Psyche
alle pijlers
Burn out
woensdag 14 maart 2018 om 00:16
Ik heb een ander account aangemaakt vanwege herkenbaarheid.
Ik heb een burn out. Vastgesteld door de bedrijfsarts, de huisarts en mijn psycholoog. Nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen. Nou ja overkomen... ik heb er zelf hard aan gewerkt om het zo ver te laten komen.
Het begon zo rond september-oktober vorig jaar. Al weken sliep ik slecht en sleepte ik mezelf naar mijn werk. Op een dag wilde ik dood. Het kwam opeens in mij op. Wat als het nu stopt? Het zou voor iedereen beter zijn. Gelukkig was ik helder genoeg om te begrijpen dat deze gevoelens niet normaal waren. Ik heb de auto aan de kant gezet en heb de huisarts gebeld. De volgende dag kon ik terecht.
Ik werd ziek gemeld, er werd hulp ingeschakeld en ik heb keihard aan mezelf gewerkt.
Maar nu is het maart. Ik begin langzaam weer te werken. En dit gaat op zich goed. Maar het blijft een gevecht. Een gevecht waarin ik niet alleen sta. Ik heb een gezin, lieve vrienden en een fantastische hulpverlener. Maar het is zo zwaar.
Ik wil zo graag dat het klaar is. Het liefst zou ik terug gaan naar hoe alles was. Ik wil een leuke blije moeder zijn voor mijn kind.
Ik ben veranderd. En dat vind ik moeilijk. Ik moet mezelf opnieuw leren kennen.
Tegelijkertijd weet ik dat terug gaan geen optie is. Het is niet voor niets misgegaan.
En als mens ben ik zoveel gegroeid.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen? Word het beter? En hoelang duurde het proces?
Ik heb een burn out. Vastgesteld door de bedrijfsarts, de huisarts en mijn psycholoog. Nooit had ik gedacht dat het mij zou overkomen. Nou ja overkomen... ik heb er zelf hard aan gewerkt om het zo ver te laten komen.
Het begon zo rond september-oktober vorig jaar. Al weken sliep ik slecht en sleepte ik mezelf naar mijn werk. Op een dag wilde ik dood. Het kwam opeens in mij op. Wat als het nu stopt? Het zou voor iedereen beter zijn. Gelukkig was ik helder genoeg om te begrijpen dat deze gevoelens niet normaal waren. Ik heb de auto aan de kant gezet en heb de huisarts gebeld. De volgende dag kon ik terecht.
Ik werd ziek gemeld, er werd hulp ingeschakeld en ik heb keihard aan mezelf gewerkt.
Maar nu is het maart. Ik begin langzaam weer te werken. En dit gaat op zich goed. Maar het blijft een gevecht. Een gevecht waarin ik niet alleen sta. Ik heb een gezin, lieve vrienden en een fantastische hulpverlener. Maar het is zo zwaar.
Ik wil zo graag dat het klaar is. Het liefst zou ik terug gaan naar hoe alles was. Ik wil een leuke blije moeder zijn voor mijn kind.
Ik ben veranderd. En dat vind ik moeilijk. Ik moet mezelf opnieuw leren kennen.
Tegelijkertijd weet ik dat terug gaan geen optie is. Het is niet voor niets misgegaan.
En als mens ben ik zoveel gegroeid.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen? Word het beter? En hoelang duurde het proces?
woensdag 14 maart 2018 om 00:23
Begrijpelijk en menselijk dat je terug wil naar hoe het was. Misschien dat je daardoor nog niet ziet wat er wel is en kan gaan komen? Zodra je een deur sluit stap je een volgende ruimte in. Vrij logisch is het denk ik dat men zich dan omdraait naar de deur en kijkt naar de afgeslotenheid. Wellicht als jij je stapje voor stapje langzaam omdraait, zie je vanzelf ook de ruimte die jij door het sluiten van die deur wel bent binnen gestapt?
Rustig aan, stapje voor stapje.
Een ding in het leven is namelijk zeker, of jij wil of niet: alles verandert.
Herstel van een burn-out kan lang duren en gaat me vallen en opstaan. Het leven is een proces en in jouw geval is een burn-out een onderdeel hiervan. Focus je anders niet op het door jouw veronderstelde eindresultaat (bv: nu is de burn-out over). Beter richt jij je op jouw proces en ben gewoon trots met wat jij met bloed,zweet en tranen tot nu toe wél (met -en ) voor jezelf bereikt hebt. Stapje voor stapje.
Rustig aan, stapje voor stapje.
Een ding in het leven is namelijk zeker, of jij wil of niet: alles verandert.
Herstel van een burn-out kan lang duren en gaat me vallen en opstaan. Het leven is een proces en in jouw geval is een burn-out een onderdeel hiervan. Focus je anders niet op het door jouw veronderstelde eindresultaat (bv: nu is de burn-out over). Beter richt jij je op jouw proces en ben gewoon trots met wat jij met bloed,zweet en tranen tot nu toe wél (met -en ) voor jezelf bereikt hebt. Stapje voor stapje.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 14 maart 2018 om 00:47
Enn schreef: ↑14-03-2018 00:23Begrijpelijk en menselijk dat je terug wil naar hoe het was. Misschien dat je daardoor nog niet ziet wat er wel is en kan gaan komen? Zodra je een deur sluit stap je een volgende ruimte in. Vrij logisch is het denk ik dat men zich dan omdraait naar de deur en kijkt naar de afgeslotenheid. Wellicht als jij je stapje voor stapje langzaam omdraait, zie je vanzelf ook de ruimte die jij door het sluiten van die deur wel bent binnen gestapt?
