Psyche
alle pijlers
Bang voor succes?
zondag 10 januari 2010 om 20:13
Hoi,
ik ben bijna 30 jaar. Ik vind het moeilijk om met de verschillende rollen in mijn leven om te gaan.
Ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen.
Sinds vorig jaar volg ik een thuisopleiding en doe daarvoor nu een stage.
De afgelopen 10 jaar ben ik met twee HBO studies gestopt, heb ik verschillende uitzendbaantjes gehad.
Als rol van moeder zou ik meer betrokken willen zijn, en het huishouden gestructureerder.
Ik heb het gevoel dat ik alles in mijn leven heb om er wat van te maken maar ik durf er niet volledig voor te gaan.
Bang dat ik er dan achter kom dat ik het helemaal niet kan.
Dus doe ik liever niet dwz ik kom mijn verplichtingen wel na maar er volledig voor gaan doe ik niet.
Teveel tijd gaat op aan piekeren en bankhangen.
Hoe zet ik die knop om, om voluit te gaan leven met het risico dat het mis kan gaan?
ik ben bijna 30 jaar. Ik vind het moeilijk om met de verschillende rollen in mijn leven om te gaan.
Ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen.
Sinds vorig jaar volg ik een thuisopleiding en doe daarvoor nu een stage.
De afgelopen 10 jaar ben ik met twee HBO studies gestopt, heb ik verschillende uitzendbaantjes gehad.
Als rol van moeder zou ik meer betrokken willen zijn, en het huishouden gestructureerder.
Ik heb het gevoel dat ik alles in mijn leven heb om er wat van te maken maar ik durf er niet volledig voor te gaan.
Bang dat ik er dan achter kom dat ik het helemaal niet kan.
Dus doe ik liever niet dwz ik kom mijn verplichtingen wel na maar er volledig voor gaan doe ik niet.
Teveel tijd gaat op aan piekeren en bankhangen.
Hoe zet ik die knop om, om voluit te gaan leven met het risico dat het mis kan gaan?
zondag 10 januari 2010 om 20:41
Ik ga ook sommige dingen niet (meer) aan, omdat ik bang ben dat het mis kan gaan. Ik lees daarom ook met belangstelling mee.
@ Domnaiefmutsje:
Je hebt gelijk met wat je schrijft. Rationeel gezien weet ik dat. Risico's nemen en op je bek gaan horen bij het leven.
Op sommige punten ben ik alleen zo vaak op mijn bek gegaan, dat ik het (voor mijn gevoel althans) niet meer trek als ik nog een keer zou falen. Het leven gaat dan natuurlijk nog steeds door. Alleen wéér een teleurstelling te moeten verwerken, daar kijk ik echt niet naar uit.
En tja, teleurstellingen horen er ook bij natuurlijk. Met mijn hoofd weet ik het allemaal wel.
Misschien zou ik wel tips willen over hoe je met (herhaalde) teleurstellingen omgaat?
@ Domnaiefmutsje:
Je hebt gelijk met wat je schrijft. Rationeel gezien weet ik dat. Risico's nemen en op je bek gaan horen bij het leven.
Op sommige punten ben ik alleen zo vaak op mijn bek gegaan, dat ik het (voor mijn gevoel althans) niet meer trek als ik nog een keer zou falen. Het leven gaat dan natuurlijk nog steeds door. Alleen wéér een teleurstelling te moeten verwerken, daar kijk ik echt niet naar uit.
En tja, teleurstellingen horen er ook bij natuurlijk. Met mijn hoofd weet ik het allemaal wel.
Misschien zou ik wel tips willen over hoe je met (herhaalde) teleurstellingen omgaat?
zondag 10 januari 2010 om 20:44
Ik herken je verhaal wel. Ook twee studies niet afgemaakt, vervolgens wel gewerkt en voldoende kansen gehad om omhoog te klimmen, maar er niet voor durven gaan. Nu zit ik sinds kort thuis met een kleuter en een baby en heb ik een totaal onbevredigend gevoel, want zelfs dát gaat niet zoals ik het zou willen. Ergens diep van binnen weet ik dat ik best wel wat in mijn mars heb, maar het komt er niet uit. Ik voel me soms best een loser, wat werk en studies betreft dan.
