Psyche
alle pijlers
Burn out - ervaringen delen
dinsdag 1 oktober 2024 om 22:16
Ik schreef mee in een topic toen ik zelf nog niet uitgevallen was. Voelde wel aan dat ik er tegen aan zat maar ging toch maar door. Dit topic is stilgevallen en komen geen nieuwe reacties. Dus daarom een nieuwe poging.
Ik ben nu 4 weken thuis omdat het gewoon echt niet meer ging. Maar merk dat ik me alleen nog maar onrustiger voel. Echt ontspannen gaat moeizaam. Hoop met dit topic ervaringen te kunnen delen en van me af te kunnen schrijven.
Wie schrijft er mee?
Ik ben nu 4 weken thuis omdat het gewoon echt niet meer ging. Maar merk dat ik me alleen nog maar onrustiger voel. Echt ontspannen gaat moeizaam. Hoop met dit topic ervaringen te kunnen delen en van me af te kunnen schrijven.
Wie schrijft er mee?
dinsdag 1 oktober 2024 om 22:23
Even kort wat meer over mezelf.
Een gezin met jonge kinderen 4 en 6. Kinderen gaan 2 dagen per week naar de opvang uit school, ik ben 2 dagen thuis en man 1 dag.
Ben sinds 4 weken thuis maar liep al een aantal maanden met vage klachten. Had gedacht dat wanneer de jongste naar school zou gaan er meer rust en ruimte zou komen in m’n hoofd maar dit ervaar ik niet zo en de klachten werden steeds erger.
Had moeite met me concentreren, ben extreem moe en heb weinig energie/zin om van de bank af te komen. Daarnaast ook erg prikkelbaar en kan weinig hebben van man en de kinderen. Het punt om me ziek te melden kwam toen ik dagelijks hoofdpijn had door mijn gespannen nek en kaken.
Het lukt me nog niet goed om te ontspannen. Voel veel onrust in mijn lijf en ook mijn hoofd werkt nog niet mee. Heb ondertussen wel een paar gesprekken met de POH GGZ gehad en een goede klik met deze dame. Daarnaast heeft de huisarts mij doorverwezen naar een psychosomatisch fysiotherapeut. Hier mag ik volgende week voor het eerst naartoe.
Ik gun natuurlijk niemand een burn-out maar hoop toch dat er lezers zijn die met mij mee willen schrijven. Hoe waren de eerste weken voor jou? Hoe kom je tot ontspanning?
Een gezin met jonge kinderen 4 en 6. Kinderen gaan 2 dagen per week naar de opvang uit school, ik ben 2 dagen thuis en man 1 dag.
Ben sinds 4 weken thuis maar liep al een aantal maanden met vage klachten. Had gedacht dat wanneer de jongste naar school zou gaan er meer rust en ruimte zou komen in m’n hoofd maar dit ervaar ik niet zo en de klachten werden steeds erger.
Had moeite met me concentreren, ben extreem moe en heb weinig energie/zin om van de bank af te komen. Daarnaast ook erg prikkelbaar en kan weinig hebben van man en de kinderen. Het punt om me ziek te melden kwam toen ik dagelijks hoofdpijn had door mijn gespannen nek en kaken.
Het lukt me nog niet goed om te ontspannen. Voel veel onrust in mijn lijf en ook mijn hoofd werkt nog niet mee. Heb ondertussen wel een paar gesprekken met de POH GGZ gehad en een goede klik met deze dame. Daarnaast heeft de huisarts mij doorverwezen naar een psychosomatisch fysiotherapeut. Hier mag ik volgende week voor het eerst naartoe.
Ik gun natuurlijk niemand een burn-out maar hoop toch dat er lezers zijn die met mij mee willen schrijven. Hoe waren de eerste weken voor jou? Hoe kom je tot ontspanning?
dinsdag 1 oktober 2024 om 22:45
Wat naar dat je, je zo voelt. Belangrijk en fijn dat er wel al wat hulpverlening opgestart is waar je een fijne klik mee hebt. Denk dat de psychosomatische fysiotherapeut ook wel goede tips voor je gaat hebben.
Ik zit inmiddels al maanden thuis.
