Psyche
alle pijlers
Besluiteloosheid
dinsdag 23 februari 2010 om 20:47
Al een tijdje heb ik behoorlijk last van besluiteloosheid. Zo nu en dan heb ik dat altijd wel in enige mate gehad, maar nu wordt het wel 'zo serieus' dat ik daar best wel last van heb en dat ik vind dat mijn functioneren er best wel door beperkt wordt.
Soms lijkt het alsof ik totaal alles kwijt ben: ik weet echt niet wat ik moet. Als ik de deur uitstap weet ik al niet eens of in links of rechtsaf moet lopen. Nou is de afgelopen periode ook geen makkelijke geweest en dat heeft ook ongetwijfeld sporen nagelaten. Maar de grote vraag: hoe kom ik er vanaf? Stilstaan is niet echt een goede optie op dit moment, maar hoe maak je nou een keuze als je het echt kwijt lijkt te zijn?
Ik heb het gevoel dat ik op een punt sta van ontsporen of doorgaan. Ontsporen heb ik niet zoveel zin in, omdat ik eindelijk weer dingen op orde lijk te krijgen. Maar dat heeft nu voor mij grote twijfels meegebracht. Door ziekte ben ik een tijdje 'out of order' geweest en ben nu net langzaam weer dingen aan het oppakken.
Maar ik twijfel over zoveel dingen waarvan ik niet weet wat ik moet doen.
Waar moet ik gaan wonen? In heb een tijdlang 'op mezelf' gewoond in een stad maar ben sinds een jaar weer terug bij paps en mams. Voor studie zit ik zowaar aan de andere kant van het land en van heen en weer reizen wordt je ook niet echt vrolijk. Maar ik weet echt niet waar ik heen moet. Ik twijfel zo erg of ik wel weer op mezelf moet gaan wonen. Ik ben denk ik best wel eenzaam geworden. Mijn studiegenoten zijn al afgestudeerd en de vrienden die ik nog over heb wonen echt verspreid over heel Nederland. In de stad waar ik woonde heb ik niet echt veel meer over. Maar eigenlijk nergens niet. Aan de andere kant geeft dat natuurlijk ook veel kansen: nieuwe contacten opdoen, nieuwe mogelijkheden .... maar toch is er iets wat me ontzettend remt.
Nu ik wat serieuzer op zoek ben naar woonruimte bekruipt me een heel ongemakkelijk gevoel wat me heel onzeker maakt.
In mijn hoofd ook al een doemscenario: verhuisd, alleen in de grote stad, en langzaam wegkwijnen. Zo zijn er nog wel meer zaken waar ik gigantisch over twijfel en waar ik maar niet uit lijk te komen.
Aangezien ik dat echt niet kan gebruiken, hoop ik op een kritische visie van jullie. Wie heeft dit ook gehad, hoe is dat verlopen of wie heeft er tips? Misschien zie ik zelf wel allemaal beren op de weg (ook niet heel vreemd voor mij). Ergens denk ik : gewoon maar doen, dan zie ik wel hoe of wat. Maar toch, het zit me helemaal niet lekker....
Soms lijkt het alsof ik totaal alles kwijt ben: ik weet echt niet wat ik moet. Als ik de deur uitstap weet ik al niet eens of in links of rechtsaf moet lopen. Nou is de afgelopen periode ook geen makkelijke geweest en dat heeft ook ongetwijfeld sporen nagelaten. Maar de grote vraag: hoe kom ik er vanaf? Stilstaan is niet echt een goede optie op dit moment, maar hoe maak je nou een keuze als je het echt kwijt lijkt te zijn?
Ik heb het gevoel dat ik op een punt sta van ontsporen of doorgaan. Ontsporen heb ik niet zoveel zin in, omdat ik eindelijk weer dingen op orde lijk te krijgen. Maar dat heeft nu voor mij grote twijfels meegebracht. Door ziekte ben ik een tijdje 'out of order' geweest en ben nu net langzaam weer dingen aan het oppakken.
Maar ik twijfel over zoveel dingen waarvan ik niet weet wat ik moet doen.
Waar moet ik gaan wonen? In heb een tijdlang 'op mezelf' gewoond in een stad maar ben sinds een jaar weer terug bij paps en mams. Voor studie zit ik zowaar aan de andere kant van het land en van heen en weer reizen wordt je ook niet echt vrolijk. Maar ik weet echt niet waar ik heen moet. Ik twijfel zo erg of ik wel weer op mezelf moet gaan wonen. Ik ben denk ik best wel eenzaam geworden. Mijn studiegenoten zijn al afgestudeerd en de vrienden die ik nog over heb wonen echt verspreid over heel Nederland. In de stad waar ik woonde heb ik niet echt veel meer over. Maar eigenlijk nergens niet. Aan de andere kant geeft dat natuurlijk ook veel kansen: nieuwe contacten opdoen, nieuwe mogelijkheden .... maar toch is er iets wat me ontzettend remt.
Nu ik wat serieuzer op zoek ben naar woonruimte bekruipt me een heel ongemakkelijk gevoel wat me heel onzeker maakt.
In mijn hoofd ook al een doemscenario: verhuisd, alleen in de grote stad, en langzaam wegkwijnen. Zo zijn er nog wel meer zaken waar ik gigantisch over twijfel en waar ik maar niet uit lijk te komen.
Aangezien ik dat echt niet kan gebruiken, hoop ik op een kritische visie van jullie. Wie heeft dit ook gehad, hoe is dat verlopen of wie heeft er tips? Misschien zie ik zelf wel allemaal beren op de weg (ook niet heel vreemd voor mij). Ergens denk ik : gewoon maar doen, dan zie ik wel hoe of wat. Maar toch, het zit me helemaal niet lekker....
dinsdag 23 februari 2010 om 21:24
Dat is niet niks. Het lijkt me behoorlijk frustrerend om besluitloos te zijn. Maar ergens moet deze onzekerheid vandaan komen. Misschien is je periode van "out of order" toch nog niet helemaal voorbij en is dit een nasleep. Heb je in die periode iemand gehad waarmee je goed kon praten; therapeut bijvoorbeeld? Het lijkt mij zo, dat als je je onzekerheid wil overtreffen dan moet je dingen gewoon doen. Zoals je zelf aangeeft in je laatste regels. En soms is dat de beste remedie. Kijk maar wat er gebeurd als je het gewoon doet. Wat heb je te verliezen?
Jouw onzekerheid moet ergens vandaan komen. Dat is zo uit je verhaal niet op te maken. Maar wellicht dat je even met iemand moet gaan praten. Want blijkbaar zit het diep.
Wat zeggen je ouders hiervan?
Jouw onzekerheid moet ergens vandaan komen. Dat is zo uit je verhaal niet op te maken. Maar wellicht dat je even met iemand moet gaan praten. Want blijkbaar zit het diep.
Wat zeggen je ouders hiervan?
dinsdag 23 februari 2010 om 21:57
Het is ook nogal een stap om de draad weer helemaal op te pakken. Je bent waarschijnlijk niet voor niets tijdelijk weer bij je ouders gaan wonen. Ik denk dat het een reeele kans is dat je, het eerste begin, (wat) eenzaam bent in die nieuwe stad waar je ook je studie volgt. Misschien is het goed een plan te maken hoe je dat kan gaan voorkomen. Bijvoorbeeld door lid te worden van een club, aansluiting te zoeken met mensen met dezelfde studie. Misschien in een studentenhuis te gaan wonen of bij een hospita zodat je in elk geval wat aanspraak hebt?
