Psyche
alle pijlers
Beslissingen nemen wat wil ik
vrijdag 30 januari 2009 om 14:51
Lieve mensen,
Ik ben een jonge vrouw van 27 jaar. Nog 3 jaar en ik ben 30. Die gedachten spoken vaak door mijn hoofd. Je moet nu echt volwassen zijn. Je kan je ouders niet meer zo vaak bellen om advies. Jij moet jezelf advies kunnen geven. Vertrouwen hebben.
Een jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen. We wonen nu 4 maanden samen en eigenlijk gaat alles goed.
Ik ben 4 jaar vrijgezel geweest (22 - 26) en toen maakte ik mij bijna nergens druk om. Ik had mijn huisje, mijn vriendinnen, ging regelmatig stappen en mijn werk.
Nu maak ik mij toch wel druk over dingen. Wil ik kinderen met mijn huidige vriend? Zie ik hem echt als een vader voor mijn kind. En stel als ik nu geen kinderen kan krijgen, wat dan? Kies ik al voor een gezin of wil ik eerst nog iets anders. Reizen ofzo. Wil ik misschien weer vrijgezel zijn. Wat wil ik met mijn werk? Allemaal vragen. En soms denk ik "Is dit het nu'? Heeft dit soms te maken omdat ik nu richting de 30 ga? Hebben meer mensen hier last van.
Liefs
Ik ben een jonge vrouw van 27 jaar. Nog 3 jaar en ik ben 30. Die gedachten spoken vaak door mijn hoofd. Je moet nu echt volwassen zijn. Je kan je ouders niet meer zo vaak bellen om advies. Jij moet jezelf advies kunnen geven. Vertrouwen hebben.
Een jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen. We wonen nu 4 maanden samen en eigenlijk gaat alles goed.
Ik ben 4 jaar vrijgezel geweest (22 - 26) en toen maakte ik mij bijna nergens druk om. Ik had mijn huisje, mijn vriendinnen, ging regelmatig stappen en mijn werk.
Nu maak ik mij toch wel druk over dingen. Wil ik kinderen met mijn huidige vriend? Zie ik hem echt als een vader voor mijn kind. En stel als ik nu geen kinderen kan krijgen, wat dan? Kies ik al voor een gezin of wil ik eerst nog iets anders. Reizen ofzo. Wil ik misschien weer vrijgezel zijn. Wat wil ik met mijn werk? Allemaal vragen. En soms denk ik "Is dit het nu'? Heeft dit soms te maken omdat ik nu richting de 30 ga? Hebben meer mensen hier last van.
Liefs
vrijdag 30 januari 2009 om 14:57
Het lijkt me verschrikkelijk als je zo in het leven moet staan zeg!
Ik ben over 2,5 jaar 30 en ik leef mijn leven zoals het loopt.
Maar dit deed ik ook toen ik puber was, toen ik net opmijzelf ging wonen en ook toen ik samen ging wonen en ging trouwen. Je kan je nu wel van alles in je hoofd gaan halen en iedere zin beginnen als: Wat als, maar dat heeft geen zin. Je hebt geen glazen bol en het kan over een half jaar weer heel anders zijn. sterker nog, over een half uur ook!
Ik ben over 2,5 jaar 30 en ik leef mijn leven zoals het loopt.
Maar dit deed ik ook toen ik puber was, toen ik net opmijzelf ging wonen en ook toen ik samen ging wonen en ging trouwen. Je kan je nu wel van alles in je hoofd gaan halen en iedere zin beginnen als: Wat als, maar dat heeft geen zin. Je hebt geen glazen bol en het kan over een half jaar weer heel anders zijn. sterker nog, over een half uur ook!
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 30 januari 2009 om 15:07
Je bent in een andere fase van je leven beland en hebt wat tijd nodig voor reflectie. Het lijkt mij niet zozeer door je leeftijd te komen (al is het wel vrij "normaal" dat je rond deze leeftijd in een andere fase komt, maar dat verschilt nogal eens).
