Psyche
alle pijlers
Angststoornis en hoe ermee om te gaan?
vrijdag 5 september 2008 om 15:29
Hallo allemaal,
Sinds een maandje heb ik een prille relatie met een leuke man. We zijn helemaal gek op elkaar.
Vrij heftige bijkomstigheid: Hij heeft een angststoornis.
Hij komt de stad niet uit. Kan nog wel zijn dagelijkse dingen doen (werk, boodschappen, bioscoop, uit eten, etc) maar de rest is moeilijk.
Voorbeeld: ik woon aan de rand van de stad en hij moest zich twee weken opladen voor hij naar me toe 'durfte' te komen. Zat tijdens dat bezoek gespannen te trillen op de bank en was overduidelijk opgelucht dattie weer 'mocht' gaan.
Dit vind ik op zijn zachtst gezegd vervelend!
Het komt trouwens bij vlagen, vorig jaar is hij nog 'gewoon' op vakantie geweest naar 't buitenland.
Wat moet ik hier in Godsnaam mee?
Ik ga niet mee in zijn angst, zal niets nalaten te doen maar onbewust hou ik er toch rekening mee. We spreken altijd bij hem af bijv. (terwijl ik een zoontje heb en dus oppas moet regelen)
Iemand ervaring met dit soort "gevallen" ?
Wat kan ik verwachten, is ermee te leven of stort ik mezelf in de ellende door hierin mee te gaan?
Alvast bedankt voor het advies!
Sinds een maandje heb ik een prille relatie met een leuke man. We zijn helemaal gek op elkaar.
Vrij heftige bijkomstigheid: Hij heeft een angststoornis.
Hij komt de stad niet uit. Kan nog wel zijn dagelijkse dingen doen (werk, boodschappen, bioscoop, uit eten, etc) maar de rest is moeilijk.
Voorbeeld: ik woon aan de rand van de stad en hij moest zich twee weken opladen voor hij naar me toe 'durfte' te komen. Zat tijdens dat bezoek gespannen te trillen op de bank en was overduidelijk opgelucht dattie weer 'mocht' gaan.
Dit vind ik op zijn zachtst gezegd vervelend!
Het komt trouwens bij vlagen, vorig jaar is hij nog 'gewoon' op vakantie geweest naar 't buitenland.
Wat moet ik hier in Godsnaam mee?
Ik ga niet mee in zijn angst, zal niets nalaten te doen maar onbewust hou ik er toch rekening mee. We spreken altijd bij hem af bijv. (terwijl ik een zoontje heb en dus oppas moet regelen)
Iemand ervaring met dit soort "gevallen" ?
Wat kan ik verwachten, is ermee te leven of stort ik mezelf in de ellende door hierin mee te gaan?
Alvast bedankt voor het advies!
vrijdag 5 september 2008 om 15:59
Wat interessant is om achter te komen is de oorzaak van deze angststoornis. Is dit nieuw en heeft hij dit voor het eerst of is dit een terugkerend iets in zijn leven. Als hij nog niet achter de oorzaak is gekomen en alleen aan symptoongestrijding doet dan kan dit steeds terugkomen in zijn of jullie leven.
Heb je daar inmiddels wat zicht op?
Heb je daar inmiddels wat zicht op?
vrijdag 5 september 2008 om 16:04
Nou wel wat ja... Hij praat er vrij open over, wat ik op zich wel fijn vind. Hij doet zich niet beter voor dan hij is maar heeft wel vechtlust in de zin van dat hij er heel graag iets aan wil doen en vanaf wil.
Het is zo'n tien jaar geleden begonnen in de trein. (die hij nu niet meer indurft). Sindsdien gekomen en gegaan.
Hij had destijds ontdekt dat zijn vriendinnetje vreemdging, studie ging slecht, veel stress etc. Maar geen duidelijke oorzaak in de vorm van een ongeluk of zoiets.
Ik neem dus aan dat het iets blijvends is. Tien jaar is een lange tijd. Al is het nu wel voor het eerst dat hij er iets voor (of tegen..) slikt. Wat die medicijnen (AD) gaan doen weet ik niet. En hij ook niet.
