Psyche
alle pijlers
Burn out deel ?
maandag 1 september 2008 om 17:27
Heb geprobeerd uitgebreid de reeds bestaande topic over burn out te lezen maar wil graag een nieuwe starten.
Momenteel zit ik sinds 2 weken volledig in de ziektewet met klachten burn out en depressieve klachten. Daarvoor werkte ik een kleine maand 50% op advies van de huisarts met de bedoeling 's middags te rusten (1 uur) daarna wandelen en alleen dingen doen die ik zelf wil of kan doen.
De wil is namelijk aanwezig, maar ik kan zo weinig. Ben constant moe, kan niet slapen en lig daardoor te draaien en te keren. Ben inmiddels sinds 2 weken aan de AD (paroxetine). Voelde me daar nog ellendiger door geloof ik. Als ik dan 's morgens uit mijn bed kom zie ik tegen de dag op die komen gaat. Hang wat op de bank, probeer af en toe te lezen en kruip weer eens in mijn bed. Ik merk wel dat ik de laatste dagen iets meer energie heb waardoor ik eens even een uurtje de stad in kan of naar de bibliotheek kan gaan. Maar als ik dan thuis kom ben ik afgemat. Kan dat niet accepteren van mezelf en dit resulteert in regelmatige huilbuien. Ik weet dat de medicijnen pas na zo'n 4 weken aanslaan, maar dan ben je natuurlijk nog niet de oude. Ik vind mijn leven zo doelloos op dit moment. Heb altijd hard en veel gewerkt, veel sociale contacten onderhouden (uit eten met vrienden, dagje shoppen, bioscoopje, noem maar op). Nu kan ik niets. Soms denk ik wel eens zet je zelf erover heen, maar nogmaals, dat lukt niet. Wie herkent dit en zit momenteel ook in een dergelijke situatie? Graag wil ik jullie ervaring hierin horen en weten wat jullie zoal doen om de dag door te komen zonder steeds op de bank te liggen. Voel me daar zo schuldig over (maak het mezelf waarschijnlijk veel te lastig).
Graag jullie reacties.
Liefs,
Sneeuwkonijn
Momenteel zit ik sinds 2 weken volledig in de ziektewet met klachten burn out en depressieve klachten. Daarvoor werkte ik een kleine maand 50% op advies van de huisarts met de bedoeling 's middags te rusten (1 uur) daarna wandelen en alleen dingen doen die ik zelf wil of kan doen.
De wil is namelijk aanwezig, maar ik kan zo weinig. Ben constant moe, kan niet slapen en lig daardoor te draaien en te keren. Ben inmiddels sinds 2 weken aan de AD (paroxetine). Voelde me daar nog ellendiger door geloof ik. Als ik dan 's morgens uit mijn bed kom zie ik tegen de dag op die komen gaat. Hang wat op de bank, probeer af en toe te lezen en kruip weer eens in mijn bed. Ik merk wel dat ik de laatste dagen iets meer energie heb waardoor ik eens even een uurtje de stad in kan of naar de bibliotheek kan gaan. Maar als ik dan thuis kom ben ik afgemat. Kan dat niet accepteren van mezelf en dit resulteert in regelmatige huilbuien. Ik weet dat de medicijnen pas na zo'n 4 weken aanslaan, maar dan ben je natuurlijk nog niet de oude. Ik vind mijn leven zo doelloos op dit moment. Heb altijd hard en veel gewerkt, veel sociale contacten onderhouden (uit eten met vrienden, dagje shoppen, bioscoopje, noem maar op). Nu kan ik niets. Soms denk ik wel eens zet je zelf erover heen, maar nogmaals, dat lukt niet. Wie herkent dit en zit momenteel ook in een dergelijke situatie? Graag wil ik jullie ervaring hierin horen en weten wat jullie zoal doen om de dag door te komen zonder steeds op de bank te liggen. Voel me daar zo schuldig over (maak het mezelf waarschijnlijk veel te lastig).
Graag jullie reacties.
