Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
maandag 4 februari 2019 om 11:44
Ik heb wel sociale contacten. Dat loopt niet altijd even soepel, maar mijn vrienden weten gelukkig hoe ik ben. En dat als ik niet het eerste berichtje stuur, dat niet betekent dat ik niet aan ze denk bijvoorbeeld. Maar dat ik er misschien gewoon wel tegenop zie, want dan moet ik in gaan schatten hoe ik weer moet reageren, en als mijn sociale energie op is, wat nou als ze boos worden, want ik was toch zelf het gesprek begonnen! (Doen ze natuurlijk niet, dat boos worden, dat zit dan echt in mijn eigen hoofd) Dus het kan heel erg lijken alsof contacten eenrichtingsverkeer zijn, naar mij toe zeg maar, maar gelukkig ken ik leuke mensen die het snappen.
maandag 4 februari 2019 om 21:12
Ik heb best wat vrienden en een relatie, op werk ook leuke contacten.
Vandaag voel ik me opeens megadepressief. Ik heb gesolliciteerd op twee recruiterfuncties maar ben ergens bang dat ik het niet kan, die functie. Dat ik weer vastloop. Ook ben ik angtig voor het kennismakinggesprek.
Ik heb met daten nooit issues maar bij solliciteren voel ik me erg onzeker en klein.
Vandaag voel ik me opeens megadepressief. Ik heb gesolliciteerd op twee recruiterfuncties maar ben ergens bang dat ik het niet kan, die functie. Dat ik weer vastloop. Ook ben ik angtig voor het kennismakinggesprek.
Ik heb met daten nooit issues maar bij solliciteren voel ik me erg onzeker en klein.
maandag 4 februari 2019 om 22:54
Heb zelf ook een erg leuke vriendenkring.
Soms vind ik het wel erg lastig om, ook vanwege mijn ASS, vriendschappen in stand te houden.
De behoefte voor contact kan weleens wat minder zijn bij mij en ik kan erg op mezelf zijn.
Gelukkig kom ik hierdoor meestal niet in de problemen.
In het verleden is het weleens spaak gelopen en dat heb ik behoorlijk betreurd.
Soms vind ik het wel erg lastig om, ook vanwege mijn ASS, vriendschappen in stand te houden.
De behoefte voor contact kan weleens wat minder zijn bij mij en ik kan erg op mezelf zijn.
Gelukkig kom ik hierdoor meestal niet in de problemen.
In het verleden is het weleens spaak gelopen en dat heb ik behoorlijk betreurd.
dinsdag 5 februari 2019 om 00:38
Gelukkig heb ik 1 goede vriendin, en daarnaast een aantal leuke en lieve kennissen waarmee ik koffie drink of eens naar de bioscoop ga. Als ik goed in mijn vel zit, kan ik prima solliciteren. Ik ben heel eerlijk over wat ik wel en niet kan, en kan ook mijn positieve kanten benoemen. Voor deze recente stressvolle periode, heb ik twee sollicitatiegesprekken gehad, beiden had ik een goed gevoel over. Maar ik ben het helaas niet geworden. 1 vacature waren veel reakties, en de reden dat ik niet ben aangenomen was dat ik mijn sterke kanten niet goed genoeg benadrukte, terwijl de anderen dit wel konden. De andere afwijzing vond zelfs die persoon moeilijk om te zeggen, want er was echtvern klik tijdens het gesprek. Ik had geen recente ervaring in die functie, en dat was het keuzepunt tussen mij en die andere. Zij had wel recente werkervaring, en het betrof een solo functie, waarbij ik geacht werd snel geheelnzelfstandig ingezet te kunnen worden.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
dinsdag 5 februari 2019 om 00:53
Even heel iets anders... wie van jullie heeft ervaring met een moeilijke werkgever en ziekmelden? Ik heb ruim twee weken geleden mijn diagnose gekregen, en dit heeft meer impact dan gedacht. Ik ben in mijn hoofd volledig van de rel, enerzijds best wel opluchting, maar aan de andere kant ook compleet van de rel. Zeker na de heftige periode met mijn zoon en zijn diagnose. Hier heb ik wel hulp bij, maar het is erg intensief, een zoon met ASS begrijpen en leren te sturen, en dan zelf ook nog de diagnose ASS. Wat zoveel verklaart. Ik voel dat de stress weer hoog oploopt, ik weet even niet wat ik nu voel of wat ik er nou allemaal mee moet. Ik start over twee weken met de behandeling, psycho-educatie en gesprekken om te kijken wat ASS voor mij betekent en de vastlooppunten te bespreken. Het lukt mij op de een of andere manier niet om de knop tussen piekeren en weer terug te keren naar het leven van alle dag om te zetten. Al weet ik verstandelijk dat dit moet. Een etiketje verandert namelijk niks( maar alles is wel ineens anders...)
