Psyche
alle pijlers
Borderline partner beïnvloedt gezin
vrijdag 30 juli 2021 om 00:38
Ik heb even minder gereageerd omdat ik merk dat er veel discussie over borderline ontstond.
Mijn partner heeft de officiële diagnose borderline in elk geval gekregen, dus dit is zeker geen zelf diagnose.
Wat andere mensen over borderline zeggen komt vanuit hun persoonlijke ervaring denk ik.
Wij zijn inmiddels op zoek naar een woning. Samenwonen is voor mijn kind niet goed dus dat is besloten. Nu nog een woning vinden.
Mijn partner heeft de officiële diagnose borderline in elk geval gekregen, dus dit is zeker geen zelf diagnose.
Wat andere mensen over borderline zeggen komt vanuit hun persoonlijke ervaring denk ik.
Wij zijn inmiddels op zoek naar een woning. Samenwonen is voor mijn kind niet goed dus dat is besloten. Nu nog een woning vinden.
vrijdag 30 juli 2021 om 00:42
Hoe het verder met de relatie zal gaan weet ik niet. Eerst maar eens de focus op apart gaan wonen. Als dat eenmaal geregeld is krijg ik ook weer wat ruimte om zelf na te denken en te voelen wat ik eigenlijk zelf voel. Want daar is weinig ruimte voor momenteel.
Wat ik wel erg vind is dat mensen zo negatief zijn over mensen met borderline. Ik begrijp het enerzijds wel, anderzijds zijn dit mensen met vaak een ernstig trauma uit hun jeugd die zelf ook enorm lijden onder hun eigen stoornis. Mijn partner in elk geval wel. Uiteraard praat ik hiermee geen verkeerde dingen goed, zoals mishandeling of vreemdgaan.
De meeste mensen met borderline hebben iets ernstigs meegemaakt waardoor ze zich niet veilig hebben kunnen ontwikkelen en op sommige gebieden dus zijn blijven "hangen" in de kindertijd of puberteit.
Wat ik wel erg vind is dat mensen zo negatief zijn over mensen met borderline. Ik begrijp het enerzijds wel, anderzijds zijn dit mensen met vaak een ernstig trauma uit hun jeugd die zelf ook enorm lijden onder hun eigen stoornis. Mijn partner in elk geval wel. Uiteraard praat ik hiermee geen verkeerde dingen goed, zoals mishandeling of vreemdgaan.
De meeste mensen met borderline hebben iets ernstigs meegemaakt waardoor ze zich niet veilig hebben kunnen ontwikkelen en op sommige gebieden dus zijn blijven "hangen" in de kindertijd of puberteit.
vrijdag 30 juli 2021 om 07:10
bangerik1980 schreef: ↑30-07-2021 00:38Ik heb even minder gereageerd omdat ik merk dat er veel discussie over borderline ontstond.
Mijn partner heeft de officiële diagnose borderline in elk geval gekregen, dus dit is zeker geen zelf diagnose.
Wat andere mensen over borderline zeggen komt vanuit hun persoonlijke ervaring denk ik.
Wij zijn inmiddels op zoek naar een woning. Samenwonen is voor mijn kind niet goed dus dat is besloten. Nu nog een woning vinden.
En hoe ga jij je kind ondertussen veilig houden? Wat is daar je plan voor?
vrijdag 30 juli 2021 om 08:38
bangerik1980 schreef: ↑30-07-2021 00:42Hoe het verder met de relatie zal gaan weet ik niet. Eerst maar eens de focus op apart gaan wonen. Als dat eenmaal geregeld is krijg ik ook weer wat ruimte om zelf na te denken en te voelen wat ik eigenlijk zelf voel. Want daar is weinig ruimte voor momenteel.
