Psyche
alle pijlers
Bijna 40 en down
woensdag 19 juni 2024 om 09:03
Dag iedereen,
later dit jaar word ik 40 en sinds een aantal maanden overvalt me daarbij plots een neerslachtig, angstig en onrustig gevoel.
Ik heb een fijn leven, met de nodige ups en downs. Vooral een aantal verlieservaringen en zorgen op jonge leeftijd (ziekte en dood ouders) die me wel gevormd hebben. Een fijne vriendengroep, leuke job, eigen huis. Geen partner of kinderen. Ik heb niet echt een biologische klok-kinderwens maar wou/wil het ook niet helemaal uitsluiten. Daarom dan ook op m'n 34 eitjes ingevrozen.
Ik ben nog lang op stap gegaan met vrienden, in het weekend naar de bar of naar een club. Tot voor corona was dit quasi wekelijks. Los daarvan zie ik mijn vrienden ook nog steeds elke week hoewel er niet veel stapweekends meer in zitten. Ik weet dat dat normaal is (werk, kinderen, partner) en ben heel blij met het feit dat ik m'n vrienden nog zo vaak zie en altijd op ze kan rekenen.
En toch ... wat mis ik de versie van mezelf van enkele jaren geleden toen alles nog mogelijk leek. Ik heb (door de zorgen voor/rond m'n ouders) in mijn eind 20'er en begin 30'er jaren nooit zo geïnvesteerd in daten, iemand leren kennen om een eigen coconnetje en nestje mee te bouwen, zoals mijn vrienden. Daarbij komt ook dat ik flink wat problemen lijk te hebben ontwikkeld met binding/verlating waardoor het bleef bij friends with benefits of losse contacten.
Dat voelde altijd als genoeg maar nu ik de 40 nader ben ik boos op mezelf dat ik nooit meer moeite deed en nu op 40 alleen achter blijf. Ik voel me plots ook oud, onzichtbaar, niet meer leuk.
Tot een paar maanden terug had in een (soort van) relatie met iemand van 26, 13 jaar jonger dan ik dus. Hij zag me heel erg graag maar ik kon dat niet terug geven. Hij vond een ander en ik besef nu pas hoe graag ik had gewild dat ik mezelf maar meer had kunnen geven. En ik zie nu ook in hoe weinig kundig en ervaren ik ben in relaties (misschien daarom dat de 26-jarige voor mij veilig aanvoelde).
Ik vraag me af of ik niet een midlifecrisis heb/krijg: ik voel me heel de tijd lusteloos, heb heimwee naar wie ik was in het verleden, naar mijn levendig leven van het verleden, ... Ik mag absoluut niet klagen met mijn leven en met de sociale contacten die ik heb maar toch voel ik me de laatste maanden door en door eenzaam ... Omdat het ook zo blijft aanslepen, ben ik intussen ook bang dat ik geen lichtpuntjes meer zie in de toekomst.
In het verleden al therapie gehad en ik start binnenkort terug.
Wat ik met dit topic wil, weet ik niet goed. Misschien wat herkenning of advies?
later dit jaar word ik 40 en sinds een aantal maanden overvalt me daarbij plots een neerslachtig, angstig en onrustig gevoel.
Ik heb een fijn leven, met de nodige ups en downs. Vooral een aantal verlieservaringen en zorgen op jonge leeftijd (ziekte en dood ouders) die me wel gevormd hebben. Een fijne vriendengroep, leuke job, eigen huis. Geen partner of kinderen. Ik heb niet echt een biologische klok-kinderwens maar wou/wil het ook niet helemaal uitsluiten. Daarom dan ook op m'n 34 eitjes ingevrozen.
Ik ben nog lang op stap gegaan met vrienden, in het weekend naar de bar of naar een club. Tot voor corona was dit quasi wekelijks. Los daarvan zie ik mijn vrienden ook nog steeds elke week hoewel er niet veel stapweekends meer in zitten. Ik weet dat dat normaal is (werk, kinderen, partner) en ben heel blij met het feit dat ik m'n vrienden nog zo vaak zie en altijd op ze kan rekenen.
En toch ... wat mis ik de versie van mezelf van enkele jaren geleden toen alles nog mogelijk leek. Ik heb (door de zorgen voor/rond m'n ouders) in mijn eind 20'er en begin 30'er jaren nooit zo geïnvesteerd in daten, iemand leren kennen om een eigen coconnetje en nestje mee te bouwen, zoals mijn vrienden. Daarbij komt ook dat ik flink wat problemen lijk te hebben ontwikkeld met binding/verlating waardoor het bleef bij friends with benefits of losse contacten.
Dat voelde altijd als genoeg maar nu ik de 40 nader ben ik boos op mezelf dat ik nooit meer moeite deed en nu op 40 alleen achter blijf. Ik voel me plots ook oud, onzichtbaar, niet meer leuk.
Tot een paar maanden terug had in een (soort van) relatie met iemand van 26, 13 jaar jonger dan ik dus. Hij zag me heel erg graag maar ik kon dat niet terug geven. Hij vond een ander en ik besef nu pas hoe graag ik had gewild dat ik mezelf maar meer had kunnen geven. En ik zie nu ook in hoe weinig kundig en ervaren ik ben in relaties (misschien daarom dat de 26-jarige voor mij veilig aanvoelde).
