Psyche
alle pijlers
Antidepressiva of niet? Ervaringen?
zaterdag 3 januari 2009 om 21:01
Beste forummers,
Op dit moment is mijn leven niet meer mijn leven, althans, zo voelt het. Ik voel me niet meer thuis in mijn leven, er gebeurt zoveel in dit leven dat ik niet goed weet hoe dat ik hier allemaal mee om moet gaan...
Ik loop al een aantal jaren bij een psychotherapeut en het ging eigenlijk aardig goed. Totdat mijn laatste relatie werd verbroken en hierdoor ben ik in een diep dal terechtgekomen.
Ik zie niet echt een lichtpunt meer. Mijn huisarts heeft mij antidepressiva aangeraden maar eigenlijk wil ik dat liever niet. Ik ben al eerder door vrij diepe dalen gegaan (in vergelijking eigenlijk nog erger dan deze) en die heb ik ook zonder antidepressiva doorstaan.
Er gebeurt alleen zoveel bovenop elkaar dat ik me op dit moment afvraag waar het eindigt. En ik betrap mezelf er op dat ik noodsignalen uitzend, richting mijn ouders (mijn vader is op dit moment zwaar depressief en mijn moeder is alcoholiste dus daar kan ik ook niet echt terecht, sterker nog, zij leunen op mij en ik kan dat niet aan op dit moment). Verder ben ik enig kind dus heb geen verdere familie waar ik terecht kan.
Mijn ex heeft de relatie twee maanden geleden verbroken, mijn beste vriendin (tenminste dat dacht ik) vertelt mij vandaag dat zij het niet aankan om mij op te vangen en dus de vriendschap liever verbreekt (onder het motto "er is geen klik meer tussen ons").
Ik ben er nu toch meer mee bezig om inderdaad die antidepressiva te overwegen, alhoewel ik fel tegen ben (ik ben bang dat ik er ziek van word plus ik ben bang dat ik er nooit meer vanaf kom en ik zie bij mijn vader dat de antidepressiva die hij neemt meer fout dan goed doen, dus dat stimuleert ook niet echt).
Wie kan ervaringen met mij delen? Hoe gaat dat in zijn werk, hoelang duurt het voordat je iets merkt dat het beter gaat na het nemen van antidepressiva en wat merk je precies voor bijwerkingen?
Is er een minimale dosis waar je mee start en hoe wordt dit bepaald?
Bedankt alvast voor alle antwoorden!
Op dit moment is mijn leven niet meer mijn leven, althans, zo voelt het. Ik voel me niet meer thuis in mijn leven, er gebeurt zoveel in dit leven dat ik niet goed weet hoe dat ik hier allemaal mee om moet gaan...
Ik loop al een aantal jaren bij een psychotherapeut en het ging eigenlijk aardig goed. Totdat mijn laatste relatie werd verbroken en hierdoor ben ik in een diep dal terechtgekomen.
Ik zie niet echt een lichtpunt meer. Mijn huisarts heeft mij antidepressiva aangeraden maar eigenlijk wil ik dat liever niet. Ik ben al eerder door vrij diepe dalen gegaan (in vergelijking eigenlijk nog erger dan deze) en die heb ik ook zonder antidepressiva doorstaan.
Er gebeurt alleen zoveel bovenop elkaar dat ik me op dit moment afvraag waar het eindigt. En ik betrap mezelf er op dat ik noodsignalen uitzend, richting mijn ouders (mijn vader is op dit moment zwaar depressief en mijn moeder is alcoholiste dus daar kan ik ook niet echt terecht, sterker nog, zij leunen op mij en ik kan dat niet aan op dit moment). Verder ben ik enig kind dus heb geen verdere familie waar ik terecht kan.
Mijn ex heeft de relatie twee maanden geleden verbroken, mijn beste vriendin (tenminste dat dacht ik) vertelt mij vandaag dat zij het niet aankan om mij op te vangen en dus de vriendschap liever verbreekt (onder het motto "er is geen klik meer tussen ons").
Ik ben er nu toch meer mee bezig om inderdaad die antidepressiva te overwegen, alhoewel ik fel tegen ben (ik ben bang dat ik er ziek van word plus ik ben bang dat ik er nooit meer vanaf kom en ik zie bij mijn vader dat de antidepressiva die hij neemt meer fout dan goed doen, dus dat stimuleert ook niet echt).
Wie kan ervaringen met mij delen? Hoe gaat dat in zijn werk, hoelang duurt het voordat je iets merkt dat het beter gaat na het nemen van antidepressiva en wat merk je precies voor bijwerkingen?
Is er een minimale dosis waar je mee start en hoe wordt dit bepaald?
