Psyche
alle pijlers
Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf
zondag 20 januari 2008 om 16:02
Beste Forummers,
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
Ik ben bang dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil het graag kwijt, want ik heb het nog nooit aan iemand verteld..:
Ik ben sinds een aantal jaren geobsedeerd met mijn uiterlijk. In de loop van de puberteit ben ik mezelf door een combinatie van factoren de lelijkste persoon op aarde gaan vinden. Hierdoor ben ik een tijdje depressief geworden en heb ik rare gewoontes ontwikkeld, bijvoorbeeld een aantal uren per dag (!!) voor de spiegel staan, veel te veel make-up dragen en kleren kopen, extreme onzekerheid, straatvrees, eetbuien, e.d. Ik was erg ongelukkig en jaloers op mijn (allemaal bovengemiddeld knappe) vriendinnen, waardoor ik mezelf vaak isoleerde en mezelf en veel anderen heb verwaarloosd. Toch heb ik uiteindelijk in het laatste jaar van de middelbare school wel een jaar een leuk vriendje gehad, maar vanwege mijn jaloezie en onzekerheid was het voor hem soms erg vermoeiend en uiteindelijk heeft hij het uitgemaakt voor een ander, mooier en grappiger meisje (dat heeft hij me wel nog fijntjes duidelijk gemaakt..). Dat meisje bleek alleen na 2 maanden toch een vergissing te zijn geweest.
Vlak nadat het uit was begon ik met studeren en sindsdien ben ik in allerlei opzichten veel vooruit gegaan, maar toch is er nog heel veel mis. Ik ben niet meer depressief, en ik leid aan de ene kant een goed leven. De studie is helemaal de juiste keuze geweest en ik haal goede cijfers en ik heb erg zin om over een tijdje af te gaan studeren en ik heb het gevoel dat ik een mooie (professionele) toekomst tegemoet ga. Ook heb ik er wat nieuwe vrienden gemaakt en ben ik veeeeel assertiever geworden (ik heb erg veel moeten presenteren voor de klas, en feedback geven, etc.). Daardoor heb ik wat meer zelfvertrouwen gekregen en ik kan nu best een paar dingen van mezelf noemen waar ik blij mee of zelfs trots op ben. Ik heb nog wel eens buien, maar ik zit niet meer hele weken binnen op mijn kamer te computeren. Ik sport nu ook veel, wat ik echt een hele goede 'natuurlijke' remedie vind voor allerlei klachten.
Maar toch, ik ben altijd me zo bewust van mezelf in de openbaarheid dat ik er ontzettend moe van word. En ik ben mezelf daardoor financieel erg in de nesten aan het werken. Vanaf het moment dat ik de voordeur uitga, heb ik het idee dat er altijd wel iemand naar me kijkt. Ik ben lang bezig met mijn haar en make-up en kleren voordat ik me klaar voel om ergens naartoe te gaan, en vaak kleed ik me 3x per dag om omdat ik me dan toch niet zo zeker voel in een outfit. Ik zit constant aan mijn haar en raak in paniek als het uit model waait of regent (wat hier natuurlijk nogal vaak gebeurt). Als ik het perron op loop om te wachten voor de trein heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt. Om mezelf zekerder te voelen ga ik elke week onder de zonnebank, koop ik ook elke week wel nieuwe, dure merkkleding, dure make-up van de parfumerie, dure haarproducten, dure gadgets, etc. Als ik dit geld werkelijk had zou het misschien niet zo'n probleem zijn, maar het asociale is; ik koop het van een maximale studielening. Eerst had ik nog een baantje en wilde ik niets van lenen weten (ik kon toen ook al niet echt met mijn geld omgaan, maar ik verdiende het tenminste zelf). Dat baantje heb ik inmiddels al meer dan een jaar niet meer, en in dat jaar ben ik steeds meer en meer gaan lenen en steeds meer en meer gaan kopen (vooral via internet, maar ook veel in de stad). Inmiddels loop ik met een studieschuld van een paar duizend euro waarvan ik niets aan mijn studie heb besteed maar alles aan luxegoederen, en zijn mijn ouders en oma dikwijls degenen die me redden met de zorgverzekeringspremie en de mobiele telefoonrekening, etc. Ik heb wel en paar keer gesolliciteerd vorig jaar, maar ben steeds afgewezen (voor bijbaantjes nog wel :S), waardoor dat een moeilijk ding voor me is geworden. Vorige week heb ik sinds lange tijd wel weer gesolliciteerd, en dat ging best goed. Morgen hoor ik of ik ben aangenomen. En dat is een baantje dat me echt helemaal geweldig lijkt; fitnessinstructeur. Dus ik hoop dat het lukt!
Ik weet dus dat ik een probleem heb. Erkenning is de eerste stap. Maar nu moet de volgende stap komen, en dat lukt nog niet. Mijn ouders en mijn omgeving weten wel dat ik niet zo goed met geld ben, maar ze hebben niet echt in de gaten dat ik echt zo koopverslaafd ben, en de achterliggende reden weet helemaal niemand.
De oplossing weet ik ook, zelfvertrouwen en zelfrespect verwerven. Ik weet hoe dat moet want ik heb al meer van dit sinds een aantal jaren geleden, alleen; nog laaang niet genoeg. Ik ben constant bezig met hoe mensen (vooral jongens) naar me kijken, hoe ik eruit zie als ik loop, lach, praat... Ik durf bijvoorbeeld niet goed voluit te lachen, omdat ik bovengemiddeld groot tandvlees heb, wat je dan goed kunt zien. Ook is mezelf zonder make-up vertonen een grote opgave voor me. Bovendien neemt het ontzettend veel tijd en energie in beslag, die ik veeel nuttiger zou kunnen besteden. Ik sta nog steeds heel erg veel voor de spiegel, en voel me nooit tevreden in wat ik aan heb. Mijn eetbuien zijn een stuk minder, maar soms vind ik wel nog dat ik te veel eet, en dan wil ik nog wel eens mijn vinger in mijn keel steken om er een deel uit te gooien.
Het legt een schaduw over alles wat ik doe. Voorbeeld: Ik ben vorige zomer op een heerlijke vakantie van 4 weken geweest met mijn zus, maar ik heb er niet genoeg van genoten en veel ontzettend mooie en leuke dingen verpest en gemist omdat ik constant bezig was met of ik er wel leuk (of op z'n minst normaal..) uitzag.. of nog een voorbeeld: ik ga helemaal op in de sportlessen die ik doe en doe superfanatiek mee (een aantal Les Mills lessen, erg leuk!), maar zodra het is afgelopen vlucht ik zo snel als ik kan naar de kleedkamer omdat ik een knalrood en drijfnat hoofd heb wat ik echt niet kan aanzien en dan race ik met gebogen hoofd de sportschool uit..
Dit soort dingen zijn zo zonde, en zo vermoeiend..... Als ik me op mijn gemak voel vind ik mezelf een relaxed, gezellig en open persoon. Maar als mijn haar bijvoorbeeld niet goed zit (of als ik me dat verbeeld), trek ik mezelf liever zo onopvallend mogelijk terug in een hoekje en durf ik mensen niet goed aan te kijken als ze tegen me praten. Ik wil er vanaf, ik wil hulp, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet aanpakken. De kleren en zonnebank en make-up helpen wel, maar zijn geen verantwoorde oplossing. Bovendien voel ik me een halve crimineel en een ontzettende egoïst door al dat staatsgeld uit te geven aan dit soort dingen. Waar moet ik beginnen?
