Psyche
alle pijlers
Ben totaal 'op', weet het even niet meer...
maandag 6 juli 2009 om 21:22
Ben de zin van het leven even helemaal kwijt. Komt het door Nederland? Door de maatschappij opzich, het gevoel te worden geleefd door de regeltjes en rekeningen? Het individuele, geen mens die zich druk maakt over hoe het met mij gaat? De massale oppervlakkigheid die ik overal om mij heen waarneem? De nepheid van mensen om me heen? Nepbruin (zonnebank), neplach ("vind jou alleen leuk als het mij iets oplevert om je leuk te vinden"), neprijkdom, neplijven, nepliefde (illusie...want als het erop aan komt makkelijk inwisselbaar voor nieuwe strakker exemplaar...
Teleurgesteld? Ja. Uitgevochten? Ja. (ik knok nog wel door zolang het gaat...maar ben ontzettend moe gestreden. En voor wat? Verdrietig? Ja. Eenzaam? Ja. Gevoelig? Ja.
Ik ben op.
Korte voorgeschiedenis (zo neutraal mogelijk om herkenning te voorkomen):
Jeugd was redelijk normaal (geen gescheiden ouders), alhoewel de relatie met mijn moeder zeer moeilijk was (en is) Ik hou zielsveel van mijn ouders, dat voorop. Mijn moeder is een perfectionist. En verbaal zeer sterk. Was een ster in de 'ik-boodschappen'...waardoor ik heel vaak het gevoel kreeg niet te voldoen aan haar normen. En ik had vaak het gevoel dat ik haar teleurstelde. Ik was niet zo perfect als ze had gehoopt. Ze was ook altijd met haar figuur bezig, mager was het doel. Ondertussen weet ik (doordat ze het me verteldde in een dronken bui vorig jaar) dat ze eetstoornissen had. Ook is ze een stiekeme alcoholiste, wat haar gedrag ook beinvloedde. (vroeger al). Al vroeg was ik het huis uit. Op mijn 15 e een vriend gevonden die me helemaal geweldig vond, ik hem, heel verliefd. Hij had donkere kanten, erg jaloers en egocentrisch, niet echt ontwikkeld waardoor ik hem 'ontgroeide'op een gegeven moment. Op verschillende vlakken. Dit gebeurde geleidelijk aan. Ondertussen kregen we 3 kinderen, waarvan de middelste vlak voor de geboorte is overleden. Dan leer je je vrienden en familie echt kennen. Velen wisten de weg ineens niet meer. Toen ik 3 jaar na het overlijden verdriet had rond de geboortedag van mijn kleine ster bedacht mijn tante (die ik 3 keer per jaar zie) dat ik wellicht wel niet helemaal goed bij mijn hoofd was. Het ging toch 'maar' om een ongeboren kind? (Om maar een voorbeeld te geven van de steun vanuit de familie. Via mijn moeder hoorde ik dit. Waarop ik heb geantwoord dat wellicht mn tante wel hulp nodig had aangezien ze blijkbaar de confrontatie met diep intens verdriet niet aankon.) Met de komst van onze derde leek het geluk weer te keren. Ik vond een goede, leuke baan...nog voordat onze derde 2 jaar was vond mijn ex het tijd om vreemd te gaan met mijn vriendin. (We waren vriendinnen sinds de middelbare school). Hij liet me achter met schulden, komt sinds de scheiding allimentatieverplichting niet na (loopt nu bijna een jaar achter). Een jaar na de scheiding had ik bijna de financieen op de rails. Had bijna alles afgelost en een klein spaarpotje voor elkaar. Toen raakte ik buiten mijn schuld om betrokken bij een ongeluk. Een heel juridisch gedoe volgde..om over het fysieke deel nog maar niet te spreken. Revalidatiekosten werden maar beperkt vergoed waardoor nieuwe problemen volgde. Dikke rekeningen, teruggang in inkomsten, incassokosten, gaten vullen met beperkte voorschotten. Inmiddels weer aan het werk. Om alles goed te kunnen redden ben ik echter afhankelijk van de steun van mijn ouders qua oppas vanwege de onregematigheid in werktijden. Maar de combinatie van alles valt me zwaar. Ben nog niet 100% hersteld. Denk ik een beetje geld over te houden, valt er weer een dikke rekening op de mat. Geen geld over (leef echt zeer zuinig). Alle kosten en zorg rondom de kinderen komen op mijn dak. Voor kwijtschelding kom ik net niet in aanmerking, mijn salaris zat een paar honderd euro per jaar boven een grens. Op vakantie kunnen we niet, 7 lange weken staan voor de deur.
Mijn moeder past op af en toe, maar kan het niet aan want mijn kinderen zijn in haar ogen niet perfekt. Ze vindt ze lui, mijn jongste kreeg onlangs het label "gestoord". Het gedrag van mijn jongste verandert als hij bij haar is. Hij reageert op alle constante kritiek. Gedrag zoals ik achteraf hoor herken ik niet van hem. Niet thuis bij mij, ook niet als we op visite zijn bij anderen. Mijn oudste zorgt dat ze weg is als oma er is, ze ontloopt de kritiek. Ze zoekt haar eigen kamer op. Wat mijn moeder dan weer labelt met: "te lui om uit haar ogen te kijken", ongeintereseerd. Hoe mijn oudste is als ze zich vrij voelt...dat ziet ze niet. Klopt ook wel, want het gebeurd pas als mijn dochter zich goed voelt. En dat is pas zodra kritische oma vol commentaar naar huis is.