Bedankt alvast voor alle antwoorden!
zaterdag 3 januari 2009 om 21:42
hai,
ik had paniekbuien en was heel gestressed toen ik
naar de huisarts ging voor A.D.
die zei dat hij mij niet zomaar iets wou voorschrijven zonder
te weten wat er was met mij. ik ben doorgestuurd naar de psychiater (en naar de psycholoog) en daar bleek dat ik een Burnout had.
ben achteraf blij dat mijn huisarts niet zomeer iets voorschreef maar dat hij wel zorgvuldig was, en me naar een psychiater doorstuurde, die weet daar nou eenmaal veel meer van.
ik ben , mede omdat de bijwerkingen niet zo erg zijn (ze zijn er wel maar niet zo erg als bij andere A.D.) aan de Fluoxetine (prozac) 20 mg gegaan, de laagste dosering bij prozac, nu slik ik dat denk ik bijna 2,5 jaar of zo, en in de lente mag ik beginnen met afbouwen...
ik heb indertijd zelf gekozen voor behandeling met medicatie, en dat is mij goed bevallen. het zijn dan wel medicijnen, maar de paniekbuien waren een paar weken later weg...
inmiddels ben ik dus over de burnout heen, en ben de afgelopen jaren compleet veranderd in positieve zin. ik ben veel rustiger en nuchterder geworden. natuurlijk komt dat niet alleen door een pilletje, maar ook door mezelf, maar je wou goede ervaringen horen...
bij prozac duurt het iets langer voordat je er echt wat van merkt, en dat heeft dus wel als voordeel dat je minder bijwerkingen had. ik weet het niet meer zo goed maar denk dat het bij mij iets van 4 weken duurde voordat ik er wat van merkte. bijwerkingen waren die in het begin dat ik veel dorst had, raar droomde, geen nachtmerries of zo, maar heel levendig, minder eetlust en wat slomer.(je gaat er echt heerlijk van slapen!!) de bijwerkingen worden trouwens na een tijdje wel minder.
hoop dat je zo wat meer weet en anders vraag je maar!
grtz phoebe
ik had paniekbuien en was heel gestressed toen ik
naar de huisarts ging voor A.D.
die zei dat hij mij niet zomaar iets wou voorschrijven zonder
te weten wat er was met mij. ik ben doorgestuurd naar de psychiater (en naar de psycholoog) en daar bleek dat ik een Burnout had.
ben achteraf blij dat mijn huisarts niet zomeer iets voorschreef maar dat hij wel zorgvuldig was, en me naar een psychiater doorstuurde, die weet daar nou eenmaal veel meer van.
ik ben , mede omdat de bijwerkingen niet zo erg zijn (ze zijn er wel maar niet zo erg als bij andere A.D.) aan de Fluoxetine (prozac) 20 mg gegaan, de laagste dosering bij prozac, nu slik ik dat denk ik bijna 2,5 jaar of zo, en in de lente mag ik beginnen met afbouwen...
ik heb indertijd zelf gekozen voor behandeling met medicatie, en dat is mij goed bevallen. het zijn dan wel medicijnen, maar de paniekbuien waren een paar weken later weg...
inmiddels ben ik dus over de burnout heen, en ben de afgelopen jaren compleet veranderd in positieve zin. ik ben veel rustiger en nuchterder geworden. natuurlijk komt dat niet alleen door een pilletje, maar ook door mezelf, maar je wou goede ervaringen horen...
bij prozac duurt het iets langer voordat je er echt wat van merkt, en dat heeft dus wel als voordeel dat je minder bijwerkingen had. ik weet het niet meer zo goed maar denk dat het bij mij iets van 4 weken duurde voordat ik er wat van merkte. bijwerkingen waren die in het begin dat ik veel dorst had, raar droomde, geen nachtmerries of zo, maar heel levendig, minder eetlust en wat slomer.(je gaat er echt heerlijk van slapen!!) de bijwerkingen worden trouwens na een tijdje wel minder.
hoop dat je zo wat meer weet en anders vraag je maar!
grtz phoebe
zaterdag 3 januari 2009 om 21:43
Ik heb AD gekregen vanwege mijn PND en ik zweer er momenteel bij. Probleem is dat ze niet bij iedereen aanslaan en je dat niet van tevoren kunt voorspellen.
Mijn leven is lichter geworden, makkelijker. Als er iets mis gaat, kan ik dat beter hanteren en beter relativeren. Ik kan mijn kinderen beter verdragen en heb niet zo'n kort lontje (meer) En ik ben ook veel minder moe, omdat emoties mijn leven niet meer beheersen. En diepe dalen zijn door de AD ook minder diep
het duurt minimaal 2 weken voor je iets merkt. Maar je kunt wel veel eerder last van bijwerkingen krijgen. Die kunnen per persoon verschillen. Ik kan me er weinig van herinneren, maar ik was toen ook nog aan het ontzwangere, dus mijn lijf reageerde sowieso anders.