Excuses voor de lengte van deze post.
zondag 25 mei 2008 om 16:55
'al die leuke aandacht van mannen was vast omdat ze dachten met die kan ik vast makkelijk neuken'.
triggert wel..
ik kreeg te horen:
"met een zak over je hoofd wil ik je wel neuken..."
ik wist wel zeker dat ik niet in de smaak viel dus..
van al die kut opmerkingen heb ik wel een trauma overgehouden
wat voor opmerkingen krijg jij van mannen halfhalf?
triggert wel..
ik kreeg te horen:
"met een zak over je hoofd wil ik je wel neuken..."
ik wist wel zeker dat ik niet in de smaak viel dus..
van al die kut opmerkingen heb ik wel een trauma overgehouden
wat voor opmerkingen krijg jij van mannen halfhalf?
maandag 26 mei 2008 om 19:25
Ik kreeg eigenlijk zowel positieve opmerkingen van mannen te horen als negatieve. Van bepaalde mannen positieve opmerkingen. En van andersoortige mannen negatieve opmerkingen. Dat is het gekke dubbele met mij.
Maar ik ben kortgeleden gaan denken dat die leuke mannen alleen maar complimentjes maakten of aandacht voor me hadden omdat ze dachten dat ze mij 'makkelijk' konden hebben.
Maar eigenlijk denk ik als ik heel heel eerlijk ben dat dat niet waar is. Ik denk dat het veel meer zo is dat ik bij sommigen in de smaak val en bij anderen niet. Ik heb het idee dat het er maar net van afhangt waar je bij mij naar kijkt of je me leuk vindt of niet. Ik heb een paar dingen die je als 'lelijk' zou kunnen betitelen als je dat graag zou willen (en sommigen willen dat heel graag). Maar ik heb ook een aantal dingen die je als 'mooi' zou kunnen betitelen (anderen kijken daarnaar). Bizarre combi he?
Het kon me echt op 1 avond gebeuren dat ik door een man knap en aantrekkelijk werd genoemd en daarna recht in mijn gezicht te horen kreeg dat een ander me 'lelijk' vond.
Maar als ik lees wat jij schrijft Dons dan word ik plaatsvervangend boos op die lul die dat zei. Wat een idiote kleinzielige zak. Ik kan me niet voorstellen dat dit klopt of waar is.
Hoe meer ik nu lees hierover bij jullie en er zelf ook over schrijf, hoe meer ik denk en vind dat het eigenlijk ongelooflijk erg is hoe sommige anderen ons hun kleinzielige mening opdringen. Wij gaan ons daar onzeker door voelen. Terwijl het meestal types zijn waar we zelf nooit iets mee zouden willen (domme stomme types) en die wij zelf totaal niet interessant vinden. Mannen die niet goed kunnen kijken. Want eigenlijk iedereen heeft wel iets moois. Tenminste dat vind ik.
Dit delen van ervaringen heeft mij nu grappig genoeg toch weer het gevoel gegeven dat we allemaal meer dan de moeite waard zijn. Wat anderen vinden, is ECHT niet belangrijk. De 'goede' mannen zullen ons wel weten te vinden. En als een klootzak recht in ons gezicht een opmerking maakt, dan zouden we eens flink moeten terugschelden dat hij lelijk is. En niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Maar dat kan alleen maar als je je ECHT goed voelt.
Maar ik ben kortgeleden gaan denken dat die leuke mannen alleen maar complimentjes maakten of aandacht voor me hadden omdat ze dachten dat ze mij 'makkelijk' konden hebben.
Maar eigenlijk denk ik als ik heel heel eerlijk ben dat dat niet waar is. Ik denk dat het veel meer zo is dat ik bij sommigen in de smaak val en bij anderen niet. Ik heb het idee dat het er maar net van afhangt waar je bij mij naar kijkt of je me leuk vindt of niet. Ik heb een paar dingen die je als 'lelijk' zou kunnen betitelen als je dat graag zou willen (en sommigen willen dat heel graag). Maar ik heb ook een aantal dingen die je als 'mooi' zou kunnen betitelen (anderen kijken daarnaar). Bizarre combi he?
Het kon me echt op 1 avond gebeuren dat ik door een man knap en aantrekkelijk werd genoemd en daarna recht in mijn gezicht te horen kreeg dat een ander me 'lelijk' vond.
Maar als ik lees wat jij schrijft Dons dan word ik plaatsvervangend boos op die lul die dat zei. Wat een idiote kleinzielige zak. Ik kan me niet voorstellen dat dit klopt of waar is.
Hoe meer ik nu lees hierover bij jullie en er zelf ook over schrijf, hoe meer ik denk en vind dat het eigenlijk ongelooflijk erg is hoe sommige anderen ons hun kleinzielige mening opdringen. Wij gaan ons daar onzeker door voelen. Terwijl het meestal types zijn waar we zelf nooit iets mee zouden willen (domme stomme types) en die wij zelf totaal niet interessant vinden. Mannen die niet goed kunnen kijken. Want eigenlijk iedereen heeft wel iets moois. Tenminste dat vind ik.
Dit delen van ervaringen heeft mij nu grappig genoeg toch weer het gevoel gegeven dat we allemaal meer dan de moeite waard zijn. Wat anderen vinden, is ECHT niet belangrijk. De 'goede' mannen zullen ons wel weten te vinden. En als een klootzak recht in ons gezicht een opmerking maakt, dan zouden we eens flink moeten terugschelden dat hij lelijk is. En niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Maar dat kan alleen maar als je je ECHT goed voelt.
maandag 26 mei 2008 om 19:43
Eigenlijk zijn er bijna geen mensen te vinden die het ook maar iets kan schelen hoe jij eruitziet.
De enige reden dat mensen de behoefte voelen om nare dingen over andermans uiterlijk te zeggen (of het nu om een man of een vrouw gaat) is omdat zij in zichzelf een onzekerheid ervaren. Mensen die echt van zichzelf houden hebben namelijk geen enkele behoefte om zich druk te maken over zaken die er in het leven weinig toe doen.
En sommige mensen die zich onzeker voelen proberen mensen te vinden waar ze boven durven te staan.
En welke mensen zijn dat? Juist, mensen die ook onzeker zijn.
Het is een kinderlijk spelletje, waar ook volwassen mensen soms nog jaren in kunnen blijven hangen.
En er zullen altijd dingen gevonden worden bij onzekere mensen. Het is namelijk zo dat mensen van elkaar aanvoelen waar de zwakke plekken zitten. Het is niets anders dan macht.
Zo gauw het geen zwakke plek meer van jou is, zal de ander het niet meer aangrijpen, en zal het jou geen zier meer interesseren.
Misschien helpt het om te begrijpen dat ook die mensen kampen met hun eigen frustraties. Dat zij volledig gelijk staan aan jou, en jij die mensen dus ook niet hoeft te verwensen.
Lieve mensen,
we zijn allemaal te mooi en waardevol om ons als een magneet aangetrokken te voelen tot andere onzekere mensen die nare dingen over ons zeggen.
De enige reden dat mensen de behoefte voelen om nare dingen over andermans uiterlijk te zeggen (of het nu om een man of een vrouw gaat) is omdat zij in zichzelf een onzekerheid ervaren. Mensen die echt van zichzelf houden hebben namelijk geen enkele behoefte om zich druk te maken over zaken die er in het leven weinig toe doen.
En sommige mensen die zich onzeker voelen proberen mensen te vinden waar ze boven durven te staan.
En welke mensen zijn dat? Juist, mensen die ook onzeker zijn.
Het is een kinderlijk spelletje, waar ook volwassen mensen soms nog jaren in kunnen blijven hangen.
En er zullen altijd dingen gevonden worden bij onzekere mensen. Het is namelijk zo dat mensen van elkaar aanvoelen waar de zwakke plekken zitten. Het is niets anders dan macht.
Zo gauw het geen zwakke plek meer van jou is, zal de ander het niet meer aangrijpen, en zal het jou geen zier meer interesseren.
