Psyche
alle pijlers
Band met moeder is veranderd door de overgang
zondag 12 november 2023 om 19:57
Ik weet niet zo goed waar ik dit moet plaatsen, maar denk dat dit onder psyche valt. Korte samenvatting: mijn moeder is door de overgang heel erg veranderd. Er is bij haar heel duidelijk een ervoor en erna. Het begon toen ik ongeveer twintig jaar oud was en zeker tien jaar lang is ze opvliegend, labiel en ronduit gemeen geweest (heel manipulatief ook), terwijl ze ervoor wel een lieve moeder was. Ze heeft in die tien jaar ook drie keer een burn-out gehad en dingen gezegd en gedaan die ze niet meer ongedaan kan maken. Zelf wist ze lang niet waar het aan lag, en toen ze het wel wist weigerde ze er iets aan te doen.
Inmiddels ben ik veertig, is zij al tien jaar weer een stuk rustiger, maar is onze band kapot. Ik ga op bezoek met m’n kinderen, maar ze heeft al die jaren zulke gemene dingen tegen me gezegd dat ik haar echt op afstand hou. Dat vindt zij ingewikkeld, maar het komt deels ook doordat we het er nog steeds niet over kunnen hebben. Zodra ik over de moeilijke jaren begin dan word ze hysterisch, roept ze dat ze een kutmoeder is en dat ze er een eind aan maakt (waar ik niet bang voor bent, maar het is wel emotionele chantage).
Ik snap dat een deel van de problemen groter is/was dan zijzelf, maar het maakt me wel verdrietig. We hebben twintig jaar een geweldige moeder-dochterband gehad en nu is het al twintig jaar kapot. Wat als ze straks een keer overlijdt, had ik er dan niet meer aan moeten doen? Maar ik kan er ook niet “overheen” stappen, daarvoor is er gewoon te veel gezegd en gebeurd.
Herkent iemand dit? Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen
Inmiddels ben ik veertig, is zij al tien jaar weer een stuk rustiger, maar is onze band kapot. Ik ga op bezoek met m’n kinderen, maar ze heeft al die jaren zulke gemene dingen tegen me gezegd dat ik haar echt op afstand hou. Dat vindt zij ingewikkeld, maar het komt deels ook doordat we het er nog steeds niet over kunnen hebben. Zodra ik over de moeilijke jaren begin dan word ze hysterisch, roept ze dat ze een kutmoeder is en dat ze er een eind aan maakt (waar ik niet bang voor bent, maar het is wel emotionele chantage).
Ik snap dat een deel van de problemen groter is/was dan zijzelf, maar het maakt me wel verdrietig. We hebben twintig jaar een geweldige moeder-dochterband gehad en nu is het al twintig jaar kapot. Wat als ze straks een keer overlijdt, had ik er dan niet meer aan moeten doen? Maar ik kan er ook niet “overheen” stappen, daarvoor is er gewoon te veel gezegd en gebeurd.
Herkent iemand dit? Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen
zondag 12 november 2023 om 20:14
Mijn ervaring is iets anders (ik ga niet in details ivm herkenbaarheid) maar mijn moeder heeft er ook veel last van gehad en dit heeft ook invloed gehad op onze band destijds.
We hebben regelmatig schreeuwende ruzie gehad. Het was heel frustrerend.
Ik liep een tijdje later bij de psycholoog voor iets anders en daar is het ook kort ter sprake gekomen. Zij heeft me laten inzien hoe ik er mee om kon gaan.
Laatst is mijn moeder nog een keer hierop terug gekomen en zei ze dat ik destijds eigenlijk wel gelijk zat. Het was eindelijk erkenning voor mij.
Ik heb geen boosheid naar haar, wel soms wat verdriet dat ik liever een aantal andere keuzes had gemaakt in het leven. Hoewel ik nu heel gelukkig ben met hoe mijn leven er nu uitziet.
Als ik jouw verhaal zo lees, lijkt het dat jij nog heel veel onverwerkte boosheid en verdriet hebt. Ik denk dat je dat eerst moet verwerken (bij een psycholoog) voordat er in jouw hoofd weer plaats is voor liefde en blijdschap voor haar.
Daarna kan de band misschien weer groeien. Ik zou er echt wat aan gaan doen, anders kijk je altijd terug op hoe vervelend je moeder was en dat wil je waarschijnlijk zelf ook niet
We hebben regelmatig schreeuwende ruzie gehad. Het was heel frustrerend.
Ik liep een tijdje later bij de psycholoog voor iets anders en daar is het ook kort ter sprake gekomen. Zij heeft me laten inzien hoe ik er mee om kon gaan.