Wat ik wel erg vind is dat mensen zo negatief zijn over mensen met borderline. Ik begrijp het enerzijds wel, anderzijds zijn dit mensen met vaak een ernstig trauma uit hun jeugd die zelf ook enorm lijden onder hun eigen stoornis. Mijn partner in elk geval wel. Uiteraard praat ik hiermee geen verkeerde dingen goed, zoals mishandeling of vreemdgaan.
De meeste mensen met borderline hebben iets ernstigs meegemaakt waardoor ze zich niet veilig hebben kunnen ontwikkelen en op sommige gebieden dus zijn blijven "hangen" in de kindertijd of puberteit.
Ik snap dat je van haar houdt en ons hard vind, maar ondertussen raakt je kind wel beschadigd door haar gedrag.
Let op dat je empathie niet teveel naar je partner uitgaat, denk vooral aan je kind alsjeblieft.
vrijdag 30 juli 2021 om 09:34
Het hoeft helemaal niet samen te gaan met iets traumatisch. Kan ook genetische aanleg zijn, of iets heel kleins zijn.bangerik1980 schreef: ↑30-07-2021 00:42Hoe het verder met de relatie zal gaan weet ik niet. Eerst maar eens de focus op apart gaan wonen. Als dat eenmaal geregeld is krijg ik ook weer wat ruimte om zelf na te denken en te voelen wat ik eigenlijk zelf voel. Want daar is weinig ruimte voor momenteel.
Wat ik wel erg vind is dat mensen zo negatief zijn over mensen met borderline. Ik begrijp het enerzijds wel, anderzijds zijn dit mensen met vaak een ernstig trauma uit hun jeugd die zelf ook enorm lijden onder hun eigen stoornis. Mijn partner in elk geval wel. Uiteraard praat ik hiermee geen verkeerde dingen goed, zoals mishandeling of vreemdgaan.
De meeste mensen met borderline hebben iets ernstigs meegemaakt waardoor ze zich niet veilig hebben kunnen ontwikkelen en op sommige gebieden dus zijn blijven "hangen" in de kindertijd of puberteit.
Los daarvan heb je dus nu medelijden met je partner omdat die iets ernstigs heeft meegemaakt maar zorg je er tegelijk voor dat je ontwikkelende dochter nu juist zélf iets ernstigs meemaakt. Lijkt me verstandig als je probeert schade bij je dochter te voorkomen, en dan kun je daarna weer steunend zijn aan je partner.
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 30 juli 2021 om 19:37
Misschien heb je dit nog niet gelezen, maar ik ga ook apart wonen met partner om schade bij mijn kind te voorkomen.Jamaarhoe schreef: ↑30-07-2021 09:34Het hoeft helemaal niet samen te gaan met iets traumatisch. Kan ook genetische aanleg zijn, of iets heel kleins zijn.
Los daarvan heb je dus nu medelijden met je partner omdat die iets ernstigs heeft meegemaakt maar zorg je er tegelijk voor dat je ontwikkelende dochter nu juist zélf iets ernstigs meemaakt. Lijkt me verstandig als je probeert schade bij je dochter te voorkomen, en dan kun je daarna weer steunend zijn aan je partner.
vrijdag 30 juli 2021 om 19:38
vrijdag 30 juli 2021 om 19:39
bangerik1980 schreef: ↑30-07-2021 19:37Misschien heb je dit nog niet gelezen, maar ik ga ook apart wonen met partner om schade bij mijn kind te voorkomen.
En hoe lang gaat dat duren? En hoe ga je zorgen dat je dochter ondertussen niet verder beschadigd raakt? En ik bedoel ook echt 'verder' beschadigd. Want jij hebt het over schade voorkomen, maar een kind dat al een jaar(!) telkens op haar tenen moet lopen en alsnog afgebrand wordt heeft al schade hoor. Ik twijfel hoe serieus je het neemt aangezien je dit niet lijkt te willen zien en geen plan hebt om NU verdere schade te voorkomen.
zaterdag 31 juli 2021 om 03:20
Ik heb het eigenlijk over de tijd dat jullie nog samen in een huis wonen.