Misschien helpt het om te begrijpen dat ook die mensen kampen met hun eigen frustraties. Dat zij volledig gelijk staan aan jou, en jij die mensen dus ook niet hoeft te verwensen.
Lieve mensen,
we zijn allemaal te mooi en waardevol om ons als een magneet aangetrokken te voelen tot andere onzekere mensen die nare dingen over ons zeggen.
maandag 26 mei 2008 om 22:43
Noah, je hebt gelijk. Je hebt het heel mooi verwoord ook. En verwensen lost inderdaad helemaal niks op. Maar het kan weleens heel moeilijk en pijnlijk zijn om nare dingen van anderen te moeten verdragen. Soms leidt dat even tot verwensen. En dat is al weer iets beter dan jezelf afhankelijk maken van hun mening en geraakt worden door hun mening. De volgende stap is trots worden op en blij zijn met jezelf. En de beste en mooiste stap daarna is wat jij beschrijft; dat je de anderen als 'gewone' andere mensen ziet met hun zwakheden en onzekerheden. En dat dit soort zaken je niet meer interesseren.
dinsdag 27 mei 2008 om 19:31
woensdag 28 mei 2008 om 21:48
Tja wat we van 'dat soort mensen' vinden, vuren 'dat soort mensen' weer terug.
Het lijkt wel oorlog in onzekerheidsland
Het is zeker even een omslag in je overtuigings- en reactiestelsel om niet meer vatbaar te zijn.
Maar...is het niet ontzettend een poging waard om eens op die manier naar onszelf en anderen te kijken?
Want hoe zonde is het dat we lijden door wat we onszelf eigenlijk aandoen...?
En dat het misschien wel blijkt dat dat lijden nergens voor nodig was, als we aan de overkant van de oever staan en terugkijken hoe we toen dachten en handelden.
En ja, iedere verandering betekend een stuk inzet, een stuk doorzetten, vallen en opstaan, en weer verder.
Maar als je de kracht hebt om het probleem te erkennen, heb je ook de kracht om het op te lossen.
Liefs,
Noah
Het lijkt wel oorlog in onzekerheidsland
Het is zeker even een omslag in je overtuigings- en reactiestelsel om niet meer vatbaar te zijn.
Maar...is het niet ontzettend een poging waard om eens op die manier naar onszelf en anderen te kijken?
Want hoe zonde is het dat we lijden door wat we onszelf eigenlijk aandoen...?
En dat het misschien wel blijkt dat dat lijden nergens voor nodig was, als we aan de overkant van de oever staan en terugkijken hoe we toen dachten en handelden.
En ja, iedere verandering betekend een stuk inzet, een stuk doorzetten, vallen en opstaan, en weer verder.
Maar als je de kracht hebt om het probleem te erkennen, heb je ook de kracht om het op te lossen.
Liefs,
Noah
zaterdag 31 mei 2008 om 16:18
Kleine nuancering zie ik wel bij je verhaal Noah, want het zijn echt niet alleen de 'onzekeren' die opmerkingen maken over anderen hoor. Maar als je zelf onzeker bent, val je gewoon wat meer op. En dat lokt dan weer opmerkingen uit. En ik vind degenen die opmerkingen maken richting anderen toch echt wel iets minder ok in hun handelingen dan mensen die het (moeten) ondergaan.
Het belangrijkste is om bij jezelf te beginnen en je niet al te veel te laten afleiden door wat anderen (zouden kunnen) vinden. Het grappige waar ik achter ben gekomen, is dat als je je goed en zelfverzekerd voelt over jezelf dat je dan ofwel 'onzichtbaar' bent ofwel positieve reacties uitlokt.
Maar het is een moeilijke weg als je 'geconditioneerd' bent door nare ervaringen uit het verleden. Desondanks ga ik proberen die weg te gaan. En ik hoop de anderen ook.
Het belangrijkste is om bij jezelf te beginnen en je niet al te veel te laten afleiden door wat anderen (zouden kunnen) vinden. Het grappige waar ik achter ben gekomen, is dat als je je goed en zelfverzekerd voelt over jezelf dat je dan ofwel 'onzichtbaar' bent ofwel positieve reacties uitlokt.
Maar het is een moeilijke weg als je 'geconditioneerd' bent door nare ervaringen uit het verleden. Desondanks ga ik proberen die weg te gaan. En ik hoop de anderen ook.
zaterdag 31 mei 2008 om 16:36
Ik begrijp je stelling.
Het verschil tussen 'de aanvallers' en de 'slachtoffers is eigenlijk dat de eerste groep zich richt vanuit een intern gevoel naar externe partijen, waar de tweede groep zich naar zichzelf richt vanuit een externe 'onderwerping'.
Allebei begrijpelijk.
De gemene deler is dat beide groepen dit enkel vanuit onzekerheid kunnen doen.
Er is geen mens in de wereld met een gezonde dosis zelfvertrouwen en eigenliefde die de behoefte voelt een ander opzetterlijk te kwetsen.
Simpelweg omdat zo iemand zich intern in zijn kracht voelt staan en dit niet hoeft te meten aan externe omstandigheden.
Maar dan kom je eigenlijk op een ander punt uit;
Hoeveel van die mensen zijn er eigenlijk?
Als je goed om je heen kijkt, en de media van een afstandje gade slaat, dan zie je dat een heleboel mensen geleid worden door onzekerheid en manipulatie.
Heel zonde eigenlijk.
Erg mooi halfhalf dat je hebt ervaren dat je innerlijke gevoel over jezelf direct naar de buitenwereld uitstraalt.
Dit kan van enorme waarde voor je zijn om de dingen om je heen te relativeren.
Alle liefs,
Noah
Het verschil tussen 'de aanvallers' en de 'slachtoffers is eigenlijk dat de eerste groep zich richt vanuit een intern gevoel naar externe partijen, waar de tweede groep zich naar zichzelf richt vanuit een externe 'onderwerping'.
Allebei begrijpelijk.
De gemene deler is dat beide groepen dit enkel vanuit onzekerheid kunnen doen.
Er is geen mens in de wereld met een gezonde dosis zelfvertrouwen en eigenliefde die de behoefte voelt een ander opzetterlijk te kwetsen.
Simpelweg omdat zo iemand zich intern in zijn kracht voelt staan en dit niet hoeft te meten aan externe omstandigheden.
Maar dan kom je eigenlijk op een ander punt uit;
Hoeveel van die mensen zijn er eigenlijk?
Als je goed om je heen kijkt, en de media van een afstandje gade slaat, dan zie je dat een heleboel mensen geleid worden door onzekerheid en manipulatie.
Heel zonde eigenlijk.
Erg mooi halfhalf dat je hebt ervaren dat je innerlijke gevoel over jezelf direct naar de buitenwereld uitstraalt.
Dit kan van enorme waarde voor je zijn om de dingen om je heen te relativeren.