Laatst is mijn moeder nog een keer hierop terug gekomen en zei ze dat ik destijds eigenlijk wel gelijk zat. Het was eindelijk erkenning voor mij.
Ik heb geen boosheid naar haar, wel soms wat verdriet dat ik liever een aantal andere keuzes had gemaakt in het leven. Hoewel ik nu heel gelukkig ben met hoe mijn leven er nu uitziet.
Als ik jouw verhaal zo lees, lijkt het dat jij nog heel veel onverwerkte boosheid en verdriet hebt. Ik denk dat je dat eerst moet verwerken (bij een psycholoog) voordat er in jouw hoofd weer plaats is voor liefde en blijdschap voor haar.
Daarna kan de band misschien weer groeien. Ik zou er echt wat aan gaan doen, anders kijk je altijd terug op hoe vervelend je moeder was en dat wil je waarschijnlijk zelf ook niet
zondag 12 november 2023 om 20:34
Bij mijn moeder is dit niet de overgang en als jouw moeder nu nog zo reageert lijkt me dat zij ook andere issues heeft.
Mijn moeder is heel ziek geworden en is nu daardoor vals, maar er was steeds een andere reden. Lijn was dat ze altijd al naar tegen me heeft gedaan en zelf vindt dat ze daar goede redenen voor had.
Nu ikzelf kinderen heb veranderd dit beeld, het gedrag dat ze naar mij toe liet zien verdient niemand.
We zijn nu op het punt dat ik kort langsga.
Hebben we het soort contact dat zij wenst kan ze het toch niet laten vals te doen, heeft ze daarna spijt en verslechterd haar conditie daardoor.
Als een soort extra nieuwe marteling gaat ze me daarna bellen vol spijt en/of lange hele zielige brieven schrijven. Terwijl ze dan dus ziek van spijt op bed ligt want ze is echt heel fragiel. Ook mentaal.
Ondertussen heb ik mijn leven opgebouwd, maar als ik bekijk hoe het echt is is het dieptriest: mijn moeder smacht naar leuk contact met mij, heeft eigenlijk altijd fysiek pijn en lijdt psychisch, verpest het zelf, en blijft alleen achter terwijl ik weer 'terugstap' in mijn leuke normale leven.
Dus ik ben een soort grey rock, ga zo kort mogelijk. Want afscheid nemen wil ik niet.
Je moet soms nemen hoe het is.
Ik heb geen leuk of positief verhaal, sorry
Begeleiding is wel aan te raden om je grenzen te bewaken.
Mijn moeder is heel ziek geworden en is nu daardoor vals, maar er was steeds een andere reden. Lijn was dat ze altijd al naar tegen me heeft gedaan en zelf vindt dat ze daar goede redenen voor had.
Nu ikzelf kinderen heb veranderd dit beeld, het gedrag dat ze naar mij toe liet zien verdient niemand.
We zijn nu op het punt dat ik kort langsga.
Hebben we het soort contact dat zij wenst kan ze het toch niet laten vals te doen, heeft ze daarna spijt en verslechterd haar conditie daardoor.
Als een soort extra nieuwe marteling gaat ze me daarna bellen vol spijt en/of lange hele zielige brieven schrijven. Terwijl ze dan dus ziek van spijt op bed ligt want ze is echt heel fragiel. Ook mentaal.
Ondertussen heb ik mijn leven opgebouwd, maar als ik bekijk hoe het echt is is het dieptriest: mijn moeder smacht naar leuk contact met mij, heeft eigenlijk altijd fysiek pijn en lijdt psychisch, verpest het zelf, en blijft alleen achter terwijl ik weer 'terugstap' in mijn leuke normale leven.
Dus ik ben een soort grey rock, ga zo kort mogelijk. Want afscheid nemen wil ik niet.
Je moet soms nemen hoe het is.
Ik heb geen leuk of positief verhaal, sorry
Begeleiding is wel aan te raden om je grenzen te bewaken.
zondag 12 november 2023 om 21:24
Wat verdrietig. Heel anders, maar bij mij is de band met mijn moeder ontzettend veranderd na de dood van mijn vader. Dat is nu zo'n zeven jaar geleden. Ik hou nog steeds veel van haar, maar ik heb nog steeds moeite met de veranderde dynamiek. Ze is erg hulpbehoevend en onzelfstandig, is bang voor post, e-mail, telefoontjes plegen en alles wat met dingen regelen te maken heeft. Ook de honderden huil- en driftbuien, hoe begrijpelijk ook, hebben hun tol geëist. Vaak liet ze niets merken in haar omgeving, was alles op het oog prima, en als we dan met zijn tweeën waren, kreeg ik alle tranen en woede over me uitgestort. Ik vond dat heel pittig.