Ik vind het juist wel een goed teken dat je goed overweegt wat je wilt en hoe je je verder wilt ontwikkelen. Je kan niet alles plannen maar vooruitzien is wel regeren.
En verder ook gewoon dingen blijven doen hoor. Ik ben nu 30 en op mijn 23e getrouwd. Mijn man en ik zijn nu dus bijna 7 jaar gelukkig getrouwd. Toen ik ging trouwen waren er vriendinnen die zich afvroegen of de vriendschap wel hetzelfde kon blijven. Dat is en was het geval. Vriendinnen van me hebben kinderen gekregen, toch zijn de vriendschappen er nog. Anderen zijn gaan reizen, noem maar op. Het leuke is dat je je eigen keuzes kunt maken en ik zou willen zeggen: doe dat vooral ook. Probeer de keuzes te maken die jij wilt maken, probeer dingen uit, ga reizen als het je leuk lijkt en stel niet uit tot later.
Er zijn altijd redenen om dingen niet te doen, maar welke reden heb je nodig om iets wel te gaan doen? En als je denkt " Is dit het nu?" wat is het dan dat je dit denkt? Waar ben je niet tevreden over? Wat mis je? Wat zou je anders willen zien? Blijf niet zitten waar je zit maar doe er iets mee. Jij maakt je eigen leven. Natuurlijk hebben keuzes consequenties en je zal dan ook moeten overwegen of die het waard zijn, maar dat is juist het leuke.
En het mooie aan ouders is dat ze dat voor heel hun leven zijn. Langzamerhand zal je relatie met hen veranderen (en waarschijnlijk al veranderd zijn) van verzorgers zijn ze veranderd in opvoeders en nu zullen ze meer naast je (gaan) staan. Advies vragen kan heerlijk zijn en de meeste ouders vinden dat geen enkel probleem. Dus als jij en je ouders geen problemen hebben met hoe jullie met elkaar omgaan, maak er dan vooral ook geen probleem van. Je hoeft niet perse de super vrouw te zijn die alles zelfstandig oppakt en regelt. Wie weet vind je vader/moeder het wel heerlijk dat je af en toe om advies vraagt.
(f)
Ik vind het juist wel een goed teken dat je goed overweegt wat je wilt en hoe je je verder wilt ontwikkelen. Je kan niet alles plannen maar vooruitzien is wel regeren.
En verder ook gewoon dingen blijven doen hoor. Ik ben nu 30 en op mijn 23e getrouwd. Mijn man en ik zijn nu dus bijna 7 jaar gelukkig getrouwd. Toen ik ging trouwen waren er vriendinnen die zich afvroegen of de vriendschap wel hetzelfde kon blijven. Dat is en was het geval. Vriendinnen van me hebben kinderen gekregen, toch zijn de vriendschappen er nog. Anderen zijn gaan reizen, noem maar op. Het leuke is dat je je eigen keuzes kunt maken en ik zou willen zeggen: doe dat vooral ook. Probeer de keuzes te maken die jij wilt maken, probeer dingen uit, ga reizen als het je leuk lijkt en stel niet uit tot later.
Er zijn altijd redenen om dingen niet te doen, maar welke reden heb je nodig om iets wel te gaan doen? En als je denkt " Is dit het nu?" wat is het dan dat je dit denkt? Waar ben je niet tevreden over? Wat mis je? Wat zou je anders willen zien? Blijf niet zitten waar je zit maar doe er iets mee. Jij maakt je eigen leven. Natuurlijk hebben keuzes consequenties en je zal dan ook moeten overwegen of die het waard zijn, maar dat is juist het leuke.