Ik voel me schuldig naar mijn kinderen. Doordat ik werk is het nodig dat oma af en toe komt. Alles aan proffesionele opvang overlaten is door geldgebrek geen optie. (Ook voor een half uur nodige opvang word op de brede school een heel dagdeel gerekend dus 25,- per keer) En ook al werk ik veel...de dikke rekeningen blijven binnen stromen waardoor alsnog heel weinig kan. Hoogheemraadschap, gemeentebelastingen, Waterschap, schoolrekeningen, te veel ontvangen belasting 2007, therapierekeningen voor onmisbare osteopaativm pijn (over jaargrens van ziekenfonds), tandartsrekening (want door achterstand half jaar na ongeluk uit de aanvullende verz gezet). Savonds (NU) ben ik moe. Niet uit te leggen moe. Te moe om verhaaltjes voor te lezen, viel letterlijk op de bank in slaap. Terwijl ik mijn jongste nog voor wilde lezen. Mijn oudste helpt met klusjes mee.
In huis raakt steeds meer kapot. Mijn vader heeft 2 linkerhanden. Ex vertikt het om een poot uit te steken ("ik heb het zowww ontzettend druk" ), zelf ben ik fysiek niet in staat te klussen, en geld voor een klusjesman is er al helemaal niet. De kinderen kijken uit naar een week vakantie met zn 3-en. Ik weet echter nu al dat ik het financieel echt niet red om een vakantie te betalen. Terwijl ik het ze zo gun. Ik wil zo graag met hen genieten van leuke dingen in het leven. Iedere keer is er wel weer wat. Na mijn werk ben ik letterlijk te moe, waardoor ik al blij ben dat ik alle noodzakelijke dingen gedaan krijg met mijn kinderen. In de weekenden dat ze naar hun vader gaan werk ik zodat ik daardoor wat vrije tijd win doordeweeks na school.
Grotere huishoudelijke klussen blijven echter vaak liggen, waardoor de vrije dagen daar aardig mee gevuld zijn. Geld voor uitgaan, dagje petpark is er niet. Tijd en energie trouwens ook bijna niet.
Waardoor de laatste tijd het gevoel groeit: waar leven we nou eigenlijk voor? Om te kunnen werken zodat alle rekeningen betaald kunnen worden. en daar houdt het dan werkelijk waar dan echt zo'n beetje mee op.
Vriendinnen haken af, ik kan toch nergens mee naar toe. Als ik kontakt zoek hebben we kontakt. Als ik het initiatief aan hen overlaat is het heeeel lang stil.
En ik raak op. Telkens als het lijkt dat er een einde komt aan ellende gebeurt er weer iets nieuws waardoor er weer gevochten moet worden. Ik weet het echt even niet meer.
Wat wil ik hiermee op het forum? Spuien..mn hart luchten...druk van de ketel typen..ik weet het niet. In ieder geval bedankt voor het lezen. Reaktie's lees ik graag, ook als ze negatief zijn.
Teleurgesteld? Ja. Uitgevochten? Ja. (ik knok nog wel door zolang het gaat...maar ben ontzettend moe gestreden. En voor wat? Verdrietig? Ja. Eenzaam? Ja. Gevoelig? Ja.
Ik ben op.
