Psyche
alle pijlers
burn out/cognitieve persoonlijkheidsstoornis
woensdag 6 augustus 2008 om 17:14
Hey allemaal,
Na een aantal verhalen gelezen te hebben bij het forum, dacht ik, ik ga de stap ook zetten, kijken of er meer mensen zijn die zich zo voelen zoals ik.
Ik zal even kort wat toelichten:
Ik ben een spontane meid van 29, dacht volop in de bloei van mijn leven te zijn. 2 jaar geleden met mijn toenmalige vriend een huisje gekocht, 2 maanden later nam hij de benen, hij had als reden niet 'gelukkig' te zijn. Ik ben in het huisje blijven wonen, snel mijn leventje weer opgepakt.
Vorig jaar oktober kreeg ik een nieuwe vriend, dacht dat hij de ware was, voelde me weer gelukkig en in december trok hij bij me in. In de tussentijd veel veranderingen op het werk, lang leve de bezuinigingen in de zorg, ik werd steeds meer moe, was mezelf niet meer, had geen energie meer om iets te doen na het werk, sneller geirriteerd...
Door dit alles ben ik veranderd, sinds ongeveer anderhalve maand zit ik in de ziektewet en tot overmaat van ramp heb ik zelf besloten om een punt achter mijn relatie te zetten....
Ik ken mezelf niet meer, weet niet wat goed of fout is.
Ik ben onder behandeling bij een psycholoog geweest maar heb een andere moeten zoeken wegens vergoeding.
Een heel verhaal dus, maar graag zou ik in contact willen komen met mensen die zichzelf hierin herkennen en hier met mij over willen praten.
Het klinkt misschien allemaal heel negatief, maar zo ben ik van nature niet. Ik probeer positief te denken en wil verder met mijn leventje.
Ik hoop van jullie te horen!
Na een aantal verhalen gelezen te hebben bij het forum, dacht ik, ik ga de stap ook zetten, kijken of er meer mensen zijn die zich zo voelen zoals ik.
Ik zal even kort wat toelichten:
Ik ben een spontane meid van 29, dacht volop in de bloei van mijn leven te zijn. 2 jaar geleden met mijn toenmalige vriend een huisje gekocht, 2 maanden later nam hij de benen, hij had als reden niet 'gelukkig' te zijn. Ik ben in het huisje blijven wonen, snel mijn leventje weer opgepakt.
Vorig jaar oktober kreeg ik een nieuwe vriend, dacht dat hij de ware was, voelde me weer gelukkig en in december trok hij bij me in. In de tussentijd veel veranderingen op het werk, lang leve de bezuinigingen in de zorg, ik werd steeds meer moe, was mezelf niet meer, had geen energie meer om iets te doen na het werk, sneller geirriteerd...
Door dit alles ben ik veranderd, sinds ongeveer anderhalve maand zit ik in de ziektewet en tot overmaat van ramp heb ik zelf besloten om een punt achter mijn relatie te zetten....
Ik ken mezelf niet meer, weet niet wat goed of fout is.
Ik ben onder behandeling bij een psycholoog geweest maar heb een andere moeten zoeken wegens vergoeding.
Een heel verhaal dus, maar graag zou ik in contact willen komen met mensen die zichzelf hierin herkennen en hier met mij over willen praten.
Het klinkt misschien allemaal heel negatief, maar zo ben ik van nature niet. Ik probeer positief te denken en wil verder met mijn leventje.
Ik hoop van jullie te horen!
woensdag 6 augustus 2008 om 18:36
woensdag 6 augustus 2008 om 20:01
Bij mij is de PS pas een maand of 3 geleden geconstateerd. Ik heb er voor gekozen om het nog heel weinig mensen te vertellen. Ik schiet ook heel snel in de stress en heb last van verschrikkelijke angstaanvallen. Achteraf schaam ik me dood om de dingen die ik dan doe, maar op het moment dat ik die aanval heb denk ik echt dat de wereld vergaat. Ik kan er zelf nog niet echt heel goed mee omgaan. Voel me schuldig naar mijn omgeving, weet niet zo goed of ik de dingen juist doe, of de dingen die ik doe door mijn PS komen of dat iets een karaktertrekje is, of de dingen die gebeuren nog wel weg gaan of die altijd blijven. Ik heb heel veel last van het "vage" om de PS. Bijna niemand weet wat het is en men denk als snel aan borderline. En dat is het dus niet. Men begrijpt het gewoon niet. Aan kennissen vertel ik dus maar dat ik depressief ben en angstaanvallen heb. Die mensen wil ik geen deelgenoot maken en die snappen het toch niet. Zitten ook niet op die uitleg te wachten.