Daar ben ik wel benieuwd naar.... iemand ervaring?
Het is zo'n tien jaar geleden begonnen in de trein. (die hij nu niet meer indurft). Sindsdien gekomen en gegaan.
Hij had destijds ontdekt dat zijn vriendinnetje vreemdging, studie ging slecht, veel stress etc. Maar geen duidelijke oorzaak in de vorm van een ongeluk of zoiets.
Ik neem dus aan dat het iets blijvends is. Tien jaar is een lange tijd. Al is het nu wel voor het eerst dat hij er iets voor (of tegen..) slikt. Wat die medicijnen (AD) gaan doen weet ik niet. En hij ook niet.
Daar ben ik wel benieuwd naar.... iemand ervaring?
vrijdag 5 september 2008 om 16:26
Beetje ervaring. Het is lastig, ik ben er van op mijn tenen gaan lopen. Hobbels in een relatie, lastige gesprekken, moeilijke onderwerpen aansnijden (wat soms hoort bij een relatie lijkt mij) word soms lastig. Valkuil is dat je op je tenen gaat lopen, iemand gaat ontzien en er een ongelijkwaardige relatie ontstaat. Zolang iemand niet de kern aanpakt of wil aanpakken (dmv therapie bv) en AD gaat slikken: ik zou er niet aan beginnen. Klinkt misschien heel hard, maar da's even mijn mening. Ik hoop dat anderen je beter kunnen adviseren hier! Succes.
vrijdag 5 september 2008 om 16:30
Dankje Petroika,
Heb jij ook in een dergelijke relatie gezeten?
Ik ben niet van plan op mijn tenen te lopen of hem te ontzien....Dat heb ik hem ook gezegd en dat vind hij fijn. Hij ontziet zichzelf ook niet want hij gaat dingen wel aan...
Alleen nog veel te weinig naar mijn mening.
Ik push hem overigens ook niet.
Ik heb zoals eerder gezegd een zoontje en naar hem toe kan ik het niet maken me in allerlei bochten te wringen voor een man. Dat ga ik dus ook niet doen. Maar ik ben zo vreselijk gek op hem....
Heb jij ook in een dergelijke relatie gezeten?
Ik ben niet van plan op mijn tenen te lopen of hem te ontzien....Dat heb ik hem ook gezegd en dat vind hij fijn. Hij ontziet zichzelf ook niet want hij gaat dingen wel aan...
Alleen nog veel te weinig naar mijn mening.
Ik push hem overigens ook niet.
Ik heb zoals eerder gezegd een zoontje en naar hem toe kan ik het niet maken me in allerlei bochten te wringen voor een man. Dat ga ik dus ook niet doen. Maar ik ben zo vreselijk gek op hem....
maandag 15 september 2008 om 12:06
Hoi,
Mijn vriend heeft een angststoornis, agorafobie. Hij heeft het zo'n vier jaar en had het dus nog niet toen we zes jaar geleden iets kregen. Het is erg lastig. Vooral om te begrijpen hoe hij zich voelt, waarom hij bepaalde dingen niet durft die voor jou doodnormaal zijn. Een vakantie is bijvoorbeeld een hele grote uitdaging/opgave voor iemand met een angststoornis. Dat dat is gelukt is voor hem een grote stap in de goede richting.
Je moet je zeker niet in allerlei bochten wringen. Als je je teveel aanpast, wordt je ongelukkig en kan de relatie niet werken. Probeer in ieder geval wat meer te weten te komen over angststoornissen zodat je hem beter begrijpt en weet dat het geen kwestie van een schop onder de kont is. Wij gaan ermee om door heel veel te praten en eerlijk te zijn. Soms pijnlijk, maar m.i. essentieel.
Je zegt dat hij ontzettend zijn best doet. Hartstikke goed! AD helpen op zijn vroegst na 8 weken en dan is het soms nog zoeken naar de juiste AD. Wat voor therapie heeft hij?