En het mooie aan ouders is dat ze dat voor heel hun leven zijn. Langzamerhand zal je relatie met hen veranderen (en waarschijnlijk al veranderd zijn) van verzorgers zijn ze veranderd in opvoeders en nu zullen ze meer naast je (gaan) staan. Advies vragen kan heerlijk zijn en de meeste ouders vinden dat geen enkel probleem. Dus als jij en je ouders geen problemen hebben met hoe jullie met elkaar omgaan, maak er dan vooral ook geen probleem van. Je hoeft niet perse de super vrouw te zijn die alles zelfstandig oppakt en regelt. Wie weet vind je vader/moeder het wel heerlijk dat je af en toe om advies vraagt.
(f)
vrijdag 30 januari 2009 om 15:36
Bedankt voor al jullie reacties. Mijn ouders zijn hele lieve mensen die altijd voor mijn klaar staan. Advies willen ze altijd geven. Aan mijn ouders ligt het ook zeker niet. Het ligt meer aan mij. Ik pieker op een dag wat af. Vooral als het wat rustig is op het werk. Het is niet zo dat ik alleen maar denk en niet doe. Ik vind veel dingen leuk en onderneem ook best veel.
Ik heb nu een jaar lang een vriend. Een jongen die heel anders is dan mijn ex (relatie die 5 jaar heeft geduurd). Ik merk aan mezelf en ook omgeving ziet dit: mijn hele ik is aan het veranderen, positief. Ik ben veel meer aanwezig, laat zien dat ik er ook ben, geef mijn eigen mening, ben impulsief, kan ook eens boos zijn etc. Ik moet zelf nog wennen aan deze verandering volgens mij. Een paar jaar terug was ik een heel ander persoon. Veel meer gereserveerd, verlegen, stil. Mijn ouders zeggen ook dat ze mij niet meer terug kennen. Ik hoor het zelfs van mensen die mijn foto zien, ik heb een andere uitstraling gekregen.
Allemaal erg mooi natuurlijk.
Waar ga ik naartoe. Ik ontdek steeds meer van mezelf waardoor mijn leven ook gaat veranderen. Mijn leven is al een deel veranderd, ook doordat ik een vriend heb die zo anders is met wat ik gewend ben.
Liefs
Ik heb nu een jaar lang een vriend. Een jongen die heel anders is dan mijn ex (relatie die 5 jaar heeft geduurd). Ik merk aan mezelf en ook omgeving ziet dit: mijn hele ik is aan het veranderen, positief. Ik ben veel meer aanwezig, laat zien dat ik er ook ben, geef mijn eigen mening, ben impulsief, kan ook eens boos zijn etc. Ik moet zelf nog wennen aan deze verandering volgens mij. Een paar jaar terug was ik een heel ander persoon. Veel meer gereserveerd, verlegen, stil. Mijn ouders zeggen ook dat ze mij niet meer terug kennen. Ik hoor het zelfs van mensen die mijn foto zien, ik heb een andere uitstraling gekregen.
Allemaal erg mooi natuurlijk.
Waar ga ik naartoe. Ik ontdek steeds meer van mezelf waardoor mijn leven ook gaat veranderen. Mijn leven is al een deel veranderd, ook doordat ik een vriend heb die zo anders is met wat ik gewend ben.
Liefs
vrijdag 30 januari 2009 om 15:47
Ze spreken soms wel van de 30'ers-crisis... maar goed, dat is maar een stempel die erop gedrukt wordt. Ik denk de 'twijfels' juist tegen je dertigste ontstaan aangezien je dan voor bepaalde keuzes komt te staan die verstrekkende gevolgen hebben voor de toekomst. Je MOET knopen doorhakken, zo voelt het.
Zelf ben ik enorm aan het twijfelen, al heel lang...wil ik wel verder met deze man, wil ik wel in deze omgeving wonen, wil ik verder studeren, wil ik ander werk zoeken. Ik weet echt niet meer waar ik het zoeken moet, twijfel alom. Soms denk ik het ineens te weten en dan denk ik: ik ga verder met deze man en wil zo snel mogelijk kinderen. (wil heel graag moeder worden) Maar m'n vriend is al vader uit een vorige relatie en dat zorgt ervoor dat bij mij heel veel verdriet zit. Veel mensen AAN HEM vragen of hij nog wel weer trouwen, of hij nog wel kinderen wil, waar ik gewoon als muurbloempje bij zit. Dat doet zo'n pijn!! En ik dan???
