Psyche
alle pijlers
Bloosangst
zondag 21 september 2008 om 19:02
Hallo allemaal,
Ik post hier niet vaak een onderwerp maar ik lees al wel jaren mee.
Ik heb een probleem. Ik word namelijk heel erg snel rood. Sinds een jaar of twee heb ik hier last van. Ik vind dit echt heel erg vervelend. Op de momenten dat ik niet bloos, vind ik het niet erg, maar als ik dan begin te blozen dan kan ik wel door de grond zakken.
Iemand hoeft maar iets tegen mij te zeggen en ik ben rood. Je zou zeggen dat ik er vaker last van heb als ik in een nieuwe omgeving kom, maar ik bloos het vaakst als ik met mijn ouders ben. Soms gebeurt het ook op mijn werk of ergens anders. En vreemd genoeg heb ik er ook last van als ik in mijn eentje ben. Ik heb ook het gevoel dat mijn ouders mij totaal niet begrijpen. Elke keer als ik rood word, en ze zitten erbij, dan maken ze er opmerkingen over en doen ze alsof ik de gevaarlijkste ziekte die je maar kan krijgen heb. Ze willen ook dat ik altijd maar colletjes draag, omdat anderen anders allemaal vlekken in mijn nek zien.
Op een of adnere manier snap ik mezelf niet echt meer. Tot twee jaar geleden had ik hier echt nooit last van. Ik was vroeger echt een sterke zelfverzekerde meid, maar daar is helemaal niks meer van over.
Daarnaast krijg ik naast een rood hoofd, ook allemaal rode vlekken in mijn nek en docolete. Ik schaam me ervoor als anderen het zien.
Op dit moment is het nog niet zo dat ik mezelf opsluit en niet meer naar buiten durf. Ik durf nog wel alles te doen, maar ik vind het niet fijn dat ik om het minste ga blozen.
Het is een beetje een warrig verhaal geworden, maar ik hoop dat er iemand is die mij kan helpen
Anna
Ik post hier niet vaak een onderwerp maar ik lees al wel jaren mee.
Ik heb een probleem. Ik word namelijk heel erg snel rood. Sinds een jaar of twee heb ik hier last van. Ik vind dit echt heel erg vervelend. Op de momenten dat ik niet bloos, vind ik het niet erg, maar als ik dan begin te blozen dan kan ik wel door de grond zakken.
Iemand hoeft maar iets tegen mij te zeggen en ik ben rood. Je zou zeggen dat ik er vaker last van heb als ik in een nieuwe omgeving kom, maar ik bloos het vaakst als ik met mijn ouders ben. Soms gebeurt het ook op mijn werk of ergens anders. En vreemd genoeg heb ik er ook last van als ik in mijn eentje ben. Ik heb ook het gevoel dat mijn ouders mij totaal niet begrijpen. Elke keer als ik rood word, en ze zitten erbij, dan maken ze er opmerkingen over en doen ze alsof ik de gevaarlijkste ziekte die je maar kan krijgen heb. Ze willen ook dat ik altijd maar colletjes draag, omdat anderen anders allemaal vlekken in mijn nek zien.
Op een of adnere manier snap ik mezelf niet echt meer. Tot twee jaar geleden had ik hier echt nooit last van. Ik was vroeger echt een sterke zelfverzekerde meid, maar daar is helemaal niks meer van over.
Daarnaast krijg ik naast een rood hoofd, ook allemaal rode vlekken in mijn nek en docolete. Ik schaam me ervoor als anderen het zien.
Op dit moment is het nog niet zo dat ik mezelf opsluit en niet meer naar buiten durf. Ik durf nog wel alles te doen, maar ik vind het niet fijn dat ik om het minste ga blozen.