Nog steeds ben ik voortdurend bezig met grenzen aangeven, als ik dat niet doe, laat ze mij de meest simpele dingen opknappen. Ze wil ook helemaal niet onafhankelijker worden.
Ik heb vaak het idee dat ik de moeder ben in deze nieuwe dynamiek, en ik vind het niet fijn. Voor de volledigheid: mijn moeder is inmiddels zeventig jaar en hartstikke gezond.
Nog steeds ben ik voortdurend bezig met grenzen aangeven, als ik dat niet doe, laat ze mij de meest simpele dingen opknappen. Ze wil ook helemaal niet onafhankelijker worden.
Ik heb vaak het idee dat ik de moeder ben in deze nieuwe dynamiek, en ik vind het niet fijn. Voor de volledigheid: mijn moeder is inmiddels zeventig jaar en hartstikke gezond.
zondag 12 november 2023 om 21:52
Ik denk dat je laatste zinnen eigenlijk zeggen wat je wil: een laatste poging ondernemen maar met heldere grenzen. Voor jezelf later in het leven.
Zelf zou ik denk ik een paar afspraken maken bij iemand die gespecialiseerd is in gezinsproblematiek. Om eerst voor mijzelf helder te krijgen wat ik verwacht van zo’n poging, wat mijn grenzen zijn en hoe ik het aan zou kunnen pakken.
Mijn moeder is niet veranderd door de overgang, wel door het plotselinge overlijden van mijn vader. Maar haar frustratie, verdriet en onmacht richt ze op zichzelf en niet op anderen (excessief zichzelf laten verbouwen d.m.v. plastische chirurgie, een soort verlate midlifecrisis en dan met een retedure camper door half Europa crossen met haar bestie op 71-jarige leeftijd en dan bij voorkeur in regio’s waar ze je al doodslaan voor tien euro cash). Verder reikt mijn ervaring niet.
Zelf zou ik denk ik een paar afspraken maken bij iemand die gespecialiseerd is in gezinsproblematiek. Om eerst voor mijzelf helder te krijgen wat ik verwacht van zo’n poging, wat mijn grenzen zijn en hoe ik het aan zou kunnen pakken.
Mijn moeder is niet veranderd door de overgang, wel door het plotselinge overlijden van mijn vader. Maar haar frustratie, verdriet en onmacht richt ze op zichzelf en niet op anderen (excessief zichzelf laten verbouwen d.m.v. plastische chirurgie, een soort verlate midlifecrisis en dan met een retedure camper door half Europa crossen met haar bestie op 71-jarige leeftijd en dan bij voorkeur in regio’s waar ze je al doodslaan voor tien euro cash). Verder reikt mijn ervaring niet.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zondag 12 november 2023 om 22:07
Ik weet niet wat je er mee kan doen.
Mijn moeder is altijd de moeder geweest hoe ze nu ook is, niet leuk. Zelfs gemeen terwijl ze dat zelf niet in ziet. Het ligt altijd aan een ander en als mensen haar confronteren dan hangt ze de slachtoffer uit.
Er zijn vroeger toen ik jong was paar dingen gebeurd waar ik niet met mijn hoofd bij kan. Met mijn zusje praat ik daar wel eens over, ook omdat zij ook zulke ervaringen deelt. Het hebben met onze moeder loopt uit op ruzie, slachtoffer rol uithangen. En dat is mijn energie niet meer waard.
Het maakt goed dat iedereen dit ziet en beaamt dat het gewoon geen leuke vrouw is.
Ons contact is hier door ook kort en wat afstandelijk. Ik zie en spreek haar zo wat weken niet. Ze past af en toe op onze jongste omdat ze dit zelf wil en daar is ze heel gek mee. Zolang de jongste dit wil en leuk vindt heb ik daar vrede mee.
Ik heb door de jaren wel geleerd dat ik niet mee ga met haar emotie. Ik negeer het en als het kan loop ik er van weg. Het doet me ook niet meer zoveel. En dat is goed. Door het te accepteren heb ik geen vragen meer of ik iets aan ons contact moet veranderen. Dit is het hoogst haalbare voor ons beide.
Ik ben ook heel benieuwd hoe het zal gaan als mijn vader weg valt hoe de dynamiek dan gaat worden. Ik weet in elk geval als mijn moeder komt te overlijden dat ik mijn vader vaker kom te zien. En stiekem hoop op meer rust voor hem. We zullen het zien.
