Psyche
alle pijlers
Burn out en werken
vrijdag 15 september 2017 om 16:36
Dag iedereen,
Afgelopen week ben ik na maanden doormodderen, wel werken dan weer ziekmelden, leuke dingen doen en dan weer niks kunnen en heel veel lichamelijke en psychische klachten zonder oorzaak eindelijk langs een psycholoog geweest die een flinke burn out vermoed. Ik ben hier toch wel van geschrokken aangezien de bedrijfsarts het over overbelast had.
Zoals ik al zei modder ik al maanden aan, maar uiteindelijk overwint de vermoeidheid het van mijn willen plus de bijhorende klachten.
Nou heb ik voor ik met de psycholoog gesproken heb afgesproken met de arbo dat ik 3 x3 uur start met aangepaste werkzaamheden. Ik heb in totaal 2 x 3 weken thuisgezeten (niet aansluitend en 1 x was vakantie)
Nu wilde ik dit zelf om toch in een ritme te blijven en omdat ik thuis gek wordt van mijn eigen gepieker maar ik merk dat het me enorm veel energie kost ( ik heb ook nog eens flink wat reistijd om op werk te komen)
Ik durf dit niet zo goed aan te geven op werk des te meer omdat mijn contract ook bijna verloop en ik me afvraag of ik uberhoud voor ziekteuitkering in aanmerking kom met een burn out.
Wie heeft er ook in een burn out gezeten en heeft ook laagdrempelig doorgewerkt ? Heeft dit effect gehad op je ziekteproces?
Groetjes
Afgelopen week ben ik na maanden doormodderen, wel werken dan weer ziekmelden, leuke dingen doen en dan weer niks kunnen en heel veel lichamelijke en psychische klachten zonder oorzaak eindelijk langs een psycholoog geweest die een flinke burn out vermoed. Ik ben hier toch wel van geschrokken aangezien de bedrijfsarts het over overbelast had.
Zoals ik al zei modder ik al maanden aan, maar uiteindelijk overwint de vermoeidheid het van mijn willen plus de bijhorende klachten.
Nou heb ik voor ik met de psycholoog gesproken heb afgesproken met de arbo dat ik 3 x3 uur start met aangepaste werkzaamheden. Ik heb in totaal 2 x 3 weken thuisgezeten (niet aansluitend en 1 x was vakantie)
Nu wilde ik dit zelf om toch in een ritme te blijven en omdat ik thuis gek wordt van mijn eigen gepieker maar ik merk dat het me enorm veel energie kost ( ik heb ook nog eens flink wat reistijd om op werk te komen)
Ik durf dit niet zo goed aan te geven op werk des te meer omdat mijn contract ook bijna verloop en ik me afvraag of ik uberhoud voor ziekteuitkering in aanmerking kom met een burn out.
Wie heeft er ook in een burn out gezeten en heeft ook laagdrempelig doorgewerkt ? Heeft dit effect gehad op je ziekteproces?
Groetjes
vrijdag 15 september 2017 om 16:55
Ik heb maanden thuisgezeten. Eerste 5 maanden echt thuis, wel gesprekken bij de arboarts en een eigen psycholoog. Daarna rustig opgebouwd, maar dat ging helemaal mis. Uiteindelijk ben ik er met een vaststellingsovereenkomst weg gegaan. Vertrouwen bij mij was weg, werkgever werkte ook slecht mee met re-integreren.
Ik heb heel erg m'n eigen gevoel gevolgd. De psycholoog heeft me enorm geholpen met m'n eigen grenzen durven stellen én bewaken. Anders was ik zeker weten te snel weer aan het werk gegaan.
Ik denk dat een burn-out voor iedereen anders is. Je schrijft dat je aan het opbouwen was maar dat je zo moe blijft. Misschien is dat een teken dat je al teveel doet? Verwacht niks van jezelf, rust uit, praat met je psych en kijk bij elke stap vooruit of het goed voelt. Dán pas kom je eruit. Niet door te snel teveel te willen.
Ik heb heel erg m'n eigen gevoel gevolgd. De psycholoog heeft me enorm geholpen met m'n eigen grenzen durven stellen én bewaken. Anders was ik zeker weten te snel weer aan het werk gegaan.
Ik denk dat een burn-out voor iedereen anders is. Je schrijft dat je aan het opbouwen was maar dat je zo moe blijft. Misschien is dat een teken dat je al teveel doet? Verwacht niks van jezelf, rust uit, praat met je psych en kijk bij elke stap vooruit of het goed voelt. Dán pas kom je eruit. Niet door te snel teveel te willen.
anoniem_193615 wijzigde dit bericht op 15-09-2017 17:08
0.12% gewijzigd
vrijdag 15 september 2017 om 17:03
Ik heb 6 weken volledig thuis gezeten met een BO en daarna weer heel rustig aan de slag gegaan iom de bedrijfsarts.
Mijn psycholoog en bedrijfsarts waren er heel duidelijk en eensgezind in: kom een paar weken bij, maar het autootje moet langzaam blijven rollen. Alles in de eerste versnelling en met genoeg pauzes, en kort achter elkaar en noem het maar, maar wel bezig blijven. Iedere keer dat je opschakelt/iets opbouwt zal je het voelen, maar dat is niet direct reden tot alarm.