Ik kan je niet beloven dat AD helpen; ik kan je alleen mijn ervaringen geven. en die zijn positief.
Mijn leven is lichter geworden, makkelijker. Als er iets mis gaat, kan ik dat beter hanteren en beter relativeren. Ik kan mijn kinderen beter verdragen en heb niet zo'n kort lontje (meer) En ik ben ook veel minder moe, omdat emoties mijn leven niet meer beheersen. En diepe dalen zijn door de AD ook minder diep
het duurt minimaal 2 weken voor je iets merkt. Maar je kunt wel veel eerder last van bijwerkingen krijgen. Die kunnen per persoon verschillen. Ik kan me er weinig van herinneren, maar ik was toen ook nog aan het ontzwangere, dus mijn lijf reageerde sowieso anders.
Ik kan je niet beloven dat AD helpen; ik kan je alleen mijn ervaringen geven. en die zijn positief.
zaterdag 3 januari 2009 om 21:48
@Kggnak: Ze vraagt toch geen diagnose? Ze vraagt naar gebruikerservaringen met AD. Goed, hierbij de mijne:
Ik slik Efexor 150 mg, heb eerder Efexor gehad maar toen 75 mg. De eerste keer duurde het langer voordat het werkte, deze keer merkte ik al na een week of drie effect. (Eerder was dat vier tot viereneenhalve week)
Wat ik merkte: ik begon weer oog te krijgen voor de wereld om mij heen, en voor lichtpuntjes in het bijzonder. M'n doorzettingsvermogen werd wakker, ik kreeg een beetje vertrouwen in mijzelf en in m'n mogelijkheden. Stond weer open voor andere mensen, werd actiever, niet zo moe en moedeloos. Het angstige/onrustige gevoel verdween, ik slikter eerst vaak valium maar daar taal ik nu niet meer naar; heb het niet meer (zo) nodig.
Bijwerkingen die heftig waren in het begin: misselijk/opgeblazen gevoel na inname, hoofdpijn, last van darmen, slapende/trillende ledematen, moeite met (beginnen te) plassen, moe, libidoverlies.
Deze bijwerkingen zijn nu sterk verminderd, en sommige zijn geheel niet meer aanwezig. Libidovermindering en moeilijker plassen zijn gebleven, en soms slaapt of trilt een van m'n benen een tijdje.
Ik slik Efexor 150 mg, heb eerder Efexor gehad maar toen 75 mg. De eerste keer duurde het langer voordat het werkte, deze keer merkte ik al na een week of drie effect. (Eerder was dat vier tot viereneenhalve week)
Wat ik merkte: ik begon weer oog te krijgen voor de wereld om mij heen, en voor lichtpuntjes in het bijzonder. M'n doorzettingsvermogen werd wakker, ik kreeg een beetje vertrouwen in mijzelf en in m'n mogelijkheden. Stond weer open voor andere mensen, werd actiever, niet zo moe en moedeloos. Het angstige/onrustige gevoel verdween, ik slikter eerst vaak valium maar daar taal ik nu niet meer naar; heb het niet meer (zo) nodig.
Bijwerkingen die heftig waren in het begin: misselijk/opgeblazen gevoel na inname, hoofdpijn, last van darmen, slapende/trillende ledematen, moeite met (beginnen te) plassen, moe, libidoverlies.
Deze bijwerkingen zijn nu sterk verminderd, en sommige zijn geheel niet meer aanwezig. Libidovermindering en moeilijker plassen zijn gebleven, en soms slaapt of trilt een van m'n benen een tijdje.
zaterdag 3 januari 2009 om 21:58
Ik heb zelf antidepressiva gebruikt, achteraf iets te lang. Ik heb ook gezien hoe mensen in mijn omgeving die hun leven lang ad gebruikten daar maar weinig baat bij leken te hebben.
Maar ik geloof wel in antidepressiva als steuntje in de rug bij een doorstart op korte termijn.
Toen ik Seroxat begon te slikken maakte het direct een wereld van verschil. Ik voelde me weer energiek, kon voor mijn gevoel de wereld aan, en had dus de energie en de moed om dingen aan te pakken.
Zo te lezen kun jij zo'n soort steuntje in de rug wel gebruiken, ook omdat je op dit moment weinig steun vanuit je omgeving hebt. Misschien kunnen ad je helpen nieuwe contacten op te doen waar je wat aan kunt hebben: wie beter in zijn vel zit legt makkelijker nieuwe contacten.
Zelf ben ik de Seroxat daarna te lang blijven gebruiken. Het bleek niet zo'n wondermiddel als het in het begin was: ik had op termijn toch nog regelmatig dips, sliep heel veel (bijwerking) en realiseerde me dat er nauwelijks meer meerwaarde aan zat. Ben toen gaan afbouwen.
