Psyche
alle pijlers
Burn out
donderdag 24 augustus 2017 om 13:48
2 weken geleden heb ik de diagnose Burn out van mijn huisarts gekregen na een gesprek van 20 minuten. Ik ben vervolgens doorverwezen naar de praktijkondersteuner, maar daar heb ik niet zoveel vertrouwen in. Ze liet me duidelijk weten dat ze het belachelijk vond dat mijn zoon 3 dagen buiten huis wordt opgevangen (door oma's en 1 dag kdv). Ook was haar advies om maar gewoon te genieten (laat dat nou net het probleem zijn...) Ik heb wat linkjes meegekregen voor websites over burn outs. Op de websites zie ik weinig herkenning, omdat het werkgerelateerde deel maar een hele kleine rol speelt in hoe ik me nu voel.
Nu heb ik een doorverwijzing gevraagd naar een psycholoog, daar kan ik pas over 6 weken terecht.
Nu voel ik me vooral moe en verdrietig. Baal dat ik me zo voel, maar heb geen idee wat ik moet doen om me weer goed te voelen. Op mijn werk ben ik ziekgemeld, wanneer het weer verstandig is om weer aan het werk te gaan weet ik nu dus ook niet. Ik probeer voldoende te slapen en ga elke dag wel even de deur uit (wandelen, sporten, boodschappen, op de koffie). Voor meerdere activiteiten op 1 dag heb ik geen energie.
Heeft hier iemand een ervaring met een burn out (of in ieder geval flinke stress klachten). Hoe lang ben je er zoet mee geweest? Heb je tips voor mij met wat ik vooral wel of niet moet doen?
Alvast bedankt!
Nu heb ik een doorverwijzing gevraagd naar een psycholoog, daar kan ik pas over 6 weken terecht.
Nu voel ik me vooral moe en verdrietig. Baal dat ik me zo voel, maar heb geen idee wat ik moet doen om me weer goed te voelen. Op mijn werk ben ik ziekgemeld, wanneer het weer verstandig is om weer aan het werk te gaan weet ik nu dus ook niet. Ik probeer voldoende te slapen en ga elke dag wel even de deur uit (wandelen, sporten, boodschappen, op de koffie). Voor meerdere activiteiten op 1 dag heb ik geen energie.
Heeft hier iemand een ervaring met een burn out (of in ieder geval flinke stress klachten). Hoe lang ben je er zoet mee geweest? Heb je tips voor mij met wat ik vooral wel of niet moet doen?
Alvast bedankt!
The pen is mightier than the sword
donderdag 24 augustus 2017 om 14:00
Lieve pennenbakje,
Helaas heb ik hier ervaring mee.
Bij mij heeft het ongeveer 6 maanden geduurd voordat ik weer voltijd aan het werk was, maar dit kwam vooral omdat ik er niet aan toe kon geven. Wilde veel te veel blijven doen. Dus als je zegt dat je 1 ding doet per dag (wandeling, boodschap, koffie, etc) dan is dat voldoende voor nu. Geef buiten dat moment over aan de moeheid. Voel je dat je om 7 uur naar bed wilt? Doe dat dan.
Buiten dit heb ik ademhalingstherapie gevolgd. Ik had nl last van paniekaanvallen. Deze therapie heeft me geleerd mijn lichaam te ontspannen op momenten dat dat nodig is en vooral om rustig te blijven doorademen. Ook heb ik een korte therapie gehad waar ik geleerd heb om rationeel te denken. Door voldoende rust en therapie zul je je snel beter voelen, maar vooral niets forceren is mijn advies.
Helaas heb ik hier ervaring mee.
Bij mij heeft het ongeveer 6 maanden geduurd voordat ik weer voltijd aan het werk was, maar dit kwam vooral omdat ik er niet aan toe kon geven. Wilde veel te veel blijven doen. Dus als je zegt dat je 1 ding doet per dag (wandeling, boodschap, koffie, etc) dan is dat voldoende voor nu. Geef buiten dat moment over aan de moeheid. Voel je dat je om 7 uur naar bed wilt? Doe dat dan.
Buiten dit heb ik ademhalingstherapie gevolgd. Ik had nl last van paniekaanvallen. Deze therapie heeft me geleerd mijn lichaam te ontspannen op momenten dat dat nodig is en vooral om rustig te blijven doorademen. Ook heb ik een korte therapie gehad waar ik geleerd heb om rationeel te denken. Door voldoende rust en therapie zul je je snel beter voelen, maar vooral niets forceren is mijn advies.
donderdag 24 augustus 2017 om 14:07
Wat naar dat je een burn-out hebt.