Het is een beetje een warrig verhaal geworden, maar ik hoop dat er iemand is die mij kan helpen
Anna
zondag 21 september 2008 om 19:55
Beste Anna, ik krijg ook snel een rooie kop. Altijd al gehad. Lastig, maar weinig aan te doen en met zelfverzekerdheid heeft het niet veel te maken. Laatst nog, nota bene op mijn werk bij een nieuwe klant... zit ik ineens met een kop als vuur. Niet zo leuk, maar ik heb er maar een grapje over gemaakt. Ik vind dat jouw ouders echt belachelijk reageren. Kun je ze duidelijk maken dat ze daar echt mee op moeten houden? Ouders die je niet steunen, dat is een probleem... een paar rooie vlekken in je nek zijn dat niet.
zondag 21 september 2008 om 20:13
Ik denk dat hoe drukker jij je hierom gaat maken, hoe erger het gaat worden!
Iedereen wordt wel eens in meer of mindere mate rood... so what? Mij overkomt het ook wel eens... Nou dan moet ik er meestal om lachen, of ik maak een opmerking in de trant van 'jee ik krijg het er warm van zeg!' nou en dan is het moment weer voorbij...
Dus leg er voor jezelf niet teveel de nadruk op. En als ik jou was zou ik je ouders ook even vertellen dat je hun (waarschijnlijk goedbedoelde) commentaar niet zo kunt waarderen
Iedereen wordt wel eens in meer of mindere mate rood... so what? Mij overkomt het ook wel eens... Nou dan moet ik er meestal om lachen, of ik maak een opmerking in de trant van 'jee ik krijg het er warm van zeg!' nou en dan is het moment weer voorbij...
Dus leg er voor jezelf niet teveel de nadruk op. En als ik jou was zou ik je ouders ook even vertellen dat je hun (waarschijnlijk goedbedoelde) commentaar niet zo kunt waarderen
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 21 september 2008 om 20:20
Ik heb het vaak genoeg met mijn ouders hierover gehad, en heb ook gezegd dat ik me van dat soort opmerkingen echt niet beter voelt. Ja dat klopt wat je zegt dat iedereen wel eens rood werd, dat had ik vroeger ook. Maar nu is het zo dat ELKE keer als ik rood wordt, dat ik er dan opmerkingen over krijg alsof ze nog nooit iemand hebben gezien die zoo rood werd. Ik probeer er ook de nadruk niet op te leggen, maar als anderen echt elke keer vervelende dingen erover zeggen dan is het toch heel erg moeilijk om je er niks van aan te trekken, want echt elke keer gebeurt dat.
zondag 21 september 2008 om 20:27
Ik heb het ook, altijd al gehad. Het gebeurt me vaak als me iets onverwachts overkomt, als ik ineens aangeschoten wordt op straat of als iemand een vraag stelt die ik helemaal niet verwacht. Ik krijg trouwens ook heel snel een rood hoofd als ik het erg warm heb of als ik me ingespannen heb. Ach, heb er niet zo'n probleem mee. Veel mensen vinden het volgens mij wel schattig als ze zien dat je kwetsbaar bent.
Het vervelende in jouw geval is dat je ouders zo naar reageren. Hoe komen ze erbij om jou telkens zo voor het blok te zetten? Denken ze echt dat dit helpt? Als iedereen (naast mij) zo op mijn rode hoofd zou letten zou het bij mij veel erger zijn dan het nu is en zou ik het probleem zelf als groter ervaren. Denk je dat je hier met je ouders over kunt praten?
Verder denk ik, net als Korenwolf en Iris, dat het helpt als je zelf de angel uit de situatie haalt door het te benoemen en er een grapje over te maken. Dan is het uitgesproken en trekt het veel sneller weg. Misschien kun je zelf wat standaard zinnen verzinnen die je in kunt zetten als je hoofd weer rood kleurt?
Het vervelende in jouw geval is dat je ouders zo naar reageren. Hoe komen ze erbij om jou telkens zo voor het blok te zetten? Denken ze echt dat dit helpt? Als iedereen (naast mij) zo op mijn rode hoofd zou letten zou het bij mij veel erger zijn dan het nu is en zou ik het probleem zelf als groter ervaren. Denk je dat je hier met je ouders over kunt praten?