Iemand met een angststoornis raakt dit nooit helemaal kwijt. Dat komt doordat iedereen zo nu en dan angstig is. Maar een persoon met een angststoornis gaat hier verkeerd mee om, verkeerde gedachtenpatronen etc. Kijk eens op agorafobie.be daar hebben wij ontzettend veel aan gehad.
Mijn vriend durfde vier jaar geleden niet meer de supermarkt in. Afgelopen zomer zijn we samen naar Noord-Frankrijk geweest. Een mijpaal! Het gaat steeds beter, dus houd hoop. Sterkte ermee....
Mijn vriend heeft een angststoornis, agorafobie. Hij heeft het zo'n vier jaar en had het dus nog niet toen we zes jaar geleden iets kregen. Het is erg lastig. Vooral om te begrijpen hoe hij zich voelt, waarom hij bepaalde dingen niet durft die voor jou doodnormaal zijn. Een vakantie is bijvoorbeeld een hele grote uitdaging/opgave voor iemand met een angststoornis. Dat dat is gelukt is voor hem een grote stap in de goede richting.
Je moet je zeker niet in allerlei bochten wringen. Als je je teveel aanpast, wordt je ongelukkig en kan de relatie niet werken. Probeer in ieder geval wat meer te weten te komen over angststoornissen zodat je hem beter begrijpt en weet dat het geen kwestie van een schop onder de kont is. Wij gaan ermee om door heel veel te praten en eerlijk te zijn. Soms pijnlijk, maar m.i. essentieel.
Je zegt dat hij ontzettend zijn best doet. Hartstikke goed! AD helpen op zijn vroegst na 8 weken en dan is het soms nog zoeken naar de juiste AD. Wat voor therapie heeft hij?
Iemand met een angststoornis raakt dit nooit helemaal kwijt. Dat komt doordat iedereen zo nu en dan angstig is. Maar een persoon met een angststoornis gaat hier verkeerd mee om, verkeerde gedachtenpatronen etc. Kijk eens op agorafobie.be daar hebben wij ontzettend veel aan gehad.
Mijn vriend durfde vier jaar geleden niet meer de supermarkt in. Afgelopen zomer zijn we samen naar Noord-Frankrijk geweest. Een mijpaal! Het gaat steeds beter, dus houd hoop. Sterkte ermee....
maandag 15 september 2008 om 19:48
Hey, er zijn verschillende manieren om hiermee om te gaan.
Maar eerlijk gezegd zijn ze geen van alle makkelijk en vergen veel inzet van jezelf.
Zelf ben ik begonnen met AD en een cursus bij het GGZ en na een terugval een vrijwillige opname van 4.5 maand. Geen makkelijke beslissing maar wel de beste die ik in mijn leven heb genomen. Heb daar veel geleerd en dat helpt me om een normaal leven te leiden. Zal waarschijnlijk mijn hele leven AD slikken maar daar heb ik geen probleem mee zolang ik kan doen en laten wat ik wil.
Afwachten en hopen dat het overgaat is in ieder geval geen oplossing heb ik uit ervaring geleerd.......
Problemen aanpakken is moeilijk maar wel de beste methode!
Maar eerlijk gezegd zijn ze geen van alle makkelijk en vergen veel inzet van jezelf.
Zelf ben ik begonnen met AD en een cursus bij het GGZ en na een terugval een vrijwillige opname van 4.5 maand. Geen makkelijke beslissing maar wel de beste die ik in mijn leven heb genomen. Heb daar veel geleerd en dat helpt me om een normaal leven te leiden. Zal waarschijnlijk mijn hele leven AD slikken maar daar heb ik geen probleem mee zolang ik kan doen en laten wat ik wil.
Afwachten en hopen dat het overgaat is in ieder geval geen oplossing heb ik uit ervaring geleerd.......
