Borderline??? Of toch iets heel anders?

Ivm herkenbaarheid onder een nieuwe Nick.

Ik kom net van een intake bij een nieuwe therapeut. Ik heb er in 15 jaar tijd wel meerdere gehad, ik denk een stuk of zes.

Ik heb in mijn leven tot nu toe met pesten te maken gehad, een ongelukkige studententijd met veel verhuizingen, ouders die elkaar regelmatig de tent uit vechten en dit al sinds jaar en dag doen (of iig zo lang als ik me kan herinneren), werk dat nooit soepel verliep, ook ben ik verkracht.

Mijn leven is nu in redelijk rustig vaarwater met mijn vriend met wie ik nu al ruim acht jaar samen ben. We hebben een kindje samen, maar eerder ook wat miskramen gehad.
Recent hebben we een aantal life-events meegemaakt, waardoor ik opnieuw in therapie wilde. Ik merkte nl ook dat ik wat zaken uit het verleden niet heb verwerkt.

Nu kom ik net thuis na een eerste (intake)sessie en nu noemt die therapeut borderline kenmerken in mijn verhaal.
Als ik op internet lees over borderline herken ik mezelf daar helemaal niet in.
Ik lees over allemaal mensen die totaal in de vernieling liggen, vaak woedeaanvallen hebben etc.
Ik vraag me sterk af of dat wel is wat het is. Natuurlijk het is een eerste sessie, maar ik ben in shock. Ook doordat Borderline nogal een stigma met zich meedraagt.

Ik vond het ook best moeilijk dat de therapeut zei dat het mogelijk mijn persoonlijkheid is die mij in de problemen heeft gebracht. Terwijl eerdere therapeuten eerder zeiden pech en dat zeggen vrienden ook.

Natuurlijk, jullie zijn niet allemaal psychologen, maar kun je ook borderline hebben en toch gelukkig getrouwd zijn en een redelijk sociaal leven hebben?
Of denken jullie dat er misschien wat anders aan de hand zou kunnen zijn?

Dag dames,

We zijn inmiddels (astronomisch) een jaar verder, maar qua therapie geen snars! Alleen maar wachtlijsten en zodra ik aan de beurt was, werd me gezegd dat ik niet op de juiste plek was. Dat is echt ontzettend vermoeiend. In de tussentijd ben ik maar verder gegaan met mijn leven, want ja wat moet je anders??? Ik ben inmiddels hoogzwanger van een tweede kindje.

Maar nu ben ik toch getriggerd door een topic hier en kom opnieuw even buurten in deze hoedanigheid/onder deze Nick.

Ik merk nl dat ik danig uit het veld ben geslagen door de wijze waarop op school met mijn oudste (kleuter) wordt omgesprongen. Ik ga dan meteen in de flipstand, raak totaal in paniek en denk dat het met kleuter ook niet goed zal gaan. Die reactie helpt mij niet, maar onze lieve kleine kleuter ook niet. Ik hou zielsveel van mijn kleintje, maar tegelijkertijd overweldigt het me dan nu zo dat ik vervolgens allemaal spookbeelden heb (mix van eigen verleden en de mogelijke toekomst) dat ik er zelfmoordgedachten van krijg (overigens niet actief!! Ik weet 113 ook te vinden, dus alsjeblieft geen zorgen over daadwerkelijke acties!)

Wat ik wel wil zeggen: wat is nu het moment om naar de huisarts te stappen? Dat vind ik onwijs moeilijk, want het liefst houd ik me groot en gedraag me als een ‘normale’ verantwoordelijke volwassene zonder noemenswaardige mentale problemen. Ook omdat ik voor fysieke problemen al vaak genoeg bij de huisarts en gyn zit, mijn zwangerschap verloopt nl niet vlekkeloos. Daarbij komt ook nog dat ik de afgelopen jaren zo vaak van het kastje naar de muur ben gestuurd dat ik helemaal geen zin heb om me open te geven, ook al wil ik eigenlijk niets liever dan échte hulp. Ik heb alleen gemerkt dat als ik mijn verhaal deed en er vervolgens als reactie kwam: het spijt ons, dit is niet de juiste plek of wij kunnen je niet behandelen of wat ook, ik me alleen maar nog vééééééél slechter ging voelen. Op zulke momenten nam ik ook contact op met 113, die mij gelukkig wél hielpen ook al was het maar voor even.