Verder denk ik, net als Korenwolf en Iris, dat het helpt als je zelf de angel uit de situatie haalt door het te benoemen en er een grapje over te maken. Dan is het uitgesproken en trekt het veel sneller weg. Misschien kun je zelf wat standaard zinnen verzinnen die je in kunt zetten als je hoofd weer rood kleurt?
zondag 21 september 2008 om 20:32
Was met wat andere dingen bezig dus mijn post kruiste de jouwe. Ik zou toch nogmaals proberen het er met je ouders over te hebben. Ik zou zeggen dat je wil dat ze je accepteren zoals je bent, maar ook dat het erger wordt als ze zo op je letten. Dat het lief is dat ze je willen helpen door er iets over te zeggen, maar dat dit een averechts effect heeft.
En ik zou elke keer als ze het benadrukken iets zeggen als: "goh, dat had ik zelf helemaal niet in de gaten, meen je dat nou?" Of: "hè bedankt, net viel het wel mee, nu je het er over hebt wordt het nog erger. Ja, zie je wel. Nú ben ik pas vuurrood." Of: "ik heb liever een rood hoofd, dan een chagrijnig hoofd. Tja, ieder z'n ding."
En ik zou elke keer als ze het benadrukken iets zeggen als: "goh, dat had ik zelf helemaal niet in de gaten, meen je dat nou?" Of: "hè bedankt, net viel het wel mee, nu je het er over hebt wordt het nog erger. Ja, zie je wel. Nú ben ik pas vuurrood." Of: "ik heb liever een rood hoofd, dan een chagrijnig hoofd. Tja, ieder z'n ding."
zondag 21 september 2008 om 21:28
Met mijn ouders kan ik er totaal niet over praten. Ik zeg het wel tegen mijn ouders, alleen volgens hun is dit alleen maar aanstellerij. Ik heb nooit een goede band gehad met mijn ouders. Ik merk zelf dat mijn ouders ook heel erg onzeker zijn. Een voorbeeld: ik heb heel erg last van puistjes gehad, en trouwens nog steeds. Ik heb roacuttane gebruikt hiervoor. Ik heb hier heel veel lichamelijke klachten bij gehad zoals een week niet kunnen lopen, hele pijnlijke botten, heel erg veel afgevallen. Nu zijn de puisten er wel doro weggegaan, helaas nu wel weer terug. Magoed nu willen mijn ouders per se dat ik weer die medicijnen ga gebruiken terwijl ze wisten wat voor klachten ik erbij had. Dit willen ze alleen omdat, in hun ogen, puisten niet normaal zijn en ik zo nooit aan een man kom en anderen mijn lelijk vinden en blabla. Naja het komt er dus op neer dat ze alles doen zolang anderen hun mogen. Vroeger gingen mijn ouders nergens naartoe met mij omdat zij zich schaamden voor MIJN puisten.
Afkraken is iets waar mijn ouders goed in zijn. Zodra ik thuis kom lijkt mijn wereld in te storen.
Ik lees op internet dat blozen te maken heeft met zelfvertrouwen. Ik vind het zelf niet belangrijk wat anderen van mij vinden. Ik trek aan wat ik mooi vind, of het nou is de mode is of niet. Maar als mijn ouders dan iets zeggen, en vaak is dat dus over dat blozen, hoe vaker ze het zeggen en doen alsof ik abnormaal ben, hoe vaker gebeurt. Als je oudrers dat zeggen dan doet dat gwn zo een pijn. Vooral omdat ze weten hoe ik me voel als ze zo tegen mij doen. Ik probeer me daar wel los van te maken, maar dat is erg moielijk. Alles wat ik doe is verkeerd(mijn kleding, hoe ik eruitzie, mijn karaker, mijn vrienden, gwn alles).
Naja dit dus over mijn ouders.
Bij andere mensen maak ik me er veel minder druk om, tuurlijk bloos ik dan ook wel eens, maar dan is het iig minder erg dan als ik met mijn ouders ben.
