Psyche
alle pijlers
borderline en vriendschap
zaterdag 10 januari 2009 om 18:13
Ben nu een paar jaar met een vrouw bevriend die borderline heeft (vastgesteld door psychiater). Ik merk dat het lastig is om te bepalen of haar gedrag met borderline te maken heeft of met haar karakter. Sommige dingen herken ik heel duidelijk zo is ze snel impulsief, wantrouwend etc. Bij andere zaken weet ik niet of dat het aan haar stoornis ligt of aan iets anders. Zo weet ik dat borderliners mensen aantrekken en weer afstoten en zich meestal niet goed aan afspraken kunnen houden. Het klinkt misschien stom, maar ik vraag het mij echt af. Wanneer ik haar b.v. opbel en (wel vriendelijk hoor!) zeg dat ik haar echt graag wil spreken en ze zegt dit te doen maar vervolgens doet ze dit niet, terwijl je weet dat ze thuis was en het makkelijk had gekund. Ook laat ze dan in de daaropvolgende dagen niets horen. Meestal pas veel later (valt geen peil op te trekken) Is dit nu geen zin hebben/luiheid of is het 1 van die dingen die bij borderline horen.
Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurd. Niet dat als ik het weet, ik heel anders over haar denk, maar vraag het mij gewoon af.
Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurd. Niet dat als ik het weet, ik heel anders over haar denk, maar vraag het mij gewoon af.
zaterdag 10 januari 2009 om 18:30
Gaat het op het moment wel lekker met haar? Dat kan namelijk een oorzaak zijn dat ze ff niks laat horen, ook al had ze het eigenlijk beloofd. Ik ben als Borderliner namelijk wel zo. Als ik me niet tof voel, even relaxt uitgedrukt, heb ik ook de neiging me in mezelf terug te trekken en het sociale leven even op pauze te zetten. Vraag er eens naar hoe dat bij haar werkt.
Of dit borderline is of gewoon karakter, tja, dat vind ik lastig te bepalen. Misschien een combi?
Of dit borderline is of gewoon karakter, tja, dat vind ik lastig te bepalen. Misschien een combi?
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 10 januari 2009 om 18:34
Wat maakt het uit?
Het is heel erg lastig om die scheidslijn te trekken. OOk voor de patient/persoon zelf. Voor jou dus helemaal. Waarschijnlijk kun je niet bepalen welke van haar acties door de stoornis komen en welke door har karakter. Op zich is dat ook niet heel erg belangrijk. Belangrijk is hoe jij ermee omgaat, of deze gedragingen voor jou een reden zijn om de vriendschap anders te beleven of mss te beeindigen.
De kans dat zij dit gedrag gaat veranderen is klein. Je kunt haar wel aanspreken op haar gedrag en zeggen dat je bepalde zaken niet op prijs stelt. ( overigens vind ik het wel vaag dt jij meent voor haar te moeten bepalen dat ze jou wel kan spreken omdat ze thuis is. mss had ze inderdaad geen zin of iets anders te doen). Als jij je grenzen bepaalt en aangeft is het aan haar om te beslissen of ze daar moeite voor wil doen of niet en dan weer aan jou om te bepalen of je daarmee kan leven.
Het is heel erg lastig om die scheidslijn te trekken. OOk voor de patient/persoon zelf. Voor jou dus helemaal. Waarschijnlijk kun je niet bepalen welke van haar acties door de stoornis komen en welke door har karakter. Op zich is dat ook niet heel erg belangrijk. Belangrijk is hoe jij ermee omgaat, of deze gedragingen voor jou een reden zijn om de vriendschap anders te beleven of mss te beeindigen.
De kans dat zij dit gedrag gaat veranderen is klein. Je kunt haar wel aanspreken op haar gedrag en zeggen dat je bepalde zaken niet op prijs stelt. ( overigens vind ik het wel vaag dt jij meent voor haar te moeten bepalen dat ze jou wel kan spreken omdat ze thuis is. mss had ze inderdaad geen zin of iets anders te doen). Als jij je grenzen bepaalt en aangeft is het aan haar om te beslissen of ze daar moeite voor wil doen of niet en dan weer aan jou om te bepalen of je daarmee kan leven.
zaterdag 10 januari 2009 om 18:40
Als het beloofd is, kan ik me wel voorstellen dat je dan denkt, ze had best contact op kunnen nemen want ze beloofde het en ze was thuis. Vind ik niet vaag.
Ze had het beter niet kunnen beloven. Het gemoed van een borderliner kan namelijk zo omslaan en dan is het soms wel moeilijk je aan een eerder gedane belofte te houden. Ik beloof dus niks of ik kom het na of ik bel op tijd af.