Ik voel me dan alsof ik tweedehands ben. Terwijl ik voor mijn vriend z'n grote liefde ben en hij dolgraag kinderen met mij wil. We zijn echt maatjes en passen goed bij elkaar. Hij hield niet van z'n ex, die ongewenst zwanger is geworden en hij zijn verantwoording heeft genomen. Zouden er bij een partner zonder kids geen problemen zijn. Is dit wel het probleem?
Het verliefde gevoel is al jaren weg en ik heb ook moeite met intimiteit. Is dit vanwege zijn baggage of voel ik echt niet genoeg voor hem. Al jaren die twijfel en hoe langer het duurt, hoe minder ik een beslissing wil maken. Want stel je voor dat je niet 'tijdig' een nieuwe partner vindt. Grrr....word gek van mezelf. Bovendien heb ik al redelijk oude ouders die ook zo graag opa en oma willen worden en het lijkt mij ook heel fijn om dit nog met m'n ouders te kunnen delen. Bovendien hebben we een huis samen gekocht, die raken we ook niet zo 1-2-3 kwijt...dat zou dan nog langer duren en ik word volgend jaar al 30
Wou dat ik weer terug de tijd in kon gaan. Heb het idee dat ik met het jaar ongelukkiger word. Vroeger leefde ik onbezorgd en dacht ik na over de toekomst en ineens is later nu.
Sorry, geen raad...maar moest dit even kwijt. Zat er zelf ook al aan te denken een topic te openen aangezien ik er zelf niet meer uit kom.
Zelf ben ik enorm aan het twijfelen, al heel lang...wil ik wel verder met deze man, wil ik wel in deze omgeving wonen, wil ik verder studeren, wil ik ander werk zoeken. Ik weet echt niet meer waar ik het zoeken moet, twijfel alom. Soms denk ik het ineens te weten en dan denk ik: ik ga verder met deze man en wil zo snel mogelijk kinderen. (wil heel graag moeder worden) Maar m'n vriend is al vader uit een vorige relatie en dat zorgt ervoor dat bij mij heel veel verdriet zit. Veel mensen AAN HEM vragen of hij nog wel weer trouwen, of hij nog wel kinderen wil, waar ik gewoon als muurbloempje bij zit. Dat doet zo'n pijn!! En ik dan???
Ik voel me dan alsof ik tweedehands ben. Terwijl ik voor mijn vriend z'n grote liefde ben en hij dolgraag kinderen met mij wil. We zijn echt maatjes en passen goed bij elkaar. Hij hield niet van z'n ex, die ongewenst zwanger is geworden en hij zijn verantwoording heeft genomen. Zouden er bij een partner zonder kids geen problemen zijn. Is dit wel het probleem?
Het verliefde gevoel is al jaren weg en ik heb ook moeite met intimiteit. Is dit vanwege zijn baggage of voel ik echt niet genoeg voor hem. Al jaren die twijfel en hoe langer het duurt, hoe minder ik een beslissing wil maken. Want stel je voor dat je niet 'tijdig' een nieuwe partner vindt. Grrr....word gek van mezelf. Bovendien heb ik al redelijk oude ouders die ook zo graag opa en oma willen worden en het lijkt mij ook heel fijn om dit nog met m'n ouders te kunnen delen. Bovendien hebben we een huis samen gekocht, die raken we ook niet zo 1-2-3 kwijt...dat zou dan nog langer duren en ik word volgend jaar al 30
Wou dat ik weer terug de tijd in kon gaan. Heb het idee dat ik met het jaar ongelukkiger word. Vroeger leefde ik onbezorgd en dacht ik na over de toekomst en ineens is later nu.