Problemen aanpakken is moeilijk maar wel de beste methode!
maandag 15 september 2008 om 19:53
Ja, ik heb geen ervaring met een partner met een angststoornis, maar ik was zelf behept met een angststoornis en dat kan knap lastig zijn. Ik weet ook niet precies wat voor advies ik je hierin moet geven, angstige mensen zien dingen soms somberder in, ze zien leeuwen en beren op de weg waar ze niet zijn, ik heb gelukkig altijd een fantastische partner gehad bij wie ik alles kwijt kon, misschien is het voor een man makkelijker te accepteren dat een vrouw angstig is dan andersom, ik zou dat in ieder geval wel hebben, bij mij moet een man mij beschermen.
De angst kan ook dieper zitten, misschien uit zijn jeugd. Ik ben altijd al een bang en schichtig meisje geweest door bepaalde ervaringen uit mijn jeugd en de angst is 1000x erger geworden door een traumatische ervaring met een ex bij wie ik juist die bescherming en die liefde vond. Door heel erg veel therapie, veel rust en een opname ben ik er nu redelijk bovenop, maar het blijft een zwakke plek.
Aan de ene kant kan je iemand niet dwingen om er iets aan te doen, maar het moet idd niet ten koste van jouw bewegingsvrijheid gaan. Probeer daar een balans in te vinden, dat ie ook weer niet te afhankelijk wordt van jou, dan heb je geen leven meer.
De angst kan ook dieper zitten, misschien uit zijn jeugd. Ik ben altijd al een bang en schichtig meisje geweest door bepaalde ervaringen uit mijn jeugd en de angst is 1000x erger geworden door een traumatische ervaring met een ex bij wie ik juist die bescherming en die liefde vond. Door heel erg veel therapie, veel rust en een opname ben ik er nu redelijk bovenop, maar het blijft een zwakke plek.
Aan de ene kant kan je iemand niet dwingen om er iets aan te doen, maar het moet idd niet ten koste van jouw bewegingsvrijheid gaan. Probeer daar een balans in te vinden, dat ie ook weer niet te afhankelijk wordt van jou, dan heb je geen leven meer.
donderdag 25 september 2008 om 20:54
Wat een lastige situatie zeg! Ook dubbel gevoel lijkt me, aan de ene kant blij omdat je een leuke man hebt ontmoet maar aan de andere kant twijfel omdat hij met een angststoornis zit.
Ik ben het met Blue Eyes eens dat hij er actief iets aan moet doen, anders kan dit nog wel 10 jaar doorgaan. Is hij al bij een psycholoog geweest? Cognitieve gedragstherapie kan een methode zijn om de angststoornis te behandelen. Daarbij kijken ze naar de gedachten die een rol spelen bij de angst en moet je geleidelijk, in kleine stappen alle situaties opzoeken die angstig zijn of die je vermijdt. Alleen door dit op te zoeken leer je dat deze situaties niet angst hoeven op te roepen.
Heel veel succes in ieder geval!
Ik ben het met Blue Eyes eens dat hij er actief iets aan moet doen, anders kan dit nog wel 10 jaar doorgaan. Is hij al bij een psycholoog geweest? Cognitieve gedragstherapie kan een methode zijn om de angststoornis te behandelen. Daarbij kijken ze naar de gedachten die een rol spelen bij de angst en moet je geleidelijk, in kleine stappen alle situaties opzoeken die angstig zijn of die je vermijdt. Alleen door dit op te zoeken leer je dat deze situaties niet angst hoeven op te roepen.
Heel veel succes in ieder geval!
donderdag 25 september 2008 om 21:19
Vooral goed luisteren. Je kunt het niet voor hem oplossen, maar laten weten dat je er voor hem bent geeft zoveel veiligheid.
Ik heb zelf al jaren last van een angststoornis met in 2003 een enorm dieptepunt. Ik zat letterlijk te trillen op de bank, durfde niet alleen te zijn, niet te gaan slapen en ik at niets meer. Mijn vriend snapte er geen snars van en probeerde het probleem 'weg te blazen'. 'Niet zo aanstellen, gewoon doen, er is niets aan de hand, doe normaal'. Grrrr, daar vloog ik dus echt van tegen de muren.