Harstikke goed dat je het besluit genomen hebt om niet meer samen te wonen, dat is een grote stap en daar zal je vast moeite mee hebben.
Maar in de tussentijd wonen jullie nog met zijn drietjes, en in deze tijd is het moeilijk om een huis te vinden, dus dat kan wel even duren.
Jij voelt zoveel empathie voor je partner, dat ik ervoor vrees dat je je dochter misschien niet altijd goed kunt beschermen daardoor.
Empathie is een mooie eigenschap, maar een teveel ervan maakt dat je jezelf en anderen niet altijd in bescherming neemt tegen iemand die teveel ruimte neemt. Wees je er alsjeblieft van bewust dat dat schadelijk kan zijn voor je dochter, die nog een kind is, en jouw bescherming nodig heeft.
zaterdag 31 juli 2021 om 13:56
Dat begrijpelijk is hoe iemand zo geworden is en dat je snapt waar het vandaan komt en dat iemand trauma’s heeft maakt het gedrag niet minder kut of schadelijk. Ik heb alle begrip voor ieders gedrag en veroordeel niemand om welke stoornis dan ook. Maar ik trek wel een keiharde grens in hoeverre ik of mijn gezin daar last van mag ondervinden. Begrip hebben voor en een persoon niet veroordelen betekent niet dat je jezelf of anderen moet blootstellen aan schadelijk gedrag van een ander. Verantwoordelijkheid voor je gedrag en de schade die je anderen toebrengt wordt niet minder door een diagnose. Dat blijf je gewoon altijd. Een diagnose is een verklaring voor bepaald gedrag maar maakt dat gedrag niet ok.bangerik1980 schreef: ↑30-07-2021 00:42Hoe het verder met de relatie zal gaan weet ik niet. Eerst maar eens de focus op apart gaan wonen. Als dat eenmaal geregeld is krijg ik ook weer wat ruimte om zelf na te denken en te voelen wat ik eigenlijk zelf voel. Want daar is weinig ruimte voor momenteel.
Wat ik wel erg vind is dat mensen zo negatief zijn over mensen met borderline. Ik begrijp het enerzijds wel, anderzijds zijn dit mensen met vaak een ernstig trauma uit hun jeugd die zelf ook enorm lijden onder hun eigen stoornis. Mijn partner in elk geval wel. Uiteraard praat ik hiermee geen verkeerde dingen goed, zoals mishandeling of vreemdgaan.
De meeste mensen met borderline hebben iets ernstigs meegemaakt waardoor ze zich niet veilig hebben kunnen ontwikkelen en op sommige gebieden dus zijn blijven "hangen" in de kindertijd of puberteit.
zaterdag 31 juli 2021 om 14:02
Ja daar heb je helemaal gelijk in.Solveig schreef: ↑31-07-2021 13:56Dat begrijpelijk is hoe iemand zo geworden is en dat je snapt waar het vandaan komt en dat iemand trauma’s heeft maakt het gedrag niet minder kut of schadelijk. Ik heb alle begrip voor ieders gedrag en veroordeel niemand om welke stoornis dan ook. Maar ik trek wel een keiharde grens in hoeverre ik of mijn gezin daar last van mag ondervinden. Begrip hebben voor en een persoon niet veroordelen betekent niet dat je jezelf of anderen moet blootstellen aan schadelijk gedrag van een ander. Verantwoordelijkheid voor je gedrag en de schade die je anderen toebrengt wordt niet minder door een diagnose. Dat blijf je gewoon altijd. Een diagnose is een verklaring voor bepaald gedrag maar maakt dat gedrag niet ok.
zaterdag 31 juli 2021 om 14:10
Achteraf heb ik het gedrag van partner lang niet gekoppeld aan borderline.
Ik dacht gewoon eerst dat we anders dachten over de opvoeding.