Ik kwam altijd zelf met een conceet voorstel voor de volgende stap (hoeveel en per wanneer) bij de BA, zodat die ene keer dat de boel echt stagneerde, dat ook serieus werd genomen en ik even wat langer pas op de plaats heb kunnen maken. Het was best hard werken, dat re-integreren.
Na die 6 weken thuis dus rustig gaan opbouwen, na in totaal 10 maanden was ik weer volledig aan de slag.
Mijn psycholoog en bedrijfsarts waren er heel duidelijk en eensgezind in: kom een paar weken bij, maar het autootje moet langzaam blijven rollen. Alles in de eerste versnelling en met genoeg pauzes, en kort achter elkaar en noem het maar, maar wel bezig blijven. Iedere keer dat je opschakelt/iets opbouwt zal je het voelen, maar dat is niet direct reden tot alarm.
Ik kwam altijd zelf met een conceet voorstel voor de volgende stap (hoeveel en per wanneer) bij de BA, zodat die ene keer dat de boel echt stagneerde, dat ook serieus werd genomen en ik even wat langer pas op de plaats heb kunnen maken. Het was best hard werken, dat re-integreren.
Na die 6 weken thuis dus rustig gaan opbouwen, na in totaal 10 maanden was ik weer volledig aan de slag.
vrijdag 15 september 2017 om 17:23
Ja bedankt Z-U-S ! Psycholoog heeft nog geen verdere advies gegeven want was een intake gesprek. Maar om me heen lees en hoor ik dat mensen soms maanden thuis zitten en dan pas langzaam aan beginnen. Ik vraag me dan af of het totale proces langer duurt als je wel of niet zo snel mogelijk weer opstart. Maar zolang je inderdaad goed naar je eigen lichaam luistert en het met ministapjes doet is werken geen eens een slecht idee denk ik... Raak alleen zo in paniek van dat oververmoeide gevoel elke keer 
. Dan denk ik ja het gaat best ok en onderneem ik wat (werken of wat leuks) en dan kan het zomaar zijn dat ik daar nog dagen van oververmoeid van bent dat maakt het voor mij zo onzeker of ik wel de juiste keuzes maak
. Dan denk ik ja het gaat best ok en onderneem ik wat (werken of wat leuks) en dan kan het zomaar zijn dat ik daar nog dagen van oververmoeid van bent dat maakt het voor mij zo onzeker of ik wel de juiste keuzes maak
zaterdag 16 september 2017 om 07:31
Dank voor de complimenten 
Het is een kwestie van uitproberen hoe groot de stappen moeten zijn. Ik geloof absoluut dat maanden alleen maar thuis zitten uiteindelijk het proces naar beter worden vertraagt, omdat angst om weer meer te doen een rol gaat spelen en je tegen gaat houden. Maar je moet jezelf wel éven te tijd geven om bij te komen.
Ieder stapje omhoog dat ik maakte 'voelde' ik: extra vermoeidheid, vervolgens de angst dat dat zou blijven, en uiteindelijk na een week of twee merken dat ik dit activiteitenniveau weer aankon. Daar nog een week of twee op blijven hangen en toen weer de volgende stap.
Een keer heb ik te hard geprobeerd op te bouwen en een keer was ik door een agressie-incident met een cliënt voor mijn gevoel weer 'terug bij af'. Althans, zo voelde het. Ik wás niet terug bij af, want ik merkte datik véél sneller herstelde dan voorheen.
Wat ik bedoel te zeggen: je gaat allerlei oncomfortabele dingen voelen. Angst, vermoeidheid, verdriet, teleurstelling... dat je ze voelt wil niet direct zeggen dat het foute boel is. Die gevoelens moeten bij gelijkblijvende activiteiten (niet alleen werk, ook andere/leuke dingen kosten energie) alleen wel afnemen (en ik gaf mezelf daar telkens een week of twee voor).
Dit was voor mij de beste manier om weer vertrouwen te krijgen in mezelf en wat ik aan kon.
Succes met je herstel TO!
Het is een kwestie van uitproberen hoe groot de stappen moeten zijn. Ik geloof absoluut dat maanden alleen maar thuis zitten uiteindelijk het proces naar beter worden vertraagt, omdat angst om weer meer te doen een rol gaat spelen en je tegen gaat houden. Maar je moet jezelf wel éven te tijd geven om bij te komen.
Ieder stapje omhoog dat ik maakte 'voelde' ik: extra vermoeidheid, vervolgens de angst dat dat zou blijven, en uiteindelijk na een week of twee merken dat ik dit activiteitenniveau weer aankon. Daar nog een week of twee op blijven hangen en toen weer de volgende stap.
Een keer heb ik te hard geprobeerd op te bouwen en een keer was ik door een agressie-incident met een cliënt voor mijn gevoel weer 'terug bij af'. Althans, zo voelde het. Ik wás niet terug bij af, want ik merkte datik véél sneller herstelde dan voorheen.
Wat ik bedoel te zeggen: je gaat allerlei oncomfortabele dingen voelen. Angst, vermoeidheid, verdriet, teleurstelling... dat je ze voelt wil niet direct zeggen dat het foute boel is. Die gevoelens moeten bij gelijkblijvende activiteiten (niet alleen werk, ook andere/leuke dingen kosten energie) alleen wel afnemen (en ik gaf mezelf daar telkens een week of twee voor).
Dit was voor mij de beste manier om weer vertrouwen te krijgen in mezelf en wat ik aan kon.
Succes met je herstel TO!