In het begin hielp bij mij niks om te ontspannen. Misschien is het met zoveel spanning in je lijf (want als ik het goed lees is dit wel het geval bij jou) ook wat teveel gevraagd om nu tot ontspanning te kunnen komen.
Als je opgebrand bent vraagt je lijf, je hoofd ook echt wel om rust. Om stil te vallen. Ik heb wel altijd yoga kunnen blijven doen. Na een lesje was ik vaak wat minder onrustig (maar echt ontspannen, nee).
De begintijd heb ik verder echt ervaren als doorkomen. Ik weet hoe naar het kan voelen. Heel veel sterkte!
Ik zit inmiddels al maanden thuis.
In het begin hielp bij mij niks om te ontspannen. Misschien is het met zoveel spanning in je lijf (want als ik het goed lees is dit wel het geval bij jou) ook wat teveel gevraagd om nu tot ontspanning te kunnen komen.
Als je opgebrand bent vraagt je lijf, je hoofd ook echt wel om rust. Om stil te vallen. Ik heb wel altijd yoga kunnen blijven doen. Na een lesje was ik vaak wat minder onrustig (maar echt ontspannen, nee).
De begintijd heb ik verder echt ervaren als doorkomen. Ik weet hoe naar het kan voelen. Heel veel sterkte!
dinsdag 1 oktober 2024 om 23:17
Mijn burn out is inmiddels 6 jaar geleden ongeveer. Alle symptomen dat je benoemd, was ook voor mij van toepassing.
Wat ik mee wil geven is na wat (flinke) rust, de oorzaak te gaan aanpakken. Bij mij was het werk gerelateerd en het heeft mijn ogen pas geopend toen ik me wat beter ging voelen. Tijdens reïntegreren op mijn werk kwamen mijn klachten weer terug.
Toen was een besef dat ik moest gaan onderzoeken wat me steeds triggerde. Dat meegenomen en een nieuwe start bij een ander locatie, heeft er voor gezorgd dat ik mezelf weer werd. Maar wel de nieuwe ik. Ik waakte over mijn triggers en dat deed ik door duidelijke afspraken te maken. Bijvoorbeeld grenzen op tijd aangeven, nee is ook een antwoord zonder uitleg.
Én ik ben wat egoïstischer geworden. Ik doe dingen waar ik blij van word. Heb ik geen zin om af te spreken dan geef ik dat aan.
Voor mijn omgeving was dat wel wennen en ik heb ook veel moeten uitleggen dat het niet persoonlijk was maar dat de keuze op dat moment nodig was voor mijzelf. En dat helpt om voor sommigen om iets uit te leggen. Maar ik was ondertussen ook zo dat als ze het niet begrepen dan was het ook niet mijn probleem.
Ik ben nu dankbaar dat ik zo'n ervaring heb gehad. Dat klinkt gek maar ik heb zoveel innerlijke rust terug gekregen door aan mezelf te werken en de boel compleet 'om' te zetten, dat ik mezelf het beste ken. Dat gevoel is gewoon ontzettend prettig. En heel cliché maar ik waardeer de natuur nu enorm. De rust, de schoonheid het brengt je helemaal terug naar de basis.
Tijdens het proces heb ik ondersteuning gekregen van een psycholoog van mijn toenmalige werk en door 'omdenken' te oefenen in de praktijk.
Mijn partner begreep mij overigens niet altijd goed tijdens het proces en dat geeft ook niet. Je kunt het pas exact begrijpen als je daar ooit ook gestaan hebt. Wel hielp hij mij waar nodig. Ik heb ook aangegeven als ik om hulp vraag dan wil ik op dat moment hulp en geen discussie over het nut of zwaarte of onbegrip. Daar is later wel ruimte voor om het uit te leggen, wat we inderdaad ook bespraken.
Nu nog moet ik waken en ben ik gevoelig voor de 'dippen' maar ik doe er alles aan om signalen tijdig op te vangen en om hulp te vragen.
Ik gun iedereen zijn innerlijke rust. En hopelijk helpt dit ook om te weten dat de zon weer schijnt na zo'n proces.