Ze had het beter niet kunnen beloven. Het gemoed van een borderliner kan namelijk zo omslaan en dan is het soms wel moeilijk je aan een eerder gedane belofte te houden. Ik beloof dus niks of ik kom het na of ik bel op tijd af.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 10 januari 2009 om 18:56
probeer haar gewoon te zien als vriendin, en dat stempeltje weg te denken. Wat pik je wél van een vriendin en wat niet? Gewoon je grenzen blijven aangeven, want de reden voor haar gedrag maakt niet uit. (Het is juist heel belangrijk voor haar dat je grenzen aangeeft).En daarnaast: ik werk met mensen met bpsproblematiek en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: iedereen is weer anders, niet iedereen heeft standaard die kenmerken die in de DSMIV staan. Helaas worden mensen met die diagnose vaak met talloze vooroordelen geconfronteerd.
Er bestaat geen "borderliner" en al helemaal geen "gemoed van een borderliner".
Ga met elkaar om als mensen.
Succes gr suuz
Er bestaat geen "borderliner" en al helemaal geen "gemoed van een borderliner".
Ga met elkaar om als mensen.
Succes gr suuz
zaterdag 10 januari 2009 om 19:00
returnofthekreng; normaal gesproken zou ik ook denken wat jij denkt over het terugbellen, maar ik zal nog even wat uitleg geven. We hebben een hecht contact (ook al heb ik een boel vergeven zoals afspraken waar ze zonder boodschap niet op kwam dagen en deed alsof het haar koud liet), ze had zo'n 8 uur die dag waarin ik weet dat ze thuis is en tijd heeft. Ik ben haar enige vriendin dus het was ook niet dat ze het druk had met anderen. Ik heb haar veel geholpen en vraag bijna nooit iets terug, dan vind ik het jammer als er geen telefoontje af kan en haar man de telefoon opneemt en beloofd dat hij het doorgeeft en zij terug zal bellen die dag, dat dat dan niet gebeurd.
Het klinkt allemaal heel negatief maar tuurlijk heeft ze veel goede kanten anders was ik niet met haar bevriend.
Shahla, vind het goed van je dat je afbelt etc. Het ergste aan het gedrag van die vriendin vind ik nog dat ze zich nergens voor verontschuldigt terwijl ze weet dat ik er mee zit.
....Een periode minder contact ok, maar als het contact goed is dan snap ik niet dat je een goede vriendin maar laat/niet terugbelt terwijl je weet dat zij je graag wilt spreken. Het lijkt wel alsof alles op haar manier moet gaan.
Tegelijkertijd wil ik begrip voor haar borderline hebben..maar het mag ook niet als excuus worden gebruikt omdat ze toevallig geen zin heeft in zaken/dingen.
Het klinkt allemaal heel negatief maar tuurlijk heeft ze veel goede kanten anders was ik niet met haar bevriend.
Shahla, vind het goed van je dat je afbelt etc. Het ergste aan het gedrag van die vriendin vind ik nog dat ze zich nergens voor verontschuldigt terwijl ze weet dat ik er mee zit.
....Een periode minder contact ok, maar als het contact goed is dan snap ik niet dat je een goede vriendin maar laat/niet terugbelt terwijl je weet dat zij je graag wilt spreken. Het lijkt wel alsof alles op haar manier moet gaan.
Tegelijkertijd wil ik begrip voor haar borderline hebben..maar het mag ook niet als excuus worden gebruikt omdat ze toevallig geen zin heeft in zaken/dingen.
zaterdag 10 januari 2009 om 19:04
Ik herken wat Shala ook heeft.
Als het niet zo lekker gaat,(en dat kan dus snel wisselen)
Trek ik mij ook terug en kan een telefoontje al net teveel zijn.
Ook ben ik soms te druk in mijn hoofd,vergeet dat soort dingen dan,voel mij heel lullig en moeilijk om dan alsnog te bellen (ligt overigens aan de vriendschap)
Mijn vrienden en familie weten dat en hebben er geen grote problemen mee.
Ze accepteren dat het zo is en dat geeft mij rust.
Daardoor kan ik makkelijker later alsnog bellen of mijn excuus aanbieden.
Het is voor mij namelijk niet makkelijk om te moeten vertellen dat het niet lekker ging(tsja ik blijf dat zwak en rot vinden van mijzelf)
Door de acceptatie heb ik hechte vriendschappen.
Ik onderhoud deze contacten wel heel goed.
Bel of kom langs als het wel geod gaat (en dat is gelukkig vaak genoeg)
Onderneem leuke dingen met ze.
Blijf betrokken en net als zij voor mij altijd klaar staan doe ik alles wat in mijn macht ligt om dat ook voor hun te doen.
Maar mijn vriendinnen hebben ook zo hun problemen,dus we hebben denk ik wederzijds begrip.
Geven elkaar gewoon veel ruimte daarin.
Als het niet zo lekker gaat,(en dat kan dus snel wisselen)
Trek ik mij ook terug en kan een telefoontje al net teveel zijn.
Ook ben ik soms te druk in mijn hoofd,vergeet dat soort dingen dan,voel mij heel lullig en moeilijk om dan alsnog te bellen (ligt overigens aan de vriendschap)
Mijn vrienden en familie weten dat en hebben er geen grote problemen mee.
