Psyche
alle pijlers
Angstig na ongeluk, gaat dat vanzelf over?
dinsdag 8 augustus 2017 om 22:56
Ik heb tijdens mijn zwangerschap een ongeluk gehad. Hierbij heb ik verwondingen opgelopen aan onder andere mijn gezicht, benen en buik. Ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht, alles is gehecht en gelukkig bleek met de baby alles goed. Zij is inmiddels gezond geboren.
Ik ben geen paniekvogel, maar deze gebeurtenis heb ik als redelijk traumatisch ervaren, merk ik nu. Na de bevalling zonk dat eigenlijk pas in. De eerste weken na het ongeluk was ik redelijk stoicijns, maar nu merk ik dat ik ontzettend voorzichtig ben met alles (lopen (ook in huis),rijden, fietsen) en steeds angstig ben dat er weer iets gebeurt. Herkent iemand dit? Wanneer gaat zoiets weer over?
Mijn oudste kindje was de enige die aanwezig was toen het gebeurde en moest hulp halen. Ze was erg in paniek door het bloed en mijn paniek. Ik deed mijn best om zo rustig mogelijk te blijven, maar dat lukte niet helemaal. Zij heeft het er met mij niet echt over en wil het ook niet geforceerd openbreken. Met anderen heeft ze het er soms wel over en dan huilt ze ook. Heeft iemand tips?
Bedankt alvast.
Ik ben geen paniekvogel, maar deze gebeurtenis heb ik als redelijk traumatisch ervaren, merk ik nu. Na de bevalling zonk dat eigenlijk pas in. De eerste weken na het ongeluk was ik redelijk stoicijns, maar nu merk ik dat ik ontzettend voorzichtig ben met alles (lopen (ook in huis),rijden, fietsen) en steeds angstig ben dat er weer iets gebeurt. Herkent iemand dit? Wanneer gaat zoiets weer over?
Mijn oudste kindje was de enige die aanwezig was toen het gebeurde en moest hulp halen. Ze was erg in paniek door het bloed en mijn paniek. Ik deed mijn best om zo rustig mogelijk te blijven, maar dat lukte niet helemaal. Zij heeft het er met mij niet echt over en wil het ook niet geforceerd openbreken. Met anderen heeft ze het er soms wel over en dan huilt ze ook. Heeft iemand tips?
Bedankt alvast.
frankies wijzigde dit bericht op 08-08-2017 23:04
0.00% gewijzigd
dinsdag 8 augustus 2017 om 23:02
Geen verstand van kinderen, maar ben wel zelf ooit aangereden en was daarna ook een tijd een behoorlijke schijthaas. Zoiets is blijkbaar erg traumatiserend, maar het slijt vanzelf. Misschien nooit helemaal, want bij mij is het ruim 10 jaar geleden en nu loop ik nog voor geen goud door een rood stoplicht. Maar binnen een maand werd het wel weer leefbaar.
dinsdag 8 augustus 2017 om 23:15
Als het aan blijft houden dan zou ik EMDR proberen. Dat zorgt er voor dat de emotionele lading op het onderwerp minder wordt. Dus de angst verminderd.
Ik kan me goed voorstellen dat je in zo'n situatie van alles meemaakt tegelijkertijd waardoor er een trauma ontstaat. Als het aanhoudend is dan kan EMDR zeer effectief zijn.
Ik zou wel met dochter praten over hoe zij zich voelt, wat het nog met haar doet en wat het met jou doet (laatste ligt ook wel beetje aan leeftijd). Ik denk dat je beter kan blijven peilen dan het onbesproken te laten.
Ik kan me goed voorstellen dat je in zo'n situatie van alles meemaakt tegelijkertijd waardoor er een trauma ontstaat. Als het aanhoudend is dan kan EMDR zeer effectief zijn.
Ik zou wel met dochter praten over hoe zij zich voelt, wat het nog met haar doet en wat het met jou doet (laatste ligt ook wel beetje aan leeftijd). Ik denk dat je beter kan blijven peilen dan het onbesproken te laten.
dinsdag 8 augustus 2017 om 23:21
Dat ik met alles angstig was heb ik nooit gehad. Het was specifiek autorijden op de snelweg. Toen ik na drie maanden nog steeds alle b- en c wegen verkoos, heb ik een paar autorijlessen genomen. Na de rijlessen een paar keer met mijn pa naast mij gereden, net zoals toen ik nog een jong grietje van 18 was. Vijf maanden later was het 'klaar' in mijn beleving, het kwam ook niet meer terug in mijn dromen.
Naar kind toe zou ik wel blijven aangeven dat het praten erover helemaal prima is. Dat je een beetje het idee wegneemt dat zij zich 'groot' moet houden voor jou. Wel fijn dat er mensen zijn met wie ze erover kan praten, dat ook benoemen ("Wat fijn dat je er met oma over hebt kunnen praten").
Naar kind toe zou ik wel blijven aangeven dat het praten erover helemaal prima is. Dat je een beetje het idee wegneemt dat zij zich 'groot' moet houden voor jou. Wel fijn dat er mensen zijn met wie ze erover kan praten, dat ook benoemen ("Wat fijn dat je er met oma over hebt kunnen praten").
dinsdag 8 augustus 2017 om 23:38
Foodsandbeats schreef: ↑08-08-2017 23:19Ga eens met je huisarts praten wat hiermee verstandig is, waarschijnlijk verwijzing naar een psycholoog. Want dit soort angst na een ongeval komt veel voor, maar kan ook goed en snel verholpen worden. Ook bij je huisarts en psycholoog vertellen over je dochter.