Alle liefs,
Noah
zaterdag 31 mei 2008 om 23:28
Ik kan me eraan herinneren toen mijn ex me dumpte ik ook ff door een moeilijke periode doorheenging waarin ik aan mezelf en mijn uiterlijk twijfelde,in figuurlijke zin dus.Ik ben me ervan bewust dat ik met maat 40/42 bij 1.75 niet de dunste ben.Mijn ex vond het soms nodig om me erop te wijzen door af en toe in mijn buik te knijpen en me te vertellen dat ik vet was.Volgends hem een grapje maar ik was gekwetst en werd er onzeker door.Soms lijkt het wel alsof ik zijn woorden nog hoor en denk ik pas mooier te zijn als ik ook slanker ben.Dit soort baalmomenten komen ook voort uit erdere opmerkingen van vroeger want pubers kunnen soms bot zijn.Ook een excolega zei,toen ik tijdelijk wat dikker was,dat mijn vriend ooit op slanke dennen zou gaan vallen en toen had ik het gevoel niet aantrekkelijk te zijn omdat ik geen maat 36 had maar gewoon mollig was,ben nu allang afgevallen en voel me daar beter bij.Mijn vriend stelde me gerust toen ik dat vertelde over die excolega en zei dat hij me mooi vond zoals ik was en me daarom niet zou dumpen.Maar gelukkig heb ik deze baalmomenten niet zo vaak en ben ik dat meestal ook snel weer vergeten.Ik ben niet bloedmooi,maar ook niet lelijk,gewoon normaal en verzorg me verder goed en sport veel.Uitstraling is ook belangrijk en kwaliteiten zoals goed naar verhalen van mensen te kunnen luisteren en met iemand kunnen lachen etc...Lichaamsbouw en gezicht kan je nou eenmaal niet uitkiezen.Maar met kleding,make-up en een mooi kapsel kan je ook al veel bereiken.Uitspraken zoals:''Al draagt een aap een gouden ring het is en blijft een lelijk ding''vind ik niet kunnen en een gemeene uitspraak naar iemand toe.En ik vind ook niet dat andere mensen zomaar naar iemand toe mogen stappen om degene te vertellen wat ze van zijn/haar uiterlijk vinden.Okay,iedereen heeft zijn eigen voorkeur,dat is je goed recht,maar laat mensen in hun waarde!
T'is trouwens niet mijn bedoeling om te zeuren ofzo,maar wil gewoon ff mijn verhaal kwijt en mensen steunen,that's all!!!
T'is trouwens niet mijn bedoeling om te zeuren ofzo,maar wil gewoon ff mijn verhaal kwijt en mensen steunen,that's all!!!
donderdag 5 juni 2008 om 11:14
Hallo allemaal,
Hier ben ik weer en ik heb nog eens zomaar een paar reacties uit dit topic weer eens doorgenomen en toen ben ik me gaan realiseren (al duizend keer besproken maar ik stippel het voor iedereen en mezelf maar weer eens uit ter herinnering):
Digitalis reageerde aan het begin veel met tips om je goed te verzorgen, mooie kleding te dragen, make-up enz.
Maar daar gaaaaat het juist NIET om bedacht ik toen!
Want het gaat er niet om of je mooi of lelijk bent, het gaat erom hoe je met je uiterlijk omgaat.
Sommige mensen zijn nou eenmaal niet heel mooi (en sommigen wel maar voelen zich dat alsnog niet), maar het zou zo moeten zijn dat dat helemaal niet erg is en dat diegene dat gewoon kan accepteren en er niet eens over meer over nadenkt.
Het zou niet zo moeten zijn dat je dat dan maar helemaal moet gaan camoufleren met make-up en mooie kleren en alles zodat niemand er 'last' van zal hebben.
Het zou niet zo moeten zijn dat je alleen maar vanwege een iets minder uiterlijk het idee hebt dat je leven één grote mislukking zal gaan worden.
Want dat idee heb ik.
Maar waar slaaaat dat eigenlijk op?!
Dat is gewoon echt onzin.
Toch?
Hier ben ik weer en ik heb nog eens zomaar een paar reacties uit dit topic weer eens doorgenomen en toen ben ik me gaan realiseren (al duizend keer besproken maar ik stippel het voor iedereen en mezelf maar weer eens uit ter herinnering):
Digitalis reageerde aan het begin veel met tips om je goed te verzorgen, mooie kleding te dragen, make-up enz.
Maar daar gaaaaat het juist NIET om bedacht ik toen!
Want het gaat er niet om of je mooi of lelijk bent, het gaat erom hoe je met je uiterlijk omgaat.
Sommige mensen zijn nou eenmaal niet heel mooi (en sommigen wel maar voelen zich dat alsnog niet), maar het zou zo moeten zijn dat dat helemaal niet erg is en dat diegene dat gewoon kan accepteren en er niet eens over meer over nadenkt.
Het zou niet zo moeten zijn dat je dat dan maar helemaal moet gaan camoufleren met make-up en mooie kleren en alles zodat niemand er 'last' van zal hebben.
Het zou niet zo moeten zijn dat je alleen maar vanwege een iets minder uiterlijk het idee hebt dat je leven één grote mislukking zal gaan worden.
Want dat idee heb ik.
Maar waar slaaaat dat eigenlijk op?!
Dat is gewoon echt onzin.
Toch?
donderdag 5 juni 2008 om 13:58
Ik heb alle reacties gelezen, al is dat een tijd terug, maar ik vind het typisch dat je deze reactie er uit haalt. Volgens mij heeft bijna iedereen hier een reactie geplaatst dat dat onzin is, zonde van je leven en dat je hulp moet zoeken. Ik zou me meer focussen op die reacties dan op deze.
Natuurlijk wordt je leven geen mislukkeling zonder uberknap te zijn. Das belachelijk. En juist omdat jij dat gevoel zo diepgeworteld hebt zitten, moet je hulp zoeken. Ik zeg nu al het woord moet, want ik denk dat dat echt moet gebeuren om veranderingen te bewerkstelligen. Dit gaat niet zomaar over. Des te sneller je hulp zoekt en krijgt, des te sneller kan je aan dit probleem kan gaan werken. Focus daar op!
Natuurlijk wordt je leven geen mislukkeling zonder uberknap te zijn. Das belachelijk. En juist omdat jij dat gevoel zo diepgeworteld hebt zitten, moet je hulp zoeken. Ik zeg nu al het woord moet, want ik denk dat dat echt moet gebeuren om veranderingen te bewerkstelligen. Dit gaat niet zomaar over. Des te sneller je hulp zoekt en krijgt, des te sneller kan je aan dit probleem kan gaan werken. Focus daar op!
donderdag 5 juni 2008 om 14:13
En toch heeft Digitalis een goed punt.
Ze zegt niet dat je door mooie kleren ed vooruitgang boekt.
Ze zegt dat als je van mooie kleren méer zelfvertrouwen krijgt dat dat prima is.
Mijn lange en dikke haar föhn ik elke ochtend een half uur lang. Belachelijk vinden velen vrouwen, je hoeft er toch niet elke dag stunning uit te zien. Grappig feit is dan dat juist dat half uurtje tutten ik echt heerlijk vind, mijn haar mooier zit zonder dat je eraan ziet dat ik zolang bezig ben geweest.
Dit is een mooi voorbeeld dat het geen reet uitmaakt of je drie uur voor de spiegel staat of er geen enkele blik in werpt. Het gaat erom dat wat je extra aan je uiterlijk doet: fóhnen,mooie kleding, borstvergroting,dure sieraden,make-up ed, dat niet de grondslag behoort te zijn voor je zelfvertrouwen. Het geeft je alleen een extra boost. Als ik er op mijn op en top best uitzie, en ik kijk in de spiegel dan zie ik een bevestiging van mijn zelfvertrouwen, zonder dat ik denk..pfff wat ben ik lelijk zonder al die extra dingen.
Ze zegt niet dat je door mooie kleren ed vooruitgang boekt.
Ze zegt dat als je van mooie kleren méer zelfvertrouwen krijgt dat dat prima is.
Mijn lange en dikke haar föhn ik elke ochtend een half uur lang. Belachelijk vinden velen vrouwen, je hoeft er toch niet elke dag stunning uit te zien. Grappig feit is dan dat juist dat half uurtje tutten ik echt heerlijk vind, mijn haar mooier zit zonder dat je eraan ziet dat ik zolang bezig ben geweest.