Voor de omgeving is het heel zwaar. Hoe ze met mij om moeten gaan vinden ze lastig. Moeten ze meeveren, er tegen in gaan, je behandelen als ziek, of als gewoon normaal mens?! Heel moeilijk..... Ik ben in therapie en slik AD.
Voor de omgeving is het heel zwaar. Hoe ze met mij om moeten gaan vinden ze lastig. Moeten ze meeveren, er tegen in gaan, je behandelen als ziek, of als gewoon normaal mens?! Heel moeilijk..... Ik ben in therapie en slik AD.
woensdag 6 augustus 2008 om 20:40
donderdag 7 augustus 2008 om 08:01
Een cognitieve persoonlijkheidsstoornis bestaat niet.
Misschien bedoelde je bedrijfsarts het heel algemeen. Dat de stoornis die hij denkt te zien 'cognitief' is. Dat is overigens het intrappen van een open deur, aangezien met 'cognitief' het interne mentale proces van een persoon bedoeld wordt.
Je bedrijfsarts heeft dus geen diagnose gesteld. Dat kan hij ook niet, want hij is geen specialist.
Wacht je nieuwe psycholoog even af als het gaat om een diagnose.
En dat je moeite hebt met ingrijpende gebeurtenissen, dat is niet meteen een stoornis, maar juist een normale menselijke reactie.
Niet meteen de partner voor het leven vinden en niet altijd in staat zijn om de juiste partner te kiezen, is ook niet persé meteen een stoornis. Dat heet meestal 'leven en leren van je ervaringen'.
Misschien bedoelde je bedrijfsarts het heel algemeen. Dat de stoornis die hij denkt te zien 'cognitief' is. Dat is overigens het intrappen van een open deur, aangezien met 'cognitief' het interne mentale proces van een persoon bedoeld wordt.
Je bedrijfsarts heeft dus geen diagnose gesteld. Dat kan hij ook niet, want hij is geen specialist.
Wacht je nieuwe psycholoog even af als het gaat om een diagnose.
En dat je moeite hebt met ingrijpende gebeurtenissen, dat is niet meteen een stoornis, maar juist een normale menselijke reactie.
Niet meteen de partner voor het leven vinden en niet altijd in staat zijn om de juiste partner te kiezen, is ook niet persé meteen een stoornis. Dat heet meestal 'leven en leren van je ervaringen'.
donderdag 7 augustus 2008 om 09:14
Mijn bedrijfsarts is een zij ;).
Halfvol: ik ga zeker eens op de site kijken.
Omen: bedankt voor je reactie, ga het toch uit een ander perspectief bekijken.
In combinatie met die burn out lijkt het gewoon snel allemaal zwart-wit, wat helemaal niet zo hoeft of blijkt te zijn.
Maar hoe kom ik van die twijfels af, het lijkt soms net zo'n welles-nietes spelletje, gewoon om hoofdpijn van te krijgen!
Halfvol: ik ga zeker eens op de site kijken.
Omen: bedankt voor je reactie, ga het toch uit een ander perspectief bekijken.
In combinatie met die burn out lijkt het gewoon snel allemaal zwart-wit, wat helemaal niet zo hoeft of blijkt te zijn.
Maar hoe kom ik van die twijfels af, het lijkt soms net zo'n welles-nietes spelletje, gewoon om hoofdpijn van te krijgen!
donderdag 7 augustus 2008 om 12:10
Zal ik doen!
Heb net op moeilijkemensen.nl gekeken, en er bestaat inderdaad geen cognitieve persoonlijkheidsstoornis. Weet nog niet zo goed waar ik mezelf bij moet plaatsen maar ik wacht de psycholoog wel even af, want straks heb ik geen persoonlijkheidstoornis maar is het enkel en alleen een burn out.
Merk wel dat het van me aftypen me op een of andere manier wel oplucht.
donderdag 7 augustus 2008 om 12:18
Er is in korte tijd heel veel heftigs gebeurd. Werkgerelateerd, relatiegeraleerd. Dat je vriend al zo snel wegging na het kopen van een huis, kan zorgen voor een shock. Je kunt het niet bevatten. Zoiets heeft tijd nodig om dat te kunnen verwerken, maar je kreeg een nieuwe vriend, met nieuwe problemen.