Ik weet natuurlijk niets van jouw precieze situatie, niets van antidepressiva. Maar puur afgaand op mijn eigen ervaringen en op wat ik in mijn omgeving zie, zou ik je aanraden er ofwel niet aan te beginnen, of slechts voor een korte periode (half jaar ofzo, hooguit een jaar). En de keuze van wel of niet zou ik laten afhangen van je energie om dingen aan te pakken: kun je het nog opbrengen om op eigen kracht aan de slag te gaan om veranderingen te bewerkstelligen, of heb je die kracht niet meer en zit je in een spiraal? Kortom: is een steuntje in de rug nodig? Zo ja: schaam je dan niet om eventjes gebruik te maken van een middel waar we nu eenmaal de beschikking over hebben (je bent in gezelschap van miljoenen Nederlanders).
Maar ik geloof wel in antidepressiva als steuntje in de rug bij een doorstart op korte termijn.
Toen ik Seroxat begon te slikken maakte het direct een wereld van verschil. Ik voelde me weer energiek, kon voor mijn gevoel de wereld aan, en had dus de energie en de moed om dingen aan te pakken.
Zo te lezen kun jij zo'n soort steuntje in de rug wel gebruiken, ook omdat je op dit moment weinig steun vanuit je omgeving hebt. Misschien kunnen ad je helpen nieuwe contacten op te doen waar je wat aan kunt hebben: wie beter in zijn vel zit legt makkelijker nieuwe contacten.
Zelf ben ik de Seroxat daarna te lang blijven gebruiken. Het bleek niet zo'n wondermiddel als het in het begin was: ik had op termijn toch nog regelmatig dips, sliep heel veel (bijwerking) en realiseerde me dat er nauwelijks meer meerwaarde aan zat. Ben toen gaan afbouwen.
Ik weet natuurlijk niets van jouw precieze situatie, niets van antidepressiva. Maar puur afgaand op mijn eigen ervaringen en op wat ik in mijn omgeving zie, zou ik je aanraden er ofwel niet aan te beginnen, of slechts voor een korte periode (half jaar ofzo, hooguit een jaar). En de keuze van wel of niet zou ik laten afhangen van je energie om dingen aan te pakken: kun je het nog opbrengen om op eigen kracht aan de slag te gaan om veranderingen te bewerkstelligen, of heb je die kracht niet meer en zit je in een spiraal? Kortom: is een steuntje in de rug nodig? Zo ja: schaam je dan niet om eventjes gebruik te maken van een middel waar we nu eenmaal de beschikking over hebben (je bent in gezelschap van miljoenen Nederlanders).
zaterdag 3 januari 2009 om 22:04
Ik gebruik een van de ouderwetse, tricyclische antidepressiva, amitriptyline. Voordeel is dat het kalmeert, pijnwerend, angsverminderend is en dat je er erg goed van slaapt. Buiten de antidepressieve werking dus. Ik heb geen bijwerkingen, toen ik aanvankelijk een doseringen had van 2x 25 mg had ik ook geen bijwerkingen, wel is het zo dat ik dit zeer langzaam moest opbouwen, beginnen met een kwart tabletje voor het slapen gaan en elke dag een kwart tabletje meer, anders had ik het gevoel een klap op mijn hoofd te hebben gekregen.
Ik ben inmiddels afgebouwd tot 10 mg per dag en daar wil ik niet meer mee stoppen omdat ik er echt fantastisch goed van slaap. Nooit meer wakker liggen dus, dat vind ik echt een cadeautje dat ik op waarde kan schatten.
Ik ben inmiddels afgebouwd tot 10 mg per dag en daar wil ik niet meer mee stoppen omdat ik er echt fantastisch goed van slaap. Nooit meer wakker liggen dus, dat vind ik echt een cadeautje dat ik op waarde kan schatten.
zaterdag 3 januari 2009 om 22:10
Een middel wat in Duitsland een van de standaard voorgeschreven antidepressiva is, is het ook vrij verkrijgbare Kira Forte St Janskruid. Het is géén onschuldig kruidenmiddeltje, het is een gewoon werkzaam antidepressivum maar het heeft geen bijwerkingen. Nadeel is dat je het in Nederland zelf moet betalen.
zaterdag 3 januari 2009 om 22:47
Stel alle vragen die je hebt vooral ook aan je huisarts en je therapeut, en vertel er ook bij welke zorgen je hebt (bv dat je bij je vader ziet dat het niet altijd helpt, dat je bang bent er niet meer vanaf te komen etc.). Dat zijn heel legitieme dingen, dus wees daar vooral open over, dan kun je het beste bespreken wat voor jou het beste is. En een beslissing nemen waar jij achter staat.
