Psyche
alle pijlers
Bang voor een oordeel en mening van een ander; acceptatie
donderdag 24 oktober 2024 om 12:02
Inmiddels zit ik al wel in therapie, de zoveelste therapie. Waar ik eerst geen vertrouwen in had en sceptisch was....
Weet ik dat het uiteindelijk allemaal goed komt, ik heb er vertrouwen in en voel mij steeds sterker worden.
Afgelopen jaren, vooral het laatste half jaar is er veel gebeurd. Heb soms op het randje gezeten, depressief en Sucidale gedachten etc. Maar de laatste tijd gaat het best ok, wel met ups en down maar voel mij steeds Iets beter en al ruime tijd geen Sucidale gedachten meer gehad. Ik geloof er in dat het allemaal goed komt en ik evenveel waard ben als een ander. Ik kom er wel met kleine stapjes.
Ik heb ASS en een complexe trauma, psychische kwetsbaarheid, zal nooit verdwijnen maar probeer er mee om te gaan.
Alleen waar ik soms nog moeite mee heb is dat ik bang ben voor een oordeel en een mening van een ander. Ik wil mij daar los van maken. Ik zat eerst 2 jaar in de ziektewet en sinds mei dit jaar volledig afgekeurd.
Ik haalde net de container bij de weg. Buurman was er ook. Even praten hoe het ging. Hij vroeg; ben je alweer aan het werk?
Tijd geleden, in het voorjaar heb ik uiteindelijk toch verteld dat ik in de ziektewet zat, dacht kan beter eerlijk zijn en scheelt mij weer stress omdat ik daarvoor steeds er om heen draaide als hij er naar vroeg. Dacht ben ik voorlopig klaar met die vragen. Hij pakte het goed op.
Vandaag weer. Ik heb gezegd voorlopig niet. Hij zei nog kop er voor. Maar ik voel mij gelijk weer slecht over die opmerking dat ik weer pieker en bang ben voor een oordeel van een ander. Want ja ben nog jong en aan de buitenkant zie je niks. Het beïnvloedt mijn stemming omdat ik mij er ook ergens voor schaam. Heb het nog niet kunnen accepteren dat ik ben afgekeurd.
En dan denk ik; Ja misschien de volgende keer maar gewoon zeggen dat ik ben afgekeurd. Maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten, wat mensen er van gaan denken erc.
Maar aan de ene kant denk ik; ben hier niet op de wereld gekomen om het iedereen naar het zin te maken. Ja ik ben afgekeurd maar dat maakt mij toch niet gelijk een ander mens? Ik kan dat soort dingen moeilijk van mij afzetten, maar het beïnvloedt wel mijn humeur.
Ik ga dit ook voorleggen aan mijn psycholoog die ik volgende week weer zie. Maar misschien dat jullie evt nog tips hebben etc.
Ik weet dat ik goed ben zoals ik ben, maar soms trek ik mij teveel aan wat anderen van mij denken en oordelen. En misschien hoeft dat ook niet zo te zijn
Weet ik dat het uiteindelijk allemaal goed komt, ik heb er vertrouwen in en voel mij steeds sterker worden.
Afgelopen jaren, vooral het laatste half jaar is er veel gebeurd. Heb soms op het randje gezeten, depressief en Sucidale gedachten etc. Maar de laatste tijd gaat het best ok, wel met ups en down maar voel mij steeds Iets beter en al ruime tijd geen Sucidale gedachten meer gehad. Ik geloof er in dat het allemaal goed komt en ik evenveel waard ben als een ander. Ik kom er wel met kleine stapjes.
Ik heb ASS en een complexe trauma, psychische kwetsbaarheid, zal nooit verdwijnen maar probeer er mee om te gaan.
Alleen waar ik soms nog moeite mee heb is dat ik bang ben voor een oordeel en een mening van een ander. Ik wil mij daar los van maken. Ik zat eerst 2 jaar in de ziektewet en sinds mei dit jaar volledig afgekeurd.
