Boos

Gaan praten met een professioneel iemand: eerst langs je huisarts en dan naar een psycholoog. Lijkt me verstandig.

Ik ken de inhoud van je probleem niet, maar ik herken de omlijningen van je problemen wel (mensen die je grenzen niet waarderen) omdat ik dit probleem ook heb met mijn ouders. Dit heeft er toe geleid dat ik hen dit heb verteld en zij geen contact meer met mij wensen. Dit geeft 98% van de tijd voor mij heel veel rust, maar die 2% is niet leuk. Boosheid omdat ze me niet willen begrijpen, niet hun best willen doen en ik geen zin heb om er ook mijn best voor te doen ze dit nogmaals uit te leggen.



Bij mij helpt het heel erg om in zo'n vlaag van boosheid een brief te schrijven, die ik weggooi of bewaar, maar niet opstuur. Misschien stuur ik ooit nog wel een brief op, maar ik wil eerst teruglezen en leren waarom ik zo boos ben en of ik misschien toch niet dingen over het hoofd zie. Schrijven lucht bij mij heel erg op. Praten ook wel, maar dat is toch moeilijker omdat je gesprekspartner niet altijd begrijpt waar het om gaat...

Ik ken het gevoel. Heel klote. Mijn ervaring is dat het echt iets is waar je doorheen moet. Mij heeft schrijven wel geholpen, maar kan me ook goed voorstellen dat jij er nu alleen maar verdrietig van wordt. Ik denk echt dat je nu door deze boosheid heen moet komen. Afleiding kan helpen. Mij helpt het soms ook om maar gewoon vroeg naar bed te gaan en de dag erop ziet het er dan iets beter uit. Met iemand erover praten helpt mij vaak ook.



Voor als je boosheid weg is kan ik je een advies geven dat iemand ooit eens aan mij heeft gegeven nadat ik tegen hem ongeveer hetzelfde meldde als jij nu in het openingstopic hebt vermeldt. Hij vroeg "hoe moet jullie relatie er minimaal uitzien wil jij je er goed in kunnen voelen". Ik ben toen gaan kijken waar echt de bodem lag qua grens en toen kwam ik tot de conclusie dat mijn ouders dit al niet zouden kunnen waarmaken.



Voor mij was dit destijds een reden om de deur een flink stuk dichter te doen (niet helemaal dicht, maar echt een heel klein kiertje). Mij heeft het een hele tijd heel veel rust gegeven. Inmiddels heb ik wel weer contact met mijn ouders, maar wel onder mijn voorwaarden. Inmiddels ben ik zo ver dat het me ook echt niet meer lukt om ze de kans te geven mijn grenzen te overschrijden. Die ruimte geef ik ze beslist niet meer. Maar dat was een lang en moeilijk proces.



Gr,

WZK

Hoe voorkom je dat grenzen worden overschreden?



Door dat ZELF niet meer te laten gebeuren ipv dat van hun af te laten hangen. Je verwacht iets van hun wat niet gaat gebeuren en je laat het dus ZELF weer gebeuren.



Grenzen zijn persoonlijk en deze geef je zelf aan. Je bent er zelf verantwoordelijk voor en, hoe moeilijk ook, je moet zelf de lijn trekken 'tot hier en niet verder'.



Je bent misschien wel meer boos op jezelf?



De enige oplossing is voor jezelf opkomen, daar aan houden (waardoor je mss geen goed contact direct, maar wel meer respect krijgt) en gaan verwerken van wat je mee hebt gemaakt.



Boosheid hoef je niet te cultiveren, maar je mag het best even toelaten. Het is een gezonde emotie.

Ik denk dat iedereen het oergevoel heeft om bevestiging, steun en bijval te willen krijgen van je eigen ouders . Maar ouders doen en weten lang niet altijd hoe iets moet/ of anders kan terwijl zij die rol wel altijd ten opzichte van jou en hun andere kinderen hebben vervuld (stel je voor als ze dat niet deden toen je jong was, hoe was je dan geworden?). Ik zag vroeger ook mijn eigen ouders als alwetenden. Maar je bereikt niet erg veel meer mee als je de bevestiging wel krijgt. Je zal het toch zelf moeten gaan doen. want daar gaat het om dat je leert jezelf te vertrouwen.

quote:Trijn schreef op 07 januari 2009 @ 11:18:

Dank je voor jullie reactie mutsje en chocolats.