Korte voorgeschiedenis (zo neutraal mogelijk om herkenning te voorkomen):
Jeugd was redelijk normaal (geen gescheiden ouders), alhoewel de relatie met mijn moeder zeer moeilijk was (en is) Ik hou zielsveel van mijn ouders, dat voorop. Mijn moeder is een perfectionist. En verbaal zeer sterk. Was een ster in de 'ik-boodschappen'...waardoor ik heel vaak het gevoel kreeg niet te voldoen aan haar normen. En ik had vaak het gevoel dat ik haar teleurstelde. Ik was niet zo perfect als ze had gehoopt. Ze was ook altijd met haar figuur bezig, mager was het doel. Ondertussen weet ik (doordat ze het me verteldde in een dronken bui vorig jaar) dat ze eetstoornissen had. Ook is ze een stiekeme alcoholiste, wat haar gedrag ook beinvloedde. (vroeger al). Al vroeg was ik het huis uit. Op mijn 15 e een vriend gevonden die me helemaal geweldig vond, ik hem, heel verliefd. Hij had donkere kanten, erg jaloers en egocentrisch, niet echt ontwikkeld waardoor ik hem 'ontgroeide'op een gegeven moment. Op verschillende vlakken. Dit gebeurde geleidelijk aan. Ondertussen kregen we 3 kinderen, waarvan de middelste vlak voor de geboorte is overleden. Dan leer je je vrienden en familie echt kennen. Velen wisten de weg ineens niet meer. Toen ik 3 jaar na het overlijden verdriet had rond de geboortedag van mijn kleine ster bedacht mijn tante (die ik 3 keer per jaar zie) dat ik wellicht wel niet helemaal goed bij mijn hoofd was. Het ging toch 'maar' om een ongeboren kind? (Om maar een voorbeeld te geven van de steun vanuit de familie. Via mijn moeder hoorde ik dit. Waarop ik heb geantwoord dat wellicht mn tante wel hulp nodig had aangezien ze blijkbaar de confrontatie met diep intens verdriet niet aankon.) Met de komst van onze derde leek het geluk weer te keren. Ik vond een goede, leuke baan...nog voordat onze derde 2 jaar was vond mijn ex het tijd om vreemd te gaan met mijn vriendin. (We waren vriendinnen sinds de middelbare school). Hij liet me achter met schulden, komt sinds de scheiding allimentatieverplichting niet na (loopt nu bijna een jaar achter). Een jaar na de scheiding had ik bijna de financieen op de rails. Had bijna alles afgelost en een klein spaarpotje voor elkaar. Toen raakte ik buiten mijn schuld om betrokken bij een ongeluk. Een heel juridisch gedoe volgde..om over het fysieke deel nog maar niet te spreken. Revalidatiekosten werden maar beperkt vergoed waardoor nieuwe problemen volgde. Dikke rekeningen, teruggang in inkomsten, incassokosten, gaten vullen met beperkte voorschotten. Inmiddels weer aan het werk. Om alles goed te kunnen redden ben ik echter afhankelijk van de steun van mijn ouders qua oppas vanwege de onregematigheid in werktijden. Maar de combinatie van alles valt me zwaar. Ben nog niet 100% hersteld. Denk ik een beetje geld over te houden, valt er weer een dikke rekening op de mat. Geen geld over (leef echt zeer zuinig). Alle kosten en zorg rondom de kinderen komen op mijn dak. Voor kwijtschelding kom ik net niet in aanmerking, mijn salaris zat een paar honderd euro per jaar boven een grens. Op vakantie kunnen we niet, 7 lange weken staan voor de deur.
Mijn moeder past op af en toe, maar kan het niet aan want mijn kinderen zijn in haar ogen niet perfekt. Ze vindt ze lui, mijn jongste kreeg onlangs het label "gestoord". Het gedrag van mijn jongste verandert als hij bij haar is. Hij reageert op alle constante kritiek. Gedrag zoals ik achteraf hoor herken ik niet van hem. Niet thuis bij mij, ook niet als we op visite zijn bij anderen. Mijn oudste zorgt dat ze weg is als oma er is, ze ontloopt de kritiek. Ze zoekt haar eigen kamer op. Wat mijn moeder dan weer labelt met: "te lui om uit haar ogen te kijken", ongeintereseerd. Hoe mijn oudste is als ze zich vrij voelt...dat ziet ze niet. Klopt ook wel, want het gebeurd pas als mijn dochter zich goed voelt. En dat is pas zodra kritische oma vol commentaar naar huis is.
Ik voel me schuldig naar mijn kinderen. Doordat ik werk is het nodig dat oma af en toe komt. Alles aan proffesionele opvang overlaten is door geldgebrek geen optie. (Ook voor een half uur nodige opvang word op de brede school een heel dagdeel gerekend dus 25,- per keer) En ook al werk ik veel...de dikke rekeningen blijven binnen stromen waardoor alsnog heel weinig kan. Hoogheemraadschap, gemeentebelastingen, Waterschap, schoolrekeningen, te veel ontvangen belasting 2007, therapierekeningen voor onmisbare osteopaativm pijn (over jaargrens van ziekenfonds), tandartsrekening (want door achterstand half jaar na ongeluk uit de aanvullende verz gezet). Savonds (NU) ben ik moe. Niet uit te leggen moe. Te moe om verhaaltjes voor te lezen, viel letterlijk op de bank in slaap. Terwijl ik mijn jongste nog voor wilde lezen. Mijn oudste helpt met klusjes mee.
In huis raakt steeds meer kapot. Mijn vader heeft 2 linkerhanden. Ex vertikt het om een poot uit te steken ("ik heb het zowww ontzettend druk" ), zelf ben ik fysiek niet in staat te klussen, en geld voor een klusjesman is er al helemaal niet. De kinderen kijken uit naar een week vakantie met zn 3-en. Ik weet echter nu al dat ik het financieel echt niet red om een vakantie te betalen. Terwijl ik het ze zo gun. Ik wil zo graag met hen genieten van leuke dingen in het leven. Iedere keer is er wel weer wat. Na mijn werk ben ik letterlijk te moe, waardoor ik al blij ben dat ik alle noodzakelijke dingen gedaan krijg met mijn kinderen. In de weekenden dat ze naar hun vader gaan werk ik zodat ik daardoor wat vrije tijd win doordeweeks na school.