Het is dus niet zo gek dat je de boel niet meer overziet. Je bent geestelijk overbelast, en je accu is leeg.
Je geest kan het niet verwerken, al die snelle en negatieve indrukken. Het is ook niet zo raar dat je nu twijfelt, want je hebt iets heftigs met je vorige vriend meegemaakt en dat neem je mee in je nieuwe relatie. Je overziet het niet meer, weet niet wat goed voelt en wat je nou eigenlijk wil. Dus raak je in paniek van al die tegenstrijdige en wisselende gevoelens.
In dit geval heb je tijd nodig, om eea op een rijtje te kunnen zetten. Je hebt niet de tijd genomen om te herstellen van de shock, maar dat lijkt me heel hard nodig. Ik zou ook zeker als het nu uit gaat, even een tijd op jezelf blijven, om uit te zoeken waar je staat en wat je nu wilt.
Sterkte!
Het is dus niet zo gek dat je de boel niet meer overziet. Je bent geestelijk overbelast, en je accu is leeg.
Je geest kan het niet verwerken, al die snelle en negatieve indrukken. Het is ook niet zo raar dat je nu twijfelt, want je hebt iets heftigs met je vorige vriend meegemaakt en dat neem je mee in je nieuwe relatie. Je overziet het niet meer, weet niet wat goed voelt en wat je nou eigenlijk wil. Dus raak je in paniek van al die tegenstrijdige en wisselende gevoelens.
In dit geval heb je tijd nodig, om eea op een rijtje te kunnen zetten. Je hebt niet de tijd genomen om te herstellen van de shock, maar dat lijkt me heel hard nodig. Ik zou ook zeker als het nu uit gaat, even een tijd op jezelf blijven, om uit te zoeken waar je staat en wat je nu wilt.
Sterkte!
donderdag 7 augustus 2008 om 14:22
Toch is dat geen open deur
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Het begrip "Cognitieve aandoening" is een biologisch/ medisch begrip en behelst zaken die emt de hersenen te maken hebben, zoals geheugen, kennis, begrijpen, herinnering; er wordt door de bedrijfsarts gesuggereerd dat er iets mis zou zijn met de verstandelijke vermogens van TO.Een persoonlijkheidsstoornis is van heel andere orde; die is "ingebakken" in je psyche, sinds je kindertijd-jong-volwassenheid- puberteit en dat gaat niet over je verstandelijke vermogens (hersenen) maar over je karakter, je persoonlijkheid.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
donderdag 7 augustus 2008 om 19:34
vrijdag 8 augustus 2008 om 17:02
hey allemaal,
Vandaag voor het eerst weer even op het werk geweest, zou een uurtje gaan maar een uurtje is 2 uurtjes geworden en het viel me 100% reuze mee. Collega's vroegen hoe het met ging, wat ik nu precies heb en toen ik het ze uitlegde begrepen de meesten het wel. Zo fijn om te horen en zo meelevend! Eigenlijk heeft het me vrij goed gedaan, heb echt een hele goede dag maar heb al wel in mijn achterhoofd dat dit niet alle dagen zo al zijn.
Ook jullie reacties en verhalen doen me goed en ook het praten met vrienden helpt me enorm, ze zien me niet als ziek, ze zien me als normaal maar even met een dip waarop ze zeggen dat het goed met gaat komen en er alleen maar sterker uit ga komen.
Ik weet, ik ben er nog lang niet en zal het stapje voor stapje moeten doen, dus geniet maar van de kleine dingen.
Tot zover voor vandaag....
Vandaag voor het eerst weer even op het werk geweest, zou een uurtje gaan maar een uurtje is 2 uurtjes geworden en het viel me 100% reuze mee. Collega's vroegen hoe het met ging, wat ik nu precies heb en toen ik het ze uitlegde begrepen de meesten het wel. Zo fijn om te horen en zo meelevend! Eigenlijk heeft het me vrij goed gedaan, heb echt een hele goede dag maar heb al wel in mijn achterhoofd dat dit niet alle dagen zo al zijn.
Ook jullie reacties en verhalen doen me goed en ook het praten met vrienden helpt me enorm, ze zien me niet als ziek, ze zien me als normaal maar even met een dip waarop ze zeggen dat het goed met gaat komen en er alleen maar sterker uit ga komen.
Ik weet, ik ben er nog lang niet en zal het stapje voor stapje moeten doen, dus geniet maar van de kleine dingen.
Tot zover voor vandaag....