Er staan nogal wat veranderingen op het werk voor de deur, erg handig nu, ik hou al niet zo van veranderingen, en nu er zoveel speelt al helemaal niet. Ik voel me vandaag als tijdens mijn laatste burn out, zo gespannen, zo moe... ik denk dat ik het allemasl even niet meer trek. Een soort kortsluiting in minn brein.. mijn werkgever is echter totaal niet begripvol voor uitval wegens psychische klachten...getuigt de laatste burn out, die dwang die er was om zo snel mogelijk weer terug te zijn. Ook bij andere collega’s die uitvielen. Eigenlijk zou ik het liefst nu thuiszitten en alles op zijn plek laten vallen. Maar hoe verkoop ik dat...geen idee wat te zeggen.
Er staan nogal wat veranderingen op het werk voor de deur, erg handig nu, ik hou al niet zo van veranderingen, en nu er zoveel speelt al helemaal niet. Ik voel me vandaag als tijdens mijn laatste burn out, zo gespannen, zo moe... ik denk dat ik het allemasl even niet meer trek. Een soort kortsluiting in minn brein.. mijn werkgever is echter totaal niet begripvol voor uitval wegens psychische klachten...getuigt de laatste burn out, die dwang die er was om zo snel mogelijk weer terug te zijn. Ook bij andere collega’s die uitvielen. Eigenlijk zou ik het liefst nu thuiszitten en alles op zijn plek laten vallen. Maar hoe verkoop ik dat...geen idee wat te zeggen.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
dinsdag 5 februari 2019 om 11:26
Zit hier een beetje in hetzelfde schuitje. De laatste jaren veel veranderingen op m'n werk die ik slecht trek, en na een heftige paar jaar waarin mijn moeder ernstig ziek werd en vorig jaar uiteindelijk overleed, een gedwongen verhuizing, constante financiële sores en een kat die steeds medische ellende heeft ben ik al maanden een wandelende zenuwinzinking die naast het werk nergens meer aan toekomt.
We komen zwaar personeel tekort dus ik ben ook maar doorgegaan en doorgegaan tot echt ieder piepklein lullig dingetje me in janken deed uitbarsten en de begeleiding het genoeg geweest vond. Ik moest me ziek gaan melden en ik heb er heel veel moed voor moeten verzamelen om het telefoontje te plegen. Natuurlijk struikelde ik zestig keer over mijn woorden ondanks de aantekeningen die ik had gemaakt over wat ik wilde gaan zeggen.
Nu bellen ze me steeds op of het alweer gaat, of ik toch niet een klein beetje kan doen etc.. Morgen heb ik een gesprek met de bedrijfsarts, en het "Straks vinden ze me nog een aansteller of zo. Of klap ik weer dicht." gepieker spookt al dagen onophoudelijk door m'n hoofd.
We komen zwaar personeel tekort dus ik ben ook maar doorgegaan en doorgegaan tot echt ieder piepklein lullig dingetje me in janken deed uitbarsten en de begeleiding het genoeg geweest vond. Ik moest me ziek gaan melden en ik heb er heel veel moed voor moeten verzamelen om het telefoontje te plegen. Natuurlijk struikelde ik zestig keer over mijn woorden ondanks de aantekeningen die ik had gemaakt over wat ik wilde gaan zeggen.
Nu bellen ze me steeds op of het alweer gaat, of ik toch niet een klein beetje kan doen etc.. Morgen heb ik een gesprek met de bedrijfsarts, en het "Straks vinden ze me nog een aansteller of zo. Of klap ik weer dicht." gepieker spookt al dagen onophoudelijk door m'n hoofd.
dinsdag 5 februari 2019 om 11:50
Ik heb een burnout maar mijn werkgever weet niet van de ASS. Ik moet de diagnose sowieso nog officieel laten stellen door andere experts. Bij mij is die door mijn therapeut gesteld na enkele tests en gesprekken met moeder erbij, maar hij is niet 'officieel'. Al is dit de enige diagnose die klopt in mijn ogen.
Ik vertel het ook nooit buiten mijn prive om,ik wil zo veel mogelijk onder de radar blijven al loopt het nu in de soep.