Mijn eigen ervaring: voor mij zijn AD een heel goede oplossing geweest. Ik was flink burn-out, maar wilde in eerste instantie ook niet aan de medicijnen. Ik heb het een half jaar geprobeerd zonder (maar wel met een psycholoog), maar dat bleek niet afdoende. Ik voelde me zo moedeloos, bleef maar moe, hoe hard ik ook werkte aan mijn herstel, er leek geen verbetering in te zitten. In overleg ben ik toen toch met AD begonnen, en dat heeft mij net dat duwtje gegeven dat ik nodig had. Het is geen magisch middel, en je voelt je niet na een dag weer helemaal super (dan zou het ook meer een drug zijn). Maar ik werd er rustiger van, wat vrolijker, trok me niet alles meer zo aan, kon makkelijker nee zeggen. Daardoor krijg je meer rust in je lijf, en kun je beter herstellen. Het duurde ongeveer twee a drie weken voordat ik er iets van merkte, maar ook dat gaat geleidelijk. Je wordt niet wakker met een 'hoera' gevoel, je merkt ineens dat je dingen lichter gaat zien, of naast je neerlegt oid. Ik moet trouwens wel eerlijk zeggen dat ik wel bijwerkingen gehad heb de eerste paar dagen. Heel erg overgeven, een soort prikkelend gevoel in mijn armen (niet pijnlijk, meer raar) en een paar paniekaanvallen. Vooral dat laatste is wel eng, omdat je je dan heel raar voelt, maar als je van tevoren weet dat het kan komen en weet dat het vanzelf weggaat, is het wel te doen. Ik zou wel aanraden om te proberen niet alleen te zijn, want dat maakt het veel vervelender.
Wat betreft het 'er niet meer vanaf komen': Dat zou kunnen, maar ik snap niet wat daar zo erg aan is. Ik ben al lang weer helemaal beter, maar slik wel nog steeds AD. Ik heb geen last van bijwerkingen, en voel me er veel beter bij. Ik ben mijn hele jeugd een relatief ongelukkig kind geweest, en dat is nu helemaal weg. Mensen noemden me vroeger 'negatief' (en terecht), mijn nieuwe collega's noemen me 'ons optimistje'. Dat geeft wel aan wat een verschil het voor mij maakt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik nooit meer boos, verdrietig etc ben, want dat ben ik wel gewoon, net als iedereen. Het heeft me niet afgestompt, maar meer alles wat lichter gemaakt. Ik heb (net als jij vermoed ik) een erfelijke belasting wat betreft depressies, mijn ouders zijn beiden ook flink overspannen geweest. Waarom zou ik dan geen pilletje nemen wat die aanleg tegengaat? Als ik erfelijke aanleg voor hartkwalen had of zo, zou toch ook niemand het raar vinden als ik daar medicijnen voor nam?
Maar goed, dat is mijn geval, en ik had de mazzel dat het heel goed aansloeg. Dat is natuurlijk niet voor iedereen zo, en ik denk dat het wel heel belangrijk is dat je er zelf achter staat. Dat maakt eventuele bijwerkingen nl ook een stuk makkelijker te dragen, omdat je je er dan niet zo tegen verzet.
Succes met je beslissing, en sterkte met alles verder!
Mijn eigen ervaring: voor mij zijn AD een heel goede oplossing geweest. Ik was flink burn-out, maar wilde in eerste instantie ook niet aan de medicijnen. Ik heb het een half jaar geprobeerd zonder (maar wel met een psycholoog), maar dat bleek niet afdoende. Ik voelde me zo moedeloos, bleef maar moe, hoe hard ik ook werkte aan mijn herstel, er leek geen verbetering in te zitten. In overleg ben ik toen toch met AD begonnen, en dat heeft mij net dat duwtje gegeven dat ik nodig had. Het is geen magisch middel, en je voelt je niet na een dag weer helemaal super (dan zou het ook meer een drug zijn). Maar ik werd er rustiger van, wat vrolijker, trok me niet alles meer zo aan, kon makkelijker nee zeggen. Daardoor krijg je meer rust in je lijf, en kun je beter herstellen. Het duurde ongeveer twee a drie weken voordat ik er iets van merkte, maar ook dat gaat geleidelijk. Je wordt niet wakker met een 'hoera' gevoel, je merkt ineens dat je dingen lichter gaat zien, of naast je neerlegt oid. Ik moet trouwens wel eerlijk zeggen dat ik wel bijwerkingen gehad heb de eerste paar dagen. Heel erg overgeven, een soort prikkelend gevoel in mijn armen (niet pijnlijk, meer raar) en een paar paniekaanvallen. Vooral dat laatste is wel eng, omdat je je dan heel raar voelt, maar als je van tevoren weet dat het kan komen en weet dat het vanzelf weggaat, is het wel te doen. Ik zou wel aanraden om te proberen niet alleen te zijn, want dat maakt het veel vervelender.