Wat ik mee wil geven is na wat (flinke) rust, de oorzaak te gaan aanpakken. Bij mij was het werk gerelateerd en het heeft mijn ogen pas geopend toen ik me wat beter ging voelen. Tijdens reïntegreren op mijn werk kwamen mijn klachten weer terug.
Toen was een besef dat ik moest gaan onderzoeken wat me steeds triggerde. Dat meegenomen en een nieuwe start bij een ander locatie, heeft er voor gezorgd dat ik mezelf weer werd. Maar wel de nieuwe ik. Ik waakte over mijn triggers en dat deed ik door duidelijke afspraken te maken. Bijvoorbeeld grenzen op tijd aangeven, nee is ook een antwoord zonder uitleg.
Én ik ben wat egoïstischer geworden. Ik doe dingen waar ik blij van word. Heb ik geen zin om af te spreken dan geef ik dat aan.
Voor mijn omgeving was dat wel wennen en ik heb ook veel moeten uitleggen dat het niet persoonlijk was maar dat de keuze op dat moment nodig was voor mijzelf. En dat helpt om voor sommigen om iets uit te leggen. Maar ik was ondertussen ook zo dat als ze het niet begrepen dan was het ook niet mijn probleem.
Ik ben nu dankbaar dat ik zo'n ervaring heb gehad. Dat klinkt gek maar ik heb zoveel innerlijke rust terug gekregen door aan mezelf te werken en de boel compleet 'om' te zetten, dat ik mezelf het beste ken. Dat gevoel is gewoon ontzettend prettig. En heel cliché maar ik waardeer de natuur nu enorm. De rust, de schoonheid het brengt je helemaal terug naar de basis.
Tijdens het proces heb ik ondersteuning gekregen van een psycholoog van mijn toenmalige werk en door 'omdenken' te oefenen in de praktijk.
Mijn partner begreep mij overigens niet altijd goed tijdens het proces en dat geeft ook niet. Je kunt het pas exact begrijpen als je daar ooit ook gestaan hebt. Wel hielp hij mij waar nodig. Ik heb ook aangegeven als ik om hulp vraag dan wil ik op dat moment hulp en geen discussie over het nut of zwaarte of onbegrip. Daar is later wel ruimte voor om het uit te leggen, wat we inderdaad ook bespraken.
Nu nog moet ik waken en ben ik gevoelig voor de 'dippen' maar ik doe er alles aan om signalen tijdig op te vangen en om hulp te vragen.
Ik gun iedereen zijn innerlijke rust. En hopelijk helpt dit ook om te weten dat de zon weer schijnt na zo'n proces.
woensdag 2 oktober 2024 om 03:01
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik loop hier al zeker een jaar mee rond en heb ook allerlei hulp gezocht. Het blijft voor mij moeilijk om rust te nemen. Hier 2 kindjes van 1 en 2 jaar, man die veel werkt en geen vangnet + chronische ziekte. Ik heb op verschillende plekken om hulp gevraagd en ik kan nu zeggen dat schematherapie bij de psycholoog en gesprekken bij de ergotherapeut mij het meest hebben opgeleverd tot nu toe.
woensdag 2 oktober 2024 om 08:42
Ik zit nu 6 maanden thuis met een burn-out en in het begin kon ik ook niet ontspannen. Mijn hoofd wilde alsnog van alles, maar mijn lichaam kon het niet meer. Als er geen brood voor mij werd gesmeerd, at ik gewoon niet. Avondeten was een ramp, ieder hapje moest erin gepraat worden door partner. Ik was echt aan het overleven. Na de lichamelijke ontlading begon het mentale gedeelte en daar worstel ik nog steeds mee. Dag in, dag uit had ik de meest afschuwelijke paniekaanvallen met bijbehorende lichamelijke klachten op plekken waar je niets wil voelen, zoals kramp op de borst. Zo moe zijn, maar de slaap niet kunnen vatten omdat mijn hersenen maar bleven nadenken over van alles en nog wat. Ik kon heel snel bij een GZ-psycholoog terecht waardoor ik niet lang de kans heb gekregen om zelf aan te modderen. Dat was heel fijn. Ik merk nu dat er wat verbetering komt. Mijn lichaam heeft wat meer energie, maar zoals vandaag heb ik weer enorme spierkrampen in nek en schouders. Dat is opbouwende spanning, want vrijdag moet ik weer re-integreren op het werk. Ik merk dat ik dat toch wat spannend vind. Kan ik dat wel, wat als het mij niet lukt enz. Maar ik heb geleerd om dichtbij mezelf te blijven en om grenzen eerder aan te geven. Vooral ook "nee" zeggen is heel belangrijk, dat deed ik voor mijn burn-out namelijk niet. Het is een keiharde maar ergens ook een mooie les om wat egoïstischer te worden. Ik ben altijd heel goed geweest voor alles en iedereen, maar enorm zelfdestructief voor mezelf. Ik wens jou veel kracht en moed toe. Weet dat er licht is aan het einde van de tunnel, hoe donker die tunnel nu ook lijkt. Dag voor stap, stapje voor stapje. Leer om klein te denken en wees trots op jezelf. Je staat er nog, en dat is voor nu even meer dan genoeg!