Mijn grootste problemen zijn angst en dwang, vooral bij onvoorspelbare dingen als werk zoeken. En ik kan heel bot en egoistisch zijn. Zeg maar dat ik gesprekken domineer en niet naar de ander vraag. Dat heb ik echt af moeten leren. Zeker als ik het moeilijk heb praat ik het liefst alleen over mezelf.
Ik vertel het ook nooit buiten mijn prive om,ik wil zo veel mogelijk onder de radar blijven al loopt het nu in de soep.
Mijn grootste problemen zijn angst en dwang, vooral bij onvoorspelbare dingen als werk zoeken. En ik kan heel bot en egoistisch zijn. Zeg maar dat ik gesprekken domineer en niet naar de ander vraag. Dat heb ik echt af moeten leren. Zeker als ik het moeilijk heb praat ik het liefst alleen over mezelf.
dinsdag 5 februari 2019 om 12:36
Dollop, heb je al een tijdlijn voor een officieel diagnosetraject? Of ga je dat niet uit laten zoeken?
Ik heb/had ook veel last van angstklachten. Daar heb ik uiteindelijk medicijnen voor gekregen en die helpen best heel goed!
Zo durf ik nu veel sneller actie te onder even in plaats van te bevriezen van angst.
Ik kan nu ook makkelijker dingen 'van me af laten glijden' en pieker minder over dingen waar ik toch niks aan kan veranderen.
Mijn wederkerigheid in gesprekken is ook ver te zoeken... ik moet mezelf er echt aan herinneren om mensen naar gebeurtenissen/het weekend etc. Te vragen.
Heb mijn collega's ook uitgelegd dat het geen desinteresse is als ik er niet naar vraag, maar dat ik het vaak vergeten ben, of er niet naar durf te vragen.
Ik ben nog steeds wel van het 'eerst alle opties bekijken en dan pas een keus maken. Wat het nu dus wel spannend maakt bij het kopen van een huis... (vooral omdat veel makelaars niet reageren en ik dus vanalles op Internet heb gezien, maar ook weer niet te lang kan wachten met een bod plaatsen op een huis wat 'wel OK is'. Want als ik wil wachten tot het perfecte huisje voorbij komt, ben ik bang dat het niet gaat gebeuren en ik dan iets anders goed genoegs heb laten schieten...).
En dan zie je een huisje wat qua looks helemaal in mijn plaatje past, blijkt weer dat er takke veel werk gedaan moet worden (waar we geen zin in hebben).
Huisje waar we nu onze pijlen op hebben gericht heeft niet echt charme, maar wel super veel mogelijkheden om er iets moois van te maken. En het ligt op een onwijs rustige plek met veel eigen grond...
Ik heb/had ook veel last van angstklachten. Daar heb ik uiteindelijk medicijnen voor gekregen en die helpen best heel goed!
Zo durf ik nu veel sneller actie te onder even in plaats van te bevriezen van angst.
Ik kan nu ook makkelijker dingen 'van me af laten glijden' en pieker minder over dingen waar ik toch niks aan kan veranderen.
Mijn wederkerigheid in gesprekken is ook ver te zoeken... ik moet mezelf er echt aan herinneren om mensen naar gebeurtenissen/het weekend etc. Te vragen.
Heb mijn collega's ook uitgelegd dat het geen desinteresse is als ik er niet naar vraag, maar dat ik het vaak vergeten ben, of er niet naar durf te vragen.
Ik ben nog steeds wel van het 'eerst alle opties bekijken en dan pas een keus maken. Wat het nu dus wel spannend maakt bij het kopen van een huis... (vooral omdat veel makelaars niet reageren en ik dus vanalles op Internet heb gezien, maar ook weer niet te lang kan wachten met een bod plaatsen op een huis wat 'wel OK is'. Want als ik wil wachten tot het perfecte huisje voorbij komt, ben ik bang dat het niet gaat gebeuren en ik dan iets anders goed genoegs heb laten schieten...).
En dan zie je een huisje wat qua looks helemaal in mijn plaatje past, blijkt weer dat er takke veel werk gedaan moet worden (waar we geen zin in hebben).