Ik haalde net de container bij de weg. Buurman was er ook. Even praten hoe het ging. Hij vroeg; ben je alweer aan het werk?
Tijd geleden, in het voorjaar heb ik uiteindelijk toch verteld dat ik in de ziektewet zat, dacht kan beter eerlijk zijn en scheelt mij weer stress omdat ik daarvoor steeds er om heen draaide als hij er naar vroeg. Dacht ben ik voorlopig klaar met die vragen. Hij pakte het goed op.
Vandaag weer. Ik heb gezegd voorlopig niet. Hij zei nog kop er voor. Maar ik voel mij gelijk weer slecht over die opmerking dat ik weer pieker en bang ben voor een oordeel van een ander. Want ja ben nog jong en aan de buitenkant zie je niks. Het beïnvloedt mijn stemming omdat ik mij er ook ergens voor schaam. Heb het nog niet kunnen accepteren dat ik ben afgekeurd.
En dan denk ik; Ja misschien de volgende keer maar gewoon zeggen dat ik ben afgekeurd. Maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten, wat mensen er van gaan denken erc.
Maar aan de ene kant denk ik; ben hier niet op de wereld gekomen om het iedereen naar het zin te maken. Ja ik ben afgekeurd maar dat maakt mij toch niet gelijk een ander mens? Ik kan dat soort dingen moeilijk van mij afzetten, maar het beïnvloedt wel mijn humeur.
Ik ga dit ook voorleggen aan mijn psycholoog die ik volgende week weer zie. Maar misschien dat jullie evt nog tips hebben etc.
Ik weet dat ik goed ben zoals ik ben, maar soms trek ik mij teveel aan wat anderen van mij denken en oordelen. En misschien hoeft dat ook niet zo te zijn
donderdag 24 oktober 2024 om 12:11
Ik denk zelf idd ook dat ik het groter maak dan het is en nu al aan het invullen ben voor een ander. Soms zou ik dingen gewoon met een korreltje zout moeten nemen.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:19
donderdag 24 oktober 2024 om 12:22
Die buurman probeert gewoon een geïnteresseerd burenpraatje te maken, zal verder niet met jou bezig zijn.
Ja, er zullen zeker mensen zijn die wat vinden van mensen die afgekeurd zijn, dat is de realiteit, en met die wetenschap zul je moeten leren leven en dat zul je toch moeten leren van je af te laten glijden. De situatie is zoals die is. Uiteindelijk heb je niets met die mensen te schaften.
Ja, er zullen zeker mensen zijn die wat vinden van mensen die afgekeurd zijn, dat is de realiteit, en met die wetenschap zul je moeten leren leven en dat zul je toch moeten leren van je af te laten glijden. De situatie is zoals die is. Uiteindelijk heb je niets met die mensen te schaften.
lorem_ipsum wijzigde dit bericht op 24-10-2024 12:27
3.78% gewijzigd
donderdag 24 oktober 2024 om 12:23
Ik weet niet, zit ook in onze natuur om gevoelig te zijn voor oordelen van anderen. Dus of dat ooit weg zal gaan?
Ik worstel ik ook met acceptatie, weliswaar op een ander vlak. En merk dat ik daardoor hypergevoelig kan zijn. En geneigd ben om me terug te trekken uit sociaal contact op dagen dat het lastig is. Heb sommige mensen die belangstelling tonen zelfs weggeduwd. Omdat ik zo met mezelf in de knoop zit dat ik me verkrampt voel en ik niet eens woorden kan vinden. Komt er een halve zin uit, waar ik na een woord eigenlijk al niet eens meer achter sta.
Ben soms bang dat ik fijne mensen zal verliezen hierdoor.
Ik heb al jaren therapie en momenteel ook. Over het geheel genomen is er een stijgende lijn te zien. Maar soms heb ik even de moed niet.
Wat is iets wat jou zou kunnen helpen om minder te piekeren over iemands woorden?
Bij mij merk ik dat het normaliter helpt om er toch even over te praten met iemand die ik vertrouw, of om even helemaal op te gaan in een hobby, sporten, of te mediteren.
