Bang voor een oordeel en mening van een ander; acceptatie

Inmiddels zit ik al wel in therapie, de zoveelste therapie. Waar ik eerst geen vertrouwen in had en sceptisch was....
Weet ik dat het uiteindelijk allemaal goed komt, ik heb er vertrouwen in en voel mij steeds sterker worden.

Afgelopen jaren, vooral het laatste half jaar is er veel gebeurd. Heb soms op het randje gezeten, depressief en Sucidale gedachten etc. Maar de laatste tijd gaat het best ok, wel met ups en down maar voel mij steeds Iets beter en al ruime tijd geen Sucidale gedachten meer gehad. Ik geloof er in dat het allemaal goed komt en ik evenveel waard ben als een ander. Ik kom er wel met kleine stapjes.

Ik heb ASS en een complexe trauma, psychische kwetsbaarheid, zal nooit verdwijnen maar probeer er mee om te gaan.

Alleen waar ik soms nog moeite mee heb is dat ik bang ben voor een oordeel en een mening van een ander. Ik wil mij daar los van maken. Ik zat eerst 2 jaar in de ziektewet en sinds mei dit jaar volledig afgekeurd.

Ik haalde net de container bij de weg. Buurman was er ook. Even praten hoe het ging. Hij vroeg; ben je alweer aan het werk?

Tijd geleden, in het voorjaar heb ik uiteindelijk toch verteld dat ik in de ziektewet zat, dacht kan beter eerlijk zijn en scheelt mij weer stress omdat ik daarvoor steeds er om heen draaide als hij er naar vroeg. Dacht ben ik voorlopig klaar met die vragen. Hij pakte het goed op.

Vandaag weer. Ik heb gezegd voorlopig niet. Hij zei nog kop er voor. Maar ik voel mij gelijk weer slecht over die opmerking dat ik weer pieker en bang ben voor een oordeel van een ander. Want ja ben nog jong en aan de buitenkant zie je niks. Het beïnvloedt mijn stemming omdat ik mij er ook ergens voor schaam. Heb het nog niet kunnen accepteren dat ik ben afgekeurd.

En dan denk ik; Ja misschien de volgende keer maar gewoon zeggen dat ik ben afgekeurd. Maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten, wat mensen er van gaan denken erc.

Maar aan de ene kant denk ik; ben hier niet op de wereld gekomen om het iedereen naar het zin te maken. Ja ik ben afgekeurd maar dat maakt mij toch niet gelijk een ander mens? Ik kan dat soort dingen moeilijk van mij afzetten, maar het beïnvloedt wel mijn humeur.

Ik ga dit ook voorleggen aan mijn psycholoog die ik volgende week weer zie. Maar misschien dat jullie evt nog tips hebben etc.
Ik weet dat ik goed ben zoals ik ben, maar soms trek ik mij teveel aan wat anderen van mij denken en oordelen. En misschien hoeft dat ook niet zo te zijn

ioneszoveelstekeer schreef: ↑

24-10-2024 19:28

Mensen hangen vaak hun eigenwaarde aan wat ze doen in het dagelijks leven en dat is meestal werk. Maar je kunt ook vrijwilligerswerk doen, dat is ook belangrijk. Is er iets wat je interesseert? Misschien dat daar iets mee kan. En dan krijg je invulling en daaraan kun je weer wat zelfvertrouwen ontlenen.

Dat is wel een doel wat ik op den duur wil doen. Ook zal ik dit met mijn ambulant oppakken tevens ook mijn sociale contacten uitbreiden en evt een soort activiteiten groepje of iets om onder de mensen te komen.
Maar door mijn angst en paniek vindt ik dat momenteel nog lastig maar krijg wel exposure therapie. Een jaar geleden ging het weer helemaal mis met een paniekaanval en weer ingestort. Maat vrijwilligerswerk wil ik op den duur wel weer gaan doen.

canis-felis schreef: ↑

24-10-2024 22:03

Heel logisch ook, daar sta je absoluut niet alleen in Fijn dat je er in therapie aan kunt werken.

Aanvulling: ik herken wel dat het extra zwaar kan zijn, en ook oneerlijk/onrechtvaardig aan kan voelen als dingen jou zijn aangedaan in je jeugd, om de zoveelste therapie te volgen. Daarom is het denk ik belangrijk dat je het gevoel hebt dat je gezien wordt door je therapeut en dat je wat hebt aan de therapie, ik heb de indruk dat dat wel het geval is.

Ik heb gelukkig wel wat aan de therapie. Ik heb zelf ASS en deze therapeuten zijn gespecialiseerd in ASS. In het begin was ik nog wel achterdochtig en wantrouwend. Maar mijn psycholoog kent mij gelukkig ook al langer dan vandaag en weet soms dat ik nog te snel wil. Ik heb een goede klik met haar en kan goed met haar praten. En dat vind ik wel fijn.

Jufjoke schreef: ↑

24-10-2024 22:23

Wat rot, Paulowna.