Afkraken is iets waar mijn ouders goed in zijn. Zodra ik thuis kom lijkt mijn wereld in te storen.
Ik lees op internet dat blozen te maken heeft met zelfvertrouwen. Ik vind het zelf niet belangrijk wat anderen van mij vinden. Ik trek aan wat ik mooi vind, of het nou is de mode is of niet. Maar als mijn ouders dan iets zeggen, en vaak is dat dus over dat blozen, hoe vaker ze het zeggen en doen alsof ik abnormaal ben, hoe vaker gebeurt. Als je oudrers dat zeggen dan doet dat gwn zo een pijn. Vooral omdat ze weten hoe ik me voel als ze zo tegen mij doen. Ik probeer me daar wel los van te maken, maar dat is erg moielijk. Alles wat ik doe is verkeerd(mijn kleding, hoe ik eruitzie, mijn karaker, mijn vrienden, gwn alles).
Naja dit dus over mijn ouders.
Bij andere mensen maak ik me er veel minder druk om, tuurlijk bloos ik dan ook wel eens, maar dan is het iig minder erg dan als ik met mijn ouders ben.
zondag 21 september 2008 om 21:29
Ervan uitgaande dat je ouders het beste met je voor hebben, denk ik dat zij die opmerkingen maken om je te helpen.... of in ieder geval, zij denken dat ze je helpen! Maar ze bereiken precies het tegenovergestelde... Als je ze uitlegt dat je weet dat je rood wordt, en dat hun opmerkingen averechts werken? Heb je dat al geprobeerd?
En lieverd, jouw focus ligt nu zo op het rood worden. En hoe meer je je erop focust, hoe erger het voor jezelf ook lijkt he? Het zou zo zonde zijn als je je erdoor laat belemmeren... Als het gebeurt, dan is het zo. Er zijn echt veel ergere dingen (en dat bedoel ik niet lullig!).
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 21 september 2008 om 21:33
Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat als zij het steeds zeggen, dat ik dan alleen maar roder word, en dat het dus averechts werkt. Zij komen dan vervolgens met hun theorie aanzetten: dat komt daar niet door. tsja..wat ik dan nog kan doen..
Het is inderdaad zo dat het alleen maar erger wordt als je je er meer op focust. Ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn hoor. Maar toch kan ik het moeilijk van me af zetten.
Het is inderdaad zo dat het alleen maar erger wordt als je je er meer op focust. Ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn hoor. Maar toch kan ik het moeilijk van me af zetten.
zondag 21 september 2008 om 21:36
Anna, lees nu pas je andere post en het ligt dus veel dieper dan alleen dat blozen!
Je hebt het gevoel dat je ouders jou bepaalde zaken en verwachtingen opleggen... en als ze echt zo reageren, heeft praten idd niet veel zin
Hoe oud ben je eigenlijk?
Recht je rug. Als je het klaarblijkelijk bij je ouders niet goed kan doen moet je het mss ook niet meer willen..
Je bent de moeite waard, blozend, met 'verkeerde' kleding EN met puistjes!! Laat niemand je van iets anders overtuigen hoor!!
Je hebt het gevoel dat je ouders jou bepaalde zaken en verwachtingen opleggen... en als ze echt zo reageren, heeft praten idd niet veel zin
Hoe oud ben je eigenlijk?
Recht je rug. Als je het klaarblijkelijk bij je ouders niet goed kan doen moet je het mss ook niet meer willen..
Je bent de moeite waard, blozend, met 'verkeerde' kleding EN met puistjes!! Laat niemand je van iets anders overtuigen hoor!!
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 21 september 2008 om 21:36
Als je ouders je telkens afkraken, kun je twee dingen doen. Of je blijft proberen hun goedkeuring te krijgen, wat waarschijnlijk steeds opnieuw op een teleurstelling uitloopt. Of je legt je erbij neer dat zij niet de mensen zijn die je steunen. Dat laatste is moeilijk en pijnlijk, misschien kun je er hulp bij vragen van een therapeut of een coach.