Ik vraag me af of ik niet een midlifecrisis heb/krijg: ik voel me heel de tijd lusteloos, heb heimwee naar wie ik was in het verleden, naar mijn levendig leven van het verleden, ... Ik mag absoluut niet klagen met mijn leven en met de sociale contacten die ik heb maar toch voel ik me de laatste maanden door en door eenzaam ... Omdat het ook zo blijft aanslepen, ben ik intussen ook bang dat ik geen lichtpuntjes meer zie in de toekomst.
In het verleden al therapie gehad en ik start binnenkort terug.
Wat ik met dit topic wil, weet ik niet goed. Misschien wat herkenning of advies?
woensdag 19 juni 2024 om 10:05
Herkenbaar maar vooral van toen ik 30 werd. (nu 10 jaar geleden). Relatie werd na jaren verbroken, werkloos, wonend in een studentenhuis etc. Voor mij was het een reden om aan de bel te trekken en heel hard aan de slag te gaan met intensieve therapie maar ik zakte weg in een depressie. Contact met de huisarts bij dit soort gevoelens lijkt me altijd verstandig.
Natte tosti..
woensdag 19 juni 2024 om 10:16
Ergens wel herkenbaar. Ik ben 41 en ineens schiet het de laatste jaar door mijn hoofd dat ik spijt heb van dingen die ik wel en niet gedaan heb. Ik heb ook veel gezorgd voor familie vanaf jonge leeftijd, mezelf behoorlijk weggecijferd en veel dingen daardoor niet gedaan. Een aantal van diezelfde familie heeft me ook nog eens flink gekwetst de afgelopen paar jaar. Ik heb afscheid genomen en mijn leven is daardoor zoveel relaxter geworden. Ik krijg weer ruimte in mijn hoofd ofzo. En toen kwamen die gevoelens en besef dat ik ouder wordt, dat ik baal hoe ik zoveel tijd van mijn jonge leven heb geinvesteerd in anderen ipv mezelf. Echt zoveel tijd en energie heeft me dat gekost! Ik voel me gelukkig vaak positief en fijn, maar die worden afgewisseld met weken waarin me ook down voel, klote en ik alles stom vind.
Mijn man zegt dat het een midlife crisis is
En dan lachen we erom hoor. Het voelt voor mij als een soort overgang ofzo, van de tijd dat je jong bent en je niet bezig bent met ouder worden en dan ineens ben je misschien over de helft van je leven en wordt je echt ouder. Kan het niet zo goed omschrijven merk ik.
Mijn man zegt dat het een midlife crisis is
En dan lachen we erom hoor. Het voelt voor mij als een soort overgang ofzo, van de tijd dat je jong bent en je niet bezig bent met ouder worden en dan ineens ben je misschien over de helft van je leven en wordt je echt ouder. Kan het niet zo goed omschrijven merk ik.
woensdag 19 juni 2024 om 11:03
Goed dat je opnieuw in therapie gaat!
Daarnaast zou ik een afspraak maken bij de huisarts en vragen om bloed te laten prikken. Met je geestelijke gesteldheid ga je aan de slag maar het is echt belangrijk om ook lichamelijke oorzaken uit te sluiten. ( vitamine D tekort? B12? Hormonen/overgang? Ben je nog voor, maar het kan echt al spelen...)
Veel sterkte, je zo voelen is gewoon rot.
Daarnaast zou ik een afspraak maken bij de huisarts en vragen om bloed te laten prikken. Met je geestelijke gesteldheid ga je aan de slag maar het is echt belangrijk om ook lichamelijke oorzaken uit te sluiten. ( vitamine D tekort? B12? Hormonen/overgang? Ben je nog voor, maar het kan echt al spelen...)
Veel sterkte, je zo voelen is gewoon rot.
woensdag 19 juni 2024 om 11:48
Ik las dat 20% van de vrouwen nu kinderloos blijft en de meerderheid geeft aan daar geen spijt van te hebben. Toch denk ik dat het een enorm gemis is dat je dat deel van jezelf niet kan ontwikkelen, maar goed dat is mijn mening. De hele samenleving is veranderd, er is druk om een carrière op te bouwen en geen geen druk meer om huis boompje beestje te doen maar toch, we blijven sociale dieren gevormd door honderdduizenden jaren evolutie. Zelf onlangs mijn vader verloren en het besef bij mij is wel heel hard binnengekomen dat al het materialisme niets voorstelt ten opzichte van familie en kinderen. Ik heb een paar hele hele lieve vriendinnen maar de liefde voor hen is niets vergeleken met die voor mijn kinderen en ouders.
Nu wil ik niet zeggen dat je niet gelukkig kan zijn zonder kinderen of partner, helemaal niet, maar ik kan me goed voorstellen dat je een bepaalde leegte ervaart, een soort van gemiste kansen idee. Misschien hoort dat ook wel bij 40 worden, afscheid van je jeugd en alle onbevangenheid en alle onbegrensde mogelijkheden die dat met zich mee brengt.