Helpt het om je eens af te vragen waarom een vermeend oordeel dat iemand mogelijk heeft over jou, voor jou belangrijk is? Waarom maakt het uit wat de random stranger op straat vindt/misschien vindt?
En dan doorvragen. Bij elk antwoord dat je geeft. Bijvoorbeeld:
Omdat ik wil dat mensen positief over me denken. Waarom?
Enzovoort. Vraag door, daag je eigen antwoorden uit door je af te vragen waarom.
Hopelijk kom je uiteindelijk (niet in één keer, dit moet even gewoonte worden) erachter dat:
1. Je helemaal niet weet wat mensen werkelijk over jou en je situatie vinden, tenzij ze het je vertellen
2. Je waarschijnlijk veel te veel invult wat je dénkt dat mensen denken
3. Maar vooral dat je teveel onterechte waarde toekent aan de mening van andere mensen. Die mening, echt of verondersteld, is voor jou helemaal niet belangrijk, en dat moet je leren.

Misschien is dat ook wel dat stukje om aardig gevonden te worden, en dat stukje perfectionisme om het goed te willen doen. Ergens weet ik wel dat ik geen invloed heb over hoe mensen over mij denken maar wel invloed heb, op over hoe ik er zelf mee om ga. Het is ook meer om aardig gevonden te worden of dat mensen vaak een ideaalbeeld hebben, en daar aan moet voldoen. Maar ergens weet ik ook wel dat ik teveel invult voor een ander en het vaak maar gedachten zijn. En wat dan nog als mensen wel een oordeel hebben. Maar lastig om dat van mij af te zetten.

Mijn ambulant komt straks waar ik het ook gelukkig met haar er over kan hebben, wat soms ook zorgt voor verlichting als ik met iemand er over praat.

Roereitje schreef: ↑

24-10-2024 23:00

Lastig om hiermee om te gaan TO. Heeft tijd nodig denk ik.

Je wil niet iedereen t hele verhaal vertellen. Probeer op je gevoel af te gaan wie oprecht is en waar je mee de diepte in wil.

Zelf ervaren dat de één meer begrip heeft dan de ander. Zelfs een vriendin die ik al erg lang ken en het niet van had verwacht stelt zich nu sceptisch op naar mij. Wil weten wat ik doe op een dag. Stelt suggestieve vragen en vraagt zich af of mijn werkgever me wel voldoende achter de broek aan zit.

Ergens weet ik dat dit alles meer over haar zegt, maar vervelend is het wel. Je hoeft je niet te verdedigen maar zo voelt het bij sommigen wel.

Het heeft idd tijd nodig.
Maar als mijn buurman af en toe vraagt of ik alweer werk of wat dan ook, lijkt het mij lastig om maar steeds te moeten zeggen dat ik in de ziektewet zit, als ik dat bijvoorbeeld 10 jaar lang zou zeggen zou ik het ook wel opvallen.

Zelfs bij mijn fysiotherapeut had ik het verzwegen en zei ik dat ik in de ziektewet zat met als gevolg wel soms vragen of ik ambities had etc of iets anders wil doen qua werk. Maar dat gaf mij ook stress. Met hulp van psycholoog toch de stap genomen om de fysio te vertellen dat ik ben afgekeurd. En dat was voor mij ook een eerste oefening. Hij pakte het goed op. Zoals mijn psycholoog ook zei; er zullen altijd wel mensen zijn die daar iets van vinden.

Maar dat zijn ook overtuigingen wat ik projecteer vanuit mijn verleden. Mijn moeder en zusje zaten toen ook constant maar te zeggen dat ik lui ben en mij aanstelde, ik ben nog jong en alles. Constant naar beneden halen en daardoor twijfel ik vaak en denk ik automatisch dat iedereen zo denkt. thuis was het altijd niet zeuren maar doorgaan

Maar het heeft tijd nodig om die kernovertuigingen los te laten en mezelf meer accepteren en zelfvertrouwen creëren want dan zou ik er waarschijnlijk minder druk om maken maar het blijft altijd een gevoelig punt.

Pimpelmeesje87 schreef: ↑

29-10-2024 18:26

Hey lieve TO, ik herken je verhaal een beetje. Ik heb ADD en nooit lekke gefunctioneerd op een werkvloer. Nu al 4,5 jaar thuis met long covid. Dus ook niet aan het werk. Die vragen zijn killing he, hoe goed bedoeld ook.

Mijn inzichten:
- de reactie die mensen hebben op je antwoord, zegt vooral iets over henzelf. Zoals zij zijn opgegroeid, zoals ze in het leven staan, dat plakken ze in hun reactie op jouw antwoord. Het zegt dus helemaal niets over jou. Want zodra ze weer iets anders gaan doen, zijn ze dit alweer vergeten.
- Als iemand zegt 'kop dr veur' klinkt dat mij in de oren als een man uit Groningen, waar zo'n uitspraak gebruikelijk is (stug positief zullen we maar zeggen).
- Ben je bekend met RSD? https://adhdbijvrouwen.nl/rsd/

Het is ook gewoon een ingewikkeld iets. En daarnaast heb ik ook dat ik te vaak druk maak om wat andere mensen van mij denken, of ik wel goed genoeg ben etc. Maar dat komt denk ik ook door een laag zelfbeeld of bang om afgewezen te worden terwijl ik weet dat niet iedereen mij leuk en aardig zal gaan vinden of het niet goed voor iedereen kan doen. Soms wil ik perfect zijn en leg ik de lat hoog. Maar soms lukt het mij wel om wat milder tegen mezelf te zijn.
Ik zou mij gewoon wat minder er van moeten aantrekken wat anderen denken.

Kop er voor zie ik dan wel weer als een positief iets en goedbedoeld van hem

RSD nog nooit van gehoord, ik heb zelf ASS geen ADHD of kan dat ook van toepassing zijn op ASS?