Heeft blozen met zelfvertrouwen te maken? Nooit geweten. Volgens mij heeft het meer te maken met een dunne huid.
Ik zou zeggen: maak je niet druk over dat blozen, dat is je probleem niet. Je probleem is je relatie met je ouders. Al zou je nooit meer blozen, dan vinden ze wel wat nieuws.
Heeft blozen met zelfvertrouwen te maken? Nooit geweten. Volgens mij heeft het meer te maken met een dunne huid.
Ik zou zeggen: maak je niet druk over dat blozen, dat is je probleem niet. Je probleem is je relatie met je ouders. Al zou je nooit meer blozen, dan vinden ze wel wat nieuws.
zondag 21 september 2008 om 21:47
Korenwolf, precies wat je zegt: "als je nooit meer zou blozen, dan vinden ze wel wat nieuws".
Ik ben 19, ik ben ook dringend op zoek naar een huis, zodra ik dat heb ga ik hier weg. En als ze dan nog steeds zo blijft, dan verbreek ik het contact. Ik bedoel, op gegeven moment ben je het gewoon zat. Liever zonder ouders een fijn leven dan met geen leven.
Ik zit er ook aan te denken om voor een tijdje naar het buitenland te gaan, om daar gewoon na te kunnen denken over alles.
Ik denk dat het ook wel te maken heeft me de "soort" mensen waar je mee omgaat. Een jongen op mijn werk bijvoorbeel is echt zo iemand die andere graag voor schut zet. Hij gaat dan net zo lang door totdat ik wel rood word, magoed ik ga daar ook stoppen.
Echt heel erg bedankt voor de snelle reacties! Dit lucht echt op schrijven! Eigenlijk weet ik diep van binnen ook wel de oorzaak van mijn "probleem" maar het is gewoon kut. Ik wou dat ik een betere band met mijn ouders had.
Ik ben blij dat er ook mensen zijn, die het WEL begrijpen!
Heel erg bedankt voor de reacties tot nu toe
Ik ben 19, ik ben ook dringend op zoek naar een huis, zodra ik dat heb ga ik hier weg. En als ze dan nog steeds zo blijft, dan verbreek ik het contact. Ik bedoel, op gegeven moment ben je het gewoon zat. Liever zonder ouders een fijn leven dan met geen leven.
Ik zit er ook aan te denken om voor een tijdje naar het buitenland te gaan, om daar gewoon na te kunnen denken over alles.
Ik denk dat het ook wel te maken heeft me de "soort" mensen waar je mee omgaat. Een jongen op mijn werk bijvoorbeel is echt zo iemand die andere graag voor schut zet. Hij gaat dan net zo lang door totdat ik wel rood word, magoed ik ga daar ook stoppen.
Echt heel erg bedankt voor de snelle reacties! Dit lucht echt op schrijven! Eigenlijk weet ik diep van binnen ook wel de oorzaak van mijn "probleem" maar het is gewoon kut. Ik wou dat ik een betere band met mijn ouders had.
Ik ben blij dat er ook mensen zijn, die het WEL begrijpen!
Heel erg bedankt voor de reacties tot nu toe
zondag 21 september 2008 om 21:51
Graag gedaan hoor meis :-) Schrijf het maar lekker van je af!
Kan me voorstellen dat je liever een betere band met je ouders had gehad! Maar wie weet, als je straks lekker op jezelf woont, wordt het mss wel beter!
Ik had vroeger toen ik thuis woonde, best veel problemen met mijn ouders (wel van totaal andere aard dan de jouwe hoor!) en ik ben nu al jaren het huis uit, maar ik ga nu supergoed met ze om!! Nooit gedacht tijdens mijn thuiswoon-periode dat dat mogelijk was
Kan me voorstellen dat je liever een betere band met je ouders had gehad! Maar wie weet, als je straks lekker op jezelf woont, wordt het mss wel beter!
