Psyche
alle pijlers
bang voor zwartgat
woensdag 18 juli 2007 om 11:41
Hallo allemaal.
Ruim 2 jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest, met behulp van therapie en medicijnen was ik er na 1 jaar redelijk uit geklommen. Ik ben toen ook gestopt met mijn medicijnen ad en dat ging ook vrij gemakkelijk. Alles ging prima tot ik na 8 maanden verschrikkelijke hoofdpijn en nekpijn kreeg.
Mijn depressie begon met lichamelijke klachten, daarna angst en paniekaanvallen en toen depressief. Dus op het moment dat ik die hoofdpijn kreeg sloeg bij mij de angst al toe. Allerlei onderzoeken gehad want ik had de overtuiging dat het echt lichamelijk was, dit was niet zo en werd het op spanningen gegooid.
Raar want het ging eigenlijk heel goed met mij..................
Bij mij depressie had ik 3 jaar daarvoor een hele moeilijke en zware tijd gehad dus ik kon deze redelijk plaatsen. Maar dit
Ik snap het niet heb er geen grip op en ben weer ontzettend bang voor die depressie van toen. Dat uitzichtloze zwarte gat wil ik niet meer zien. Ik heb wel weer hulp gezocht en nu blijkt mijn angst voor de dood, dat zwarte gat enz..... enorm veel ruimte in mn gedachten te nemen. En daar moet ik door heen voordat ik uberhaupt verder kan komen. Ik was ook weer begonnen met ad, maar ben ik ook weer mee gestopt. Want voor mij gevoel was er veel van de therapie van 2 jaar geleden langs me heen gegaan door de medicijnen. Pff............ er is nog zo veel meer!!!
Maar ik zou zo graag reacties willen van mensen die dit herkennen, en gaat die angst ooit nog weg en zo is er nog heel veel wat ik zou willen weten.
Hopelijk krijg ik van jullie een reactie.
Bedankt in ieder geval voor het lezen want het is een hele lap tekst geworden. Ik ga het ook niet meer doorlezen dus er zouden vast wel fouten in staan. Maar als ik het door gaat lezen delete ik ook vast heel veel
groetjes Rachella
Ruim 2 jaar geleden ben ik zwaar depressief geweest, met behulp van therapie en medicijnen was ik er na 1 jaar redelijk uit geklommen. Ik ben toen ook gestopt met mijn medicijnen ad en dat ging ook vrij gemakkelijk. Alles ging prima tot ik na 8 maanden verschrikkelijke hoofdpijn en nekpijn kreeg.
Mijn depressie begon met lichamelijke klachten, daarna angst en paniekaanvallen en toen depressief. Dus op het moment dat ik die hoofdpijn kreeg sloeg bij mij de angst al toe. Allerlei onderzoeken gehad want ik had de overtuiging dat het echt lichamelijk was, dit was niet zo en werd het op spanningen gegooid.
Raar want het ging eigenlijk heel goed met mij..................
Bij mij depressie had ik 3 jaar daarvoor een hele moeilijke en zware tijd gehad dus ik kon deze redelijk plaatsen. Maar dit
Ik snap het niet heb er geen grip op en ben weer ontzettend bang voor die depressie van toen. Dat uitzichtloze zwarte gat wil ik niet meer zien. Ik heb wel weer hulp gezocht en nu blijkt mijn angst voor de dood, dat zwarte gat enz..... enorm veel ruimte in mn gedachten te nemen. En daar moet ik door heen voordat ik uberhaupt verder kan komen. Ik was ook weer begonnen met ad, maar ben ik ook weer mee gestopt. Want voor mij gevoel was er veel van de therapie van 2 jaar geleden langs me heen gegaan door de medicijnen. Pff............ er is nog zo veel meer!!!
Maar ik zou zo graag reacties willen van mensen die dit herkennen, en gaat die angst ooit nog weg en zo is er nog heel veel wat ik zou willen weten.
Hopelijk krijg ik van jullie een reactie.