Sorry, geen raad...maar moest dit even kwijt. Zat er zelf ook al aan te denken een topic te openen aangezien ik er zelf niet meer uit kom.
vrijdag 30 januari 2009 om 15:52
vrijdag 30 januari 2009 om 16:02
Hoi Silvernemesis,
Wat vervelend he al die twijfels. Ik ken het.
Soms moet je jezelf echt afvragen wat is nu belangrijk voor jou!
Waar word jij gelukkig van. Een man waar je beste maatjes mee bent, waar je jezelf kan zijn. Of wil je een man waar je onwijs verliefd op bent en blijft.
Mis je hem als je voor een paar dagen weggaat. Hoe voel je je bij hem. Gelukkig, geirriteerd, eenzaam, etc. Wat ik heb geleerd en waar ik nog aan werk, vertrouw op jezelf! Jij weet het beste wat je wel en niet wil. Als iets niet helemaal goed voelt, hoe komt dit, wat ga je eraan doen? Want de enige die belangrijk is ben JIJ!
Ik heb zoals je kan lezen in mijn vorige verhaal, een relatie gehad van 5 jaar. Na 4,5 jaar voelde de relatie niet meer goed. Ik merkte het aan alles. Ik kon alleen maar huilen. Toen wist ik het. Dit moet stoppen. Met andere woorden, je voelt vanzelf wel aan wanneer je een beslissing moet nemen. Of die beslissing juist is weet je nooit. Maar wel het beste!!
Ik heb heel veel gesprekken gehad met een trainer/ coaching gesprekken. Dat heeft mij heel veel inzichten gegeven. Nog steeds haal ik vanalles in mijn hoofd anders had ik dit topic niet geschreven. Maar vergeet niet! Elk gezin/huis heeft zo zijn problemen, twijfels etc.
En wat ik heb meegekregen van de coach, twijfels houd je scherp!!!!
Wat vervelend he al die twijfels. Ik ken het.
Soms moet je jezelf echt afvragen wat is nu belangrijk voor jou!
Waar word jij gelukkig van. Een man waar je beste maatjes mee bent, waar je jezelf kan zijn. Of wil je een man waar je onwijs verliefd op bent en blijft.
Mis je hem als je voor een paar dagen weggaat. Hoe voel je je bij hem. Gelukkig, geirriteerd, eenzaam, etc. Wat ik heb geleerd en waar ik nog aan werk, vertrouw op jezelf! Jij weet het beste wat je wel en niet wil. Als iets niet helemaal goed voelt, hoe komt dit, wat ga je eraan doen? Want de enige die belangrijk is ben JIJ!
Ik heb zoals je kan lezen in mijn vorige verhaal, een relatie gehad van 5 jaar. Na 4,5 jaar voelde de relatie niet meer goed. Ik merkte het aan alles. Ik kon alleen maar huilen. Toen wist ik het. Dit moet stoppen. Met andere woorden, je voelt vanzelf wel aan wanneer je een beslissing moet nemen. Of die beslissing juist is weet je nooit. Maar wel het beste!!
Ik heb heel veel gesprekken gehad met een trainer/ coaching gesprekken. Dat heeft mij heel veel inzichten gegeven. Nog steeds haal ik vanalles in mijn hoofd anders had ik dit topic niet geschreven. Maar vergeet niet! Elk gezin/huis heeft zo zijn problemen, twijfels etc.
En wat ik heb meegekregen van de coach, twijfels houd je scherp!!!!
vrijdag 30 januari 2009 om 16:05
Ik weet niet eens precies wat het probleem is, waarom ik zo ongelukkig ben...
twijfel vaak of ik wel genoeg voor hem voel. Dat ik eigenlijk gekker op hem had/zou moet zijn. Dat hij al vader is zorgt bij mij ook voor het idee dat we niets meer samen beleven omdat hij alles al gedaan heeft. Bovendien richten iederen om me heen zich ook alleen maar op wat hij heeft meegemaakt en niet op wat we nu hebben, net alsof ik een soort AOW-premie ben voor hem. In zijn familie is het ook alsof het belangrijkste al geweest is, zeg maar. Dat het nu niet meer zo uitmaakt.Terwijl ik nog voor de eerste keer moeder moet worden, wat voor mij heel speciaal is!
