Psyche
alle pijlers
Assertiever worden
vrijdag 3 september 2021 om 16:39
Vanmiddag even flink uit m’n slof geschoten naar de kinderen. Ze hangen de hele dag om me heen en vragen bergen aandacht. Doodmoe ben ik aan het einde van de dag. En eigenlijk weet ik wel hoe dat komt. Ik ben geduldig/ lief/ begripvol en reageer op alles. Ik wil het liefst elk probleempje wat ze hebben oplossen. Durf nooit te zeggen dat ze me gewoon even met rust moeten laten.
Ook bij mijn man heb ik dat. Ik vind de taken niet helemaal eerlijk verdeeld maar doe mijn deel zonder klagen. En als hij niet aan zijn deel toekomt of erg moe is van werken doe ik dat er ook nog bij. Soms zelfs zonder dat hij het door heeft. Met in mijn achterhoofd dat als de een er even doorheen zit de ander wat extra oppakt. Maar dat gaat dus maar 1 kant op. Ik kan het mijn man nauwelijks kwalijk nemen want ik doe dat toch echt zelf. En durf het dus niet terug te vragen als ik er zelf eens doorheen zit.
Als ik me ergens aan stoor dan durf ik het ook niet te zeggen. Ik irriteer me wel regelmatig en ook dat kost energie.
Ik zou zo graag wat meer voor mezelf op willen komen. Maar voel me vaak zo onzeker. Is het wel terecht wat ik vind? Vinden ze me dan nog wel leuk? Ben ik niet te streng? Vind mijn man mij dan geen zeur…enzovoorts. Ruzie of iemand boos maken vind ik zo erg. Maar nu ben ik vaak heel geïrriteerd en boos en probeer dat dan te verbergen. Ook niet helemaal de bedoeling.
Kan ik mezelf aanleren om meer dingen uit te spreken? Heeft iemand misschien tips?
Ook bij mijn man heb ik dat. Ik vind de taken niet helemaal eerlijk verdeeld maar doe mijn deel zonder klagen. En als hij niet aan zijn deel toekomt of erg moe is van werken doe ik dat er ook nog bij. Soms zelfs zonder dat hij het door heeft. Met in mijn achterhoofd dat als de een er even doorheen zit de ander wat extra oppakt. Maar dat gaat dus maar 1 kant op. Ik kan het mijn man nauwelijks kwalijk nemen want ik doe dat toch echt zelf. En durf het dus niet terug te vragen als ik er zelf eens doorheen zit.
Als ik me ergens aan stoor dan durf ik het ook niet te zeggen. Ik irriteer me wel regelmatig en ook dat kost energie.
Ik zou zo graag wat meer voor mezelf op willen komen. Maar voel me vaak zo onzeker. Is het wel terecht wat ik vind? Vinden ze me dan nog wel leuk? Ben ik niet te streng? Vind mijn man mij dan geen zeur…enzovoorts. Ruzie of iemand boos maken vind ik zo erg. Maar nu ben ik vaak heel geïrriteerd en boos en probeer dat dan te verbergen. Ook niet helemaal de bedoeling.
Kan ik mezelf aanleren om meer dingen uit te spreken? Heeft iemand misschien tips?
vrijdag 3 september 2021 om 16:42
Plan 1 avond in de week voor jezelf. Dan ga je iets doen wat jij leuk vind, helemaal van jezelf. Dat kan een bad zijn, wandelen, fietsen, naar een vriendin, sporten, lezen, series kijken, wat dan ook.
Maar die avond is heilig en laat jij je niet afnemen. Ook niet door jezelf.
Die avond is van jou en er moet een brandend huis aan te pas komen wil je daar vanaf gaan.
En als je dat onder de knie hebt, dan merk je vanzelf dat je meer nee kunt zeggen tegen werk op je schouders en het gewoon terug geeft aan de ander.
Maar die avond is heilig en laat jij je niet afnemen. Ook niet door jezelf.
Die avond is van jou en er moet een brandend huis aan te pas komen wil je daar vanaf gaan.
En als je dat onder de knie hebt, dan merk je vanzelf dat je meer nee kunt zeggen tegen werk op je schouders en het gewoon terug geeft aan de ander.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 3 september 2021 om 16:45
vrijdag 3 september 2021 om 16:47
vrijdag 3 september 2021 om 17:40
In ieder geval je gevoelens aan je man vertellen. Wat mij geholpen heeft is op youtube zoeken naar assertiviteit, je ziet dan filmpjes en voorbeelden. En het boek 'denk je sterk' van Fred Sterk heeft me ook geholpen, een fijn boek om er om de zoveel tijd eens bij te pakken. Het is voor mij nog steeds geen natuurlijk gedrag maar het heeft me wel heel veel gebracht.
vrijdag 3 september 2021 om 17:42
Die kinderen hebben vermoedelijk geen idee wat je echt denkt en dan plotseling worden ze geconfronteerd met iemand die uit haar plaat gaat.