Heb me mee laten trekken in discussies en gesprekken er over. Had 't gevoel dat ik opgevoed werd in het opvoeden. Als ik zei dat ze niks meer tegen kind moest zeggen, ging ze mij de hele dag door dingen influisteren. Heb je gezien dat ze dit deed, heb je door dat ze dat nog niet opgeruimd heeft, had je gehoord dat ze best brutaal was.. Etc.
En als ik dan zei, laat mij nou gewoon de correcties doen, jij moet nog een vertrouwensband met haar opbouwen en ze accepteert echt niet zomaar dat jij haar gaat corrigeren, want ze heeft al ouders, dan was ze heel gekwetst en verdrietig. Want zij kon en mocht nergens iets van zeggen, deed niets goed en ik liet haar helemaal geen ruimte.
Terwijl ik alleen maar dacht: ik heb haar tot nu toe prima alleen opgevoed, waarom moet jij overal je stempel op drukken?
Ze vond mij niet consequent of streng genoeg.
Ik kies mijn battles. En mijn kind is echt een lieverd, ja ze heeft af en toe al wat puberale trekjes maar 't kan echt vele malen erger.
Ik voelde me constant in 'n spagaat.
Pas later ben ik door gaan krijgen dat ze getriggerd werd door dochter in haar irritatie. Want als dochter dan weg was, was er niks aan de hand en deed ze heel gezellig. Tot dochter weer thuis kwam. Dan trok ze zich direct terug. Ik heb heel lang heel veel tips gegeven in de hoop dst 't zou verbeteren:
Praat eens wat meer met haar
Doe eens wat leuks
Geef haar eens een complimentje
Etc.
Maar daar was ze allemaal "niet goed in".
Commentaar leveren daarentegen kon ze niet laten.
Achteraf heb ik het allemaal veel te laat in gezien wat er nu echt speelde. Zocht het te lang bij mezelf.
Aan dochter heb ik aangegeven in kinder taal dat partner af en toe nukkig is en dat zij daar niks aan kan doen, dat 't niet haar schuld is en dat ze 't me altijd mag zeggen als ze ergens mee zit.
Ik dacht gewoon eerst dat we anders dachten over de opvoeding.
Heb me mee laten trekken in discussies en gesprekken er over. Had 't gevoel dat ik opgevoed werd in het opvoeden. Als ik zei dat ze niks meer tegen kind moest zeggen, ging ze mij de hele dag door dingen influisteren. Heb je gezien dat ze dit deed, heb je door dat ze dat nog niet opgeruimd heeft, had je gehoord dat ze best brutaal was.. Etc.
En als ik dan zei, laat mij nou gewoon de correcties doen, jij moet nog een vertrouwensband met haar opbouwen en ze accepteert echt niet zomaar dat jij haar gaat corrigeren, want ze heeft al ouders, dan was ze heel gekwetst en verdrietig. Want zij kon en mocht nergens iets van zeggen, deed niets goed en ik liet haar helemaal geen ruimte.
Terwijl ik alleen maar dacht: ik heb haar tot nu toe prima alleen opgevoed, waarom moet jij overal je stempel op drukken?
Ze vond mij niet consequent of streng genoeg.
Ik kies mijn battles. En mijn kind is echt een lieverd, ja ze heeft af en toe al wat puberale trekjes maar 't kan echt vele malen erger.
Ik voelde me constant in 'n spagaat.
Pas later ben ik door gaan krijgen dat ze getriggerd werd door dochter in haar irritatie. Want als dochter dan weg was, was er niks aan de hand en deed ze heel gezellig. Tot dochter weer thuis kwam. Dan trok ze zich direct terug. Ik heb heel lang heel veel tips gegeven in de hoop dst 't zou verbeteren:
Praat eens wat meer met haar
Doe eens wat leuks
Geef haar eens een complimentje
Etc.
Maar daar was ze allemaal "niet goed in".