Mutsje ik weet dat ik zelf de grenzen moet aangeven en dat heb ik ook regelmatig gedaan. Elke keer ging het dan weer een tijdje goed om dan toch weer in een situatie te belanden waar het weer helemaal mis ging, met alle gevolgen van dien. Vaak overkwamen dat soort situaties me gewoon. Zonder dat er waarschuwingssignalen leken te zijn. Vorige week bleek ik het wel aan te voelen komen, maar schoof toen dat gevoel helaas aan de kant. Dat moet ik dus duidelijk niet meer doen

Ik heb in oktober al heel duidelijk, op papier, aangegeven dat ik zo niet verder wenste te gaan en dat er zaken moesten veranderen en ook hoe die moesten veranderen. Maar helaas heeft dat totaal niet geholpen. Dus nu heb ik opnieuw de grens getrokken. Maar omdat het de vorige keer weinig resultaat gaf ben ik zoekende hoe ik dat anders vorm kan geven en wel een leefbare situatie voor mezelf kan creeeren.

Boos op mezelf ben ik, gelukkig, niet. Wel last van plaatsvervangende schuldgevoelens voor iets waar ik niet verantwoordelijk voor ben of schuldig aan ben. En dat heeft er voor gezorgd dat ik mezelf elke keer heb laten klemzetten om niet nog meer problemen binnen het gezin te veroorzaken. Van dat gevoel moet ik af zien te komen, want dat zorgt er voor dat ik toelaat dat ze over mijn grenzen heen gaan.



Chocolats, geen enkele ouder is perfect. Dat is niemand. Dat kan ik gelukkig goed accepteren. Misschien ook wel wat te goed, want lang heb ik de problemen afgedaan met "ze zijn nu eenmaal zo". Met als gevolg dat ik elke keer maar weer slikte en over mijn eigen grenzen ging. Ik ben ook tot de conclusie gekomen dat dat wat ik van ze verwacht ik niet zal krijgen. Het is nu opnieuw zoeken naar wat wel haalbaar is met als uitgangspunt dat mijn ouders zelf niet zullen veranderen.



Ik merk wel dat de boosheid nu wat begint te zakken. Niet omdat ik minder boos ben op mijn ouders maar doordat ik actie ben gaan ondernemen. Ik heb het advies van Pelikaan opgevolgd en heb een bezoek aan de huisarts gebracht. Binnenkort heb ik een afspraak met een psycholoog. De machteloze woede is daardoor iets minder machteloos geworden...



Gelukkig is je boosheid wat minder en goed van je om met iemand te gaan praten



Je geeft je grenzen aan, maar je trekt je grens niet. Je laat ze er elke keer overheen gaan en sta je weer verbaast. Je trekt geen gevolgen voor het over je heen lopen en daardoor staat het grens poortje steeds weer open.



Je moet een consequentie hangen aan het overschrijden van grenzen. Daarmee kunnen er twee dingen gebeuren. Of ze gaan deze respecteren, of de consequentie gaat in werking. Wat heel moeilijk kan zijn maar wat je meer zal opleveren op het gebied van zelfrespect en het respect van hun.

Goed dat je hulp hebt gevraagd. Ik weet niet precies hoe het werkt als je naar een psycholoog gaat. Ga je dan praktijkvoorbeelden aangeven en dan rollenspellen doen? Ben er wel benieuwd naar eigenlijk.



Bij mij was dit ook zo; als ze over mijn grenzen heen gingen, en ik dit aangaf kreeg ik een boze reactie. Ik zou best wel willen weten hoe ik daar mee om moet gaan als ik heel duidelijk aan geef dat iets belangrijk voor mij is en iemand er zo over heen stapt. Het is een soort van 'nee' leren zeggen, maar dan het vervolg erop. Wat te doen als iemand doordramt? Boos wordt?

Je zou kunnen doorvragen waarom ze nou zo boos zijn.

Verder kun je voor jezelf bedenken wat de meerwaarde is van mensen in je leven die jou niet respecteren.



Boos worden is vaak een eerste reactie he? Later, soms veel later, krijg je respect. Als zij moeite hebben met jouw nee, is het hun probleem. Niet de jouwe.



En het is niet zo dat jij mensen afwijst in dat geval. Iedereen is welkom mits ze je met respect behandelen. Doen ze dat niet dan kiezen ze er zelf voor om buiten jouw leven te plaatsen, immers willen ze zich niet conformeren aan iets heel redelijks.