woensdag 2 oktober 2024 om 21:01
Bedankt voor je reactie. Hoe lang zit je nu thuis? Ben je ondertussen al wel weer aan het opbouwen?FieppeFlop schreef: ↑01-10-2024 22:45Wat naar dat je, je zo voelt. Belangrijk en fijn dat er wel al wat hulpverlening opgestart is waar je een fijne klik mee hebt. Denk dat de psychosomatische fysiotherapeut ook wel goede tips voor je gaat hebben.
Ik zit inmiddels al maanden thuis.
In het begin hielp bij mij niks om te ontspannen. Misschien is het met zoveel spanning in je lijf (want als ik het goed lees is dit wel het geval bij jou) ook wat teveel gevraagd om nu tot ontspanning te kunnen komen.
Als je opgebrand bent vraagt je lijf, je hoofd ook echt wel om rust. Om stil te vallen. Ik heb wel altijd yoga kunnen blijven doen. Na een lesje was ik vaak wat minder onrustig (maar echt ontspannen, nee).
De begintijd heb ik verder echt ervaren als doorkomen. Ik weet hoe naar het kan voelen. Heel veel sterkte!
woensdag 2 oktober 2024 om 21:03
Ik twijfel ook enorm of ik dit werk wel wil blijven doen. Merk dat ik daar in mijn hoofd ook veel mee bezig ben. Maar wat dan wel? Geen idee.KOKO-DO schreef: ↑01-10-2024 23:17Mijn burn out is inmiddels 6 jaar geleden ongeveer. Alle symptomen dat je benoemd, was ook voor mij van toepassing.
Wat ik mee wil geven is na wat (flinke) rust, de oorzaak te gaan aanpakken. Bij mij was het werk gerelateerd en het heeft mijn ogen pas geopend toen ik me wat beter ging voelen. Tijdens reïntegreren op mijn werk kwamen mijn klachten weer terug.
Toen was een besef dat ik moest gaan onderzoeken wat me steeds triggerde. Dat meegenomen en een nieuwe start bij een ander locatie, heeft er voor gezorgd dat ik mezelf weer werd. Maar wel de nieuwe ik. Ik waakte over mijn triggers en dat deed ik door duidelijke afspraken te maken. Bijvoorbeeld grenzen op tijd aangeven, nee is ook een antwoord zonder uitleg.
Én ik ben wat egoïstischer geworden. Ik doe dingen waar ik blij van word. Heb ik geen zin om af te spreken dan geef ik dat aan.
Voor mijn omgeving was dat wel wennen en ik heb ook veel moeten uitleggen dat het niet persoonlijk was maar dat de keuze op dat moment nodig was voor mijzelf. En dat helpt om voor sommigen om iets uit te leggen. Maar ik was ondertussen ook zo dat als ze het niet begrepen dan was het ook niet mijn probleem.
Ik ben nu dankbaar dat ik zo'n ervaring heb gehad. Dat klinkt gek maar ik heb zoveel innerlijke rust terug gekregen door aan mezelf te werken en de boel compleet 'om' te zetten, dat ik mezelf het beste ken. Dat gevoel is gewoon ontzettend prettig. En heel cliché maar ik waardeer de natuur nu enorm. De rust, de schoonheid het brengt je helemaal terug naar de basis.