Wat betreft het 'er niet meer vanaf komen': Dat zou kunnen, maar ik snap niet wat daar zo erg aan is. Ik ben al lang weer helemaal beter, maar slik wel nog steeds AD. Ik heb geen last van bijwerkingen, en voel me er veel beter bij. Ik ben mijn hele jeugd een relatief ongelukkig kind geweest, en dat is nu helemaal weg. Mensen noemden me vroeger 'negatief' (en terecht), mijn nieuwe collega's noemen me 'ons optimistje'. Dat geeft wel aan wat een verschil het voor mij maakt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik nooit meer boos, verdrietig etc ben, want dat ben ik wel gewoon, net als iedereen. Het heeft me niet afgestompt, maar meer alles wat lichter gemaakt. Ik heb (net als jij vermoed ik) een erfelijke belasting wat betreft depressies, mijn ouders zijn beiden ook flink overspannen geweest. Waarom zou ik dan geen pilletje nemen wat die aanleg tegengaat? Als ik erfelijke aanleg voor hartkwalen had of zo, zou toch ook niemand het raar vinden als ik daar medicijnen voor nam?
Maar goed, dat is mijn geval, en ik had de mazzel dat het heel goed aansloeg. Dat is natuurlijk niet voor iedereen zo, en ik denk dat het wel heel belangrijk is dat je er zelf achter staat. Dat maakt eventuele bijwerkingen nl ook een stuk makkelijker te dragen, omdat je je er dan niet zo tegen verzet.
Succes met je beslissing, en sterkte met alles verder!
zaterdag 3 januari 2009 om 22:56
Wat betreft Sint-Janskruid: ik heb zelf geen ervaringen, maar ook dat kan bijwerkingen hebben. En misschien nog wel belangrijker: het geeft interacties met andere medicijnen die daardoor niet of juist te sterk werken. Dat wil niet zeggen dat je het nooit moet gebruiken, maar doe het wel in overleg met je arts en lees de bijsluiter heel goed door.
zondag 4 januari 2009 om 01:33
Ik heb 2 ervaringen met AD, de eerste keer was het in combi met antipsychotica, ik kan je dus niet echt zeggen wat de AD toen deed, anders dan dat het totaal verkeerd liep! Belangrijkste is dus een goede behandelaar er bij hebben die daadwerkelijk in de gaten houd hoe het met je gaat.
ik ben na heel lang huiveren en twijfelen weer begonnen met AD (en alleen AD deze keer) ik merkte de eerste keer dat ik zeeeeer ongelukkig werd van het aankomen (en dan druk ik mij echt zacht uit) mensen zeggen dat je van de medicijnen niet aan kom maar dat dus niet in alle gevallen juist, sommige beïnvloeden wel degelijk je stofwisseling. (maar dat wisseld de een komt niks nauwelijks aan de ander veel, wel is het zo dat je na het stoppen weer geleidelijk afvalt)
Ik wilde dus wel weer AD (heb het gewoon echt nodig) maar wilde niet meer alle bijwerkingen. Nu gebruik ik zo'n 3 maanden weer AD en tot nu toe heb ik zeker wel het idee er baat bij te hebben, niet als oplossing maar wel als een ondersteuning. (helaas wel zonder therapie
en dat was eigenlijk ook mijn bedoeling niet) voor mij gemoedstoestand werkt t dus wel, tegen mijn angsten niet, ander enorm nadeel vind ik de vermoeidheid, ik blijf moe slaap erg slecht en heb totaal geen ritme meer. Of dat echt door de AD komt of dat het iets is wat ik moet doorbreken kan ik je niet vertellen.
In ieder geval zorg wel voor echt goede begeleiding! uit eigen ervaring weet ik hoe verkeerd het kan gaan (en hoe onopgemerkt/geleidelijk dat verloopt)
ik ben na heel lang huiveren en twijfelen weer begonnen met AD (en alleen AD deze keer) ik merkte de eerste keer dat ik zeeeeer ongelukkig werd van het aankomen (en dan druk ik mij echt zacht uit) mensen zeggen dat je van de medicijnen niet aan kom maar dat dus niet in alle gevallen juist, sommige beïnvloeden wel degelijk je stofwisseling. (maar dat wisseld de een komt niks nauwelijks aan de ander veel, wel is het zo dat je na het stoppen weer geleidelijk afvalt)
Ik wilde dus wel weer AD (heb het gewoon echt nodig) maar wilde niet meer alle bijwerkingen. Nu gebruik ik zo'n 3 maanden weer AD en tot nu toe heb ik zeker wel het idee er baat bij te hebben, niet als oplossing maar wel als een ondersteuning. (helaas wel zonder therapie
en dat was eigenlijk ook mijn bedoeling niet) voor mij gemoedstoestand werkt t dus wel, tegen mijn angsten niet, ander enorm nadeel vind ik de vermoeidheid, ik blijf moe slaap erg slecht en heb totaal geen ritme meer. Of dat echt door de AD komt of dat het iets is wat ik moet doorbreken kan ik je niet vertellen.In ieder geval zorg wel voor echt goede begeleiding! uit eigen ervaring weet ik hoe verkeerd het kan gaan (en hoe onopgemerkt/geleidelijk dat verloopt)
zondag 4 januari 2009 om 13:43
Bedankt iedereen die tot nu toe een reactie hebben gegeven!