Ik ben nu gewoon heel verdrietig. Ik wil gewoon graag een goede moeder zijn en voel me nu zelfs schuldig naar het kleine baby’tje in mijn buik, want door mijn ongeluk wordt dat kleintje daar ook aan blootgesteld.

Pfffffffff, ik ben heel blij dat ik iig hier even mijn verhaal kwijt kan, maar wat zouden jullie mij adviseren te doen nu?

Aaltje89 schreef: ↑

06-07-2019 17:05

Ik snap de trigger niet zo goed. Je maakt je zorgen om hoe het loopt op school en daar krijg je dan suicidale gevoelens van? Begrijp ik dat zo goed?

De trigger komt van een ander topic, dat niets met school of kleine kinderen te maken heeft, maar ik herkende me heel erg in de gevoelens van de TO daar. Maar ik kan van iets schijnbaar kleins iets heel groots maken.

Dat hoe het loopt op school bij mijn oudste zoveel teweegbrengt hangt ook samen met mijn eigen verleden.
Er wordt nu gezegd dat kleuter de aansluiting mist, en laat dat nu net zijn wat ik al decennia ervaar. Op de basisschool, middelbare school, in mijn studententijd en ook in mijn werkende leven. Steeds komt terug dat ik hoor dat ik niet in de groep pas of dat ik merk dat ik word buitengesloten of er gewoon keihard word uitgeduwd. Dat maakt me eenzaam en dan vervolgens intens verdrietig en vaak wanhopig. Wat me nu extra zo doet voelen is dat het mijn kind aangaat. Ik wil niet dat mijn lieve kleine kleutertje een soortgelijke toekomst tegemoet gaat. Ik wil dat een toekomst wordt waar mijn kind mee mag doen en niet wordt buitengesloten. Het feit dat dit nu ter sprake komt, maakt mij heel angstig. Ik zie dan mijn tweede kind ook al zoiets meemaken en dan loop ik volledig vast in mijn piekergedachten en dan leidt dat helaas tot heel zwarte gedachten.

Mijn man wil me dan graag helpen, maar dat kan hij niet -anders dan een schouder bieden om op te huilen en te zeggen dat het heus niet zo erg is (wat ik dan niet geloof, maar goed)- hij weet ook dat hij me niet kan helpen meer dan dat. Het frustreert hem ook dat degene van wie hij houdt zo in de knoop raakt en daar word ik soms nog angstiger van omdat ik dan denk dat ik gewoon niet goed genoeg ben.

Lijkt me een prima reden om naar de huisarts te gaan. Vertel dan meteen even dat je al een jaar van het kastje naar de muur wordt gestuurd qua hulpverlening en wat je daar nu het beste aan kunt doen. Leg eventueel dezelfde vraag neer bij je zorgverzekering.

Je hebt gelijk dat het een prima reden is om naar de huisarts te gaan, maar het is extreem vermoeiend. En eigenlijk mag je van dat jaar wel 15 jaar maken, want al even zolang ben ik met wisselend succes in therapie. Vrijgevestigd, grote organisaties, kleine organisaties, individuele, groeps-, schematherapie, maar tot nu toe zonder succes in de zin dat ik langer dan twee jaar wegblijf. Behalve dan toen ik zwanger was van de oudste en de periode dat ik borstvoeding gaf. Ik heb me toen nog nooit zo stabiel en meer relaxed gevoeld. Helaas is dat gevoel nu niet teruggekomen met deze zwangerschap.

Heb je zelf een idee van welke hulp je zou kunnen helpen? Wellicht zijn er zelfstandige psychologen in je omgeving die zo'n therapie aanbieden. Vaak kan je daar eerder terecht dan bij de eerstelijns GGZ. Veel sterkte!

Ik heb om eerlijk te zijn geen idee wat zou helpen, maar ik ben ook bij twee specialistische GGZ-instellingen weggestuurd, waaronder die waardoor ik dit topic begon. Zij konden mij alleen aannemen als ik zou beginnen met antidepressiva, zonder AD konden ze alleen kortdurend therapie geven en daarvoor vonden ze me ongeschikt. Alleen die heb ik nog nooit gebruikt en ik wilde daar ook niet aan beginnen met een actieve kinderwens. Bij een andere specialistische instelling vonden ze mijn problematiek te zwaar (op basis van door mij ingevulde vragenlijsten), en zeiden ze dat ik direct de crisisopvang in zou moeten. De grap was alleen dat ze dat nooit hebben teruggekomen aan de huisarts, dus ik werd ‘gelukkig’ gewoon aan mijn lot overgelaten
Met behulp van 113 weer de boel op de rails gekregen, maar het bleef symptoombestrijding en niet achterliggende zaken aanpakken.