Nu wil ik niet zeggen dat je niet gelukkig kan zijn zonder kinderen of partner, helemaal niet, maar ik kan me goed voorstellen dat je een bepaalde leegte ervaart, een soort van gemiste kansen idee. Misschien hoort dat ook wel bij 40 worden, afscheid van je jeugd en alle onbevangenheid en alle onbegrensde mogelijkheden die dat met zich mee brengt.
woensdag 19 juni 2024 om 12:38
Bedankt voor jullie reacties!
Ik lijk vooral plots een partner te missen, terwijl dat voorheen nooit echt zo op de voorgrond stond. Ik hechte altijd al heel veel belang aan vrienden en ik kan me gelukkig rekenen met een hechte vriendengroep die ik al meer dan 20 jaar heb. Mijn emotionele noden werden/worden op die manier een beetje ingevuld denk ik (bij gebrek aan familie ook, ik heb wel nog een broer en het contact is goed maar toch nooit echt diepgaand).
Toch overvalt me sinds het einde van mijn relatie met die jongere vriend een enorm gevoel van gemis aan geborgenheid, veiligheid, eigen nestje. Onze relatie duurde maar goed acht maanden en een groot deel daarvan heb ik gespendeerd aan hem zeggen dat het vooral niets op lange termijn zou worden ... Waarom ik dit steeds zo stellig moest zeggen, geen idee, ik vermoed een combinatie van bindings- en verlatingsangst en het leeftijdsverschil. Hij gaf steeds aan gek op me te zijn en zag het probleem niet. Door mijn eigen botte gedrag heb ik hem vaak weg geduwd en uiteindelijk ook in de armen van een ander.
Ik heb er erg veel spijt van en hunker heel hard terug naar hem of minstens naar wat de relatie met hem me bood: iemand die me gewoon graag zag en waar ik bij terecht kon, leuke dingen mee kon doen, me geborgen en gehoord kon voelen. Anderzijds kan ik ook inzien dat ik hem nu op een verhoogje plaats en de relatie idealiseer en romantiseer. Want ik vond ook dat er te weinig diepgang was, we hadden andere verwachtingen van de toekomst (logisch door het leeftijdsverschil) etc. Nu ben ik alleen boos op mezelf dat ik hem zo heb weggeduwd en laten gaan, terwijl wat we hadden gewoon lief, leuk en ongecompliceerd kon zijn.
Komt daarbij dat ik tot voor kort nog vaak met een, even oude, vrijgezellge vriendin op stap ging. Zij lijkt daar minder zin in te hebben door een aantal persoonlijke zaken bij haar. Vroeger kon ik nog terugvallen op mijn 'social butterfly' gehalte, wat flirten bij het stappen etc. Dat valt nu eventjes weg en ik weet niet of het nog terug komt (en of het uberhaupt nog is zoals vroeger dan).
Ik zit eventjes vast, zo voelt het. Het gemis aan kinderen is er niet echt maar een fijne partner zou wel leuk zijn. Alleen word ik nu geconfronteerd dat ik 'plots' 40 ben, niet weet hoe er aan te beginnen, me oud en onaantrekkelijk voel, lusteloos en tegelijk onrustig ...
Misschien goed idee om ook es bloed te laten prikken om te kijken of er ook iets lichamelijks zou zijn dat dit (mee) kan verklaren.
Alvast bedankt dat ik hier even van me af kan klagen. Ik vertel het ook tegen vrienden maar ik wil ook niet steeds een zeur zijn met vage klachten ...
Ik lijk vooral plots een partner te missen, terwijl dat voorheen nooit echt zo op de voorgrond stond. Ik hechte altijd al heel veel belang aan vrienden en ik kan me gelukkig rekenen met een hechte vriendengroep die ik al meer dan 20 jaar heb. Mijn emotionele noden werden/worden op die manier een beetje ingevuld denk ik (bij gebrek aan familie ook, ik heb wel nog een broer en het contact is goed maar toch nooit echt diepgaand).
Toch overvalt me sinds het einde van mijn relatie met die jongere vriend een enorm gevoel van gemis aan geborgenheid, veiligheid, eigen nestje. Onze relatie duurde maar goed acht maanden en een groot deel daarvan heb ik gespendeerd aan hem zeggen dat het vooral niets op lange termijn zou worden ... Waarom ik dit steeds zo stellig moest zeggen, geen idee, ik vermoed een combinatie van bindings- en verlatingsangst en het leeftijdsverschil. Hij gaf steeds aan gek op me te zijn en zag het probleem niet. Door mijn eigen botte gedrag heb ik hem vaak weg geduwd en uiteindelijk ook in de armen van een ander.