Ik had vroeger toen ik thuis woonde, best veel problemen met mijn ouders (wel van totaal andere aard dan de jouwe hoor!) en ik ben nu al jaren het huis uit, maar ik ga nu supergoed met ze om!! Nooit gedacht tijdens mijn thuiswoon-periode dat dat mogelijk was
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zondag 21 september 2008 om 22:02
Hoop echt dat het dan beter wordt! Ik heb tot nu toe die stap nog niet gezet omdat ik iemand ben dit steeds maar weer iemand een nieuwe kans geeft. Maar nu is het echt genoeg.
Dat mijn ouders mij de grond in boren is nog de leuke kant van mijn ouders haha.. nee ik denk niet dat het ooit echt goedkomt..
Ik wil ook zo graag gwn n leuk leven!
Dat mijn ouders mij de grond in boren is nog de leuke kant van mijn ouders haha.. nee ik denk niet dat het ooit echt goedkomt..
Ik wil ook zo graag gwn n leuk leven!
maandag 22 september 2008 om 08:10
Anna, wat een vervelende situatie!
Het lijkt mij duidelijk dat je ouders hierin een grote rol spelen. Ze zien geloof ik echt niet in wat het met je doet. Of ze willen het niet inzien, zijn zelf misschien onzeker zoals je zelf zei.
Ik heb een soort zelfhulpboek thuis, waarin het probleem blozen (als gevolg van schaamte) beschreven staat.
De kunst is om het blozen te accepteren, in plaats van het te voelen als een afgang. Het is geen afgang, maar een teken van kwetsbaarheid.
Nog een effectief hulpmiddel volgens dit boek is er 1 met lef. Houd in gezelschap (in dit geval je ouders) zo lang je adem in tot je rood aanloopt. Met andere woorden, roep juist datgene op waar je zo bang voor bent! De truc is dus om van een autonoom, ongecontroleerd proces (blozen) een gecontroleerd proces te maken, dus zelf in gang te zetten wat anders uit zichzelf op gang lijkt te komen.
Of het werkt, geen idee. Ik heb het zelf niet geprobeerd. Maar er zit naar mijn idee wel wat in de theorie.
Heel veel sterkte en succes!
Het lijkt mij duidelijk dat je ouders hierin een grote rol spelen. Ze zien geloof ik echt niet in wat het met je doet. Of ze willen het niet inzien, zijn zelf misschien onzeker zoals je zelf zei.
Ik heb een soort zelfhulpboek thuis, waarin het probleem blozen (als gevolg van schaamte) beschreven staat.
De kunst is om het blozen te accepteren, in plaats van het te voelen als een afgang. Het is geen afgang, maar een teken van kwetsbaarheid.
Nog een effectief hulpmiddel volgens dit boek is er 1 met lef. Houd in gezelschap (in dit geval je ouders) zo lang je adem in tot je rood aanloopt. Met andere woorden, roep juist datgene op waar je zo bang voor bent! De truc is dus om van een autonoom, ongecontroleerd proces (blozen) een gecontroleerd proces te maken, dus zelf in gang te zetten wat anders uit zichzelf op gang lijkt te komen.
Of het werkt, geen idee. Ik heb het zelf niet geprobeerd. Maar er zit naar mijn idee wel wat in de theorie.
Heel veel sterkte en succes!
vrijdag 26 september 2008 om 22:23
Ik word ook vaak rood, en word het steeds vaker.. Accepteren zal vast wel werken, maar hoe doe je dat in hemelsnaam als je gaat denken voor je gesprekspartner (o, god, hij denkt dat ik zit te liegen, onee, nu kan hij denken dat ik vreemde dingen bij zijn verhaal bedenk, of.. dat ik me schaam) Maar dat is wel allemaal als ik al rood ben, met als gevolg dat ik nog roder word. Er zijn eigenlijk twee stappen in het rood-worden 1) het verschieten naar rood. 2) daarna steeds roder en warmer worden.
Aan de eerste kun je weinig doen en bij de tweede heeft het je al in zijn macht..
Aan de eerste kun je weinig doen en bij de tweede heeft het je al in zijn macht..