Liefs,
Sneeuwkonijn
maandag 1 september 2008 om 17:33
Ik wil er geen heel lang verhaal aan wijden, want heb dat al in het vorige topic gedaan, maar wil je wel een tip geven. Ik ben bijna volledig (volledig zal het nooit zijn denk ik zelf; ik zal er altijd gevoelig voor blijven en mijn leven dus anders moeten leven dan ik gewend was) hersteld van een burnout (zonder depressie overigens) en kan je vertellen dat ik, toen ik eenmaal geaccepteerd had dat het nu eenmaal zo was en er niet alnger tegen vocht, mijn herstel zoveel sneller en beter ging.
Ik heb geen AD gebruikt, dus misschien voelt het anders als je dat wel doet, maar vecht er niet meer tegen, wees lief voor jezlef en geef jezelf in ieder geval niet de schuld en voel je al helemaal geen loser.
Jij bent jij en je bent nu gewoon een beetje klaar met alles, maar het komt goed en je moet heel erg aardig voor jezelf zijn.
Heel veel sterkte.
Ik heb geen AD gebruikt, dus misschien voelt het anders als je dat wel doet, maar vecht er niet meer tegen, wees lief voor jezlef en geef jezelf in ieder geval niet de schuld en voel je al helemaal geen loser.
Jij bent jij en je bent nu gewoon een beetje klaar met alles, maar het komt goed en je moet heel erg aardig voor jezelf zijn.
Heel veel sterkte.
maandag 1 september 2008 om 17:54
Hey!
ik ben een paar maanden verder dan jij ( 5 maanden thuis geweest en inmiddels weer 50% aan het werk) en écht, het wordt beter! Wat Whopper zegt is idd dé truc: wees lief voor jezelf! Doe alleen maar dingen waar ze zelf zin in hebt (hoe egoistisch dat soms ook kan voelen) en dat alles in je eigen tempo. De eerste 2 maanden vond ik het moeilijkst (slecht slapen, nauwelijks eten, huilerig, nergens zin in, niet onder mensen kunnen zijn), maar toen ik daar eenmaal doorheen was (en geleerd had alles af te zeggen waar ik geen zin in had) ging het bergopwaarts (ook wel eens bergafwaarts, maar het is nooit meer zo erg geweest als in de eerste weken). Ik heb trouwens ook al een aantal maanden therapie: kan ik aanraden.
Dus, zet'm op, het wordt beter!!
ik ben een paar maanden verder dan jij ( 5 maanden thuis geweest en inmiddels weer 50% aan het werk) en écht, het wordt beter! Wat Whopper zegt is idd dé truc: wees lief voor jezelf! Doe alleen maar dingen waar ze zelf zin in hebt (hoe egoistisch dat soms ook kan voelen) en dat alles in je eigen tempo. De eerste 2 maanden vond ik het moeilijkst (slecht slapen, nauwelijks eten, huilerig, nergens zin in, niet onder mensen kunnen zijn), maar toen ik daar eenmaal doorheen was (en geleerd had alles af te zeggen waar ik geen zin in had) ging het bergopwaarts (ook wel eens bergafwaarts, maar het is nooit meer zo erg geweest als in de eerste weken). Ik heb trouwens ook al een aantal maanden therapie: kan ik aanraden.
Dus, zet'm op, het wordt beter!!
maandag 1 september 2008 om 18:16
Hier nog een ervaringsdeskundige zij het dat ik niet depressief was, alleen 'maar' allesverzengend moe. Maar het goede nieuws: het gaat over!
Ik kan me helemaal vinden in de adviezen van mijn voorgangers: accepteren dat dit nu eenmaal de situatie is, helpt écht. Het duurde bij mij een paar weken voordat het doordrong, maar toen heb ik mijn omgeving verteld dat het echt niet zo goed ging met me (vertellen maakt het echt he) en ik moet zeggen dat dat al zóveel opluchtte.
Ik zei dingen af waar ik geen energie voor had en mensen begrepen het gewoon (terwijl ik dacht dat ze woest zouden zijn, so much for mijn mensenkennis
).
En therapie kan ik je ook echt aanbevelen. Een vreemde ziet toch sneller een patroon in het hoe en waarom van je burnout/overspannenheid.