Ik worstel ik ook met acceptatie, weliswaar op een ander vlak. En merk dat ik daardoor hypergevoelig kan zijn. En geneigd ben om me terug te trekken uit sociaal contact op dagen dat het lastig is. Heb sommige mensen die belangstelling tonen zelfs weggeduwd. Omdat ik zo met mezelf in de knoop zit dat ik me verkrampt voel en ik niet eens woorden kan vinden. Komt er een halve zin uit, waar ik na een woord eigenlijk al niet eens meer achter sta.
Ben soms bang dat ik fijne mensen zal verliezen hierdoor.
Ik heb al jaren therapie en momenteel ook. Over het geheel genomen is er een stijgende lijn te zien. Maar soms heb ik even de moed niet.
Wat is iets wat jou zou kunnen helpen om minder te piekeren over iemands woorden?
Bij mij merk ik dat het normaliter helpt om er toch even over te praten met iemand die ik vertrouw, of om even helemaal op te gaan in een hobby, sporten, of te mediteren.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:26
Is voor iedereen anders, maar bij mij hangt die gevoeligheid wel heel erg af van wíe er iets van mij vindt, en ook of ik daadwerkelijk wéét wat iemand vindt. Niet alleen maar wat ik allemaal denk dat de ander denkt. Ik kan me me niet bezig houden met onuitgesproken gedachten van een ander.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:29
Nou zeker! Lijkt me heel zwaar. Maar ik neem aan dat daar wel wat ellende aan vooraf is gegaan. Daar heeft die buurman toch geen weet van?
De acceptatie van het afgekeurd zijn op zich lijkt me al wel voldoende om mee om te leren gaan.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:32
Zeker.
Maar malen om een opmerking van een buurman die niet van de hoed en de rand weet (en daarbij volgens mij een goedbedoelende opmerking maakte) is dan zo zonde van de energie.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:33
Het klinkt mij ook als goed bedoeld. En er zijn mensen die veel over werk praten en daar belang aan hechten, ook bij anderen. Die blijven ernaar informeren en hebben niet altijd beeld bij andermans situatie. Net als dat er mensen zijn waarover je het gewoon op geen enkele manier eens gaat worden over een onderwerp. Het klimaat. Of katten of honden leuker zijn. Et cetera. In dit geval gaat het toevallig over jouw situatie die mogelijk niet in zijn referentiekader past, maar dat zegt dus niets over jou. Misschien helpt het een beetje om er op die manier naar te kijken.
Ik herken de gevoeligheid voor andermans oordeel tot op zekere hoogte wel, hoor. Ik heb dat vooral in groepsverband. Ik kan dat verklaren en in die zin ook relativeren, maar het blijft soms lastig.
Verder: wees niet te streng voor jezelf. Je werkt hard en zet, zoals jezelf gelukkig ook inziet, mooie stappen. Zo te lezen ben je al heel ver gekomen! Daar kun je trots op zijn en tegelijkertijd ook mild naar dingen waar je mee worstelt. Het kan met bepaalde ingebakken denkpatronen/overtuigingen gebeuren dat je jezelf nog eens dubbel zo hard straft voor het feit dat je last hebt van andermans oordelen. Als je dat herkent, lijkt het me goed om daaraan te werken in therapie, maar dat doe je misschien al. Ik ben daar zelf, in een andere context, ook mee bezig. Niet eenvoudig, wel belangrijk (voor mij).
Ik herken de gevoeligheid voor andermans oordeel tot op zekere hoogte wel, hoor. Ik heb dat vooral in groepsverband. Ik kan dat verklaren en in die zin ook relativeren, maar het blijft soms lastig.
