Psyche
alle pijlers
Band met mijn vader
dinsdag 20 april 2010 om 21:00
Wist niet goed waar dit neer te zetten maar gekozen voor psyche. Hoop wat herkenning te vinden omdat ik blijf aanlopen tegen het volgende.
Ik en mijn vader, waar te beginnen, geen band en als ik bij hem langs ga is het eigenlijk pure plichtpleging. Opgegroeid in een gezin met twee oudere broers en mijn vader heeft een boel kapot gemaakt vroeger, erg dominant bijna op het tiranieke af (weet niet of je het zo schrijft), mijn moeder was een waardeloze vrouw en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben de jongste en in zijn ogen stel ik weinig voor op maatschappelijk vlak. Mijn beide broers hebben het in zijn ogen gemaakt op carriere vlak, harstikke leuk en ik (ben ik zelf verantwoordelijk voor) heb nooit geweten wat ik wilde doen en ook door onzekerheden bepaalde dingen gelaten etc, en nogmaals daar ben ik zelf verantwoordelijk voor. Loop bij een therapeute om bepaalde dingen uit mijn jeugd een plek te geven en ook de band met mijn vader, vroeger keek hij al niet naar me om, heb me altijd onzichtbaar gevoeld binnen het gezin toen ik jong was en nu nog weinig interesse van zijn kant uit. Ik heb wat dat betreft het e.e.a. een plek gegeven en ik verwacht ook geen excuus meer van hem uit voor het feit dat hij bij de rest van het gezin littekens heeft achtergelaten door zijn gedrag. Ik dacht dat ik het e.e.a. achter me kon laten tot deze week, vanwege een bruiloft (broer) in het buitenland weer een keer met zijn allen bij elkaar en ik heb de hele week moeten aanhoren hoe geweldig mijn broers het niet doen (Beide getrouwd, kinderen en op maatschappelijk gebied het e.e.a. bereikt) en hoe trots hij wel niet is hoe zij zich ontwikkeld hebben en ik kom totaal niet in het plaatje voor en ik werd er toch weer een beetje verdrietig van. Tijdens mijn sessies leer ik om mij niet te spiegelen aan anderen en trots te zijn op wat ik heb gedaan en op dingen die ik bereikt heb maar dit soort opmerkingen doen me toch weer pijn. Ik gun het iedereen van harte, maar diep van binnen wil ik ook datgene wat mijn broers hebben en ook bevestiging van mijn vader dat hij trots op mij is ongeacht wat ik doe qua werk etc maar het wordt nooit uitgesproken. Het is misschien een warrig verhaal geworden maar misschien dat er anderen zijn die zich hierin herkennen en tips hebben zodat dit me niet meer raakt.
Ik en mijn vader, waar te beginnen, geen band en als ik bij hem langs ga is het eigenlijk pure plichtpleging. Opgegroeid in een gezin met twee oudere broers en mijn vader heeft een boel kapot gemaakt vroeger, erg dominant bijna op het tiranieke af (weet niet of je het zo schrijft), mijn moeder was een waardeloze vrouw en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben de jongste en in zijn ogen stel ik weinig voor op maatschappelijk vlak. Mijn beide broers hebben het in zijn ogen gemaakt op carriere vlak, harstikke leuk en ik (ben ik zelf verantwoordelijk voor) heb nooit geweten wat ik wilde doen en ook door onzekerheden bepaalde dingen gelaten etc, en nogmaals daar ben ik zelf verantwoordelijk voor. Loop bij een therapeute om bepaalde dingen uit mijn jeugd een plek te geven en ook de band met mijn vader, vroeger keek hij al niet naar me om, heb me altijd onzichtbaar gevoeld binnen het gezin toen ik jong was en nu nog weinig interesse van zijn kant uit. Ik heb wat dat betreft het e.e.a. een plek gegeven en ik verwacht ook geen excuus meer van hem uit voor het feit dat hij bij de rest van het gezin littekens heeft achtergelaten door zijn gedrag. Ik dacht dat ik het e.e.a. achter me kon laten tot deze week, vanwege een bruiloft (broer) in het buitenland weer een keer met zijn allen bij elkaar en ik heb de hele week moeten aanhoren hoe geweldig mijn broers het niet doen (Beide getrouwd, kinderen en op maatschappelijk gebied het e.e.a. bereikt) en hoe trots hij wel niet is hoe zij zich ontwikkeld hebben en ik kom totaal niet in het plaatje voor en ik werd er toch weer een beetje verdrietig van. Tijdens mijn sessies leer ik om mij niet te spiegelen aan anderen en trots te zijn op wat ik heb gedaan en op dingen die ik bereikt heb maar dit soort opmerkingen doen me toch weer pijn. Ik gun het iedereen van harte, maar diep van binnen wil ik ook datgene wat mijn broers hebben en ook bevestiging van mijn vader dat hij trots op mij is ongeacht wat ik doe qua werk etc maar het wordt nooit uitgesproken. Het is misschien een warrig verhaal geworden maar misschien dat er anderen zijn die zich hierin herkennen en tips hebben zodat dit me niet meer raakt.