Kort en goed: wees lief voor jezelf en neem jezelf serieus! Enne.. sterkte - want makkelijk is het niet...
Ik kan me helemaal vinden in de adviezen van mijn voorgangers: accepteren dat dit nu eenmaal de situatie is, helpt écht. Het duurde bij mij een paar weken voordat het doordrong, maar toen heb ik mijn omgeving verteld dat het echt niet zo goed ging met me (vertellen maakt het echt he) en ik moet zeggen dat dat al zóveel opluchtte.
Ik zei dingen af waar ik geen energie voor had en mensen begrepen het gewoon (terwijl ik dacht dat ze woest zouden zijn, so much for mijn mensenkennis
). En therapie kan ik je ook echt aanbevelen. Een vreemde ziet toch sneller een patroon in het hoe en waarom van je burnout/overspannenheid.
Kort en goed: wees lief voor jezelf en neem jezelf serieus! Enne.. sterkte - want makkelijk is het niet...
maandag 1 september 2008 om 19:48
hier nog een ervaringsdeskundige. Ik merkte ook hetzelfde als jij. Bij mij werd het in het begin ook erger.
Ik ben naar de psych gegaan. Heeft me heel erg geholpen. Je kunt nog zo goed met vrienden, partner, ouders, of wie dan ook praten over waar je tegenaan loopt. Een psych kan je toch de vragen op zo'n manier stellen, dat je er anders naar gaat kijken, anders over na gaat denken.
Wanneer je jezelf de tijd gunt, gaat het dus over!
Ik ben naar de psych gegaan. Heeft me heel erg geholpen. Je kunt nog zo goed met vrienden, partner, ouders, of wie dan ook praten over waar je tegenaan loopt. Een psych kan je toch de vragen op zo'n manier stellen, dat je er anders naar gaat kijken, anders over na gaat denken.
Wanneer je jezelf de tijd gunt, gaat het dus over!
maandag 1 september 2008 om 19:52
Dank jullie voor jullie reactie. Ik probeer het wel te accepteren maar ik vind het echt zo verdraaid moeilijk. Iedereen in m'n omgeving doet leuke dingen en ik heb echt nergens fut voor. Zit soms te trillen als een riet van vermoeidheid en de strijd die ik lever om mij er tegen te verzetten. Misschien moet ik idd als ik ff in bed lig om te rusten tegen mezelf zeggen dat het helemaal niet erg is en als ik huil moet ik dat maar zien als een soort van ontlading. Heb vanavond voor het eerst sinds langere tijd zelf weer eens gekookt. Omdat ik alleen ben heb ik de laatste weken bij mijn ouders gegeten omdat ik anders echt niet at. De kilo's vliegen eraf en dat probeer ik nu onder controle te houden door geregeld te eten. Ouders zijn nu op vakantie en heb gelukkig een hele goede vriend die zich over mij ontfermt.
Ga van de week ff terug naar de huisarts vanwege die medicijnen. Moet morgen voor de derde keer naar de psych. Ik weet dat er weer een tijd komt dat dit overgaat, maar vind het nu erg lastig en zwaar.
Heeft iemand van jullie al eens acupunctuur gedaan vanwege burn-out? Moet daar namelijk morgen voor de eerste keer heen. Wil echt alles proberen om weer energie te krijgen. Misschien ook niet goed, het zal tijd nodig hebben.
Tot later en nogmaals bedankt,
Liefs
Ga van de week ff terug naar de huisarts vanwege die medicijnen. Moet morgen voor de derde keer naar de psych. Ik weet dat er weer een tijd komt dat dit overgaat, maar vind het nu erg lastig en zwaar.
Heeft iemand van jullie al eens acupunctuur gedaan vanwege burn-out? Moet daar namelijk morgen voor de eerste keer heen. Wil echt alles proberen om weer energie te krijgen. Misschien ook niet goed, het zal tijd nodig hebben.