Mijn moeder is altijd de moeder geweest hoe ze nu ook is, niet leuk. Zelfs gemeen terwijl ze dat zelf niet in ziet. Het ligt altijd aan een ander en als mensen haar confronteren dan hangt ze de slachtoffer uit.
Er zijn vroeger toen ik jong was paar dingen gebeurd waar ik niet met mijn hoofd bij kan. Met mijn zusje praat ik daar wel eens over, ook omdat zij ook zulke ervaringen deelt. Het hebben met onze moeder loopt uit op ruzie, slachtoffer rol uithangen. En dat is mijn energie niet meer waard.
Het maakt goed dat iedereen dit ziet en beaamt dat het gewoon geen leuke vrouw is.
Ons contact is hier door ook kort en wat afstandelijk. Ik zie en spreek haar zo wat weken niet. Ze past af en toe op onze jongste omdat ze dit zelf wil en daar is ze heel gek mee. Zolang de jongste dit wil en leuk vindt heb ik daar vrede mee.
Ik heb door de jaren wel geleerd dat ik niet mee ga met haar emotie. Ik negeer het en als het kan loop ik er van weg. Het doet me ook niet meer zoveel. En dat is goed. Door het te accepteren heb ik geen vragen meer of ik iets aan ons contact moet veranderen. Dit is het hoogst haalbare voor ons beide.
Ik ben ook heel benieuwd hoe het zal gaan als mijn vader weg valt hoe de dynamiek dan gaat worden. Ik weet in elk geval als mijn moeder komt te overlijden dat ik mijn vader vaker kom te zien. En stiekem hoop op meer rust voor hem. We zullen het zien.
zondag 12 november 2023 om 23:47
maandag 13 november 2023 om 05:37
In veel gevallen is een relatie wel te verbeteren, maar meestal wordt het niet waar je naar verlangt. Je zal haar helemaal opnieuw moeten leren kennen. Het vereist een verstandige benadering die niet door emoties wordt gestuurd, en dat is heel moeilijk, omdat dat nu juist de reden is waarom je contact wil: jij op een teleurgestelde manier, verlangend naar de goede moeder-kind relatie die je in gedachten hebt en zij defensief.
Behalve in het geval van zeer ernstige feiten zoals mishandeling of sadisme moet het altijd mogelijk zijn om een relatie te verbeteren. Het vereist wel dat beiden in zekere mate hersteld zijn en elkaar niet meer nodig hebben. En dan zijn er bepaalde gesprekstechnieken nodig zodat men niet in oude mechanismen terugvalt. Misschien onder leiding van een therapeut. Maar de relatie wordt absoluut anders dan je had gedacht.
Behalve in het geval van zeer ernstige feiten zoals mishandeling of sadisme moet het altijd mogelijk zijn om een relatie te verbeteren. Het vereist wel dat beiden in zekere mate hersteld zijn en elkaar niet meer nodig hebben. En dan zijn er bepaalde gesprekstechnieken nodig zodat men niet in oude mechanismen terugvalt. Misschien onder leiding van een therapeut. Maar de relatie wordt absoluut anders dan je had gedacht.
Dan moet het maar zoals het kan
maandag 13 november 2023 om 06:32
Dank voor alle reacties. Op zich ben ik al wel naar een therapeut geweest en heb in het verleden een paar keer familieopstellingen gedaan. Ik kan me ook wel redelijk tot haar verhouden, ze is bijvoorbeeld wel een lieve oma voor mijn kinderen. Maar ik vind het jammer dat we niet (meer) de band hebben die ik graag met haar had gehad. Ik zou zo graag de kleine willen zijn, terwijl zij de grote is. Of dat ze gewoon een keer wél zegt dat ze trots op me is. Alleen dat zit er gewoon niet in en dat blijft verdrietig, zeker nu ik zelf kinderen heb snap ik er nog minder van.
maandag 13 november 2023 om 07:36
Ik denk dat ik je gevoelens wel begrijp.
Mijn moeder heeft zich op haar kinderen (met name op haar dochters, waaronder ik) fysiek en verbaal uitgeleefd.
Door haar woede uitbarstingen had ze vaak losse handjes en ze leek er genoegdoening uit te putten je tot op het bot te kwetsen en te vernederen.
Erg om te zeggen, maar ze voelde voor mij vaker als de dictator, terrorist en de sadist binnen het gezin, dan de moeder.
Ze is nu milder, rustiger, en net zoals jouw moeder een lieve oma.