Ze accepteren dat het zo is en dat geeft mij rust.
Daardoor kan ik makkelijker later alsnog bellen of mijn excuus aanbieden.
Het is voor mij namelijk niet makkelijk om te moeten vertellen dat het niet lekker ging(tsja ik blijf dat zwak en rot vinden van mijzelf)
Door de acceptatie heb ik hechte vriendschappen.
Ik onderhoud deze contacten wel heel goed.
Bel of kom langs als het wel geod gaat (en dat is gelukkig vaak genoeg)
Onderneem leuke dingen met ze.
Blijf betrokken en net als zij voor mij altijd klaar staan doe ik alles wat in mijn macht ligt om dat ook voor hun te doen.
Maar mijn vriendinnen hebben ook zo hun problemen,dus we hebben denk ik wederzijds begrip.
Geven elkaar gewoon veel ruimte daarin.
zaterdag 10 januari 2009 om 19:06
Ik zit in zo'n tweestrijd:
of ik ga door met de vriendschap en pik haar gedrag (veranderen lukt niet veel), en krijg in de toekomst te maken met vele teleurstellingen en ergernissen (ben ook nogal eens betrokken bij impulsiviteiten zoals verkeerde vriendjes, teveel geld uitgeven etc. dit doet mij pijn omdat ik zie wat ze zichzelf aandoet)
of ik laat haar gaan terwijl ik zoveel van haar hou en bepaalde dingen zal missen zoals gezellig uitgaan, gemeenschappelijke interesses etc. maar ik ben de teleurstellingen en ergernissen kwijt waar ik mij geen raad meer mee weet.
of ik ga door met de vriendschap en pik haar gedrag (veranderen lukt niet veel), en krijg in de toekomst te maken met vele teleurstellingen en ergernissen (ben ook nogal eens betrokken bij impulsiviteiten zoals verkeerde vriendjes, teveel geld uitgeven etc. dit doet mij pijn omdat ik zie wat ze zichzelf aandoet)
of ik laat haar gaan terwijl ik zoveel van haar hou en bepaalde dingen zal missen zoals gezellig uitgaan, gemeenschappelijke interesses etc. maar ik ben de teleurstellingen en ergernissen kwijt waar ik mij geen raad meer mee weet.
zaterdag 10 januari 2009 om 19:11
Tsja,lady.
Dat is iets wat jij alleen zelf kan bepalen of je daarmee om kan gaan.
Heb je een beetje vrije geest? ben je flexibel?
Ik kan alleen voor mijzelf spreken natuurlijk,maar mijn vriendinnen zijn heel makkelijk daarin.
En dat is heel fijn,daardoor voel ik mij meer op mijn gemak en vrijer.
Bovendien zijn sommige vriendinnen van mij ook warhoofden.
Dus andersom komt het ook voor.
Dat is iets wat jij alleen zelf kan bepalen of je daarmee om kan gaan.
Heb je een beetje vrije geest? ben je flexibel?
Ik kan alleen voor mijzelf spreken natuurlijk,maar mijn vriendinnen zijn heel makkelijk daarin.
En dat is heel fijn,daardoor voel ik mij meer op mijn gemak en vrijer.
Bovendien zijn sommige vriendinnen van mij ook warhoofden.
Dus andersom komt het ook voor.
zaterdag 10 januari 2009 om 19:18
zaterdag 10 januari 2009 om 19:38
quote:ladychipmunk schreef op 10 januari 2009 @ 19:06:
Ik zit in zo'n tweestrijd:
of ik ga door met de vriendschap en pik haar gedrag (veranderen lukt niet veel), en krijg in de toekomst te maken met vele teleurstellingen en ergernissen (ben ook nogal eens betrokken bij impulsiviteiten zoals verkeerde vriendjes, teveel geld uitgeven etc. dit doet mij pijn omdat ik zie wat ze zichzelf aandoet)
Teleurstelling heeft vooral te maken met je eigen verwachtingspatroon. Als jij met har om wilt blijven gaan enniet meer teleurggesteld of geergerd wilt zijn, dan moet je bedenken dat ze nu eenmal is zoals ze is, dat de leuke dingen opwegen tegen het feit dat ze af en toe wel eens niet belt of een afspraak niet nakomt. je moet dus minder op haar gaan rekenen. Zij gaat id niet veranderen, ze is dus niet altijd even betrouwbaar. En ook je betrokkenheid bij impulsdingen moet je ms wat laten vieren. Die pijn voor haar moet je niet meer hebben. Haar leven, haar keuzes, haar fouten. je kunt haar waarschuwen, maar niet redden. Niemand is er bij gebaat als jij pijn hebt over wat zij zichzelf aandoet. het heeft weinig zin om veel energie te steken in zaken waar je weinig tot gen invloed op hebt. Wat dfat betreft moet jij leren in deze vriendschap van bepaalde zaken wat meer afstand te nemen.
of ik laat haar gaan terwijl ik zoveel van haar hou en bepaalde dingen zal missen zoals gezellig uitgaan, gemeenschappelijke interesses etc. maar ik ben de teleurstellingen en ergernissen kwijt waar ik mij geen raad meer mee weet.Kun je iet op een ander manier omgaan met je eigen verwachtingen van haar, dan rest idd weinig anders dan de vriendschap te beeindigen. Waar de grens ligt kan jij alleen zelf bepalen.