Verder: wees niet te streng voor jezelf. Je werkt hard en zet, zoals jezelf gelukkig ook inziet, mooie stappen. Zo te lezen ben je al heel ver gekomen! Daar kun je trots op zijn en tegelijkertijd ook mild naar dingen waar je mee worstelt. Het kan met bepaalde ingebakken denkpatronen/overtuigingen gebeuren dat je jezelf nog eens dubbel zo hard straft voor het feit dat je last hebt van andermans oordelen. Als je dat herkent, lijkt het me goed om daaraan te werken in therapie, maar dat doe je misschien al. Ik ben daar zelf, in een andere context, ook mee bezig. Niet eenvoudig, wel belangrijk (voor mij).
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:43
En dat is het. Ik moet leren om het van mij af te laten glijden. Gelukkig ben ik daar wel mee bezig in therapie. Want uiteindelijk leef ik voor mezelf en niet voor ander. Moet mij alleen daar los van zien te maken en schijt hebben wat anderen ervan denken.Lorem_Ipsum schreef: ↑24-10-2024 12:22Die buurman probeert gewoon een geïnteresseerd burenpraatje te maken, zal verder niet met jou bezig zijn.
Ja, er zullen zeker mensen zijn die wat vinden van mensen die afgekeurd zijn, dat is de realiteit, en met die wetenschap zul je moeten leren leven en dat zul je toch moeten leren van je af te laten glijden. De situatie is zoals die is. Uiteindelijk heb je niets met die mensen te schaften.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:45
En vooral ook niet gaan invullen wat een/die ander wel niet van je denkt. Je weet het niet en legt het (zoals ik het nu lees) onnodig in jouw nadeel uit.
donderdag 24 oktober 2024 om 12:48
Dat zei mijn psycholoog ook al; wees niet te streng voor jezelf. Ik weet ook wel ergens waar het vandaan komt, vanuit mijn jeugd en thuissituatie waarbij ik nu dat soort overtuigingen en oordelen heb. En daar ben ik al mee bezig in therapie. Veel patronen wat ik herken of bang voor bent komt vanuit het verleden wat ik zo heb ervaren en mee heb gekregen. Waarbij vaak denk; dan zal iedereen zo wel denken.canis-felis schreef: ↑24-10-2024 12:33Het klinkt mij ook als goed bedoeld. En er zijn mensen die veel over werk praten en daar belang aan hechten, ook bij anderen. Die blijven ernaar informeren en hebben niet altijd beeld bij andermans situatie. Net als dat er mensen zijn waarover je het gewoon op geen enkele manier eens gaat worden over een onderwerp. Het klimaat. Of katten of honden leuker zijn. Et cetera. In dit geval gaat het toevallig over jouw situatie die mogelijk niet in zijn referentiekader past, maar dat zegt dus niets over jou. Misschien helpt het een beetje om er op die manier naar te kijken.
Ik herken de gevoeligheid voor andermans oordeel tot op zekere hoogte wel, hoor. Ik heb dat vooral in groepsverband. Ik kan dat verklaren en in die zin ook relativeren, maar het blijft soms lastig.
Verder: wees niet te streng voor jezelf. Je werkt hard en zet, zoals jezelf gelukkig ook inziet, mooie stappen. Zo te lezen ben je al heel ver gekomen! Daar kun je trots op zijn en tegelijkertijd ook mild naar dingen waar je mee worstelt. Het kan met bepaalde ingebakken denkpatronen/overtuigingen gebeuren dat je jezelf nog eens dubbel zo hard straft voor het feit dat je last hebt van andermans oordelen. Als je dat herkent, lijkt het me goed om daaraan te werken in therapie, maar dat doe je misschien al. Ik ben daar zelf, in een andere context, ook mee bezig. Niet eenvoudig, wel belangrijk (voor mij).
donderdag 24 oktober 2024 om 12:54
Ik weet niet waar je woont, maar "kop ervoor" is heel geaccepteerd Noord-Nederlands voor "heel veel sterkte gewenst." Echte Groningers gebruiken het ook bij condoleances, bijvoorbeeld. Dus het is geen opmerking om jouw situatie te devalueren. Sowieso beter daar niet mee bezig zijn, maar dat weet je zelf natuurlijk ook wel.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 24 oktober 2024 om 13:59
Het helpt mij altijd om te relativeren dat je het nooit voor iedereen goed kan doen, wat je ook doet.