Die praktijkondersteuner zegt, zoals je het hier beschrijft, vreemde dingen. Waarom is het volgens haar belachelijk dat jij je kinderen niet 24/7 uur zelf in huis hebt?! (Ik zou daar trouwens niet met haar over in discussie gaan, zonde van je tijd, maar ben even nieuwsgierig).
En die opmerking over 'genieten' slaat ook nergens op. Je zit niet wegens een verkoudheidje thuis, toch? 'Zomaar lukraak lekker genieten' is dan lastig. Wel kun je proberen om kleine lichtpuntjes te zien, zoals even niets moeten, een lekkere maaltijd, een wandeling.
Structuur, gezond eten, regelmaat zijn de basis van waaruit je weer moet opkrabbelen.
Je burn-out is dus grotendeels privégerelateerd, begrijp ik. Zijn er goede vrienden, vriendinnen met wie je af en toe even kunt praten zonder hen ermee te overspoelen?
Wanneer zie je de praktijkondersteuner weer? Er is gelukkig zicht op een psycholoog dus ik hoop dat de zes weken voorbij vliegen en je dan adequate hulp krijgt.
Die praktijkondersteuner zegt, zoals je het hier beschrijft, vreemde dingen. Waarom is het volgens haar belachelijk dat jij je kinderen niet 24/7 uur zelf in huis hebt?! (Ik zou daar trouwens niet met haar over in discussie gaan, zonde van je tijd, maar ben even nieuwsgierig).
En die opmerking over 'genieten' slaat ook nergens op. Je zit niet wegens een verkoudheidje thuis, toch? 'Zomaar lukraak lekker genieten' is dan lastig. Wel kun je proberen om kleine lichtpuntjes te zien, zoals even niets moeten, een lekkere maaltijd, een wandeling.
Structuur, gezond eten, regelmaat zijn de basis van waaruit je weer moet opkrabbelen.
Je burn-out is dus grotendeels privégerelateerd, begrijp ik. Zijn er goede vrienden, vriendinnen met wie je af en toe even kunt praten zonder hen ermee te overspoelen?
Wanneer zie je de praktijkondersteuner weer? Er is gelukkig zicht op een psycholoog dus ik hoop dat de zes weken voorbij vliegen en je dan adequate hulp krijgt.
donderdag 24 augustus 2017 om 14:16
Ik zit nu 6 maanden thuis en begin nu pas met 2x 2 uur aanwezig zijn op het werk. En dat gaat dan ook echt om aanwezig zijn, kleine klusjes doen, geen verantwoordelijkheid.
Geef jezelf de tijd. Ik ben een perfectionist en heel streng voor mezelf. Ik vond het heel moeilijk om aan alles toe te geven. Dat ik thuis 'mocht' zijn voelde raar. Ook al kon ik in het begin helemaal niets! Opstaan en de dag doorkomen was toen al een hele prestatie, en dan nog steeds het gevoel hebben dat je iets zou moeten doen.
Uiteindelijk heb ik leren toegeven. Huilen, slapen, ademen, eten, en wandelen. Tot wel 15-20km per dag. Dat was alles wat lukte. Mn hoofd stond dan stil en ik was 'bezig'.
Lezen ging niet, een gesprek voeren ging niet goed, ik kon niets onthouden. Dus dan maar eindeloos lopen en om me heen kijken.
Geef het de tijd. Wees niet te streng voor jezelf en blijf vooral de kinderen wegbrengen. Voor hen structuur, voor jou tijd om voor jezelf te zorgen. Dan kun je savonds nog een klein beetje liefdevolle energie voor hen over hebben.
Sterkte!
Geef jezelf de tijd. Ik ben een perfectionist en heel streng voor mezelf. Ik vond het heel moeilijk om aan alles toe te geven. Dat ik thuis 'mocht' zijn voelde raar. Ook al kon ik in het begin helemaal niets! Opstaan en de dag doorkomen was toen al een hele prestatie, en dan nog steeds het gevoel hebben dat je iets zou moeten doen.
Uiteindelijk heb ik leren toegeven. Huilen, slapen, ademen, eten, en wandelen. Tot wel 15-20km per dag. Dat was alles wat lukte. Mn hoofd stond dan stil en ik was 'bezig'.
Lezen ging niet, een gesprek voeren ging niet goed, ik kon niets onthouden. Dus dan maar eindeloos lopen en om me heen kijken.
Geef het de tijd. Wees niet te streng voor jezelf en blijf vooral de kinderen wegbrengen. Voor hen structuur, voor jou tijd om voor jezelf te zorgen. Dan kun je savonds nog een klein beetje liefdevolle energie voor hen over hebben.