Ik zit in zo'n tweestrijd:
of ik ga door met de vriendschap en pik haar gedrag (veranderen lukt niet veel), en krijg in de toekomst te maken met vele teleurstellingen en ergernissen (ben ook nogal eens betrokken bij impulsiviteiten zoals verkeerde vriendjes, teveel geld uitgeven etc. dit doet mij pijn omdat ik zie wat ze zichzelf aandoet)
Teleurstelling heeft vooral te maken met je eigen verwachtingspatroon. Als jij met har om wilt blijven gaan enniet meer teleurggesteld of geergerd wilt zijn, dan moet je bedenken dat ze nu eenmal is zoals ze is, dat de leuke dingen opwegen tegen het feit dat ze af en toe wel eens niet belt of een afspraak niet nakomt. je moet dus minder op haar gaan rekenen. Zij gaat id niet veranderen, ze is dus niet altijd even betrouwbaar. En ook je betrokkenheid bij impulsdingen moet je ms wat laten vieren. Die pijn voor haar moet je niet meer hebben. Haar leven, haar keuzes, haar fouten. je kunt haar waarschuwen, maar niet redden. Niemand is er bij gebaat als jij pijn hebt over wat zij zichzelf aandoet. het heeft weinig zin om veel energie te steken in zaken waar je weinig tot gen invloed op hebt. Wat dfat betreft moet jij leren in deze vriendschap van bepaalde zaken wat meer afstand te nemen.
of ik laat haar gaan terwijl ik zoveel van haar hou en bepaalde dingen zal missen zoals gezellig uitgaan, gemeenschappelijke interesses etc. maar ik ben de teleurstellingen en ergernissen kwijt waar ik mij geen raad meer mee weet.Kun je iet op een ander manier omgaan met je eigen verwachtingen van haar, dan rest idd weinig anders dan de vriendschap te beeindigen. Waar de grens ligt kan jij alleen zelf bepalen.
zaterdag 10 januari 2009 om 20:11
Even ter verduidelijking ze heeft een man EN vriendjes ja, voor het geval daar onduidelijkheid over is. De relatie gaat niet supergoed en daardoor gaat ze af en toe vreemd.
.....bedankt voor jullie advies. Ik kan idd alleen zelf de grens bepalen tussen doorgaan of stoppen. Maar het is ZO verdomde moeilijk! Ben niet zo'n jankerd maar zit nu echt met tranen in mijn ogen.
Op korte termijn is het allemaal nog te overzien, maar ik ben zo bang voor deze vriendschap in de toekomst. Ik wil niet graag door deze problemen gaan in de toekomst.
Vind het ook nogal vreemd dat 1 iemand in een vriendschap wil bepalen wanneer en hoe er wordt afgesproken. Soms heb ik haar ook nodig. Aan de andere kant denk ik weer: niemand is perfect, dus ik moet het accepteren.
.....bedankt voor jullie advies. Ik kan idd alleen zelf de grens bepalen tussen doorgaan of stoppen. Maar het is ZO verdomde moeilijk! Ben niet zo'n jankerd maar zit nu echt met tranen in mijn ogen.
Op korte termijn is het allemaal nog te overzien, maar ik ben zo bang voor deze vriendschap in de toekomst. Ik wil niet graag door deze problemen gaan in de toekomst.
Vind het ook nogal vreemd dat 1 iemand in een vriendschap wil bepalen wanneer en hoe er wordt afgesproken. Soms heb ik haar ook nodig. Aan de andere kant denk ik weer: niemand is perfect, dus ik moet het accepteren.
zaterdag 10 januari 2009 om 21:36
Dat kan ook niet dat 1 iemand bepaalt in een vriendschap.
Dat trekt niemand.
Ze kan wel zelf bepalen of ze iets echt even niet trekt of dat ze er moeite voor doet.
In een oprechte vriendschap doe je moeite voor elkaar met hetgeen wat in je macht ligt.
Ze heeft wat eigenschappen die buiten haar macht liggen en aan jou of jij dat kan respecteren en accepteren.
Van haar kant mag je verwachten dat ze haar best doet voor je en eerlijk is (bijv hoe moeilijk ook,achteraf uitleggen waarom een belofte mis is gelopen)
Ik zou mij ook niet laten betrekken bij haar impulsieve gedrag of vreemdgaan.
Dat is de verantwoordelijkheid die je zelf hebt om een grens te trekken.
Ik begrijp dat een vriendschap ingewikkeld kan zijn.
