geven?Baloma schreef: ↑22-08-2020 00:02Ik heb wel eens gelezen over het soort dromen dat je er achterkomt dat je een baby al twee weken geen eten hebt gegeven oid, dat dat een soort waarschuwing is zodat je extra oplet. Misschien werkt dat mechanisme hierbij ook zo? Dat het je even op scherp stelt.
Zo zou ik het zien. ‘Ah, mijn onderbewustzijn wil weer even aandacht dat ik goed op mijn schatjes moet letten.’
En ik herken het idd ook. Mag er zijn en ook weer over tot de orde van de dag.