Bedankt in ieder geval voor het lezen want het is een hele lap tekst geworden. Ik ga het ook niet meer doorlezen dus er zouden vast wel fouten in staan. Maar als ik het door gaat lezen delete ik ook vast heel veel
groetjes Rachella
woensdag 18 juli 2007 om 20:13
Hoi Rachella,
Je vroeg in een ander topic of ik hier wilde reageren. Hoe ik de depressie ervaren heb destijds? Ik vond het enorm zwaar en dacht dat er niet meer uit zou komen. Ben een vechter, en deed alles wat in mijn vermogen lag om er zo snel mogelijjk uit te komen. (had er een hele studie van gemaakt met behulp van boeken uit de bibliotheek: buitenlucht, veel onder de mensen zijn, lichaamsbeweging, alles waarvan ze zeggen dat het helpt tegen depressiviteit deed ik veelvuldig!!! Het hielp toen niet, des te harder ik spartelde des te dieper zonk ik erin weg. Antidepressiva kreeg ik niet van de psych die ik had benaderd, omdat ik er te sterk voor zou zijn. ( :@) Ik heb wel eens op zijn stoep gestaan omdat ik wist dat ik het niet lang vol zou kunnen houden en dat ik er vandaag of morgen een einde aan zou maken, waarop hij zei: "dat doe je niet, daar ben je te sterk voor." Terwijl het af en toe maar een haartje heeft gescheeld. Wat me een keer weerhield was dat een vriend van mij me erop wees dat ik op een fatsoenlijke manier afscheid van mijn ouders zou moeten nemen voordat ik de stap zou zetten. Ik gaf hem ergens wel gelijk, maar een gesprek met mijn ouders aangaan over zelfmoord? Ik kon het niet, stelde het uit. Totdat ik het hele idee na lange tijd weer vergeten was ;)
Best heftig dus. De tijd leek voorbij te kruipen, ik hoopte steeds wel eens dat het een kwestie van tijd zou zijn, ik had wel eens gelezen dat een depressie een tot twee jaar kon duren dus probeerde ik die rotklok vooruit te kijken:@, maar daardoor kropen de minuten alleen maar trager voorbij.
Wat mij geholpen heeft (denk ik) is de dingen verwerken die ik in het verleden had meegemaakt. Daardoor kreeg ik weer ruimte, en ging ik duidelijker verbanden zien. En wat me enorm hielp was een boek over positief denken (norman vincent peale) Mijn psych was het daar niet mee eens, hij vond het niet realistisch om positief te denken. Maar het hielp me wel, voor mij bleek het niet onrealistisch! In de periode dat ik depressief raakte, was ik gestopt met mijn opleiding, kon het niet meer opbrengen. Hoewel ik na niet al te lange tijd ook weer langzaam oppikte, eerst een uur per week, daarna twee uur, etc.
Ik had veel angsten in die periode. Ik had bijvoorbeeld zoveel faalangst dat ik mezelf haast aan mijn haren naar school moest trekken. Ik had na een uurtje les letterlijk spierpijn in mijn benen, omdat ik niet wist of ik nu op wilde staan en voorgoed het klaslokaal uit wilde lopen of blijven zitten. :$
Door de boeken over positief denken kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik mijn leven kon "boetseren" zoals ik het wilde, dat ik veel meer in mijn macht had dan ik dacht. ik ging me afvragen wat ik allemaal wilde, met in mijn achterhoofd dat ik veel van wat ik wilde ook daadwerkelijk zou kunnen bereiken. Nadat ik die ommezwaai had gemaakt, eerst een en ander vewerkt had en daarna gekeken naar wat ik eigenlijk wél wilde en daarmee aan de slag ben gegaan, stond ik heel anders in het leven. Zolang ik het gevoel heb enigszins macht over de situatie te hebben word ik niet depressief, geloof ik. Ik denk dat dat voor mij het grote verschil maakt. Alle shit uit het verleden en de machteloosheid die ermee gepaard ging, hadden me depressief gemaakt. Ik zag geen uitweg meer, ik geloofde er niet meer in.
Ik was in dezelfde periode chronisch ziek geworden, ik had (en heb) ME met immuundeficientie, en dat maakt(e) het er niet eenvoudiger op.