Maar ik voel ook net als jij, dat je aan die figuurlijke gelijmde en gerepareerde vaas, altijd zult blijven zien hoe kapot hij geweest is.
Het heeft mij geholpen berusting daarin te vinden. Het te accepteren. Niet naar erkenning of antwoorden te zoeken bij haar, en me evenmin er schuldig over voelen dat ik geen hechte band met haar heb. Ik heb het losgelaten en gun haar ook die slachtofferrol niet (die neemt ze nog altijd héél graag op zich) terwijl zij in mijn ogen toch écht degene is die anderen veel leed berokkend heeft. Loslaten is een proces en dat zal bij iedereen anders verlopen.
In ieder geval sterkte. Het is heel naar wanneer een ouder je vaak als een twijgentakje probeert te breken in je kinderjaren. Dat blijf je altijd meedragen. Je kunt er gelukkig wel zelf invloed op uitoefenen, hoe zwaar je die last laat zijn.
Mijn moeder heeft zich op haar kinderen (met name op haar dochters, waaronder ik) fysiek en verbaal uitgeleefd.
Door haar woede uitbarstingen had ze vaak losse handjes en ze leek er genoegdoening uit te putten je tot op het bot te kwetsen en te vernederen.
Erg om te zeggen, maar ze voelde voor mij vaker als de dictator, terrorist en de sadist binnen het gezin, dan de moeder.
Ze is nu milder, rustiger, en net zoals jouw moeder een lieve oma.
Maar ik voel ook net als jij, dat je aan die figuurlijke gelijmde en gerepareerde vaas, altijd zult blijven zien hoe kapot hij geweest is.
Het heeft mij geholpen berusting daarin te vinden. Het te accepteren. Niet naar erkenning of antwoorden te zoeken bij haar, en me evenmin er schuldig over voelen dat ik geen hechte band met haar heb. Ik heb het losgelaten en gun haar ook die slachtofferrol niet (die neemt ze nog altijd héél graag op zich) terwijl zij in mijn ogen toch écht degene is die anderen veel leed berokkend heeft. Loslaten is een proces en dat zal bij iedereen anders verlopen.
In ieder geval sterkte. Het is heel naar wanneer een ouder je vaak als een twijgentakje probeert te breken in je kinderjaren. Dat blijf je altijd meedragen. Je kunt er gelukkig wel zelf invloed op uitoefenen, hoe zwaar je die last laat zijn.
maandag 13 november 2023 om 08:31
Hier zou je nog eens over na moeten denken.
Ikzelf, midden vijftiger, heb al jaren extreem last van overgangsklachten. Loop bij huisarts, psycholoog en overgangsconsulente, kortom, ik wil er alles aan doen om dit te behappen.
Echter is voor mij hormoontherapie geen optie. Ik moet me hier doorheen buffelen op eigen kracht en dat valt niet mee. M’n leven staat letterlijk op z’n kop hierdoor, zowel privé als zakelijk.
Er is niet voor iedereen wat aan te doen met hormonen of wat dan ook. Ik proef een beetje een verwijt (maar dat kan ook zeer zeker aan mijn huidige gevoelige aard liggen) naar je moeder hierin, dat ze geen actie heeft ondernomen.
Maar echt, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet.
Wel schrijnend dat je band met je moeder hierdoor zo veranderd is: sterkte hiermee
conversation = awareness
maandag 13 november 2023 om 09:41
Wow. Ben jij mijn zus?!Jufjoke schreef: ↑12-11-2023 21:24Wat verdrietig. Heel anders, maar bij mij is de band met mijn moeder ontzettend veranderd na de dood van mijn vader. Dat is nu zo'n zeven jaar geleden. Ik hou nog steeds veel van haar, maar ik heb nog steeds moeite met de veranderde dynamiek. Ze is erg hulpbehoevend en onzelfstandig, is bang voor post, e-mail, telefoontjes plegen en alles wat met dingen regelen te maken heeft. Ook de honderden huil- en driftbuien, hoe begrijpelijk ook, hebben hun tol geëist. Vaak liet ze niets merken in haar omgeving, was alles op het oog prima, en als we dan met zijn tweeën waren, kreeg ik alle tranen en woede over me uitgestort. Ik vond dat heel pittig.
Nog steeds ben ik voortdurend bezig met grenzen aangeven, als ik dat niet doe, laat ze mij de meest simpele dingen opknappen. Ze wil ook helemaal niet onafhankelijker worden.
Ik heb vaak het idee dat ik de moeder ben in deze nieuwe dynamiek, en ik vind het niet fijn. Voor de volledigheid: mijn moeder is inmiddels zeventig jaar en hartstikke gezond.