Hij had geen begrip en geen inzicht in mijn situatie en dat heb ik hem kwalijk genomen. Oplossingen hoeft ie me echt niet te geven, maar wel het gevoel dat hij er is om naar me te luisteren en af en toe een hart onder de riem te steken.
Gelukkig ben ik er met therapie en AD zelf heel goed uitgekomen en daar ben ik trots op. Echter, het komt bij vlagen terug en dan erger ik me nog steeds aan de houding (wel iets veranderd) van mijn vriend die er geen snars van begrijpt en telkens maar met oplossingen probeert aan te komen.
Ik denk dat mijn verhaal duidelijk is en het feit dat jij hier een topic voor opent, geeft aan dat jij echt wilt weten hoe je ermee om moet gaan. Dat vind ik echt super! Veel succes en als je nog wat wilt weten, hoor ik het wel!
Ik heb zelf al jaren last van een angststoornis met in 2003 een enorm dieptepunt. Ik zat letterlijk te trillen op de bank, durfde niet alleen te zijn, niet te gaan slapen en ik at niets meer. Mijn vriend snapte er geen snars van en probeerde het probleem 'weg te blazen'. 'Niet zo aanstellen, gewoon doen, er is niets aan de hand, doe normaal'. Grrrr, daar vloog ik dus echt van tegen de muren.
Hij had geen begrip en geen inzicht in mijn situatie en dat heb ik hem kwalijk genomen. Oplossingen hoeft ie me echt niet te geven, maar wel het gevoel dat hij er is om naar me te luisteren en af en toe een hart onder de riem te steken.
Gelukkig ben ik er met therapie en AD zelf heel goed uitgekomen en daar ben ik trots op. Echter, het komt bij vlagen terug en dan erger ik me nog steeds aan de houding (wel iets veranderd) van mijn vriend die er geen snars van begrijpt en telkens maar met oplossingen probeert aan te komen.
Ik denk dat mijn verhaal duidelijk is en het feit dat jij hier een topic voor opent, geeft aan dat jij echt wilt weten hoe je ermee om moet gaan. Dat vind ik echt super! Veel succes en als je nog wat wilt weten, hoor ik het wel!
vrijdag 26 september 2008 om 16:04
Ik weet niet hoe het is om een partner te hebben met een angststoornis, maar ik heb zelf een angststoornis.
De manier waarop mijn vriend hier mee omgaat is heel belangrijk voor me. Ik verwacht niet dat hij zich in bochten moet wurmen voor me. Hij moet vooral doen, waarin ik hem zou kunnen beperken door mijn angststoornis. B.v. vliegen doe ik niet. En dat vind ik heel erg, en ik zou het vreselijk vinden als hij nooit kon reizen omdat ik niet durf. Dus daarin moedig ik hem aan om het met anderen te doen.
Wel vind ik het belangrijk dat hij niet doet alsof ik me aanstel. De angst die ik voel is echt. Reeël of irrationeel.
En hij steunt me gigantisch. Ik slik geen medicijnen, maar doe dagelijks dingen waarvoor ik bang ben. Maar ik doe ze wel! En daar is hij heel trots op en vol begrip. En dat is erg fijn. Ik vertrouw hem daar in. Hij maakt me niet belachelijk. Hij weet hoe moeilijk ik het af en toe heb.
Dat is dan ook mijn advies aan jouw. Maar de houding die je partner daarin neemt is ook belangrijk. Als hij simpelweg alles weigert, dan wordt het erg moeilijk. Maar als hij het probeert, steun hem dan vooral.
De manier waarop mijn vriend hier mee omgaat is heel belangrijk voor me. Ik verwacht niet dat hij zich in bochten moet wurmen voor me. Hij moet vooral doen, waarin ik hem zou kunnen beperken door mijn angststoornis. B.v. vliegen doe ik niet. En dat vind ik heel erg, en ik zou het vreselijk vinden als hij nooit kon reizen omdat ik niet durf. Dus daarin moedig ik hem aan om het met anderen te doen.