Na die twee jaar van zware depressiviteit ben ik eigenlijk niet meer zo bang geweest dat het in die mate terug zou keren. ik had meer vertrouwen gekregen. Over het algemeen was (en ben) ik levenslustig. Ik zou wel tweehonderd willen worden en zoveel mogelijk willen zien en meemaken. Maar ik heb ook wel eens een dip (ook omdat het leven niet altijd eenvoudig is met MEklachten) . En ik zit nog wel eens met levensvragen. Zat toevallig net nog even snotterend aan de telefoon met mijn "personal coach", omdat ik even niet weet hoe ik ermee om moet gaan dat ik te streng voor mezelf ben. Heb het daar nu even moelijk mee. Ik heb ME, maar heb veel moeite te accepteren dat ik daardoor niet zo optimaal funtioneer als ieder ander, vanwege mijn zelfkritische houding. Maar het maakt me niet depressief. Even uitgehuild en besloten te proberen het langzaamaan anders aan te gaan pakken, en ben weer uit de dip. De depressie is inmiddels 17 jaar geleden, en ik zal er nooit meer zo in wegzakken als toen (direct maar even afkloppen;))
Hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Ik wens je veel sterke en vertrouwen,
liefs,
Pink
Je vroeg in een ander topic of ik hier wilde reageren. Hoe ik de depressie ervaren heb destijds? Ik vond het enorm zwaar en dacht dat er niet meer uit zou komen. Ben een vechter, en deed alles wat in mijn vermogen lag om er zo snel mogelijjk uit te komen. (had er een hele studie van gemaakt met behulp van boeken uit de bibliotheek: buitenlucht, veel onder de mensen zijn, lichaamsbeweging, alles waarvan ze zeggen dat het helpt tegen depressiviteit deed ik veelvuldig!!! Het hielp toen niet, des te harder ik spartelde des te dieper zonk ik erin weg. Antidepressiva kreeg ik niet van de psych die ik had benaderd, omdat ik er te sterk voor zou zijn. ( :@) Ik heb wel eens op zijn stoep gestaan omdat ik wist dat ik het niet lang vol zou kunnen houden en dat ik er vandaag of morgen een einde aan zou maken, waarop hij zei: "dat doe je niet, daar ben je te sterk voor." Terwijl het af en toe maar een haartje heeft gescheeld. Wat me een keer weerhield was dat een vriend van mij me erop wees dat ik op een fatsoenlijke manier afscheid van mijn ouders zou moeten nemen voordat ik de stap zou zetten. Ik gaf hem ergens wel gelijk, maar een gesprek met mijn ouders aangaan over zelfmoord? Ik kon het niet, stelde het uit. Totdat ik het hele idee na lange tijd weer vergeten was ;)
Best heftig dus. De tijd leek voorbij te kruipen, ik hoopte steeds wel eens dat het een kwestie van tijd zou zijn, ik had wel eens gelezen dat een depressie een tot twee jaar kon duren dus probeerde ik die rotklok vooruit te kijken:@, maar daardoor kropen de minuten alleen maar trager voorbij.
Wat mij geholpen heeft (denk ik) is de dingen verwerken die ik in het verleden had meegemaakt. Daardoor kreeg ik weer ruimte, en ging ik duidelijker verbanden zien. En wat me enorm hielp was een boek over positief denken (norman vincent peale) Mijn psych was het daar niet mee eens, hij vond het niet realistisch om positief te denken. Maar het hielp me wel, voor mij bleek het niet onrealistisch! In de periode dat ik depressief raakte, was ik gestopt met mijn opleiding, kon het niet meer opbrengen. Hoewel ik na niet al te lange tijd ook weer langzaam oppikte, eerst een uur per week, daarna twee uur, etc.
Ik had veel angsten in die periode. Ik had bijvoorbeeld zoveel faalangst dat ik mezelf haast aan mijn haren naar school moest trekken. Ik had na een uurtje les letterlijk spierpijn in mijn benen, omdat ik niet wist of ik nu op wilde staan en voorgoed het klaslokaal uit wilde lopen of blijven zitten. :$
Door de boeken over positief denken kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik mijn leven kon "boetseren" zoals ik het wilde, dat ik veel meer in mijn macht had dan ik dacht. ik ging me afvragen wat ik allemaal wilde, met in mijn achterhoofd dat ik veel van wat ik wilde ook daadwerkelijk zou kunnen bereiken. Nadat ik die ommezwaai had gemaakt, eerst een en ander vewerkt had en daarna gekeken naar wat ik eigenlijk wél wilde en daarmee aan de slag ben gegaan, stond ik heel anders in het leven. Zolang ik het gevoel heb enigszins macht over de situatie te hebben word ik niet depressief, geloof ik. Ik denk dat dat voor mij het grote verschil maakt. Alle shit uit het verleden en de machteloosheid die ermee gepaard ging, hadden me depressief gemaakt. Ik zag geen uitweg meer, ik geloofde er niet meer in.