Commentaar leveren daarentegen kon ze niet laten.
Achteraf heb ik het allemaal veel te laat in gezien wat er nu echt speelde. Zocht het te lang bij mezelf.
Aan dochter heb ik aangegeven in kinder taal dat partner af en toe nukkig is en dat zij daar niks aan kan doen, dat 't niet haar schuld is en dat ze 't me altijd mag zeggen als ze ergens mee zit.
zaterdag 31 juli 2021 om 14:23
Uiteraard heeft ze ook leuke kanten.
En als ze een goede dag heeft, kan ze ook heel leuk zijn met dochter. Maar het probleem is dat dit nooit langer dan 1 a 2 dagen duurt en dan verandert 't weer.
En dat is dus schadelijk voor dochter, dit heb ik ook uitgesproken en hierdoor gaan we ook apart wonen.
Partner geeft zelf aan dit te begrijpen. En dat ze wilde dat ze het kon veranderen, maar niet weet hoe.
zaterdag 31 juli 2021 om 17:18
Mensen met borderline voelen zich vaak gekwetst om van alles en nog wat.
Het is een feit dat mensen met borderline veel moeilijker een relatie aangaan... de hele ziekte of aandoening of hoe je het ook noemt draait om het niet kunnen functioneren in vriendschappen, relaties en andere vormen van contact. Het is echt niet raar dat mensen daar geen trek in hebben.
Ik heb een hele lange vriendschap gehad met iemand met borderline. Ze kon echt alles recht lallende wat krom was en ze was altijd gekwetst en het heeft meer invloed op me gehad dan ik toen dacht. Als ik weet dat iemand borderline heeft dan hou ik t contact af. En dat is mijn goed recht. Ik heb mijn leven graag drama vrij.
zaterdag 31 juli 2021 om 17:35
Ja hier ook.abracadabra schreef: ↑31-07-2021 17:18Mensen met borderline voelen zich vaak gekwetst om van alles en nog wat.
Het is een feit dat mensen met borderline veel moeilijker een relatie aangaan... de hele ziekte of aandoening of hoe je het ook noemt draait om het niet kunnen functioneren in vriendschappen, relaties en andere vormen van contact. Het is echt niet raar dat mensen daar geen trek in hebben.
Ik heb een hele lange vriendschap gehad met iemand met borderline. Ze kon echt alles recht lallende wat krom was en ze was altijd gekwetst en het heeft meer invloed op me gehad dan ik toen dacht. Als ik weet dat iemand borderline heeft dan hou ik t contact af. En dat is mijn goed recht. Ik heb mijn leven graag drama vrij.
Wat ik wel apart vind is dat ik er de eerste maanden minder van merkte. Maar misschien was dit ook onder invloed van de verliefdheid.
zaterdag 31 juli 2021 om 17:51
Dat verbaast mij dan weet totaal niet eerlijk gezegd. Want wat voor mij één van de moeilijkste dingen was in mijn relatie met een Borderliner, was het feit dat ze feilloos aanvoelde wanneer ze poeslief en aardig moest doen, en wanneer ze dat masker kon laten vallen. Het afstoten en weer aantrekken was iets waar ik vatbaar voor was, en waardoor het dik 15 jaar geduurd heeft voor ik écht los kon komen...bangerik1980 schreef: ↑31-07-2021 17:35Ja hier ook.
Wat ik wel apart vind is dat ik er de eerste maanden minder van merkte. Maar misschien was dit ook onder invloed van de verliefdheid.
zaterdag 31 juli 2021 om 18:42
Ja dat begrijp ik.Dutcz schreef: ↑31-07-2021 17:51Dat verbaast mij dan weet totaal niet eerlijk gezegd. Want wat voor mij één van de moeilijkste dingen was in mijn relatie met een Borderliner, was het feit dat ze feilloos aanvoelde wanneer ze poeslief en aardig moest doen, en wanneer ze dat masker kon laten vallen. Het afstoten en weer aantrekken was iets waar ik vatbaar voor was, en waardoor het dik 15 jaar geduurd heeft voor ik écht los kon komen...