Grotere huishoudelijke klussen blijven echter vaak liggen, waardoor de vrije dagen daar aardig mee gevuld zijn. Geld voor uitgaan, dagje petpark is er niet. Tijd en energie trouwens ook bijna niet.
Waardoor de laatste tijd het gevoel groeit: waar leven we nou eigenlijk voor? Om te kunnen werken zodat alle rekeningen betaald kunnen worden. en daar houdt het dan werkelijk waar dan echt zo'n beetje mee op.
Vriendinnen haken af, ik kan toch nergens mee naar toe. Als ik kontakt zoek hebben we kontakt. Als ik het initiatief aan hen overlaat is het heeeel lang stil.
En ik raak op. Telkens als het lijkt dat er een einde komt aan ellende gebeurt er weer iets nieuws waardoor er weer gevochten moet worden. Ik weet het echt even niet meer.
Wat wil ik hiermee op het forum? Spuien..mn hart luchten...druk van de ketel typen..ik weet het niet. In ieder geval bedankt voor het lezen. Reaktie's lees ik graag, ook als ze negatief zijn.
maandag 6 juli 2009 om 21:38
Ik kan me indenken dat je het vechten en doorzetten even helemaal beu bent. Ik hoop dat je komende periode samen met je kids toch kan genieten van wat vrije dagen.
Dan wel niet òp vakantie, maar misschien gewoon samen in de buurt van huis.
Sterkte hoor, ik hoop dat je snel wel weer wat vechtlust vind!!!
Dan wel niet òp vakantie, maar misschien gewoon samen in de buurt van huis.
Sterkte hoor, ik hoop dat je snel wel weer wat vechtlust vind!!!
maandag 6 juli 2009 om 21:41
Jeetje, wat een ellende meid. Hoe oud ben je? En je kinderen? Ik ben bijna geneigd mijn huis aan te bieden (als ik met vakantie ben), zodat je/jullie toch even in een andere omgeving bent...
Wil je me eens mailen?
banguro@hotmail.com
Wil je me eens mailen?
banguro@hotmail.com
maandag 6 juli 2009 om 21:49
He limegroenkussentje...
Ik herken heel veel in je verhaal. Al is er in mijn leven niet zoveel narigheid gebeurd als in het jouwe.
Dat gevoel van totale moeheid, en leeg zijn.... dat is vooral herkenbaar. Dan is het heel moeilijk om je op te halen aan de kleine lichtpuntjes die er feitelijk dagelijks wel zijn maar die je niet meer ziet.
Ik heb eigenlijk weinig advies, behalve proberen iets voor jezelf te creeeren, iets wat alleen voor je eigen welzijn is.
Het is keihard werken meid, als alleenstaande werkende moeder met weinig geld en weinig steun...
Ik herken heel veel in je verhaal. Al is er in mijn leven niet zoveel narigheid gebeurd als in het jouwe.
Dat gevoel van totale moeheid, en leeg zijn.... dat is vooral herkenbaar. Dan is het heel moeilijk om je op te halen aan de kleine lichtpuntjes die er feitelijk dagelijks wel zijn maar die je niet meer ziet.
Ik heb eigenlijk weinig advies, behalve proberen iets voor jezelf te creeeren, iets wat alleen voor je eigen welzijn is.
Het is keihard werken meid, als alleenstaande werkende moeder met weinig geld en weinig steun...
maandag 6 juli 2009 om 21:49
Jeetje, leef met je mee meis!
Als alleenstaande moeder weet ik dat het leven soms teveel van je kan vragen. Ik ben soms al op, maar als ik jouw verhaal hoor valt het toch wel weer mee.
Wat klussen betreft, misschien dat de club van 100 wat voor je kan betekenen? Je kunt het allicht proberen...
Die lange vakantie is ook killing, ik weet het. Volgens mij is er wel iets ( instelling oid) waar kinderen van ouders die het niet kunnen betalen op vakantie kunnen...mocht ik die site vinden dan laat ik het nog weten.
Denk in elk geval goed om jezelf, meld je desnoods een dagje ziek zodat je jezelf niet over de kop werkt, want anders heb je helemaal de poppetjes aan het dansen.
Wou dat ik meer voor je kon betekenen...sterkte in elk geval!
Als alleenstaande moeder weet ik dat het leven soms teveel van je kan vragen. Ik ben soms al op, maar als ik jouw verhaal hoor valt het toch wel weer mee.
Wat klussen betreft, misschien dat de club van 100 wat voor je kan betekenen? Je kunt het allicht proberen...
Die lange vakantie is ook killing, ik weet het. Volgens mij is er wel iets ( instelling oid) waar kinderen van ouders die het niet kunnen betalen op vakantie kunnen...mocht ik die site vinden dan laat ik het nog weten.
Denk in elk geval goed om jezelf, meld je desnoods een dagje ziek zodat je jezelf niet over de kop werkt, want anders heb je helemaal de poppetjes aan het dansen.
Wou dat ik meer voor je kon betekenen...sterkte in elk geval!
)
maandag 6 juli 2009 om 21:58
Ik kan me voorstellen dat het je soms allemaal even boven je hoofd groeit (en da's dan nog zwak uitgedrukt als ik je post lees).