Ik was in dezelfde periode chronisch ziek geworden, ik had (en heb) ME met immuundeficientie, en dat maakt(e) het er niet eenvoudiger op.
Na die twee jaar van zware depressiviteit ben ik eigenlijk niet meer zo bang geweest dat het in die mate terug zou keren. ik had meer vertrouwen gekregen. Over het algemeen was (en ben) ik levenslustig. Ik zou wel tweehonderd willen worden en zoveel mogelijk willen zien en meemaken. Maar ik heb ook wel eens een dip (ook omdat het leven niet altijd eenvoudig is met MEklachten) . En ik zit nog wel eens met levensvragen. Zat toevallig net nog even snotterend aan de telefoon met mijn "personal coach", omdat ik even niet weet hoe ik ermee om moet gaan dat ik te streng voor mezelf ben. Heb het daar nu even moelijk mee. Ik heb ME, maar heb veel moeite te accepteren dat ik daardoor niet zo optimaal funtioneer als ieder ander, vanwege mijn zelfkritische houding. Maar het maakt me niet depressief. Even uitgehuild en besloten te proberen het langzaamaan anders aan te gaan pakken, en ben weer uit de dip. De depressie is inmiddels 17 jaar geleden, en ik zal er nooit meer zo in wegzakken als toen (direct maar even afkloppen;))
Hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Ik wens je veel sterke en vertrouwen,
liefs,
Pink
woensdag 18 juli 2007 om 21:30
Dank je Pink voor je reactie,
Het is verbazingwekkend hoeveel ik herken in jou verhaal. Het vechten er tegen alle dingen doen die je maar kunnen helpen om uit dat zwarte gat te komen het vele lezen enz..... Er zijn momenten geweest dat het echt niet meer hoefde van mij, iedere minuut was er 1 teveel. Vechten, wanhopen en dat heel erg lang accepteren kon ik het niet, had op sommigen momenten zeker meer rust gegeven maar ik bleef knokken en ook tegen mezelf.
Bij mij is 10 jaar geleden ME geconstateerd, ik kan daar wel mee omgaan het gaat lichamelijk beter met me dan 10 jaar geleden.
Bij mij is er die angst, angst om weer zo ver te zakken, dat je geen controle hebt over je gedachten je gevoel en uitzichtloze.
Dus op het moment dat het ff wat minder gaat schiet ik gelijk in de angst.
Ik hoop dat ik dit net als jij achter me kan laten en er op terug kan kijken als een zware maar toch ook goede les.
Maar dat heb ik toch niet terwijl het toch bijna 2 jaar geleden is dat ik zo diep zat.
Dit lucht wel op en vindt het fijn te horen dat alles weer goed kan komen.
Nogmaals dankjewel
Het is verbazingwekkend hoeveel ik herken in jou verhaal. Het vechten er tegen alle dingen doen die je maar kunnen helpen om uit dat zwarte gat te komen het vele lezen enz..... Er zijn momenten geweest dat het echt niet meer hoefde van mij, iedere minuut was er 1 teveel. Vechten, wanhopen en dat heel erg lang accepteren kon ik het niet, had op sommigen momenten zeker meer rust gegeven maar ik bleef knokken en ook tegen mezelf.
Bij mij is 10 jaar geleden ME geconstateerd, ik kan daar wel mee omgaan het gaat lichamelijk beter met me dan 10 jaar geleden.
Bij mij is er die angst, angst om weer zo ver te zakken, dat je geen controle hebt over je gedachten je gevoel en uitzichtloze.
Dus op het moment dat het ff wat minder gaat schiet ik gelijk in de angst.