dinsdag 20 april 2010 om 21:12
Ja, dat heeft mijn therapeute ook destijds voorgesteld en heb ik ook gedaan en het ging een hele tijd goed tot afgelopen week en ik werd er toch weer geconfronteerd en ik heb heel hard mijn best gedaan om het niet toe te laten maar het zit me dwars. Ik heb in het verleden ook geprobeerd met hem te praten hierover en hoe hij zich als " vader" heeft opgesteld vroeger maar hij erkent het niet, het is allemaal of niet zo geweest of hij gaat op de schuldtoer dat iedereen kritiek op hem heeft en dan is het gesprek afgelopen, ik blijf tegen een muur aanlopen wat dat betreft en ik heb het opgegeven, ik krijg toch niet dat te horen wat ik wil horen en ik wil het me niet meer laten raken maar het is lastig als ik tijdens een paar dagen met het hele gezin zulke opmerkingen hoor. Mijn moeder was er ook bij en die maakt dan wel de opmerking dat ik het ook goed doe maar hij gaat er totaal niet op in.
dinsdag 20 april 2010 om 21:16
Dan denk ik dat je ook niet meer moet proberen zijn erkenning te krijgen, maar meer op jezelf gaan richten via de therapie en erkenning van jezelf naar jezelf toe leren ervaren (waar je nu ook mee bezig bent zoals ik het begrijp). Zo'n situatie kan erg confronterend zijn, maar ook een goed leerpunt: je bent dus nog niet zover dat je op zo'n moment tegen jezelf kunt zeggen dat jij zeker de moeite waard bent.
En natuurlijk mag je je ook wel een rot voelen, maar ook hoop dat de therapie je toch kan helpen dit soort situaties het hoofd te bieden en bedenken wat je eigenlijk wel weet: jij bent de moeite waard en minstens zo'n leuk mens als je broers.
En natuurlijk mag je je ook wel een rot voelen, maar ook hoop dat de therapie je toch kan helpen dit soort situaties het hoofd te bieden en bedenken wat je eigenlijk wel weet: jij bent de moeite waard en minstens zo'n leuk mens als je broers.
dinsdag 20 april 2010 om 22:06
Het is een combinatie van boosheid & verdriet. Wil me geen slachtoffer voelen en ook niet bitter worden en doe er alles aan om zo ook nooit te worden maar het huwelijk van mijn broer heeft me ook aan het denken gezet. En nogmaals ik gun het ze beide van harte ook al zijn we niet echt heel erg hecht maar het voelt soms alsof ik met allerlei leerprocessen wordt opgezadeld van kleins af aan al, en ik wil benadrukken dat we alledrie een vader gemis hebben ervaren maar niets gaat bij mij vanzelf. En nogmaals ik wil me geen slachtoffer voelen en ben zelf verantwoordelijk voor mijn leven en ik wil me ook niet spiegelen aan anderen maar ik voel me vaak aan de zijlijn staan op alle vlakken en zulke opmerkingen van mijn vader komen er dan nog bovenop. Maar goed ik moet dat punt gaan bereiken dat ik trots op mezelf ben en niet bewust/onbewust nog bevestiging van mijn vader wil krijgen die ik niet krijg.
dinsdag 20 april 2010 om 22:06
hij kan zijn waardering over je broers wel vertellen, dat zegt niets over zijn denken over jou tenzij hij dat dan nadrukkelijk zegt en jou met je broers vergelijkt.