Over jong gekeurd kan geoordeeld worden, over bewuste thuisblijfmoeders wordt geoordeeld, over fulltime werkende moeders, over vrouwen alleen die parttime werken...
Er zal altijd wel iemand zijn die er iets van vindt.
En dat is oke. Ik vind ook niet alles wat een ander doet even leuk.
Wat wel belangrijk is, is dat jij oke bent of wordt met je situatie.
De rest van de mensen zijn het toch niet eens over wat nou 'het juiste' is.
Over jong gekeurd kan geoordeeld worden, over bewuste thuisblijfmoeders wordt geoordeeld, over fulltime werkende moeders, over vrouwen alleen die parttime werken...
Er zal altijd wel iemand zijn die er iets van vindt.
En dat is oke. Ik vind ook niet alles wat een ander doet even leuk.
Wat wel belangrijk is, is dat jij oke bent of wordt met je situatie.
De rest van de mensen zijn het toch niet eens over wat nou 'het juiste' is.
donderdag 24 oktober 2024 om 14:02
Ja, dat kost ook tijd natuurlijk. Het is sinds mei definitief, lees ik. Dat is nog vrij recent.
donderdag 24 oktober 2024 om 14:44
Dat relativeren probeer ik ook, alleen soms duurt het even tot het tot mij door dringt. Want ergens weet ik ook wel dat mensen altijd een oordeel zullen hebben, alleen moet ik probeer daar afstand van nemen en mij niet laten beïnvloeden door dr mening van een ander. Want iedereen heedt wel ergens wat op aan te merken.Avocadeau schreef: ↑24-10-2024 13:59Het helpt mij altijd om te relativeren dat je het nooit voor iedereen goed kan doen, wat je ook doet.
Over jong gekeurd kan geoordeeld worden, over bewuste thuisblijfmoeders wordt geoordeeld, over fulltime werkende moeders, over vrouwen alleen die parttime werken...
Er zal altijd wel iemand zijn die er iets van vindt.
En dat is oke. Ik vind ook niet alles wat een ander doet even leuk.
Wat wel belangrijk is, is dat jij oke bent of wordt met je situatie.
De rest van de mensen zijn het toch niet eens over wat nou 'het juiste' is.
donderdag 24 oktober 2024 om 15:31
Kop ervoor ken ik idd welNana_Mouskouri schreef: ↑24-10-2024 12:54Ik weet niet waar je woont, maar "kop ervoor" is heel geaccepteerd Noord-Nederlands voor "heel veel sterkte gewenst." Echte Groningers gebruiken het ook bij condoleances, bijvoorbeeld. Dus het is geen opmerking om jouw situatie te devalueren. Sowieso beter daar niet mee bezig zijn, maar dat weet je zelf natuurlijk ook wel.
Kom zelf ook uit het noorden. Dat vatte ik wel positief op. Maar het is ook meer van dat ik soms moeite heb om te zeggen dat ik ben afgekeurd terwijl ik nu steeds zeg dat ik in de ziektewet zit. Maar dat kan ik ook niet jaren blijven zeggen.
donderdag 24 oktober 2024 om 15:40
Er zijn mensen die jarenlang doen alsof ze dagelijks naar een baan gaan. Mijn buurvrouw heeft me ook in etappes verteld hoe haar leefsituatie is, in de loop van meerdere jaren. Zo gek vind ik het niet. Iets waar je zelf nog geen vrede mee hebt ligt gewoon gevoelig.
Je legt de lat hoog door schijt te willen hebben aan de mening van anderen. Voor velen is dat een utopie.
Ik kan voor mezelf doorgaans prima relativeren en ben denk ik redelijk non-conformistisch, durf afwijkend te zijn, maar alsnog knaagt het ook bij mij soms en dat is 10x erger wanneer ik worstel met iets.
Ik denk dat jeugdtrauma sowieso ook iets met je doet op dat vlak.