Ik hoop dat ik dit net als jij achter me kan laten en er op terug kan kijken als een zware maar toch ook goede les.
Maar dat heb ik toch niet terwijl het toch bijna 2 jaar geleden is dat ik zo diep zat.
Dit lucht wel op en vindt het fijn te horen dat alles weer goed kan komen.
Nogmaals dankjewel
woensdag 18 juli 2007 om 21:41
hoi Rachella
Jouw angst voor de dood is helemaal niet raar of gek. De meeste mensen zijn bang voor de dood. Ze zijn er bang voor omdat ze beseffen dat dat iets is waar ze maar heel weinig controle over hebben. Jij maakt niet uit wanneer je dood gaat dat gebeurt vaak gewoon zonder dat jij het wil of dat je het daar de tijd voor vindt.
Ik ben ook depressief geweest zo'n vijf jaar van mijn leven heeft het gekost. Als je nagaat dat ik pas twintig ben is dat heel erg zonde van mijn tijd geweest aan de ene kant. Aan de andere kant heb ik er veel van geleerd en ben ik er streker van geworden (hoe cliche het ook klinkt) Ik ben ook heel lang bang geweest dat dat zwarte gat zou komen maar voor ik het wist was het er dan al. Ik was bang dat ik weer de controle over mijn leven totaal zou verliezen en me zo rot zou voelen. Hoe meer angst ik had voor de depressie hoe dieper ik er eigelijk weer in raakte door mezelf constant bezig te houden met de gevoelens van toen. Ik ging weer voor de bijl. nu weliswaar op een andere manier maar het resultaat was hetzelfde. Een hoopje ellende zat thuis te huilen, en zich af te vragen waarom ik? Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn?
Op een gegevn moment ben ik zo ver weg geweest dat ik de uitweg niet meer zag. Ik heb een poging gedaan om een eind te maken aan mijn leven en heb gebaal dat het niet gelukt was. Ik bleef heel erg hangen in het waarom, en ik wil dit niet. Ik besefte amper dat ik zelf verantwoordlijk was voor mijn leven en mijn geluk. Wat heb ik er aan als andere mensen mij gelukkig moeten maken. Dan ben ik nog afhankelijk van hun en heb ik nog steeds niet de regie over mijn leven. Ik heb de touwtjes in eigen handen genomen en probeer nu om van iedere dag te genieten dat het goed gaat. Ik ben echt niet de hele dag vrolijk en blij soms voel ik me ook rot en wil ik het liefst in bed kruipen om er niet meer uit te komen, maar ik ben nu strek genoeg om dat niet te doen.
Jij bent toen der tijd ook sterk genoeg geweest om er uit te komen. Waarom moet het weer zo lopen als toen. Je bent nu verder. je hebt al een keer dit meegemaakt en kunt er nu ook iets tegen doen. Je hoeft niet toe te kijken als een toenschouwer hoe jouw leven voorbij gaat jij bent de regiseur van dit verhaal.
Vecht met alles wat je in je hebt om van de angst af te komen. Als je hier hulp bij nodig hebt zoek die dan en als je je rot voelt je hoeft niet altijd sterk te zijn. Maar zie ook dat je krachten hebt en niet alleen zwakheden.
Geef je leven structuur en doe wat jij wil. Doe dit binnen je mogelijkheden.
Je leeft maar een keer en het zou zo zonde zijn als dat ene leven al voorbij zou zijn terwijl je voor je gevoel nog zoveel had willlen doen.
Jouw angst voor de dood is helemaal niet raar of gek. De meeste mensen zijn bang voor de dood. Ze zijn er bang voor omdat ze beseffen dat dat iets is waar ze maar heel weinig controle over hebben. Jij maakt niet uit wanneer je dood gaat dat gebeurt vaak gewoon zonder dat jij het wil of dat je het daar de tijd voor vindt.