Kan best bevreemdend werken. Terwijl je alleen vriendelijk en vanzelfsprekend hoef tte zeggen wat je vindt. Jantje, mamma moet even rusten dus kan je even lief alleen spelen? En daarna bedanken als ze het volgehouden hebben. Met af en toe een ijsje.
Kan best bevreemdend werken. Terwijl je alleen vriendelijk en vanzelfsprekend hoef tte zeggen wat je vindt. Jantje, mamma moet even rusten dus kan je even lief alleen spelen? En daarna bedanken als ze het volgehouden hebben. Met af en toe een ijsje.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 3 september 2021 om 17:56
vrijdag 3 september 2021 om 18:02
Ik heb vaak het idee dat de druk op vrouwen om vooral geen zeur te worden gevonden vrij groot is. Terwijl het heel vaak geen zeuren is, maar gewoon een heel terecht verzoek. Ik zou juist niet wachten tot de irritatie hoog oploopt, maar een keer met hem om de tafel gaan zitten en uitleggen wat je dwarszit. En bij kinderen jezelf aanwennen dat ze soms best even mogen wachten en dat daar niks mis mee is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 3 september 2021 om 18:18
Ja, dat is het inderdaad. En vaak omschrijven die mensen zichzelf als 'te lief'. En bovenstaande klinkt helemaal niet leuk, maar er zit wel een kern van waarheid in, to.2020Suzuki schreef: ↑03-09-2021 17:56Heel vervelend dit gedrag van je, voor jezelf maar ook voor jouw omgeving. Je gaat uit je plaat tegen jouw kinderen en zij hebben geen idee. Sorry dat ik dit zo zeg maar ik ben opgegroeid met zo´n moeder en dat is echt vreselijk. Het lijkt allemaal heel lief maar niets is minder waar..
Kinderen (en mensen in het algemeen) kunnen geen gedachten lezen. Ze denken dat alles koek en ei is, terwijl jij inwendig al aan je kookpunt zit. Maar dat weten zij niet! Wees duidelijk. Dat begrijpen ze tenminste. Gewoon: ik kan even niet mee spelen. Als je een kwartiertje zelf speelt, gaan we daarna samen een boekje lezen. Of vul dit maar in zoals het bij jou past.
Voor je man geldt hetzelfde. Jij ruimt bij voorbaat al puin, hoe moet hij dan weten hoeveel kruim dat jou kost? Niet gaan puinruimen, niet op voorhand al van alles gaan oplossen voor hem. Hij ziet dat niet eens, terwijl jij wel teleurgesteld bent als het niet wederkerig is. Niet helemaal eerlijk hè?
Het begint met duidelijk zijn.
vrijdag 3 september 2021 om 19:45
Bedankt voor alle reacties. Ik weet ook dat het niet eerlijk van mezelf is. Maar het is ook een kwestie van loslaten denk ik… niet alles perfect willen hebben in huis bijvoorbeeld. En ook qua opvoeding wil ik dus juist graag die lieve betrokken moeder zijn maar het is soms ook goed om je kinderen het even zelf uit te laten zoeken zonder er bovenop te zitten. Want dan leren ze ook wat meer hun dingetjes zelf op te lossen.
Al met al weet ik het dus allemaal wel maar poeh wat vind ik het in de praktijk dus moeilijk!
Al met al weet ik het dus allemaal wel maar poeh wat vind ik het in de praktijk dus moeilijk!
vrijdag 3 september 2021 om 21:03
Heel, heel herkenbaar . Ik wil ook altijd maar zorgen, helpen en iedereen in zijn/haar behoefte voorzien. Maar naarmate ons gezin groter werd, + extra kopzorgen, was dat niet meer te doen.
Ik schiet niet uit mijn slof, maar ik raakte wel uitgeput.
Ik heb een persoonlijke mantra, waarmee ik op tijd mijn grens aangeef en iedereen begrijpt waarom.
Ik zeg dan: nu even niet,/ zelf doen / helpen jullie mij even, want ik kan niet in mn eentje voor alles en iedereen zorgen, dan word ik moe.
Dat begrijpt groot (46 en 15) en klein (5).
Als man niet aan dingen toekom ga ik het niet doen, dan gebeurt het gewoon later. Of ik doe het en laat iets anders aan hem over.
Gaat niet vanzelf hoor. Loslaten en grenzen stellen blijft vechten tegen die drang om alles perfect te willen hebben voor iedereen (Wat voor de anderen eigenlijk helemaal niet perfect is, want met "zelluf laten doen" en ze zelfstandigheid bijbrengen bewijs je je kinderen ook een dienst).
Maar ik ben overspannen geweest en daar wil ik noooit meer naar terug.
Ga in gesprek met je gezin, en doe het samen!
Ik schiet niet uit mijn slof, maar ik raakte wel uitgeput.
Ik heb een persoonlijke mantra, waarmee ik op tijd mijn grens aangeef en iedereen begrijpt waarom.