Voor mezelf heb ik op 1 januari (niet als goed voornemen, maar helemaal toevallig op die dag na een goed gesprek met iemand) een knop omgezet dat ik nu nog wat van mijn leven kan maken en dat ik daar nu voor wil gaan! Doen wat ik altijd al heb gewild en dat ook eens echt goed doen. Niet een beetje halfslachtig met een saai kantoorbaantje en ook niet thuis, want dat is niet wat ik wil en waar ik goed in ben.
Bedenk voor jezelf wat je echt wilt en waar je goed in bent er ga ervoor! Niet altijd makkelijk en bij mij moet ook nog blijken of het echt lukt, maar als ik het niet probeer, krijg ik later zeker spijt.
Verder lijkt het of andere mensen het altijd zo goed voor elkaar hebben, maar dat is vaak schijn. Hoeveel mensen ik wel niet ken die hetzelfde gevoel hebben als jij en ik. Oók degenen die op hun 22e hun studie afgerond hebben en daarna een (voor mijn gevoel) goede baan hebben gevonden. En óók degenen die het thuis met hun gezin, kinderen en huis zo goed voor elkaar lijken te hebben.
Voor mezelf heb ik op 1 januari (niet als goed voornemen, maar helemaal toevallig op die dag na een goed gesprek met iemand) een knop omgezet dat ik nu nog wat van mijn leven kan maken en dat ik daar nu voor wil gaan! Doen wat ik altijd al heb gewild en dat ook eens echt goed doen. Niet een beetje halfslachtig met een saai kantoorbaantje en ook niet thuis, want dat is niet wat ik wil en waar ik goed in ben.
Bedenk voor jezelf wat je echt wilt en waar je goed in bent er ga ervoor! Niet altijd makkelijk en bij mij moet ook nog blijken of het echt lukt, maar als ik het niet probeer, krijg ik later zeker spijt.
Verder lijkt het of andere mensen het altijd zo goed voor elkaar hebben, maar dat is vaak schijn. Hoeveel mensen ik wel niet ken die hetzelfde gevoel hebben als jij en ik. Oók degenen die op hun 22e hun studie afgerond hebben en daarna een (voor mijn gevoel) goede baan hebben gevonden. En óók degenen die het thuis met hun gezin, kinderen en huis zo goed voor elkaar lijken te hebben.
zondag 10 januari 2010 om 21:04
zondag 10 januari 2010 om 21:08
Bedankt voor de reacties!
@domnaiefmutsje
Ik heb hetzelfde wat Verana beschrijft, die angst voor teleurgestellingen. De pijn van het op je bek gaan.
Wat ik inmiddels wel zie, is dat ik teleurstellingen teveel op mezelf betrek. Denken dat ik dan als persoon mislukt ben, terwijl het dan gaat om iets wat domweg niet gelukt is.
@flip
Het lukt me wel beter om echt te genieten van mijn kinderen, ipv te denken: Ik had zoveel meer kunnen bereiken.
Ik probeer ook meer te bereiken nu alleen angst voor het falen houdt me dan voor een deel toch tegen.
Verder zie ik in mijn omgeving een aantal mensen die heel veel bereikt hebben, maar die hebben daar dan ook keihard voor gewerkt.
Het lijkt miscchien alsof ik het nu allemaal al eigenlijk weet
Maar ik heb toch nog die extra hardere schoppen nodig in het dagelijks leven.
@domnaiefmutsje
Ik heb hetzelfde wat Verana beschrijft, die angst voor teleurgestellingen. De pijn van het op je bek gaan.