Ik ben ook depressief geweest zo'n vijf jaar van mijn leven heeft het gekost. Als je nagaat dat ik pas twintig ben is dat heel erg zonde van mijn tijd geweest aan de ene kant. Aan de andere kant heb ik er veel van geleerd en ben ik er streker van geworden (hoe cliche het ook klinkt) Ik ben ook heel lang bang geweest dat dat zwarte gat zou komen maar voor ik het wist was het er dan al. Ik was bang dat ik weer de controle over mijn leven totaal zou verliezen en me zo rot zou voelen. Hoe meer angst ik had voor de depressie hoe dieper ik er eigelijk weer in raakte door mezelf constant bezig te houden met de gevoelens van toen. Ik ging weer voor de bijl. nu weliswaar op een andere manier maar het resultaat was hetzelfde. Een hoopje ellende zat thuis te huilen, en zich af te vragen waarom ik? Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn?
Op een gegevn moment ben ik zo ver weg geweest dat ik de uitweg niet meer zag. Ik heb een poging gedaan om een eind te maken aan mijn leven en heb gebaal dat het niet gelukt was. Ik bleef heel erg hangen in het waarom, en ik wil dit niet. Ik besefte amper dat ik zelf verantwoordlijk was voor mijn leven en mijn geluk. Wat heb ik er aan als andere mensen mij gelukkig moeten maken. Dan ben ik nog afhankelijk van hun en heb ik nog steeds niet de regie over mijn leven. Ik heb de touwtjes in eigen handen genomen en probeer nu om van iedere dag te genieten dat het goed gaat. Ik ben echt niet de hele dag vrolijk en blij soms voel ik me ook rot en wil ik het liefst in bed kruipen om er niet meer uit te komen, maar ik ben nu strek genoeg om dat niet te doen.
Jij bent toen der tijd ook sterk genoeg geweest om er uit te komen. Waarom moet het weer zo lopen als toen. Je bent nu verder. je hebt al een keer dit meegemaakt en kunt er nu ook iets tegen doen. Je hoeft niet toe te kijken als een toenschouwer hoe jouw leven voorbij gaat jij bent de regiseur van dit verhaal.
Vecht met alles wat je in je hebt om van de angst af te komen. Als je hier hulp bij nodig hebt zoek die dan en als je je rot voelt je hoeft niet altijd sterk te zijn. Maar zie ook dat je krachten hebt en niet alleen zwakheden.
Geef je leven structuur en doe wat jij wil. Doe dit binnen je mogelijkheden.
Je leeft maar een keer en het zou zo zonde zijn als dat ene leven al voorbij zou zijn terwijl je voor je gevoel nog zoveel had willlen doen.
woensdag 18 juli 2007 om 21:53
Hai,
Ik herken het verhaal ook erg. Ik ben jaren erg depressief geweest. Met behulp van vrienden en een psycholoog ben ik er uitgekomen, maar de angst terug te vallen als die zekerheden verdwijnen heb ik nog steeds. Ik probeer te blijven knokken en positief te blijven denken. Wat mij erg geholpen heeft is Yoga. Daar heb ik geleerd om bepaalde dingen te laten gaan. Dingen uit het verleden niet meer het heden te laten beinvloeden. Alleen is het na alle jaren een beetje een soort leefstijl geworden te leven met een bepaalde bagage en ik merk dat het af en toe weer terug komt dat zware gevoel. Ik probeer te blijven leven bij wat ik heb en niet wat ik zou kunnen hebben of wat ik heb gehad. Alleen beseffen de meeste mensen niet hoe moeilijk het is om terug te keren na zo'n tijd. Ik wens je veel sterkte en blijf geloven in jezelf dat probeer ik ook.
Groetjes Myk
Ik herken het verhaal ook erg. Ik ben jaren erg depressief geweest. Met behulp van vrienden en een psycholoog ben ik er uitgekomen, maar de angst terug te vallen als die zekerheden verdwijnen heb ik nog steeds. Ik probeer te blijven knokken en positief te blijven denken. Wat mij erg geholpen heeft is Yoga. Daar heb ik geleerd om bepaalde dingen te laten gaan. Dingen uit het verleden niet meer het heden te laten beinvloeden. Alleen is het na alle jaren een beetje een soort leefstijl geworden te leven met een bepaalde bagage en ik merk dat het af en toe weer terug komt dat zware gevoel. Ik probeer te blijven leven bij wat ik heb en niet wat ik zou kunnen hebben of wat ik heb gehad. Alleen beseffen de meeste mensen niet hoe moeilijk het is om terug te keren na zo'n tijd. Ik wens je veel sterkte en blijf geloven in jezelf dat probeer ik ook.
