Bang?

Ik heb een vraag.
Ik heb soms het gevoel dat heel de wereld en alles wat er gebeurd maar een illusie is. Ik ben echt benieuwd wat er gebeurd als je dood bent. Maar ik vind het ook erg eng.. De laatste dagen had ik een heel raar gevoel. Ik dacht aan alle mensen die hier op aarde leven en dat ik er maar 1 van ben, niet speciaal, niet perfect. Ik ben helemaal niemand voor mensen in bijvoorbeeld Amerika, want die weten niet eens dat ik besta. Ik ben groot fan van Johnny Depp en ik kan nog wel eens denken: 'Johnny Depp heeft zo veel fans. Al die fans kennen Johnny Depp, maar Johnny Depp kent niet al zijn fans. Ik ken Johnny maar hij weet niet eens dat ik besta. Hij is speciaal voor mij, maar voor hem ben ik niemand.' Dat idee vind ik zo naar.. De laatste dagen dacht ik vaak aan wie ik ben t.o.v. anderen, en mn conclusie is 'niemand'. Ik ben alleen iemand voor vrienden en familie. Als ik naar dunne mensen kijk denk ik: 'ik wil dun zijn en heb er alles voor over, maar hun zijn gewoon dun van zichzelf. Ik doe allemaal moeite voor NIKS. Er zijn zo veel dunne mensen op de wereld. Als ik dun ben, ben ik niet eens speciaal.' Toch wil ik dun zijn, want als ik dik ben ben ik al helemaal niks (in mijn ogen). Deze gedachtes gingen ovee in iets groters, iets wat me nog banger maakt. Ik heb zo zo zo veel vragen.
Waarom leven we? Wat is het nut van leven als we toch allemaal dood gaan? Het helal is fk groot, de aarde en de planeten die wij tot nu toe kennen is maar een heel klein deel van wat er allemaal is. Er moeten dus nog andere levende wezens zijn op andere planeten die zo ver van de aarde liggen (in ons opzicht) dat we ze nooit kunnen bereiken. Misschien kijkt er wel iets heel groots naar ons, hoe wij leven, en waakt diegene over heel het helal (las dit terug en lijkt een beetje op God, maar die bestaat niet). Misschien zien mieren ons niet eens en kunnen wij hetzelfde hebben bij iets dat ons wel ziet en wij datgene niet (lijkt weer op God wauw) <- vriendin vertelde dat doordat mensen deze vragen hebben waar dus geen antwoorden op te vinden zijn, er geloven zijn ontstaan (dus om die onbeantwoorde vragen weg te nemen).

Vandaag, zaterdag 15 juli 2017, had ik het voor het eerst. Ik weet niet hoe ik het moet noemen en omschrijven wát ik precies voel is ook erg lastig, omdat ik het zelf niet eens weet. Ik zat in de bios met een vriendin en ineens, uit het niets, voelde ik me heel heel leeg. Ik dacht aan mijn leven en aan wat er kan zijn als ik dood ben. Ik probeer het gevoel nu weer op te wekken en te omschrijven:
Dingen die ik tegen mezelf zeg om het gevoel op te wekken:
Niks is echt. Dood is niks. Je bent gewoon weg voor altijd.
(Als je deze woorden zo leest voel je niks. Maar als je er diep, heel diep over na gaat denken dat er helemaal niks is en dat je weg bent voor altijd, word je bang.)
Meer kan ik ff niet bedenken, het gevoel komt maar een heel klein beetje. Als ik het gevoel heb voelt alles leeg. Het lijkt alsof ik helemaal weg ben. Ik kan mezelf er wel uit halen gelukkig. Ik vind het zo'n eng idee dat we dadelijk weg zijn, er niks meer van je is. Je bent er nu en dadelijk niet meer. Hoe kan je ineens weg zijn? Waar ga je heen? Ik snap er niks van. Ik weet niet wat ik precies heb, maar ik vind het zo'n kut gevoel. Ik heb geen controle, misschien is het dat. Ik kan niks controleren, want controle is ook maar een schijn. Alles is een schijn. Misschien gaat ons leven voor ons best langzaam, maar voor andere dingen die ergens leven wel heel snel. Dan nog het laatste: ik vind het ook eng als ik herkenbare momenten hebt, dus bijv. wanneer je iets doet het lijkt alsof je dat moment eerder hebt beleeft. Net alsof we altijd dit leven leven. Ik kan er nu niet meer over nadenken, ik word er zo bang en leeg van.

Weet iemand wat dit kan zijn? Of herkent iemand zich hierin?