Als het vooral vaker niet meer leuk is dan wel,is de balans weg en zal je je af gaan vragen of deze vriendschap wel bij je past.
Als er veel leuke dingen aan haar zijn en je haar moeilijk als vriendin kan missen,dan zal je je verwachtingen wat betreft beloftes wat losser moeten maken.
Of maak afspraken dat ze niets meer belooft.
Dat trekt niemand.
Ze kan wel zelf bepalen of ze iets echt even niet trekt of dat ze er moeite voor doet.
In een oprechte vriendschap doe je moeite voor elkaar met hetgeen wat in je macht ligt.
Ze heeft wat eigenschappen die buiten haar macht liggen en aan jou of jij dat kan respecteren en accepteren.
Van haar kant mag je verwachten dat ze haar best doet voor je en eerlijk is (bijv hoe moeilijk ook,achteraf uitleggen waarom een belofte mis is gelopen)
Ik zou mij ook niet laten betrekken bij haar impulsieve gedrag of vreemdgaan.
Dat is de verantwoordelijkheid die je zelf hebt om een grens te trekken.
Ik begrijp dat een vriendschap ingewikkeld kan zijn.
Als het vooral vaker niet meer leuk is dan wel,is de balans weg en zal je je af gaan vragen of deze vriendschap wel bij je past.
Als er veel leuke dingen aan haar zijn en je haar moeilijk als vriendin kan missen,dan zal je je verwachtingen wat betreft beloftes wat losser moeten maken.
Of maak afspraken dat ze niets meer belooft.
zondag 11 januari 2009 om 00:12
TS: ik herken je verhaal heel erg, zit in zo'n zelfde situatie. Al zo'n 9 jaar lang onderhoud ik een hechte vriendschap met een meisje met een dergelijke persoonlijkheidsstoornis. Voor ons is openheid en grenzen stellen erg belangrijk geweest. Openheid vanuit haar kant, over wat er in haar omgaat, maar ook openheid vanuit mijn kant, wat er in mij omgaat en wat haar gedrag met mij doet en hoe het op mij overkomt. Grenzen stellen was voor ons belangrijk in de zin dat zij mag aangeven wat ze echt niet kan, en ik kan aangeven wat ik niet kan (ik trek t niet als ze vlak van tevoren een afspraak af-smst, daar word ik erg boos van). We hebben hier ruzie over gehad, vervolgens afspraken gemaakt over hoe we met een dergelijke situatie omgaan in de toekomst, en daar houden we ons nu al jaren aan. En dat gaat prima!
Borderline is een persoonlijkheidsstoornis, er is een soort van stop geweest in haar ontwikkeling. Dat betekent ook dat je er niet achter zult komen of het nu de stoornis is die je dwarszit, of dat het toch haar persoonlijkheid is. Die twee zijn zodanig met elkaar verweven dat er eigenlijk weinig verschil te maken valt, is mijn mening. Leuke dingen van een dergelijke vriendschap zijn er ook: het spontane, onverwachte gedrag, maar ook dat je wanneer je eenmaal een vriendschap hebt, die ontzettend gewaardeerd wordt door de ander.
Succes!
Borderline is een persoonlijkheidsstoornis, er is een soort van stop geweest in haar ontwikkeling. Dat betekent ook dat je er niet achter zult komen of het nu de stoornis is die je dwarszit, of dat het toch haar persoonlijkheid is. Die twee zijn zodanig met elkaar verweven dat er eigenlijk weinig verschil te maken valt, is mijn mening. Leuke dingen van een dergelijke vriendschap zijn er ook: het spontane, onverwachte gedrag, maar ook dat je wanneer je eenmaal een vriendschap hebt, die ontzettend gewaardeerd wordt door de ander.
Succes!
zondag 11 januari 2009 om 00:25
iry, ik heb in het verleden meerdere malen mijn gevoelens en evt. oplossingen aangekaard: zo heb ik uitgelegd dat het voor mij vervelend is als ik geen contact met haar kan krijgen op bepaalde momenten en haar ook gevraagd of ze dingen niet wil beloven die niet nagekomen worden. Ze heeft hier verschillend op gereageerd nl: of het ging een tijd daarna beter, maar verviel na een tijdje toch weer in het oude patroon. Of het werd afgedaan als: "ach zo erg is het toch niet" en dat soort opmerkingen.
Heb nu ook laten weten dat ik moeite heb met (een gedeelte van) haar gedrag en dat het beter is om elkaar voorlopig los te laten. Maar als ik diep in mijn hart kijk wil ik dat eigenlijk niet......ik zou gewoon willen dat ze wanneer ze echt even niet kan/wil bellen, dat dan daarna z.s.m. doet en niet 2 weken later. Zou het ook niet erg vinden wanneer onze vriendschap wat minder intens is maar waar ik mij aan erger is dat als ze een nieuw vriendje/speeltje heeft of andere voor haar interessante dingen dat ze mij dan wel vaak weet te vinden.