Tijdens het proces heb ik ondersteuning gekregen van een psycholoog van mijn toenmalige werk en door 'omdenken' te oefenen in de praktijk.
Mijn partner begreep mij overigens niet altijd goed tijdens het proces en dat geeft ook niet. Je kunt het pas exact begrijpen als je daar ooit ook gestaan hebt. Wel hielp hij mij waar nodig. Ik heb ook aangegeven als ik om hulp vraag dan wil ik op dat moment hulp en geen discussie over het nut of zwaarte of onbegrip. Daar is later wel ruimte voor om het uit te leggen, wat we inderdaad ook bespraken.
Nu nog moet ik waken en ben ik gevoelig voor de 'dippen' maar ik doe er alles aan om signalen tijdig op te vangen en om hulp te vragen.
Ik gun iedereen zijn innerlijke rust. En hopelijk helpt dit ook om te weten dat de zon weer schijnt na zo'n proces.
Zoals je zegt nu eerst proberen om tot rust te komen, daarna pas verder kijken.
Mooi om te lezen dat het je ook veel heeft gebracht, dit heb ik in mijn omgeving al vaker gehoord.
Kan me er nu nog niks bij voorstellen, maar hoop uiteindelijk ook te kunnen zeggen dat deze nare periode me wat heeft gebracht.
woensdag 2 oktober 2024 om 21:08
Wat heftig om te lezen dat je partner veel werkt en er geen vangnet is.PickingUpThePieces schreef: ↑02-10-2024 03:01Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik loop hier al zeker een jaar mee rond en heb ook allerlei hulp gezocht. Het blijft voor mij moeilijk om rust te nemen. Hier 2 kindjes van 1 en 2 jaar, man die veel werkt en geen vangnet + chronische ziekte. Ik heb op verschillende plekken om hulp gevraagd en ik kan nu zeggen dat schematherapie bij de psycholoog en gesprekken bij de ergotherapeut mij het meest hebben opgeleverd tot nu toe.
Ik merk namelijk dat mijn partner maar ook ouders en vrienden voor wat lucht zorgen.
Een vriendin die de kinderen uit school even mee neemt of mijn partner die extra thuis werkt zodat hij de kinderen weg kan brengen.
Heb je misschien fijne buren? Of andere kennissen? Zodat je zo nu en dan wat hulp kunt vragen/krijgen.
Gaan jou kindjes naar het KDV? 1 en 2 jaar is echt hard werken.
Sterkte!
woensdag 2 oktober 2024 om 21:14
Ik ben eerst een aantal maanden gedeeltelijk thuis geweest. Inmiddels ben ik 7 maanden volledig thuis. Ik ben een aantal keer op het werk geweest om koffie te drinken. Inmiddels merk ik dat de spanning voor deze momenten al wat minder wordt. Het plan is om binnen nu en een maand een uurtje per week te gaan werken. Ik vind het spannend. Ik ben angstig dat het niet goed gaat voelen. Maar tevens merk ik ook dat ik eraan toe ben om weer collega/werknemer te zijn. Om die rol weer in te vullen.Snacksident schreef: ↑02-10-2024 21:01Bedankt voor je reactie. Hoe lang zit je nu thuis? Ben je ondertussen al wel weer aan het opbouwen?
Ik volg momenteel nog wekelijks therapie...ik weet dat ik "de les" nog niet volledig geleerd heb; voorlopig zal de ondersteuning van de therapeut dan ook nog nodig zijn. Wel lukt het al beter om met een milde blik naar mezelf te kijken en mezelf dan nu ook te gunnen rustig, stapsgewijs, te starten.