Ik vind 't wel moeilijk te begrijpen. Hoe kun je zo makkelijk switchen..
Maar goed, 't belangrijkst is dat dochter er zsm geen last meer van heeft.
En dan zien we wel verder.
Focus ligt eerst op 't vinden van 'n woning.
maandag 2 augustus 2021 om 01:42
Goed van je, en sterk. Je doet het juiste voor je kind.bangerik1980 schreef: ↑31-07-2021 13:48Daar ben ik me zeker bewust van, en ik heb ook afspraken met mijn partner gemaakt rondom mijn kind.
Als ze zich daar niet aan houdt totdat ze haar eigen woning heeft gevonden, zal ze onderdak moeten zoeken bij familie.
maandag 2 augustus 2021 om 06:51
bangerik1980 schreef: ↑31-07-2021 14:10Achteraf heb ik het gedrag van partner lang niet gekoppeld aan borderline.
Ik dacht gewoon eerst dat we anders dachten over de opvoeding.
Heb me mee laten trekken in discussies en gesprekken er over. Had 't gevoel dat ik opgevoed werd in het opvoeden. Als ik zei dat ze niks meer tegen kind moest zeggen, ging ze mij de hele dag door dingen influisteren. Heb je gezien dat ze dit deed, heb je door dat ze dat nog niet opgeruimd heeft, had je gehoord dat ze best brutaal was.. Etc.
En als ik dan zei, laat mij nou gewoon de correcties doen, jij moet nog een vertrouwensband met haar opbouwen en ze accepteert echt niet zomaar dat jij haar gaat corrigeren, want ze heeft al ouders, dan was ze heel gekwetst en verdrietig. Want zij kon en mocht nergens iets van zeggen, deed niets goed en ik liet haar helemaal geen ruimte.
Terwijl ik alleen maar dacht: ik heb haar tot nu toe prima alleen opgevoed, waarom moet jij overal je stempel op drukken?
Ze vond mij niet consequent of streng genoeg.
Ik kies mijn battles. En mijn kind is echt een lieverd, ja ze heeft af en toe al wat puberale trekjes maar 't kan echt vele malen erger.
Ik voelde me constant in 'n spagaat.
Pas later ben ik door gaan krijgen dat ze getriggerd werd door dochter in haar irritatie. Want als dochter dan weg was, was er niks aan de hand en deed ze heel gezellig. Tot dochter weer thuis kwam. Dan trok ze zich direct terug. Ik heb heel lang heel veel tips gegeven in de hoop dst 't zou verbeteren:
Praat eens wat meer met haar
Doe eens wat leuks
Geef haar eens een complimentje
Etc.
Maar daar was ze allemaal "niet goed in".
Commentaar leveren daarentegen kon ze niet laten.
Achteraf heb ik het allemaal veel te laat in gezien wat er nu echt speelde. Zocht het te lang bij mezelf.
Aan dochter heb ik aangegeven in kinder taal dat partner af en toe nukkig is en dat zij daar niks aan kan doen, dat 't niet haar schuld is en dat ze 't me altijd mag zeggen als ze ergens mee zit.
Ik vind het echt klinken alsof ze je docher als concurrentie ziet, het lijkt op het "klikken"van kinderen over hun broertjes of zusjes bij mama.
Het is echt heel goed dat je de beslissing hebt gemaakt om niet meer samen te wonen, dat blijkt uit alles dat je schrijft.
Ik vind het wel rot voor je dat het zo moet.
maandag 2 augustus 2021 om 10:03
Ik heb de hele discussie niet gelezen. Maar het is duidelijk dat borderlineproblematiek veel losmaakt bij mensen, in gezinnen.