Ik heb er erg veel spijt van en hunker heel hard terug naar hem of minstens naar wat de relatie met hem me bood: iemand die me gewoon graag zag en waar ik bij terecht kon, leuke dingen mee kon doen, me geborgen en gehoord kon voelen. Anderzijds kan ik ook inzien dat ik hem nu op een verhoogje plaats en de relatie idealiseer en romantiseer. Want ik vond ook dat er te weinig diepgang was, we hadden andere verwachtingen van de toekomst (logisch door het leeftijdsverschil) etc. Nu ben ik alleen boos op mezelf dat ik hem zo heb weggeduwd en laten gaan, terwijl wat we hadden gewoon lief, leuk en ongecompliceerd kon zijn.
Komt daarbij dat ik tot voor kort nog vaak met een, even oude, vrijgezellge vriendin op stap ging. Zij lijkt daar minder zin in te hebben door een aantal persoonlijke zaken bij haar. Vroeger kon ik nog terugvallen op mijn 'social butterfly' gehalte, wat flirten bij het stappen etc. Dat valt nu eventjes weg en ik weet niet of het nog terug komt (en of het uberhaupt nog is zoals vroeger dan).
Ik zit eventjes vast, zo voelt het. Het gemis aan kinderen is er niet echt maar een fijne partner zou wel leuk zijn. Alleen word ik nu geconfronteerd dat ik 'plots' 40 ben, niet weet hoe er aan te beginnen, me oud en onaantrekkelijk voel, lusteloos en tegelijk onrustig ...
Misschien goed idee om ook es bloed te laten prikken om te kijken of er ook iets lichamelijks zou zijn dat dit (mee) kan verklaren.
Alvast bedankt dat ik hier even van me af kan klagen. Ik vertel het ook tegen vrienden maar ik wil ook niet steeds een zeur zijn met vage klachten ...
woensdag 19 juni 2024 om 12:43
Waarom zou dat een gemis zijn? Ik mis er niks aan. Ben juist heel blij dat ik ze niet heb en niet ga krijgen.Pioen00 schreef: ↑19-06-2024 11:48Ik las dat 20% van de vrouwen nu kinderloos blijft en de meerderheid geeft aan daar geen spijt van te hebben. Toch denk ik dat het een enorm gemis is dat je dat deel van jezelf niet kan ontwikkelen, maar goed dat is mijn mening. De hele samenleving is veranderd, er is druk om een carrière op te bouwen en geen geen druk meer om huis boompje beestje te doen maar toch, we blijven sociale dieren gevormd door honderdduizenden jaren evolutie. Zelf onlangs mijn vader verloren en het besef bij mij is wel heel hard binnengekomen dat al het materialisme niets voorstelt ten opzichte van familie en kinderen. Ik heb een paar hele hele lieve vriendinnen maar de liefde voor hen is niets vergeleken met die voor mijn kinderen en ouders.
Nu wil ik niet zeggen dat je niet gelukkig kan zijn zonder kinderen of partner, helemaal niet, maar ik kan me goed voorstellen dat je een bepaalde leegte ervaart, een soort van gemiste kansen idee. Misschien hoort dat ook wel bij 40 worden, afscheid van je jeugd en alle onbevangenheid en alle onbegrensde mogelijkheden die dat met zich mee brengt.
De liefde voor mijn man en mijn vrienden zijn groter dan de liefde voor mijn ouder(s).
woensdag 19 juni 2024 om 12:56
Tja, als je wel kinderen krijgt zul je jezelf ook weg moeten cijferen en kun je ook heel veel dingen niet doen. Dat kun je dan ook weer als een enorm gemis ervaren.
Maar TO, ik herken het soms wel dat ik zou willen dat ik mezelf als tiener en twintiger niet zo had weggecijferd. Maar ja, uiteindelijk hebben veel mensen dat gevoel van spijt wel eens, dus uiteindelijk is het een vrij universele ervaring. Het leven is nu eenmaal niet altijd leuk, maar ja, ik herken dat gevoel wel. Het is een rotgevoel
Overigens is het nog niet te laat om nog een relatie te krijgen natuurlijk, hè.
woensdag 19 juni 2024 om 13:02
Ik vind je verhaal deels heel herkenbaar, TO. Hier ook een niet-standaard levensloop. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad en ben daarna jong mijn moeder en eerste man verloren. Als gevolg daarvan heb ik jaren niet kunnen nadenken over de toekomst. Een week of twee, verder gingen mijn gedachten niet. Ik had geen dromen, geen plannen, alleen impulsen.
Op een gegeven moment had ik daar genoeg van. Wat mij heel erg heeft geholpen om die manier van leven los te laten (naast een shitload aan therapie) was compassie met mezelf. Ik heb al die jaren gedaan wat nodig was om te overleven, en dat is óók goed geweest. En hoewel het leven van mijn vrienden heel anders verliep dan het mijne, heb ik een aantal heel waardevolle vriendschappen behouden.
De onvrede die jij nu voelt, komt doordat je toe bent aan een andere manier van leven. Je oude levensstijl knelt. Heel goed dat je daar met een therapeut naar gaat kijken. Wees daarbij vooral mild voor jezelf, er valt je echt niks te verwijten.
Op een gegeven moment had ik daar genoeg van. Wat mij heel erg heeft geholpen om die manier van leven los te laten (naast een shitload aan therapie) was compassie met mezelf. Ik heb al die jaren gedaan wat nodig was om te overleven, en dat is óók goed geweest. En hoewel het leven van mijn vrienden heel anders verliep dan het mijne, heb ik een aantal heel waardevolle vriendschappen behouden.