Groetjes Myk
donderdag 19 juli 2007 om 11:38
JA DIT HERKEN IK dat is mij ook overkomen. Een psych die niet in medicijnen geloofd! Zgnd omdat JIJ zelf je probleem moet oplossen.
Mijn depressie was in de jaren 80. Op een gegeven momen ben ik naar een andere dokter gegaan, die had zoiets van ....depressie is een ziekte, en een suikerpatient hoeft zich ook niet zelf te genezen. Ik ben er toen uit gekomen met medicijnen en therapy.
Wat zo'n kloothommel van een psych bezield weet ik niet, inmiddels weten ze gelukkig wel veel meer over depresssie en de veranderingen die echt plaats vinden in de hersens.
donderdag 19 juli 2007 om 21:09
Bedankt voor jullie reacties, dit doet me goed, je kan je behoorlijk eenzaam voelen omdat veel mensen (gelukkig maar) zich niet kunnen voorstellen wat het is.
Janneman je hebt het heel zwaar gehad op jonge leeftijd. Toch vind ik het moeilijk om te denken dat je regiseur bent van je eigen leven. Het is natuurlijk wel zo, maar op het moment dat je al te ver bent afgegleden en dat doe je niet bewust heb je absoluut de regie niet meer in handen.
Het is wel goed om meer allert te zijn zodat er tijdig ingegrepen kan worden. Maar de angst overheerst nog en dat is niet goed.
Maar ik doe zeker mijn best. Ook door dit topic te openen sluit ik niet mijn ogen voor wat geweest is. En ben ik blij met de reacties.
Groetjes Rachella
Janneman je hebt het heel zwaar gehad op jonge leeftijd. Toch vind ik het moeilijk om te denken dat je regiseur bent van je eigen leven. Het is natuurlijk wel zo, maar op het moment dat je al te ver bent afgegleden en dat doe je niet bewust heb je absoluut de regie niet meer in handen.
Het is wel goed om meer allert te zijn zodat er tijdig ingegrepen kan worden. Maar de angst overheerst nog en dat is niet goed.
Maar ik doe zeker mijn best. Ook door dit topic te openen sluit ik niet mijn ogen voor wat geweest is. En ben ik blij met de reacties.
Groetjes Rachella
donderdag 19 juli 2007 om 21:15
Hai MYK,
Het zware gevoel dat bedoel ik inderdaad en als ik dat voel is daar direct een link naar die moeilijke periode in mn leven. Het liefst zou ik doen alsof het niet gebeurt is. Maar het is zo ingrijpend geweest dat ik het een plekje moet geven en er niet met zoveel angst aan terug moet denken.
Ik wil zoveel typen en ook weer niet hoe dubbel komt ook vast wel. In iedergeval bedank voor je reactie.
Groetjes Rachella
Het zware gevoel dat bedoel ik inderdaad en als ik dat voel is daar direct een link naar die moeilijke periode in mn leven. Het liefst zou ik doen alsof het niet gebeurt is. Maar het is zo ingrijpend geweest dat ik het een plekje moet geven en er niet met zoveel angst aan terug moet denken.
Ik wil zoveel typen en ook weer niet hoe dubbel komt ook vast wel. In iedergeval bedank voor je reactie.
Groetjes Rachella
donderdag 19 juli 2007 om 21:59
Hoi rachella
Op het moment dat ik zo ver weg was had ik ook de regie. Niet bewust maar ik ben en was nog steeds verantwoordelijk voor mijn eigen handelen. Het voelde toen ook niet als een keuze maar een oplossing. Maar nu ik er van een afstandje naar kan kijken wil en kan ik wel beslissingen nemen en de regie hebben.
jannemans
Op het moment dat ik zo ver weg was had ik ook de regie. Niet bewust maar ik ben en was nog steeds verantwoordelijk voor mijn eigen handelen. Het voelde toen ook niet als een keuze maar een oplossing. Maar nu ik er van een afstandje naar kan kijken wil en kan ik wel beslissingen nemen en de regie hebben.
jannemans