Toevallig vanavond even gekeken hoeveel Airmiles ik heb, ik doe er helemaal niks mee namelijk. Viel nog tegen, 9 van de 10x vergeet ik dat ding te geven als ik afreken bij een deelnemend bedrijf. Anyway, als je het leuk vindt kan ik ofwel 3 kaartjes Dierenpark Emmen of 2 kaartjes Efteling (meer Miles heb ik niet) bestellen en aan je opsturen. Als 1 van de 2 attracties bij je in de buurt is levert je dat misschien een goedkoop uitstapje met je kinderen op. Het is niet veel maar misschien voor je kinderen even een leuk dagje uit. Laat me maar weten (nikki34dh@gmail.com).
Toevallig vanavond even gekeken hoeveel Airmiles ik heb, ik doe er helemaal niks mee namelijk. Viel nog tegen, 9 van de 10x vergeet ik dat ding te geven als ik afreken bij een deelnemend bedrijf. Anyway, als je het leuk vindt kan ik ofwel 3 kaartjes Dierenpark Emmen of 2 kaartjes Efteling (meer Miles heb ik niet) bestellen en aan je opsturen. Als 1 van de 2 attracties bij je in de buurt is levert je dat misschien een goedkoop uitstapje met je kinderen op. Het is niet veel maar misschien voor je kinderen even een leuk dagje uit. Laat me maar weten (nikki34dh@gmail.com).
maandag 6 juli 2009 om 22:02
quote:Limegroenkussentje schreef op 06 juli 2009 @ 21:22:
De kinderen kijken uit naar een week vakantie met zn 3-en. Ik weet echter nu al dat ik het financieel echt niet red om een vakantie te betalen. Terwijl ik het ze zo gun. Ik wil zo graag met hen genieten van leuke dingen in het leven. Iedere keer is er wel weer wat. Na mijn werk ben ik letterlijk te moe, waardoor ik al blij ben dat ik alle noodzakelijke dingen gedaan krijg met mijn kinderen. In de weekenden dat ze naar hun vader gaan werk ik zodat ik daardoor wat vrije tijd win doordeweeks na school.
Grotere huishoudelijke klussen blijven echter vaak liggen, waardoor de vrije dagen daar aardig mee gevuld zijn. Geld voor uitgaan, dagje petpark is er niet. Tijd en energie trouwens ook bijna niet.
Ik denk dat hier de kern van je probleem ligt. Je werkt, je doet doordeweeks het hoognodige thuis en je vrije weekend gaat op aan soppen. Dan is het leven ook gewoon niet leuk meer!
Ik denk dat je er zelf iets aan zal moeten doen om je leven weer wat leuker te maken. En dat hoeft echt niet altijd geld te kosten. Struin bijvoorbeeld gezellig samen met je kinderen door een natuurgebied bij je in de buurt en ga onderweg lekker picknicken. Dat soort dingen vinden kinderen helemaal geweldig en je kunt het zo goedkoop houden als je zelf wilt. En voor jezelf is het ook lekker om even in een andere omgeving te zijn.
Ik snap ook dat je zegt dat je de energie niet hebt, maar soms moet je juist leuke dingen doen om weer wat nieuwe energie te krijgen. Maar de weekenden met je kids "qualitytime" en doe leuke dingen, en dan kun je het weekend daarop met frisse moed je huisje aan kant werken.
De kinderen kijken uit naar een week vakantie met zn 3-en. Ik weet echter nu al dat ik het financieel echt niet red om een vakantie te betalen. Terwijl ik het ze zo gun. Ik wil zo graag met hen genieten van leuke dingen in het leven. Iedere keer is er wel weer wat. Na mijn werk ben ik letterlijk te moe, waardoor ik al blij ben dat ik alle noodzakelijke dingen gedaan krijg met mijn kinderen. In de weekenden dat ze naar hun vader gaan werk ik zodat ik daardoor wat vrije tijd win doordeweeks na school.
Grotere huishoudelijke klussen blijven echter vaak liggen, waardoor de vrije dagen daar aardig mee gevuld zijn. Geld voor uitgaan, dagje petpark is er niet. Tijd en energie trouwens ook bijna niet.
Ik denk dat hier de kern van je probleem ligt. Je werkt, je doet doordeweeks het hoognodige thuis en je vrije weekend gaat op aan soppen. Dan is het leven ook gewoon niet leuk meer!
Ik denk dat je er zelf iets aan zal moeten doen om je leven weer wat leuker te maken. En dat hoeft echt niet altijd geld te kosten. Struin bijvoorbeeld gezellig samen met je kinderen door een natuurgebied bij je in de buurt en ga onderweg lekker picknicken. Dat soort dingen vinden kinderen helemaal geweldig en je kunt het zo goedkoop houden als je zelf wilt. En voor jezelf is het ook lekker om even in een andere omgeving te zijn.