Je legt de lat hoog door schijt te willen hebben aan de mening van anderen. Voor velen is dat een utopie.
Ik kan voor mezelf doorgaans prima relativeren en ben denk ik redelijk non-conformistisch, durf afwijkend te zijn, maar alsnog knaagt het ook bij mij soms en dat is 10x erger wanneer ik worstel met iets.
Ik denk dat jeugdtrauma sowieso ook iets met je doet op dat vlak.
donderdag 24 oktober 2024 om 15:49
Tegenwoordig kun je aan of iemand thuis is of niet nauwelijks meer afleiden of iemand wel of niet werkt. En al helemaal niet
Maar afgezien daarvan snap ik wel dat TO zelf nog in een proces zit. Werk is gewoon bij veel mensen een groot onderdeel van hun leven, dus het komt nogal eens ter sprake. Dat kan vervelend zijn.
Maar afgezien daarvan snap ik wel dat TO zelf nog in een proces zit. Werk is gewoon bij veel mensen een groot onderdeel van hun leven, dus het komt nogal eens ter sprake. Dat kan vervelend zijn.
donderdag 24 oktober 2024 om 17:57
Ook dat deed ik in het begin, doen alsof ik naar het werk ging en daardoor vaak weg was. Of gewoon zei dat ik moest werken als ik de buren tegen kwam. Dat ging wel tenkostte van mezelf.bijtie schreef: ↑24-10-2024 15:40Er zijn mensen die jarenlang doen alsof ze dagelijks naar een baan gaan. Mijn buurvrouw heeft me ook in etappes verteld hoe haar leefsituatie is, in de loop van meerdere jaren. Zo gek vind ik het niet. Iets waar je zelf nog geen vrede mee hebt ligt gewoon gevoelig.
Je legt de lat hoog door schijt te willen hebben aan de mening van anderen. Voor velen is dat een utopie.
Ik kan voor mezelf doorgaans prima relativeren en ben denk ik redelijk non-conformistisch, durf afwijkend te zijn, maar alsnog knaagt het ook bij mij soms en dat is 10x erger wanneer ik worstel met iets.
Ik denk dat jeugdtrauma sowieso ook iets met je doet op dat vlak.
Maja op een gegeven moment kreeg ik er alleen maar meer stress van en had ik geen zin om een masker op te blijven zitten. Uiteindelijk toch maar verteld dat ik in de ziektewet zat en dat werd wel goed opgepikt... maar vertellen dat ik afgekeurd ben... dat vind ik toch en stuk lastiger omdat ik het zelf nog niet echt heb geaccepteerd.
donderdag 24 oktober 2024 om 18:06
Mensen weten niets over jou. En mensen staan niet in jouw schoenen.
Als ze toch oordelen, is dat een zwakte van hen.
Niet oordelen is een hele kunst en die zouden we allemaal moeten proberen te beoefenen. Valt niet mee hoor.
Het is heel moeilijk om mensen iets te vertellen over jezelf wat je zelf nog niet geaccepteerd hebt. Want dan ga je bij gevolg projecteren. Kennelijk veroordeel je jezelf ook een beetje omdat je niet aan het arbeidsproces mee kunt doen.
Ik weet ook dat dat fnuikend is voor je zelfvertrouwen. Dat ervaart iedereen zo, daarin ben jij geen uitzondering.
Als ze toch oordelen, is dat een zwakte van hen.
Niet oordelen is een hele kunst en die zouden we allemaal moeten proberen te beoefenen. Valt niet mee hoor.
Het is heel moeilijk om mensen iets te vertellen over jezelf wat je zelf nog niet geaccepteerd hebt. Want dan ga je bij gevolg projecteren. Kennelijk veroordeel je jezelf ook een beetje omdat je niet aan het arbeidsproces mee kunt doen.