Ik vind het erg moeilijk om zelf in te kunnen schatten waar ik precies achter sta: wel of niet beginnen met antidepressiva. Omdat de huisarts het de vorige keer al genoemd heeft, hoef ik maar te zeggen dat ik het wil en hij schrijft het zo voor, daar ben ik niet bang voor.
Maar na het lezen van alle ervaringen en afgaande op mijn eigen gevoel denk ik dat ik inderdaad dit ook met mijn therapeut ga bespreken, zij kent mij intussen goed genoeg om het samen met mij te bekijken.
Ik moet zeggen dat ik de tips om, mocht ik beginnen, het niet alleen moet doen, goed in mijn achterhoofd houd. Ik woon alleen nl. en ik zal het dan juist alleen moeten doen ben ik bang. Dat is dus het gevaar hiervan.
Voor deze enorme dip heb ik ook wel eens een flinke dip gehad maar dit is wel totaal anders, het voelt nu ook anders. Toen wist ik dat ik er wel uit zou komen, alhoewel ik op het moment dat ik erin zat niet goed wist hoe maar nu is het zo dat ik mijn emoties af en toe niet de baas kan (huilbuien m.n.) en dat ik écht moeite heb met alleen zijn, vooral 's ochtends. Net als nu ook, dan is het zondag en een grijze dag. Ik kan me er niet toe zetten om iets te gaan ondernemen, terwijl ik net de ochtend al expres in bed ben blijven liggen omdat ik toch niet wist wat ik moest gaan doen.
Gelukkig kan ik morgen weer gaan werken maar ik voer daar ook niet veel uit. Ook daar kan ik mij er niet toe zetten en dat beangstigt mij wel, ik raak natuurlijk niet graag mijn baan kwijt.
Mochten er forummers zijn met meer reacties en suggesties, dan zijn die natuurlijk van harte welkom. Dank jullie wel!
Ik vind het erg moeilijk om zelf in te kunnen schatten waar ik precies achter sta: wel of niet beginnen met antidepressiva. Omdat de huisarts het de vorige keer al genoemd heeft, hoef ik maar te zeggen dat ik het wil en hij schrijft het zo voor, daar ben ik niet bang voor.
Maar na het lezen van alle ervaringen en afgaande op mijn eigen gevoel denk ik dat ik inderdaad dit ook met mijn therapeut ga bespreken, zij kent mij intussen goed genoeg om het samen met mij te bekijken.
Ik moet zeggen dat ik de tips om, mocht ik beginnen, het niet alleen moet doen, goed in mijn achterhoofd houd. Ik woon alleen nl. en ik zal het dan juist alleen moeten doen ben ik bang. Dat is dus het gevaar hiervan.
Voor deze enorme dip heb ik ook wel eens een flinke dip gehad maar dit is wel totaal anders, het voelt nu ook anders. Toen wist ik dat ik er wel uit zou komen, alhoewel ik op het moment dat ik erin zat niet goed wist hoe maar nu is het zo dat ik mijn emoties af en toe niet de baas kan (huilbuien m.n.) en dat ik écht moeite heb met alleen zijn, vooral 's ochtends. Net als nu ook, dan is het zondag en een grijze dag. Ik kan me er niet toe zetten om iets te gaan ondernemen, terwijl ik net de ochtend al expres in bed ben blijven liggen omdat ik toch niet wist wat ik moest gaan doen.
Gelukkig kan ik morgen weer gaan werken maar ik voer daar ook niet veel uit. Ook daar kan ik mij er niet toe zetten en dat beangstigt mij wel, ik raak natuurlijk niet graag mijn baan kwijt.
Mochten er forummers zijn met meer reacties en suggesties, dan zijn die natuurlijk van harte welkom. Dank jullie wel!
zondag 4 januari 2009 om 15:42
Ik was ook ontzettend sceptisch over het gebruik van antidepressiva. Mijn therapeute vond echter dat ik het als steun in de rug wel zou kunnen gebruiken, omdat je op een bepaald moment in een vicieuze cirkel zit; je komt zelf niet meer uit een dal, omdat je al jaren precies hetzelfde reageert en dit zelf niet meer kunt veranderen.