Huisje waar we nu onze pijlen op hebben gericht heeft niet echt charme, maar wel super veel mogelijkheden om er iets moois van te maken. En het ligt op een onwijs rustige plek met veel eigen grond...
dinsdag 5 februari 2019 om 14:13
Met autistische vrienden ervaar ik dat het lastig is om vriendschappen met hen in stand te houden. Het initiatief daartoe komt heel vaak van mij. Als ik minder tijd heb, verwateren ze snel of bloeden ze dood. Met één vriend moet ik erop toezien dat hij de afspraak noteert in zijn agenda, want hij is soms niet thuis, als ik daar op afgesproken tijd kom. Ik wijs hem naderhand daarop, en dan zegt hij: "Oh... helemaal vergeten!Upward_spiral schreef: ↑04-02-2019 22:54Heb zelf ook een erg leuke vriendenkring.
Soms vind ik het wel erg lastig om, ook vanwege mijn ASS, vriendschappen in stand te houden.
De behoefte voor contact kan weleens wat minder zijn bij mij en ik kan erg op mezelf zijn.
Gelukkig kom ik hierdoor meestal niet in de problemen.
In het verleden is het weleens spaak gelopen en dat heb ik behoorlijk betreurd.
"
World of Warcraft: Legion
dinsdag 5 februari 2019 om 14:20
Ik ben benieuwd hoe jouw werkgever of jouw lagere baas gaat reageren zodra hij van jouw ASS weet. Hopelijk neemt hij jou serieus.Dollop schreef: ↑05-02-2019 11:50Ik heb een burnout maar mijn werkgever weet niet van de ASS. Ik moet de diagnose sowieso nog officieel laten stellen door andere experts. Bij mij is die door mijn therapeut gesteld na enkele tests en gesprekken met moeder erbij, maar hij is niet 'officieel'. Al is dit de enige diagnose die klopt in mijn ogen.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 5 februari 2019 om 14:21
Ik heb geen idee, mijn therapeut stuurde het laatst op.
Ik vergeet ook afspraken. Vooral met mensen die ik minder goed ken. Ik heb me-time nodig en vaak toch geen zin om iets te doen. Mijn beste vrienden zie soms maanden niet maar dan is het weer als vanouds.
Vroeger had ik vaak woorden met kennisen die vonden dat ik niet vaak genoeg vroeg hoe het ging. Ik vind dat je dat ook uit jezelf kunt vertellen.
Ik vergeet ook afspraken. Vooral met mensen die ik minder goed ken. Ik heb me-time nodig en vaak toch geen zin om iets te doen. Mijn beste vrienden zie soms maanden niet maar dan is het weer als vanouds.
Vroeger had ik vaak woorden met kennisen die vonden dat ik niet vaak genoeg vroeg hoe het ging. Ik vind dat je dat ook uit jezelf kunt vertellen.
dinsdag 5 februari 2019 om 14:29
Ik vergeet zelden afspraken. Ik heb Google Agenda en mijn smartphone die mij aan afspraken helpt herinneren. Ik zweer bij digitale agenda's.
Ik vraag eigenlijk ook niet automatisch hoe het met iemand gaat. Dat doe ik wel als die persoon daarvoor ziek is geweest, een ongeluk heeft gehad, en hij is gedeeltelijk of volledig hersteld. Vaak na een grotere vakantie (kerstvakantie, meivakantie, zomervakantie) vraag ik waar hij/zij is geweest, en of hij/zij een leuke vakantie heeft gehad.
Ik vraag eigenlijk ook niet automatisch hoe het met iemand gaat. Dat doe ik wel als die persoon daarvoor ziek is geweest, een ongeluk heeft gehad, en hij is gedeeltelijk of volledig hersteld. Vaak na een grotere vakantie (kerstvakantie, meivakantie, zomervakantie) vraag ik waar hij/zij is geweest, en of hij/zij een leuke vakantie heeft gehad.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 5 februari 2019 om 15:37
Ik heb me vanmiddag dan toch ziekgemeld. Bloeddruk was bij de huisarts torenhoog. Ook hij gaf het dringende advies rust te nemen, ziekmelden ging best goed, ondanks dat ze er geen recht op hebben, heb ik het bloeddruk verhaal met klachten hiervan wel verteld. En dat dat de bedrijfsarts moet meekijken. Hier wordt nu een afspraak voor gemaakt. Hoor ik straks nog van terug...
Biebeltje, succes met het huis, hopelijk hoor je snel iets.
Biebeltje, succes met het huis, hopelijk hoor je snel iets.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
dinsdag 5 februari 2019 om 16:10
Wojak, heel herkenbaar wat werk betreft.