Gelukkig is er vanuit niemand (bedrijfsarts, werkgever, collega's) druk. Hopelijk is dat bij jou ook zo?
woensdag 2 oktober 2024 om 21:16
Ik herken heel erg wat je zegt. Heb mezelf afgelopen periode echt wel een beetje verwaarloosd. Douchen en haar wassen voelt gewoon als een hele opgave. Maar ook eten, ik eet niet of pak iets makkelijks. Gelukkig zorgen de kinderen ervoor dat ik avonds wel goed en gevarieerd eet. Dat was ook anders geweest als ze er niet waren ben ik bang.Rosebloom schreef: ↑02-10-2024 08:42Ik zit nu 6 maanden thuis met een burn-out en in het begin kon ik ook niet ontspannen. Mijn hoofd wilde alsnog van alles, maar mijn lichaam kon het niet meer. Als er geen brood voor mij werd gesmeerd, at ik gewoon niet. Avondeten was een ramp, ieder hapje moest erin gepraat worden door partner. Ik was echt aan het overleven. Na de lichamelijke ontlading begon het mentale gedeelte en daar worstel ik nog steeds mee. Dag in, dag uit had ik de meest afschuwelijke paniekaanvallen met bijbehorende lichamelijke klachten op plekken waar je niets wil voelen, zoals kramp op de borst. Zo moe zijn, maar de slaap niet kunnen vatten omdat mijn hersenen maar bleven nadenken over van alles en nog wat. Ik kon heel snel bij een GZ-psycholoog terecht waardoor ik niet lang de kans heb gekregen om zelf aan te modderen. Dat was heel fijn. Ik merk nu dat er wat verbetering komt. Mijn lichaam heeft wat meer energie, maar zoals vandaag heb ik weer enorme spierkrampen in nek en schouders. Dat is opbouwende spanning, want vrijdag moet ik weer re-integreren op het werk. Ik merk dat ik dat toch wat spannend vind. Kan ik dat wel, wat als het mij niet lukt enz. Maar ik heb geleerd om dichtbij mezelf te blijven en om grenzen eerder aan te geven. Vooral ook "nee" zeggen is heel belangrijk, dat deed ik voor mijn burn-out namelijk niet. Het is een keiharde maar ergens ook een mooie les om wat egoïstischer te worden. Ik ben altijd heel goed geweest voor alles en iedereen, maar enorm zelfdestructief voor mezelf. Ik wens jou veel kracht en moed toe. Weet dat er licht is aan het einde van de tunnel, hoe donker die tunnel nu ook lijkt. Dag voor stap, stapje voor stapje. Leer om klein te denken en wees trots op jezelf. Je staat er nog, en dat is voor nu even meer dan genoeg!
Kan me voorstellen dat het spannend is om te beginnen met reintegreren. Heb je wel goed contact gehouden met collega’s de afgelopen periode? Heb je een bepaald schema om op te bouwen of wordt dat gewoon per week geëvalueerd ofso?
Succes voor vrijdag!
woensdag 2 oktober 2024 om 21:38
Het lijkt me een goed teken dat je zelf ook merkt dat je er weer aan toe bent om te werken.FieppeFlop schreef: ↑02-10-2024 21:14Ik ben eerst een aantal maanden gedeeltelijk thuis geweest. Inmiddels ben ik 7 maanden volledig thuis. Ik ben een aantal keer op het werk geweest om koffie te drinken. Inmiddels merk ik dat de spanning voor deze momenten al wat minder wordt. Het plan is om binnen nu en een maand een uurtje per week te gaan werken. Ik vind het spannend. Ik ben angstig dat het niet goed gaat voelen. Maar tevens merk ik ook dat ik eraan toe ben om weer collega/werknemer te zijn. Om die rol weer in te vullen.
Ik volg momenteel nog wekelijks therapie...ik weet dat ik "de les" nog niet volledig geleerd heb; voorlopig zal de ondersteuning van de therapeut dan ook nog nodig zijn. Wel lukt het al beter om met een milde blik naar mezelf te kijken en mezelf dan nu ook te gunnen rustig, stapsgewijs, te starten.
Gelukkig is er vanuit niemand (bedrijfsarts, werkgever, collega's) druk. Hopelijk is dat bij jou ook zo?
En als blijkt dat het toch niet goed voelt of te snel gaat kan je altijd weer op de rem trappen toch?
Ik voel tot nu toe geen druk. Mijn werkgever geeft aan neem je rust, van collega’s vooral lieve berichtjes, kaartjes en bloemen.