Tot later en nogmaals bedankt,
Liefs
dinsdag 2 september 2008 om 14:30
Hey, ik zit sinds half juni thuis met een burn out en merk nu dat het stapsgewijs beter gaat. Ik herken alles wat de anderen hier schrijver en echt, het wordt beter.
Wat mij wel heeft geholpen is om toch een soort van structuur te maken in mijn dag, met zowel lichamelijke als geestelijke activiteiten en een piekermomentje in te lassen. Dan ga je voor jezelf een top 5 op schrijven.
Nou meis, zet hem op, het gaat goed komen!
Wees lief voor jezelf en doe dingen die leuk en lekker zijn en dan merk je dat je weer gaat genieten van het leven en dat je gelukkig wordt!
Wat mij wel heeft geholpen is om toch een soort van structuur te maken in mijn dag, met zowel lichamelijke als geestelijke activiteiten en een piekermomentje in te lassen. Dan ga je voor jezelf een top 5 op schrijven.
Nou meis, zet hem op, het gaat goed komen!
Wees lief voor jezelf en doe dingen die leuk en lekker zijn en dan merk je dat je weer gaat genieten van het leven en dat je gelukkig wordt!
dinsdag 2 september 2008 om 18:52
Hallo Marleen,
Structuur, dat heb ik nodig maar het komt er soms zo slecht van. Vandaag bijvoorbeeld, hele drukke dag gehad met een bezoek aan Mensendieck (ontspanningstherapie) daarna acupunctuur (1ste sessie, dus spannend) en dan vanmiddag naar de psycholoog geweest. Heb daar zitten huilen als een klein meisje. Ik denk dat dit iets te veel van het goede was. Ben nu ook ontzettend moe. Maar wil eigenlijk niet ff liggen want ik slaap 's nachts al zo slecht.
Kon jij wel goed slapen?
De therapeute zei dat bij mij meer sprake is van een depressie dan van een burn out. Mij lijkt het juist dat de depressie voortvloeit uit die burn out. Medicijnen slik ik nu inmiddels 2 weken dus ze zullen één dezer dagen wel aanslaan. Morgen ben ik jarig. Is de eerste keer dat ik hem niet echt vier. Wordt misschien een hartstikke leuke dag met onverwachte dingen.
Mensen geven ook allemaal goedbedoelde adviezen. De ene zegt, als je moe bent, lig gerust een hele / halve dag in bed. De andere zegt, je moet naar buiten, of je nu moe bent of niet. En zelf weet ik het niet eens. Komt vanwege de acceptatie denk ik. Die ik nog niet heb.
Je zegt dat het staps gewijs beter gaat! Merk je dat doordat je weer interesse krijgt in bepaalde dingen of meer gaat ondernemen?
Hoor je graag weer.
Groetjes,
Structuur, dat heb ik nodig maar het komt er soms zo slecht van. Vandaag bijvoorbeeld, hele drukke dag gehad met een bezoek aan Mensendieck (ontspanningstherapie) daarna acupunctuur (1ste sessie, dus spannend) en dan vanmiddag naar de psycholoog geweest. Heb daar zitten huilen als een klein meisje. Ik denk dat dit iets te veel van het goede was. Ben nu ook ontzettend moe. Maar wil eigenlijk niet ff liggen want ik slaap 's nachts al zo slecht.
Kon jij wel goed slapen?
De therapeute zei dat bij mij meer sprake is van een depressie dan van een burn out. Mij lijkt het juist dat de depressie voortvloeit uit die burn out. Medicijnen slik ik nu inmiddels 2 weken dus ze zullen één dezer dagen wel aanslaan. Morgen ben ik jarig. Is de eerste keer dat ik hem niet echt vier. Wordt misschien een hartstikke leuke dag met onverwachte dingen.
Mensen geven ook allemaal goedbedoelde adviezen. De ene zegt, als je moe bent, lig gerust een hele / halve dag in bed. De andere zegt, je moet naar buiten, of je nu moe bent of niet. En zelf weet ik het niet eens. Komt vanwege de acceptatie denk ik. Die ik nog niet heb.
Je zegt dat het staps gewijs beter gaat! Merk je dat doordat je weer interesse krijgt in bepaalde dingen of meer gaat ondernemen?
