Psyche
alle pijlers
Bezoek aan psycholoog...
maandag 17 augustus 2009 om 18:16
ja, maar dat is al lang geleden toen ik een jaar of 17 was. Ik vond het verschrikkelijk maar 'moest' van mijn vader ivm 'vervelende' familiegebeurtenissen in mijn jeugd. Schaamde me dood, en ging elke keer met tegenzin. Maar nu, ruim 10 jaar later kan ik wel echt zeggen dat het me heel veel goed gedaan heeft. Was een leuke vrouw, in een huiselijke setting. Heb heel veel gehuild, waar ik me dan weer voor schaamde, maar voelde me heerlijk moe en opgelucht als ik er weer vandaan fietste.
Ze heeft me echt laten nadenken over hoe ik mezelf zie en in relatie tot de verhoudingen in ons gezin. Ja, sorry beetje vaag, maar ga hier niet te veel op in.
Ze heeft me echt laten nadenken over hoe ik mezelf zie en in relatie tot de verhoudingen in ons gezin. Ja, sorry beetje vaag, maar ga hier niet te veel op in.
maandag 17 augustus 2009 om 19:04
2x in mijn jeugd. De eerste keer begon veel belovend, maar ik klapte dicht toen ik erachter kwam dat een populair klasgenootje daar elke dag kwam spelen (was bij die mevrouw thuis en in die periode maakte ik me nog heel druk wat mensen van je vonden) De tweede was prettig, ik heb d.m.v. een 'dagboek/ schriftje' leren luisteren naar mijn lichaam.
maandag 17 augustus 2009 om 19:20
Jahoor, op dit moment zelfs gesprekken met een psychiater en een coach.
Ben nu echt met mezelf aan het werk, voornamelijk om mijn grenzen te leren kennen en aan te geven (ik legde nooit grenzen bij mezelf maar deed wat er moest gebeuren of wat (ik dacht dat) er van me verwacht werd- linksom of rechtsom en dus ten koste van mezelf.
Van de gesprekken zelf denk ik wel eens: jaja...maar wat moet ik er nu mee?
Totdat ik in een dagelijkse situatie weer ergens mee geconfronteerd wordt en dan opeens een moment van een gesprek door me heen gaat. Aha, denk ik dan...nu moet ik dus even opletten en goed handelen.
Ben nu echt met mezelf aan het werk, voornamelijk om mijn grenzen te leren kennen en aan te geven (ik legde nooit grenzen bij mezelf maar deed wat er moest gebeuren of wat (ik dacht dat) er van me verwacht werd- linksom of rechtsom en dus ten koste van mezelf.
Van de gesprekken zelf denk ik wel eens: jaja...maar wat moet ik er nu mee?
Totdat ik in een dagelijkse situatie weer ergens mee geconfronteerd wordt en dan opeens een moment van een gesprek door me heen gaat. Aha, denk ik dan...nu moet ik dus even opletten en goed handelen.
maandag 17 augustus 2009 om 19:33