Misschien ben je minder stabiel dan je broers, misschien zit je lager op de maatschappelijke ladder dan je broers, misschien heb je minder van alles in vergelijking met je broers, inclusief minder erkenning! Maar je BENT niet minder!
geef jezelf die erkenning en verlang dat niet van je vader, dat zit er na al die jaren waarschijnlijk niet in. Je bent veel meer waard om op erkenning te zitten wachten.
Ik snap dat je het graag wil maar kwel jezelf niet langer en wees blij met wie jij bent en wat jij hebt en wat jij bereikt hebt, zonder steun van een vader. Dat zegt al heel veel over jou als persoon. Je hebt het zelf moeten doen en je deed het. je bent STERK.
Stel je voor dat je alleen bent in een nieuwe stad, van wie ben je dan afhankelijk om een compliment of erkenning te krijgen? Van jezelf, van mensen die moeite nemen jou te leren kennen, van mensen die graag bij jou zijn. Zoek DAT op en zoek de rust in jezelf.
Misschien ben je minder stabiel dan je broers, misschien zit je lager op de maatschappelijke ladder dan je broers, misschien heb je minder van alles in vergelijking met je broers, inclusief minder erkenning! Maar je BENT niet minder!
geef jezelf die erkenning en verlang dat niet van je vader, dat zit er na al die jaren waarschijnlijk niet in. Je bent veel meer waard om op erkenning te zitten wachten.
Ik snap dat je het graag wil maar kwel jezelf niet langer en wees blij met wie jij bent en wat jij hebt en wat jij bereikt hebt, zonder steun van een vader. Dat zegt al heel veel over jou als persoon. Je hebt het zelf moeten doen en je deed het. je bent STERK.
Stel je voor dat je alleen bent in een nieuwe stad, van wie ben je dan afhankelijk om een compliment of erkenning te krijgen? Van jezelf, van mensen die moeite nemen jou te leren kennen, van mensen die graag bij jou zijn. Zoek DAT op en zoek de rust in jezelf.
dinsdag 20 april 2010 om 22:19
Rot voor je. Ze zeggen immers dat ouder- en kinderliefde onvoorwaardelijk is... Ik weet uit eigen ervaring dat dit niet zo is. Mij steekt het ook enorm op zulke gelegenheden, als je ziet dat ze bij het huwelijk van je broer wel helemaal blij zijn. Ook als ze over jouw prestaties heen gaan met de prestatie van je broer, want dat was pas echt knap. Ik ben me heel erg terug gaan trekken: alleen over mijn kinderen gaan praten want die waren volgens hun gelukkig wel helemaal geweldig, maar op een begeven moment was ik gewoon op en heb ik voor mezelf gekozen nadat ik het bespreekbaar probeerde te maken maar niet echt het gewenste resultaat kreeg. Ik had ze graag aan het nadenken willen zetten en misschien wel dat ze zeiden dat ze net zoveel van mij hielden, maar helaas.
Af en toe speelt het gewoon op, net zoals bij jou bij zo'n bruiloft. Doet erg veel pijn. Ik moet wel zeggen dat ik me sinds het verbreken van het contact beter over mezelf voel. Geen afkeurende blikken meer, of rotopmerkingen over een randje dat ik klunzig dichtgekit heb of een plint die er verkeerd inligt. Als ik 2 kilo kwijt ben, zeggen dat ik er voorheen echt NIET uit zag. Ok, ik doe niet alles perfect, maar op zo'n manier iemand rot erover laten voelen, doe ik ook niet.
Jij bent echt sterk dat je dit allemaal kan ondergaan. Bedenk je op zo'n verdrietig moment ook dat je het wel waard bent om van te houden.
Af en toe speelt het gewoon op, net zoals bij jou bij zo'n bruiloft. Doet erg veel pijn. Ik moet wel zeggen dat ik me sinds het verbreken van het contact beter over mezelf voel. Geen afkeurende blikken meer, of rotopmerkingen over een randje dat ik klunzig dichtgekit heb of een plint die er verkeerd inligt. Als ik 2 kilo kwijt ben, zeggen dat ik er voorheen echt NIET uit zag. Ok, ik doe niet alles perfect, maar op zo'n manier iemand rot erover laten voelen, doe ik ook niet.