Ik ken een paar mensen die op dit moment in een relatie zitten met borderline-dynamiek. Waarvan 1 partner ook echt is gediagnosticeerd, de andere weet ik niet maar je ziet wel het patroon.
En die zien zelf echt niet wat er gebeurt op dit moment. Hoe destructief het is voor hen. Het lijkt bij de partners alsof je langzaam het leven uit ze ziet verdwijnen. En ze lijden hieronder, samen met hun partner, die lijdt er zelf ook onder. Maar je ziet ook de liefde en de band die ze hebben.
Omdat het overlevingsinstincten zijn, voor de persoon met borderline, en zo nauw verwerven met de hele persoonlijkheid, is het zo geraffineerd en sluipt het er langzaam in.
In de kern komt het denk ik altijd neer op: als je geen liefde voor jezelf hebt, kan je geen liefde geven aan anderen.
Ik ken een paar mensen die op dit moment in een relatie zitten met borderline-dynamiek. Waarvan 1 partner ook echt is gediagnosticeerd, de andere weet ik niet maar je ziet wel het patroon.
En die zien zelf echt niet wat er gebeurt op dit moment. Hoe destructief het is voor hen. Het lijkt bij de partners alsof je langzaam het leven uit ze ziet verdwijnen. En ze lijden hieronder, samen met hun partner, die lijdt er zelf ook onder. Maar je ziet ook de liefde en de band die ze hebben.
Omdat het overlevingsinstincten zijn, voor de persoon met borderline, en zo nauw verwerven met de hele persoonlijkheid, is het zo geraffineerd en sluipt het er langzaam in.
In de kern komt het denk ik altijd neer op: als je geen liefde voor jezelf hebt, kan je geen liefde geven aan anderen.
maandag 2 augustus 2021 om 10:59
Snap ik. Ik heb zelf een ex met borderline en mijn beste vriendin heeft het ook. Wat ik heel erg heb geleerd is gewoon goed grenzen stellen en nadenken over wat jij nodig hebt en je gelukkig maakt. Een relatie hebben met iemand met borderline is echt niet onmogelijk, maar het moet alleen niet ten koste gaan van jezelf.bangerik1980 schreef: ↑30-07-2021 00:38Ik heb even minder gereageerd omdat ik merk dat er veel discussie over borderline ontstond.
Mijn partner heeft de officiële diagnose borderline in elk geval gekregen, dus dit is zeker geen zelf diagnose.
Wat andere mensen over borderline zeggen komt vanuit hun persoonlijke ervaring denk ik.
Wij zijn inmiddels op zoek naar een woning. Samenwonen is voor mijn kind niet goed dus dat is besloten. Nu nog een woning vinden.
maandag 2 augustus 2021 om 14:57
moonpoppy schreef: ↑02-08-2021 06:51Ik vind het echt klinken alsof ze je docher als concurrentie ziet, het lijkt op het "klikken"van kinderen over hun broertjes of zusjes bij mama.
Het is echt heel goed dat je de beslissing hebt gemaakt om niet meer samen te wonen, dat blijkt uit alles dat je schrijft.
Ik vind het wel rot voor je dat het zo moet.
Ja, 't voelde ook als klikken. Op elk klein dingetje werd gewezen. Alsof ik de hele dag door een duiveltje op mijn schouder gewezen werd op wat er niet goed was aan mijn kind. Terwijl er niks mis is met haar. Tuurlijk heeft ze haar drukke en rommelige momenten, maar ik ben in de 30 en heb dat zelf nog. Dus ja..
En weet je, het is ook echt rot, maar zo verder gaan is gewoon geen optie. Ik wil niet dat mijn kind hier door beïnvloed wordt en dat is al gebeurd. Dus dit moet gewoon stoppen. Mijn kind gaat voor alles. Ook al is het zwaar. Ik heb het jaren alleen met haar gered en dat lukt me ook wel weer een tweede keer.