Wel vind ik het belangrijk dat hij niet doet alsof ik me aanstel. De angst die ik voel is echt. Reeël of irrationeel.
En hij steunt me gigantisch. Ik slik geen medicijnen, maar doe dagelijks dingen waarvoor ik bang ben. Maar ik doe ze wel! En daar is hij heel trots op en vol begrip. En dat is erg fijn. Ik vertrouw hem daar in. Hij maakt me niet belachelijk. Hij weet hoe moeilijk ik het af en toe heb.
Dat is dan ook mijn advies aan jouw. Maar de houding die je partner daarin neemt is ook belangrijk. Als hij simpelweg alles weigert, dan wordt het erg moeilijk. Maar als hij het probeert, steun hem dan vooral.
maandag 29 september 2008 om 09:57
[b][message=2021903,noline]Jullienne schreef op 26
Hij moet vooral doen, waarin ik hem zou kunnen beperken door mijn angststoornis. Vliegen
Ik slik geen medicijnen, maar doe dagelijks dingen waarvoor ik bang ben. Maar ik doe ze wel! En daar is hij heel trots op en vol begrip.
Hee Julliene,
Het eerste wat je schrijft is ook de kern van onze relatie. Wat hem beperkt, hoeft mij niet te beperken. Mijn vriend vliegt ook niet, dus vliegvakanties doe ik met vrienden of zussen. Als ik me teveel aanpas aan hem, word ik ongelukkig. Gelukkig kunnen we het zo oplossen.
Wat goed van je dat je elke dag dingen doet die je eng vindt. Echt goed bezig! Want hoe mee je vermijdt, hoe kleiner je veilige cirkeltje wordt. Succes.
vrijdag 21 november 2008 om 19:07
Ik heb eigenlijk geen advies voor je...maar ik wil wel zeggen dat het me een hele lange, moeilijke weg lijkt voor je.
Het is echt heel heftig en voor een partner een hele opgave om een relatie te hebben met iemand met een angst- of dwangstoornis.
Het heeft ook heel veel effect op een partner, denk ik. Hoe dan ook; je moet erg veel rekening houden met de angststoornis van je partner. Ongedwongen leven is er voor jezelf ook niet meer bij, hoe erg je ook probeert niet mee te gaan in zijn angst.
Ik heb geen partner met een angststoornis. Ik heb er zelf een. Nou ja....eigenlijk een dwangstoornis; smetvrees in redelijk heftige vorm. Maar goed, eigenlijk is dat ook een angststoornis (de angst om 'vies' te worden). Het uit zich in 'dwang': steeds handen wassen, dingen niet aanraken, dingen schoonmaken die andere aan hebben geraakt.
Vakanties doe ik wel, maar daar voel ik me ook constant niet lekker...
Heel eerlijk gezegd zou ik het als 'gezonde' partner absoluut niet willen en niet trekken.
Ik vind het wel knap dat je ervoor probeert te gaan als je elkaar pas zo kort kent...
Het is echt heel heftig en voor een partner een hele opgave om een relatie te hebben met iemand met een angst- of dwangstoornis.
Het heeft ook heel veel effect op een partner, denk ik. Hoe dan ook; je moet erg veel rekening houden met de angststoornis van je partner. Ongedwongen leven is er voor jezelf ook niet meer bij, hoe erg je ook probeert niet mee te gaan in zijn angst.
Ik heb geen partner met een angststoornis. Ik heb er zelf een. Nou ja....eigenlijk een dwangstoornis; smetvrees in redelijk heftige vorm. Maar goed, eigenlijk is dat ook een angststoornis (de angst om 'vies' te worden). Het uit zich in 'dwang': steeds handen wassen, dingen niet aanraken, dingen schoonmaken die andere aan hebben geraakt.
Vakanties doe ik wel, maar daar voel ik me ook constant niet lekker...
Heel eerlijk gezegd zou ik het als 'gezonde' partner absoluut niet willen en niet trekken.
Ik vind het wel knap dat je ervoor probeert te gaan als je elkaar pas zo kort kent...