De onvrede die jij nu voelt, komt doordat je toe bent aan een andere manier van leven. Je oude levensstijl knelt. Heel goed dat je daar met een therapeut naar gaat kijken. Wees daarbij vooral mild voor jezelf, er valt je echt niks te verwijten.
woensdag 19 juni 2024 om 13:04
Bijna iedereen hier die moeder is weet waar ik het over heb. De liefde voor je kinderen overtreft alles. De liefde voor ouders is weer heel wat anders, dat is gek genoeg niet hetzelfde.
Er is natuurlijk helemaal niets mis om je eigen keuzes te maken en daarmee gelukkig te zijn he. Wat dat betreft hoeft er helemaal geen gemis te zijn. Ik heb het over een deel van jezelf dat pas in ontwikkeling komt als je zelf moeder wordt, dat weet je daarvoor nog helemaal niet. En dan zijn er natuurlijk ook nog moeders die hun kinderen niet leuk vinden of geen goede ouder kunnen zijn, alle uitzonderen zijn mogelijk.
woensdag 19 juni 2024 om 13:15
Het gedeelte oud en onzichtbaar herken ik en dat geeft mij ook soms een wanhopig gevoel.
Ik ben altijd rusteloos geweest, vaak verhuisd en leefde in de illusie dat ik altijd opnieuw kon beginnen. Ik was altijd hoopvol. Altijd jongere vrienden, jongere partners, maar geen echte duurzame relaties. En toen werd ik 40 en hakte de realiteit erin, dat je niet maar eindeloos opnieuw kan beginnen en blijven fladderen.
Het verlies van mijn laatste relatie heeft me gebroken. Het raakte me zo hard, alsof alles wat ik ontkend heb in het verleden, over mezelf, over me heen kwam. Ik in de spiegel moest kijken en ik vind het niet leuk wat ik daar zie. Al mijn "zelfvertrouwen" weg. Als gevolg heb ik mezelf opgesloten en daar werd het natuurlijk niet beter van.
Ik denk dat het bij mij een proces is van loslaten van mijn jeugd. Zo zwaar als dat klinkt voelt het ook. Een echte midlife crisis denk ik wel. Als dit geen midlife crisis is weet ik niet wat dan wel. En ik kan nog wel even doorgaan. Genoeg herkenning dus wel denk ik.
TO, zie ie je 40 als een grens wbt kinderen krijgen?
Ik ben altijd rusteloos geweest, vaak verhuisd en leefde in de illusie dat ik altijd opnieuw kon beginnen. Ik was altijd hoopvol. Altijd jongere vrienden, jongere partners, maar geen echte duurzame relaties. En toen werd ik 40 en hakte de realiteit erin, dat je niet maar eindeloos opnieuw kan beginnen en blijven fladderen.
Het verlies van mijn laatste relatie heeft me gebroken. Het raakte me zo hard, alsof alles wat ik ontkend heb in het verleden, over mezelf, over me heen kwam. Ik in de spiegel moest kijken en ik vind het niet leuk wat ik daar zie. Al mijn "zelfvertrouwen" weg. Als gevolg heb ik mezelf opgesloten en daar werd het natuurlijk niet beter van.
Ik denk dat het bij mij een proces is van loslaten van mijn jeugd. Zo zwaar als dat klinkt voelt het ook. Een echte midlife crisis denk ik wel. Als dit geen midlife crisis is weet ik niet wat dan wel. En ik kan nog wel even doorgaan. Genoeg herkenning dus wel denk ik.
TO, zie ie je 40 als een grens wbt kinderen krijgen?
woensdag 19 juni 2024 om 13:27
Ik heb jouw leeftijd (1 jaartje ouder, dus de 40 net gepasseerd) en ik denk best een ander leven, namelijk partner, gezin, koophuis...maar je beschrijft hier eigenlijk heel goed hoe ik me de afgelopen maanden lijk te voelen. Uiterlijk gaat toch wat achteruit, ik voel minder drive en energie en tegelijkertijd enorme onrust, omdat ik me zo 'vast' voel zitten. Zonder jouw gevoel en situatie te willen duiden, voelt het voor mij ook wel als de leeftijd. Opeens 40, toch best al een eind op weg. De wereld ligt minder voor je open dan 15 jaar terug. Je wordt geconfronteerd met het achter je laten van je echte jeugd. Best een proces.Lou schreef: ↑19-06-2024 12:38Ik zit eventjes vast, zo voelt het. Het gemis aan kinderen is er niet echt maar een fijne partner zou wel leuk zijn. Alleen word ik nu geconfronteerd dat ik 'plots' 40 ben, niet weet hoe er aan te beginnen, me oud en onaantrekkelijk voel, lusteloos en tegelijk onrustig ...
woensdag 19 juni 2024 om 13:38
Ik ben 40 en het idee dat opnieuw beginnen steeds lastiger zal worden, daar ben ik mij ondertussen ook meer van bewust. Ook omdat je als 40-er sneller als oud wordt gezien.