Geen woorden maar daden! NU een grens trekken en daarnaar handelen. Je pikt het niet meer, je bent boos en...je houdt het binnen! Leg het waar het hoort. Schrijf een brief waarin je aangeeft dat je boos bent en waarom.(blijf in de tekst bij jezelf en ga niet wijzen "ik vind het vervelend dat..,ik heb er last van dat..., mijn grens is..., je voelt je niet serieus genomen door..,etc) En je kan daarin ook zeggen dat je (voorlopig?) geen behoefte meer hebt aan contact omdat je grenzen elke keer worden overschreden, en daar blijkbaar geen oplossing voor is.



Dan heb je in ieder geval de ruimte gecreëerd om tot rust te komen, en je legt het neer waar het hoort.



In de tijd die je dan hebt, kan je met jezelf aan de gang. Wat wil je nog met je ouders? Kan je echt niet met ze door 1 deur, of vertel je ze teveel? Misschien kan je wel af en toe een kopje kofiie doen met koetjes en kalfjes en moet je andere zaken met anderen bespreken. Geef je grens aan. Gaan ze eroverheen..dan ga je weg.



Blijkbaar zitten jullie op een ander spoor en zien zij niet wat ze doen. Blijkbaar komen jullie niet tot elkaar. Dat kan. Maar om jezelf pijn en frustraties te besparen, moet je voor jezelf kiezen. Zij zullen misschien van zich af gaan trappen vanuit hun eigen filmpje. Dat moeten ze maar doen. Laat het niet binnenkomen, realiseer je dat met sommige mensen niet te praten valt en ga door met je eigen leven.



Je bent een volwassen vrouw, je bent ze geen verantwoording meer schuldig.

quote:Trijn schreef op 09 januari 2009 @ 00:54:

Meli, je beschrijft precies hetgene dat ik gedaan heb. Ik heb een brief geschreven aan mijn ouders waarin ik uit heb gelegd hoe het voor mij voelt en wat mij boos heeft gemaakt. En ook wat voor mij wel en niet acceptabel is. Maar daar kreeg ik geen reactie op. Toen er uiteindelijk wel over gesproken werd was er heel weinig begrip voor mijn gevoelens. Ik heb aangegeven dat ze mij daardoor te kort doen, als of mijn gevoelens niet mee tellen terwijl het wel hetgene is wat ik ervaar. Zij zijn er van overtuigt dat ze niks verkeerds gezegd/gedaan hebben. Begrijpen mijn reactie en boosheid totaal niet. Zeggen zelfs dat ik het nooit heb aangegeven. En dat terwijl ik aan kan tonen (brieven en vele gesprekken) dat ik dat wel gedaan heb...



Daarop heb ik een paar dagen rust gevraagd en gezegd geen contact te willen hebben. Het werkte me op mijn zenuwen dat ik elk moment gebeld of bezoek van ze kon krijgen. Niet handig wanneer je driegt overspannen te raken van je boosheid. Dus die periode heb ik verlengt en ik kijk na het weekend wat ik wil en aan kan. Dit soort zaken zijn nog nooit uitgesproken dus het nu ook niet direct doen zal het probleem niet groter maken dan het al is.



Wanneer bij mij de rust weer wat is wedergekeerd en ik een gesprek met de psycholoog heb gehad ga ik een brief aan mijn ouders schrijven. Daarin ga ik uitleggen waarom het elke keer fout loopt. Ik heb heel goed nagedacht over waarom er elke keer problemen ontstaan en kan nu heel goed de vinger op de pijnlijke plek leggen. Ik begrijp mijn eigen (boze) reactie nu ook veel beter. Daarmee heb ik denk ik voldoende zaken in handen om een deel van de problemen voor de toekomst uit de weg te ruimen. Hoe succesvol die aanpak zal blijken te zijn, zal aan de medewerking van mijn ouders liggen. Maar ik weet nu heel duidelijk wanneer ik absoluut en heel duidelijk nee tegen ze moet zeggen. Daar is voor mijzelf geen discussie meer over mogelijk, want ik ben het zat om elke keer pijn gedaan te worden en met verdriet te blijven zitten.



Lieve Trijn,



Uiteindelijk, hopelijk met steun van je psych, zal je waarschijnlijk het moeilijkste moeten doen wat je met ouders kunt doen.



Loslaten...



Je bent nu uitspraken aan het forceren waar zij zelf niet achter staan. En hoe beroerd ook, daar hoef je het niet mee eens te zijn, je zal dat ook moeten respecteren. Dat het niet verenigbaar is met jouw gevoelens, daar dien je zelf met je grenzen mee te dealen.