Dit is een mooi voorbeeld dat het geen reet uitmaakt of je drie uur voor de spiegel staat of er geen enkele blik in werpt. Het gaat erom dat wat je extra aan je uiterlijk doet: fóhnen,mooie kleding, borstvergroting,dure sieraden,make-up ed, dat niet de grondslag behoort te zijn voor je zelfvertrouwen. Het geeft je alleen een extra boost. Als ik er op mijn op en top best uitzie, en ik kijk in de spiegel dan zie ik een bevestiging van mijn zelfvertrouwen, zonder dat ik denk..pfff wat ben ik lelijk zonder al die extra dingen.
donderdag 5 juni 2008 om 21:19
Ik hou ook van tutten,mooie kleren en heb in december mijn tanden laten bleeken maar dat was voor mezelf-en niet voor anderen.Zonder dat getut mis ik iets,gewoon omdat ik het leuk vind.Zelf weet ik ook donders goed dat ik niet slank ben(maat 40/42 bij 1.75),soms droom ik van maat 36,soms niet.Ik sport 6 uur per week omdat het leuk is en ook voor een mooi lijf maar doe dit graag.Als ik ziek ben heb ik geen make-up op of leuke kleren aan want dan ben ik toch thuis.Maar verder voel ik me het lekkerste als ik gewoon verzorgd eruit zie en dat hebben meer vrouwen.Het wordt pas echt een probleem als het een obsessie wordt of als je b.v. aan bdd=body dismorphic disorder=ingebeelde lelijkheid lijdt.Dat is bij mij niet het geval.Mensen moeten me ook accepteren met mijn kwaliteiten en mijn imperfecties.Sociale waardigheden zijn ook belangrijk en wie je bent enzo.
woensdag 11 juni 2008 om 09:29
Nou ja het ligt een beetje gecompliceerd.. het is niet zo zwart wit van mooi/niet mooi.
Ik weet, dat als ik gewoon lekker mijn haar was, het rustig laat drogen, mijn ogen mooi opmaak, leuke kleren aandoe, etc etc ik er best leuk (mooi nou ook weer niet) uit KAN zien.
(ben 'sochtends meestal wel 1,5 of 2 uur bezig omdat mijn haar alleen een beetje normaal zit als ik het natuurlijk laat drogen)
Maar dan gedurende de dag zakt mijn haar in, wordt mijn gezicht dof, vervaagt de make-up, gaat mijn buik uitzetten, etc etc.
En ja dus, als ik in de spiegel kijk en ik zie er leuk uit, denk ik vaak wel van: "Ja, maar zonder al dit getut is het helemaal niks"..
Als ik gewoon thuis ben, klaar om de deur uit te gaan, vind ik mezelf best ok.
Maar zodra ik naar buiten ga en een stukje gefietst heb is het allemaal weggewaaid.
Het hangt er veel vanaf hoe mijn haar zit. En mijn haar is heel fijn dus zit meestal helemaal plat met enorm gespleten punten, en het is heel droog (gebruik wel conditioner, biosilk, etc).
En ja mijn zijaanzicht vanaf rechts is gewoon echt niet mooi.
Links is op zich ok, maar rechts is echt heel anders en raar.
Ik ben behoorlijk asymmetrisch to begin with (ene oog iets kleiner, wenkbrauwen ongelijk, etc.), maar die zijkanten verschillen echt enorm.
Daar heb ik het meeste moeite mee. Probeer ik te verbergen met mijn haar, hou vaak mijn hand ervoor, houd er niet van als mensen aan mijn rechterkant zitten.
Maar goed, heb vroeger net als jij ook best veel opmerkingen gehad (pubers..). Letterlijk: "Wow, jij bent lelijk!!" enzo, dus ja dan moet het toch zo zijn lijkt me. Het waren soms echt van die verbaasde uitroepen van; "Wow, hoe kan iemand zo lelijk zijn?!?!".
Ik was vroeger ook echt wel lelijk, zie er nu wel een heeeel stuk beter uit. Maar mooi, nee.
En ook niet aantrekkelijk want ik heb geen mooie uitstraling door die onzekerheid. Maar dat vind ik zooooo zonde, want ik heb dus wel eens momenten dat het me niet zoveel doet (met vriendinnen thuis) en dan ben ik dus helemaal mezelf en dan merk ik dat ik best leuk ben en veel lach.
Maarja door dit (hopelijk verstoorde) beeld van mezelf hou ik dat vaak binnen en lijk ik heel arrogant!
Hooww het is echt zo'n patroon waar ik niet uit kom.
Maar ik heb dus een afspraak gemaakt met een psycholoog.
Ik zie er wel tegenop want ik vond haar eigenlijk heel onaardig en een beetje raar klinken aan de telefoon.. zit nog te twijfelen of ik misschien iemand anders moet zoeken, want de eerste consulten moet ik zelf betalen (eigen risico) en ik zou het zo zonde vinden als er helemaal geen klik is..
Maarja, aan de andere kant is het natuurlijk niet eerlijk om iemand te beoordelen op 1 telefoongesprek.
En dat bellen was al een hele stap, laat staan afzeggen..
Maar anyway, dons hoe gaat het met jou?
Heb jij eigenlijk hulp?
En ik heb geloof ik ergens gelezen dat je een vriend hebt, hij vindt je toch mooi neem ik aan?
Ik weet, dat als ik gewoon lekker mijn haar was, het rustig laat drogen, mijn ogen mooi opmaak, leuke kleren aandoe, etc etc ik er best leuk (mooi nou ook weer niet) uit KAN zien.
(ben 'sochtends meestal wel 1,5 of 2 uur bezig omdat mijn haar alleen een beetje normaal zit als ik het natuurlijk laat drogen)
Maar dan gedurende de dag zakt mijn haar in, wordt mijn gezicht dof, vervaagt de make-up, gaat mijn buik uitzetten, etc etc.
En ja dus, als ik in de spiegel kijk en ik zie er leuk uit, denk ik vaak wel van: "Ja, maar zonder al dit getut is het helemaal niks"..
Als ik gewoon thuis ben, klaar om de deur uit te gaan, vind ik mezelf best ok.
Maar zodra ik naar buiten ga en een stukje gefietst heb is het allemaal weggewaaid.
Het hangt er veel vanaf hoe mijn haar zit. En mijn haar is heel fijn dus zit meestal helemaal plat met enorm gespleten punten, en het is heel droog (gebruik wel conditioner, biosilk, etc).
En ja mijn zijaanzicht vanaf rechts is gewoon echt niet mooi.
Links is op zich ok, maar rechts is echt heel anders en raar.
Ik ben behoorlijk asymmetrisch to begin with (ene oog iets kleiner, wenkbrauwen ongelijk, etc.), maar die zijkanten verschillen echt enorm.
Daar heb ik het meeste moeite mee. Probeer ik te verbergen met mijn haar, hou vaak mijn hand ervoor, houd er niet van als mensen aan mijn rechterkant zitten.
Maar goed, heb vroeger net als jij ook best veel opmerkingen gehad (pubers..). Letterlijk: "Wow, jij bent lelijk!!" enzo, dus ja dan moet het toch zo zijn lijkt me. Het waren soms echt van die verbaasde uitroepen van; "Wow, hoe kan iemand zo lelijk zijn?!?!".
Ik was vroeger ook echt wel lelijk, zie er nu wel een heeeel stuk beter uit. Maar mooi, nee.
En ook niet aantrekkelijk want ik heb geen mooie uitstraling door die onzekerheid. Maar dat vind ik zooooo zonde, want ik heb dus wel eens momenten dat het me niet zoveel doet (met vriendinnen thuis) en dan ben ik dus helemaal mezelf en dan merk ik dat ik best leuk ben en veel lach.
Maarja door dit (hopelijk verstoorde) beeld van mezelf hou ik dat vaak binnen en lijk ik heel arrogant!
Hooww het is echt zo'n patroon waar ik niet uit kom.
Maar ik heb dus een afspraak gemaakt met een psycholoog.