Dit is echt één op één gelijk aan de ervaring met mijn ouder.
Ik heb er ook veel moeite mee en merk dat bezoekjes/contact me steeds meer tegen gaan staan. Ik erger me in toenemende mate aan de zelfverkozen afhankelijkheid en eenzaamheid. Relatief jong alleen komen te staan, fysiek nog goed fit, maar stelt zich op als een hulpbehoevende hoogbejaarde. Ik vind het manipulatief (weaponized incompetence) en merk dat ik er weinig begrip voor op kan brengen.
originalheleen wijzigde dit bericht op 17-06-2024 10:57
3.03% gewijzigd
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
maandag 13 november 2023 om 10:18
Herkenbare verhalen, de band met een van mijn ouders is ook erg veranderd. Wat mij helpt is om buiten de deur af te spreken, dus in een restaurant of in een lunchtentje, of bij een speeltuin, of dierenboerderij ivm de kinderen. Op die manier blijft het gesprek een stuk fijner en het loopt niet uit de hand.
Bijkomend voordeel is dat ik na een aantal uren weer op kan stappen.
Bijkomend voordeel is dat ik na een aantal uren weer op kan stappen.
maandag 13 november 2023 om 10:52
Je geeft aan dat je graag de kleine wil zijn, bedoel je dat je graag advies wil van je moeder? Gebaseerd op haar ervaring en dat ze je al heel lang kent? Of advies over kinderen opvoeden?LauraRoar schreef: ↑13-11-2023 06:32Dank voor alle reacties. Op zich ben ik al wel naar een therapeut geweest en heb in het verleden een paar keer familieopstellingen gedaan. Ik kan me ook wel redelijk tot haar verhouden, ze is bijvoorbeeld wel een lieve oma voor mijn kinderen. Maar ik vind het jammer dat we niet (meer) de band hebben die ik graag met haar had gehad. Ik zou zo graag de kleine willen zijn, terwijl zij de grote is. Of dat ze gewoon een keer wél zegt dat ze trots op me is. Alleen dat zit er gewoon niet in en dat blijft verdrietig, zeker nu ik zelf kinderen heb snap ik er nog minder van.
Ik weet niet hoe oud je moeder nu is, maar houd er rekening mee dat oudere mensen weer meer hulp nodig hebben, omdat ze zaken niet meer bij kunnen benen, vergeetachtig worden of zelfs dementie krijgen en in veel gevallen zeker lichamelijk (veel) hulp nodig hebben. Ik weet niet of dat al kan gaan spelen, maar ik denk dat dit wensen natuurlijk niet raar is, maar dat het zeer waarschijnlijk is dat het ook weer verdwijnt als je moeder ouder wordt.
maandag 13 november 2023 om 11:15
Het zijn termen die in familieopstellingen gebruikt wordt, de kleine en de grote, omdat vaak dochters van instabiele moeders te veel 'de grote' moeten zijn.
Daaruit ontstaat een verlangen om de kleine te mogen zijn in die relatie, omdat je dat ook echt hodig had als kind.
Mijn moeder is rond mijn 20e ook "voor zichzelf gaan leven" en ik heb dat ook onbewust als verraad gevoeld. Het is niet prettig als zij eenzijdig besluit dat je nu wel kind-af bent, ik vond het ook maar raar dat dat zomaar kan. Maar dat is wel wat ze letterlijk zei toen ze haar spullen pakte en vertrok.
Nu heb ik dat verwerkt en is het allemaal geen issue meer, maar ik heb wel moeten rouwen om het verlies van mijn moeder. Daarvoor was ze al niet echt warm en betrokken, dus het voelde als vrij magertjes wat ik gekregen had, terwijl zij voor haar gevoel bovenmenselijke offers heeft moeten maken voor mij.
Maar wat ik wilde zeggen: ik weet dat hormonale en overgangsklachten extreem kunnen zijn en iemands persoonlijkheid en gedrag erg kunnen veranderen, dat het geen kattenpis is. Maar alsnog zijn jouw gevoelens legitiem. Dat die gevoelens er zijn, geeft aan dat je nog in een soort rouwproces bent.
Mijn ervaring van mezelf en anderen is dat je dit niet met betreffende moeder zelf kan oplossen als zij dat gesprek niet kan/wil voeren. Het kan dan helpen om via therapie dat proces door te gaan.
Daaruit ontstaat een verlangen om de kleine te mogen zijn in die relatie, omdat je dat ook echt hodig had als kind.