Je legt alles bij hun, maar wat er ook speelt, om welk onderwerp het ook gaat, uiteindelijk ligt het bij jezelf. Je zult je erbij neer moeten leggen dat er een kans bestaat dat ze nooit bij zullen draaien. Hoeveel brieven je ook schrijft, hoeveel je ook met ze praat.



Je zal boos blijven, teleurgesteld en verdrietig als je blijft verwachten van ze dat ze bijdraaien.



Weet je, en dit ligt moeilijk hoor met familiebanden (helaas ken ik het al te goed) jouw boosheid, jouw ongeluk hierin, jouw leven, is niet hun verantwoordelijkheid. Het is de jouwe. Dus hoe hard je ook bij ze aan blijft kloppen, er gebeurt niets als ze daar zelf niet compleet achter staan. En zo te horen is die kans erg klein.



Het is ontzettend moeilijk, maar richt je op jezelf. Wat is mijn eigen aandeel, wat is dat van hun? Wat kan ik daar zelf mee en wat laat ik bij hun? Laat ik mij nog langer raken, of laat ik ze in hun eigen leven leiden met de bijbehorende gedachtes? Kan ik leven met hoe ze met me omgaan? Zo niet, wat moet ik zelf ondernemen om mezelf hiervoor te beschermen?



Voor jezelf opkomen is niet altijd blijven 'zeuren' om je gelijk, ff botter gezegd dan bedoeld. Voor jezelf opkomen is mededelen waar het wat jou betreft op staat en daar naar leven.



Loslaten betekent niet dat je ze nooit meer moet zien. Loslaten betekent dat je het aan hun laat. Wat ik al eerder schreef, zij zijn welkom op normale basis, anders niet. (geen onredelijke eis) Kiezen ze ervoor om je respectloos te blijven behandelen is dat hun keuze en dat zal je los moeten laten. (wil jij blijven leven met deze frustraties waar je nooit verder mee komt?)



En heel belangrijk... pick your fights. Is alles onredelijk? Of ben ik op sommige vlakken overgevoelig? Doe bovenstaande alleen als het nodig is.

Hoi Trijn,



Heel goed dat dingen voor jouzelf duidelijk worden. Ik vind het ook prijzenswaardig dat je dat je ouders wilt laten weten. Ik wens je toe dat je ze zullen begrijpen.. Houd echter rekening met het feit dat er een kans is dat ze je ook nu weer niet zullen begrijpen. Tenslotte heb je elke keer je hoofd gestoten.



Ik ken het uit ervaring: als mensen in een heel ander filmpje zitten dan jij, dan kan je op je kop gaan staan maar je komt nooit bij elkaar op dat punt. Dus doe het vooral voor jezelf, en raak niet helemaal gefrustreerd als je geen antwoord krijgt of niet het antwoord wat je graag zou willen hebben. Denk dan gewoon :"dit had ik kunnen verwachten. ik heb gedaan wat ik kon doen, en dit is het." Maar je kan in je brief ook heel concreet vragen of ze willen antwoorden, hoe dan ook. (maar ook dan kunnen zij kiezen om niet te antwoorden natuurlijk)



Je schrijft dat je een paar dagen rust hebt gevraagd. Je hebt dus heel vaak contact met ze en loopt dus ook heel vaak tegen de muur aan. Wat doe je jezelf aan? Waarom niet een week of een maand (of meer) ? En daarbij moet je niet denken "dat zouden zij niet willen", maar wat wil JIJ? Je bent volwassen, je maakt zelf uit waar je grenzen liggen. Je hoeft zelfs geen termijn te noemen, zeg dat je rust wilt en dat jij wel contact op neemt wanneer je daar behoefte aan hebt, en dat zij dat dus niet gaan doen. Als ze het dan doen, gaan ze over je grenzen en dat moet je dan ook zeggen. Verder nergens over praten op dat moment. Soms is het nodig en juist helend om wat langere tijd geen contact te hebben. Als je boos op iemand bent, en je krijgt geen ruimte wordt het alleen maar erger.



Zorg wat beter voor jezelf! Laat je niet emotioneel chanteren of manipuleren. Je bent een grote meid en jij weet zelf wel wat goed voor je is. En zelfs als je dingen doet die niet goed voor je zijn, ben jij de enige die daar wat aan kan doen en dat ook zelf moet willen.