Wat ik inmiddels wel zie, is dat ik teleurstellingen teveel op mezelf betrek. Denken dat ik dan als persoon mislukt ben, terwijl het dan gaat om iets wat domweg niet gelukt is.
@flip
Het lukt me wel beter om echt te genieten van mijn kinderen, ipv te denken: Ik had zoveel meer kunnen bereiken.
Ik probeer ook meer te bereiken nu alleen angst voor het falen houdt me dan voor een deel toch tegen.
Verder zie ik in mijn omgeving een aantal mensen die heel veel bereikt hebben, maar die hebben daar dan ook keihard voor gewerkt.
Het lijkt miscchien alsof ik het nu allemaal al eigenlijk weet
Maar ik heb toch nog die extra hardere schoppen nodig in het dagelijks leven.
zondag 10 januari 2010 om 22:26
quote:Kate_black schreef op 10 januari 2010 @ 21:08:
Bedankt voor de reacties!
@domnaiefmutsje
Ik heb hetzelfde wat Verana beschrijft, die angst voor teleurgestellingen. De pijn van het op je bek gaan.
Wat ik inmiddels wel zie, is dat ik teleurstellingen teveel op mezelf betrek. Denken dat ik dan als persoon mislukt ben, terwijl het dan gaat om iets wat domweg niet gelukt is.
.
Die neiging heb ik ook, dat ik het op mij als persoon betrek, in plaats van dat ik het gewoon zie als iets wat niet gelukt is.
Ik ben zelf heel bang om negatief beoordeeld te worden, met name op werkgebied.
De angst om negatief beoordeeld en afgewezen te worden zat er al vroeg in bij mij, als jong meisje al. Evenals het idee dat er weinig is wat ik goed kan.
Toen ik eenmaal begon met werken, heb ik een aantal negatieve werkervaringen gehad, waarin mijn angsten waarheid werden. Dit heeft de angst voor een negatieve beoordeling alleen nog maar groter gemaakt.
Nu weet ik inmiddels wel, dat ik veel te heftig reageer als ik afgewezen word op mijn werkkwaliteiten en -prestaties. Ik weet nu ook dat dit te maken heeft met gebeurtenissen uit mijn jeugd. Dit maakt het inmiddels allemaal wel iets meer hanteerbaar, en maakt me iets minder angstig.
Want uiteindelijk is het waar wat Domnaiefmutsje schrijft: op je bek gaan, afwijzing en negatief beoordeeld worden, horen bij het leven. En dan is het toch handig als dit je wat minder van je stuk brengt. En dat je genoeg veerkracht hebt om weer op te staan en verder te gaan.
Misschien is er iets in mijn verhaal wat je herkent, Kate-black? Of misschien één van de andere posters?
En dan bedoel ik vooral, dat je door eerdere ervaringen of gebeurtenissen zo bang bent geworden voor afwijzing of een negatieve beoordeling, dat dit je nu nog steeds blokkeert?
Bedankt voor de reacties!
@domnaiefmutsje
Ik heb hetzelfde wat Verana beschrijft, die angst voor teleurgestellingen. De pijn van het op je bek gaan.
Wat ik inmiddels wel zie, is dat ik teleurstellingen teveel op mezelf betrek. Denken dat ik dan als persoon mislukt ben, terwijl het dan gaat om iets wat domweg niet gelukt is.
.
Die neiging heb ik ook, dat ik het op mij als persoon betrek, in plaats van dat ik het gewoon zie als iets wat niet gelukt is.
Ik ben zelf heel bang om negatief beoordeeld te worden, met name op werkgebied.
De angst om negatief beoordeeld en afgewezen te worden zat er al vroeg in bij mij, als jong meisje al. Evenals het idee dat er weinig is wat ik goed kan.
Toen ik eenmaal begon met werken, heb ik een aantal negatieve werkervaringen gehad, waarin mijn angsten waarheid werden. Dit heeft de angst voor een negatieve beoordeling alleen nog maar groter gemaakt.