Maar ook dat ik nog altijd niet weet wat ik wil worden, mijn werkleven dus ook niet op orde heb. Dat ik nu weer vrijgezel ben, dat vind ik niet erg. Geen kinderen is een keuze. Maar ook dat mijn ouders steeds ouder worden en de kans dat ze er morgen niet meer zijn, steeds groter wordt.
Ik heb wel het idee dat ik een mini-midlifecrisis heb, aan de andere kant voelt het niet anders als een paar jaar geleden toen ik ook niet lekker in mijn vel zat...
Maar ook dat ik nog altijd niet weet wat ik wil worden, mijn werkleven dus ook niet op orde heb. Dat ik nu weer vrijgezel ben, dat vind ik niet erg. Geen kinderen is een keuze. Maar ook dat mijn ouders steeds ouder worden en de kans dat ze er morgen niet meer zijn, steeds groter wordt.
Ik heb wel het idee dat ik een mini-midlifecrisis heb, aan de andere kant voelt het niet anders als een paar jaar geleden toen ik ook niet lekker in mijn vel zat...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 19 juni 2024 om 14:05
Ik snap dat de liefde voor kinderen anders is. Maar om te zeggen dat het een enorm gemis is, is gewoon niet waar. Ik zou het als gebrek in mijn eigen ontwikkeling ervaren en meer gebonden zijn dan nu. Kinderen hebben is niet alles. Er is meer in het leven dan dat. Prima natuurlijk als mensen kinderen willen, echt. Maar doen alsof het alles is, nee.Pioen00 schreef: ↑19-06-2024 13:04Bijna iedereen hier die moeder is weet waar ik het over heb. De liefde voor je kinderen overtreft alles. De liefde voor ouders is weer heel wat anders, dat is gek genoeg niet hetzelfde.
Er is natuurlijk helemaal niets mis om je eigen keuzes te maken en daarmee gelukkig te zijn he. Wat dat betreft hoeft er helemaal geen gemis te zijn. Ik heb het over een deel van jezelf dat pas in ontwikkeling komt als je zelf moeder wordt, dat weet je daarvoor nog helemaal niet. En dan zijn er natuurlijk ook nog moeders die hun kinderen niet leuk vinden of geen goede ouder kunnen zijn, alle uitzonderen zijn mogelijk.
woensdag 19 juni 2024 om 14:20
Het gevoel van de 'mijlpaal' en keuzes maken overvalt me inderdaad. Ik had altijd het idee dat alles nog wel kon. 'Later' zou ik wel iemand leren kennen waarmee ik me wel kon/wou settelen. Ineens is 'Later' nu geworden en besef ik hoe weinig ik op dat vlak bereikt heb. Ik heb zelfs nog nooit samen gewoond. Op dat vlak paste de relatie die ik met mijn jongere vriend had wel bij mij (hoewel zelfs hij al wel had samen gewoond): het leek meer op samen ontdekken welke relatie wel past, wat je verlangens daar in zijn en daar samen in groeien, ontdekken .... Niet dat ik voordien geen relaties had maar het overvalt me plots heel hard, de idee dat ik beter jaren geleden wat meer had geïnvesteerd om nu ook te kunnen genieten van een veilig opvangnet. Een soort van boos zijn op mezelf ook, zelfs indirect boos op anderen of 'de situatie' (zoals de ziekte en dood van mijn ouders) dat het me niet gelukt is.
Ik loop zowat de hele dag door te janken, kan mijn tranen soms moeilijk bedwingen. Ik heb het fatalistische idee dat nu nog de liefde vinden, met al mijn onbeholpenheid hierin, me niet meer lukt maar dat het 'rondfladderen bij het stappen' er plots ook niet meer in zit door mijn leeftijd (terwijl ik weekends vol gepland heb met café-avonden, festivals, ...).
De confrontatie met het getal 40 doet me ook echt wel bijna letterlijk naar adem happen. Mijn beide ouders zaten dan, achteraf gezien, al over 2/3 van hun leven. Wat wil ik nog met de tweede helft van mijn leven, wat is zinvol, wat niet, ...? Ik word gek van mijn eigen gedachten.
Op het internet lees ik dat een midlifecrisis bij vrouwen gemiddeld 1 tot 5 jaar duurt ... help
Ik loop zowat de hele dag door te janken, kan mijn tranen soms moeilijk bedwingen. Ik heb het fatalistische idee dat nu nog de liefde vinden, met al mijn onbeholpenheid hierin, me niet meer lukt maar dat het 'rondfladderen bij het stappen' er plots ook niet meer in zit door mijn leeftijd (terwijl ik weekends vol gepland heb met café-avonden, festivals, ...).
De confrontatie met het getal 40 doet me ook echt wel bijna letterlijk naar adem happen. Mijn beide ouders zaten dan, achteraf gezien, al over 2/3 van hun leven. Wat wil ik nog met de tweede helft van mijn leven, wat is zinvol, wat niet, ...? Ik word gek van mijn eigen gedachten.