Rustig aan, stapje voor stapje.
Een ding in het leven is namelijk zeker, of jij wil of niet: alles verandert.
Herstel van een burn-out kan lang duren en gaat me vallen en opstaan. Het leven is een proces en in jouw geval is een burn-out een onderdeel hiervan. Focus je anders niet op het door jouw veronderstelde eindresultaat (bv: nu is de burn-out over). Beter richt jij je op jouw proces en ben gewoon trots met wat jij met bloed,zweet en tranen tot nu toe wél (met -en ) voor jezelf bereikt hebt. Stapje voor stapje.
Je ziet het goed. Het is angst. Angst voor het onbekende. Zoals ik al zei kwam dit alles voor mij totaal onverwacht.
Wat je zegt over die ruimte klopt. Ik heb geen overzicht meer. Dat maakt het zo eng. Ik ben mezelf verloren.
Aan de andere kant weet ik dat ik altijd maar aangeklooid heb. Ik had geen idee wie ik was en waar ik voor stond.
Ik merk dat ik sterker terug kom. Maar ook gevoeliger, menselijker en meer de persoon die ik zou willen zijn. Mijn omgeving heeft hier moeite mee.
Maar daar tegenover staat dat ik al maanden bijna niet slaap. 1x pw neem ik slaapmedicatie om op de been te blijven. De mensen die ervoor hebben doorgeleerd zeggen dat het heus goed komt. Maar ik ben zo moe.
woensdag 14 maart 2018 om 01:07
Ja, het is ook vermoeiend. Gewoon stapje voor stapje meer is er niet en soms is het even een klein stapje terug. Niets mis mee want veelal is dat nodig om een stap voorwaarts te kunnen maken. Hou vol hoor, ook als je van al die bemoedigende woorden echt het liefst gaat slaan. En bedenk anders wat een goed voorbeeld jij nu bent voor jouw dochter want je laat haar zien wat kwetsbaar knokken inhoudt.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 14 maart 2018 om 11:07
To,
Ik ben herstellende van een burn-out. Het belangerijkste is, dat je jezelf serieus neemt. Je geest en lichaam trappen nu op de noodrem, omdat het nodig is. Neem de tijd en rust voor jezelf. Denk niet aan het verleden, maar aan het hier en nu. Het heeft bij mij echt 2 jaar geduurd voordat ik mezelf eens serieus ging nemen. Ik ging te snel weer werken, waardoor ik snel terugviel in de oude patroon. Je kan therapie volgen en opzoek gaan naar de oorzaak van je burn-out.
Probeer wel structuur in je leven te houden dus op tijd je bed uit.
Sterkte To
Ik ben herstellende van een burn-out. Het belangerijkste is, dat je jezelf serieus neemt. Je geest en lichaam trappen nu op de noodrem, omdat het nodig is. Neem de tijd en rust voor jezelf. Denk niet aan het verleden, maar aan het hier en nu. Het heeft bij mij echt 2 jaar geduurd voordat ik mezelf eens serieus ging nemen. Ik ging te snel weer werken, waardoor ik snel terugviel in de oude patroon. Je kan therapie volgen en opzoek gaan naar de oorzaak van je burn-out.
Probeer wel structuur in je leven te houden dus op tijd je bed uit.
Sterkte To
woensdag 21 maart 2018 om 17:59
Hey Stuurloze,
Ik herken je verhaal, stukje bij beetje wordt het beter en dat gaat met vallen en opstaan. Maar het komt goed hoor! Geef het de tijd en probeer jezelf op mindere dagen voor te houden dat het nu eenmaal zo is en dat dat oké is. Gun jezelf die tijd ook, en wees maar lief voor jezelf, met kleine dingetjes kan dat al, een lekker kopje thee met een stukje chocolade, even in de zon zitten (die nu eindelijk weer eens doorbreekt af en toe). Als je zo nu en dan even terugkijkt (paar weken) zul je merken dat je in vergelijking met toen echt alweer wat verder bent opgeknapt. Klinkt cliché maar je gaat hier sterker uitkomen en zo te lezen merk je dat zelf ook al. Probeer er berusting in te vinden (klinkt zweverig maar zo bedoel ik het niet), ik had veel aan een mindfulness boek. Komt goed hoor!
Ik herken je verhaal, stukje bij beetje wordt het beter en dat gaat met vallen en opstaan. Maar het komt goed hoor! Geef het de tijd en probeer jezelf op mindere dagen voor te houden dat het nu eenmaal zo is en dat dat oké is. Gun jezelf die tijd ook, en wees maar lief voor jezelf, met kleine dingetjes kan dat al, een lekker kopje thee met een stukje chocolade, even in de zon zitten (die nu eindelijk weer eens doorbreekt af en toe). Als je zo nu en dan even terugkijkt (paar weken) zul je merken dat je in vergelijking met toen echt alweer wat verder bent opgeknapt. Klinkt cliché maar je gaat hier sterker uitkomen en zo te lezen merk je dat zelf ook al. Probeer er berusting in te vinden (klinkt zweverig maar zo bedoel ik het niet), ik had veel aan een mindfulness boek. Komt goed hoor!
anoniem_366729 wijzigde dit bericht op 21-03-2018 18:01
Reden: auteursnaam weggehaald, volgens mij mag dit niet? (ben nieuw hier ;) )
Reden: auteursnaam weggehaald, volgens mij mag dit niet? (ben nieuw hier ;) )
7.13% gewijzigd
~ tomorrow is another day I'll think about that tomorrow not today ~