Van de bedrijfsarts heb ik nog niks gehoord, ben heel benieuwd wanneer dat komt.
Wat ik wel lastig vind de vraag van werkgever hoe het gaat? En dat ik hem kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb.
Hoe het gaat? Ja niet anders dan 2 weken geleden nog, en dat geeft me dan ergens toch wel druk. Had ik al verbetering moeten merken?
En bellen heb ik echt geen behoefte aan, heb echt genoeg aan mezelf nu. Maar voelt toch ergens ook ongemakkelijk.
Denk dat dit wel beter wordt als bedrijfsarts betrokken wordt omdat die dan ook meer richting werkgever kan aangeven hoe de belastbaarheid is etc.
donderdag 3 oktober 2024 om 08:07
Het contact met collega's is heel wisselend. Ik heb 3 collega's die ik bijna dagelijks spreek, ook over andere dingen zoals het weer bijvoorbeeld. Van sommigen heb ik al 6 maanden niets gehoord. Er kon geen bosje bloemen vanaf helaas... gelukkig is de bedrijfsarts heel meedenkend en krijg ik daar wel de juiste steun en hulp aangeboden. Ik ben vorige week begonnen met 1 dag, 1 uur. Dat ga ik vrijdag weer doen. Volgende week 1 dag, 2 uur en dat weer 2 weken doen. Als dat allemaal zonder rottigheid is verlopen ga ik naar 2 x 2 uur. Dat vind ik wel even spannend, want ik merkte na dat uurtje dat ik last kreeg van duizeligheid. Mijn prikkelverwerking is nog dusdanig slecht dat ik behoorlijk onder de indruk was van alles wat er gebeurde. Het filteren lukt ook nog niet. En ik denk dat een gemiddelde goudvis nog meer concentratie heeft... maar we komen er wel!Snacksident schreef: ↑02-10-2024 21:16Ik herken heel erg wat je zegt. Heb mezelf afgelopen periode echt wel een beetje verwaarloosd. Douchen en haar wassen voelt gewoon als een hele opgave. Maar ook eten, ik eet niet of pak iets makkelijks. Gelukkig zorgen de kinderen ervoor dat ik avonds wel goed en gevarieerd eet. Dat was ook anders geweest als ze er niet waren ben ik bang.
Kan me voorstellen dat het spannend is om te beginnen met reintegreren. Heb je wel goed contact gehouden met collega’s de afgelopen periode? Heb je een bepaald schema om op te bouwen of wordt dat gewoon per week geëvalueerd ofso?
Succes voor vrijdag!
maandag 7 oktober 2024 om 12:07
Er is ook een ander (redelijk actief) burn-out topic waar je eventueel mee kan schrijven, mocht je daar behoefte aan hebben:
psyche/burn-out-medestrijders/list_messages/500016
Ik ben inmiddels 1,5 jaar bezig met herstellen van mijn burn-out. De eerste maanden kon ik ook niet ontspannen en was ik heel onrustig. Ik vond dit erg frustrerend, maar toen ik uiteindelijk na 2 maanden een keer een paar goede/rustige dagen kreeg, begon ik wel in te zien dat de rust die je neemt toch wat oplevert (ondanks de onrust die je voelt dus). Dit kan wel helpen in de mindset. Het is vooral het stukje acceptatie/jezelf de rust gunnen wat mij heeft geholpen, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Een burn-out is gewoon heel zwaar, maar uiteindelijk geloof ik wel dat ik enorm veel ga leren van deze periode. Mij helpt het vooral om structuur aan te brengen aan mijn dag (balans in- en ontspanning). Dus bv. halfuurtje op de bank liggen, dan weer even iets (kleins) doen en dan weer ontspannen, etc. Daarnaast ben ik ook begonnen met schematherapie sinds een aantal weken. Hierbij pak je hardnekkige patronen aan. Ik ben heel blij dat ik hiermee ben begonnen, aangezien ik mezelf behoorlijk in de weg kan zitten in mijn herstel. Het stukje twijfel rondom werk herken ik ook, dat levert ook stress op. Ik ben nu bezig met een tweedespoortraject (naast het eerste spoor) waarbij ik een jobcoach heb. Zij helpt mij om te oriënteren wat nog meer bij mij zou kunnen passen naast mijn huidige functie. Dit is (naast dat het ook veel energie kost) wel heel fijn, omdat ik ook veel moeite heb om veranderingen aan te brengen in mijn leven en door de vermoeidheid het zelf niet goed kan opbrengen om me te oriënteren in andere functies.