Ik zie er wel tegenop want ik vond haar eigenlijk heel onaardig en een beetje raar klinken aan de telefoon.. zit nog te twijfelen of ik misschien iemand anders moet zoeken, want de eerste consulten moet ik zelf betalen (eigen risico) en ik zou het zo zonde vinden als er helemaal geen klik is..
Maarja, aan de andere kant is het natuurlijk niet eerlijk om iemand te beoordelen op 1 telefoongesprek.
En dat bellen was al een hele stap, laat staan afzeggen..
Maar anyway, dons hoe gaat het met jou?
Heb jij eigenlijk hulp?
En ik heb geloof ik ergens gelezen dat je een vriend hebt, hij vindt je toch mooi neem ik aan?
zondag 15 juni 2008 om 21:25
Hoi Yukii,
Nu je dit schrijft herken ik er eigenlijk wel veel van terug!!
Vooral van bepaalde kanten niet mooi zijn!
Ik heb zelf nog al een forse kin en van de zijkant zie je dit extra erg.
Mijn zus heeft dit ook maar heeft een breder gezicht en dan valt
het minder op.
Haar haar heeft ze mooi gestyled en met highlihgts ziet het er mooi en vrouwelijk uit, wat ze dan langs haar gezicht laat vallen.
Terwijl als ik hetzelde laat doen dan durf ik het niet los te laten hangen want dan krijg ik weer zo'n lijzig gezicht!
Als ik ga winkelen smeer ik me vol make-up en dan krijg ik eigenlijk geen starende blikken ofzo. Maar zonder make-up zie ik wel dat mensen weer soms staren...
Ze kijken me dan soms bijna helemaal na..
Dus nu maak ik me vaak op ook al heb ik erg last van m'n ogen.
Ik loop al jaren bij de hulpverlening maar daar staan ze niet open voor problemen met je uiterlijk!!!
Ik werd dus nooit gehoord terwijl ik wel hoorde dat ik GEEN BDD heb!
Want dat is iets wat ze natuurlijk zullen opperen omdat ze er niet aan willen dat uiterlijk best een belemmering kan zijn.
Laatst zag ik nog een metamorfose van een meisje dat erg gepest was op de mavo (het beginstukje heb ik niet gezien maar ik begreep dat ze gepest was om haar gezicht (ze had nog een gedicht geschreven) Ik zag een foto van voor de operaties en je kon duidelijk zien dat ze echt pech had met haar gezicht.
Een forse neus, geen kin etc.
Aan het eind na vele operaties werd ze in soft-focus getoont.
Haar haar was mooi gestyled.
Toch eerlijkheidshalve zag ik (in de vluchtigheid en soft focus die je dan krijgt te zien) dat ze nog niet echt mooi was.
Op tv lijkt ze dan ubergelukkig, maja, je ziet nooit hoe ze nu verder gaat IRL.
That's tv en het draaid toch allemaal om reclame voor shumaker (of hoe heet die slager)....
Ik heb diezelfde onzekerheid.
Maar die onzekerheid komt bij mij vooral omdat ik nog steeds geen vriendinen kan vinden die een beetje dezelfde dingen leuk vinden (shoppen, dansen).
Terwijl als ik met die make-up op loop te shoppen, ik denk: "ik ben toch een leuke spontane vrolijke meid... waar zijn toch die vriendinnen..."
Ik was vroeger ook echt lelijk net als jij schrijft.
Weet jij waar het bij jou toen aan lag?
Ik was toen erg mager en dat tekende in mijn gezicht.
Nu hoor ik denk zo bij de gemiddelde vrouwen, het enige is misschien mijn gebit wat schever staat dan gemiddeld.
Ik ben veel aangkomen en dat heeft geholpen.
Ik denk precies hetzelfde als jij: "ze hebben het niet voor niets geroepen, zeker niet als het zo extreem vaak geschreeuwd werd naar mijn hoofd !
En ja, ik zag er toen dus echt niet uit!
Het was niet zomaar een pesterijtje!
Maar ik wil je waarschuwen dat de hulpverlening je daarin nooit tegemoet zal treden.
Ze zullen het altijd ontkennen.
In eerste instantie zullen ze je BDD willen aanpraten!
Er zullen best mensen zijn die dit hebben.
Maar vaak zijn die niet gepest maar denken ze zelf dat ze 1 onderdeel in hun gezicht hebben wat absurt groot is.
Ik weet niet of je interesse hebt in contact met mij?
Wie weet komen we samen een stap verder dan alleen blijven tobben!
Ik heb een vriend die is een stuk ouder dan mij, ik weet niet of het ermee te maken heeft dat hij me wel accepteerd.
Van leeftijdsgenoten krijg ik altijd te horen dat ik er mannelijk uitzie.
Maja, ze verwachten dan ook iemand met gouden tasjes en sieraden en ik draag idd geen sieraden en loop zelden op hakken, je toegeven dat is wel onvrouwelijk.
Zal wel zo gegroeid zijn, je ontwikkeld je toch anders..'
Je moet eens weten hoe lang het heeft geduurd eer ik met een laag truitje durfde te lopen...
Nu je dit schrijft herken ik er eigenlijk wel veel van terug!!
Vooral van bepaalde kanten niet mooi zijn!
Ik heb zelf nog al een forse kin en van de zijkant zie je dit extra erg.
Mijn zus heeft dit ook maar heeft een breder gezicht en dan valt
het minder op.
Haar haar heeft ze mooi gestyled en met highlihgts ziet het er mooi en vrouwelijk uit, wat ze dan langs haar gezicht laat vallen.
Terwijl als ik hetzelde laat doen dan durf ik het niet los te laten hangen want dan krijg ik weer zo'n lijzig gezicht!
Als ik ga winkelen smeer ik me vol make-up en dan krijg ik eigenlijk geen starende blikken ofzo. Maar zonder make-up zie ik wel dat mensen weer soms staren...
Ze kijken me dan soms bijna helemaal na..
Dus nu maak ik me vaak op ook al heb ik erg last van m'n ogen.
Ik loop al jaren bij de hulpverlening maar daar staan ze niet open voor problemen met je uiterlijk!!!
Ik werd dus nooit gehoord terwijl ik wel hoorde dat ik GEEN BDD heb!
Want dat is iets wat ze natuurlijk zullen opperen omdat ze er niet aan willen dat uiterlijk best een belemmering kan zijn.
Laatst zag ik nog een metamorfose van een meisje dat erg gepest was op de mavo (het beginstukje heb ik niet gezien maar ik begreep dat ze gepest was om haar gezicht (ze had nog een gedicht geschreven) Ik zag een foto van voor de operaties en je kon duidelijk zien dat ze echt pech had met haar gezicht.
Een forse neus, geen kin etc.
Aan het eind na vele operaties werd ze in soft-focus getoont.
Haar haar was mooi gestyled.
Toch eerlijkheidshalve zag ik (in de vluchtigheid en soft focus die je dan krijgt te zien) dat ze nog niet echt mooi was.
Op tv lijkt ze dan ubergelukkig, maja, je ziet nooit hoe ze nu verder gaat IRL.
That's tv en het draaid toch allemaal om reclame voor shumaker (of hoe heet die slager)....
Ik heb diezelfde onzekerheid.
Maar die onzekerheid komt bij mij vooral omdat ik nog steeds geen vriendinen kan vinden die een beetje dezelfde dingen leuk vinden (shoppen, dansen).
Terwijl als ik met die make-up op loop te shoppen, ik denk: "ik ben toch een leuke spontane vrolijke meid... waar zijn toch die vriendinnen..."
Ik was vroeger ook echt lelijk net als jij schrijft.
Weet jij waar het bij jou toen aan lag?
Ik was toen erg mager en dat tekende in mijn gezicht.