Nu weet ik inmiddels wel, dat ik veel te heftig reageer als ik afgewezen word op mijn werkkwaliteiten en -prestaties. Ik weet nu ook dat dit te maken heeft met gebeurtenissen uit mijn jeugd. Dit maakt het inmiddels allemaal wel iets meer hanteerbaar, en maakt me iets minder angstig.
Want uiteindelijk is het waar wat Domnaiefmutsje schrijft: op je bek gaan, afwijzing en negatief beoordeeld worden, horen bij het leven. En dan is het toch handig als dit je wat minder van je stuk brengt. En dat je genoeg veerkracht hebt om weer op te staan en verder te gaan.
Misschien is er iets in mijn verhaal wat je herkent, Kate-black? Of misschien één van de andere posters?
En dan bedoel ik vooral, dat je door eerdere ervaringen of gebeurtenissen zo bang bent geworden voor afwijzing of een negatieve beoordeling, dat dit je nu nog steeds blokkeert?
zondag 10 januari 2010 om 22:29
En wat nu als wat je doet nu los ziet van wie je bent?
Daarnaast neem ik aan dat je leert van ervaringen en niet steeds dezelfde fouten maakt.
Iedereen maakt fouten. Het verschil zit em in iemand die zich daardoor laat leiden en diegene die dat niet doen. Snap je? Je bent mens, you fuck up zo nu en dan
Daarnaast neem ik aan dat je leert van ervaringen en niet steeds dezelfde fouten maakt.
Iedereen maakt fouten. Het verschil zit em in iemand die zich daardoor laat leiden en diegene die dat niet doen. Snap je? Je bent mens, you fuck up zo nu en dan
zondag 10 januari 2010 om 22:31
Ik herken het ook wel, van vroeger. Van alles beginnen en niet afmaken, van alles willen maar er nooit voor gaan.
Toen zat ik een keer in de kerk (ja sorry, klinkt suf) terwijl ik nooit meer naar de kerk ging, maar die ene keer met mijn ouders mee gegaan. En toen zei de dominee in zijn preek: "Maak nu eens af wat je begint, kies niet voor de makkelijke weg, maar maak af wat je begint, ook al is het moeilijk" En toen natuurlijk een heel verhaal erom heen, die preek was echt voor mij bestemd. Vanaf toen heb ik de knop omgezet en afgemaakt wat ik begon, dus ben nu de trotse eigeaar van 2 MBO 4 diploma`s en ben ver gevorderd met mijn HBO. Ik ga overigens nu door een heel moeilijke tijd in de studie, heb de motivatie van een doperwt en moet me naar mijn werk slepen, maar als ik denk aan stoppen, roep ik mezelf een halt toe en denk ik aan de preek van de dominee. En ook dat je van stoppen ook niet gelukkiger wordt, want hoe moeilijk het ook is, uiteindelijk wortd je doorzettingsvermogen wel beloond en voel jeje zo trots als een pauw! En gaat het niet linksom, dan moet het maar rechtsom. Er is altijd een manier.
Klinkt heel cliche, ik weet het, maar het is wel zo.
Ik denk trouwens dat het moederschap een ander probleem is, ik herken dat ook wel. Bij mij is het dat ik altijd het gevoel heb dat ik tijd tekort kom, en dat neemt soms schuldgevoel met zich mee.