Sterkte!
donderdag 24 augustus 2017 om 14:27
donderdag 24 augustus 2017 om 14:28
Helaas herkenbaar. Ik vind het wel vreemd dat de praktijkondersteuner zo reageerde. Ik heb zelf een heel fijn mens gehad toendertijd. Misschien kan je bij een andere hulpverlener terecht?
Ik heb 4 weken volledig thuisgezeten, daarna ben ik halve dagen gaan werken, omdat het werkgerelateerde deel ook minder was dan het prive deel.
Na een maand of 3 ben ik de uren beetje bij beetje gaan opvoeren. Na 6 maanden, denk ik, ben ik weer volledig gaan werken, echter heb ik sindsdien altijd een halve woensdag voor mezelf gehouden.
Tijd vrijmaken voor jezelf (dus ook even de kindjes bij de oppas) is heel belangrijk. Al ga je de hele middag op de bank Netflixen en thee drinken. Dit is heel belangrijk voor je herstel.
Succes, geef het inderdaad tijd en denk vooral aan jezelf.
Ik heb 4 weken volledig thuisgezeten, daarna ben ik halve dagen gaan werken, omdat het werkgerelateerde deel ook minder was dan het prive deel.
Na een maand of 3 ben ik de uren beetje bij beetje gaan opvoeren. Na 6 maanden, denk ik, ben ik weer volledig gaan werken, echter heb ik sindsdien altijd een halve woensdag voor mezelf gehouden.
Tijd vrijmaken voor jezelf (dus ook even de kindjes bij de oppas) is heel belangrijk. Al ga je de hele middag op de bank Netflixen en thee drinken. Dit is heel belangrijk voor je herstel.
Succes, geef het inderdaad tijd en denk vooral aan jezelf.
donderdag 24 augustus 2017 om 16:36
Vervelend dat jullie dit ook hebben doorgemaakt of nog bezig zijn met het herstel. Wel fijn om jullie reacties te lezen.
Het accepteren valt me erg zwaar. 'Gewoon' niets doen en rust nemen gaat me nog niet zo heel goed af, het geeft me een nutteloos gevoel, omdat ik die tijd het liefst volgooi met nuttige dingen. De eerste dagen thuis deed ik dat ook, maar dan barste ik halverwege het opvouwen van de was in huilen uit en sliep ik de rest van de dag (en lag ik 's nachts wakker). Nu dus voor mezelf besloten om 1 activiteit per dag te doen en alles wat ik normaal gehaast deed, nu op een heel relaxt tempo te doen.
Mijn man en mijn vriendinnen zijn er gelukkig voor me. Ik kan mijn zorgen met ze delen, maar denk dat ik toch veel meer baat heb bij een professional.
Ik denk ook dat ik pech heb gehad met mijn praktijkondersteuner. Discussie aangaan wilde ik op dat moment ook niet. Ik zie haar over 2 weken pas weer, verwacht er alleen niet veel van.
Mindfulness oefeningen doe ik sinds een paar dagen voordat ik ga slapen, merk dat ik daardoor wel wat uitgeruster ben als ik 's ochtends weer mijn bed uit kom.
Echt tijd voor mezelf heb ik sinds de geboorte van mijn zoontje nog niet gehad. Op mijn werk wil ik toch gaan kijken of ik minder kan gaan werken, zodat ik een middag helemaal voor mezelf heb.
Het accepteren valt me erg zwaar. 'Gewoon' niets doen en rust nemen gaat me nog niet zo heel goed af, het geeft me een nutteloos gevoel, omdat ik die tijd het liefst volgooi met nuttige dingen. De eerste dagen thuis deed ik dat ook, maar dan barste ik halverwege het opvouwen van de was in huilen uit en sliep ik de rest van de dag (en lag ik 's nachts wakker). Nu dus voor mezelf besloten om 1 activiteit per dag te doen en alles wat ik normaal gehaast deed, nu op een heel relaxt tempo te doen.
Mijn man en mijn vriendinnen zijn er gelukkig voor me. Ik kan mijn zorgen met ze delen, maar denk dat ik toch veel meer baat heb bij een professional.
Ik denk ook dat ik pech heb gehad met mijn praktijkondersteuner. Discussie aangaan wilde ik op dat moment ook niet. Ik zie haar over 2 weken pas weer, verwacht er alleen niet veel van.
Mindfulness oefeningen doe ik sinds een paar dagen voordat ik ga slapen, merk dat ik daardoor wel wat uitgeruster ben als ik 's ochtends weer mijn bed uit kom.
Echt tijd voor mezelf heb ik sinds de geboorte van mijn zoontje nog niet gehad. Op mijn werk wil ik toch gaan kijken of ik minder kan gaan werken, zodat ik een middag helemaal voor mezelf heb.
The pen is mightier than the sword