Ik heb heel lang getwijfeld, maar ben er uiteindelijk toch mee begonnen onder het motto "als ik het echt niks vind, kan ik er altijd weer mee stoppen (niet plotseling natuurlijk, maar toch)". Inmiddels slik ik het meer dan 5 weken (het is een middel tegen angsten en depressies) en het gaat echt beter met me. Ik kom sneller uit een dal en ben minder labiel dan voorheen.
De bijwerkingen waren bij mij hoofdpijn en slapeloosheid. Voor het laatste heb ik slaappilletjes meegekregen van de huisarts, die ik 2 weken heb gebruikt (niet elke avond). Inmiddels is mijn lichaam gewend aan de antidepressiva en heb ik geen hoofdpijn of slaapproblemen meer. Ik ben blij dat ik de gok heb gewaagd, want het leven is te kort om te vaak in een dal te zitten en er niet op eigen kracht uit te komen.
Ik heb heel lang getwijfeld, maar ben er uiteindelijk toch mee begonnen onder het motto "als ik het echt niks vind, kan ik er altijd weer mee stoppen (niet plotseling natuurlijk, maar toch)". Inmiddels slik ik het meer dan 5 weken (het is een middel tegen angsten en depressies) en het gaat echt beter met me. Ik kom sneller uit een dal en ben minder labiel dan voorheen.
De bijwerkingen waren bij mij hoofdpijn en slapeloosheid. Voor het laatste heb ik slaappilletjes meegekregen van de huisarts, die ik 2 weken heb gebruikt (niet elke avond). Inmiddels is mijn lichaam gewend aan de antidepressiva en heb ik geen hoofdpijn of slaapproblemen meer. Ik ben blij dat ik de gok heb gewaagd, want het leven is te kort om te vaak in een dal te zitten en er niet op eigen kracht uit te komen.
zondag 4 januari 2009 om 21:19
Vanavond kreeg ik een telefoontje dat morgenavond mijn yogales niet doorging (waar ik al twee weken naar uitkeek omdat vanwege de vakantieperiode er geen yoga was).
Die yoga brengt mij rust en even de mogelijkheid om mijn gedachten helemaal op mezelf te richten, positief gezien dan.
Maar gelukkig kan ik de les verderop deze week inhalen.
Maar daarna kreeg ik telefoon van mijn psychotherapeute en omdat zij hoorde dat het helemaal niet goed ging met mij, heb ik morgenvroeg al een afspraak met haar.
Ik had al aangegeven dat ik aan het nadenken was over AD dus we gaan kijken (in samenwerking met de huisarts) of het goed voor mij is om het te doen.
Ik vind het namelijk een hele stap, overgaan naar AD, zeker omdat ik heel bang ben voor bijwerkingen en effecten maar dat heb ik al in een eerdere post laten weten.
Die yoga brengt mij rust en even de mogelijkheid om mijn gedachten helemaal op mezelf te richten, positief gezien dan.
Maar gelukkig kan ik de les verderop deze week inhalen.
Maar daarna kreeg ik telefoon van mijn psychotherapeute en omdat zij hoorde dat het helemaal niet goed ging met mij, heb ik morgenvroeg al een afspraak met haar.
Ik had al aangegeven dat ik aan het nadenken was over AD dus we gaan kijken (in samenwerking met de huisarts) of het goed voor mij is om het te doen.
Ik vind het namelijk een hele stap, overgaan naar AD, zeker omdat ik heel bang ben voor bijwerkingen en effecten maar dat heb ik al in een eerdere post laten weten.
dinsdag 6 januari 2009 om 14:47
Wat betreft het alleen zijn: je kunt wel alleen zijn, maar het is fijn als er iemand is die je kunt bellen om langs te komen of zo als je je echt rot voelt. Het is nu eenmaal zo dat je van AD eerst even slechter wordt voordat het beter wordt. Dat heeft met de chemische werking van de stof te maken, maar nogmaals, ik vond het een stuk beter te dragen omdat ik het van tevoren wist (dan schrik je niet zo, en je weet ook dat het wel weer overgaat). Bij mij waren de bijwerkingen trouwens echt met een paar dagen over, bij anderen duurt het iets langer, er is echt niks over te zeggen.
Mijn HA zei trouwens dat hoe meer bijwerkingen je in het begin hebt, hoe meer kans dat het goed aanslaat (geen idee of dat waar is, maar wel goed om in gedachten te houden als je er last van krijgt).
Mijn HA zei trouwens dat hoe meer bijwerkingen je in het begin hebt, hoe meer kans dat het goed aanslaat (geen idee of dat waar is, maar wel goed om in gedachten te houden als je er last van krijgt).