Nu hoor ik denk zo bij de gemiddelde vrouwen, het enige is misschien mijn gebit wat schever staat dan gemiddeld.
Ik ben veel aangkomen en dat heeft geholpen.
Ik denk precies hetzelfde als jij: "ze hebben het niet voor niets geroepen, zeker niet als het zo extreem vaak geschreeuwd werd naar mijn hoofd !
En ja, ik zag er toen dus echt niet uit!
Het was niet zomaar een pesterijtje!
Maar ik wil je waarschuwen dat de hulpverlening je daarin nooit tegemoet zal treden.
Ze zullen het altijd ontkennen.
In eerste instantie zullen ze je BDD willen aanpraten!
Er zullen best mensen zijn die dit hebben.
Maar vaak zijn die niet gepest maar denken ze zelf dat ze 1 onderdeel in hun gezicht hebben wat absurt groot is.
Ik weet niet of je interesse hebt in contact met mij?
Wie weet komen we samen een stap verder dan alleen blijven tobben!
Ik heb een vriend die is een stuk ouder dan mij, ik weet niet of het ermee te maken heeft dat hij me wel accepteerd.
Van leeftijdsgenoten krijg ik altijd te horen dat ik er mannelijk uitzie.
Maja, ze verwachten dan ook iemand met gouden tasjes en sieraden en ik draag idd geen sieraden en loop zelden op hakken, je toegeven dat is wel onvrouwelijk.
Zal wel zo gegroeid zijn, je ontwikkeld je toch anders..'
Je moet eens weten hoe lang het heeft geduurd eer ik met een laag truitje durfde te lopen...
maandag 16 juni 2008 om 10:26
Eigenlijk vraag ik dat voornamelijk omdat je aangeeft dat je wat sociale contacten mist.
Maar als je zo geobsedeerd bezig bent met je uiterlijk dan kan dat voor andere mensen heel lastig zijn om daarmee om te gaan.
In je postings zie ik steeds terugkomen dat je jezelf aan het bewijzen bent dat je het niet getroffen hebt met je uiterlijk, en als je de bewijzen daarvoor hebt gevonden (vanuit welke bronnen dan ook) dan voel je je ongelukkig.
Maar alles waarvoor je bewijzen gaat zoeken kun je op een gegeven moment bevestigd gaan zien.
Het heeft eigenlijk alles te maken met perceptie.
Iedere keer waarop ik nu Sarah Jessica Parker zie moet ik aan jou denken. Niet omdat ik haar een lelijke vrouw vind, want ik heb dat namelijk nog nooit gezien! En het verbaasd me ook dat je er op die manier naar kijkt.
Er wordt wel eens gezegd: Dat waarop je je focust dat zul je zien.
Ik denk dat het voor jou wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn om je interne focus te verleggen. Dat is een behoorlijke proces omdat het je overtuigingsstelsel zal om moeten buigen, en daar heb je wat tijd voor nodig.
Het heeft ook niet zoveel zin om aan andere mensen te vragen of zij wel zeker weten dat zij lelijk zijn of niet, want daar zijn mensen niet bepaald mee gebaat. Het gaat er juist om dat die mensen leren te herkennen waarom ze zichzelf zo negatief zien van binnenuit (want daar ontstaat het in eerste instantie), en op welke manier zij een nieuwe perceptie in kunnen nemen die gezonder is.
Heb je je trouwens wel eens afgevraagd waarom er ook genoeg mensen zijn die misschien in jou ogen (of die van de media) het 'niet getroffen hebben' maar wel heel gelukkig zijn en zich niet laten leiden door wat anderen van ze vinden?
Er zullen wel altijd mensen zijn die nare dingen zeggen over wat dan ook, maar moeten we ons volledig laten leiden door wat andere mensen te zeggen hebben? En is dat tegelijkertijd geen onmogelijke taak omdat zoveel mensen er zijn zoveel visies en percepties er bestaan?
Wil je je echt laten leven door wat andere mensen allemaal vinden, en het zelfs zo ver laten komen dat je het volledig met ze eens bent geworden?
Of wil je jezelf bevrijden uit dit net?
Als je dat wil zul je echt met 'nieuwe ogen' moeten leren kijken en stoppen met het cirkeltje waarin je ronddraait.
En als je dat werkelijk wilt dan heb ik genoeg tips voor je, en weet ik ook genoeg therapeuten die je hiermee kunnen coachen.
Maar dan pas als je dat echt wilt. En de keuze is aan jou. Altijd.
Liefs,
Noah
Maar als je zo geobsedeerd bezig bent met je uiterlijk dan kan dat voor andere mensen heel lastig zijn om daarmee om te gaan.
In je postings zie ik steeds terugkomen dat je jezelf aan het bewijzen bent dat je het niet getroffen hebt met je uiterlijk, en als je de bewijzen daarvoor hebt gevonden (vanuit welke bronnen dan ook) dan voel je je ongelukkig.
Maar alles waarvoor je bewijzen gaat zoeken kun je op een gegeven moment bevestigd gaan zien.
Het heeft eigenlijk alles te maken met perceptie.
Iedere keer waarop ik nu Sarah Jessica Parker zie moet ik aan jou denken. Niet omdat ik haar een lelijke vrouw vind, want ik heb dat namelijk nog nooit gezien! En het verbaasd me ook dat je er op die manier naar kijkt.
Er wordt wel eens gezegd: Dat waarop je je focust dat zul je zien.
Ik denk dat het voor jou wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn om je interne focus te verleggen. Dat is een behoorlijke proces omdat het je overtuigingsstelsel zal om moeten buigen, en daar heb je wat tijd voor nodig.
Het heeft ook niet zoveel zin om aan andere mensen te vragen of zij wel zeker weten dat zij lelijk zijn of niet, want daar zijn mensen niet bepaald mee gebaat. Het gaat er juist om dat die mensen leren te herkennen waarom ze zichzelf zo negatief zien van binnenuit (want daar ontstaat het in eerste instantie), en op welke manier zij een nieuwe perceptie in kunnen nemen die gezonder is.
Heb je je trouwens wel eens afgevraagd waarom er ook genoeg mensen zijn die misschien in jou ogen (of die van de media) het 'niet getroffen hebben' maar wel heel gelukkig zijn en zich niet laten leiden door wat anderen van ze vinden?
Er zullen wel altijd mensen zijn die nare dingen zeggen over wat dan ook, maar moeten we ons volledig laten leiden door wat andere mensen te zeggen hebben? En is dat tegelijkertijd geen onmogelijke taak omdat zoveel mensen er zijn zoveel visies en percepties er bestaan?
Wil je je echt laten leven door wat andere mensen allemaal vinden, en het zelfs zo ver laten komen dat je het volledig met ze eens bent geworden?
Of wil je jezelf bevrijden uit dit net?
Als je dat wil zul je echt met 'nieuwe ogen' moeten leren kijken en stoppen met het cirkeltje waarin je ronddraait.
En als je dat werkelijk wilt dan heb ik genoeg tips voor je, en weet ik ook genoeg therapeuten die je hiermee kunnen coachen.
Maar dan pas als je dat echt wilt. En de keuze is aan jou. Altijd.
Liefs,
Noah
maandag 16 juni 2008 om 23:17
Dit topic gaat niet over mij.
Ik wil begrip tonen voor de topicstarter en herkenning, zodat ze weet dat ze er niet alleen voor staat.
Er zit altijd een heel verhaal achter wat niet verteld wordt op het forum.
Datzelfde geld voor het feit van het niet vinden van sociale contacten.
Ik ken genoeg mensen die hele slechte ervaringen hebben met therapeuten.
Gelukkig zijn er hele fijne zelfhulpgroepen met lotgenoten.
Die vergelijking van "die anderen die ook niet mooi zijn maar wel gelukkig" valt zo niet even als voorbeeld te stellen.