Ik snap ook dat je zegt dat je de energie niet hebt, maar soms moet je juist leuke dingen doen om weer wat nieuwe energie te krijgen. Maar de weekenden met je kids "qualitytime" en doe leuke dingen, en dan kun je het weekend daarop met frisse moed je huisje aan kant werken.
maandag 6 juli 2009 om 22:07
quote:nummerzoveel schreef op 06 juli 2009 @ 22:02:
[...]
Ik denk dat hier de kern van je probleem ligt. Je werkt, je doet doordeweeks het hoognodige thuis en je vrije weekend gaat op aan soppen. Dan is het leven ook gewoon niet leuk meer!
Ik denk dat je er zelf iets aan zal moeten doen om je leven weer wat leuker te maken. En dat hoeft echt niet altijd geld te kosten. Struin bijvoorbeeld gezellig samen met je kinderen door een natuurgebied bij je in de buurt en ga onderweg lekker picknicken. Dat soort dingen vinden kinderen helemaal geweldig en je kunt het zo goedkoop houden als je zelf wilt. En voor jezelf is het ook lekker om even in een andere omgeving te zijn.
Ik snap ook dat je zegt dat je de energie niet hebt, maar soms moet je juist leuke dingen doen om weer wat nieuwe energie te krijgen. Maar de weekenden met je kids "qualitytime" en doe leuke dingen, en dan kun je het weekend daarop met frisse moed je huisje aan kant werken.Absoluut waar. Enkele maanden geleden begonnen met hardlopen, met (zeer) frisse tegenzin want na een dag hard werken en veel reistijd had ik daar echt de energie niet meer voor. Maar, het geeft juist energie! Ok, mijn gebrek aan energie is heel anders dan het jouwe maar het is inderdaad waar dat je soms energie moet gebruiken om energie te krijgen.
[...]
Ik denk dat hier de kern van je probleem ligt. Je werkt, je doet doordeweeks het hoognodige thuis en je vrije weekend gaat op aan soppen. Dan is het leven ook gewoon niet leuk meer!
Ik denk dat je er zelf iets aan zal moeten doen om je leven weer wat leuker te maken. En dat hoeft echt niet altijd geld te kosten. Struin bijvoorbeeld gezellig samen met je kinderen door een natuurgebied bij je in de buurt en ga onderweg lekker picknicken. Dat soort dingen vinden kinderen helemaal geweldig en je kunt het zo goedkoop houden als je zelf wilt. En voor jezelf is het ook lekker om even in een andere omgeving te zijn.
Ik snap ook dat je zegt dat je de energie niet hebt, maar soms moet je juist leuke dingen doen om weer wat nieuwe energie te krijgen. Maar de weekenden met je kids "qualitytime" en doe leuke dingen, en dan kun je het weekend daarop met frisse moed je huisje aan kant werken.Absoluut waar. Enkele maanden geleden begonnen met hardlopen, met (zeer) frisse tegenzin want na een dag hard werken en veel reistijd had ik daar echt de energie niet meer voor. Maar, het geeft juist energie! Ok, mijn gebrek aan energie is heel anders dan het jouwe maar het is inderdaad waar dat je soms energie moet gebruiken om energie te krijgen.
maandag 6 juli 2009 om 22:11
wat kunnen mensen toch wreed zijn, met hun opmerkingen over jouw overleden kindje. ohohoh wat in en in gemeen.
ik herken je gevoel van zinloosheid, want als je ooit een kind verloren hebt, dan vraag je jezelf echt af waar mensen zich nou allemaal druk om maken.
je financien dat lijkt me echt killing voor je. maar weet je, blijf proberen erbij stil te staan dat het geluk in hele kleine dingen zit. en dat geldt ook voor je kinderen. wie denk je dat gelukkiger is? het rijke kind met onverschillige ouders, of jouw kinderen met een hele liefhebbende betrokken moeder?
dikke knuffel en blijf erin geloven dat het goed komt!
ik herken je gevoel van zinloosheid, want als je ooit een kind verloren hebt, dan vraag je jezelf echt af waar mensen zich nou allemaal druk om maken.
je financien dat lijkt me echt killing voor je. maar weet je, blijf proberen erbij stil te staan dat het geluk in hele kleine dingen zit. en dat geldt ook voor je kinderen. wie denk je dat gelukkiger is? het rijke kind met onverschillige ouders, of jouw kinderen met een hele liefhebbende betrokken moeder?
dikke knuffel en blijf erin geloven dat het goed komt!
maandag 6 juli 2009 om 22:31
quote:MissPeace schreef op 06 juli 2009 @ 22:16:
Weet niet wat TO precies mankeert, maar kan me zo voorstellen dat hardlopen e.d. niet echt opties voor haar zijn.. ( denk ik)Hahaha, sorry hoor maar je begrijpt me verkeerd (heb het denk ik ook niet duidelijk genoeg neergezet): het hardlopen gebruikte ik als voorbeeld van energie gebruiken om energie te krijgen, in mijn geval. Het gaat dus absoluut niet om het hardlopen (want dat lijkt me inderdaad geen gouden tip voor TO) maar om aan te geven dat het soms meer oplevert als je wèl op pad gaat als je geen puf hebt dan wanneer je thuisblijft. Of dat bij de één nou hardlopen is of bij de ander een paar uurtjes naar een natuurgebied met de kinderen.