Heb nu ook laten weten dat ik moeite heb met (een gedeelte van) haar gedrag en dat het beter is om elkaar voorlopig los te laten. Maar als ik diep in mijn hart kijk wil ik dat eigenlijk niet......ik zou gewoon willen dat ze wanneer ze echt even niet kan/wil bellen, dat dan daarna z.s.m. doet en niet 2 weken later. Zou het ook niet erg vinden wanneer onze vriendschap wat minder intens is maar waar ik mij aan erger is dat als ze een nieuw vriendje/speeltje heeft of andere voor haar interessante dingen dat ze mij dan wel vaak weet te vinden.
zondag 11 januari 2009 om 00:30
Teigera,
Ik wou dat ik op zo'n manier als jou kon praten en afspraken kon maken, maar kan moeilijk tot haar doordringen......
Ze wil zich in vriendschappen niet vastleggen etc. kan ik merken, maar soms is dat wel nodig. De andere partij heeft soms ook behoefte aan zekerheid. Ik heb weleens van een meisje met borderline gelezen dat ze helemaal panisch werd omdat haar vriend nu wilde weten of ze meeging naar Lowlands, maar dat zij dit niet kon zeggen omdat het zo ver weg (een paar maanden was). Volgens dit meisje kwam dit door haar borderline. Nu ik er over nadenk lijkt het wel of (sommige) bps bang zijn om afspraken op lange termijn te maken. Waar zijn ze dan bang voor? (ik veroordeel dit niet maar wil het begrijpen)
Ik wou dat ik op zo'n manier als jou kon praten en afspraken kon maken, maar kan moeilijk tot haar doordringen......
Ze wil zich in vriendschappen niet vastleggen etc. kan ik merken, maar soms is dat wel nodig. De andere partij heeft soms ook behoefte aan zekerheid. Ik heb weleens van een meisje met borderline gelezen dat ze helemaal panisch werd omdat haar vriend nu wilde weten of ze meeging naar Lowlands, maar dat zij dit niet kon zeggen omdat het zo ver weg (een paar maanden was). Volgens dit meisje kwam dit door haar borderline. Nu ik er over nadenk lijkt het wel of (sommige) bps bang zijn om afspraken op lange termijn te maken. Waar zijn ze dan bang voor? (ik veroordeel dit niet maar wil het begrijpen)
zondag 11 januari 2009 om 00:33
zondag 11 januari 2009 om 00:39
Nog 1 laatste bericht dan kap ik er mee.....wat ook meespeelt is dat ze verder geen positieve invloeden vanuit haar omgeving ervaart: ze heeft een man die ook borderline en wat andere gedragsproblemen heeft wat elkaar versterkt denk ik. Ten tweede is iedereen er zo aan gewend dat ze zo is en past zich aan (zelfs leraren, buren, instanties etc) dat ze eigenlijk alleen van mij iets hoort en dan ben ik diegene die "zeurt".
Als ze het van meer mensen zou horen hielp dat misschien...
Als ze het van meer mensen zou horen hielp dat misschien...
zondag 11 januari 2009 om 01:18
Ik vind het wel lastig om een objectieve kijk erop te hebben,aangezien ik natuurlijk zelf Borderline heb.
In mijn vriendschappen en Familiebanden levert dat ook geen heftige problemen op.
Wel met en kanttekening dat het voor mij een tijd heeft geduurt om de juiste personen op mijn pad te vinden waarbij een vriendschap past.
Echter zijn deze inmiddels vreselijk hecht (de jongste vriendschap is zelfs al 6 jaar).
Ik wet natuurlijk niet in hoever ik mijn persoonlijkheid mag vergelijken.
Ik herken slechts het deel moelijk met afspraken om kunnen gaan.
Overigens voeren sommigee vriendinnen gewoon lichte dwang uit en dat helpt wel.
Als ik het lastig heb trekken ze mij oover de streep en vind ik het achteraf fijn dat ik niet mijzelf heb terug getrokken.
Afspraken op lange termijn vind ik heel lastig omdat ik niet weet hoe het dan met mij gaat of hoe ik mij voel.
En ik vind het verschrikkelijk om afspraken niet na te kunnen komen.
Ik kan daar heel onrustig van worden.
Sowieso zijn afspraken lastig,ik voel een soort druk en kan wel wat paniekerig worden van veel afspraken.
Maarja,je vriendin is natuurlijk een ander persoon en zij voelt dat wellicht anders.
Gaat erom dat je wel ziet en voelt dat ze haar best doet voor je omdat je ook belangrijk bent voor haar.
Wij houden allemaal van wat lossere vriendschappen,spontaan,maar respecteren het ook als het anders loopt (hoewel ik net als jij daar ook van kan balen op het moment,maar ik blijf er niet in hangen)
Stoornis of niet,je moet in een vriendschap wat omgang betreft wel kunnen aansluiten aan elkaar en zo te lezen is dat voor beide partijen lastig.
Ik hoop dat je er uitkomt met haar.