Mijn moeder is rond mijn 20e ook "voor zichzelf gaan leven" en ik heb dat ook onbewust als verraad gevoeld. Het is niet prettig als zij eenzijdig besluit dat je nu wel kind-af bent, ik vond het ook maar raar dat dat zomaar kan. Maar dat is wel wat ze letterlijk zei toen ze haar spullen pakte en vertrok.
Nu heb ik dat verwerkt en is het allemaal geen issue meer, maar ik heb wel moeten rouwen om het verlies van mijn moeder. Daarvoor was ze al niet echt warm en betrokken, dus het voelde als vrij magertjes wat ik gekregen had, terwijl zij voor haar gevoel bovenmenselijke offers heeft moeten maken voor mij.
Maar wat ik wilde zeggen: ik weet dat hormonale en overgangsklachten extreem kunnen zijn en iemands persoonlijkheid en gedrag erg kunnen veranderen, dat het geen kattenpis is. Maar alsnog zijn jouw gevoelens legitiem. Dat die gevoelens er zijn, geeft aan dat je nog in een soort rouwproces bent.
Mijn ervaring van mezelf en anderen is dat je dit niet met betreffende moeder zelf kan oplossen als zij dat gesprek niet kan/wil voeren. Het kan dan helpen om via therapie dat proces door te gaan.
maandag 13 november 2023 om 11:18
Toevoeging: ik zeg nu heel luchtig "het is nu geen issue meer" maar mijn boosheid en teleurstelling waren destijds zo groot dat ik o.a. geen kinderen heb gekregen omdat ik het mijn moeder niet gunde om een oma te zijn. Dat ze dan opeens wel liefdevol zou zijn naar mijn kinderen, ik dacht dat ik dat niet zou verdragen en niet zou accepteren. Zo diep zat het dus wel.
maandag 13 november 2023 om 11:52
Ja, zo ervaar ik het ook. Lastig en dubbel, omdat ik tegelijkertijd wel van haar hou.OriginalHeleen schreef: ↑13-11-2023 09:41Wow. Ben jij mijn zus?!
Dit is echt één op één mijn ervaring.
Ik heb er ook veel moeite mee en merk dat bezoekjes/contact me steeds meer tegen gaan staan. Ik erger me in toenemende mate aan haar zelfverkozen afhankelijkheid en eenzaamheid. Ze is (relatief) jong weduwe geworden, fysiek behoorlijk fit, maar stelt zich op alsof ze een hulpbehoevende hoogbejaarde is. Ik vind het manipulatief (weaponized incompetence) en merk dat ik er weinig begrip voor op kan brengen.
maandag 13 november 2023 om 13:59
Verdrietig TO. Wat ik terug kreeg van een therapeut: Op een scheve fundering kan je geen recht huis bouwen. Zo lang je moeder er niet voor open staat om haar deel van het werk te doen en samen met jou de fundering goed te leggen, gaat het niet lukken jullie band te verbeteren. Antwoord op jouw vraag: Je kan er niet meer aan doen als zij niet mee wil of kan bewegen.
Er overheen stappen is ook niet de oplossing. Je mag rouwen om de moeder die je verloren bent en het verdriet en gemis een plekje geven. Koester dat je 20 jaar een geweldige moeder hebt gehad. Zoek er vrede mee dat dat is geweest, maar een afgesloten hoofdstuk is.
Ik denk dat het mooi is dat je bent blijven zoeken naar een werkbare vorm. Het zal je rust geven om te beseffen dat dat (zolang zij niet verandert) het is voor nu en dat jouw verlangen naar beter buiten jouw macht ligt.
Er overheen stappen is ook niet de oplossing. Je mag rouwen om de moeder die je verloren bent en het verdriet en gemis een plekje geven. Koester dat je 20 jaar een geweldige moeder hebt gehad. Zoek er vrede mee dat dat is geweest, maar een afgesloten hoofdstuk is.
Ik denk dat het mooi is dat je bent blijven zoeken naar een werkbare vorm. Het zal je rust geven om te beseffen dat dat (zolang zij niet verandert) het is voor nu en dat jouw verlangen naar beter buiten jouw macht ligt.
dinsdag 14 november 2023 om 20:25
Dank voor je bericht. Ik zeg niet dat mijn moeder aan de hormonen had gemoeten, maar ze heeft gewoon niets gedaan. Geen huisarts, geen slaappoli, geen overgangsconsulente, geen psycholoog. Het lag allemaal aan ons.Miss_Communicatie schreef: ↑13-11-2023 08:31Hier zou je nog eens over na moeten denken.