Ik zeg dan: nu even niet,/ zelf doen / helpen jullie mij even, want ik kan niet in mn eentje voor alles en iedereen zorgen, dan word ik moe.
Dat begrijpt groot (46 en 15) en klein (5).
Als man niet aan dingen toekom ga ik het niet doen, dan gebeurt het gewoon later. Of ik doe het en laat iets anders aan hem over.
Gaat niet vanzelf hoor. Loslaten en grenzen stellen blijft vechten tegen die drang om alles perfect te willen hebben voor iedereen (Wat voor de anderen eigenlijk helemaal niet perfect is, want met "zelluf laten doen" en ze zelfstandigheid bijbrengen bewijs je je kinderen ook een dienst).
Maar ik ben overspannen geweest en daar wil ik noooit meer naar terug.
Ga in gesprek met je gezin, en doe het samen!
vrijdag 3 september 2021 om 21:22
Het nadeel van perfectionisme is dat je dus eigenlijk nooit ergens gewoon tevreden mee kan zijn. Want het is nooit perfect. Vervelend hoor, nooit gewoon blij kunnen zijn met minder. Heel vermoeiend, voor jezelf en voor je omgeving.bibabloem schreef: ↑03-09-2021 19:45Bedankt voor alle reacties. Ik weet ook dat het niet eerlijk van mezelf is. Maar het is ook een kwestie van loslaten denk ik… niet alles perfect willen hebben in huis bijvoorbeeld. En ook qua opvoeding wil ik dus juist graag die lieve betrokken moeder zijn maar het is soms ook goed om je kinderen het even zelf uit te laten zoeken zonder er bovenop te zitten. Want dan leren ze ook wat meer hun dingetjes zelf op te lossen.
Al met al weet ik het dus allemaal wel maar poeh wat vind ik het in de praktijk dus moeilijk!
Waarom moet het perfect zijn in huis? Denk je dat de kinderen later op hun jeugd terug kijken en met warme weemoed verzuchten dat de vloer altijd schoon was? De keuken altijd blonk? Nee, natuurlijk niet.
zaterdag 4 september 2021 om 08:56
Ik herken je gevoel. Door de jaren heen ben ik mij wel uit gaan spreken en vooral nu de kinderen wat ouder zijn begrijpen ze ook meer. Dat scheelt ook.
Echter blijft het hier zoeken naar balans, omdat ik merk dat mijn partner nog altijd de ruimte pakt en ik het lastig vindt eigen ruimte in te nemen.
Hij heeft een eigen bedrijf en doet vaak 'nog even dit' en komt vervolgens veel later weer binnen. Altijd is er wel wat, zoals klant die hem aan de praat hield of machine die stuk gaat waardoor hij moet sleutelen of hij moet een onderdeel halen. Het is nodig en op zich oké, maar ik kan niet na mijn werk 'nog even dit en dat' doen. Ja of de kinderen moeten mee.
Tegenwoordig plan ik een dagdeel voor mezelf, dan moet ik thuis echt loslaten en zelf opladen. Anders sta ik altijd aan en doe ik van alles. Door vakantie is het erbij ingeschoten, maar daardoor zag ik oude patronen weer ontstaan.
Toch blijft het lastig, vooral als er voor mijn vertrek onverwachts klanten komen bijvoorbeeld.
Maar zo is er altijd wat. Anders blijf ik mezelf aan de zijkant schuiven 'ach ik doe het wel weer'.
Spreek je idd op rustige momenten uit, niet verwijtend maar meer hoe jij het graag anders zou zien. En geef rustig maar duidelijk je grenzen aan aan de kinderen. Succes.
Echter blijft het hier zoeken naar balans, omdat ik merk dat mijn partner nog altijd de ruimte pakt en ik het lastig vindt eigen ruimte in te nemen.
Hij heeft een eigen bedrijf en doet vaak 'nog even dit' en komt vervolgens veel later weer binnen. Altijd is er wel wat, zoals klant die hem aan de praat hield of machine die stuk gaat waardoor hij moet sleutelen of hij moet een onderdeel halen. Het is nodig en op zich oké, maar ik kan niet na mijn werk 'nog even dit en dat' doen. Ja of de kinderen moeten mee.
Tegenwoordig plan ik een dagdeel voor mezelf, dan moet ik thuis echt loslaten en zelf opladen. Anders sta ik altijd aan en doe ik van alles. Door vakantie is het erbij ingeschoten, maar daardoor zag ik oude patronen weer ontstaan.
Toch blijft het lastig, vooral als er voor mijn vertrek onverwachts klanten komen bijvoorbeeld.
Maar zo is er altijd wat. Anders blijf ik mezelf aan de zijkant schuiven 'ach ik doe het wel weer'.
Spreek je idd op rustige momenten uit, niet verwijtend maar meer hoe jij het graag anders zou zien. En geef rustig maar duidelijk je grenzen aan aan de kinderen. Succes.