Toen zat ik een keer in de kerk (ja sorry, klinkt suf) terwijl ik nooit meer naar de kerk ging, maar die ene keer met mijn ouders mee gegaan. En toen zei de dominee in zijn preek: "Maak nu eens af wat je begint, kies niet voor de makkelijke weg, maar maak af wat je begint, ook al is het moeilijk" En toen natuurlijk een heel verhaal erom heen, die preek was echt voor mij bestemd. Vanaf toen heb ik de knop omgezet en afgemaakt wat ik begon, dus ben nu de trotse eigeaar van 2 MBO 4 diploma`s en ben ver gevorderd met mijn HBO. Ik ga overigens nu door een heel moeilijke tijd in de studie, heb de motivatie van een doperwt en moet me naar mijn werk slepen, maar als ik denk aan stoppen, roep ik mezelf een halt toe en denk ik aan de preek van de dominee. En ook dat je van stoppen ook niet gelukkiger wordt, want hoe moeilijk het ook is, uiteindelijk wortd je doorzettingsvermogen wel beloond en voel jeje zo trots als een pauw! En gaat het niet linksom, dan moet het maar rechtsom. Er is altijd een manier.
Klinkt heel cliche, ik weet het, maar het is wel zo.
Ik denk trouwens dat het moederschap een ander probleem is, ik herken dat ook wel. Bij mij is het dat ik altijd het gevoel heb dat ik tijd tekort kom, en dat neemt soms schuldgevoel met zich mee.
zondag 10 januari 2010 om 22:41
@ DNM
Ja, ik snap het. En ik herken het ook. Ik heb me inderdaad vaak laten leiden door de fouten die ik heb gemaakt. Of beter gezegd: me laten leiden door wat anderen vonden van hoe ik het deed.
Misschien dat de "oplossing" hem puur zit, in het anders gaan kijken naar de gebeurtenis. En het inderdaad gaan zien als een leerervaring in plaats van als een fout.
Misschien moet ik mezelf ook eens gaan afvragen: hoe vond IK dat ik het deed? In plaats van het oordeel van anderen als richtlijn te nemen.
Het is eigenlijk ook wel opvallend dat ik ook werkplekken heb gehad waar het goed ging. Waar men tevreden over mij was.
En dan is het opvallend dat ik dan de werkplekken waar het niet goed ging als richtlijn neem, en als "waarheid".
Hmmmm, dat is best interessant eigenlijk. Waarom hang ik zo aan de ervaringen waarin het fout ging, en schuif ik de goede ervaringen zo naar de achtergrond?
Ik leer hier nog wat op de late avond....
Ja, ik snap het. En ik herken het ook. Ik heb me inderdaad vaak laten leiden door de fouten die ik heb gemaakt. Of beter gezegd: me laten leiden door wat anderen vonden van hoe ik het deed.
Misschien dat de "oplossing" hem puur zit, in het anders gaan kijken naar de gebeurtenis. En het inderdaad gaan zien als een leerervaring in plaats van als een fout.
Misschien moet ik mezelf ook eens gaan afvragen: hoe vond IK dat ik het deed? In plaats van het oordeel van anderen als richtlijn te nemen.
Het is eigenlijk ook wel opvallend dat ik ook werkplekken heb gehad waar het goed ging. Waar men tevreden over mij was.
En dan is het opvallend dat ik dan de werkplekken waar het niet goed ging als richtlijn neem, en als "waarheid".
Hmmmm, dat is best interessant eigenlijk. Waarom hang ik zo aan de ervaringen waarin het fout ging, en schuif ik de goede ervaringen zo naar de achtergrond?
Ik leer hier nog wat op de late avond....
zondag 10 januari 2010 om 22:49
@ TheEmpress:
Mooi toch, als zo'n preek je tot op de dag van vandaag steun geeft? Hartstikke goed dat je inmiddels al 2 opleidingen hebt afgerond, en die HBO lukt je vast ook wel!
Het doen van opleidingen ging bij mij wel. Hierbij had ik het gevoel dat ik het voor mezelf deed, en geen anderen "in de weg zat". Ik heb dan ook keurig een MBO- en een HBO-diploma behaald.
Bij mij ging het pas mis toen ik begon met werken. Toen had ik het gevoel dat ik moest presteren voor een ander (de werkgever), en dat ik het in de ogen van een ander goed moest doen. En daardoor raakte ik gestresst en geblokkeerd.