Ik weet ook dat dat fnuikend is voor je zelfvertrouwen. Dat ervaart iedereen zo, daarin ben jij geen uitzondering.
donderdag 24 oktober 2024 om 19:21
Het is inderdaad heel moeilijk om dit te accepteren. Zelf ook op jonge leeftijd afgekeurd...inmiddels al weer wat jaren geleden maar vind het nog steeds lastig om het te benoemen. Vooral als onbekende mensen vragen: Wat voor werk doe jij? Ik heb geleerd het gewoon wel te benoemen maar ik zeg altijd: ik ben arbeidsongeschikt. Dat klinkt voor mijn gevoel heel anders.
En ik ga me niet meer ongevraagd verantwoorden. Als mensen oprecht interesse tonen vertel ik het wel. Vaak krijg ik ook echt wel begrip van mensen als ik het vertel.
En mochten er rare opmerkingen komen (en die komen er helaas ook wel eens). Dan zeg ik: wil je ruilen? Maar dan ook met alles. Ik heb hier ook niet om gevraagd en als ik een gezond lijf had gehad zou ik vandaag nog solliciteren en direct aan het werk gaan. Op het eerste oog zie je het niet aan mij maar mensen zien ook niet wat je allemaal niet kan of dat ik elke middag een uur moet rusten om de dag vol te houden. Altijd.
Helaas zijn er altijd mensen die met hun oordeel klaar staan maar dat is met alles wat afwijkt van de norm....Tegenwoordig denk ik dan het zegt alles over jou dat je zo reageert.
En ik ga me niet meer ongevraagd verantwoorden. Als mensen oprecht interesse tonen vertel ik het wel. Vaak krijg ik ook echt wel begrip van mensen als ik het vertel.
En mochten er rare opmerkingen komen (en die komen er helaas ook wel eens). Dan zeg ik: wil je ruilen? Maar dan ook met alles. Ik heb hier ook niet om gevraagd en als ik een gezond lijf had gehad zou ik vandaag nog solliciteren en direct aan het werk gaan. Op het eerste oog zie je het niet aan mij maar mensen zien ook niet wat je allemaal niet kan of dat ik elke middag een uur moet rusten om de dag vol te houden. Altijd.
Helaas zijn er altijd mensen die met hun oordeel klaar staan maar dat is met alles wat afwijkt van de norm....Tegenwoordig denk ik dan het zegt alles over jou dat je zo reageert.
donderdag 24 oktober 2024 om 19:25
Dat weet ik ergens ook wel. Aan de buitenkant zie je niks. En het gaat ook niet om een half jaar, maar zelfs jarenlang met klachten.ioneszoveelstekeer schreef: ↑24-10-2024 18:06Mensen weten niets over jou. En mensen staan niet in jouw schoenen.
Als ze toch oordelen, is dat een zwakte van hen.
Niet oordelen is een hele kunst en die zouden we allemaal moeten proberen te beoefenen. Valt niet mee hoor.
Het is heel moeilijk om mensen iets te vertellen over jezelf wat je zelf nog niet geaccepteerd hebt. Want dan ga je bij gevolg projecteren. Kennelijk veroordeel je jezelf ook een beetje omdat je niet aan het arbeidsproces mee kunt doen.
Ik weet ook dat dat fnuikend is voor je zelfvertrouwen. Dat ervaart iedereen zo, daarin ben jij geen uitzondering.
Dat ik bang ben voor oordelen komt waarschijnlijk ook vanuit het verleden, door ouders, jeugd erc. Waarbij ik niet mezelf kon zijn en aan bepaalde eisen van hun moest voldoen. Dat zijn allemaal projecties waarbij ik samen met mijn psycholoog dat ook ga uitzoeken.
Ik moet het eerst voor mezelf accepteren voordat ik er open over durf en kan zijn. En ik zou gewoon er niet te zwaar aan moeten tillen mochten mensen wel een oordeel hebben. Maar het is gewoon meer dat stukje dan ik dan het gevoel krijg dat ik minder waard ben als een ander terwijl ik ergens ook wel weet dat ik even waard ben als een ander. En het maakt mij geen ander mens nu ik ben afgekeurd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