An sich niks mis met hulp zoeken voor dit soort dingen, maar kom op... TO heeft amper de tijd gehad om uberhaubt aan verwerken te beginnen. Geef het eerst gewoon wat tijd TO. De angst is inderdaad niet gek. En als het lang aanhoudt of je gaat er echt door beperkt worden, dan is hulp zoeken slim. Maar mijn eigen ervaring is dat het vooral belangrijk is om wel weer dingen te gaan doen/blijven doen, ook als ze je angstig maken. Niet toegeven aan je angst. In mijn geval hielp dat dusdanig dat ik er nu, na verloop van tijd, helemaal echt geen last meer van heb.
anoniem_324473 wijzigde dit bericht op 19-09-2017 18:59
0.06% gewijzigd
dinsdag 8 augustus 2017 om 23:56
Ik heb zelf te maken gehad met verlaat trauma. Ik was ineens dagenlang helemaal van de wereld (geen concentratie, onwerkelijk gevoel, slecht slapen) en duurde een paar weken voor ik weer normaal kon functioneren. Dat wil je ook niet. Dus echt niet gek om een professional mee te laten kijken.Verhip schreef: ↑08-08-2017 23:38An sich niks mis met hulp zoeken voor dit soort dingen, maar kom op... TO heeft amper de tijd gehad om uberhaubt aan verwerken te beginnen. Geef het eerst gewoon wat tijd TO. De angst is inderdaad niet gek. En als het lang aanhoudt of je gaat er echt door beperkt worden, dan is hulp zoeken slim. Maar mijn eigen ervaring is dat het vooral belangrijk is om wel weer dingen te gaan doen/blijven doen, ook als ze je angstig maken. Niet toegeven aan je angst. In mijn geval hielp dat dusdanig dat ik er nu, na verloop van tijd helemaal echt geen last meer van heb.
•
woensdag 9 augustus 2017 om 09:42
Met je kind zou ik wel een hulpverlenerstraject in stappen. Ze is nog zo jong, kan dingen veel minder relativeren en kan hier heel veel last van krijgen bij haar ontwikkeling. Zeker omdat ze er niet over praat, maar in haar koppie gaan echt wel gedachten om. Als ze niet met jou wil praten, laat er dan een professional naar kijken. Het is belangrijk om zo vroeg mogelijk iets aan hulpverlening te gaan doen als zij last heeft, maar ook om uit te sluiten dat ze er last van heeft. Dit kan zo bepalend zijn voor de rest van haar leven. Zelf heb ik op jonge leeftijd ook iets traumatisch meegemaakt, wat daarna door mijn ouders werd weggewoven en waar we het nooit over hadden. Ik ben nu 37 en heb het nog maar pas achter me kunnen laten.
Voor jezelf zou het ook goed zijn. Misschien is dat ook iets wat je aan je kind kunt laten zien. Kijk, mama gaat ook met iemand praten over het ongeluk, niks geks aan. Heb je na je ongeluk geen slachtofferhulp aangeboden gekregen? Dacht dat dat redelijk standaard was?
Voor jezelf zou het ook goed zijn. Misschien is dat ook iets wat je aan je kind kunt laten zien. Kijk, mama gaat ook met iemand praten over het ongeluk, niks geks aan. Heb je na je ongeluk geen slachtofferhulp aangeboden gekregen? Dacht dat dat redelijk standaard was?
woensdag 9 augustus 2017 om 09:56
Dank voor jullie reacties.
Ik vind het verwarrend dat ik dus ook pas bevallen ben en daardoor wat labieler. Ik kan dus niet goed zien wat waar bij hoort. Vandaar de vraag.
Het is niet zo dat het me beperkt, ik doe in principe alles, maar ben gewoon angstiger. Het ongeluk was gevalletje engeltje op schouder anders was ik er niet meer geweest, dat heeft me angstig gemaakt.
Voor wat betreft mijn dochter zal ik er wat vaker naar vragen inderdaad. Ik zou precies dat ook adviseren, gek dat het voor mezelf ineens een blinde vlek blijkt te zijn.
Extra hulp overweeg ik ook, maar omdat het wat verwarrend is ivm de bevalling was ik benieuwd hoe anderen zo'n schrik verwerken ervaren.
Het was een eenzijdig ongeluk, dus volgens mij is slachtofferhulp dan niet van toepassing?
Ik vind het verwarrend dat ik dus ook pas bevallen ben en daardoor wat labieler. Ik kan dus niet goed zien wat waar bij hoort. Vandaar de vraag
. Het is niet zo dat het me beperkt, ik doe in principe alles, maar ben gewoon angstiger. Het ongeluk was gevalletje engeltje op schouder anders was ik er niet meer geweest, dat heeft me angstig gemaakt.
Voor wat betreft mijn dochter zal ik er wat vaker naar vragen inderdaad. Ik zou precies dat ook adviseren, gek dat het voor mezelf ineens een blinde vlek blijkt te zijn.
Extra hulp overweeg ik ook, maar omdat het wat verwarrend is ivm de bevalling was ik benieuwd hoe anderen zo'n schrik verwerken ervaren.
Het was een eenzijdig ongeluk, dus volgens mij is slachtofferhulp dan niet van toepassing?
woensdag 9 augustus 2017 om 10:44
woensdag 9 augustus 2017 om 21:02