Jij bent echt sterk dat je dit allemaal kan ondergaan. Bedenk je op zo'n verdrietig moment ook dat je het wel waard bent om van te houden.
dinsdag 20 april 2010 om 22:36
Hai cappi
Zou het misschien kunnen dat je de dingen zoals tijdens de bruiloft anders ervaart dan hoe je vader ze bedoelt?
Dus misschien komt het op jou over alsof je broers helemaal fantastisch zijn en jij niet maar is dat niet zo als je het je vader vraagt?
En dan bedoel ik niet de dingen die in het verleden zijn gebeurd, ik begreep uit je post dat je daar niet goed met hem over kan praten.
Maar heb je hem recent weleens gevraagd of hij trots op je is?
Ik ken je vader niet dus weet niet wat hij zal zeggen maar wie weet verbaast zijn antwoord je nog.
Zou het misschien kunnen dat je de dingen zoals tijdens de bruiloft anders ervaart dan hoe je vader ze bedoelt?
Dus misschien komt het op jou over alsof je broers helemaal fantastisch zijn en jij niet maar is dat niet zo als je het je vader vraagt?
En dan bedoel ik niet de dingen die in het verleden zijn gebeurd, ik begreep uit je post dat je daar niet goed met hem over kan praten.
Maar heb je hem recent weleens gevraagd of hij trots op je is?
Ik ken je vader niet dus weet niet wat hij zal zeggen maar wie weet verbaast zijn antwoord je nog.
woensdag 21 april 2010 om 07:01
Faye, heb je het contact verbroken met alleen je ouders?, dat zal een enorme stap geweest zijn maar ook bevrijdend denk ik. Ik heb er ook weleens aan gedacht maar er is toch iets wat me weerhoudt.
Liever anoniem, het zal zeker ook zijn dat ik het anders ervaar, mede vanwege hoe ik me vroeger al voelde binnen het gezin, iedereen heeft gestudeerd en ik niet etc, ik weet ook dat het daar niet om zou moeten draaien maar het draait er binnen mjn familie wel om, en het gaat me er niet om dat er nog nagepraat wordt over de bruiloft, dat is logisch en nogmaals gun het m'n broer van harte en hoop dat hij gelukkig is. maar zo wordt er nooit door m'n vader over mij gepraat, tenminste niet in mijn bijzijn. En nee ik heb nooit op de man afgevraagd of hij trots op me is, en zou ik misschien wel moeten doen maar ik wil er niet om hoeven vragen. En ik geloof echt wel dat hij van me houdt en dat hij op zijn manier trots op me is, maar ik kan me niet herinneren dat hij dat ooit tegen mij gezegd heeft, en het zou me geen verdriet doen ware het niet dat hij het wel doet in mijn bijzijn over mijn broers waar zijn dan ook bij zijn (en met regelmatig) en geen woord over mij rept. Maar goed, ik ben al een stuk verder dan een aantal jaar geleden, in die zin dat ik realiseer dat ik wel de moeite waard ben en dat het niet afhangt van een maatschappelijke status etc, maar waarschijnlijk nog niet ver genoeg dat het me helemaal niets meer doet.
Liever anoniem, het zal zeker ook zijn dat ik het anders ervaar, mede vanwege hoe ik me vroeger al voelde binnen het gezin, iedereen heeft gestudeerd en ik niet etc, ik weet ook dat het daar niet om zou moeten draaien maar het draait er binnen mjn familie wel om, en het gaat me er niet om dat er nog nagepraat wordt over de bruiloft, dat is logisch en nogmaals gun het m'n broer van harte en hoop dat hij gelukkig is. maar zo wordt er nooit door m'n vader over mij gepraat, tenminste niet in mijn bijzijn. En nee ik heb nooit op de man afgevraagd of hij trots op me is, en zou ik misschien wel moeten doen maar ik wil er niet om hoeven vragen. En ik geloof echt wel dat hij van me houdt en dat hij op zijn manier trots op me is, maar ik kan me niet herinneren dat hij dat ooit tegen mij gezegd heeft, en het zou me geen verdriet doen ware het niet dat hij het wel doet in mijn bijzijn over mijn broers waar zijn dan ook bij zijn (en met regelmatig) en geen woord over mij rept. Maar goed, ik ben al een stuk verder dan een aantal jaar geleden, in die zin dat ik realiseer dat ik wel de moeite waard ben en dat het niet afhangt van een maatschappelijke status etc, maar waarschijnlijk nog niet ver genoeg dat het me helemaal niets meer doet.