Vorig jaar was het op mijn stage ook compleet misgegaan. Veel uitzendkrachten en de vaste medewerkers namen ontslag of kwamen ook thuis te zitten met een burn-out. Ik ging maar door, wilde er voor de bewoners zijn. Ik merkte aan mezelf dat het niet goed ging, maar durfde me niet ziek te melden omdat er dan weer een bekend gezicht minder was bij de bewoners, en omdat ze al zoveel tekort hadden.
Uiteindelijk na een paar heftige gesprekken met begeleiding en andere mensen, toch het besluit me genomen om me ziek te melden.
Inmiddels ben ik klaar met mijn studie en werk ik ergens anders waar het er gelukkig een stuk beter aan toe gaat. Al moet ik wel op blijven letten dat ik niet over mijn grenzen heen ga.
Vorig jaar was het op mijn stage ook compleet misgegaan. Veel uitzendkrachten en de vaste medewerkers namen ontslag of kwamen ook thuis te zitten met een burn-out. Ik ging maar door, wilde er voor de bewoners zijn. Ik merkte aan mezelf dat het niet goed ging, maar durfde me niet ziek te melden omdat er dan weer een bekend gezicht minder was bij de bewoners, en omdat ze al zoveel tekort hadden.
Uiteindelijk na een paar heftige gesprekken met begeleiding en andere mensen, toch het besluit me genomen om me ziek te melden.
Inmiddels ben ik klaar met mijn studie en werk ik ergens anders waar het er gelukkig een stuk beter aan toe gaat. Al moet ik wel op blijven letten dat ik niet over mijn grenzen heen ga.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:16
Zelf gaat dat bij mij gelukkig altijd goed, om iets af te spreken.hans66 schreef: ↑05-02-2019 14:13Met autistische vrienden ervaar ik dat het lastig is om vriendschappen met hen in stand te houden. Het initiatief daartoe komt heel vaak van mij. Als ik minder tijd heb, verwateren ze snel of bloeden ze dood. Met één vriend moet ik erop toezien dat hij de afspraak noteert in zijn agenda, want hij is soms niet thuis, als ik daar op afgesproken tijd kom. Ik wijs hem naderhand daarop, en dan zegt hij: "Oh... helemaal vergeten!
Alleen bij onverwachts bezoek kan ik soms nog wel wat van slag raken.
Helemaal als ik iets anders in de planning heb.
Tegenwoordig kan ik er gelukkig wel wat beter mee omgaan.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:16
Hier ook 7 overspannen...Kwebbeltje91 schreef: ↑05-02-2019 16:10Wojak, heel herkenbaar wat werk betreft.
Vorig jaar was het op mijn stage ook compleet misgegaan. Veel uitzendkrachten en de vaste medewerkers namen ontslag of kwamen ook thuis te zitten met een burn-out. Ik ging maar door, wilde er voor de bewoners zijn. Ik merkte aan mezelf dat het niet goed ging, maar durfde me niet ziek te melden omdat er dan weer een bekend gezicht minder was bij de bewoners, en omdat ze al zoveel tekort hadden.
Uiteindelijk na een paar heftige gesprekken met begeleiding en andere mensen, toch het besluit me genomen om me ziek te melden.
Inmiddels ben ik klaar met mijn studie en werk ik ergens anders waar het er gelukkig een stuk beter aan toe gaat. Al moet ik wel op blijven letten dat ik niet over mijn grenzen heen ga.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:20
Ik meld mij niet snel ziek. Ik ben toch al niet vaak ziek, gemiddeld een week per jaar (en dat is ook nog eens aansluitend). Maar als ik ziek ben, denk ik al snel "Wat kan ik nog wel doen?" en niet "Wat kan ik niet meer doen?" Mijn vorige baas vond dat ik streng was m.b.t. ziek zijn. Ik doe dat pas als ik echt ziek ben, niet als ik even niet helemaal in topvorm ben.
Als er problemen zijn op het werk, of ontevredenheid, wil ik het in eerste instantie het op een andere manier oplossen, hoewel anderen er helemaal door heen zitten en even rustig aan willen doen.