Hoor je graag weer.
Groetjes,
vrijdag 5 september 2008 om 11:07
Hallo allemaal,
Ook ik heb al veel meegelezen op de andere topic over dit onderwerp. Voel de behoefte om toch even te schrijven.
Ook ik heb een burn-out, volgens mijn psycholoog een ernstige burn-out.
Mijn problemen met mijn gezondheid begonnen ongeveer een jaar geleden, ik kreeg klachten zoals vermoeidheid, angsten, niet meer kunnen concentreren, spierpijnen, hyperventilatie, paniekaanvallen, teveel om op te noemen eigenlijk.
Na bloedcontroles bleek dat ik last had van een te langzaam werkende schildklier. Na het instellen van de medicijnen ging het nog steeds niet beter met me en na vele onderzoeken en testen bleek dus dat ik een ernstige burnout heb.
Na deze diagnose ben ik nu dus enkele maanden verder. Zware maanden. Het heeft me heel wat tijd gekost om te accepteren dat het zo was. Sinds een aantal weken ben ik zover dat ik me erbij neer kan leggen. Dit helpt!
Dankzij een geweldige begeleiding van psycoholoog, fysiotherapeut, werk en mijn omgeving begin ik heel langzaam op te krabbelen. Met de nadruk op langzaam!
Ik ben er nog lang niet en heb nog vele tegenslagen, dagen dat het echt niet gaat en ik me wanhopig afvraag of ik ooit nog helemaal beter word.
Maar er zijn ook lichtpuntjes gelukkig. Die houden me op de been en geven me de kracht om verder te gaan.
Ik zie dit jaar maar als een investering in mijn toekomst. Ik kan er tenslotte alleen maar beter uitkomen.
Voor iedereen veel sterkte en wijsheid.
Sneeuwkonijn, houdt er rekening mee dat het (hoeft niet!) een langdurig proces gaat worden. Geniet van de momenten dat het even wel goed gaat en probeer die intens te beleven. Echt, ze geven je kracht om door te gaan en moed om weer een beetje in een positieve toekomst te geloven.
Liefs, klier.
Ook ik heb al veel meegelezen op de andere topic over dit onderwerp. Voel de behoefte om toch even te schrijven.
Ook ik heb een burn-out, volgens mijn psycholoog een ernstige burn-out.
Mijn problemen met mijn gezondheid begonnen ongeveer een jaar geleden, ik kreeg klachten zoals vermoeidheid, angsten, niet meer kunnen concentreren, spierpijnen, hyperventilatie, paniekaanvallen, teveel om op te noemen eigenlijk.
Na bloedcontroles bleek dat ik last had van een te langzaam werkende schildklier. Na het instellen van de medicijnen ging het nog steeds niet beter met me en na vele onderzoeken en testen bleek dus dat ik een ernstige burnout heb.
Na deze diagnose ben ik nu dus enkele maanden verder. Zware maanden. Het heeft me heel wat tijd gekost om te accepteren dat het zo was. Sinds een aantal weken ben ik zover dat ik me erbij neer kan leggen. Dit helpt!
Dankzij een geweldige begeleiding van psycoholoog, fysiotherapeut, werk en mijn omgeving begin ik heel langzaam op te krabbelen. Met de nadruk op langzaam!
Ik ben er nog lang niet en heb nog vele tegenslagen, dagen dat het echt niet gaat en ik me wanhopig afvraag of ik ooit nog helemaal beter word.
Maar er zijn ook lichtpuntjes gelukkig. Die houden me op de been en geven me de kracht om verder te gaan.
Ik zie dit jaar maar als een investering in mijn toekomst. Ik kan er tenslotte alleen maar beter uitkomen.
Voor iedereen veel sterkte en wijsheid.
Sneeuwkonijn, houdt er rekening mee dat het (hoeft niet!) een langdurig proces gaat worden. Geniet van de momenten dat het even wel goed gaat en probeer die intens te beleven. Echt, ze geven je kracht om door te gaan en moed om weer een beetje in een positieve toekomst te geloven.
Liefs, klier.