Weet niet wat TO precies mankeert, maar kan me zo voorstellen dat hardlopen e.d. niet echt opties voor haar zijn.. ( denk ik)Hahaha, sorry hoor maar je begrijpt me verkeerd (heb het denk ik ook niet duidelijk genoeg neergezet): het hardlopen gebruikte ik als voorbeeld van energie gebruiken om energie te krijgen, in mijn geval. Het gaat dus absoluut niet om het hardlopen (want dat lijkt me inderdaad geen gouden tip voor TO) maar om aan te geven dat het soms meer oplevert als je wèl op pad gaat als je geen puf hebt dan wanneer je thuisblijft. Of dat bij de één nou hardlopen is of bij de ander een paar uurtjes naar een natuurgebied met de kinderen.
anoniem_52825 wijzigde dit bericht op 06-07-2009 22:33
Reden: Mezelf uitleggen lukt niet zo best vandaag ;-)
Reden: Mezelf uitleggen lukt niet zo best vandaag ;-)
% gewijzigd
maandag 6 juli 2009 om 22:43
Ik voel met je mee. Mijn kinderen zijn nu volwassen. Maar ook ik ben alleenstaande moeder geweest, 14 jaar lang. Geen alimentatie, geen omgangsregeling, geen ouders, geen geld.......snap nu nog steeds niet hoe ik dat volgehouden heb. (je moet wel).
Draaide meestal 18 uur per dag. Kinderen s'morgens vroeg naar school brengen, werken, dan weer ophalen bij gastouder en dan rond zeven uur thuis, koken, kinderen aandacht geven, enz.
Toch hadden we ook goede tijden. Een simpel opblaasbadje in de tuin, soms een ijsje (waren ze ook echt blij mee). Avonturen in het bos. Heb wel eens een 'schat' begraven, die zij dan moesten zoeken. Over onze feestdagen wordt nu nog gesproken. Ik sleepte alle matrassen naar de huiskamer. Huurde wat videos, haalde foute (maar lekkere) hapjes. En zo gingen wij de kerstdagen door. Met z'n drieen luieren, slapen in de huiskamer, films kijken en snaaien.
Om mijn huis te onderhouden had ik ook geen geld, noch handige familie in de buurt. Dus er zat een gat in het zeil in de keuken en het zag er sjofel uit. Maar dat heb ik los moeten laten. Ik gaf het beetje extra geld, wat er soms was, liever uit aan de kinderen. En ja, ik ben erom veroordeeld, maar dat zegt meer over de ander dan over mij. Goede herinneringen zijn heel wat meer waard dan een modelhuis.
Dat kan ik je als tip meegeven....probeer los te laten wat je los kan laten. Probeer creatief te zijn in hoe je het leuk kan maken/houden. Oja, ik heb een keer de kinderen een week (bijna gratis) kunnen laten kamperen via Jantje Beton.....kon ik ff bijtanken. Er zijn nog wel meer van dat soort organisaties.
Veel sterkte!!!!
Draaide meestal 18 uur per dag. Kinderen s'morgens vroeg naar school brengen, werken, dan weer ophalen bij gastouder en dan rond zeven uur thuis, koken, kinderen aandacht geven, enz.
Toch hadden we ook goede tijden. Een simpel opblaasbadje in de tuin, soms een ijsje (waren ze ook echt blij mee). Avonturen in het bos. Heb wel eens een 'schat' begraven, die zij dan moesten zoeken. Over onze feestdagen wordt nu nog gesproken. Ik sleepte alle matrassen naar de huiskamer. Huurde wat videos, haalde foute (maar lekkere) hapjes. En zo gingen wij de kerstdagen door. Met z'n drieen luieren, slapen in de huiskamer, films kijken en snaaien.
Om mijn huis te onderhouden had ik ook geen geld, noch handige familie in de buurt. Dus er zat een gat in het zeil in de keuken en het zag er sjofel uit. Maar dat heb ik los moeten laten. Ik gaf het beetje extra geld, wat er soms was, liever uit aan de kinderen. En ja, ik ben erom veroordeeld, maar dat zegt meer over de ander dan over mij. Goede herinneringen zijn heel wat meer waard dan een modelhuis.
Dat kan ik je als tip meegeven....probeer los te laten wat je los kan laten. Probeer creatief te zijn in hoe je het leuk kan maken/houden. Oja, ik heb een keer de kinderen een week (bijna gratis) kunnen laten kamperen via Jantje Beton.....kon ik ff bijtanken. Er zijn nog wel meer van dat soort organisaties.
Veel sterkte!!!!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 6 juli 2009 om 23:38
Aan jullie allemaal: bedankt voor de lieve reaktie's !. Reaktie komt een beetje laat...maar met het typen van eerder kwam er tevens even een waterval mee..