woensdag 21 april 2010 om 08:22
Ik kan me voorstellen dat het je kwetst als hij het wel tegen je broers zegt dat hij trots op ze is en niets tegen jou zegt.
Soms heb je van die mensen die niet zo gauw over hun gevoel praten maar dat is bij je vader dan niet het geval.
Knap dat je nu al zoveel verder bent. Accepteer jij jezelf wel als een goed persoon? Ben je trots op jezelf, op alle dingen die je bereikt hebt?
Ik denk inderdaad dat je je er niet een, twee, drie overheen kan zetten dat je vader jou niet openlijk waardeerd.
Misschien begint het bij jezelf, dat je in de loop der jaren zo zelfverzekerd wordt dat je zijn erkenning niet meer nodig hebt.
Soms heb je van die mensen die niet zo gauw over hun gevoel praten maar dat is bij je vader dan niet het geval.
Knap dat je nu al zoveel verder bent. Accepteer jij jezelf wel als een goed persoon? Ben je trots op jezelf, op alle dingen die je bereikt hebt?
Ik denk inderdaad dat je je er niet een, twee, drie overheen kan zetten dat je vader jou niet openlijk waardeerd.
Misschien begint het bij jezelf, dat je in de loop der jaren zo zelfverzekerd wordt dat je zijn erkenning niet meer nodig hebt.
woensdag 21 april 2010 om 18:53
Ja, het heeft wel even geduurd maar ik ben wel trots op mezelf, vergeleken met een aantal jaar geleden ben ik een stuk verder, minder onzeker, ben financieel onafhankelijk, heb mijn eigen huis, leuke mensen om mij heen en idd als ik dermate zelfverzekerd wordt dan heb ik zijn erkenning niet meer nodig, dus dat is nog even iets waar ik wat mee moet.
woensdag 21 april 2010 om 18:56
Ja, cappi, na een gesprek hebben we geen contact met elkaar meer opgenomen. Ik had in het gesprek wat vragen gesteld en dat werd niet beantwoord. In mijn ogen dus bevestigd... Nu een paar jaar later noem ik het eerder dat het contact verbroken is. Er is al zoveel gebeurd in mijn leven en via-via hoor ik zulke rare verhalen over mezelf terug, dat het wel een beetje klaar is.
woensdag 21 april 2010 om 19:56
Goed hoor cappi dat je al zo ver bent gekomen. enne 'dus dat is even iets waar ik nog wat mee moet' komt op mij als iets simpels over, terwijl het dat niet is.
Ik vind het echt goed hoe ver je al bent, ik denk dat dat niet makkelijk is geweest
Misschien komt het met de jaren, ik weet het niet.
Ben je daar ook mee bezig tijdens je sessies?
Overigens heb ik vanaf mijn 13e geen contact meer met mijn biologische vader, maar dat had meer te maken met andere zaken.
Ik vind het echt goed hoe ver je al bent, ik denk dat dat niet makkelijk is geweest
Misschien komt het met de jaren, ik weet het niet.
Ben je daar ook mee bezig tijdens je sessies?
Overigens heb ik vanaf mijn 13e geen contact meer met mijn biologische vader, maar dat had meer te maken met andere zaken.
donderdag 22 april 2010 om 20:04
Is ook zo maar ik wil er zelf vanaf, wil de bevestiging niet meer bij hem zoeken maar uit mijzelf halen. Ik ben daar idd mee bezig tijdens mijn sessies en mijn therapeute helpt me daar goed bij maar er is blijkbaar nog een stuk(je) waar ik nog wat mee doen, maar ik ben ook trots dat het me minder raakt dan vroeger.