Soms denk ik dat ik gelukkiger zou zijn met iemand van m'n eigen leeftijd, zonder kinderen. Maar ik ben bang dat ik dan wel weer andere 'problemen' heb aangezien ik vrij onzeker ben en niet een van de makkelijkste mensen. In het eerste jaar van onze relatie heb ik me totaal helemaal geen zorgen gemaakt. De roze wolk denk ik, en naarmate ik wat ouder werd en middenin de relatie zat met een 'vader' liep ik steeds tegen meer dingen aan. Je krijgt enkele feiten vantevoren, maar je weet nog niet eens half hoe je je voelt onder bepaalde omstandigheden. IJsbergtheorie zeg maar.
Sorry voor het warrige verhaal, ben dan ook erg in de war.
twijfel vaak of ik wel genoeg voor hem voel. Dat ik eigenlijk gekker op hem had/zou moet zijn. Dat hij al vader is zorgt bij mij ook voor het idee dat we niets meer samen beleven omdat hij alles al gedaan heeft. Bovendien richten iederen om me heen zich ook alleen maar op wat hij heeft meegemaakt en niet op wat we nu hebben, net alsof ik een soort AOW-premie ben voor hem. In zijn familie is het ook alsof het belangrijkste al geweest is, zeg maar. Dat het nu niet meer zo uitmaakt.Terwijl ik nog voor de eerste keer moeder moet worden, wat voor mij heel speciaal is!
Soms denk ik dat ik gelukkiger zou zijn met iemand van m'n eigen leeftijd, zonder kinderen. Maar ik ben bang dat ik dan wel weer andere 'problemen' heb aangezien ik vrij onzeker ben en niet een van de makkelijkste mensen. In het eerste jaar van onze relatie heb ik me totaal helemaal geen zorgen gemaakt. De roze wolk denk ik, en naarmate ik wat ouder werd en middenin de relatie zat met een 'vader' liep ik steeds tegen meer dingen aan. Je krijgt enkele feiten vantevoren, maar je weet nog niet eens half hoe je je voelt onder bepaalde omstandigheden. IJsbergtheorie zeg maar.
Sorry voor het warrige verhaal, ben dan ook erg in de war.
vrijdag 30 januari 2009 om 16:11
Dingentje...die situatie die je beschrijft, dat het niet meer goed voelt...dat voel ik ook op dit moment. Elke dag treurig en het idee, dit moet stoppen! Maar ik vraag me af of het door hem/de relatie komt of dat ik mezelf gewoon gek maak met m'n gedachten. Soms raak je inderdaad veel te ver verwijderd van je gevoel. Wat vind je zelf belangrijk. Dat is een heel belangrijk punt zoals je zelf aangeeft. Vind het erg moeilijk. Heb jij ook zo het gevoel dat je snel een keuze moet maken?
vrijdag 30 januari 2009 om 16:34
Hoi Silvernemesis,
Ik heb dat gevoel wel gehad. Dat ik snel een keuze moet maken. Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik eigelijk niet echt verliefd. Het klikte gewoon heel goed, konden goed praten, hadden lol samen. Maar toch, is dat voldoende? Toen we 4 maanden samen waren voelde ik me steeds ongelukkiger. Ik huilde veel en mijn vriend is natuurlijk ook niet gek. Hij zag wel dat het niet zo goed ging met mij. Ik heb toen een brief geschreven, hoe ik me voel en dat het zo niet meer langer gaat. We zijn toen 2 weken uitelkaar geweest. Na twee weken elkaar toch weer opgezocht en zijn we verder gegaan.