Fijn dat je in ieder geval al goede gesprekken hebt met de praktijkondersteuner en bij een fysiotherapeut kan starten. In het begin van een burn-out is het denk ik vooral belangrijk om lichaamsgericht aan de slag te gaan, en hoe je de rust zo goed mogelijk kan pakken/vinden. En als er meer ruimte is kun je uiteindelijk ook het mentale stukje mee gaan pakken (als dat nodig is, maar meestal wel bij een BO).
psyche/burn-out-medestrijders/list_messages/500016
Ik ben inmiddels 1,5 jaar bezig met herstellen van mijn burn-out. De eerste maanden kon ik ook niet ontspannen en was ik heel onrustig. Ik vond dit erg frustrerend, maar toen ik uiteindelijk na 2 maanden een keer een paar goede/rustige dagen kreeg, begon ik wel in te zien dat de rust die je neemt toch wat oplevert (ondanks de onrust die je voelt dus). Dit kan wel helpen in de mindset. Het is vooral het stukje acceptatie/jezelf de rust gunnen wat mij heeft geholpen, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Een burn-out is gewoon heel zwaar, maar uiteindelijk geloof ik wel dat ik enorm veel ga leren van deze periode. Mij helpt het vooral om structuur aan te brengen aan mijn dag (balans in- en ontspanning). Dus bv. halfuurtje op de bank liggen, dan weer even iets (kleins) doen en dan weer ontspannen, etc. Daarnaast ben ik ook begonnen met schematherapie sinds een aantal weken. Hierbij pak je hardnekkige patronen aan. Ik ben heel blij dat ik hiermee ben begonnen, aangezien ik mezelf behoorlijk in de weg kan zitten in mijn herstel. Het stukje twijfel rondom werk herken ik ook, dat levert ook stress op. Ik ben nu bezig met een tweedespoortraject (naast het eerste spoor) waarbij ik een jobcoach heb. Zij helpt mij om te oriënteren wat nog meer bij mij zou kunnen passen naast mijn huidige functie. Dit is (naast dat het ook veel energie kost) wel heel fijn, omdat ik ook veel moeite heb om veranderingen aan te brengen in mijn leven en door de vermoeidheid het zelf niet goed kan opbrengen om me te oriënteren in andere functies.
Fijn dat je in ieder geval al goede gesprekken hebt met de praktijkondersteuner en bij een fysiotherapeut kan starten. In het begin van een burn-out is het denk ik vooral belangrijk om lichaamsgericht aan de slag te gaan, en hoe je de rust zo goed mogelijk kan pakken/vinden. En als er meer ruimte is kun je uiteindelijk ook het mentale stukje mee gaan pakken (als dat nodig is, maar meestal wel bij een BO).
maandag 7 oktober 2024 om 14:00
Blijft gek dat er nog niet echt een direct punt is voor BurnOut klachten, terwijl de maatschappij en werkgevers er zoveel aan zouden hebben. Desondanks is het vooral een traject, waarin je weer ontspanning moet vinden en zaken moet proberen los te laten.
Zelf inmiddels 2 jaar verder en weer op een punt, waarvan ik dacht dat ik er niet zou komen. Het gevoel dat je niet meedraait met de maatschappij en dat de tijd stilstaat kan al frustrerend zijn. Was in mijn geval wel wat ik uiteindelijk nodig had, maar duurde veel langer dan verwacht. Wens je succes en rust
Zelf inmiddels 2 jaar verder en weer op een punt, waarvan ik dacht dat ik er niet zou komen. Het gevoel dat je niet meedraait met de maatschappij en dat de tijd stilstaat kan al frustrerend zijn. Was in mijn geval wel wat ik uiteindelijk nodig had, maar duurde veel langer dan verwacht. Wens je succes en rust
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