In mijn vriendschappen en Familiebanden levert dat ook geen heftige problemen op.
Wel met en kanttekening dat het voor mij een tijd heeft geduurt om de juiste personen op mijn pad te vinden waarbij een vriendschap past.
Echter zijn deze inmiddels vreselijk hecht (de jongste vriendschap is zelfs al 6 jaar).
Ik wet natuurlijk niet in hoever ik mijn persoonlijkheid mag vergelijken.
Ik herken slechts het deel moelijk met afspraken om kunnen gaan.
Overigens voeren sommigee vriendinnen gewoon lichte dwang uit en dat helpt wel.
Als ik het lastig heb trekken ze mij oover de streep en vind ik het achteraf fijn dat ik niet mijzelf heb terug getrokken.
Afspraken op lange termijn vind ik heel lastig omdat ik niet weet hoe het dan met mij gaat of hoe ik mij voel.
En ik vind het verschrikkelijk om afspraken niet na te kunnen komen.
Ik kan daar heel onrustig van worden.
Sowieso zijn afspraken lastig,ik voel een soort druk en kan wel wat paniekerig worden van veel afspraken.
Maarja,je vriendin is natuurlijk een ander persoon en zij voelt dat wellicht anders.
Gaat erom dat je wel ziet en voelt dat ze haar best doet voor je omdat je ook belangrijk bent voor haar.
Wij houden allemaal van wat lossere vriendschappen,spontaan,maar respecteren het ook als het anders loopt (hoewel ik net als jij daar ook van kan balen op het moment,maar ik blijf er niet in hangen)
Stoornis of niet,je moet in een vriendschap wat omgang betreft wel kunnen aansluiten aan elkaar en zo te lezen is dat voor beide partijen lastig.
Ik hoop dat je er uitkomt met haar.
zondag 11 januari 2009 om 13:36
Ladychipmunk,
Ik denk dat het moeilijk afspraken maken, met name op de langere termijn, inderdaad te maken heeft met angst, druk en het gevoel dingen te "moeten". Die vriendin van mij vindt dat ook erg lastig, ze kan zich dan weken tot maanden van tevoren al druk maken over iets wat gaat komen. Ook al is het een "leuke, gezellige" afspraak in de ogen van anderen, voor iemand met borderline kan het voelen als moeten: je moet leuke kleren aan, je haar leuk doen, er fris en schoon uitzien, je leuk opmaken, op tijd er zijn, gezellig doen, omgaan met mensen die je niet kent of niet zo goed kent, blootstaan aan de ogen (en daarmee meningen / oordelen) van anderen, enz enz. Allemaal dingen die mensen zonder borderline niet zo ervaren, maar die in ieder geval voor die vriendin van mij zo gelden. Overigens is er nog een overeenkomst: ik ben haar enige vriendin. Dat betekent dat ze de vriendschap extra waardeert, zegt ze zelf. Misschien dat ze daarom extra moeite doet?
Je schrijft dat het ene tijdje wat beter ging, en nu ineens weer even niet en dat je daar heel emotioneel op reageerde. Het leek alsof die emotionele reactie je een beetje verbaasde. Dat verbaast mij niet: blijkbaar heb je dat destijds onvoldoende uitgesproken. Dan komt t later extra hard terug: op t moment dat t weer gebeurt, komt niet alleen de emotie van dat moment naar boven maar ook de emotie van alle eerdere keren dat het gebeurde, die je nog ergens bewaard had.
Ik denk dat het moeilijk afspraken maken, met name op de langere termijn, inderdaad te maken heeft met angst, druk en het gevoel dingen te "moeten". Die vriendin van mij vindt dat ook erg lastig, ze kan zich dan weken tot maanden van tevoren al druk maken over iets wat gaat komen. Ook al is het een "leuke, gezellige" afspraak in de ogen van anderen, voor iemand met borderline kan het voelen als moeten: je moet leuke kleren aan, je haar leuk doen, er fris en schoon uitzien, je leuk opmaken, op tijd er zijn, gezellig doen, omgaan met mensen die je niet kent of niet zo goed kent, blootstaan aan de ogen (en daarmee meningen / oordelen) van anderen, enz enz. Allemaal dingen die mensen zonder borderline niet zo ervaren, maar die in ieder geval voor die vriendin van mij zo gelden. Overigens is er nog een overeenkomst: ik ben haar enige vriendin. Dat betekent dat ze de vriendschap extra waardeert, zegt ze zelf. Misschien dat ze daarom extra moeite doet?