Ikzelf, midden vijftiger, heb al jaren extreem last van overgangsklachten. Loop bij huisarts, psycholoog en overgangsconsulente, kortom, ik wil er alles aan doen om dit te behappen.
Echter is voor mij hormoontherapie geen optie. Ik moet me hier doorheen buffelen op eigen kracht en dat valt niet mee. M’n leven staat letterlijk op z’n kop hierdoor, zowel privé als zakelijk.
Er is niet voor iedereen wat aan te doen met hormonen of wat dan ook. Ik proef een beetje een verwijt (maar dat kan ook zeer zeker aan mijn huidige gevoelige aard liggen) naar je moeder hierin, dat ze geen actie heeft ondernomen.
Maar echt, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet.
Wel schrijnend dat je band met je moeder hierdoor zo veranderd is: sterkte hiermee
En dat is waarom ik me zo inlees. Allesbehalve zo worden voor mijn omgeving.
Ik heb er laatst wel een goed gesprek met m’n vader over gehad, die in die jaren in zijn werk is gevlucht waardoor wij het als kinderen moesten ontgelden (en ik als enige dochter helemaal). Hij wist dat ze zo tegen ons tekeer ging en deed niks. Hij gaf me gelijk over alles, maar daar koop je zo weinig voor.
dinsdag 14 november 2023 om 20:28
Dank voor je mooie bericht en wat erg dat het soort-van-herkenbaar isbijtie schreef: ↑13-11-2023 11:15Het zijn termen die in familieopstellingen gebruikt wordt, de kleine en de grote, omdat vaak dochters van instabiele moeders te veel 'de grote' moeten zijn.
Daaruit ontstaat een verlangen om de kleine te mogen zijn in die relatie, omdat je dat ook echt hodig had als kind.
Mijn moeder is rond mijn 20e ook "voor zichzelf gaan leven" en ik heb dat ook onbewust als verraad gevoeld. Het is niet prettig als zij eenzijdig besluit dat je nu wel kind-af bent, ik vond het ook maar raar dat dat zomaar kan. Maar dat is wel wat ze letterlijk zei toen ze haar spullen pakte en vertrok.
Nu heb ik dat verwerkt en is het allemaal geen issue meer, maar ik heb wel moeten rouwen om het verlies van mijn moeder. Daarvoor was ze al niet echt warm en betrokken, dus het voelde als vrij magertjes wat ik gekregen had, terwijl zij voor haar gevoel bovenmenselijke offers heeft moeten maken voor mij.
Maar wat ik wilde zeggen: ik weet dat hormonale en overgangsklachten extreem kunnen zijn en iemands persoonlijkheid en gedrag erg kunnen veranderen, dat het geen kattenpis is. Maar alsnog zijn jouw gevoelens legitiem. Dat die gevoelens er zijn, geeft aan dat je nog in een soort rouwproces bent.
Mijn ervaring van mezelf en anderen is dat je dit niet met betreffende moeder zelf kan oplossen als zij dat gesprek niet kan/wil voeren. Het kan dan helpen om via therapie dat proces door te gaan.
Wat hier niet helpt is dat ik momenteel best door een pittige fase ga. Veel slecht nieuws de laatste tijd en ziekte om me heen. En ik merk dat ik hier veel over nadenk. Ik zou zo graag een betekenisvolle relatie ervan maken. Maar ik weet gewoon niet hoe. En of het überhaupt kan.
dinsdag 14 november 2023 om 20:29
Dat zei mijn psych ook: zelfs al is ze nu minder heftig, ga alsjeblieft niet op je moeder leunen want het zal altijd onveilig zijn. En daar heeft ze gelijk inPinaco schreef: ↑13-11-2023 13:59Verdrietig TO. Wat ik terug kreeg van een therapeut: Op een scheve fundering kan je geen recht huis bouwen. Zo lang je moeder er niet voor open staat om haar deel van het werk te doen en samen met jou de fundering goed te leggen, gaat het niet lukken jullie band te verbeteren. Antwoord op jouw vraag: Je kan er niet meer aan doen als zij niet mee wil of kan bewegen.
Er overheen stappen is ook niet de oplossing. Je mag rouwen om de moeder die je verloren bent en het verdriet en gemis een plekje geven. Koester dat je 20 jaar een geweldige moeder hebt gehad. Zoek er vrede mee dat dat is geweest, maar een afgesloten hoofdstuk is.
Ik denk dat het mooi is dat je bent blijven zoeken naar een werkbare vorm. Het zal je rust geven om te beseffen dat dat (zolang zij niet verandert) het is voor nu en dat jouw verlangen naar beter buiten jouw macht ligt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