En jullie hebben wel gelijk..ik moet me richten op de positieve dingen die er wel zijn, zoals in de eerste plaats uiteraard mijn kinderen. Maar juist hen gun ik zo die dingen waar hun ogen van gaan stralen, snap je? En dan geniet ik het liefste met hen samen, zodat ze het mij kunnen laten zien waar zij van genieten. Het leeftijdsverschil is best groot, dus samen op een kamp gaan zonder ouder(s) zou niet gaan denk ik. Mijn jongste zonder bekende erbij een week bij totale vreemden? Mn moederhart breekt al als ik er aan denk. Het zou voelen alsof ik hem wegstuur...(ook al is de bestemming dan leuk bedoeld) De oudste zou het onderhand avontuurlijk vinden om een weekje met leeftijdsgenootjes te kamperen..maar om andere (puber)redenen wacht ik daar dan ook liever nog een jaartje of wat mee.
De club van 100...heb ik me nog nooit zo in verdiept? Zal eens gaan google-en, morgen ofzo. Bedankt voor de tip!
Nikki34 en Nammma: wat ontzettend lief. Maar serieus hoor...het is absoluut niet mijn bedoeling om hier te 'schooien' oid. Je hebt me wel op een idee gebracht..ik heb zelf nml ook een airmiles pas waar ik nooit meer iets mee doe. Was het hele ding vergeten.Zal eens nagaan hoeveel er verborgen gespaard is en wat ik er mee kan.
Door het ongeluk heb ik chronisch rug en nekletsel. Met de nodige aanpassingen kan ik in mijn huidige baan funktioneren. Maar na de werkuren is mijn batterij echt leeg zegmaar. En 'leeg' is dan ook echt 'leeg'..zonder reserves. Moeilijk uit te leggen.
Ik werk nu nog met een tijdelijk kontrakt, zomaar ziekmelden durf ik dus zeker niet. Ik hoop een vast kontrakt te bemachtigen voor de financiele zekerheid. Het zou meteen ook weer invloed hebben op de inkomsten van die maand, en ik kan het geld niet missen.
Lin67: zoals je aangeeft...dat maakt de dagen extra zwaar. Voordat ik ga werken moet er al het nodige gebeuren om allemaal goed en wel naar school/opvang en werk te gaan. Zeker met mn beperktere 'baterij' voelt dat behoorlijk heavy allemaal.
Het picknick idee is haalbaar gezien mn omstandigheden. Bedankt voor die tip ook! Door alle sores verlies ik al die relatief simpele dingen uit beeld merk ik wel...Dit gaan we zeer binnenkort een keer doen bij mooi weer.
Nogmaals bedankt lieve dames.
En jullie hebben wel gelijk..ik moet me richten op de positieve dingen die er wel zijn, zoals in de eerste plaats uiteraard mijn kinderen. Maar juist hen gun ik zo die dingen waar hun ogen van gaan stralen, snap je? En dan geniet ik het liefste met hen samen, zodat ze het mij kunnen laten zien waar zij van genieten. Het leeftijdsverschil is best groot, dus samen op een kamp gaan zonder ouder(s) zou niet gaan denk ik. Mijn jongste zonder bekende erbij een week bij totale vreemden? Mn moederhart breekt al als ik er aan denk. Het zou voelen alsof ik hem wegstuur...(ook al is de bestemming dan leuk bedoeld) De oudste zou het onderhand avontuurlijk vinden om een weekje met leeftijdsgenootjes te kamperen..maar om andere (puber)redenen wacht ik daar dan ook liever nog een jaartje of wat mee.
De club van 100...heb ik me nog nooit zo in verdiept? Zal eens gaan google-en, morgen ofzo. Bedankt voor de tip!
Nikki34 en Nammma: wat ontzettend lief. Maar serieus hoor...het is absoluut niet mijn bedoeling om hier te 'schooien' oid. Je hebt me wel op een idee gebracht..ik heb zelf nml ook een airmiles pas waar ik nooit meer iets mee doe. Was het hele ding vergeten.Zal eens nagaan hoeveel er verborgen gespaard is en wat ik er mee kan.
Door het ongeluk heb ik chronisch rug en nekletsel. Met de nodige aanpassingen kan ik in mijn huidige baan funktioneren. Maar na de werkuren is mijn batterij echt leeg zegmaar. En 'leeg' is dan ook echt 'leeg'..zonder reserves. Moeilijk uit te leggen.
Ik werk nu nog met een tijdelijk kontrakt, zomaar ziekmelden durf ik dus zeker niet. Ik hoop een vast kontrakt te bemachtigen voor de financiele zekerheid. Het zou meteen ook weer invloed hebben op de inkomsten van die maand, en ik kan het geld niet missen.
Lin67: zoals je aangeeft...dat maakt de dagen extra zwaar. Voordat ik ga werken moet er al het nodige gebeuren om allemaal goed en wel naar school/opvang en werk te gaan. Zeker met mn beperktere 'baterij' voelt dat behoorlijk heavy allemaal.
Het picknick idee is haalbaar gezien mn omstandigheden. Bedankt voor die tip ook! Door alle sores verlies ik al die relatief simpele dingen uit beeld merk ik wel...Dit gaan we zeer binnenkort een keer doen bij mooi weer.
Nogmaals bedankt lieve dames.