Mooi toch, als zo'n preek je tot op de dag van vandaag steun geeft? Hartstikke goed dat je inmiddels al 2 opleidingen hebt afgerond, en die HBO lukt je vast ook wel!
Het doen van opleidingen ging bij mij wel. Hierbij had ik het gevoel dat ik het voor mezelf deed, en geen anderen "in de weg zat". Ik heb dan ook keurig een MBO- en een HBO-diploma behaald.
Bij mij ging het pas mis toen ik begon met werken. Toen had ik het gevoel dat ik moest presteren voor een ander (de werkgever), en dat ik het in de ogen van een ander goed moest doen. En daardoor raakte ik gestresst en geblokkeerd.
zondag 10 januari 2010 om 23:00
Ik denk dat iedereen het liefst in zijn comfortzone blijft zitten. Niemand vindt het lekker of comfortabel voelen om daaruit te gaan. Maar dat zijn wel de enige mensen in het leven die succes hebben. Ik denk dan, misschien hard (ook over mezelf hoor) als je het niet op kan brengen om jezelf te dwingen uit die comfortzone te komen dan wil je het niet genoeg. Dan is dat wat het je op kan brengen niet belangrijk genoeg voor je.
maandag 11 januari 2010 om 10:27
Je kunt net zo lang blijven doorzoeken naar de gemakkelijke manier tot je een ons weegt, maar die is er niet.
"Verder dan 'gewoon doen!' kom ik zelf ook niet"
Je hoeft ook niet verder te komen, je moet gewoon doen. Dat is natuurlijk eng, maar dat hoort er bij. Er is niet zoiets als een gratis lunch.
"Verder dan 'gewoon doen!' kom ik zelf ook niet"
Je hoeft ook niet verder te komen, je moet gewoon doen. Dat is natuurlijk eng, maar dat hoort er bij. Er is niet zoiets als een gratis lunch.
maandag 11 januari 2010 om 20:38
Door werkervaringen weet ik wel beter: als men mij niet geschikt vond, dan was ik het waarschijnlijk ook niet. Niet dat anderen altijd oer se gelijk hebben, maar als ze me niet willen hebben, dan was het heel lastig geworden als ik wel had kunnen blijven. Dat is me eigenlijk maar 1 keer over komen bij een uitzendbaan.
Bij de laatste uitzendbaan was ik bang dat ik het niet zou kunnen maar het is me gelukt en ik ben zelf weg gegaan omdat ik nu stage doe. Dat geeft me wel een goed gevoel.
Empress, het moederschap. Het is anders dan werk. Maar ik merk bij mezelf dat ik zowel op het gebied van werk, moederschap, opleiding en huishouden teveel in die comfortzone blijf zitten.
En bij mij is die comfortzone de bank.
Weten en dromen over hoe ik het wil hebben maar niet die stappen neem. Deels uit luiheid maar deels ook: stel dat ik er voor ga, en het blijkt dat ik het niet kan.
Ik doe overigens wel de dingen die moeten en de zorg die ik heb voor m'n kinderen.
Het zou alleen wat meer structuur moeten hebben en minder hollen of stilstaan.
Bij de laatste uitzendbaan was ik bang dat ik het niet zou kunnen maar het is me gelukt en ik ben zelf weg gegaan omdat ik nu stage doe. Dat geeft me wel een goed gevoel.
Empress, het moederschap. Het is anders dan werk. Maar ik merk bij mezelf dat ik zowel op het gebied van werk, moederschap, opleiding en huishouden teveel in die comfortzone blijf zitten.
En bij mij is die comfortzone de bank.
Weten en dromen over hoe ik het wil hebben maar niet die stappen neem. Deels uit luiheid maar deels ook: stel dat ik er voor ga, en het blijkt dat ik het niet kan.
Ik doe overigens wel de dingen die moeten en de zorg die ik heb voor m'n kinderen.
Het zou alleen wat meer structuur moeten hebben en minder hollen of stilstaan.