Op het internet lees ik dat een midlifecrisis bij vrouwen gemiddeld 1 tot 5 jaar duurt ... help
woensdag 19 juni 2024 om 14:37
Begrijp me goed hoor, ik vind het heel fijn voor je dat je gelukkig bent en je je zo zonder kinderen ontwikkelt hebt en ben ook totaal niet voor dat iedereen maar kinderen moet nemen*Elfje* schreef: ↑19-06-2024 14:05Ik snap dat de liefde voor kinderen anders is. Maar om te zeggen dat het een enorm gemis is, is gewoon niet waar. Ik zou het als gebrek in mijn eigen ontwikkeling ervaren en meer gebonden zijn dan nu. Kinderen hebben is niet alles. Er is meer in het leven dan dat. Prima natuurlijk als mensen kinderen willen, echt. Maar doen alsof het alles is, nee.
@TO: Wat wil je met het laatste deel van je leven? Wel zinvol om daar nu bij stil te staan toch? Onlangs is mijn vader overleden en het besef dat het leven een keer stopt is echt wel doorgedrongen nu bij mij en ben niet fatalistisch geworden of zo, maar het is een soort acceptatie. Ik heb dan wel mijn kinderen, geen man meer, maar dat komt wel weer.
Wat is de waarde van die weekends met café-avonden en festivals voor jou? Waar haal je de kwaliteit van leven vandaan? Waarom zou het vinden van liefde voor jou niet zijn weggelegd? Misschien eens als je wat verder bent realistisch gaan kijken wat voor soort man bij jou zou passen, waar je blij van wordt en blijft?
Wees niet boos op jezelf en de dingen die niet gelukt zijn
woensdag 19 juni 2024 om 15:13
Mijn leven is verre van gelukt. En toch ben ik nu op mijn 40e gelukkiger dan ooit. Ik leef met de dag, denk niet ver vooruit. Doe wat ik leuk vind, draag wat ik leuk vind en houd me niet teveel bezig met anderen. Ik geniet van het leven, ook al is lang niet alles leuk en fijn. Ik kijk niet naar de toekomst. Morgen is ver genoeg. Scheelt heel veel sinds ik zo in het leven sta.
woensdag 19 juni 2024 om 16:23
Tot voor kort voelde ik me ook gewoon 'goed'. De nakende 40, samen met het relatie-einde, zorgt sinds een paar maanden ineens voor een gevoel van grote eenzaamheid.
Het idee dat ik voor niemand de grootste prioriteit bent kan soms eindeloos eenzaam aanvoelen. Ik wéét dat veel mensen me graag zien en dat niemand me kwijt wil maar als puntje bij paaltje komt en de wereld zou vergaan, zou iedereen voor zijn partner, ouder, kind kiezen (helemaal logisch ook!). Dat besef kan me soms erg overvallen en droevig maken ...
Het idee dat ik voor niemand de grootste prioriteit bent kan soms eindeloos eenzaam aanvoelen. Ik wéét dat veel mensen me graag zien en dat niemand me kwijt wil maar als puntje bij paaltje komt en de wereld zou vergaan, zou iedereen voor zijn partner, ouder, kind kiezen (helemaal logisch ook!). Dat besef kan me soms erg overvallen en droevig maken ...
woensdag 19 juni 2024 om 17:20
Als je ouders met 40 al meer dan 2/3 erop hadden zitten vermoed ik dat ze niet zo heel oud zijn geworden. Ook omdat je zegt dat je ze verloren hebt toen je pas eind 20/begin 30 was.Lou schreef: ↑19-06-2024 14:20De confrontatie met het getal 40 doet me ook echt wel bijna letterlijk naar adem happen. Mijn beide ouders zaten dan, achteraf gezien, al over 2/3 van hun leven. Wat wil ik nog met de tweede helft van mijn leven, wat is zinvol, wat niet, ...? Ik word gek van mijn eigen gedachten.
Ik hoor van veel mensen dat, wanneer ze zelf relatief jong een ouder verliezen, ze er zelf veel meer rekening mee houden ook jong te overlijden. Speelt zoiets misschien mee?
Want objectief gezien is de levensverwachting in Nederland 80+, dus grote kans dat je nog niet eens op de helft zit, hè.
maandag 15 juli 2024 om 04:29
Ik wil je hierbij een hart onder de riem steken. Veertig is nog steeds heel jong en je hebt nog steeds tijd genoeg om een partner te treffen bij wie je wil zijn of het leven vorm te geven hoe jij wil. Ook zien veertigers er gewoon nog echt goed uit:) Je hoeft jezelf geen druk op te leggen. En als je behoefte hebt aan uitgaan, denk out of the box, misschien leuk om op zoek te gaan naar een nieuw uitgaansmaatje? er zijn genoeg veertigers die daarvan genieten.
maandag 15 juli 2024 om 09:15
Hrkenbaar, ik heb dat ook rond mijn 38ste gehad, vooral toen bleek dat ik geen kinderen ging krijgen. Ok, wat ga ik dan met mijn leven doen? Met kinderen is een groot gedeelte daarvan toch behoorlijk ingevuld, wat ga ik met die ruimte doen?