Als er problemen zijn op het werk, of ontevredenheid, wil ik het in eerste instantie het op een andere manier oplossen, hoewel anderen er helemaal door heen zitten en even rustig aan willen doen.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 5 februari 2019 om 22:10
De 5 jaar dat ik vrijwillig mee kledingbakken leeg maakte ook niet echt ziek geweest. Ik was toen ook heel fit in die periode op vrije momenten ook veel in de tuin gedaan. 60m² kasseien gelegd met kruiwagen, tegel terras 44m² afgebroken met breekhamer en afvoeren , 50m² split gelegd voor de vrachtwagen. Naast ook de gebruikelijk onderhoud werken in de tuin. Ik snap het niet hoe dit kon de energie leek eindeloos in school was ik altijd doodziek en uitgeput. Maar hoe dan ook betaald werk is voor mij nooit mogelijk geweest door de mensen angst.
paar fotos van mijn pad
https://i.ibb.co/GRhJD8K/DSCF3003.jpg
https://i.ibb.co/z2mxSrh/DSCF3007.jpg
paar fotos van mijn pad
https://i.ibb.co/GRhJD8K/DSCF3003.jpg
https://i.ibb.co/z2mxSrh/DSCF3007.jpg
dinsdag 5 februari 2019 om 23:28
Dollop...hoe is de sfeer tussen leidinggevenden en jiu op het werk? Ligt hier een reden dat je het niet gaat vertellen?
Ik heb 2 leidinggevenden, 1 meewerkend teamleidster en een manager. De manager is een man die niet zoveel kan met psychische klachten, hier geen begrip voor heeft en alleen denkt aan het bedrijf. Mijn teamleidster heeft in niet zoveel woorden, wel begripvol gereageerd op het feit dat ik in het diagnose traject zat. En vandaag had ik ook met haar contact over mijn ziekmelding. Ik overviel haar ermee, en ze zei ook :”. Ik moet even schakelen..je overvalt me. Dat is wel herkenbaar voor je he?” Openheid is iets waar ikzelf erg naar streef. Ik ben geen stress gevoelig persoon die niet wil leren hoe op stress te anticiperen. Ik heb wel degelijk een andere gebruiksaanwijzing, en daarom hebben eerdere psychologen slechts kortdurend wat bereikt. Ondanks dat mijn uitval nu niet werkgerelateerd is, het ging al niet goed voordat de veranderingen aangekondigd werden... wil ik met handvatten van degene die nu mijn behandeltraject gaat doen, tips krijgen hoe dit duidelijk uit te leggen. Hoe meer men. Weet hoe ik. In elkaar steek, hoe beter de communicatie. En ik voel me gesterkt dat er inderdaad een diagnose ligt, want het heeft niks met onwelwillendheid te maken, ik werk juist keihard om de juiste weg in te slaan.
Ik heb 2 leidinggevenden, 1 meewerkend teamleidster en een manager. De manager is een man die niet zoveel kan met psychische klachten, hier geen begrip voor heeft en alleen denkt aan het bedrijf. Mijn teamleidster heeft in niet zoveel woorden, wel begripvol gereageerd op het feit dat ik in het diagnose traject zat. En vandaag had ik ook met haar contact over mijn ziekmelding. Ik overviel haar ermee, en ze zei ook :”. Ik moet even schakelen..je overvalt me. Dat is wel herkenbaar voor je he?” Openheid is iets waar ikzelf erg naar streef. Ik ben geen stress gevoelig persoon die niet wil leren hoe op stress te anticiperen. Ik heb wel degelijk een andere gebruiksaanwijzing, en daarom hebben eerdere psychologen slechts kortdurend wat bereikt. Ondanks dat mijn uitval nu niet werkgerelateerd is, het ging al niet goed voordat de veranderingen aangekondigd werden... wil ik met handvatten van degene die nu mijn behandeltraject gaat doen, tips krijgen hoe dit duidelijk uit te leggen. Hoe meer men. Weet hoe ik. In elkaar steek, hoe beter de communicatie. En ik voel me gesterkt dat er inderdaad een diagnose ligt, want het heeft niks met onwelwillendheid te maken, ik werk juist keihard om de juiste weg in te slaan.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
woensdag 6 februari 2019 om 09:02
woensdag 6 februari 2019 om 09:25
Hmm. Ik denk dat het ook erg verschillend is hoe de organisatie van je werk is.multomap schreef: ↑06-02-2019 09:02Toch even reageren: graag niet zo stellig zeggen dat je in het onderwijs niet kunt vertellen dat je autistisch bent.
Ik werk al ruim 13 jaar in het onderwijs, ben altijd open geweest over mijn klachten en heb nooit problemen ervaren daarmee. Dus graag niet de hele beroepsgroep over 1 kam scheren.
Ik werk niet in het onderwijs, maar in de zorg. En bij de 1 heb ik het wel verteld, en bij de ander niet.