Ik heb mezelf toen wel een periode gegeven. Als ik me over 4 maanden (nog) niet goed voel, ga ik bij hem weg. Als het wel goed gaat, gaan we samenwonen. Heel tegenstrijdig maar ik wilde gewoon duidelijkheid. Na 4 maanden zijn we gaan samenwonen. Nu 5 maanden verder gaat het goed. En ik merk dat ik steeds verliefder op hem gaat worden. Alhoewel ik nog met veel vragen zit. Nu heb ik ook mijn eigen huis verhuurd. Allemaal beslissingen. Maar geef mezelf altijd een periode om er over na te denken. Anders maak je het jezelf zo moeilijk.
Schrijf je gevoelens op papier. Lees hem een paar keer door. En geef jezelf een periode, bijv.. over 4 maanden neem ik een beslissing. Dan moet het gepieker ophouden. Je moet namelijk wel gelukkig zijn!
Dit werkt tenminste wel bij mij. Al is het misschien niet de juiste manier.
Liefs
Ik heb dat gevoel wel gehad. Dat ik snel een keuze moet maken. Toen ik mijn vriend leerde kennen was ik eigelijk niet echt verliefd. Het klikte gewoon heel goed, konden goed praten, hadden lol samen. Maar toch, is dat voldoende? Toen we 4 maanden samen waren voelde ik me steeds ongelukkiger. Ik huilde veel en mijn vriend is natuurlijk ook niet gek. Hij zag wel dat het niet zo goed ging met mij. Ik heb toen een brief geschreven, hoe ik me voel en dat het zo niet meer langer gaat. We zijn toen 2 weken uitelkaar geweest. Na twee weken elkaar toch weer opgezocht en zijn we verder gegaan.
Ik heb mezelf toen wel een periode gegeven. Als ik me over 4 maanden (nog) niet goed voel, ga ik bij hem weg. Als het wel goed gaat, gaan we samenwonen. Heel tegenstrijdig maar ik wilde gewoon duidelijkheid. Na 4 maanden zijn we gaan samenwonen. Nu 5 maanden verder gaat het goed. En ik merk dat ik steeds verliefder op hem gaat worden. Alhoewel ik nog met veel vragen zit. Nu heb ik ook mijn eigen huis verhuurd. Allemaal beslissingen. Maar geef mezelf altijd een periode om er over na te denken. Anders maak je het jezelf zo moeilijk.
Schrijf je gevoelens op papier. Lees hem een paar keer door. En geef jezelf een periode, bijv.. over 4 maanden neem ik een beslissing. Dan moet het gepieker ophouden. Je moet namelijk wel gelukkig zijn!
Dit werkt tenminste wel bij mij. Al is het misschien niet de juiste manier.
Liefs
vrijdag 6 februari 2009 om 13:09
Beste Dingentje,
ik vind jouw posting(s) heel erg herkenbaar! Ik snape wel dat er vaak gereageerd wordt met: "leef je leven en maak je niet druk" maar dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan...daar weet ik helaas alles van.
Ook in jouw verhaal Silvernemesis herken ik erg veel.
Ik ben ook zo'n vreselijke twijfelaar en helaas ben ik dat ook heel mijn leven al wel geweest. Ik denk dat ik te veel nadenk over dingen en alles TE goed wil doen. Dit komt misschien voort uit onzekerheid en mijn gevoelige karakter.
Ik nader ook de 30 jaar en ook ik twijfel over mijn carriere, eventuele vervolgstudie en relatie.
Ik heb nu 5 jaar een relatie en we hebben net al ieder ander ups en downs. Dat is niet zo erg en hoort erbij, al is het echter wel zo dat deze ups en downs ook een heel groot deel worden veroorzaakt door mijn twijfels. Ik zie mijn vriend als een geweldige, lieve en gevoelige man waar ik geluk mee heb en menig vrouw heel veel voor over zou hebben......maar dat is rationeel. Ik twijfel vaak omdat ik deze dingen over hem DENK maar niet altijd over hem VOEL. Snappen jullie dat? En ik wil het ook zo graag voelen, maar doe het niet altijd!