Al heb ik een partner waar ik heel blij mee ben en hij met mij, dat geeft ook vastigheid. Voor mij speelde het 'alle mijlpalen zijn nu wel voorbij'-gevoel heel erg. Het idee dat er geen natuurlijke grote veranderingen meer voor de boeg liggen.
In die zin kan ik ook met een zekere jaloezie naar jouw situatie kijken: alles ligt nog open! Hoe gaaf. Je gaat nog een fijne partner ontmoeten (realistisch gezien is die kans heel groot) die alles weer op zijn kop gaat zetten. Misschien ga je wel voor hem verhuizen en bouw je een nieuw leven op in een nieuwe omgeving. Misschien krijg je nog wel een kind van hem of van een one-night-stand of een donor of wat dan ook. Juist doordat je niet vast zit, heb je nog alle mogelijkheden. Los van de mogelijkheden van werk- en woonveranderingen enzo natuurlijk.
Mijn heeft het die periode geholpen om ook veel boeken enzo over zingeving te lezen. Tips zijn: 4000 weken van Oliver Burkeman en De kracht van betekenis van Emily Esfahani Smith. Deze boeken richten zich meer op het invullen van het leven op een manier die bij jou past, in plaats van alleen focussen op gelukkig zijn.
Het heeft mij in elk geval geholpen deze fase als een normale fase in het leven te zien. Sommige mensen nemen een jonge vriend(in), anderen een sportauto of motor. Ik ben aan het experimenteren met nieuwe creatieve hobby's, ander type vakanties en verdieping in mijn werk. Daarnaast helpt het bij mij om ook vooral even fysiek bezig te zijn, ipv alleen maar te denken. Dus onkruid te trekken, bij een vriend helpen klussen (liefst slopen
) of brood te bakken ofzo. \
Kijk of je deze fase als transitie kunt zien (en die kan best een paar jaar duren) ipv een crisis. En zoek naar wat jij nodig hebt om die transitie zo prettig mogelijk door te gaan. Succes!
Al heb ik een partner waar ik heel blij mee ben en hij met mij, dat geeft ook vastigheid. Voor mij speelde het 'alle mijlpalen zijn nu wel voorbij'-gevoel heel erg. Het idee dat er geen natuurlijke grote veranderingen meer voor de boeg liggen.
In die zin kan ik ook met een zekere jaloezie naar jouw situatie kijken: alles ligt nog open! Hoe gaaf. Je gaat nog een fijne partner ontmoeten (realistisch gezien is die kans heel groot) die alles weer op zijn kop gaat zetten. Misschien ga je wel voor hem verhuizen en bouw je een nieuw leven op in een nieuwe omgeving. Misschien krijg je nog wel een kind van hem of van een one-night-stand of een donor of wat dan ook. Juist doordat je niet vast zit, heb je nog alle mogelijkheden. Los van de mogelijkheden van werk- en woonveranderingen enzo natuurlijk.
Mijn heeft het die periode geholpen om ook veel boeken enzo over zingeving te lezen. Tips zijn: 4000 weken van Oliver Burkeman en De kracht van betekenis van Emily Esfahani Smith. Deze boeken richten zich meer op het invullen van het leven op een manier die bij jou past, in plaats van alleen focussen op gelukkig zijn.
Het heeft mij in elk geval geholpen deze fase als een normale fase in het leven te zien. Sommige mensen nemen een jonge vriend(in), anderen een sportauto of motor. Ik ben aan het experimenteren met nieuwe creatieve hobby's, ander type vakanties en verdieping in mijn werk. Daarnaast helpt het bij mij om ook vooral even fysiek bezig te zijn, ipv alleen maar te denken. Dus onkruid te trekken, bij een vriend helpen klussen (liefst slopen
) of brood te bakken ofzo. \Kijk of je deze fase als transitie kunt zien (en die kan best een paar jaar duren) ipv een crisis. En zoek naar wat jij nodig hebt om die transitie zo prettig mogelijk door te gaan. Succes!
maandag 15 juli 2024 om 09:37
Waarom zou je altijd maar alles moeten ontwikkelen?
Misschien is het ook wel een enorm gemis dat ik het serie-moordenaar deel van mijn leven niet kan ontwikkelen.
Maar ja: ik heb die behoefte nou eenmaal niet.
Verder herken ik mij in wat TO schrijft hoor. Ik koppelde dit niet direct aan mijn leeftijd, eerder aan het feit dat de generatie boven mij helemaal weg is en ik zonder broers/zussen/kinderen/partner gewoon echt helemaal alleen ben. In het dagelijks leven zit ik hier (nog) niet mee, maar ik heb wel de angst dat dit op een dag wel gaat gebeuren en dan is het echt te laat om er nog wat aan te doen.
Aan de andere kant heb ik niet het idee dat ik in mijn leven andere keuzes had willen maken. Ja, ik had misschien (nog!) meer in een van mijn ex-relaties kunnen investeren, maar ik zou niet weten wie dat geweest had moeten zijn. Dan had ik mijzelf namelijk tekort gedaan en dat had weer hele andere problemen opgeleverd.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