Ik heb wel gemerkt dat ik heel heftig kan reageren op zaken die anderen maar een klein beetje raakt. Zoals dus nu met school met de oudste.
Ik weet alleen niet waar ik moet beginnen en hoe ik moet beginnen, want ondertussen dus hoogzwanger (33 weken) en fysiek ook niet fit. Maar voor tips, aanwijzingen ed sta ik open! Ik wil nl voor eens en voor altijd van mijn problemen af!
Soms ben ik jaloers op een nichtje van me, zij had/heeft anorexia en kreeg lang intensief therapie (is opgenomen geweest). Bij haar was door haar fysiek zichtbare probleem duidelijk dat het in haar koppie ook niet lekker zat. Zij heeft toen in een jaar zoveel geleerd en nu gaat het gewoon Supergoed met haar. Dat zou ik ook willen. Het kan natuurlijk ook zijn dat het alleen zo lijkt dat het nu zo goed met haar gaat, maar ze lijkt nu een stuk relaxter in het leven te staan en kan haar gezin met haar werk nu goed aan. Dat wil ik ook heel graag. Op de anorexia zit ik natuurlijk niet te wachten. Ik hoop dat jullie me niet verkeerd begrijpen.

Dus ik wil gewoon dat iemand ziet: oohh jij hebt dat en we kunnen het zo aanpakken en dan voel je beter. Man, als dat zou gebeuren.... de grootste opluchting van mijn leven zou dat zijn!

Ik ga straks weer terug naar mijn standaardnick, want ik merk dat ik door hierop te reageren weer word teruggezogen in mijn niet-helpende gedachten van gisteren.

Maar ik reageer wel! Dus dank nogmaals voor het aanhoren/lezen van mijn verhaal.

multomap schreef: ↑

07-07-2019 11:23

Heb je al eens een instelling zoals de Viersprong of Scelta geprobeerd? Die zijn gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ikzelf heb met Scelta goede ervaringen al is het programma inmiddels aangepast wegens bezuinigingen in de zorg...….maar de expertise hebben ze zeker.

Daar heb ik nog nooit eerder van gehoord, maar net gegoogled en klinkt idd een beetje in mijn straatje. Fijn dat jij er zulke goede ervaringen mee hebt gehad!

Popjess1 schreef: ↑

07-07-2019 14:05

Bistro... wat jij graag wilt; dat iemand zegt dit en dit is het probleem en dit en dit geven we aan behandeling en je bent genezen.
Dat herken ik, en wil ik ook graag... maar zo is de realiteit niet, ik krijg continue te horen dat ik er mee om moet leren gaan en moet accepteren.
Hoe dan? Als iemand mij dat eens kon uitleggen.

Ik heb je een priveberichtje gestuurd!

Thnx, ik ga kijken in mijn inbox
Je hebt bericht terug

Popjess1 schreef: ↑

14-07-2019 16:31

Een oude topic die ze zelf weer in leven had geblazen. Dus je kan reageren

Popjess, je hebt weer pm!

chaoticinternetnerd schreef: ↑

13-07-2019 14:56

Weg, zie nu pas dat het topic oud is.

Ik ben er gewoon nog hoor, dus reageer maar als je wat wil vertellen.

Lucifer2018 schreef: ↑

17-07-2019 16:30

Ik denk dit.

Ik heb nog nooit over dit onderwerp geschreven voor ik dit topic opende. Dus er moeten meer schrijvers zijn op het forum die hiermee geconfronteerd zijn.

Het bleek trouwens iets heel anders te zijn. Gelukkig nu twee jaar verder en het gaat een stuk beter met me.
De jaren daarvoor heftige dingen meegemaakt, die me erg uit het lood hadden doen slaan. Daarvoor emdr en traumatherapie gehad en nu gaat het gewoon ok, gelukkig

Dat was het uiteindelijk ook! Ik vind het achteraf ook heel stom, vooral omdat ik er toen zo van schrok. Het bleek dus iets heel anders te zijn, maar omdat de DBC’s nodig zijn zetten ze er van te voren maar een stempeltje op. Zich niet altijd beseffende wat dat voor een patiënt betekent. Dat vin ik echt slecht en ik heb het ook gemeld