Je schrijft dat het ene tijdje wat beter ging, en nu ineens weer even niet en dat je daar heel emotioneel op reageerde. Het leek alsof die emotionele reactie je een beetje verbaasde. Dat verbaast mij niet: blijkbaar heb je dat destijds onvoldoende uitgesproken. Dan komt t later extra hard terug: op t moment dat t weer gebeurt, komt niet alleen de emotie van dat moment naar boven maar ook de emotie van alle eerdere keren dat het gebeurde, die je nog ergens bewaard had.
zondag 18 januari 2009 om 15:45
Ik probeer een vrienschap op te bouwen met iemand die ik nu 3 maanden ken en ik zit met het volgende.....Hij heeft bepaalde eigenschappen die mij sterk op borderline lijken, maar ik weet er te weinig van. Vanochtend heb ik gegoogled en wel een aantal gedragskenmerken gelezen, maar zou het heel fijn vinden als een van jullie mij kunnen helpen. Herkent iemand dit of is het misschien een andere psychisch probleem?
Wat zie ik bij hem.
Afspraak niet nakomen. Zeggen dat hij gaat bellen, vervolgens niet doen. Confrontaties uit de weg gaan. Leegte voelen, eenzaam.. vreselijk tegen dingen op zien. Zeggen dat hij gaat en vervolgens niets laten weten en gewoon niet op verjaardag was het in dit geval verschijnen. Reageert soms wat boos en gefrustreerd, andere momenten verschrikkelijk lief. Trekt me naar zich toe en duwt me ook weer weg door niks te laten horen....Bang om weer alleen gelaten te worden. Had een relatie, maar die is over gegaan. Heeft geen zin om nieuwe vriendin te gaan zoeken, omdat ze misschien toch weer bij hem weggaat. Ik vermoed dat hij op sexgebied behoorlijke uitspattingen heeft gehad en nu nog heeft. Drinkt graag een biertje. Slaapt halve dag en leeft 's avonds/'s nachts. Probeert mensen voor z'n karretje te spannen. Neemt weinig zelf de verantwoordelijkheid en zegt dat als hij een vriendin zou hebben dat het dan allemaal anders zou zijn. Familie stelt hij teleur door niet op te komen dagen, omdat hij het moeilijk vindt dat mensen hem dan vragen hoe het met zijn baan, vriendin is en of tie op vakantie gaat....terwijl hij overal nee op moet zeggen. Voelt zich onzeker en het zwarte schaap van de familie. Woont en is veel alleen. Sombere gevoelens, maar kan ook verschrikkelijk met hem lachen. Hij gebruikt Seroxat. Verder kan hij moeilijk emoties tonen, gaat nu steeds beter en wordt opener naar mij. Zegt dat hij me vertrouwt, maar ik vind het moeilijk omdat hij het vaak af laat weten in contact leggen. Met name zeggen dat hij belt of komt en vervolgens hoor ik hele dag niks. Vluchtgedrag.
Het klinkt zo achter elkaar misschien wat negatief maar ben heel veel om hem gaan geven en dat vind ik nu zo moeilijk. Ik heb hem lief en wil hem helpen....omdat hij mij ook een goed gevoel geeft. Heeft hij een borderline-stoornis?
Wat zie ik bij hem.
Afspraak niet nakomen. Zeggen dat hij gaat bellen, vervolgens niet doen. Confrontaties uit de weg gaan. Leegte voelen, eenzaam.. vreselijk tegen dingen op zien. Zeggen dat hij gaat en vervolgens niets laten weten en gewoon niet op verjaardag was het in dit geval verschijnen. Reageert soms wat boos en gefrustreerd, andere momenten verschrikkelijk lief. Trekt me naar zich toe en duwt me ook weer weg door niks te laten horen....Bang om weer alleen gelaten te worden. Had een relatie, maar die is over gegaan. Heeft geen zin om nieuwe vriendin te gaan zoeken, omdat ze misschien toch weer bij hem weggaat. Ik vermoed dat hij op sexgebied behoorlijke uitspattingen heeft gehad en nu nog heeft. Drinkt graag een biertje. Slaapt halve dag en leeft 's avonds/'s nachts. Probeert mensen voor z'n karretje te spannen. Neemt weinig zelf de verantwoordelijkheid en zegt dat als hij een vriendin zou hebben dat het dan allemaal anders zou zijn. Familie stelt hij teleur door niet op te komen dagen, omdat hij het moeilijk vindt dat mensen hem dan vragen hoe het met zijn baan, vriendin is en of tie op vakantie gaat....terwijl hij overal nee op moet zeggen. Voelt zich onzeker en het zwarte schaap van de familie. Woont en is veel alleen. Sombere gevoelens, maar kan ook verschrikkelijk met hem lachen. Hij gebruikt Seroxat. Verder kan hij moeilijk emoties tonen, gaat nu steeds beter en wordt opener naar mij. Zegt dat hij me vertrouwt, maar ik vind het moeilijk omdat hij het vaak af laat weten in contact leggen. Met name zeggen dat hij belt of komt en vervolgens hoor ik hele dag niks. Vluchtgedrag.
Het klinkt zo achter elkaar misschien wat negatief maar ben heel veel om hem gaan geven en dat vind ik nu zo moeilijk. Ik heb hem lief en wil hem helpen....omdat hij mij ook een goed gevoel geeft. Heeft hij een borderline-stoornis?
zondag 18 januari 2009 om 23:44