Wat is hun levensverhaal?
Wat Sarah Yessica Parker betreft is zij verkozen tot lelijkste vrouw.
Schijnbaar waren een hoop mensen het hier over eens.
Ik wil begrip tonen voor de topicstarter en herkenning, zodat ze weet dat ze er niet alleen voor staat.
Er zit altijd een heel verhaal achter wat niet verteld wordt op het forum.
Datzelfde geld voor het feit van het niet vinden van sociale contacten.
Ik ken genoeg mensen die hele slechte ervaringen hebben met therapeuten.
Gelukkig zijn er hele fijne zelfhulpgroepen met lotgenoten.
Die vergelijking van "die anderen die ook niet mooi zijn maar wel gelukkig" valt zo niet even als voorbeeld te stellen.
Wat is hun levensverhaal?
Wat Sarah Yessica Parker betreft is zij verkozen tot lelijkste vrouw.
Schijnbaar waren een hoop mensen het hier over eens.
dinsdag 17 juni 2008 om 13:26
Dat ik reageer op een reactie van jou heeft weinig te maken met het feit dat jij niet de topicstarter bent.
Maar aangezien je in diezelfde reacties veel van je eigen problematiek deelt (wat ik best begrijp hoor daar gaat het niet om), roept dat bij mij wat vragen op naast het verdere topic.
Dat er een heel verhaal achter zit dat geloof ik ook direct.
Het is altijd ergens ontstaan en door de impact van dat verleden zijn er bepaalde gekwetstheden ontstaan en daarbij behorende overtuigingen die je je hebt eigen gemaakt. De verdere issues die eraan verbonden zijn hebben daarom ook direct betrekking op bovenstaande.
Een therapeut is, hoe graag je dat soms ook zou willen, niet de persoon die je van je problemen af helpt. Een therapeut kan ondersteuning bieden bij het inslaan van nieuwe wegen. Maar dan wel met je eigen medewerking en bereidheid om andere mogelijkheden te proberen en vast te houden.
Maar aan je postings zie en voel ik dat je eigenlijk graag vast wil blijven zitten in de overtuigingen die je over jezelf hebt, en daarvoor zoek je steeds opnieuw bevestiging. Dat je dat bij lotgenoten vind, is dan ook geheel begrijpelijk. Maar lost het echt iets voor je op?
En lost het echt iets voor je op om aan te tonen dat die beroemde dame Sarah Jessica Parker (die volgens mij hartstikke trots is op zichzelf) verkozen is door een anonieme massa (want wie heeft dat dan besloten?) tot lelijkste vrouw? En als dat dan zo is wat zegt dat dan eigenlijk over haar? Of zegt dat meer iets over de mensen die het nodig vinden om met oordelen te strooien? Is het niet zo dat juist die mensen die het nodig vinden om overal over te oordelen zélf de onzekere mensen zijn?
Wil je echt blijven geloven in door media bedachte circustoestanden of wil je gelukkig zijn omdat jij bent wie je bent, en dat het prima is wie jij bent?
En dat je dan misschien zelfs wel zult ontdekken dat als jij ophoudt zo negatief over jezelf te denken er in ieder geval een hoop mensen geen aanleiding meer voelen (want die dingen voelen mensen van elkaar) om jou te wijzen op iets irrelevants als uiterlijkheden.
Maar aangezien je in diezelfde reacties veel van je eigen problematiek deelt (wat ik best begrijp hoor daar gaat het niet om), roept dat bij mij wat vragen op naast het verdere topic.
Dat er een heel verhaal achter zit dat geloof ik ook direct.
Het is altijd ergens ontstaan en door de impact van dat verleden zijn er bepaalde gekwetstheden ontstaan en daarbij behorende overtuigingen die je je hebt eigen gemaakt. De verdere issues die eraan verbonden zijn hebben daarom ook direct betrekking op bovenstaande.
Een therapeut is, hoe graag je dat soms ook zou willen, niet de persoon die je van je problemen af helpt. Een therapeut kan ondersteuning bieden bij het inslaan van nieuwe wegen. Maar dan wel met je eigen medewerking en bereidheid om andere mogelijkheden te proberen en vast te houden.
Maar aan je postings zie en voel ik dat je eigenlijk graag vast wil blijven zitten in de overtuigingen die je over jezelf hebt, en daarvoor zoek je steeds opnieuw bevestiging. Dat je dat bij lotgenoten vind, is dan ook geheel begrijpelijk. Maar lost het echt iets voor je op?
En lost het echt iets voor je op om aan te tonen dat die beroemde dame Sarah Jessica Parker (die volgens mij hartstikke trots is op zichzelf) verkozen is door een anonieme massa (want wie heeft dat dan besloten?) tot lelijkste vrouw? En als dat dan zo is wat zegt dat dan eigenlijk over haar? Of zegt dat meer iets over de mensen die het nodig vinden om met oordelen te strooien? Is het niet zo dat juist die mensen die het nodig vinden om overal over te oordelen zélf de onzekere mensen zijn?
Wil je echt blijven geloven in door media bedachte circustoestanden of wil je gelukkig zijn omdat jij bent wie je bent, en dat het prima is wie jij bent?
En dat je dan misschien zelfs wel zult ontdekken dat als jij ophoudt zo negatief over jezelf te denken er in ieder geval een hoop mensen geen aanleiding meer voelen (want die dingen voelen mensen van elkaar) om jou te wijzen op iets irrelevants als uiterlijkheden.
vrijdag 20 juni 2008 om 12:23
Ik vind het echt onzin als er iemand verkozen wordt tot lelijkste vrouw. Wie hebben daarvoor gestemd dan?????
Ik vind haar helemaal niet lelijk, maar dat doet er eigenlijk ook niet toe. Al zou ze lelijk zijn en je zou er op lijken, dan nog betekent dat niet dat je zelf lelijk bent.
Als je als dochter zijnde op je vader lijkt, wil dat ook niet zeggen dat je dan op een man lijkt.
Maar het maakt ook niet uit, ik vind verkiezingen van wie is de mooiste, best geklede, beste moeder, sympathiekste enz. onzinverkiezingen !
Ik vind haar helemaal niet lelijk, maar dat doet er eigenlijk ook niet toe. Al zou ze lelijk zijn en je zou er op lijken, dan nog betekent dat niet dat je zelf lelijk bent.
Als je als dochter zijnde op je vader lijkt, wil dat ook niet zeggen dat je dan op een man lijkt.
Maar het maakt ook niet uit, ik vind verkiezingen van wie is de mooiste, best geklede, beste moeder, sympathiekste enz. onzinverkiezingen !
zaterdag 21 juni 2008 om 13:13
En zoiets kan anderen een deuk in hun zelfvertrouwen geven.Dan ga je denken dat je niet mooi,slank,slim,lief,aardig en aantrekkelijk genoeg bent.
Eergisteren ben ik een jurk wezen passen in maat 40 waar ik normaal altijd inpas.In deze jurk kreeg ik alleen maar mijn armen in.Ik vroeg me af wat er mis is met mijn figuur en kreeg ik de neiging om af te vallen tot maat 36.Achteraf besefte ik wel dat het niet aan mij lag maar aan die jurk.
Danna paste ik een andere jurk in maat 40 en deze zat als gegoten.Het blijft maar raar.
Eergisteren ben ik een jurk wezen passen in maat 40 waar ik normaal altijd inpas.In deze jurk kreeg ik alleen maar mijn armen in.Ik vroeg me af wat er mis is met mijn figuur en kreeg ik de neiging om af te vallen tot maat 36.Achteraf besefte ik wel dat het niet aan mij lag maar aan die jurk.
Danna paste ik een andere jurk in maat 40 en deze zat als gegoten.Het blijft maar raar.