- Misschien twijfel ik zo omdat hij de eerste is in mijn leven waarvan ik weet dat hij echt van me houdt. Misschien kom ik daarom voor het eerst toe aan het 'hou ik wel van hem'?
- Misschien ga ik gewoon niet weg omdat ik een watje ben en op safe speel
- Misschien ben ik stiekem juist wel bang dat ik die man die zo bijzonder is en zo veel van mij houdt dit opeens niet meer doet en ik toch weer alleen ben?
Tja hoe kom je erachter? Na jaren met vaak twijfels geloof ik er niet meer zo in dat ik het op een gegeven moment vanzelf weet....
ik vind jouw posting(s) heel erg herkenbaar! Ik snape wel dat er vaak gereageerd wordt met: "leef je leven en maak je niet druk" maar dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan...daar weet ik helaas alles van.
Ook in jouw verhaal Silvernemesis herken ik erg veel.
Ik ben ook zo'n vreselijke twijfelaar en helaas ben ik dat ook heel mijn leven al wel geweest. Ik denk dat ik te veel nadenk over dingen en alles TE goed wil doen. Dit komt misschien voort uit onzekerheid en mijn gevoelige karakter.
Ik nader ook de 30 jaar en ook ik twijfel over mijn carriere, eventuele vervolgstudie en relatie.
Ik heb nu 5 jaar een relatie en we hebben net al ieder ander ups en downs. Dat is niet zo erg en hoort erbij, al is het echter wel zo dat deze ups en downs ook een heel groot deel worden veroorzaakt door mijn twijfels. Ik zie mijn vriend als een geweldige, lieve en gevoelige man waar ik geluk mee heb en menig vrouw heel veel voor over zou hebben......maar dat is rationeel. Ik twijfel vaak omdat ik deze dingen over hem DENK maar niet altijd over hem VOEL. Snappen jullie dat? En ik wil het ook zo graag voelen, maar doe het niet altijd!
- Misschien twijfel ik zo omdat hij de eerste is in mijn leven waarvan ik weet dat hij echt van me houdt. Misschien kom ik daarom voor het eerst toe aan het 'hou ik wel van hem'?
- Misschien ga ik gewoon niet weg omdat ik een watje ben en op safe speel
- Misschien ben ik stiekem juist wel bang dat ik die man die zo bijzonder is en zo veel van mij houdt dit opeens niet meer doet en ik toch weer alleen ben?
Tja hoe kom je erachter? Na jaren met vaak twijfels geloof ik er niet meer zo in dat ik het op een gegeven moment vanzelf weet....
vrijdag 6 februari 2009 om 16:18
Hier ook herkenning. Meest met grijsvlindertje trouwens maar ook zeker met TO
Hele leven al wel twijfelaar. 28 jr oud nu. 5 jaar relatie met iemand waarvan ik voor het eerst weet dat hij echt van me houd.
en toch die twijfels. Vanaf het begin al.
Echt heftig is de twijfel bij mij dan weer niet, tenminste, echt somber en huilerig word ik er niet van. Maar waarom komt die twijfel dan steeds terug? Terwijl ik ook dagenlang heel erg harstikke kan voelen dat ik zo van hem hou?
Ben ik nou gewoon zo, of is het de relatie...?
Nou ja ik heb dus ook geen antwoorden maar lees hier iig wel even mee!
Hele leven al wel twijfelaar. 28 jr oud nu. 5 jaar relatie met iemand waarvan ik voor het eerst weet dat hij echt van me houd.
en toch die twijfels. Vanaf het begin al.
Echt heftig is de twijfel bij mij dan weer niet, tenminste, echt somber en huilerig word ik er niet van. Maar waarom komt die twijfel dan steeds terug? Terwijl ik ook dagenlang heel erg harstikke kan voelen dat ik zo van hem hou?
Ben ik nou gewoon zo, of is het de relatie...?
Nou ja ik heb dus ook geen antwoorden maar lees hier iig wel even mee!
